[200] Behind Closed Doors • Speeltopic - Speeltopics

Er is een klein dorpje aan een rivier in Yorkshire, Naburn. Er staan enkele tientallen huizen en een paar boerderijen rond een centrale weg en een dorpspleintje, waar zich ook enkele winkels, een kerk, en een pub bevinden. Meer is er niet in het dorpje, daarvoor moet je naar de dichtstbijzijnde stad: York, wat ongeveer een half uur fietsen is. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vier schijnbaar normale rustige Britse gezinnen. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobby's, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime bijbaantjes.

• Rollen •
• Familie Greene

• Familie Parker

• Familie Beckett

• Familie Baker

• Familie DiAngelo

• Overige Buurtbewoners


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Story so far •

Het is vrijdag middag 16.00. De kinderen komen thuis van school en de vaders thuis van hun werk. Het is een lange week geweest en iedereen kan dan ook niet wachten op het weekend. Dit wordt nog eens verder versterkt door het feit dat van het weekend de grote boerderijdierenkeuring in het dorp neerstrijkt, wat elk jaar weer een van de grootste, en een van de enige, attracties is en waar het hele dorp aan meewerkt. Mensen zulen dan ook heel druk zijn met het voorbereiden van de tweedaagse keuring. De en zal hapjes aan eht maken zijn, terwijl de ander helpt met het afzetten van vakken op het marktplein en de grote straten die daarvan weglopen. Voor eens is het een grote drukte in het dorp, zowel van bewoners als van mensen uit de verre omstreken. Morgen komen pas de vrachtwagens met dieren, en hun eigenaren, maar dat betekend niet dat er nu al geen toeristen in de Inn van het dorp logeren, of dat het een rustige en normale vrijdag middag beloofd te zijn.
Theekransje vanaf 19.00
Pokeravond vanaf 21.00
Beiden in het huis van de familie Greene

[ bericht aangepast op 15 maart 2016 - 14:23 ]

---

Bowties were never Cooler

— MT.

---

I'm your little ray of pitch black.

MT.

---

'Darling, just hold on'

MT.

---

Faith is everything.

(MT.)

---

Because I love him, do I need another reason?

MT.

---

How far is far

A R C H E R • B A K E R • Loaded under his work. • Vandaag was het een drukkere dag in de garage dan gewoonlijk, ik had zelfs een van mijn werknemers moeten bellen om te vragen of hij kon komen werken. Dat was het fijne aan werken met mensen die je kon vertrouwen, deze hadden je rug. Begreep mij niet verkeerd, het was goed voor de zaken, maar die boerderijdierenkeuring bracht altijd zoveel drama met zich mee. Alsof mensen zich onderweg niet bezighielden met hun auto's maar het hier perse moesten doen.       Ik rekte me nog eens uit, terwijl ik op het knopje drukte om de auto omhoog te liften. Geduldig wachtte ik af, totdat ik deze vergrendelde en deze vuurrode auto even van onderen bekeek. Alles zag er op zich wel fatsoenlijk uit. Ik riep daarom even de hulp in van een collega om te vragen wat er ook weer precies mee aan de hand was. 'Uitlaat pruttelt!' De man lachte, waarna hij rustig verderging. Als er drukte was verloor ik vaak iets te snel mijn doel, en daar was hij maar al te bekend mee.       Lexie had ik al eerder ingelicht dat het werk me echt overladen had, ik hoopte maar dat het haar al te veel irriteerde, vooral gezien ik er niets aan kon doen. Ik was wel zo'n baas die bleef tot zijn werknemers vertrokken. En meestal moest ik dan nog wat papierwerk afronden. Het was niet altijd optimaal geweest, maar om nou vroeg naar huis te gaan en hen alles op te laten lossen vond ik vreselijk asociaal.       'Archer Baker,' mijn ogen gleden op naar de persoon die mijn bijnaam uitsprak. Haar lippen waren roodgekleurd en haar bruine haren hingen losjes over haar schouder. 'Kan ik u helpen?' Ik veegde mijn handen af aan mijn broek terwijl ik de vrouw vragend aankeek.       'Mijn man was vorig jaar hier met zijn auto gekomen en vertelde me hoe goed u hem geholpen had,' het had haar gelukt een klein glimlachje vrij te laten. Ik knikte lichtjes terwijl ik een dankbare blik op mijn gezicht droeg. 'Ik doe wat ik kan. Waar kan ik u mee helpen?'       De vrouw had haar ogen over mij heen laten glijden. Inmiddels moest ik vol smeer gezeten hebben. 'Kunt u onze auto persoonlijk onder handen nemen?' Mijn ogen gleden naar de auto die de dame aanwees, en het was een dure geweest. 'Maar natuurlijk.' De klant was immers koning.       Ik glimlachte nogmaals naar haar. 'Controle, of is er iets mis?' De vrouw schudde haar hoofd, waardoor haar haren van schouder naar schouder gleden. 'Controle is prima. Als u hem daar neer kunt zetten zorg ik dat hij morgen klaar is.' Ik wees richting de parkeerplaats van de garage. Ze beet op haar volle, vuurrode onderlip, waarna ze me een knikje gaf en terug naar de auto liep.

---

A N A Ï S • P A R K E R • Trying to help a neighbour out. • Omdat ik van koken en bakken hield, werd ik al gauw aangewezen als de persoon om voor verschillende soorten lekkernijen te zorgen. Natuurlijk had ik daar geen al te groot probleem mee, het gaf me immers een doel voor de dag. Het had er echter wel voor gezorgd dat het nu vier uur was en de keuken eruitzag als een oorlogsveld. Er bakte een taart en koekjes in de oven, terwijl ik met het beslag bezig was voor een sponscake.       Ik nam toch even een pauze van het beslag om de keuken wat op te ruimen. Mochten de kinderen thuiskomen dan kwamen ze in één grote bende thuis, wat geen goed idee was geweest. Alles ging netjes in de vaatwasser, waarna ik deze aanzette. De rest van de spullen begon ik af te wassen, wat gelukkig ook niet al te lang had geduurd. Ik begon daarom weer aan het beslag, toen deze afgerond was mikte ik het in de vorm en schoof ik deze erbij in de oven. Als het goed is zou alles ongeveer tegelijk klaar zijn nu.       Verder moest ik nog het eten voorbereiden. Ik had nog niet echt een idee wat we precies zouden eten, vooral niet gezien ik voor twee maaltijden wat gekocht had vandaag, al zou het waarschijnlijk mijn zelfgemaakte pasta zijn — hier lag immers altijd zeker wel wat van in de koelkast. Ik wreef het zweet van mijn voorhoofd, waarna ik mijn handen waste.       Met snelle passen liep ik naar mijn kleine moestuintje waar ik de nodige groentes plukte en ze vervolgens onder de kraan waste. Het snijwerk moest vreselijk klein zijn, iets dat ik eraan over had gehouden met drie kleine kinderen die niet graag groenten aten. Volgens mij viel het inmiddels allemaal wel mee, al durfde ik die uitdaging niet gauw aan.       Ik zette de pannen op, haalde alles tevoorschijn en begon al aan het eten. Vooral de saus was smakelijker als deze al wat langer stond te sudderen. Voorheen had ik nooit het geduld gehad, maar uiteindelijk kreeg ik meer complimenten wanneer ik dat deed, dus echt een moeilijke keus was het niet voor me geweest.       Mijn ogen gleden kort naar de klok. Vanavond was ook dat theekransje van Cinta. Omdat ditmaal het theekransje en pokeren van de mannen op één avond viel zou de kans groot zijn dat we ook daar wat zouden gaan bakken. Cinta maakte altijd de lekkerste hapjes, dus echt een probleem vond ik het niet. Ik vond het altijd fijn om nieuwe dingen te leren, en dat lukte haar zeker.

---

I'm your little ray of pitch black.

Asuka schreef:
— MT.

---

El Diablo.

Mijn topics.

---

United we stand, divided we fall.

[MT]

---

"Family don’t end in blood”

Ik had zojuist Zola en Phyllon uit school gehaald, en ik liep nu met de twee kleine kinderen over straat, op weg naar Archer’s garage. Ik wist wel dat hij langer moest werken door de drukte rondom de veekeuring van dit weekend, maar zowel Zola als Phyllon wilden graag naar hun vader toe, en Archer zou het vast niet erg vinden. Beide kinderen hielden één van mijn handen vast, en met een glimlach keek ik even naar beneden. Het meisje had een chocoladebruine huid gehad met geweldig mooie kroesharen. De jongen had bruine krullen gehad met een blanke huid, en Archer’s blauwe ogen. Zola was ons adoptiekindje, maar dat betekende niet dat we minder van haar hielden. Ik schrok op uit mijn gedachten toen zowel Zola als Phyllon hun handjes lostrokken, en van me weg begonnen te rennen. Toen ik op keek, zag ik pas dat we al bij de garage kwamen, en de kinderen verdwenen naar binnen. ‘Doen jullie wel voorzichtig!’ riep ik ze nog na, maar of ze me nog hadden gehoord, wist ik niet. Er kwam een vrouw uit de garage gelopen die ik niet direct kon herkennen, dus ik vermoedde dat het iemand was die naar Naburn gekomen was voor het weekend. Haar lippen waren perfect bedekt onder een rode laag van lippenstift, en ze liep terug naar een duur uitziende auto, en ik begroette de vrouw met een vriendelijke glimlach voor ik de garage binnenstapte. Michael, één van Archer’s werknemers, stak met een glimlach zijn hand op en wees naar de brug achterin de ruimte waar een auto op stond, en Archer stond enigszins bedenkelijk omhoog te kijken. Zola sloeg haar armen om hem heen, en Phyllon sloeg zijn armpjes om één van zijn benen heen. Met een glimlach liep ik op ze af, en ik leunde tegen een betonnen paal aan. ‘Ze wilden je zien, dus ik dacht.. Of heb je het te druk?’ Ik knikte naar de auto die boven mijn man en kinderen leek te zweven, en ik richtte daarna mijn blik weer op mijn gezin. Ik hield van ze, en ik zou ze voor geen goud meer kwijt willen.

Alexandra Baker—Avery.

[ bericht aangepast op 2 maart 2016 - 11:51 ]

---

Faith is everything.

MT.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

[Mijn topics.]

---

Reality's overrated.

Mijn topics

---

When time and life shook hands and said goodbye.

Naomi Beckett ''Naomi Beckett,'' ik knikte kort voordat ik naar voren kwam, ''ik wou graag vragen voor een gesprek met je ouders.'' Mijn ogen werden iets groter en ik schudde mijn hoofd, ''waarom dat?'' Kaatste ik terug en peuterde nerveus met de ring om mijn vinger. De vrouw lachte kort en trok mij op de stoel, ''de leraren klaagde over dat je er vaak niet bij bent met je hoofd en wij vroegen ons af of dat misschien met je thuissituatie te maken heeft.'' Ik staarde haar aan en twijfelde over wat ik moest zeggen.       ''Het is natuurlijk iets heel normaals op jou leeftijd, het kan zijn dat je met de verkeerde mensen omgaat of dat je gewoon niet lekker in je vel zit,'' sprak ze en ik haalde mijn schouders op. ''Ik zit niet aan de drugs en ik ga ook nooit uit.'' Mijn ogen gingen over haar heen en ik keek naar de papieren voor haar neus. ''Het zou fijn zijn als we gewoon de focus op elkaar kunnen houden,'' sprak ze en trok de papieren van haar weg en stopte ze in de lades van haar bureau. ''We willen gewoon niet dat je in een goot belandt, we dachten dat misschien huiswerkklas wel handig zou zijn.'' Ik knikte kort en stond toen op, ''excuseer mij. Het is vandaag de keuring zoals Uw weet en mijn ouders en wij hebben het erg druk. Ik zal het doorgeven oké?'' Ik wachtte niet op een antwoord en vluchtte het klaslokaal uit naar buiten, frisse lucht. Ik pakte mijn fiets en zette mijn tas op het rekje, snel naar huis en helpen met de keuring. Of zal ik eerst langs Michael gaan? Nee, stel dat maar uit, sprak ik tegen mezelf en fietste gauw weg naar huis maar stopte nog even bij de supermarkt om wat eten te halen. Ik zette mijn fiets neer en begon te lopen langs de voedselrekken en begon wat fruit in een zakje te steken.

---

Dylan Valentino DiAngelo De dag vloog zo voorbij en het laatste uurtje hadden we met een klein groepje wat gerookt en wat gevoetbald, het was niet erg bijzonder maar toch wel grappig sinds de toeristen alles geweldig vinden. Het was de jaarlijkse boerderijdierkeuring en ik had er eerlijk gezegd nooit veel van mee gekregen, het was natuurlijk super groot en iedereen was er mee bezig maar ik vond het alleen maar leuk om wat roet in het eten te gooien voor de fanatiekelingen.       ''Wat doe jij vanmiddag?'' Ik keek op bij de stem van mijn beste vriend, ik haalde mijn schouders op terwijl ik precies wist wat ik ging doen. Ik wou graag nog even langs Anaïs, voor bijles. Als je het nog bijles kon noemen in ieder geval. ''Nou?'' Herhaalde hij zijn vraag aangezien hij niet akkoord ging met mijn vage antwoord.       ''Ik heb bijles,'' sprak ik en keek hem strak aan. Gelukkig was ik door de jaren heen erg goed geworden in liegen en zal hij er niet zo gauw op doorvragen. Althans dat dacht ik. ''Van wat?'' Hij bleef me aankijken en ik pakte ondertussen mijn fiets. ''Dat weet je toch,'' sprak ik, iets geïrriteerd van het feit dat hij me er niet mee liet doorgaan. ''Theater. Dat heb ik je nu al honderd keer gezegd, misschien morgen oké?'' Sprak ik en stapte op mijn fiets en fietste al vast weg na een half afscheid gebaar met mijn hand. Ik hoopte gewoon dat Anaïs het niet té druk had met de boerderijdierkeuring, als ik er nog een woord over hoorde werd ik waarschijnlijk gek.       Gehaast kwam ik aan bij het huis en probeerde door de ramen te kijken terwijl ik mijn fiets op het gras gooide, ik liet kort een hand door mijn haar gaan en klopte snel op het raam. ''Anaïs?'' Riep ik en wachtte ongeduldig tegen de deurpost. Ik was iets vroeger dan de meeste en ik wist honderd procent zeker dat haar man nog niet thuis was aangezien de auto er niet stond. Ik kon niet wachten om haar te zien, wie had er nou niet zin in een goed begin van het weekend?

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Charlotte Leah Beckett

Op het moment dat de bel ging bracht ik net de laatste laag nagellak aan. Tevreden wapperde ik even met mijn handen zodra ik het potje weer dicht had gedraaid. "Oké, jongens. Ik wil voortaan geen excuses meer horen voor niet gemaakt huiswerk," meldde de docente. Gelijk schoof ik mijn boeken van het tafeltje af mijn tas in. Zodra ik opkeek keek ik recht in de ogen van de docente. "En Charlotte, als ik je nog één keer je nagels zie lakken in mijn les dan mag je tot zes uur blijven in plaats van vier." Niet bepaald onder de indruk rolde ik mijn ogen een keer en hees mijn tas op.
Eenmaal bij mijn kluisje pakte ik mijn jas eruit en duwde hem weer dicht, net iets te hard waardoor een paar eerstejaars zich kapot schrokken. Zo sarcastisch mogelijk glimlachte ik naar hun boze blikken, en liep daarna de school uit. Net toen ik naar mijn fiets wilde lopen stopte er een auto voor mijn neus. "Lift nodig?" Vroeg een stem zodra het raampje geopend was. Ik bleef even verbaasd staan om te kijken wie het was, maar toen ik het bekende gezicht zag trok ik het portier open en stapte in. Maandag zou ik wel naar school lopen. "Hé Nolan," begroette ik hem terwijl ik de gordel omdeed. Voordat hij het gaspedaal weer in kon drukken maakte ik een 'stop' gebaar met mijn hand en schoof ik wat op. Ik pakte mascara uit mijn tas en begon mijn wimpers bij te werken in de autospiegel. "Serieus? Ga je dat nú doen?" Vroeg Nolan geïrriteerd. Met een glimlach keek ik hem aan nadat ik de mascara weer terug had gestopt. "Kijk, nu mag je gaan," zei ik en ik leunde naar achteren in de stoel. Nolan mompelde iets onduidelijks dus ik besteedde er geen aandacht aan.
Het duurde nog geen tien minuten voordat de auto thuis stilstond. Vrolijk drukte ik een kus op Nolans's wang als bedankje en stapte toen weer uit. "Tot maandag!" Riep ik nog voordat hij wegreed. Hij zwaaide even en reed vervolgens weer door.
Wanneer ik de voordeur opendraaide gooide ik hem met een zwaai open, stapte naar binnen en duwde hem weer dicht. Mijn jas hing ik aan de kapstok op en mijn tas gooide ik in een hoek. In de woonkamer plofte ik op de bank neer en trapte mijn pumps uit. "Ik ben thuis!" Gilde ik het huis door, "Als iemand er is," mompelde ik er nog achteraan. Mijn benen gooide ik ook op de bank en verveeld zette ik de televisie aan met de afstandsbediening. Na eindeloos te zoeken naar een programma wat een beetje te kijken viel stopte ik maar op een of andere sitcom. Met een verveelde zucht pakte ik mijn telefoon maar weer en begon wat door Instagram te scrollen.

[ bericht aangepast op 2 maart 2016 - 16:37 ]

---

United we stand, divided we fall.