[RPG - 300] The Rivers • SPEELTOPIC [16+] - Speeltopics

---

“Knowledge is power. Power to do evil...or power to do good. Power itself is not evil. So knowledge itself is not evil.” “There is only one thing that makes a dream impossible to achieve: the fear of failure.” Topics Rollentopics: O1 Praattopics: O1 Speeltopics:

The Rivers River City, beter bekend als The Rivers, is een kleinschalige stad in het westen van Amerika. In principe is het een stad als geen ander. Er is veel werkgelegenheid, zowel voor hoger- als lageropgeleiden, scholen en genoeg aanbod als het aankomt op vrijetijdsbesteding. River City staat echter bekend om criminaliteit. In een korte tijd is de stad de meest criminele stad van Amerika geworden. Alles in de onderwereld begint bij de maffiabende van Marco DeLuca. Deze man heeft zich al jaren gevestigd in de stad en heeft de controle over de drugskartel van The Rivers, de wapenhandel in de stad en de illegale prostitutie. De politie is er al jaren mee bezig om deze man in de gevangenis te krijgen, maar dat is moeilijker dan het lijkt. DeLuca heeft overal handlangers, zowel bij de politie als de hoge banken van de stad. Door zijn extreme welvaart is hij in staat om alles en iedereen om te kopen. Marco DeLuca is ongrijpbaar.       De FBI heeft een nieuw plan om de bende van DeLuca op te doeken. Er worden tientallen spionnen ingeschakeld om te infiltreren in de stad en uiteindelijk DeLuca te verraden tegenover de FBI. Verschillende ervaren spionnen worden geplaatst in de clubs waar DeLuca komt, in de hoge hotels van The Rivers en zelfs in de drugshandel waar de maffiabaas zich actief mee bezighoudt. Zal het hen lukken om DeLuca voor eens en altijd neer te krijgen of is de man te machtig om geraakt te worden?                                                                                                                                                                                                                         River City: information Iedereen die buiten de criminaliteit staat, heeft een doorsnee baan: docent, winkelmedewerker, fabrieksmedewerker, tuinier etc. Als je echter betrokken bent bij de criminele activiteiten van DeLuca bevind je je in een bepaalde circuit. Vaak ben je dan werkende als zijn handlanger, bankmedewerker, barman, drugssmokkelaar, prostituee, serveerster in DeLuca's favoriete club etc. Als je eenmaal in deze kring bent beland, is het praktisch onmogelijk om eruit te komen. DeLuca en zijn mannen kennen iedereen en zullen ook niemand met geheimen weg laten komen. DeLuca Mansion Marco DeLuca is samen met zijn gezin woonachtend in een immens groot huis in de buitenwijken van River City. Zijn huis wordt 24/7 streng bewaakt en je kunt er alleen binnenkomen op uitnodiging van DeLuca zelf. Club Embassy Club Embassy is de favoriete club van DeLuca. Het is een nachtclub die al jaren bestaat, maar sinds de interesse van DeLuca echt succes kent. Vaak werken hier de mooiste vrouwen van River City die graag een centje bij verdienen. Werken in die club verdient dan ook erg goed. De vrouwen die er werken, neigen vaak naar prostitutie maar ze zijn in principe barvrouwen. Vaak gaan ze met hun gasten naar huis, wetende dat ze dan meer geld kunnen verdienen. Ze zijn dit niet verplicht, alles gaat in principe uit vrije wil. Een aantal jaar geleden heeft Marco DeLuca de club opgekocht zodat hij er zijn eigen regels kon maken. Wapen- en drugshandel DeLuca heeft zijn macht bereikt door zijn succesvolle wapen- en drugshandel vanuit de stad. De maffiabaas heeft ondertussen geen actieve bijdrage meer aan deze handel, omdat hij rijk genoeg is om die vier generaties na hem nog een rijk leven te bieden. De handel gaat echter door en dan onder de leiding van DeLuca's rechterhand: Fabio DiMartino. Roles INVULLEN Naam: Leeftijd: 24+ (ik ben bereid om uitzonderingen te maken, maar dan wel met een goed verhaal) Beroep: Innerlijk: Uiterlijk: Geschiedenis: Hoe is degene terecht gekomen waar hij/zij nu is? Woonplek: In wat voor huis/appartement/flat woont jouw personage? Pas als je echt hoog staat in de maffia zul je echt extreem rijk zijn Relaties: Deze worden afgesproken in het praattopic. Ben origineel, niet iedereen is vrienden aangezien het een duistere wereld is Extra: Naam | User | Beroep | Pagina Inwoners: The Rivers Mannen • Felix Galante | mikelljakson | Maffia | 1.2 • Riccardo DiMartino | Dumbledore | Maffia | 1.3 • Johnny Cosa | mikelljakson | Maffia | 1.4 • Fabio Francesco DiMartino| Dumbledore | Maffia | 1.6 • Giovanni Alessandro Costanzo | Malec | Maffia | 1.7 • Isaac Mercer | Mignon | Politie | 1.8 • ? | Feliana | ? | ? • ? | Millard | ? | ? Vrouwen • Bella Nakoma DiMartino | Malec | ? | 1.3 • Reese Whiteheart | Sempre | Serveerster | 1.6 • Juliette D'Angelo-Bishop | Mignon | Serveerster | 1.6 • Ljubica Violeta Marfa Nataliya Gomulka | Avalance | Wapenhandel | 1.9 • Alessandra Havana Morello | Shazi | Maffia | 1.8 •Iolanthe Sophia Fuensanta | Asriel | / | 1.9 Spionnen Mannen • Gabriele Michele D'Angelo | AlecLightwood | Griffier | 1.4 • Emmanuel Alfie Cornelissen | IncroyabIe | Bankmedewerker | 1.4 • Fox Alastor Cyriacus | Asriel | Barman | 1.6 Vrouwen • Ophelia Nini Harisson | IncroyabIe | Bartender | 1.3 • Romy Eleanor Coleman | Raccoon | Stripper | 1.3 • Agatha Aisla Northvill | Unrequited | Bankmedewerker | 1.4 • Alvera Varinia Fuensanta | Deryth | Stripper | 1.6 Rules • River City is een fictieve stad. Heb je er vragen over? Ask me! • Alleen ik maak nieuwe topics, tenzij anders aangegeven • Reserveringen blijven vier dagen staan • Maximaal twee personages: minstens één man • Een post is minimaal 300 woorden • Geen ruzie OOC, alleen IC • Dit is een 16+-RPG. Geweld, vloeken en seksuele handelingen mogen beschreven worden • Bestuur geen personages van anderen • Geen perfecte personages • Ik heb hier veel tijd ingestoken, dus denk goed na of je meedoet • Heb je vragen? Stel ze! • Sluit anderen niet buiten • Have fun! • Thanks to IncroyabIe for the amazing cover! Begin Het is zeven november rond een uur of negen 's avonds. Het is koud buiten, eigenlijk te koud voor de tijd van het jaar en het regent hard. De meeste mensen zitten achter de tv, terwijl de onderwereld juist 's avonds tot leven komt. Op straat wordt, ondanks de regen, volop gehandeld en de clubs van DeLuca stromen langzaamaan vol met gasten die snakken naar een drankje en wellicht een praatje met een mooie dame. Er hangt een vreemde sfeer in de stad. Iedereen lijkt gespannen alsof er iets ernstigs gaat gebeuren.

---

Big girls cry when their hearts are breaking

• Me and God, we don't get along •

---

Het was al druk in de club toen ik gehaast naar binnen liep. Mijn dienst was al een half uur geleden begonnen en hoewel ik me niet heel erg druk maakte om de gevolgen wilde ik toch mijn collega's het idee geven dat ik me er wel druk om maakte. Ik wist echter na tien jaar hier te werken dat DaLuca wel te paaien was. Uit mijn tas haalde ik mijn schortje en bond het snel over mijn korte jurkje voor ik een dienblad pakte en wat tafels langs ging. Ik schatte dat ik ongeveer een uur moest bedienen voor ik tussen wat gasten kon plaats nemen, dan leek het tenminste alsof ik nog iets had gedaan.
      Er was echter een ding - of eigenlijk een persoon - dat ik compleet vergeten was. En dat merkte ik direct op toen ik naar de bar liep en de bestelling opnoemde. "Zes vodka's, twee bloody mary's en een bacardi cola." Mijn ogen gleden naar de barvrouw en direct verdween alle kleur uit mijn gezicht. Voor me stond Ophelia, een vrouw waar ik een tijdje een relatie mee heb gehad. Helaas was het niet helemaal geweldig geëindigd - wat compleet mijn eigen schuld was - en ik was vergeten dat ze om een of andere reden hier was komen werken. Tot zover had ik haar prima kunnen ontwijken waardoor ik zonder zorgen naar het werk was gekomen.
      Hoewel ik haar een tijd lang ademloos had aangekeken hervatte ik mezelf en maskeerde ik mijn ware gevoelens door ongeduldig mijn wenkbrauw op te trekken. "En schiet een beetje op ja." Het was makkelijker om haar te laten denken dat het me allemaal niet interesseerde dan om haar te vertellen dat ik er daadwerkelijk spijt van had. Hoewel dat ook een leugen was, want zonder die man had ik de huur niet kunnen betalen en ik was toch best wel gesteld op mijn kleine appartementje.
      Voor mijn gevoel duurde het eindeloos waardoor ik maar mijn ogen door de club liet glijden. Ergens hoopte ik dat Ricci vanavond er zou zijn, hij betaalde me beter dan de andere mannen waarmee ik naar bed ging en bovendien was hij ook vriendelijk tegen mij. Of misschien dat ik Rebecca weer om mijn vinger kon winden, want onze eerdere nachtje was wat mij betreft zeker een herhaling waard. In ieder geval wilde ik niet alleen naar huis nu ik Ophelia had gezien.

---

When time and life shook hands and said goodbye.

      Subtiel blies ik de net geïnhaleerde rook uit terwijl mijn poelen het avondzicht voor me flauwtjes opnamen. Ondertussen leunde ik tegen de bakstenen muur van de club aan en hield ik met één hand mijn lange vest dicht. Zoals altijd ging ik, voor ik echt aan het werk moest, via de achteruitgang naar buiten om daar nog een vlugge peuk te roken. Daar ik mezelf thuis zo goed als klaar maakte door mijn make-up en haren alvast te doen, hoefde ik me in de kleine kleedkamers van de club alleen maar vluchtig om te kleden. Ook vanavond was het setje kleding wat ik droeg maar schaars en bestond het uit enkele dunne lagen stof die — zodra de muziek zou beginnen — binnen enkele minuten uit zouden gaan. Het werk wat ik deed was niet voor iedereen weggelegd, tenslotte waren er maar weinig vrouwen die het lef hadden om zich uit te kleden in een volle club met mannen. Je moest de wil hebben om het te doen, evenals de schaamte buitensluiten. De mannen die hier kwamen kende geen genade als het aan zou komen op een onschuldige, preutse jonge vrouw en daarvoor alleen al was het beter als je stevig in je schoenen stond.
      Een zachte zucht rolde over mijn lippen heen, waarna ik nog een laatste hijs van mijn sigaret nam alvorens ik deze op de grond terecht liet komen — om hem vervolgens met de zool van mijn hoge pump te doen doven. Een knarsend geluid volgde haast direct terwijl een blondine tevoorschijn kwam nadat ze de zware deur had opengeduwd die zo'n kregelig geluid maakte. Met een flauwe glimlach rondom haar lippen knikte ze zwakjes mijn kant in en sprak ze zacht doch op een licht gepikeerde toon tegen de telefoon die ze aan haar oor hielt. Om de blondine, die een serveerster was van de club, niet het idee te geven dat ik haar van plan was af te luisteren besloot ik naar binnen te gaan en wist ik de deur nog vast te grijpen vooraleer deze volledig weer terug dicht zou vallen — mijn eigen tijd voor het werken zat er toch haast op dus buiten blijven staan zou geen zin meer hebben.
      Zodra ik binnen kwam hoorde ik de muziek vanuit de club me tegemoet komen. Een vlugge blik op de klok vertelde me dat mijn tijd zo in zou gaan en dat terwijl het inmiddels al aardig vol begon te lopen. In een vlugge pas liep ik richting mijn kleedkamer, om me daar te ontdoen van mijn vest en de donkere kleur op mijn lippen nog een keer bij te werken. Terwijl ik mijn lippen een keer smakte blikte ik kort in de lange passpiegel — die in de hoek van de kamer stond — om het korte rokje een keer te fatsoeneren tezamen met het weinig verhullende hempje en besloot daarop om naar binnen te gaan. Glimlachend passeerde ik enkele collega's en realiseerde me dat dit hele gebouw haast een tweede thuis voor me was geworden, en dat terwijl een deel ervan alleen maar voor de schijn was. Als de mensen hier er achter zouden komen wat mijn echte baan was. . . Resoluut schudde ik die gedachten van me af. Niemand zou het te weten komen, daarvoor was mijn dekmantel te goed en zat ik inmiddels volledig ingebakerd in dit beroep.
      ”Alvera, schatje!” Een bekende stem wist me uit mijn gedachten te doen scheuren en een oprechte glimlach gleed over mijn lippen heen terwijl ik vastgepakt werd in een begroetende omhelzing van één van de vaste klanten die hier kwam. “Gregor,” begroette ik hem vriendelijk en plaatste een flauwe zoen op zijn wang. “Ik neem aan dat je zo aan het werk moet?” vroeg hij met een speelse grijns op zijn bolle gezicht. “Alsof je dat al niet wist,” grinnikte ik zacht. De man kwam al jaren in deze club, zelfs al nog voor ik hier werkte, en was dus aardig op de hoogte van wanneer welke stripper aan het werk was. Het was een vriendelijke man, die misschien eens een subtiele waarschuwing nodig had omdat hij in een dronken bui iets te handtastelijk kon zijn, en ik maakte graag een praatje met hem maar daar was ook alles meegezegd.
      ”Ik zie je straks wel weer,” bracht ik vervolgens uit terwijl hij op datzelfde moment geroepen werd door een bekende. Met een kort handgebaar maakte hij kenbaar mijn woorden te hebben gehoord, waarop ik snel door liep — verder de club in. Behendig hees ik mezelf vervolgens op een van de kleine podiums en voelde hoe mijn lippen zich als vanzelf in een verleidelijke glimlach krulde. Let the show begin.

[ bericht aangepast op 17 april 2016 - 23:13 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

'Ook van jou Val..' zeg ik en met een zucht sluit ik Skype af. Mijn zus en ik spraken niet zo vaak meer als vroeger, toen we zowat onafscheidelijk waren. Het leek wel alsof we plotseling twee compleet verschillende levens hadden, wat ergens ook wel zo was. Zij studeert geneeskunde en heeft lol met haar vrienden. Ik? Ik wordt de maffia ingewerkt en mag tot nu toe de vuile klusjes oplossen. Great. Soms wou ik dat ik ook was gaan studeren, maar iets erin sprak me niet aan. Of dit mijn roeping dan was, geen idee... Maar de maffiosi hier leken het wel te weten. Met hun potentie... Het zal wel.. Mijn vader zou persoonlijk naar Amerika komen als hij erachter kwam, had altijd gezegd dat ik me niet met dit soort volk moest inlaten. Oh well.. Zo vader zo zoon lijkt het. Ik kijk om me heen en kom tot de conclusie dat hier ook niets meer te doen was.
Dan maar iets anders bedenken... Embassy zou weer druk zijn, dus misschien was daar iets wat me nog een beetje ging vermaken deze avond. Ik kleed me snel aan en doe mijn haar in model, voor ik mijn sleutels pak en naar buiten loop. Vervolgens naar mijn auto waar ik instap en ik kijk om me heen. Wat een weer.... Blij dat ik, zover ik weet, nog niks hoef te doen. Ik zet de radio aan en ga dan op weg naar club Embassy. Het duurt niet lang voor ik daar mijn auto parkeer en stilletjes naar binnen loop. Tot nu toe zag ik niet heel snel iemand die me echt bekend voor kwam, waardoor ik maar naar de bar loop. 'Whiskey..' zeg ik dan maar en ik raak weer een beetje verzonken in mijn gedachtes.

---

El Diablo.

MT (:

---

Mijn brein breint zoals het breint.

---

Ricci's chauffeur had hem zorgvuldig afgezet voor de deur van Club Embassy waarna Ricci hem vriendleijk bedankt had en een fooi gegeven waar je u tegen zegt. Ricci smeet met zijn geld, wetende dat zijn vermogen toch niet op zou gaan. Bijna wekelijks werd er weer een hoeveelheid dollars op zijn bankrekening gestoord zonder dat hij daar iets voor hoefde te doen. Waarschijnlijk kreeg hij zoveel geld zodat hij zijn mond zou houden en niet in de weg zou lopen. Ricci vond dat prima en hield zich dan ook afzijdig van alle vreemde zaakjes op straat van DeLuca. Ricci wandelde de club binnen en liep automatisch naar de bar. Nonchalant gooide hij een arm op de bar en hij wenkte naar een van de barvrouwen       'Eén wodka met red-bull,' zei hij tegen haar. Ze draaide zich om en op dat moment kwam Ricci tot de conclusie dat het Michelle was. Een prachtige vrouw met wie Ricci wel wist wat hij zou doen als hij de kans kreeg. Daarom sierde hij een grijns op zijn gezicht. Ricci bedankte haar vriendelijk toen hij zijn drankje kreeg en tijdens het opzij kijken, zag hij Felix.       'Als het Felix niet is,' grijnsde hij en hij stootte Felix, misschien iets te hard, tegen zijn bovenarm aan. Ricci nam een flinke slok van zijn drankje en bleef naar Felix kijken. Ricci vond dat hij het recht had om tegen iedereen te praten, dus het maakte hem niet uit of Felix daar behoefte aan had of niet. 'Hoe is het Felix?' vroeg hij. Ricci leunde met zijn rug tegen de bar aan en keek de club rond. Overal liepen prachtige dames rond en onbewust zocht Ricci met zijn ogen naar Reese. Met haar kon hij altijd een fijne avond beleven. Met zijn ogen vond hij een bekend gedaante: Gabriele. Ricci grijnsde opnieuw, hief zijn hand op en zwaaide naar Gabriele als teken dat hij hem gezien had.

[ bericht aangepast op 18 april 2016 - 12:21 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

Zonder iets te zeggen stapte Fabio uit de auto. Zijn partner bedankte de chauffeur en liep vervolgens achter Fabio aan. Alsof Fabio de baas van de wereld was, opende Scott de deur van de club voor hem. Fabio hield niet van dit gedrag, maar hij zei er nooit iets van. Hij had de privileges gehad om behandeld te worden als een koning en als hij daar over zou klagen, zou hij wellicht zeurderig overkomen. Maar het feit dat er zelfs deuren voor hem geopend werden, gingen dan weer te ver. Hij voelde zich er lui en lichtelijk gehandicapt door, alsof hij zelf niets kon. Daarom bedankte hij Scott niet, dat deed hij eigenlijk nooit. Hij wandelde rustig naar binnen en liet kort zijn ogen over de tafels van de club glijden. Het was voor hem belangrijk om altijd te weten wie er in de ruimte was. Als hij een vreemd gezicht zag, moest hij weten wie het was. Was het een vriend of vijand? Nadat hij de hele club had gezien, kwam hij tot de conclusie dat er niemand onbekends was. Daarom kon hij rustig naar binnengaan zonder zich constant zorgen te maken.       'Wat wil je drinken, Fabio?' vroeg Scott. 'Hetzelfde als altijd?' vroeg hij meteen daarna. Fabio antwoordde met een knikje. Dat was voor Scott genoeg om te weten waar hij zin in had. Hij draaide zich om en wandelde naar de bar toe. Fabio nam plek aan zijn standaardtafel. Als iemand aan die tafel ging zitten, zouden er gevolgen zijn. Die tafel was gekroond tot de tafel van Fabio.       Fabio ontdeed zichzelf van zijn jas, hing deze aan de kapstok en ging aan de tafel zitten. Zijn geweer drukte tegen zijn bovenbeen aan, maar hij negeerde het gevoel. Stil keek hij de club rond en uiteindelijk kwamen zijn ogen Alvera tegen. Fabio voelde van binnen een vreemd gevoel, maar hij gaf er niet aan toe. Zijn verhaal met Alvera was afgesloten en dat moest ook zo blijven. Hij bekeek de man die tegen haar praatte en ergens voelde hij medelijden met haar, gewoon omdat de man er niet uitzag. Natuurlijk kende hij de man. Hij was de eigenaar van één van DeLuca's favoriete restaurants.

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Een zwakke kreun rolde over zijn lippen toen Fox de club via een achterdeurtje binnenglipte. Hij was nog maar in de personeelsruimte en toch stond de muziek hem veel te luid. Na een week met veertig graden koorts in bed gelegen te hebben, was hij nog steeds niet tip top in orde. Toch had hij besloten om te komen werken. Het was een snel wereldje en hij werd er niet jonger op.       Zijn stralende humeur werd er al niet beter op toen hij merkte dat hij zijn werkhemd verkeerd had aangetrokken en hij daarna bleef worstelen met de knopjes. Met een grom liet hij het maar zo; de vrouwen in deze club hadden ook niet veel om het lijf, dus een beetje mannelijk bloot zou niet al te veel opvallen. De witte, dunne stof was sowieso al weinig verhullend. De zwarte, nette broek ging gelukkig net iets gemakkelijker aan en hij had dan ook nog even de tijd om op adem te komen. Als je een uur te laat bent, vallen die paar seconden toch niet op.       Hij duwde de deur tussen de ruimte en de bar voorzichtig open en glipte snel de ruimte in. Hij kreunde inwendig toen hij zag hoeveel volk er al was afgekomen, maar besloot niet te lang te treuzelen. Het voordeel van aan de bar te werken, was dat hij veel kon oppikken van de gesprekken. Wat hij daarna met deze informatie zou doen, was hem zelf nog steeds niet helemaal duidelijk. Zwijgend nam hij de bestelling aan van een jongeman die nogal afwezig leek te zijn. Fox was alleen maar blij dat hij niet meteen een gesprek wilde voeren, aangezien zijn hoofd aanvoelde alsof er een trein was over gereden.       Met minder kracht en meer whiskey dan gewoonlijk werd het glas voor de jongeman neergezet.

[ bericht aangepast op 20 april 2016 - 18:01 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

---

Nadat ik mijn whiskey had gekregen en betaald, leunde ik met mijn ellebogen op de bar. Mijn rug naar de vrouwen toe die erachter stonden en ik keek de club door. Hier en daar stonden al wat dames op het podium maar de meesten trokken mijn aandacht niet eens. Ze waren meer det types van mijn vrienden op Sicilië. Dat zegt een hoop. Ik neem een kleine slok en duw mezelf zachtjes weg van de bar. Met het glas in mijn handen loop ik steeds verder weg van de bar terwijl mijn blik nog altijd de club rond gaat. Hier en daar zag ik wel wat bekende gezichten, maar ik vermoedde dat degenen die ik ook daadwerkelijk persoonlijk ken in de vip-ruimte zitten. Met dezelfde langzame pas loop ik daar dan ook heen.
Onderweg wordt ik even opgehouden door een blonde dame. Irina was het, volgens mij. Zoals ik al zei, veel van de vrouwen hier gaf ik niet al teveel aandacht. Daar hadden ze genoeg andere mannen voor. Na een kort gesprek en een lichte glimlach vervolg ik dan ook mijn weg naar de vip ruimte. Zoals verwacht zag ik hier al meer bekendere gezichten en ik neem nog een slok voor ik verder loop. Even verderop zag ik Ricci en Felix staan en toen ik weer voor me uit keek zag ik ook Gabriele staan. Hij was toch wel degene die me onder de hoede had genomen toen ik net in dit wereldje terecht kwam. Misschien maar beter ook sinds ik er zelf hoogstwaarschijnlijk een mess van zou hebben gemaakt. Ik knik hem dan ook toe terwijl ik nog steeds zijn richting wat oploop. Ondertussen zet ik het glas wederom aan mijn lippen om nog een slok te nemen.

---

El Diablo.

Ophelia Nini Harrison

"Free bar, that's the point. Spilling Amaretto 'cause of previous joints."

Verveeld leun ik met mijn ellebogen op de bar en kijk nogmaals rond. Wat een types lopen hier rond, ik wil niet al te judgy overkomen, maar jeetje...       'Zes vodka's, twee bloody mary's en een bacardi cola.' Onbewust was ik een beetje weggedroomd, maar de vrouwenstem haalt me weer terug uit mijn dagdroom. Vanbinnen voel ik hoe ik langzaam koud word en meteen boren mijn ogen zich in die van Reese zodra ik opkijk. Deze lijkt zeer onaangenaam verrast, terwijl ze me een poosje alleen kan aankijken. Ja surprise bitch, ik ben terug. Uiteindelijk lijkt ze zich weer te herstellen en verschijnt haar resting bitchface op haar gezicht. 'En schiet een beetje op ja.'       'Natuurlijk.' Ik doe net alsof ik haar niet herken en zet een zogenaamd lieve glimlach op terwijl ik van onder de bar wat glaasjes tevoorschijn tover. Deze vul ik met de gewenste drankjes. 'Voilà.' Ik zet de glazen voor haar neus, op de bar en bekijk haar even met getuite lippen aan. 'Verrast me te zien?' Ik leun nogmaals over de bar heen zodat onze gezichten enkele centimeters. 'Reese?' Ik trek me terug en trek mijn wenkbrauw afwachtend op. Ik en Reese hadden vroeger een relatie gehad, ik kan niet zeggen dat ik toen niet gelukkig was. Kennelijk was zij toen niet gelukkig met mij, want ik kon haar vervolgens leuk betrappen op vreemdgaan. Uiteraard zijn we toen met een knallende ruzie uit elkaar gegaan en heb ik elke vorm van contact met haar verbroken. Om haar hier nu weer tegen te komen zou ik een ongelukkig toeval kunnen noemen.       Kort schieten mijn ogen naar een jongen en k kan het niet laten om even zachtjes te lachen, ondanks het feit dat Reese naast me staat, als ik zie dat hij zijn overhemd binnenstebuiten aan heeft. Naast huppelkutjes lopen er dus ook dit soort mensen rond.       'Hey jij daar, je weet dat je – je shirt verkeerd aan hebt, hè?' Zeg ik tegen hem en lach zachtjes. Ik bedoel het totaal niet gemeen of iets, eerder plagend.

[ bericht aangepast op 20 april 2016 - 15:25 ]

---

I just caught the wave in your eyes

Romy Eleanor Coleman

e Rebecca Jones is here now, sugar. f

Stripper s Spy s Undercover s Twenty Five s Club Embassy s Just arrived

De geur van vanille en kersen ging rond in mijn mini flat terwijl ik de laatste krul legde in mijn honingblonde haren. Het ijzeren moordwapen, ookwel een krultang genoemd haalde ik uit de stop waarna ik mijn haren opstak en de diamanten oorringen die ik van Felix had gekregen mooi zichtbaar werden. Kort bekeken mijn groene kijkers mezelf nog even in de spiegel. Mijn haren zaten goed, mijn mascara en wenkbrauwen waren 'on point' of hoe ze dat ook zeggen. Mijn make-up was licht aangebracht en het laatste moest ik nog doen, mijn befaamde rode lippen. Nee een ijdeltuit was ik heus niet. Het feit dat ik hier iedere dag mezelf zeker twee uur moet staan martelen om er wat 'sletterig' uit te komen zien was echt niet uit vrije wil. Als mezelf, Romy dus deed ik enkel de moeite om mijn haren eens te kammen en als het moest wat mascara en heel af en toe wat lipglos aan te brengen. Voor mijn werk is het dan ook alles behalve nodig. Maar nu hier undercover als Rebecca Jones, de stripster moest ik wel wilde ik de aandacht van mannen trekken. Tot mijn verbazing had al mijn werk wel een goed effect weten te creeën. Ik was op z'n minst al in het duistere wereldje gerold van de Rivers en had uit de schaduwen de aandacht van Felix Galante weten te trekken.
Een knappe man met gladde praatjes al zie je de arrogantie wel van hem afdruipen. Eens je in zijn donkere ogen keek zag je wel de glinstering van lust en mannelijke hormonen die me aanstaarden als een prooi, die hij niet te pakken kreeg. Het feit dat hij me nu charmeert met dure cadeaus vond ik wel geinig en ook erg wanhoopig van zijn kant. In dit krot had ik niet eens iets die evenwaardig was als één diamant uit deze oorring set.
Ik weet dan ook dat ik mijn charmes in de strijd moest gooien om de aandacht van hem bij me te houden zodat ik op het juiste moment de nodige info uit hem kan krijgen.
Uit mijn handtas grabbelde ik achter mijn rode lippenstift. Ik hield wel van de kleur rood en bestempelde rood als het kleur van Rebecca Jones, een kleur van lust maar ook wel van spanning. Eens ik de matte kleur op mijn lippen had aangebracht stond ik op en stak mijn gadget -die als je hem verkeerd gebruikt een stroomstoot van 50 000 volt af heeft aan mijn tegenstanders- terug veilig in zijn vakje.
Mijn kleedje trok ik iets naar beneden gezien mijn pikante onderbroekje te zien was en daarna trok ik die verdomde killerhakken aan. Pff, op die dingen lopen koste me meer tijd dan te leren hoe ik met een wapen moest vechten.
Na nog mijn auto sleutels genomen te hebben vertrok ik in mijn 2dehands citroen wagen gekropen te hebben reed ik naar Club Embassy, gezien ik vanavond weer een act had. Eens ik dan ook aangekomen was liep ik de overvolle club binnen -godzijdank dat ik niet in die wachtrij moest gaan staan- en wandelde richting de bar waar mijn oog viel op de verschillende personen en een lichte grijns sierde mijn lippen eens ik Felix zag en daar niet ver vandaag Ricci. Onopgemerk had ik mijn blik ook laten gaan over Ophelia en Reese. Ophelia was nieuw hier maar ook undercover als mezelf, dus moest ik acteren dat ik haar niet kende. Ook Gabriele had ik in een vluchtig zicht gezien, ook een bekende voor mij maar daar had ik liever geen direct contact mee.
Ik besloot me aan de bar te zetten naast een jongeman die ik meende te herkennen als Giovani en liet kort opvallend mijn blik over hem gaan, zodat i-hij me kon opmerkten en knipperde kort met mijn lange wimpers voordat ik me richting Fox wende. "Een glas witte wijn graag." zei ik met een lichte grijns om mijn lippen waarna ik mijn vrouwelijke charmes ten strijde gooide door mijn rechter been over mijn linker te zwieren en met mijn hak lichtjes het been van de jongen naast me aanraakte.
Hoewel Romy in een normale café of club een fles beer zou gevraagd hebben en die zonder glas nodig te hebben binnen kon kiepen, moest Rebecca een vrouwelijke elegantie met zich meehebben waardoor wijn drinken- dat vieze zoetige goedje- erbij hoort.
Een woord had nog niet over mijn donkerrode lippen gerold, dus wachtte ik maar af tot ik van een of andere maffia gozer aandacht kreeg.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

      Vanwege het feit dat ik op dit moment op een klein podium stond was mijn uitzicht haast perfect. Zonder enige moeite kon ik bijna precies zien wie er was, wie er van plan was om weg te gaan en wie er zojuist besloten had om de club binnen te stappen. Vele gezichten kwamen me inmiddels aardig bekend voor — en dan sprak ik niet over mijn collega’s gezien ik hen al een ruime tijd had meegemaakt, afgezien van eventueel nieuw aangenomen personen — en ik verbaasde me er dan ook niet meer om dat enkele van hen er zoals gewoonlijk wéér zaten. In het begin had ik mezelf echter die vraag wel gesteld; hadden die mannen naast deze club geen leven? En dan had ik het niet over de vrouwen die hier kwamen, gezien dat maar schaars was op sommige momenten. Maar inmiddels wist ik wel beter en was de club niet zomaar een gewone uitgaansgelegenheid. Club Embassy was een uiterst bekende plek die nog bekender werd op het moment dat deze opgekocht werd door Marco DeLuca — sindsdien lijkt het een nog grote aantrekking te hebben; al wisten vele beter wat de werkelijke reden was, tenslotte was er een reden waarom ik hier was gaan werken en dat had niks te maken met dat ik het uit de kleren gaan zo leuk vond.
      Genietend van de muziek die klonk sloot ik even mijn ogen terwijl ik mijn lichaam verleidelijk op het subtiele ritme mee liet bewegen. Het hempje wat ik gedragen had lag inmiddels al op de vloer, waardoor de kante zwarte BH die ik droeg onthuld raakte. Glimlachend opende ik mijn ogen weer en liet mijn donkere poelen vervolgens opnieuw — en uit automatisme — een keer rond glijden. Net op het moment dat ik mijn vingers beval het korte rokje van mijn heupen af te duwen haakten mijn poelen zich vast in een paar zeer bekende bruine kijkers en voelde ik mijn lichaam kort verstijven. Haast direct leek er een hunkerende trek door me heen te glijden wat tezamen ging met een maar al te bekend ander gevoel. Echter, ik sloeg deze haast abrupt van me af alsof ik het een koude douche had gegeven, waarbij ik mijn uiterste best moest doen om mijn gezicht in de juiste plooi te houden.
      De man, wiens bruine kijkers op me gericht waren, was er een die ik beter kende dan wie dan ook in deze club. Eens had ik mezelf toegestaan om iets om hem te geven, sterker nog, we hadden een leuke tijd samen gehad die plezierig was geweest voor allebei. Helaas heeft het nooit verder mogen gaan dan een pleziertje en hield het op zodra er een serieuze rand omheen kwam. Zijn werk was belangrijker dan ik was. Een zachte steek dreef door mijn hart heen en deed me realiseren dat ik er allesbehalve overheen was. Mezelf toestaan om iets om hem te gaan geven was geleidelijk aan gebeurd — ik had het niet in de hand gehad doordat het haast automatisch leek te gaan — maar die knop omzetten moest ik mezelf herhaaldelijk dwingen om te doen, elke keer weer. Met moeite scheurde ik mijn blik van hem af en hoopte dat het spijtige gevoel wat op was komen zetten uit mijn poelen had weten te blijven; hij hoefde niet te zien hoe het me nog steeds wist te raken, hoe hij me nog steeds iets wist te doen. “Fabio. . “ De woorden rolde in een geluidloze fluistering over mijn lippen heen terwijl ik deze verbloemde door mijn lippen vluchtig een keer te bevochtigen met het puntje van mijn tong. Ik had geweten dat ik het risico liep om hem hier tegen te komen, hoe hard ik ook geprobeerd had om hem te ontwijken, eens moest de eerste keer weer zijn.
      Om de tijd die had niet af te ranselen door er als een sneltrein al strippend doorheen te vliegen deed ik wanhopig mijn best om zijn kant te mijden. De drang om van het podium af te schieten was groter dan ooit, zelfs nu ik niet eens wist wat ik moest doen — naar hem toe gaan, of hem blijven ontwijken? Ik poogde voor het laatste.

[ bericht aangepast op 18 april 2016 - 20:50 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Ik was bij een van de sta-tafels gaan staan, mijn aktetas voor me op de tafel. Ik was op zich wel van een drankje op z'n tijd, maar niet voor of tijdens het werk, als het geen werkdiner was, en al helemaal niet in een club. Ik was hier gewoon voor mijn werk, meer niet. Mijn vrouw werkte hier ook, iets wat ik een stuk minder vond, maar ze werkte hier graag, en dat wilde ik haar niet onthouden. Als het huishouden maar was gedaan, en Daniela niets te kort kwam, vond ik dat het kon. Ik bleef even rustig staan, mensen kijken, opzoek naar Ricci, tot onze ogen elkaar kruisten, en hij zijn hand opstak. Ik gaf hem een knikje en zette me af van de tafel, om naar hem toe te lopen. Onderweg kwam ik alleen een bekende krullenbol tegen: Giovanni. "Ciao, Vanni." zei ik tegen hem, voor ik hem begroette met een halve knuffel en een knopje op zijn rug. De meeten kortte zijn naam af op Gio, maar dat vond ik vrij grappig klinken, waardoor ikhet maar op de voor mij normale manier deed. "Andiamo. Ricci ha chiesto per me." zei ik tegen hem, in een heel vlot Siciliaans accent. Ik sloeg een arm om hem heen en liep met hem richting Ricci. Ik dacht er niet veel van om zo met hem te lopen, zo deden we het altijd thuis, zo of arm in arm, terwijl ik hier nog wel eens vreemd werd aangekeken als ik dat deed. "Buonasera, Ricci." kwam er uit mijn mond, "Je kent Giovanni wel. Ik heb Vanni op sleeptouw, als je het niet erg vind. Anders is er vast nog wel iets anders voor hem te doen, ga ik van uit." Mijn accent was dik, en mijn zinnen kwamen langzaam, omdat ik er na al die jaren nog altijd goed over na moest denken. Ik kende het wereldje, waardoor ik de jonge knaap ook introduceerde, maar waardoor ik ook wist dat meestal mogelijke opvolgers meenemen geen probleem was, maar er anders wel een ander klusje voor ze was. Ik haalde even een hand door mijn haren en keek de man voor me aan. "Zullen we naar een discrete plek gaan, om te kunnen spreken?" Ondanks dat deze club van ons was, voelde ik me in een massa mensen nooit vrij om te spreken, uit angst voor spionnen. Ik wist dat ze er waren, want ik was er zelf een, tot mijn eigen verschrikking en angst, en was niet de enige.

---

Bowties were never Cooler

• Me and God, we don't get along • Watching Alvera • 28 •

---

Mijn ogen bleven op Ophelia gericht terwijl ik haar bewegingen volgde. Ze was erg sierlijk en haar zelfverzekerde houding had ze nogsteeds, iets wat me zeker tot haar had aangetrokken. Toen ze alles had ingeschonken verbaasde ze me door over de bar te buigen en haar gezicht vlak voor de mijne te laten houden. Nog steeds hield ik mijn gezicht in plooi. Het was namelijk niet mijn bedoeling om haar te laten merken dat ze me nogsteeds mijn adem benam. "Verrast me te zien?" Vroeg ze terwijl haar ogen zich in de mijne boorden. Ik had al mijn wilskracht nodig om niet mijn lippen op de hare te drukken. Daar zou ze immers niet blij van worden, maar god wat zag ze er goed uit. "Reese?"
      Toen ze mijn naam uitsprak belandde ik weer op aarde en had ik mezelf weer onder controle. Of althans, even. "Ja en nee." Mijn donkere ogen gleden over haar gezicht heen en bleven even hangen op haar lippen. "Ja omdat ik niet had verwacht om je in een krot als dit aan te treffen-" Mijn lippen krulden even tot een glimlach. "En nee omdat DeLuca zijn nieuwe werkneemsters meestal zelf uittest. En hé, ik weet hoe goed je bent."
      Het was zoveel makkelijker om onze relatie af te doen alsof het niks voor me had betekend dan om haar te vertellen hoeveel spijt ik ervan had dat ik haar niet over mijn baan had verteld. We hadden samen een leuke toekomst kunnen hebben, maar goed. Wat was gebeurt, was gebeurt. Bij die gedachten draaide ik me dan ook van haar weg en zette de drankjes op de juiste tafel neer terwijl ik net wat meer voorover bukte dan nodig was.
      "Hey darling." Mijn ogen gleden naar de man die zijn hand op mijn heup had geplaatst en me op de leuning van zijn zitplaats drukte. Ik drukte mijn lichaam wat tegen hem aan terwijl ik mijn blik op het podium richtte waar Alvera bezig was met haar show. Netzoals de man naast me gaf ik mijn ogen goed de kost want de brunette was een schoonheid.

[ bericht aangepast op 18 april 2016 - 22:27 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.

---

---

     

Een tikkeltje verveeld sipte Alessa langzaam van haar cocktail, wetende van zichzelf dat ze het niet te snel achterover moest slaan. Ze had wel wat mensen gezien die ze kende, maar met de meeste had ze niet echt zin om te praten. Gabriele had ze al wel gezien, maar Jules was nergens te bekennen. Hopende dat Jules niet op de baby hoefde te passen, pakte ze haar mobieltje uit haar kleine tasje en stuurde ze haar vrienden een bericht met de vraag of ze nog naar de club kwam, met een paar zielig kijkende emoticons er achter.
      Hierna liet ze haar blik weer door de club glijden. Ze vond het een vreemd idee om er over na te denken dat ze over een paar maanden, misschien wel weken als ze geluk had, hier niet meer elke week zou komen. Ergens vond ze het wel jammer, gezien ze met de meeste van haar collega's goed op kon schieten en sommige zou ze zeker missen, en ze wist niet zeker hoe verstandig het zou zijn in contact te blijven met iedereen.
      Vanuit haar ooghoeken zag ze tot haar verbazing een ander bekend gezicht. Een gezicht waarvan zie niet had verwacht om die hier te zien, tenminste niet achter de bar. Fox had wel een erg goede indruk gemaakt moet hebben, dat hij hier aan het werk was, gezien ruim negentig procent van de werknemers hier vrouwen waren. Ze had haar collega's wel horen praten over een nieuwe, goed uitziende barman, maar ze had niet verwacht dat dat Fox zou zijn. Stiekem vroeg ze zich af of hij ook met klanten mee naar huis ging. Zonder er verder goed over na te denken, strekte ze zich uit zodat ze hem op zijn arm kon tikken.
      'Hee,' begroette ze hem met een brede glimlach. Hun tutor sessie van die week hadden ze afgezegd omdat hij ziek was en als ze eerlijk was, dan moest ze toegeven dat hij er nog niet helemaal op en top uit zag. Natuurlijk was ze niet van plan om dat te zeggen, gezien je het maar nooit zeker wist met mannen en hun ego. 'Voel je je al wat beter?' Kort beet ze op haar onderlip. 'Als het niet gaat, dan moet je het zeggen, dan kan ik je shift wel overnemen. Blijkbaar zijn we collega's.'
      Ze verbaasde zich er stiekem nog steeds over, toen hij een paar weken geleden naar haar toekwam in de bieb en vroeg of ze hem les kon geven. Ze had er daardoor niet veel van verwacht, waardoor het een aangename verrassing was dat hij juist erg intelligent bleek te zijn, en ze gingen redelijk snel door de stof heen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Felix Galante ‘’Hier.’’ Ik staar voor me uit richting het meisje wat zich achter de bar verschool, ze reikte het glas whiskey naar mij uit en ik greep hem kort vast zonder enige emotie te laten zien. Ze noemde het bedrag op en ik legde meer dan dat op de balie. ‘’Een tip,’’ sprak ik en knipoogde kort naar haar. Automatisch liet ik het drankje mijn keel binnen glijden en schrok op van een stem die steeds dichterbij kwam en mij vervolgens met een stoot tegen mijn arm verwelkomende. ‘’Als het Felix niet is,’’ hij had een sierlijke grijns op zijn gezicht staan waar ik me mateloos aan kon ergeren. Ik was zijn hond niet. ‘’Hoe is het Felix?’’ Vroeg hij en ik liet mijn blik verontwaardigd over hem heen gaan.       ‘’Het gaat perfect,’’ sprak ik en haalde uit mijn zak een pakje sigaretten waarna ik er een opstak maar geen een aanbood aan Ricci, ik deelde niks en al helemaal niet met hem. Ricci stak vervolgens zijn hand op en ik keerde mijn rug net als hem naar de bar toe en keek met hem mee. ‘’Wie ben je aan het seinen?’’ Vroeg ik, nieuwsgierig en probeerde zijn blik te volgen en uiteindelijk had ik hem door aangezien de persoon die hij aan het seinen was met grote stappen en een jongen aan zijn zijde onze kant op liep. Ik draaide me naar Ricci toe en kwam wat dichter met mijn lippen bij zijn oor, ‘’je doet geen zaken met hem toch?’’ Ik nam weer wat afstand en glimlachte zwakjes.       Gabriele had mijn aanwezigheid volledig genegeerd en dat was oké, ik luisterde aandachtzaam en nam een slok van mijn whiskey totdat hij voorstelde om op een discrete plek te gaan, om te kunnen spreken. ‘’Zijn er problemen dan?’’ Vroeg ik, langzaam en bleef de jongeman aan kijken en liet toen pas mijn blik over Giovanni gaan en weer terug naar Ricci, terwijl ik met twee armen over elkaar stond. ‘’Want ik los het met liefde op,’’ voegde ik er aan toe en stak de sigaret die nog steeds in mijn mondhoeken was geplaatst en mijn spraak iet wat belemmerde, aan. Ricci had geluk dat ik zo naast hem stond, hij mocht me wel bedanken – al zou hij dat vast wel doen. Hij was lui en leunde op iedereen en alles voor wat geld – ik vond het maar niks. HiJ leek geen enkel bot in zich te hebben. Mijn blik werd al gauw weer verwijderd van hem en stuitte met mijn snoet op Rebecca, die langs liep en er echt als een prinses uit zag. Ze had een sierlijke grijns rondom haar lippen en ik glimlachte liefelijk terug voor ik me weer probeerde te focussen op het gesprek wat zich hier gaande hield.

---

---

Everything is illuminated by the light of our past.