ik wil geen war poetry lessen meer zelfs al is dit de beste docent die ik in tijden heb gehad en willen we hem allemaal houden en zuigt het zwaar dat hij na morgen weer weggaat maar damnit waarom is het nou altijd zo dat als het over oorlog gaat en er zijn gedichten of films dat ik er zo afschuwelijk misselijk van word want wat medeleven is oké en normaal maar op het randje van een paniekaanval zitten als iemand het woord concentratiekamp laat vallen of compleet wit wegtrekken bij een passage over rottende lijken hoort niet als je een 17-jarige bent zonder historie met oorlog of PTSD dus wtf is er mis met me
Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.