• Er is een klein dorpje aan een rivier in Yorkshire, Naburn. Er staan enkele tientallen huizen en een paar boerderijen rond een centrale weg en een dorpspleintje, waar zich ook enkele winkels, een kerk, en een pub bevinden. Meer is er niet in het dorpje, daarvoor moet je naar de dichtstbijzijnde stad: York, wat ongeveer een half uur fietsen is. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
    In dit kleine dorpje wonen vier schijnbaar normale rustige Britse gezinnen. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobby's, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime bijbaantjes.

    • Rollen •
    Familie Greene
    Vader • Oliver Greene • 39 • McDowell
    Moeder • Cinta Charlotte Greene-Nagi • 37 • MatthewMMurdock
    Kinderen •
    Frederica "Freddie" Kaya Greene • 17 • Cohan
    Jessie Connor Greene • 17 • Papyrus
    Bailey Valentina Greene • 16 • Falahee

    Familie Parker
    Vader • Charlie Kevin Parker • 38 • MatthewMMurdock
    Moeder • Anaïs Parker • 37 • SAWFT
    Kinderen •
    • •
    Noah Parker • 18 • Sempre
    Tobias David Parker • 16 • Defan

    Familie Beckett
    Vader • Thomas 'Tom' Beckett • 41 • McDowell
    Moeder • Alexis "Alex" Beckett-Dourdan • 38 • Cohan
    Kinderen •
    Charlotte Leah Beckett • 18 • Gambit
    Naomi Beckett • 17 • watahmaloehn
    Oliver Stanley Beckett • 16 • MatthewMMurdock

    Familie Baker
    Vader • Archer Baker • 40 • SAWFT
    Moeder • Alexandra Catherine Baker-Avery • 36 • MrsLyon

    Familie DiAngelo
    Vader • Micheal Gianluca DiAngelo • 40 • Falahee
    Moeder • Abby Lucia DiAngelo-Tremblay • 38 • Defan
    Kinderen •
    Joel Evan DiAngelo • 17 • Porter
    Dylan Valentino DiAngelo • 16 • watahmaloehn
    • • Arioline

    • Overige Buurtbewoners


    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, ouders hebben problemen met kinderen, en geheimen vertel je niet zo makkelijk als je ze al zo lang hebt bewaard. Het is een saai dorpje, dus hele evenementen gebeuren er nu eenmaal niet.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag.
    • Alleen MatthewMMurdock maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


    • Story so far •
    Het is vrijdag middag 16.00. De kinderen komen thuis van school en de vaders thuis van hun werk. Het is een lange week geweest en iedereen kan dan ook niet wachten op het weekend. Dit wordt nog eens verder versterkt door het feit dat van het weekend de grote boerderijdierenkeuring in het dorp neerstrijkt, wat elk jaar weer een van de grootste, en een van de enige, attracties is en waar het hele dorp aan meewerkt. Mensen zulen dan ook heel druk zijn met het voorbereiden van de tweedaagse keuring. De en zal hapjes aan eht maken zijn, terwijl de ander helpt met het afzetten van vakken op het marktplein en de grote straten die daarvan weglopen. Voor eens is het een grote drukte in het dorp, zowel van bewoners als van mensen uit de verre omstreken. Morgen komen pas de vrachtwagens met dieren, en hun eigenaren, maar dat betekend niet dat er nu al geen toeristen in de Inn van het dorp logeren, of dat het een rustige en normale vrijdag middag beloofd te zijn.
    Theekransje vanaf 19.00
    Pokeravond vanaf 21.00
    Beiden in het huis van de familie Greene

    [ bericht aangepast op 15 maart 2016 - 14:23 ]


    Bowties were never Cooler


    Joel Evan DiAngelo.
    We waren pas een paar minuten binnen en het was alweer raak. Net zoals ik verwacht had, mijn vader die de ongeloofelijke zak uithangt. Ik keek mijn vader al lichtelijkelijk geïrriteerd aan. 'Zou je denken?' mompelde ik.
    Op de volgende vraag keek ik mijn moeder veel betekend aan, in de hoop dat ze in zou stemmen met het idee. Helaas was mijn Vader haar weer voor. Arrogante klootzak dat hij er is. Ik keek hem vuil aan met vernauwde ogen. Hoe kon hij die opmerking maken. Het ergste was nog dat Tobias er bij was, wie er trouwens erg ongemakkelijk bij stond. Ik verzamelde al mijn opgekropte woede van de laatste weken jegens die man, en bedacht welke opmerking ik zou maken. 'Daar hoef jij natuurlijk niets meer over te leren, want jij bent zó'n voorbeeldige man.' sprak ik en bleef hem strak aan kijken. Om zijn volgende opmerking werd ik haast nog bozer. Hoe haalde hij het in zijn hersens om mijn moeder weer in de steek te laten omdat hij weer iets zogenaamd beters te doen had. 'Ga toch gezellig mee, misschien kan jij dan iets leren over hoe je met anderen, en dan vooral met je familie om gaat.' zei ik met op elkaar geklemde kaken. Het liefst wilde ik hem aanvliegen, en zijn panini's in zijn gezicht duwen. Niet erg volwassen, dat weet ik zelf ook wel, maar dat was hij zelf ook niet, en hij was nog altijd de volwassene. Ik bedacht mezelf dat ik maar de verstandigste moest zijn, en dat ik zijn panini's maar beter niet in zijn gezicht uit kon smeren. Ik was dankbaar dat ik tenminste wel een schat van een moeder had, die hem vertelde zich voor een keer te gedragen. Maar of hij daar naar ging luisteren was nog maar de vraag. Mijn ogen waten nog steeds strak op hem gericht. Daar stond hij dan als een arrogante zak met zij armen over elkaar, leunend tegen het aanrecht alsof de hele wereld van hem was. 'Dat is jouw probleem. Jij bent zo vol van jezelf, dat je denkt overal onderuit te komen, zolang je maar die gluiperige glimlach van je laat zien of een bos rozen bij een of andere benzinepomp mee neemt als verzoening.' zei ik. Ik was er zo klaar mee, en was eigenlijk door mijn woede een beetje vergeten dat Tobias dit allemaal ook hoorde. 'Maar goed, hier trek jij je toch niets van aan, dus wij gaan wel in de kamer zitten.' zei ik, en richtte toen pas weer mijn blik op Tobias.
    'Sorry dat je dat moest horen.' fluisterde ik, en liep naar de bank waar ik me op neer liet zakken. Misschien was Ik lichtelijk te ver gegaan, maar ook bij mij is mijn geduld op een keer op. Die onzin zoals me gewoon nog "Joelle" noemen, hij weet dat ik Joel heet, en het ergste nog, hij had me bijna verlult tegen Tobias. Zijn bullshit moet nu maar eens afgelopen zijn.

    [ bericht aangepast op 16 maart 2016 - 16:40 ]


    How far is far

    Micheal Gianluca DiAngelo
    40 • Outfit




    "Michael, gedraag je alsjeblieft," sist Abby en ik hoor de woede in haar stem. Het doet me echter vrij weinig op het moment. "Natuurlijk mag je mee, Tobias, gezellig." zegt ze vervolgens. 'Heel gezellig..' Mompel ik, gevolgd door een diepe zucht. "En of jij mee gaat, is natuurlijk helemaal aan jou." sloot ze af voor ze weer aan de eettafel ging zitten. Ik wou net antwoorden als Joelle opeens haar bek opentrekt. . 'Daar hoef jij natuurlijk niets meer over te leren, want jij bent zó'n voorbeeldige man.' sprak ze en ik trek mijn wenkbrauw wat op. Hoe haalde ze het in haar hoofd?! 'Ga toch gezellig mee, misschien kan jij dan iets leren over hoe je met anderen, en dan vooral met je familie om gaat.' zei ze vervolgens en ik vernauw mijn ogen terwijl ik mijn blik strak op haar gericht houd. Voor een tijdje stonden we tegenover elkaar, ik wachtte op haar laatste woorden.
    'Dat is jouw probleem. Jij bent zo vol van jezelf, dat je denkt overal onderuit te komen, zolang je maar die gluiperige glimlach van je laat zien of een bos rozen bij een of andere benzinepomp mee neemt als verzoening.' zei ze. 'Maar goed, hier trek jij je toch niets van aan, dus wij gaan wel in de kamer zitten.' sloot ze eindelijk af waarna ze naar de bank liep. Ik schud mijn hoofd en loop langzaam achter haar aan tot ik achter haar sta, de deur van de woonkamer sla ik hard achter me dicht. ''Ik weet heel goed hoe ik met mijn familie om moet gaan. Jij? Jij bent geen echte familie.' sis ik en ik leun wat naar haar toe, mijn handen steunend op de bank. ''Je bent niks meer dan een ongelukje... Een schande voor mijn naam...' sis ik vervolgens, waarna ik echt naar haar oor leun.
    'Luister goed en knoop dit héél goed in je oren. Er is niks wat je kan doen.. Ook al zou je, wanneer je genoeg geld hebt natuurlijk, die operatie nemen... Je zal nooit een man zijn, Joelle.' Sis ik zachtjes in zijn oor, waarna ik terug leun met een arrogante grijns. 'Nooit.' Sluit ik af, voor ik een glas whiskey inschenk en plaats neem op mijn stoel. Ik pak mijn telefoon en zie dan het berichtje van Naomi. "Wat jammer darling... Ik keek er net naar uit x" verstuur ik snel, waarna ik het afsluit en door mijn e-mails ga.


    El Diablo.

    NOAH PARKER
    • My whole life is about her and I want her life to be all about me •

    Met een kleine glimlach nam ik het geld van mijn vader aan en wierp hem even een bezorgde blik toe voor ik weer naar buiten liep. Pas toen ik al bijna bij de viskraam was besefte ik dat mijn moeder niet had gezien toen we net thuis waren geweest. Waarschijnlijk moest ze Dylan weer bijles geven en op dat soort momenten was ik het liefst niet thuis. De jongen was een van de redenen dat ik me niet zo makkelijk open stelde en ik had echt een enorme hekel aan hem gekregen.
          Tot mijn verbazing was het best druk toen ik bij de viskraam aankwam en dat irriteerde me. Ik had een hekel aan drukte en ging die het liefste ook uit de weg. Gelukkig leek er niemand tussen te staan waarmee ik zou moeten praten en wachtte ik dus maar op mijn beurt. In de tussentijd keek ik wat om me heen, want het zou nog wel even duren gokte ik.
          Opeens zag ik een brunette richting de kraam lopen en mijn hart sloeg een slag over toen ik zag dat het Bailey was. Lieve Bailey, mooie Bailey. Mijn Bailey ging er door mijn gedachten waarna ik wegkeek, hoewel ik haar wel vanuit mijn ooghoeken in de gaten probeerde te houden. Ik had alleen niet helemaal door gehad dat de rij al wat minder lang was geworden en werd op geschrikt van een duwtje in mijn rug door iemand die achter me stond. Geïrriteerd keek ik de man aan, maar hield mijn mond, ik had geen zin in problemen.
          Ondertussen richtte ik mijn blik weer op de prachtige brunette. Het was lang geleden dat ik haar geur voor het laatst had opgevangen en nu was ze zo dichtbij.. Eigenlijk moest ze nu mijn aanwezigheid wel erkennen toch? Wellicht dat ze zich nu eindelijk zou realiseren dat ik haar toekomstige man was? Dat ik degene was waarmee ze de rest van haar leven zou delen, waarmee ze oud zou worden en kinderen mee ging krijgen.
          Soms had ik het idee dat ze dat eigenlijk wel wist. Ze leek me daarom te ontlopen, wellicht door de overweldigende gevoelens die ze had. Ik begreep haar wel, in het begin had ik ook niet geweten wat ik met mijn gevoelens voor haar had moeten doen. Maar ik had ze uiteindelijk omarmd en ik wist zeker dat zij dat uiteindelijk ook zou doen. Dat had ik ook gezegd in het gedicht dat ik afgelopen maandag in haar kluisje had gedaan. Ik had zelfs met bloed een hart getekend op het papier, zodat ze zou weten dat mijn liefde voor haar in mijn bloed zat.


    When time and life shook hands and said goodbye.


    Charlie Kevin Parker

    Mijn zoon nam het geld aan en liep naar buiten. Hij leek me nog wat bezorgd aan te kijken, maar dat was nergens voor nodig. De pijnstillers begonnen te werken, waardoor ik me al een stuk beter voelde. Ik rekte me uit op de bank en bleef even liggen, wachtend op een berichtje van Freddie. Toch was dit van korte duur, want het huis voelde zich met de geur van verbrand voedsel. Ik ging weer rechtop zitten en keek naar de keuken, waar donkere rook van het fornuis af kwam. "Shit" vloekte ik, voor ik van de bank kwam, en, toch met nog best wat pijn, naar het fornuis hobbelde. Daar stond een pan met iets wat op pastasaus leek, maar wat compleet verbrand was. Ik zette het gas uit en liep met de pan naar de kraan, om die af te koelen en uit te spoelen. Ik probeerde het zo goed mogelijk af te wassen, maar ik zette uiteindelijk de pan maar weer op een laag vuurtje met een laagje water het aangebrande deel eraf te laten koken. Ik liet me hierna op een stoel zakken aan de keukentafel, om het water in de gaten te houden, zodat het niet droog zou koken. Ik viste mijn mobiel uit mijn zak en maakte mijn das nog iets verder los. Lukt het? Ik ben wel benieuwd wat je plan bent om mee te nemen... En welke kleren ik vandaag van je lichaam mag halen. Ik was wel benieuwd en daarbij was mijn vrouw nog bezig en mijn zoon was eten halen. Het was erg dat ik mijn voldoening moest halen bij iemand anders buiten mijn huwelijk, maar we hadden er veel over gesproken en Anaïs wilde nooit meer. Ik wist niet waarom niet, want ons liefdesleven was vroeger echt enorm vurig geweest, maar de laatste jaren was het drastisch achteruit gegaan, en daarmee waren er jammer genoeg ook veel spanningen tussen ons opgekomen. Ik wilde zo graag dat het weer goed kwam, maar het was gewoon lastig. Ik wreef zacht over mijn knieën, in de hoop om de pijn te verlichten, maar het hielp maar bar weinig. Dat werd straks nog gezellig, als ik niet kon staan bij Freddie. Toch gebeurd het ook vaker en konden we altijd wel een manier vinden om ons te vermaken. Inmiddels hoopte ik gewoon dat ik een keer een afspraak kon maken voor een consult over nieuwe knieën, alweer. Dat zou ook weer een extra deuk worden in het seksleven van Anaïs en mij, omdat ik nogsteeds zin zou hebben, in elk geval na de eerste week, maar zij te bezorgd zou zijn om me pijn te doen, wat met al die pijnstillers die je erna krijgt echt niet kon.


    Bowties were never Cooler


    Thomas 'Tom' Beckett
    De tranen van mijn kinderen was toch echt een van m'n grootste zwaktes en ik kon er dus ook niet tegen toen Naomi aan het huilen was. Mijn boosheid zakte en ik kreeg medelijden met het meisje. Ik trok haar in een knuffel, waar ze met lichtelijke tegenzin in mee ging en ondanks dat ze er een hekel aan had, deed ze het wel, liet ze het wel toe. Ik vertelde Naomi rustig dat ze van alles kon vertellen, dat ze altijd bij me kon komen en dat het niet zo moest zijn, dat ze te bang was om het me te vertellen, maar voor nu liet ik het even rusten. Ze moest eerst maar even bijkomen en dan praatte we er later wel weer over. Misschien dan wel met Alexis erbij als Naomi dat wilde. Ze kon niet onder het gesprek uit komen, hij kwam er hoe dan ook. Toen ik zei dat ze niet meer moest huilen, kwam er zowaar een klein glimlachje tevoorschijn en dat was al een overwinning. 'Goed' Ik liet haar los en ik kon nog net naar haar hand vast pakken, voordat ze in m'n broekzak haar telefoon zou pakken. 'Kan je niet heel even zonder je telefoon doen'? vroeg ik haar met opgetrokken wenkbrauw, maar toen ik haar grote ogen zag en dat ze opnieuw begon te wateren, was ik alweer om. Dat haatte ik soms wel eens aan mezelf, dat m'n kinderen m'n zwakke plekken wisten te vinden. 'Hey, zeg, ga niet te ver he' protesteerde ik toen ze begon over het feit dat ik vroeger ook een klier was geweest. Dat had meer aan m'n vader gelegen, hij hield me strak, terwijl ik van m'n moeder alles gemogen had en nog steeds, als we bij hem op bezoek kwamen, vond hij me brutaal of wel iets anders negatiefs. Ik was verdorie eenenveertig jaar en hij was gewoon een seniele oude man. De band met hem was helemaal niks en het was dat hij m'n vader was en dat hij opa was van de kinderen, anders was ik er niet meer gekomen. 'Goed dan' Ik zuchtte en haalde de telefoon uit m'n zak en stopte die in haar hand. 'Alsjeblieft' Ik woelde nog even door haar haar heen en wilde me al omdraaien toen ze vroeg of ze even mocht scannen en ik bleef halverwege in de beweging staken en keek weer terug naar Naomi. Dat ze niet op de papieren zou kijken, dat was te begrijpen, zoveel lag er nou ook weer niet in de kamer, maar ze kon wel het andere vinden en ook al stond er een wachtwoord op de laptop, ze zou hem kunnen kraken. Allerlei gedachtes spookte door m'n hoofd, tot ik me besefte dat ik heel lang stil was en dat ik nu wel een antwoord moest geven, zonder verdacht over te komen. 'Eh ja, dat is goed' zei ik snel en ik hoopte maar dat ze zo slim was om ook alleen maar naar de scanner te gaan en niet naar de laptop of dat ze in de laadjes ging rommelen. 'Als je alles maar wel netjes achterlaat, oké'? vroeg ik haar toen. Ik drukte nog een kus op haar voorhoofd en glimlachte naar haar. Het kwam wel goed, ze ging alleen maar scannen, ik moest niet zo paniekerig doen. Ze zou er echt niet achter komen.


    'Darling, just hold on'

    Bailey Valentina Greene
    16 • Outfit




    Een kleine zucht rolt over mijn lippen als ik de rij zie. Ik haat wachten. Oké oké... Misschien ben ik gewoon een ongeduldig persoon. Ik zucht even en sluit aan achterin de rij, het is niet dat ik veel keuze heb. Op school kan ik nog lief lachen, liefjes praten en wat met mijn ogen knipperen om vervolgens mijn zin te krijgen. Maar ik betwijfel of dat hier gaat werken. Ik schud mijn hoofd en pak mijn telefoon weer. Gewoon even wachten Bailey, je bent aan de beurt voordat je het door hebt... Hoop ik. Ik stuur snel een berichtje naar haar dat ik onderweg ben en stop dan mijn mobiel weer in mijn zak, waarna ik kort om me heen kijk. Mijn blik beland op een blonde jongen die wat voor me in de rij stond. Noah.
    Ik had hem weleens gezien op school en, natuurlijk, hier in de buurt waar je iedereen drie keer per dag ziet. Tenminste, zo lijkt het bijna. Ik glimlach even naar hem sinds zijn blik op mij gericht is, waarna ik mijn ogen weer even neersla. Ik pak mijn mobiel weer als ik een berichtje heb, maar voel dan getik op mijn schouder. Ik draai me om naar de twee mannen achter me. 'Sta je in de rij?' vraagt de een en ik glimlach zwakjes als ik de lege plek voor me zie. 'Eh ja.. Sorry..' zeg ik snel en ik loop naar voren. Wel opletten eh... Ik stuur weer wat terug en kijk dan wederom kort om me heen.


    El Diablo.

    Abby Lucia DiAngelo-Tremblay

    "Daar hoef jij natuurlijk niets meer over te leren, want jij bent zo'n voorbeeldige man," was Joel's reactie op Michael's opmerking. Terwijl hij hem strak aankeek, trok Michael zijn wenkbrauw op. "Ga toch gezellig mee, misschien kan jij dan iets leren over hoe je met anderen, en dan vooral met je familie om gaat," ging Joel verder. Ik zag Michael's ogen vernauwen en vreesde dat de situatie straks echt uit de hand zou gaan lopen. Vooral toen Joel nog verder ging met het beledigen van zijn vader. "Dat is jouw probleem. Jij bent zo vol van jezelf, dat je denkt overal onderuit te komen, zolang je maar die gluiperige glimlach van je laat zien of een bos rozen bij één of andere benzinepomp meeneemt als verzoening."
    "Joel!" siste ik en keek hem waarschuwend aan. Ook al mocht hij ergens heel misschien gelijk hebben, dit was niet de manier.
    "Maar goed, hier trek jij je toch niets van aan, dus wij gaan wel in de kamer zitten." zei hij tenslotte, waarna hij Tobias meeneem naar de woonkamer en ze op de bank gingen zitten. Ik vreesde het ergste toen ik zag dat Michael achter hem aan liep. De deur achter zich slaat hij hard achter zich dicht en ik hoor geen geschreeuw, maar Michael kennende is dat misschien nog wel erger. Zuchtend leun ik tegen het aanrecht en verberg mijn hoofd in mijn handen. Ik wist het af en toe echt niet meer met die twee, al lag dat voornamelijk aan Michael. Wat Joel nu zei was ook fout, maar als je kijkt naar hoe Michael tegen hem doet, was een uitbarsting vroeg of laat ook wel te verwachten. Ik herpakte mezelf en liep toen ook naar de woonkamer, ik durfde die twee niet alleen te laten en bovendien wilde ik nu ook het één en ander bespreken met Michael. Ik liep de kamer in en kuchte even kort. "Michael, ik wil even met je praten," en ik liep vastberaden weer terug de keuken in. Op dit moment nam ik met nee geen genoegen.




    Tobias David Parker

    Ongemakkelijk sta ik er bij, terwijl Joel en zijn vader ruziemaken. Joel roept dat hij moet leren met familie om te gaan, dat hij te vol is van zichzelf en dat hij overal onderuit denkt te komen. Zijn vader heeft tot nu toe gereageerd, maar zelfs ik, iemand die hem net een paar minuten kent, kan voorspellen dat hij het hier niet bij zal laten. Joel sluit af door te zeggen dat hij zich er toch niets van aantrekt en loopt dan naar de woonkamer. Ik loop achter hem aan en ga naast hem op de bank zitten. Helaas komt zijn vader inderdaad achter ons aan gelopen en gaat hij achter Joel staan. Hij sist wat in zijn oor, ik kan de letterlijke woorden niet verstaan, maar vang wat op over 'ongelukje' en 'schande voor mijn naam'. Voor zijn laatste woorden buigt hij nog dichter naar Joel toe en verlaagt zijn volume nog iets, waardoor ik het helemaal niet meer kan horen. "Nooit," zegt hij op het eind, wat harder. Hij heeft een arrogante grijns op zijn gezicht staan en ik gruwel ervan. Ik had een hekel aan onbekende mensen in het algemeen, maar ik had een nog ergere hekel aan dit soort mensen. Ik had medelijden met Joel, niet alleen voor de woorden die zijn vader tegen hem had gezegd, die duidelijk niet leuk waren, maar ook vanwege het feit dat hij hier elke dag mee moest leven. "Uhm, misschien is het maar beter als we naar jou kamer gaan, Joel, " zei ik. Ik werd zenuwachtig van die man en wilde hier zo snel mogelijk weg.

    [ bericht aangepast op 15 maart 2016 - 23:14 ]


    "Family don’t end in blood”


    Charlotte Leah Beckett

    "Hé, fille belle, ik weet echt wel dat jouw zus jou het ook niet makkelijk maakt, maar jij bent de oudste en jammer genoeg betekent dat wel dat jij de meest volwassene moet zijn. Maar waarvoor moet je dat project maken? Moet ik je helpen?" Zei ze op een wat zachtere toon. Met een frons keek ik haar aan. "Maar dat betekent toch nog niet dat Naomi zich zo mag gedragen?" Vroeg ik protesterend, wat mijn act eigenlijk al gelijk weggaf. "Zij is dit keer echt begonnen, mam. Je kwam te laat binnen, maar geloof me, ik deed niets verkeerd!" Probeerde ik nog. Ik keek haar lichtelijk gekwetst aan, wat vooral kwam door de teleurstelling dat ze niet in de leugens geloofde. "Sorry, lieverd, maar je zal gewoon moeten helpen op de markt, dan kijken we na je straf wel verder."
    Een overdreven zucht verliet voor de zoveelste keer mijn mond weer, en ik keek haar aan toen ze opstond en een kus op mijn hoofd drukte. "Waarom begin je nu niet aan je project? Dan scheelt dat morgen weer?" Tegenstribbelend schudde ik mijn hoofd even. "Het moet gemaakt worden met een groepje, en ik had al gezegd dat ik morgen er bij zou zijn. Anders krijg ik dadelijk een één omdat ik niet mee heb geholpen," zei ik toen. Het was geen totale leugen. Ik moest ook werkelijk een project maken met wat mensen, maar ik moest er niet aan denken om nog echt mee te helpen ook.
    "Ik ga schoonmaken en de was doen, moet er nog iets gebeuren? Een shirt die je snel gewassen wilt?" Ik stond ook op en pakte mijn pumps op. "Nee, niet echt," antwoordde ik. "Ik ga naar boven om te leren. Heb een test maandag. Roep maar als het eten klaar is," verzon ik even snel, waarna ik de gang inliep. Daar keek ik Naomi even vuil aan zonder dat mijn vader het zou zien, en liep de trap op. Op mijn kamer gooide ik mijn pumps aan de kant, haalde mijn laptop tevoorschijn en plofte op mijn bed neer. Mijn telefoon mocht dan wel af zijn gepakt, maar ik had altijd mijn laptop nog.

    [ bericht aangepast op 15 maart 2016 - 23:56 ]


    United we stand, divided we fall.


    Joel Evan DiAngelo.
    Nu de woede die zich al lange tijd in mij bevond eindelijk zijn uitweg had gevonden, was alles om mij heen een waas. Ik was gewoon zo boos dat ik het veel zelfbeheersing ging kosten om mijzelf weer bij zinnen te krijgen.
    Ik hoorde mijn moeder waarschuwend mijn naam sissen, maar trok me er niet zoveel van aan. Dan kon ik nog drie keer hun kind zijn, ik liet niet over me heen lopen, en al helemaal niet als ik uit het niets zo'n opmerking naar mijn hoofd kreeg. Tot mijn verbazing had mijn vader nog geen woord tegen gegeven, en was hij verrassend stil.
    Echter toen ik en Tobias ons naar de woonkamer verplaatsten kwam hij achter ons aan, en smeet met geweld de tussendeur dicht. Ik voelde het al aan komen, en rolde mijn ogen.
    Ik lachte vermakelijk op zijn antwoord over familie. Yeah right, hij wel.
    Hij kwam steeds dichterbij, en voelde inmiddels zijn adem in mijn nek. Zijn volgende opmerking deed wel degelijk pijn, maar dat ging ik echt niet laten zien. 'Oh ja? Daar denkt mam anders heel anders over.' siste ik terug. 'Daarbij ben jij degene die jouw o zo mooie naam te schande maakt op deze manier, niet ik.' zei ik, met mijn blik op onweer. Met het volgende wat hij zij stapte hij ver over de lijn. Hij ging vaak te ver, maar zelfs hij was nog nooit zo ver gegaan. Ik wilde hem zó graag een klap in zijn gezicht verkopen, daar heeft niemand een idee van.
    'Grappig zeg. Zelfs al ben jij een man, ik zal altijd een betere zijn dan jij bent.' snauwde ik op een zachte toon, hopend dat Tobias het niet mee had gekregen. Mijn moeder kwam binnen, en wilde mijn vader spreken. Werd eens tijd. 'Neem hem alsjeblieft mee, misschien kan jij hem voor doen hoe een ouder zich hoort te gedragen.' zei ik. Ik verplaatste mijn blik naar Tobias toen hij wat zei, en had plots door dat mijn blik nog steeds gevaarlijk op onweer stond, en verbeterde deze aangezien het absoluut niet Tobias was waar die blik voor bedoeld was. Ik knikte. 'Dat is misschien maar beter ja.' zei ik, en stond op. Ik zag mijn vader zitten met zijn zelfingenomen blik. Onderuit gezakken in zijn stoel met een glas whiskey, net doende alsof er niets was gebeurd. Ik liep naar hem toe, en stond recht voor hem stil. 'En mijn naam is Joel.' zei ik met op elkaar geklemde kaken. Ik kon het niet laten, en gaf hem een vrij harde klap met de vlakke hand in zijn gezicht. Ik besefte vrijwel meteen wat ik gedaan had, en vloekte binnensmonds. 'Shit.' mompelde ik toen. Soms wenste ik dat ik op sommige, nou ja, bijna alle momenten meer zelfbeheersing had. Ik trok Tobias aan zijn arm, en trok hem mee terwijl ik de trap op rende, naar mijn kamer. Eenmaal in mijn kamer liet ik zijn arm los, en liet mijzelf tegen de deur aan zakken. 'Sorry dat je dat moest zien, maar ik kan die grijns op zijn gezicht echt niet meer aanzien terwijl hij weet wat hij gedaan heeft.' zei ik en stond op. Ik liep een eindje mijn kamer in, en trapte tegen een leeg blikje wat ik vergeten was mee naar beneden te nemen, en maakte een woedend geluid. 'Sorry.' zei ik gericht naar Tobias, en ging op mijn bed zitten. 'Laten we naar mijn huis gaan, leuk.' zei ik en lachte zacht. 'Maar je maag in elk geval wel met ons mee morgen, dat is iets.' zei ik en glimlachte. 'Trouwens, als je nu liever naar huis gaat snap ik dat.' zei ik en wendde mijn blik van hem af. 'Misschien heb ik je nu wel bang gemaakt, is dat het misschien Tobias?' zei ik en deed mijn best om zo gestoord mogelijk te kijken, en probeerde een daar bij passende lach te produceren, wat waarschijnlijk gruwelijk mislukte. Al snel brak mijn werkelijke lach door, en begon hem te kietelen. 'Ik zou maar uitkijken, straks val ik jou ook aan.' lachte ik. Ik denk dat iedereen het wel kent, ruzie met je ouders. Toch ging het hier altijd nog wat anders dan in andere gezinnen. Hopelijk vondt Tobias me nu niet raar, of dacht hij daadwerkelijk dat ik gestoord was. Maar als ik Tobias echt kende wist ik dat hij mij nooit zomaar aan mijn lot over zal laten.

    [ bericht aangepast op 22 maart 2016 - 19:30 ]


    How far is far

    Micheal Gianluca DiAngelo
    40 • Outfit




    'Grappig zeg. Zelfs al ben jij een man, ik zal altijd een betere zijn dan jij bent.' snauwde hij en ik vernauw mijn ogen. Hij had zo'n probleem... En hij maakte het alleen maar erger. "Michael, ik wil even met je praten," hoor ik opeens en ik kijk op naar Abby, die weer terug loopt naar de keuken. Ik zucht diep. 'Neem hem alsjeblieft mee, misschien kan jij hem voor doen hoe een ouder zich hoort te gedragen.' zei Joelle vervolgens en een kille blik verschijnt langzaamaan in mijn ogen. "Uhm, misschien is het maar beter als we naar jou kamer gaan, Joel, " zei die andere. Tobias... Ofzoiets. 'Asjeblieft..' zeg ik en ik neem nog een slok, waarna ik op sta maar heel ver kom ik niet. 'En mijn naam is Joel.' zei ze en voor ik het echt door had voel ik een steek op mijn wang. 'Shit.' mompelde hij vervolgens en ik kijk hem aan. De meest dodelijke blik in mijn ogen en het is dat hij sneller is, anders had hij gevoeld hoe een echte man sloeg. Ik grom even en stamp naar de trap. 'Ik hoop voor je dat je genoeg in die kamer van je hebt, want zodra jij eruit komt heb je een enorm probleem!' schreeuw ik naar hem en schud mijn hoofd. Ik loop hard door naar de keuken en sla de deur achter me dicht, waarna mijn glas met een klap op het aanrecht komt en ik pak een fles drank die toevallig dicht bij staat. Ik vloek zachtjes in het Italiaans, maar het kille en dodelijke is nog steeds duidelijk in mijn stem te horen. Ik draai me om naar Abby. 'En wat moest jij?' zeg ik, nog steeds te gefrustreerd om echt kalm te worden.


    El Diablo.

    Alexis "Alex" Maeli Beckett-Dourdan.


    "Nee, ook Naomi behoort zich te gedragen, maar als één van jullie dit niet doet, geeft dit de ander niet direct een reden om het ook te doen. Zo werkt het nou eenmaal niet in de wereld."
          Toen ze begon over de groepsopdracht keek Alexis bedenkelijk. "Oké, dan meld je dat ze morgenavond hier kunnen komen."
          Haar dochter had niks nodig en ze knikte, waarna ze de woonkamer verlaatte en naar boven ging, ze haalde de was uit de mand en vertrok naar de zolder, waar de wasmachine stond. De was ging de machine in, net als het wasmiddel en verzachter, ze zette het apparaat aan en dat was dat. Ze nam een snelle blik uit het raam, niemand, rustig, ze kon gewoon door blijven ademen.
          De kalmte was zeker één van de voordelen van het leven in Naburn, als ze in Leeds zouden leven zou ze altijd met één oog open slapen. Veel te druk, hier kon ze al niet zonder angstige kriebels de bocht om, als ze in de stad was -was dit nog een stuk erger. Hier kon ze af en toe rust vinden, soms was ze even een normale, zorgeloze vrouw, een normale moeder. Maar er hoefde maar een hond te blaffen of het moment was alweer voorbij. Hier, op een veilige plek, met haar familie, had ze die momenten nog, ergens anders zouden ook die voorbij zijn. En ze moest er niet aan denken wat er zou gebeuren als ze haar gezin kwijt zou raken. Tom heeft haar immers zoveel geholpen, ze zou niet weten waar ze nu zou zitten als ze hem niet had leren kennen. Het zou heel goed kunnen dat ze dan uit het raam had gesprongen.
          Ze was zo bang wat er zou gebeuren als haar geheim uitkwam. Tom die zou vertrekken en de kinderen die met hem mee zouden gaan, want al deed ze nog zo haar best, een ideale moeder was ze niet en hij had dus het volle recht op het ouderschap. Hij was er de man niet voor, maar wat nou als hij Charlotte niet meer wou zien? Haar dochter kon ook niets aan de stommiteiten van haar moeder doen en zij zou hiervoor niet gestraft mogen worden. Er waren zoveel gevolgen en alleen maar slechte.
          De badkamer was het eerste slachtoffer onder haar schoonmakende hand was de badkamer. Maar niet voor ze handdoeken voor de grote spiegel had gehangen, want zich iedere keer lam schrikken van haar eigen spiegelbeeld was ook niet alles.


    Reality's overrated.


    Oliver Stanley Beckett
    Mijn ouders waren druk met mijn zussen, het eten stond in de oven, en Jessie reageerde niet op mijn berichtje... Nog niet in elk geval. Nu had hij ook een leven, dus ik kon ook niet verwachten dat hij altijd zou reageren. Ik speelde dus maar verder met mijn zippo, tot ik mijn vingers aan het metaal brandde. Ik zuchtte en bleef met het ding draaien tussen mijn vingers, tot die goed genoeg was afgekoeld om in mijn zak te stoppen, waardoor mijn vingers nu weer eens blaren hadden. Met een zucht liep ik naar de kast, om zoals vaker de verbanddoos te pakken, om de blaren door te prikken en af te plakken. Mijn ouders vroegen er al niet meer naar, en zolang ik niet rookte, leek het ze ook niet echt meer te schelen. Het was dan ook dat ik vaker met pleisters om mijn vingers liep dan niet, maar dat terzijde. De verbanddoos ging terug in de kast, waar ik een koekje uit de trommel stal, waarna ik naar boven wilde lopen. Onderweg kwam ik mijn vader tegen. Misschien moest ik hem maar gewoon vragen om een huisdier. Dan wis tik waar ik voorstond en kon ik misschien plannen maken met Jessie, als hij nog geen plannen had. "Pap, ik heb aan mama gevraagd of ik een huisdier mag uitzoeken op de keuring. Ze zei dat het mocht als u het ook goed vind." Ik wist niet wat hij zou zeggen, maar ik hoopte dat hij het goed vond. Ik wist nog niet wat ik wilde, maar we hadden een groot genoege achtertuin voor iets tot het maatje van een middelmatige pony. Ik keek hem hoopvol aan en trok mijn muts nog iets verder over mijn hoofd, waarna ik met de flappen bleef spelen.


    Bowties were never Cooler

    Abby Lucia DiAngelo-Tremblay

    Ik hoor hoe Joel en Michael nog steeds ruziemaken in de woonkamer, terwijl ik ongeduldig wachtte tot Michael ook de keuken in kwam. Hij kon het niet maken om zo tegen Joel te doen en dat zou ik hem duidelijk maken ook. Hij moest zich maar een keer gedragen.
    Ik schrok op toen ik een harde pets hoorde. Of Michael had Joel een klap gegeven, of andersom. Voor Michael hoopte ik het laatste, want anders had hij echt een probleem. Al was ik ook bang wat Michael zou doen als het Joel was die hem had geslagen. Maar ik zou hem wel zeggen dat ik het zou oplossen. Natuurlijk kwam Joel hier ook niet zomaar onderuit, want al begreep ik zijn actie ergens, slaan was nooit de oplossing. Maar met hem zou ik wel praten zodra Tobias naar huis was, die jongen had nu al genoeg ruzie hier in huis meegemaakt voor één middag. Toen ik Michael's geschreeuw hoorde, wist ik meteen wie, wie geslagen had. Dit werd nog eens bevestigd toen Michael de keukendeur had achter zich dichtsloeg en meer drank voor zichzelf inschonk, waarna hij in het Italiaans begon te vloeken. Toen wendde hij zich tot mij. "En wat moest jij?" zegt hij gefrustreerd. Ik sla mijn armen over elkaar. "Wat denk je zelf, Michael? Dit kan zo niet langer, kun jij je niet voor één keer gedragen? Ik weet dat Joel voor jou niet de zoon is die je had gewenst, maar hij is en blijft je zoon en als jij een echte vader wil zijn, dan accepteer je hem voor wie hij is."




    Tobias David Parker

    De ruzie tussen Joel en zijn vader werd erger en erger. Uiteindelijk stond Joel op en ging voor hem staan. "En mijn naam is Joel," zei hij en ik schrok toen hij hem een redelijk harde klap in zijn gezicht gaf. "Shit," mompelde hij daarna en trok mij toen aan mijn arm mee de trap op, naar zijn kamer. Zijn vader begon nog achter ons aan te schreeuwen en ik werd er lichtelijk bang van.
    "Sorry dat je dit moest zien, maar ik kan die grijns op zijn gezicht echt niet eer aanzien terwijl hij weet wat hij gedaan heeft," zei hij, nadat hij mijn arm had losgelaten en zichzelf tegen de deur had laten aanzakken. Hij stond weer op en liep een stukje zijn kamer in, terwijl hij een trap tegen een op de grond liggend blikje gaf en een boos geluid maakte. "Sorry," zei hij vervolgens en ging op zijn bed zitten. Ik volgde zijn voorbeeld. "Laten we naar mijn huis gaan, leuk," hij lachte zacht. "Maar je mag in elk geval wel met ons mee morgen, dat is iets. Trouwens, als je nu liever naar huis gaat snap ik dat," hij wendde zijn blik af. "Misschien heb ik je nu wel bang gemaakt, is dat het misschien Tobias?" Ik grinnikte. "Jij niet, nee. Je vader daarentegen... Maar ik blijf wel hier hoor, op jouw kamer zijn we veilig, hopelijk." Ik voelde dat Joel mij begon te kietelen en lachte, terwijl ik hem van mij af probeerde te duwen. Toen dit was gelukt en ik weer een serieus gezicht kon trekken, besloot ik toch maar de vraag te stellen die ik al de hele tijd wilde stellen sinds we boven waren. "Joel.. Wat bedoelde je precies met 'mijn naam is Joel? Ik bedoel, ik weet wat je tegen Michael probeerde te zeggen, maar waarom?"


    "Family don’t end in blood”


    Joel Evan DiAngelo.
    Ik had de eerste seconde na de klap al door dat ik in de problemen zat, zwaar in de problemen. Het was misschien niet het meest volwassene om te doen, maar ik rende zo hard ik kon naar boven, en trok Tobias met mij mee. Ik weet vrijwel zeker dat als ik daar had blijven staan een klap terug had kunnen verwachten, daar pas ik liever voor.
    Aan de andere kant had ik het nu misschien zelfs alleen maar erger voor mijzelf gemaakt door naar boven te vluchten. Zoals verwacht kwam mijn vader achter me aan, alleen stopte onderaan de trap, en bevestigde dat ik een groot probleem zou hebben zodra ik mijn kamer uit zou komen. Ik hoorde de deur daarna hard dicht slaan, en hoorde nog wat geluiden in de keuken. Op dit moment had ik echt medelijden met mijn moeder. Hoe had ze ooit met zo'n vent kunnen trouwen? Dat is iets wat ik me vrijwel elke dag afvraag. En hoe kon die man daadwerlijk mijn vader zijn? Toch zijn er wel wat overeenkomsten, bijvoorbeeld mijn temper. Die heb ik overduidelijk van hem. Ik heb net zoals hem moeite mijzelf te beheersen als ik nou eenmaal boos ben, wat zo af en toe knap vervelend is.
    Gelukkig was dat gedoe beneden voor nu afgelopen, en was ik weer alleen met Tobias. Tobias volgde mijn voorbeeld en ging naast mij op mijn bed zitten. Ik was bang dat Tobias misschien wel helemaal geen zin meer had om hier te zijn, maar aan de andere kant snapte ik dat ook wel. Ik lachte om zijn antwoord. Vervolgens haalde ik mijn schouders op. "Hij heeft nu afleiding, maar het zou me niets verbazen als hij me hier vroeg of laat een gezellige preek komt geven. Hopelijk samen met mijn moeder, dan ben ik tenminste nog een beetje veilig." Zei ik. "Ik weet dat ik mijn vader niet hoor te slaan, maar kom op, als dat een vader is weet ik het ook niet meer." Mompelde ik, en betrapte mijzelf erop dat ik mijn vuisten weer samenkneep, en voelde de woede in mij weer op borrelen.
    Gelukkig had ik Tobias om mij op te vrolijken. Hij wist mij als vrijwel de enige altijd op te beuren, misschien zelfs onbewust, maar het lukte hem altijd. "Bedankt dat je, uh, toch blijft ondanks al die shit wat er net is gebeurd..." Zei ik, en keek hem even kort aan.
    Onze gesprekken konden nooit helemaal serieus verlopen, en ik lachte toen Tobias me van hem af duwde.
    Toch had hij kort daarna zijn serieuze blik weer herpakt. De vraag die hij toen stelde kwam als een schok voor mij. Shit, ik had er helemaal niet bij nagedacht dat Tobias ook in die kamer was toen ik dat zei. Hoe ging ik mezelf hier nou uit redden? Ik wilde het hem echt nog niet vertellen, vooral niet nu. Ik slikte, en ontweek zijn blik enkele seconden. "Ik, euh, mijn vader noemt me altijd bij ene andere naam om mij te treiteren, niets speciaals." Zei ik, en lachte even schuldbewust. Waarom kon ik het hem nou niet gewoon vertellen? Waarschijnlijk had hij toch wel door dat ik keihard stond te liegen, en ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan.


    How far is far


    Cinta Charlotte Greene-Nagi
    Freddie vond het blijkbaar een belachelijk idee om naar een afkickprogramma te gaan om te stoppen met roken, en sprak ook mijn man tegen, maar ze deed het respectvol, dus voor nu liet ik het gaan. Ik zou binnenkort wel met haar gaan zitten voor een goed gesprek, maar nu wilde ik me eerst concentreren op het eten. Ik liet dan voor nu ook mijn pubers doorgaan met hun levens, en vroeg of iemand me wilde helpen met koken. Mijn kinderen lieten het afweten, maar mijn man wilde wel helpen, wat ik zeker niet erg vond. Jessie verdween na zijn zus ook snel naar boven, waardoor wij met z'n twee alleen over bleven. Ik draaide me naar hem toe en sloeg mijn armen om zijn nek. Zo kreeg hij misschien wat deeg in zijn haren, maar dat zag ik later wel. "Wil je echt helpen, of doe je dit alleen voor een paar minuutjes alleen zonder de kinderen?" mompelde ik zacht, voor ik hem een zachte kus gaf. Ik miste het soms wel, gewoon wij twee, maar dat was al heel lang niet meer het geval. Toch maakte ik graag nog vaker dan eens wat tijd voor hem vrij, alleen voor hem. Het eten kon vast nog wel een paar minuten wachten. Daarna mocht hij me wel echt helpen, want ik had dan echt wel een extra handje nodig. "Wil je vanavond Brits of Indonesisch, Sayang?" Ik had spullen voor beiden. Nu aten we meestal Indonesisch, maar standaard op zondag een English roast. Ik maakte het met alle liefde. Ik drukte nog een kusje op zijn lippen en keek hem aan met een glimlach op mijn gezicht. Ik was nogsteeds over mijn oren verliefd met mijn echtgenoot, we hadden het goed. Toch miste ik mijn thuisland. Het was daar nooit een rijkeluisbestaan, maar ik was er altijd gelukkig geweest, wat in dit koude land niet altijd het geval was geweest. Ik wilde er gewoon niet te veel aan denken, want terug verhuizen naar Indonesië zat er gewoon niet in. Oliver had hier zijn baan, de kinderen, en wij ook, hadden hier een leven opgebouwd, en ik was de enige die echt de taal sprak. Toch hoopte ik ooit, in elk geval met mijn man, terug te kunnen gaan. Nu moest ik genoegen nemen met liefkozingen in de keuken, en dat deed ik maar al te graag. Ik was niet voor niets met Oliver getrouwd, en dat was niet alleen omdat ik per ongeluk zwanger was geworden, maar omdat ik echt van hem hield, en nogsteeds zielveel van hem houd.


    Bowties were never Cooler