[RPG - 300] The Rivers • SPEELTOPIC [16+] - Speeltopics

---

“Knowledge is power. Power to do evil...or power to do good. Power itself is not evil. So knowledge itself is not evil.” “There is only one thing that makes a dream impossible to achieve: the fear of failure.” Topics Rollentopics: O1 Praattopics: O1 Speeltopics:

The Rivers River City, beter bekend als The Rivers, is een kleinschalige stad in het westen van Amerika. In principe is het een stad als geen ander. Er is veel werkgelegenheid, zowel voor hoger- als lageropgeleiden, scholen en genoeg aanbod als het aankomt op vrijetijdsbesteding. River City staat echter bekend om criminaliteit. In een korte tijd is de stad de meest criminele stad van Amerika geworden. Alles in de onderwereld begint bij de maffiabende van Marco DeLuca. Deze man heeft zich al jaren gevestigd in de stad en heeft de controle over de drugskartel van The Rivers, de wapenhandel in de stad en de illegale prostitutie. De politie is er al jaren mee bezig om deze man in de gevangenis te krijgen, maar dat is moeilijker dan het lijkt. DeLuca heeft overal handlangers, zowel bij de politie als de hoge banken van de stad. Door zijn extreme welvaart is hij in staat om alles en iedereen om te kopen. Marco DeLuca is ongrijpbaar.       De FBI heeft een nieuw plan om de bende van DeLuca op te doeken. Er worden tientallen spionnen ingeschakeld om te infiltreren in de stad en uiteindelijk DeLuca te verraden tegenover de FBI. Verschillende ervaren spionnen worden geplaatst in de clubs waar DeLuca komt, in de hoge hotels van The Rivers en zelfs in de drugshandel waar de maffiabaas zich actief mee bezighoudt. Zal het hen lukken om DeLuca voor eens en altijd neer te krijgen of is de man te machtig om geraakt te worden?                                                                                                                                                                                                                         River City: information Iedereen die buiten de criminaliteit staat, heeft een doorsnee baan: docent, winkelmedewerker, fabrieksmedewerker, tuinier etc. Als je echter betrokken bent bij de criminele activiteiten van DeLuca bevind je je in een bepaalde circuit. Vaak ben je dan werkende als zijn handlanger, bankmedewerker, barman, drugssmokkelaar, prostituee, serveerster in DeLuca's favoriete club etc. Als je eenmaal in deze kring bent beland, is het praktisch onmogelijk om eruit te komen. DeLuca en zijn mannen kennen iedereen en zullen ook niemand met geheimen weg laten komen. DeLuca Mansion Marco DeLuca is samen met zijn gezin woonachtend in een immens groot huis in de buitenwijken van River City. Zijn huis wordt 24/7 streng bewaakt en je kunt er alleen binnenkomen op uitnodiging van DeLuca zelf. Club Embassy Club Embassy is de favoriete club van DeLuca. Het is een nachtclub die al jaren bestaat, maar sinds de interesse van DeLuca echt succes kent. Vaak werken hier de mooiste vrouwen van River City die graag een centje bij verdienen. Werken in die club verdient dan ook erg goed. De vrouwen die er werken, neigen vaak naar prostitutie maar ze zijn in principe barvrouwen. Vaak gaan ze met hun gasten naar huis, wetende dat ze dan meer geld kunnen verdienen. Ze zijn dit niet verplicht, alles gaat in principe uit vrije wil. Een aantal jaar geleden heeft Marco DeLuca de club opgekocht zodat hij er zijn eigen regels kon maken. Wapen- en drugshandel DeLuca heeft zijn macht bereikt door zijn succesvolle wapen- en drugshandel vanuit de stad. De maffiabaas heeft ondertussen geen actieve bijdrage meer aan deze handel, omdat hij rijk genoeg is om die vier generaties na hem nog een rijk leven te bieden. De handel gaat echter door en dan onder de leiding van DeLuca's rechterhand: Fabio DiMartino. Roles INVULLEN Naam: Leeftijd: 24+ (ik ben bereid om uitzonderingen te maken, maar dan wel met een goed verhaal) Beroep: Innerlijk: Uiterlijk: Geschiedenis: Hoe is degene terecht gekomen waar hij/zij nu is? Woonplek: In wat voor huis/appartement/flat woont jouw personage? Pas als je echt hoog staat in de maffia zul je echt extreem rijk zijn Relaties: Deze worden afgesproken in het praattopic. Ben origineel, niet iedereen is vrienden aangezien het een duistere wereld is Extra: Naam | User | Beroep | Pagina Inwoners: The Rivers Mannen • Felix Galante | mikelljakson | Maffia | 1.2 • Riccardo DiMartino | Dumbledore | Maffia | 1.3 • Johnny Cosa | mikelljakson | Maffia | 1.4 • Fabio Francesco DiMartino| Dumbledore | Maffia | 1.6 • Giovanni Alessandro Costanzo | Malec | Maffia | 1.7 • Isaac Mercer | Mignon | Politie | 1.8 • ? | Feliana | ? | ? • ? | Millard | ? | ? Vrouwen • Bella Nakoma DiMartino | Malec | ? | 1.3 • Reese Whiteheart | Sempre | Serveerster | 1.6 • Juliette D'Angelo-Bishop | Mignon | Serveerster | 1.6 • Ljubica Violeta Marfa Nataliya Gomulka | Avalance | Wapenhandel | 1.9 • Alessandra Havana Morello | Shazi | Maffia | 1.8 •Iolanthe Sophia Fuensanta | Asriel | / | 1.9 Spionnen Mannen • Gabriele Michele D'Angelo | AlecLightwood | Griffier | 1.4 • Emmanuel Alfie Cornelissen | IncroyabIe | Bankmedewerker | 1.4 • Fox Alastor Cyriacus | Asriel | Barman | 1.6 Vrouwen • Ophelia Nini Harisson | IncroyabIe | Bartender | 1.3 • Romy Eleanor Coleman | Raccoon | Stripper | 1.3 • Agatha Aisla Northvill | Unrequited | Bankmedewerker | 1.4 • Alvera Varinia Fuensanta | Deryth | Stripper | 1.6 Rules • River City is een fictieve stad. Heb je er vragen over? Ask me! • Alleen ik maak nieuwe topics, tenzij anders aangegeven • Reserveringen blijven vier dagen staan • Maximaal twee personages: minstens één man • Een post is minimaal 300 woorden • Geen ruzie OOC, alleen IC • Dit is een 16+-RPG. Geweld, vloeken en seksuele handelingen mogen beschreven worden • Bestuur geen personages van anderen • Geen perfecte personages • Ik heb hier veel tijd ingestoken, dus denk goed na of je meedoet • Heb je vragen? Stel ze! • Sluit anderen niet buiten • Have fun! • Thanks to IncroyabIe for the amazing cover! Begin Het is zeven november rond een uur of negen 's avonds. Het is koud buiten, eigenlijk te koud voor de tijd van het jaar en het regent hard. De meeste mensen zitten achter de tv, terwijl de onderwereld juist 's avonds tot leven komt. Op straat wordt, ondanks de regen, volop gehandeld en de clubs van DeLuca stromen langzaamaan vol met gasten die snakken naar een drankje en wellicht een praatje met een mooie dame. Er hangt een vreemde sfeer in de stad. Iedereen lijkt gespannen alsof er iets ernstigs gaat gebeuren.

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Godverdomme. Met een wat beteuterde blik staarde ik naar buiten, waar overduidelijk de pleuris uitgebroken was. Van boven dan, bedoelde ik. Op het moment dat ik van huis weg was gegaan, had het slechts nog maar een beetje gemiezerd, maar dat stadium was nu allang gepasseerd. Even blikte ik naar de chauffeur van de taxi, overwegend of het zou lonen om hem nog een blokje om te laten rijden, in de prille hoop dat het daarna wat minder hard zou plenzen, maar dit enkele ritje van mijn appartement naar Club Embassy had me al een godsvermogen gekost en met mijn schamele hongerloontje kon ik me niet permitteren al te royaal te leven.
      Dus waagde ik de afstand. Het resultaat was beschamend, maar ik wist niet zozeer wat ik anders had verwacht. Zo'n honderd meter overbruggen in de stromende regen, zonder paraplu en zonder afdakjes, kon niet tot veel andere resultaten leiden dan het nu behaalde: categorie 'verzopen kat'. Om nog enigszins te doen alsof mijn uiterlijk me iets uitmaakte, haalde ik mijn vingers door mijn haren - al betwijfelde ik of het er beter op werd - om met een nonchalant grijnsje op mijn gezicht naar binnen te stappen. Waarschijnlijk was de helft te dronken om me te bekritiseren en zou de andere helft niet kunnen wachten om me van mijn natte kleren te ontdoen. Mocht een onverhoopte ziel toch nog denken me de les te kunnen lezen, dan liet het me behoorlijk koud - ik had dorst.
      Het duurde niet lang voordat ik ik een glas in mijn handen had en ik mijn blik rond kon laten dwalen. Het was niet verstikkend druk, waardoor ik mijn favoriete DiMartino feilloos enkele meters verderop aan de bar wist te vinden. Bella. Gretig liet ik mijn blik over haar prachtige lichaam gaan, terwijl mijn hersenen als malloten werkten om een verbluffende openingszin te fabriceren. Het liefst één die ik nog niet uitgetest had, weliswaar. Bedachtzaam weken mijn ogen af, waardoor mijn blik - terwijl ik nog steeds mijn hersenen brak op een charmant gedag - op mijn minder favoriete DiMartino viel. Mijn heldhaftigheid droop langzaam weer in mijn schoenen, want hoewel ik nog even dapper afvroeg of ik de ballen had om Bella voor haar oudste broer genadeloos te versieren, wist ik het antwoord allang. Ik had ballen, ja, maar dat betekende nog niet dat ze van staal waren. Bovendien had ik deze grote boze broer nog iets te vertellen.
      Dus trok ik mijn denkbeeldige staart tussen mijn benen en droop ik weg van de bar, ongevraagd neerploffend tegenover Fabio. Ik schraapte mijn keel, kon een kleine, doch triomfantelijke grijns niet helemaal onderdrukken. "Wat zou je zeggen als ik je vertelde dat ik heel, heel goed nieuws heb op deze prachtig grauwe avond?"

---

She's imperfect but she tries

Johnny Cosa ‘’Ik beloof dat ik er morgen ben,’’ sprak ik haastig met de telefoon geklemd tussen mijn nek en kaak in. ‘’Dat zeg je dus altijd John en ik ga niet weer achter je kont aan lopen om het geregeld te krijgen.’’ Ik stak een sigaret op en zweeg voor enkele seconde en hoorde toen een piepend geluid, het teken dat ze geen zin meer had om er over door te gaan.       Ik had weer eens beloofd om op mijn dochter op te passen maar het zou er toch niet meer van komen. Ik had het onmenselijk druk en wist niet hoe ik onder die afspraak moest uitkomen. Ik zuchtte even en trok toen mijn jas aan voor ik naar buiten wandelde en in een vreselijke dure Porsche stapte. Het was mijn favoriet, ik kon er wel de hele dag in blijven zitten. Als klein jochie droomde ik al van deze auto en uiteindelijk is die droom werkelijkheid geworden.       Na een kwartier rijden en wat ergernissen op de weg – was ik terecht gekomen bij Club Embassy. Mijn ogen gingen over de menigte, dwalend en op zoek naar iemand waar ik misschien wat mee kon regelen. Misschien moest ik maar eerst wat te drinken gaan halen. Ik zakte neer op een kruk en keek richting de barvrouw, was ze nieuw? Mijn ogen gleden over haar heen en ik tikte met mijn vingers op de bar, als teken dat ik wat wilde bestellen. ‘’Een bloody mary,’’ sprak ik kalm en hield mijn blik strak op het meisje gericht. ‘’Ben je nieuw hier?’’ Voegde ik er aan toe en trok mijn overhemd recht. Ik had al maanden geen liefde meer gehad, in de gevangenis zitten was een van de ergste dingen die mij waren overkomen. Ik haatte het daar en het voelde fijn om weer hier te zijn. Thuis.

---

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Ljubica Violeta Marfa Nataliya Gomulka
Where some people see coincidence, I see conspiracy.

Met haar grote bruine ogen keek Shadow de man tegenover haar aan. Hij was klein, had een pokdalig gezicht en was alles behalve knap. Ook viel het haar op dat hij de hele tijd angstig om zich heen keek, als een klein kind dat op het punt stond een snoepje te stelen. Uiteindelijk viel haar blik weer op het wapen in haar hand en veegde een plukje haar uit haar gezicht voordat ze begon te spreken. 'Een Browning wz. 1928. Gemaakt in Polen, weegt 5,9 kilogram en 611 millimeter lang. Prachtig wapen, al zeg ik het zelf', vertelde ze hem en woog het geweer in haar hand. 'Ik wil wel een zacht prijsje voor je regelen. Wat zeg je van 10.000 dollar?'
Shadow voelde hoe de regen haar kleren doorweekte en zuchtte geïrriteerd. 'Als je nog lang gaat twijfelen ben ik weg hier, voordat ik tot aan mijn sokken doorweekt ben', sprak ze hem sissend toe. 'Oké dan, 10.000 dollar hé? Hierzo', mompelde hij en drukte geagiteerd het geld in haar handen. Hij maakte al aanstalten om het pistool uit haar hand te pakken toen ze hem tegenhield. 'Hoho, niet zo snel. Eerst mijn geld natellen, ik hou er namelijk niet van om te worden opgelicht.' Haar vingers bladeren door de honderd dollar briefjes en snel telde zij ze, waarna zij ze weg stak voor ze helemaal doorweekt waren. Snel drukte ze het pistool in zijn handen en weg was ze.
Gehaast liep door de straten heen, terwijl ze haar capuchon wat beter over mijn hoofd trok. Al gauw zag ze het appartementencomplex waar ze woonde opduiken. Haar pas versnelde en binnen een korte tijd was ze binnen, eindelijk droog. De regen was verschrikkelijk en om eerlijk te zijn had ze echt geen zin om nog te onderhandelen over wapens. Nee, eerst een heerlijk warm bad nemen en dan zag ze wel wat ze nog ging doen. Shadow trok de deur van haar appartement achter zich dicht en trok haar jas en schoenen uit, waarna ze een blik in de spiegel wierp. Net een verzopen kat.

[ bericht aangepast op 20 april 2016 - 15:43 ]

---

I promise you I will learn from my mistakes.

Ophelia Nini Harrison

"Free bar, that's the point. Spilling Amaretto 'cause of previous joints."

Voor de rest verloopt de avond vrij rustig. Een paar keer komen er mensen aan de bar staan voor een praatje, of om een drankje te bestellen, maar eigenlijk gebeurt er vrij weinig. Ik leun met mijn rug tegen een kast een, nadat ik uiteraard heb gecheckt dat 'ie niet kan omvallen.       Ik kijk pas op wanneer ik wat getik op hout hoor. Vluchtig gaan mijn ogen over de menigte heen, voordat een stel blauwe ogen zich in de mijne boren. Een man aan de bar lijkt wat te willen bestellen. Ik plak gelijk een glimlach op mijn gezicht en duw mezelf van de kast af.       'Zeg het eens.'       'Een bloody mary,' egt hij kalm en ik knik. Zijn ogen blijven strak op mij gericht, maar in tegenstelling tot veel meisjes die zenuwachtig zouden wegkijken, blijf ik zijn blik vasthouden. 'Ben je nieuw hier?' Vraagt hij vervolgens. Ik knik en zet een glas bloody mary voor zijn neus neer.       'Ja, dat klopt,' zeg ik glimlachend en leun wat op de bar. 'Ik ben Ophelia, leuk u te ontmoeten.' Ik blaas een pluk haar uit mijn gezicht en kijk hem nieuwsgierig aan. 'Hoe wist u dat ik hier nieuw ben?' Voeg ik er vragend aan toe terwijl ik zachtjes moet lachen. 'Is het zo duidelijk?'

---

I just caught the wave in your eyes

"Hey jij daar, je weet dat je – je shirt verkeerd aan hebt, hè?" Fox had het gesprek tussen de twee vrouwen maar met een half oor gevolgd, waardoor hij niet meteen doorhad dat ze het plots tegen hem had. Veel te laat keek hij op, waarna hij zag dat ze haar aandacht alweer op iemand anders gericht had. Veel antwoord zou ze toch niet gekregen hebben, dus Fox liet het zo maar zijn.       Ondanks de drukte, was het een rustige avond. Fox kreeg niet al te veel bestellingen binnen, aangezien de meeste mannen liever bij iemand zonder baardgroei gingen bestellen. Hij had hier om eerlijk te zijn, maar weinig op tegen. Het niveau van zijn concentratie lag ergens in de kelder en hij kreeg het voor elkaar om sommige drankjes naast het glas te gieten, maar na een tijd ging het beter. Hij begon gesprekken op te vangen die zijn interesse even wekten, maar uiteindelijk geen waarde bleken te hebben. Het was voor hem een rustige avond.       Enkel de mannen aan het einde van de bar bleef hij enigszins volgen, totdat een bekende stem hem uit zijn stilzwijgen haalde.       "Hee!" Er verscheen een zwakke glimlach om zijn lippen toen hij Alessa's begroeting hoorde en hij knikte terug, terwijl hij verder ging met glazen wassen. Ergens knaagde het bij hem dat hij zo'n laag werkje moest doen, maar hij was te moe om er zich echt druk te maken.       "Voel je je al wat beter?" Alessa keek hem zowaar bezorgd aan en ze beet kort op haar onderlip. "Als het niet gaat, dan moet je het zeggen, dan kan ik je shift wel overnemen. Blijkbaar zijn we collega's."       "Het gaat wel," mompelde Fox, waarna hij weer glimlachte. Hij wist niet zo zeker wat hij moest denken van dat collega-gedoe. Ze was een aangename hulp bij zijn inhaalmanoeuvre om zijn verloren schooljaren in te halen, maar om haar ook in dit milieu tegen te komen was op z'n zachtst gezegd... onnatuurlijk.       "Moet jij niet werken dan?" vroeg hij zonder iets te laten merken van zijn zorgen.

[ bericht aangepast op 24 april 2016 - 22:08 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

• Me and God, we don't get along • Sitting at the bar with Rebecca • 28 •

---

Een kuch zorgde ervoor dat ik mijn blik van het podium moest afscheuren en met een glimlach keek ik naar de groep mannen. "Waar kan ik jullie mee helpen, heren?" De vraag ontlokte hen een grijns waarna een van de mannen knikte. Meteen wist ik waar het om ging en toen een zakje in mijn decolleté werd gestopt werd het bevestigd dat ik inderdaad een drugsdealtje moest regelen. "Boodschappen brengen kost wel wat he," vertelde ik hen liefjes waarna ik tevreden wat biljetten aannam alvorens ik naar een tafeltje verder op liep. Ze hadden me kort toegefluisterd hoeveel ze ervoor zouden krijgen en tot mijn tevredenheid overhandigde de vrouw aan die tafel me meteen het geld.
      Blijkbaar waren de mannen in een goede bui want ik kreeg nog wat geld toegestopt. Ik had mazzel deze avond, want ik had nu al meer fooi dan ik normaal op een avond kreeg. Wellicht hoefde ik deze keer dan een keertje niet met iemand naar huis bedacht ik met een glimlach. Mijn ogen gleden over de tafeltjes heen maar werden getrokken door een prachtige verschijning aan de bar. Als vanzelf krulden mijn mondhoeken omhoog en liep ik zelfverzekerd op de blondine af waarna ik naast haar plaats nam.
      "Hey gorgeous." Mijn ogen boorden zich in die van Rebecca terwijl ik een hand door mijn haren liet glijden. Mijn rood gestipte lippen waren lichtjes getuit terwijl ik haar reactie afwachtte. Een paar weken geleden was de blondine bij me in bed beland en het was een van de leukste en meest plezierige avonden geweest die ik sinds een lange tijd had gehad. Echter had ik haar sindsdien niet echt meer gezien en ik vroeg me af of ze er spijt van had.
      "Wat dacht je, ik ga de mannen hier laten kwijlen?" De vraag was niet alleen bedoeld om haar te complimenteren, hoewel ze er inderdaad echt geweldig uitzag. De andere reden was om erachter te komen of ze het inderdaad voor de mannen deed. Niet dat ik af zou druipen wanneer dat zo bleek te zijn want als ze een keer toegaf, zou dat vast nog wel een keer kunnen gebeuren.
      Even richtte ik mijn blik op de mensen achter de bar. Fox en Ophelia waren beiden aan het werk en waren ook geen van beiden personen waar ik op dit moment me druk om maakte. Dus boog ik me over de bar heen, greep een drankje dat klaar stond en zette het aan mijn lippen. Een tevreden zucht rolde over mijn lippen waarna ik mijn blik weer op Rebecca richtte, wachtend op haar antwoord.

[ bericht aangepast op 20 april 2016 - 21:00 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.

---

Fabio deed hard zijn best om niet als een bezetenen naar Alvera te kijken. Ondertussen was het merendeel van haar kleding op de grond verdwenen en dat stond hem niet aan. Was hij op haar gevallen omdat ze een prachtig lichaam had en een seksuele uitstraling van hier tot Tokio had? Ja. Maar was hij om haar gaan geven om verschillende andere redenen? Zeker. Hij kon het dan ook niet meer aanzien dat ze haar kleren uittrok voor geld. De mannen die naar haar keken, waren haar niet waard. Toen Fabio een man verlekkerd naar haar zag kijken, wendde hij zijn blik af. Mannen konden gruwelijke wezens zijn als het aankwam op lust.       Fabio ergerde zich kapot aan het gevoel dat zijn geweer hem gaf. Constant drukte de pistool tegen zijn been aan en het liet een naar gevoel achter. Daarom haalde hij het wapen tevoorschijn en plaatste deze op tafel. Dat was in Club Embassy niks vreemds. Het was immers geen geheim dat praktisch iedereen met een wapen op zak liep, maar voor Fabio was het nooit zo'n ding geweest om er daadwerkelijk mee te pronken. Nu kon hij het echter niet laten om zichzelf te verlossen van het nare gevoel. Fabio keek rond en liet zijn ogen vallen op Isaac Mercer. Hij had al die tijd al bedenkelijke gevoelens gehad bij het jonkie. Het feit dat Mercer een oogje had op zijn zus stond hem al niet aan, maar hij vond hem absoluut niet geschikt voor het leven dat hij had. Toch probeerde Fabio er het beste van te maken, maar hij liet Isaac niet te gemakkelijk met alles wegkomen. Stil bestudeerde Fabio de jongen. Uiteindelijk zag Isaac, waarschijnlijk tot zijn schrik, dat Fabio ook aanwezig was. Hij wandelde dan ook gauw naar de tafel toe en plofte neer naast Fabio. Dat was al één van de dingen die Fabio niet aanstond.       "Wat zou je zeggen als ik je vertelde dat ik heel, heel goed nieuws heb op deze prachtig grauwe avond?" vroeg hij met een grijns van oor tot oor. Fabio liet geen bepaalde gezichtsuitdrukking los, zijn gezicht stond op neutraal en nietszeggend zoals altijd. Hiermee gaf hij eigenlijk niet aan dat hij daadwerkelijk geïnteresseerd was, omdat het hem eigenlijk weinig kon schelen wat Mercer hem te vertellen had. Hij trok zijn wenkbrauw licht omhoog en keek Isaac afwachtend aan, omdat hij wist dat de jongen toch wel zou gaan praten.

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Romy Eleanor Coleman

e Rebecca Jones is here now, sugar. f

Stripper s Spy s Undercover s Twenty Five s Club Embassy s At the bar

Mijn vingers speelden iets verveeld met het glas onaangeraakte witte wijn die voor me stond. Helaas leek geen enkele maffia oog voor me te hebben en mijn act was pas het volgende uur dus ik zou hier nog even moeten zitten. Mijn groene kijkers hadden zich wel even kort op Felix geketend die evenals een blik terug zond van herkenning. Mijn lippen krulden zich in een sierlijke grijns welke enorm opvielen door mijn roodgekleurde lippen. Ik zond hem nog een speelse knipoog voordat ik het glas wijn in mijn handen nam en deze tegen mijn lippen zette om er vervolgens een klein slokje van te nemen. Net achter hem zag ik Reese die iets tussen haar borsten gestopt kreeg van één of andere klant en deze iets verder bezorgde, onopgemerkt had ik haar in de gaten gehouden, maar eens ze zich weer omkeerde liet ik deze van haar afglijden en richtten zich nu op één van de dames die op de kleine podiumpjes stond te dansen, namelijk Alvera. Ik kon niet ontkennen dat ze een erg mooie dame was en zeker met een pittige uitstraling. Zeker nu ze zoals ik zo meteen zal doen haar kleren aan het uitgooien was als amusement voor een stelletje achterlijke mannen. Echter kon ook zij mijn totale aandacht niet grijpen, zeker nu deze nogsteeds volledig op Reese gericht was en van de duivel sprekend, ze kwam vlak naast me zitten.
"Hey gorgeous." Mijn blik zat haast vastgelijmd met die van haar waardoor ik automatisch wist te glimlachen al was dit kleintjes. "Hey there beautiful" zei ik speels terug. Gezien ik de afgelopen week Reese wat had genegeerd kon ik dit niet eeuwig blijven doen, en zeker nu dat ik weet dat ze kleine zaakjes afhandelt voor een cent extra. Het is op zich al een stap dichter bij DeLuca. "Wat dacht je, ik ga de mannen hier laten kwijlen?" vroeg ze me uitdagend wat me zachtjes deed lachen. "Dat doe ik van nature al, maar het hoeven niet enkel mannen te zijn." grijnsde ik waarna mijn vingers iets verleidend met een van mijn krullen speelden. "Daarbij kan ik hetzelfde van jou zeggen, staat je wel goed zo lekker kort." kort beet ik op mijn lip en schonk haar een knipoogje voordat ik nog een slok nam van mijn wijn. "Wat was dat van net? Al een aanbod gekregen of..." vroeg ik iets zachter en stak er een vleugje jaloezie in mijn stem. Ik doelde natuurlijk op het geld die ze daarnet ontvangen had en keek haar met een lichte opgetrokken wenkbrauw aan.

[ bericht aangepast op 20 april 2016 - 23:31 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

      Het lukte me telkens niet om mijn blik volledig afgewend te houden van Fabio. De man had dusdanig zo'n aantrekkingskracht op me dat het als vanzelf ging wanneer mijn poelen zo nu en dan toch zijn kant in gleden. Ik deed mijn best, echt waar, maar tussen de zwoele draaien in mijn dans en het neer laten komen van een volgend kledingstuk gebeurde het automatisch — waarbij het ook niet hielp dat ik zijn ogen haast op me voelde branden; ik hoefde zijn uitdrukking niet eens te zien om te weten dat hij het afkeurde dat ik op deze manier uit de kleding ging. Misschien dat je nu eens ziet wat je mist, trok er subtiel door mijn gedachten heen waarbij ik me opnieuw van hem afwendde. Uiteindelijk ving ik gaandeweg Reese haar poelen en wist ik mezelf voor een paar tellen volledig op haar te focussen doordat ze me afleidde van een inwendige strijd met mezelf, en tegen mijn gevoelens. Echter schoten die tellen veel sneller voorbij dan ikzelf gehoopt had en werd de brunette aangesproken door een van de mannelijke klanten die er rondliep — weg afleiding.
      De laatste minuten van mijn act gingen eindelijk in en daar waar ik me normaliter nog even zou laten staan zodat de klanten me enkele fooien toe konden werpen, wist ik nu niet hoe snel ik van het podium af moest gaan. Gehuld in alleen nog een kanten zwarte string, die ik overigens nooit uitdeed omdat dát me net iets te ver ging, en paar hoge zwarte pumps aan mijn voeten graaide ik de dunne stoffen van mijn kledij het podium af en stapte zo snel als ik kon naar beneden. Vluchtig schoten mijn poelen een keer rond in de hoop een ander bekend gezicht te zien, maar merkte al snel op dat de meeste druk bezig waren. Zachtjes beet ik in mijn onderlip en drukte de kleren die ik vast had stevig tegen mijn bovenlichaam aan — hetgeen wat eigenlijk haast onnodig leek gezien de hele club me al naakt had gezien en ik me nergens voor hoefde te schamen. De behoefte naar een stevige borrel nam de kop op, evenals de trek naar een sigaret.
      Echter, om naar de kleedkamers te gaan moest ik langs de tafel af waar Fabio aanzat en op dit moment wist ik niet of ik het aankon als hij tegen me sprak — de verleiding om in het oude patroon van eerder te vallen was te groot, wilde ik het me dan onnodig moeilijk maken wetende dat het altijd op een glas harde afwijzing zou uitdraaien? Een diepe zucht, die mijn wangen lichtjes opbolde, rolden over mijn lippen heen waarna ik mezelf een inwendig standje gaf terwijl mijn vingers een keer losjes door mijn haren heen stroken. Ik was een volwassen vrouw, geen puberende tiener. Zonder verder ergens nog over na te denken stapte ik richting de kleedkamers en deed mijn uiterste best om mijn blik niet alsnog naar de man af te laten dwalen. Tevergeefs overigens want zodra zijn tafel in zicht kwam blikte ik kort zijn kant in. Inmiddels was er een jonge man bij hem komen zitten waarvoor ik de goden bijna bedankt, ik kon me namelijk niet voorstellen dat hij midden in een gesprek op zou staan om mij aan te kunnen spreken, en viel mijn oog vluchtig een keer op het wapen dat temidden van de tafel lag. Een van mijn wenkbrauwen schoot lichtjes de lucht in, maar ik negeerde de stille vraag die opborrelden en liep stug door naar achteren.
      Eenmaal in mijn kleedkamer aangekomen liet ik de deur met een zachte klap dicht vallen, waarbij mijn kleding ergens op de grond terecht kwam en ik recht op mijn tas afdook om daar een pakje peuken tevoorschijn te halen — tezamen met mijn mobiel om Iolanthe een vlugge sms te sturen. Zodra het me gelukt was om er één aan te steken, en ik er een flinke hijs van had genomen, liet ik me op de lederen stoel zakken die er stond en plaatste mijn elleboog op de kaptafel terwijl ik bedenkelijk naar mijn spiegelbeeld staarde, waarbij de rook subtiel uit mijn mond rolde.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Ricci had er even geen problemen mee om Gabriele te laten wachten. Als hij een gesprek wilde aanknopen met Felix deed hij dat, ongeacht of iemand op hem stond te wachten. Ricci zag hoe Felix zijn blik over zijn lichaam liet gaan, maar dat deerde hem niet. Hij interpreteerde het graag als een blik van jaloezie. Felix deed graag hatelijk tegen Ricci en dat gaf Ricci alleen maar meer de behoefte om hem constant te vervelen. 'Het gaat perfect,' antwoordde Felix dan ook op een chagrijnige toon. Ricci vond Felix wel wat weghebben van zijn oudere broer. Altijd serieus, chagrijnig en saai. 'Wie ben je aan het seinen?' vroeg Felix. Ricci trok lichtelijk zijn wenkbrauw op, omdat hij zich afvroeg waarom Felix plots wel geïnteresseerd was.       Nog voordat Ricci antwoord kon geven op die vraag, voegde Gabriele zich bij hen. "Buonasera, Ricci." sprak hij grijnzend en hij vervolgde zichzelf gauw. "Je kent Giovanni wel. Ik heb Vanni op sleeptouw, als je het niet erg vind. Anders is er vast nog wel iets anders voor hem te doen, ga ik van uit." Ricci moest even nadenken om te verwerken wat Gabriele precies had gezegd met het accent dat hij droeg. Daarom knikte hij met een glazige blik in zijn ogen, eigenlijk niet zeker wetend waar hij precies antwoord op gaf.       Ricci nam een gulzige slok van zijn drankje en keek even naar Giovanni. Een klein lachje rustte op zijn gezicht, maar waarschijnlijk wist iedereen dat Ricci's lach nooit zo gemeend was als hij daadwerkelijk overkwam. Ricci was een grappenmaker met een gemeen en duister randje. "Zullen we naar een discrete plek gaan, om te kunnen spreken?" vroeg Gabriele. Ricci fronste even en antwoordde: 'Waarom? Waar wil je over praten?' Ricci had de eerdere vraag van Felix eigenlijk genegeerd, waarom hij het nu een perfect moment vond om toch te antwoorden. Hij boog zich wat naar Felix toe en zei: 'Ja, ik doe wel zaken met hem'.       Ricci negeerde het toen Felix zich ermee bemoeide. Hij negeerde het onderwerp eigenlijk volledig, omdat het hem weinig interesseerde. Hij was niet naar de club gekomen om echt zaken te doen. 'Heren,' sprak Ricci dan ook uit het niets. Hij nam een flinke slok van zijn glas en keek de mannen één voor één aan met zijn ondeugende kijkers. 'Ik wilde dit graag een fijne avond maken. Waarom moeten we over zaken praten?'

[ bericht aangepast op 21 april 2016 - 16:20 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

"Ciao, Vanni." zei hij wanneer ik hem bereikt had, waarna hij me begroette met een halve knuffel en een klopje op mijn rug. Iets wat ik vervolgens ook deed. Gab was zover ik wist de enige die mijn naam afkorte op Van ni, maargoed. Wat variatie is altijd goed. "Andiamo. Ricci ha chiesto per me." zei hij tegen me en ik knik. Het vlotte Siciliaanse accent was me maar al te bekend, sinds ik het van nature ook spreek. Met zijn arm om me heen liepen we dan ook naar Ricci. Nog altijd hield ik mijn mond. Ik was een gesloten persoon, stil van tijd tot tijd. Behalve als je iets gevraagd werd natuurlijk. Dan moest je gewoon het goede antwoord geven. "Buonasera, Ricci." zei hij toen we bij hem en Felix aankwamen. "Je kent Giovanni wel. Ik heb Vanni op sleeptouw, als je het niet erg vind. Anders is er vast nog wel iets anders voor hem te doen, ga ik van uit." zei hij en ik knik lichtjes.
"Zullen we naar een discrete plek gaan, om te kunnen spreken?" mijn blik rust even op Felix en Ricci. Het kon natuurlijk ook gebeuren dat ik wederom zo'n vuil klusje zou krijgen. Maar zo werkt het, je moet je naar de top weten te werken. Felix was de eerste die sprak. ‘’Zijn er problemen dan?’’ Vroeg hij. ‘’Want ik los het met liefde op,’ vervolgde ik al snel waardoor een kort, bijna onhoorbaar lachje over mijn lippen rolt. Soms dacht ik echt dat het allemaal een act was.. 'Heren,' sprak Ricci opeens. 'Ik wilde dit graag een fijne avond maken. Waarom moeten we over zaken praten?'. Ik keek kort naar Gab en liet mijn blik wederom door de club gaan. Mijn glas zette ik aan mijn lippen om nog een slok te nemen. Mijn blik bleef even op Rebecca hangen en ik glimlachte zwakjes, voor ik me weer richtte op mijn eigen gesprek. Er waren hier en daar wel wat vrouwen die mijn aandacht wat trokken, maar daar was ik hier niet voor. Leren zeiden ze allemaal. Ik moest zo snel en zo goed mogelijk mee kunnen draaien in dit wereldje. Tot nu toe was ik enkel een soort kameleon, zoals sommigen mij hadden genoemd. Een jongen die makkelijk kon opgaan in verschillende situaties en zich kon aanpassen aan van alles en nog wat. Handig.. Maar het kan natuurlijk altijd beter.

---

El Diablo.

Giovanni zei niet veel, maar ook eerlijk te zijn was ik dat ook niet van hem gewend. Hij luisterde en observeerde, iets wat voor mijn dubbelrol hier niet helemaal goed uitkwam, maar hij deed mij denken aan mijn vroegere zelf, voor ik door de FBI werd beïnvloed om dit werk te gaan doen. Ik wilde hem een beetje beschermen en begeleiden in deze keiharde wereld. Hij wist natuurlijk ook wel hoe deze wereld kon zijn, maar het was altijd fijn om iemand te hebben die over je waakt. Bij mij was het mijn oudoom geweest, of in elk geval zijn naam, en ik wilde dat aan iemand doorgeven, voor het voor mij ten einde zou lopen, want met mijn benen in verschillende slootjes, kon dat eigenlijk niet lang meer duren. Ik had er wel aan gedacht om de FBI af te zweren, maar dan zou ik ook in 3 seconden worden opgepakt en weggestopt in een gevangenis, waarschijnlijk in Italië, want ik zou als Italiaanse staatsburger mijn Greencard niet behouden. Mijn rug keren naar de Maffia kon ik me niet eens bedenken. Het zat in mijn bloed. Ik nam de jongen, die niet veel jonger was dan ik, maar wel veel lager in rang was, dan ook mee naar Ricci. Ik nam hem wel vaker een dag met me mee tijdens het werk, in de hoop dat hij later al dan niet in mijn voetsporen kon treden, of met me samen kon werken, en voor zover ik wist vond hij het ook niet erg. Ricci leek mijn taaltje wat snel te gaan, terwijl ik voor mijn doen toch best rustig sprak, vooral ook omdat Engels nog altijd wel wat aandacht kostte. Hij dronk zijn drankje verder, terwijl ik Felix straal negeerde. Hij was aan het stoken en ik had echt geen zin in een avond vol problemen. Ik had al te vaak een uitval met hem gehad, en gezien ik de nacht nog voor me had, moest ik me inhouden. "Zeg jij het maar, Riccardo. Jij vroeg mij hier. Anders had ik nog wat besprekingen met een aantal partijen, die wat dwars liggen." zei ik rustig, uit mezelf weinig details loslatend. Degenen die ervan moesten weten, wisten waarover ik het had, en de rest hoefde het niet te weten. Ricci begon over een gezellige avond, in plaats van zaken, iets wat ik niet snapte. Hij wist mijn afkeer en afkeur van prostitutie, barren, en pubs, waardoor ik hier altijd direct weg was zodra de zaken gedaan waren. "Als er geen zaken te doen zijn, ga ik liever naar huis om wat uitstaande zaken zelf verder te regelen. Je weet hoe ik over dit soort plekken denk." Hij wist precies hoe ik was opgevoed: met de 10 geboden der Cosa Nostra. "Il numero quattro" zei ik dan alleen nog maar om hem erop te wijzen, voor ik me naar Giovanni richtte. "Se non si desidera alcun impiegati riparare da stasera, si può anche semplicemente andare gestire i propri affari." sprak ik hem zacht toe. Normaal kregen onderstaanden geen keuze, maar ik gaf die liever wel, en niet alleen om wil en loyaliteit te testen. Ik keek weer naar Ricci, wachtend op een reactie, en hopend dat Felix zijn mond dicht zou houden.

[Vertaling: Als je geen griffiersdienst wil hebben vanavond, mag je ook je eigen zaken gaan regelen]

[ bericht aangepast op 22 april 2016 - 6:34 ]

---

Bowties were never Cooler

---

---

      [justify]'Het gaat wel,' mompelde Fox. Hij glimlachte erbij, maar echt Alessa te overtuigen wist hij niet. 'Moet jij niet werken dan?' Ze schudde haar hoofd. 'Nope,' antwoordde ze. 'Ik heb een vrije avond, maar ik werk sowieso niet heel veel hier.' Haar blik gleed kort naar enkele van haar andere collega's. De meeste andere meiden die bij Club Embassy werkten hadden het geld meer nodig dan zij, wat dan ook de reden was dat ze regelmatig aan haar collega's aanbood dat ze haar shift wel over mochten nemen. Het werken bij de club was toch niet altijd even prettig, vooral niet op de avonden dat de club overspoeld leek te worden met mannen die hun handen niet thuis konden houden. Ze wist dat anderen wel eens met klanten naar huis moesten, omdat ze anders gewoon de maand niet rondkwamen. En dan was hun werkplek nog wel één van de beter betaalde clubs in de stad. Voor zoveel geld DeLuca bezat, vond Alessa dat hij zijn werknemers ook wel genoeg mocht betalen dat ze hun huur er van konden oplossen. Er was een lichte frons op haar gezicht verschenen bij de gedachte, maar ze wist dat ze het beter niet hardop uit kon spreken, zeker niet daar. Ze besefte zich dat ze wat heel erg geluk had met haar vader, die haar al het geld gaf dat ze maar nodig had.
      Een zachte zucht kwam over haar lippen en ze richtte haar aandacht weer op Fox. Het was wat vreemd om hem zo achter de bar te zien met een open blouse (niet dat je haar hoorde klagen). Het was heel wat anders dan hun studiesessies. Ze vroeg zich af hoe hij met zo'n stel hersens achter de bar kon belanden, tenminste, ze vermoedde dat het niet een bijbaantje was, maar ze wist beter dan er naar te vragen.
      'Dus, nu je de les van deze week gemist hebt, moet je volgende week maar extra goed je best doen,' plaagde ze. 'Maar misschien, als je lief tegen mij bent vanavond, misschien zal ik dan niet te streng zijn komende week. Hoewel, ik kan geen beloftes maken.'

[ bericht aangepast op 22 april 2016 - 18:52 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

• Me and God, we don't get along • Sitting at the bar with Rebecca • 28 •

---

De dame naast me leidde me meer af dan me lief was. Mijn ogen gleden over haar lange benen tot aan de aanzet van haar billen en even likte ik langs mijn lippen voor ik mijn blik waar op haar gezicht vestigde. Ik nam nog een slok van de martini die ik vast had en wachtte tot ze antwoordde.
      Ik hoefde niet lang te wachten, de jongedame was gevat en antwoordde al snel. "Dat doe ik van nature al, maar het hoeven niet enkel mannen te zijn." Een tevreden glimlach verscheen op mijn lippen terwijl ik mezelf anders positioneerde. Nu ik wist dat ze er voor open stond kon ik overgaan naar de volgende stap. Bovendien leek ze wel erg gewillig, want waar ik haar eerdere weken nauwelijks gesproken had gunde ze me nu wel haar aandacht.
      "Daarbij kan ik hetzelfde van jou zeggen, staat je wel goed zo lekker kort." Voegde de vrouw eraan toe en ik merkte dat het complimentje me goed deed. Natuurlijk hoorde ik het wel vaker, maar vrouwen waren maar zelden positief over mijn uiterlijk. Wat jammer was, aangezien ik het voor hen deed.
      "Oh, maar het kan nog wel korter hoor." Mijn hand had ik op haar been gelegd en mijn hoofd was gekanteld. Ik vroeg me af hoe ver ze me zou laten gaan. Hoe ver ik mezelf zou kunnen laten gaan. Iedereen wist wel dat ik wel van avontuurtjes met vrouwen hield, maar het was absoluut niet bekend dat ik eigenlijk helemaal niet op mannen viel. En dat wilde ik eigenlijk wel zo houden.
      Haar volgende vraag, of ik al een aanbod had gekregen, liet me glimlachen. Jaloezie weerklonk duidelijk in haar stem waardoor ik alleen maar meer hoopte dat ze me mijn gang zou laten gaan. "Nee love, er moest iets geregeld worden. Dankzij hen hoef ik vanavond niet met iemand naar huis," sprak ik terwijl mijn ogen haar reactie probeerden op te vangen. Zou ze begrijpen waar ik op zin speelde?

[ bericht aangepast op 24 april 2016 - 20:25 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Zoals verwacht, schudde ze haar hoofd. Fox had de vraag gesteld om niet al te onbeleefd over te komen, want aan haar outfit te zien, was ze duidelijk niet aan het werk. Het was een mooi kleedje, en zeker niet preuts, maar er was bijlange na nog niet genoeg bloot te zien.       "Nope. Ik heb een vrije avond, maar ik werk sowieso niet veel hier." Haar blik gleed door de ruimte terwijl Fox verder ging met glazen afwassen. Hij begreep haar wel. Zelf vond hij het niet echt geweldig werk, maar hij had tenminste nog zijn waardigheid. Niet dat hij het anders zou doen, moest hij de baas zijn, hij begreep het gewoon. Het verklaarde ook waarom ze elkaar nog niet tegen waren gekomen in de prestigieuze club.       Ze leek haar aandacht verloren te hebben dus deed Fox hetzelfde. Hij ging verder met glazen wassen en spitste zijn oren om andere gesprekken op te vangen. Hij was er zo op gefocust dat hij het eerst niet door had toen Alessa weer tegen hem begon.       "Maar misschien, als je lief tegen mij bent vanavond, misschien zal ik dan niet te streng zijn komende week. Hoewel, ik kan geen beloftes maken," zei ze plagend. Fox was even in de war aangezien hij geen idee had waarover ze het had. Een tel later bedacht hij zich dat ze het waarschijnlijk over de lessen had, al moest hij ergens toegeven dat zijn eerste ingeving niet zo... braaf was geweest. Doordat hij het eerste deel gemist had, wist hij ook niet helemaal hoe ze het bedoelde. Uiteindelijk besloot hij maar gewoon mee te spelen, en deze keer was zijn glimlach wat meer gemeend.       "Interessant... En wat als ik.. niet lief ben vanavond?" grijnsde hij. De glazen liet hij even staan en hij liep omheen de bar, zodat hij naast haar op een krukje kon gaan zitten. Het voordeel aan het werk in deze bar, was dat hij af en toe pauze kon nemen zonder problemen. Iets waar hij graag gebruik van maakte.

[ bericht aangepast op 26 mei 2016 - 19:15 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.