[200] Behind Closed Doors • Speeltopic - Speeltopics

Er is een klein dorpje aan een rivier in Yorkshire, Naburn. Er staan enkele tientallen huizen en een paar boerderijen rond een centrale weg en een dorpspleintje, waar zich ook enkele winkels, een kerk, en een pub bevinden. Meer is er niet in het dorpje, daarvoor moet je naar de dichtstbijzijnde stad: York, wat ongeveer een half uur fietsen is. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vier schijnbaar normale rustige Britse gezinnen. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobby's, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime bijbaantjes.

• Rollen •
• Familie Greene

• Familie Parker

• Familie Beckett

• Familie Baker

• Familie DiAngelo

• Overige Buurtbewoners


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Story so far •

Het is vrijdag middag 16.00. De kinderen komen thuis van school en de vaders thuis van hun werk. Het is een lange week geweest en iedereen kan dan ook niet wachten op het weekend. Dit wordt nog eens verder versterkt door het feit dat van het weekend de grote boerderijdierenkeuring in het dorp neerstrijkt, wat elk jaar weer een van de grootste, en een van de enige, attracties is en waar het hele dorp aan meewerkt. Mensen zulen dan ook heel druk zijn met het voorbereiden van de tweedaagse keuring. De en zal hapjes aan eht maken zijn, terwijl de ander helpt met het afzetten van vakken op het marktplein en de grote straten die daarvan weglopen. Voor eens is het een grote drukte in het dorp, zowel van bewoners als van mensen uit de verre omstreken. Morgen komen pas de vrachtwagens met dieren, en hun eigenaren, maar dat betekend niet dat er nu al geen toeristen in de Inn van het dorp logeren, of dat het een rustige en normale vrijdag middag beloofd te zijn.
Theekransje vanaf 19.00
Pokeravond vanaf 21.00
Beiden in het huis van de familie Greene

[ bericht aangepast op 15 maart 2016 - 14:23 ]

---

Bowties were never Cooler

Het was vandaag een korte dag op kantoor geweest, maar ik had Noah beloofd met hem mee te helpen met het opbouwen van de markt. Wij hadden geen dieren die we mochten showen, gezien we geen boerderijdieren hielden, maar ik vond het een heerlijke traditie om met mijn oudste zoon te helpen opbouwen en de dagen erna ook naar de markt te gaan. Ik had geen idee hoe Noah, nu hij volwassen was, er tegenover stond, maar het was iets wat ik altijd met hem had gedaan, een echt vader/zoon uitje, en dat hield ik dicht bij mijn hart. Natuurlijk gingen we een van de twee dagen ook met de rest van het gezin naar de markt, maar een van de dagen splitsten we op voor wat 1 op 1 tijd. Ik deed dat ook met mijn andere kinderen, maar op andere momenten. Nu liep ik dan ook met mijn hond aan mijn ene zijde en Noah aan de andere door het dorp naar huis. Anaïs zou vast blij zijn dat we thuis waren, of ze moest nog bezig zijn met de bijles die ze vaak gaf aan een van de raddraaiers van het dorp. Zelf was ik wel erg hard toe aan zitten op de bank en vooral geen druk meer zetten op mijn benen. Mijn knieën waren namelijk weer enorm aan het opspelen na een dag fysiek bezig zijn. Dat moest ik ook niet doen, maar ik wilde mijn leven ook niet laten leiden door de pijn in mijn gewrichten. Onderweg kwamen we langs de brug, de plek waar ik vaker dan eens het meisje vond wat ik probeerde te helpen vrij te breken uit de verschrikkelijk situatie waar ze zich in had gewerkt, maar het werkte nog niet helemaal lekker. Uit gewoonte keek ik even onder de brug, en zag haar gelukkig niet zitten, maar toch ik nam me voor haar te bellen als ik thuis op de bank zat. De stilte tussen Noah en mij duurde voor. Het was niet onprettig, maar toen ik mijn sleutels in het slot van het huis stak, besloot ik die toch te breken. "Al zin in de markt morgen, jongen?" vroeg ik aan hem, voor ik binnen stapte en "We zijn weer thuis." door het huis riep. Ik nam nog net de tijd om mijn schoenen en jas uit te trekken, voor ik me op de bank liet vallen en mijn benen met moeite met mijn handen op de bank legde. De pijn was verschrikkelijk. "Noah, sorry dat ik het vraag, maar kan je me mijn pijnstillers e een glaasje water brengen, alsjeblieft?" Ik had voorgeschreven pijnmedicatie, wat me erg wappie liet voelen, maar wat er wel voor zorgde dat ik de pijn bijna niet meer zou voelen. Dat was nu echt wel nodig wilde ik nog wat doen vanavond. "Heb je trouwens zin in Fish 'n Chips? Dan haal ik dat zo wel." De pub kon het toch altijd beter maken dan wij hier thuis, en ik had echt geen zin om te koken, al miste ik de verse Fish 'n Chips uit Grimsby wel, want die was nog lekkerder

[ bericht aangepast op 3 maart 2016 - 15:11 ]

---

Bowties were never Cooler

Thomas ''Tom' Beckett
Ik trof mijn oudste dochter al thuis aan, verveeld hangend op de bank en om haar een beetje te plagen vroeg ik aan haar of ze geen huiswerk te maken had. Ik fronste mijn wenkbrauwen toen ik haar hoorde zeggen dat ze had moeten nablijven. 'Waarom moest je nablijven'? vroeg ik haar toen, 'Wat had je gedaan dan'? Ik knikte toen ze antwoord gaf of ze al lang thuis was en het inderdaad een vriend van Charlotte was geweest die haar had thuis gebracht. 'Is hij aardig? Potentieel vriendje'? vroeg ik haar toen met een grijns, 'Je weet toch dat hij dan eerst gekeurd moet worden'? Plaagde ik haar verder door. Ik keek eens op m'n horloge, maar ik vermoedde dat Alexis nog niet thuis was en de auto stond er ook nog niet. 'Mam zal wel wat later komen' zei ik met een knik en ik liep door naar de keuken om daar m'n jasje aan een stoel op te hangen. Oliver kwam nu ook thuis en had z'n muts nog op. Iets wat ik eigenlijk niet begreep, want ik had het echt heel warm, maar ik besloot er maar niks van te zeggen. Die muts was z'n leven zo ongeveer. Hai Oli' zei ik met een knipoog, 'Hoe was school, moest je net als je zus ook nablijven'? Ik keek even kort naar Charlotte en volgde Oliver toen hij thee ging zetten en mokken en theezakjes pakte uit de kast. 'Ja, je mag er wel een koekje bij, niks tegen je moeder zeggen' Ik grinnikte zachtjes en schraapte m'n keel toen ik een mok pakte met heet water en daar een theezakje in doopte. 'School is vermoeiend ja, maar als je een toekomst wil, moet je niet zo klagen' zei ik op strenge toon tegen mijn dochter. 'En werk was gewoon werk, niet veel bijzonders, het is vrijdag, dan is er meestal niet veel te doen' Ik haalde het theezakje uit de mok en legde die neer op een theehoudertje zodat we die weer konden hergebruiken. Ik luisterde naar de vraag van Charlotte en knikte langzaam en nam eerst een slok van de hete thee. 'Het is nog te doen, morgen zal het wel heel druk zijn en dan kunnen we iedere hand gebruiken' Ik keek haar aan, in de hoop dat ze de hint zou begrijpen. Ik kende haar nu goed genoeg dat ze voor het weekend al wel andere plannen aan het bedenken was, alles om maar onder de verantwoordelijkheden uit te komen.

---

'Darling, just hold on'

Oliver Greene.
Oliver liep het kantoor van Alexis binnen en begroette haar, waarna hij daarna op een van de stoelen voor haar bureau ging zitten. Hij vroeg beleefd naar haar dag, voordat hij over Charlotte begon. Alexis betrok hem zoveel mogelijk en zo veel ze kon bij de opvoeding van Charlotte en daar was hij haar ook wel dankbaar voor. 'Ik heb een prima dag gehad, vol met baby's' Ik grinnikte zacht en glimlacht naar haar. Vroeger zeiden ze wel eens dat mijn glimlach echt betoverend was, maar ik vermoedde dat ze dat gewoon zeiden omdat ze er met me vandoor wilde gaan en ik daar niet op in ging, omdat ik te druk was of dat ik toen al met Cinta was. En ik bleef Cinta trouw, totdat het dan toch gebeurde dat ik met Alexis sliep en daar Charlotte uit voort kwam. 'Pubers, je word er gek van' moest ik haar beamen toen ze vertelde dat het goed met haar ging en dat het toch wel Charlotte bleef. Oliver wist nog steeds niet hoe hij Cinta moest vertellen dat hij een dochter bij Alexis had, hij was bang voor de drama en alles wat daar op zou volgen. Hij hield van Cinta en hij zou echt niet zonder haar kunnen. Maar Charlotte was nu ook achttien en volwassen. Ze was ook niet dom, als ze even ging snuffelen dan zou ze ook wel een keer achter komen dat Tom haar vader niet was. 'Ga je vanavond nog naar het theekransje van Cinta'? vroeg hij haar toen. Het zou dan wel ongemakkelijk worden, zeker als Tom ook mee zou komen voor de pokeravond. Oliver keek eens op z'n horloge en keek toen weer naar Alexis. 'Ben je bijna klaar, dan kunnen we samen naar huis rijden, nou ja, samen. Ieder in onze eigen auto, gewoon' Het moest niet een gewoonte worden, dat ze gekke dingen ging uitspoken, dat was helemaal zijn intentie niet. Het was een lange dag geweest, voor hen allebei en hij moest zich zo voorstellen dat ze nu ook liever naar huis ging. dan nog allerlei dossiers bijwerken.

---

'Darling, just hold on'

''Jij ook hier..'' Mompelde ze en ik hield mijn hoofd een beetje schuin. Ze keek me aan ik zag de kleine tranen in haar ogen, ik fronste. ''Ben je boodschappen aan het doen?'' vroeg ze. 'Nah, ik ben in de supermarkt voor mijn lol. Je weet wel. Ben dol op langzame oude dames en schreeuwende kinderen. ''Dat is niet allemaal voor jou, hoop ik toch.'' zei ze nadat ze een blik op mijn boodschappen had gericht. Ik haal mijn schouders op. 'Niet alles nee. De drank is vooral voor mij.' zeg ik nonchalant. ''ik heb wel haast. Dat gedoe met die keuring en alles, mijn moeder is vreselijk gestrest.'' vervolgde ze al snel. ''Het is behoorlijk hectisch,'' voegde ze er aan toe en ik knik. Klopt. Ik grijns als ik merk hoe zenuwachtig ze is, door mij. Natuurlijk.. ''Of merk je daar niks van? Het hele dorp is altijd in rep en roer.'' zei ze en ik lach zachtjes.
''Ik vind het niet heel interessant.. Ik weet niet eens of ik er zal zijn..' zeg ik en ik kijk haar aan. 'Hoewel... Als jij daar rond loopt.. Laat het wel een stuk beter klinken.' grijns ik en ik leun een beetje naar haar toe. 'Of niet soms?' zeg ik met een snelle knipoog. Ik scan haar gezicht met mijn ogen en lach even. 'Zenuwachtig love? Adorable...' zeg ik en ik leun terug. Langzaam loop ik met haar richting de kassa's. 'Waarom gaan wij nooit meer iets doen.. Like the good old times?' vraag ik haar terwijl ik alles op de band leg.

---

El Diablo.

Charlotte Leah Beckett

Nog voordat Oliver binnen was gekomen werd er allemaal vragen gesteld. Voor een keer hield ik maar mijn mond totdat mijn vader ook klaar was met praten. "School is vermoeiend ja, maar als je een toekomst wilt moet je niet zo klagen" zei hij, waarbij ik een keer sarcastisch glimlachte. "Ja, want ik heb ook echt biologie nodig voor mijn opleiding," mompelde ik. Ik zou dit jaar nog moeten afronden totdat ik aan mijn regie opleiding zou kunnen beginnen. Dat was dan ook de enige reden waarom ik niet al lang had besloten om een high school dropout te worden.
"En werk was gewoon werk, niet veel bijzonders. Het is vrijdag, dan is er meestal niet veel te doen," beantwoordde mijn vader mijn vraag. Kort knikte ik en nam nog een slok van de hete thee. "Het is nog te doen, morgen zal het wel heel druk zijn en dan kunnen we iedere hand gebruiken." Gelijk verslikte ik me in mijn thee en begon te hoesten. Alsof hij niet al lang doorhad dat ik die kans over zou slaan. Lachend keek ik hem aan, en de tranen van het hoesten veegde ik voorzichtig uit mijn ooghoeken zodat mijn make-up niet geruïneerd zou worden. "Oh echt, joh? Dat is nou jammer, ik heb het helaas te druk. Oliver hier zou je vast en zeker willen helpen, en anders kan je Naomi nog 's ochtends uit haar kamer sleuren," zei ik met een grinnik.
Ik realiseerde me dat ik zijn eerdere vragen nog niet had beantwoord, dus wat tegen mijn zin begon ik weer met praten. "Schijnbaar is het huiswerk maken 'verplicht' en 'moet je het elke dag doen'. Wat is dat nou voor een regel?" Huiswerk maakte ik nooit. De enige keren dat het gemaakt was was omdat ik iemand het voor me liet doen. Er bestonden namelijk wanhopige tienerjongens die alles voor een meisje zouden doen, zolang ze maar met haar praatten. Simpel.
"Ja, Nolan is best oké, en néé, hij is absoluut geen vriendjesmateriaal," zei ik terwijl ik tegen het aanrecht aanleunde. "Hij kan wel goed zoenen," mompelde ik nog, wat meer in mijzelf en daardoor ook een stuk zachter. Op het moment was ik vrijgezel en dat zou ook zo blijven. Voor drie weken, misschien, totdat ik weer verveeld raakte. "Maar terugkomend op die keuring, ik weet zeker dat Naomi het ge-wel-dig zou vinden om te helpen. Ze heeft me tenslotte vertelt dat ze dit jaar van plan was om mee te helpen," verzon ik even snel. Zo kreeg ik de tijd om wat te bedenken waarom ik er niet heen zou kunnen gaan, nog voordat Naomi het zou ontkennen.

---

United we stand, divided we fall.

Cinta Charlotte Greene-Nagi
Mijn dochter begon over iets van dat de fles al half leeg was, maar ze wist ook dat die smoes me nooit iets kon schelen. Dat werd geen afwas voor mij vanavond, en dat was wel fijn. Ik moest nog zo veel doen, dat een klusje minder me goed uitkwam. Ik ging het niet laten varen, want dit was echt een gore gewoonte van haar, net als hetgeen wat ze deed nadat ze de theepot op tafel zette. Dat ze me geen u noemde, zoals ik altijd had geleerd bij mijn meerdere, kon ik nog voor lief nemen, want dat deed iedereen, maar ik had haar toch beter opgevoed. "Het zou fijn zijn als je zou helpen. En nog fijner als je van het aanrecht af komt, anders mag je de rest van de week afwassen. Je weet hoe verschrikkelijk ik dat vind." Ik pakte een van de twee kopjes die ze vol had geschonken en schepte er een aantal scheppen suiker in, ik hield van zoete thee, waarna ik mijn handen erom vouwde en een klein slokje dronk. Ik luisterde naar haar verhaal en trok een wenkbrauw op. "En heb je dat prachtige cijfer ook bij je, lieverd?" Ze had me vaak genoeg in het ooitje genomen, dat ik haar niet meer op haar woord geloofde, iets wat ik verschrikkelijk vond, maar het was nu eenmaal zo. Ik luisterde verder naar haar verhaal en dronk rustig mijn thee. Als ik normaal thuis zou blijven, zou ik nu mijn hoofddoek afdoen, net als dat zij nu haar haren vlocht, maar ik ging vanavond nog wel, dus ik hield hem aan. Het hoorde bij mijn overtuigingen en mijn geloof, hetgeen wat ik helaas niet aan mijn kinderen had weten mee te geven. Enigsinds wel aan Jessie, maar niet zoals zou zijn gebeurt thuis in Indonesië. "Stilte voor de storm. Morgen er vroeg uit om de dieren klaar te maken voor de keuring. Help je mee, of moet ik je vader en je broer omkopen om te helpen?" Ik dronk rustig mijn kopje leeg en stond toen op. Ik moest eerst maar eens beginnen met de hapjes voor vanavond, als dat in de oven stond zou ik het avondeten maken, en dan kon Bailey mooi tafeldekken. Ik was dan wel een huisvrouw, en verzorgde mijn familie graag, maar wat hulp was af en toe ook fijn, zeker als de meiden anders laveloos op hun kont zouden zitten. Daar leerde je niets van en daarmee kwam je niet verder in je leven. Ik stond op en haalde de spullen uit de boodschappentassen die ik nodig zou hebben voor de hapjes van vanavond.

---

Bowties were never Cooler

Naomi Beckett ‘’Ik ook hier,’’ beantwoordde ik zijn vraag en speelde wat met mijn boodschappen. ‘’Nah, ik ben in de supermarkt voor mijn lol. Je weet wel. Ben dol op langzame oude dames en schreeuwende kinderen.’’ Ik grinnikte en schudde mijn hoofd, lekker sarcastisch Michael. ‘’Niet alles nee,’’ vervolgde hij. ‘’De drank is vooral voor mij.’’ Hierop wist ik niet zo goed wat ik moest antwoorden, veel plezier? Succes? ‘’Heb je een feestje?’’ Vroeg ik en liep met hem mee richting de kassa, het karretje was aardig zwaar geworden door de verschillende producten en dat was zeker te merken nu ik er echt kracht achter moest zetten wilde ik hem in beweging houden. ‘’Ik vind het niet heel interessant.. Ik weet niet eens of ik er zal zijn,’’ beantwoordde hij mijn vraag en ik glimlachte zwakjes toen hij iets naar mij toe leunde en zijn ogen over mijn gezicht liet gaan waardoor ik automatisch mijn blik ergens anders naar toewierp.       ‘’Zenuwachtig love? Adorable..’’ Ik haalde mijn schouders op, ‘’gewoon wat gespannen. Heeft niks met jou te maken hoor,’’ zei ik en keek hem even strak aan voordat ik achter hem aansloot in de kassa en de spullen op de band legde. ‘’Waarom gaan wij nooit meer iets doen..Like the good old times?’’ Ik hield mijn blik strak gericht op de producten en toverde mijn portemonnee tevoorschijn, ‘’ik zou het niet weten,’’ mompelde ik en wachtte tot hij had afgerekend en stak toen mijn pinkaart erin. Ik wist maar al te goed waarom ik hem nooit meer sprak en baalde voor een kort moment dat we in z’n klein klotedorp waar iemand vermijden een belachelijk idee is. ‘’Ik denk dat we het gewoon allebei heel druk hebben,’’ sprak ik en glimlachte kort naar de caissière.       ‘’Ik met mijn school en jij met je werk,’’ het woordje werk kwam er nogal spottend uit aangezien ik het geen werk vond. Het was een klootzak maar vreselijk aantrekkelijk. Ik schudde mijn hoofd en deed de spullen gauw in een plastic zak. ‘’Ik wil de sfeer niet verpesten maar ik moet echt gaan, naar huis.’’ Ik greep de handvaten en begon snel te lopen naar mijn fiets, de tas op het voorrekje plaatste en opstapte terwijl ik hard begon te trappen. Toen ik eindelijk bij mij thuiskwam opende ik de deur en was ik buiten adem, ''ik ben thuis!'' Riep ik en liep gelijk door naar de keuken zodat niemand mijn gezicht hoefde te zijn die volledig rood was geworden.

---

[ bericht aangepast op 3 maart 2016 - 20:55 ]

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Oliver Stanley Beckett
Mijn zus was van alles aan mijn vader aan het vertellen toen ik binnenkwam en thee begon te zetten. "Nee. We hebben de keuring opgebouwd. Het duurde alleen wat langer." zei ik kort op een vraag die mij gesteld werd. Normaal sprak ik niet veel, maar ik was enorm enthousiast over de keuring, en dan vooral de mogelijkheid om misschien met mijn vader een huisdier uit te zoeken. Mijn zus had een hond, mijn vader een kat, maar dat sprak me niet aan. Ik wilde een boerderijdier, het liefst een ezeltje, maar met een geitje, een zwijntje, of een kip zou ik ook al heel blij mee zijn. Ik vroeg om een koekje en pakte de trommel uit de kast toen mijn vader het goed vond. Ik nam zelf ook een kopje thee met een chocolade biscuitje, waarna ik de trommel half open op tafel liet staan. Mijn zus was aan het zeuren over school, maar er was een opmerking van mijn vader die me eigenlijk erg in verwarring bracht. Ik trok hem aan zijn shirtje en nam daarna mijn thee mok weer in bede handen. "Moet je werken van het weekend? Je had toch beloofd om samen naar de keuring te gaan?" Dit had me toch wel op een zacht plekje geraakt. Hij had me zo op mijn hart gedrukt dat we iets samen zouden doen, en aangezien de keuring het enige was waar ik in tijden weer enthousiast over was, was de klap nog wel harder. Mijn zus sprak, zoals altijd, weer gewoon over me heen, en ik droop dan ook af naar de keuken. Meestal kookte mijn vader, of ik, maar mijn vader was bezig en ik voelde me niet gewenst, dus ik haalde maar wat uit de koelkast om te koken voor vanavond. Ik vond alles voor Shepherd's Pie, dus dat werd het, met erwtjes natuurlijk. Zo begon ik met een kom, meel, eieren, en melk het deeg te kleden, waardoor de keuken, en ikzelf, voor iemand het door had compleet onder het meel zaten. Om de zoveel tijd nam ik nog een slok thee, maar die was al snel op, waardoor ik me als meelmannetje compleet op het deeg en de komende maaltijd richtte. Ik gebruikte koken als een excuus om onder het gesprek uit te komen, zeker omdat ik duidelijk niet zichtbaar of belangrijk was. Ik zou morgen anders wel alleen naar de keuring gaan... Of ik zou Noah vragen, of Jessie, maar die zou vast al wat hebben. Als mijn eigen vader, die normaal gesproken zo pushte op vader/zoon contact, zelfs niet met me wilde gaan, wie dan wel? Mijn laatste zus was inmiddels ook thuis, maar of die me zou opmerken betwijfelde ik.

[ bericht aangepast op 3 maart 2016 - 21:24 ]

---

Bowties were never Cooler

ik had naomi wel laten binnenkomen als het niet erg is :')

---

Everything is illuminated by the light of our past.

"Het zou fijn zijn als je zou helpen. En nog fijner als je van het aanrecht af komt, anders mag je de rest van de week afwassen. Je weet hoe verschrikkelijk ik dat vind." zei ze en ik zucht, waarna ik mezelf toch langzaam van het aanrecht liet glijden. Ik ben te moe om er echt tegenin te gaan. Ik nam plaats tegenover haar en gooide wat suiker in mijn thee, waarna ik langzaam het lepeltje rond draai. "En heb je dat prachtige cijfer ook bij je, lieverd?" vroeg ze en ik keek op. 'Wat een vertrouwen weer' mompel ik en ik sta op. Ik pak mijn tas uit de gang en begin erdoorheen te zoeken terwijl ik terug loop. Uiteindelijk neem ik weer plaats en haal uiteindelijk een blaadje eruit die nu vrij gekreukt is. Oh well.. 'Hier..' zeg ik en geef het aan haar, terwijl ik mijn blik nog een keer op de rode 9 laat vallen met een grijns. Ergens vond ik het raar dat ze mij niet vertrouwde. Zo vaak heb ik niet tegen haar gelogen, toch? Misschien de kleine dingen maar...
"Stilte voor de storm. Morgen er vroeg uit om de dieren klaar te maken voor de keuring. Help je mee, of moet ik je vader en je broer omkopen om te helpen?" zei ze en ik knik zachtjes. 'Dieren hebben iets tegen mij.. Ik weet dat vrij zeker.. Maar ik kan het ontbijt doen?' stel ik voor. In de keuken staan vond ik zeker geen ramp. Mijn moeder was dan wel veel beter dan mij, maar ik vond het leuk en was niet slecht. Ik drink mijn thee op en zet het in de gootsteen. 'Als je wil natuurlijk..' vervolg ik en ik haal mijn schouders lichtjes op. Uitslapen was waarschijnlijk toch geen optie. Meestal was ik een vrij lichte slaper en met al deze commotie word ik sowieso wel vroeg wakker. Dan kan ik mijn tijd maar beter in iets steken dat met wat geluk nog een beetje gewaardeerd wordt, toch?

---

El Diablo.

Alexis "Alex" Maeli Beckett-Dourdan Ze knikte op zijn antwoord over de baby's, met een klein glimlachje rond haar lippen, om die van hem te beantwoorden. "Pubers, je word er gek van." Dat klopte, al was ze zelf ook niet altijd de makkelijkste geweest. Ze kan zich er niet heel veel van herinneren, ze wou er niet aan terugdenken. De zelfverzekerdheid had Charlotte niet van een vreemde.       Ze schudde haar hoofd "Ik zit niet in haar theekransje." Was nooit geweest ook, niks voor haar. Het idee alleen al deed de rillingen over haar rug lopen. Zo'n groep kwetterende dames, het waren vriendelijke vrouwen, maar dat kon ze gewoon niet. Ze was geen gezellige babbelaar. Gek dat hij niet wist wie lid waren van het kransje van zijn vrouw.       "Ben je bijna klaar, dan kunnen we samen naar huis rijden, nou ja, samen. Ieder in onze eigen auto, gewoon." Hij vroeg het een beetje onhandig en ze keek op. Als ze niet een kind samen hadden gehad had de vriendschap tussen de twee gezinnen veel makkelijker verlopen en had het ook heel normaal geweest om samen te rijden, maar dat was nou eenmaal niet zo.       Ze keek weer even op haar scherm, ze was bijna klaar, dit dossier dan en knikte, de rest deed ze dus wel later. Het meest urgente was nu bijna af. "Bijna, als je heel even wacht." Direct vulde ze de laatste gegevens aan en sloeg het op, waarna ze het verstuurde en de boel afsloot. Ze knikte en trok haar jas uit en pakte haar tas, waar ze de autosleutels uitviste, het zat erop voor de dag, ze kon naar huis, naar haar gezinnetje.

---

Reality's overrated.

[ bericht aangepast op 3 maart 2016 - 21:56 ]

---

"Family don’t end in blood”

‘’ik zou het niet weten,’’ mompelde ze en ik rol kort mijn ogen. ‘’Ik denk dat we het gewoon allebei heel druk hebben,’’ sprak ze ‘’Ik met mijn school en jij met je werk,’’ vervolgde ze, waarmee het laatste woord er erg spottend uit kwam. Ik haal een wenkbrauw op. Misschien wordt het tijd dat er wat aan haar attitude gedaan wordt... Al kan ik dat nog altijd eerst proberen op de leuke manier.. Ik weet wel zeker dat ze nog steeds gek op me is, natuurlijk. We hebben het wel over mij hé? Waarschijnlijk ligt het dus gewoon aan haar hormonen.. Maar daar doe ik wel wat aan.‘’Ik wil de sfeer niet verpesten maar ik moet echt gaan, naar huis.’’ zei ze nadat we hadden ingepakt. Ik wou nog wat zeggen maar ze was al op haar fiets gesprongen en hard weg gereden. Ik lach zachtjes. 'Ciao bella*...' grijns ik en ik stap in mijn auto, de tas zet ik naast me.
Ik rij snel naar huis en open de deur, waarna ik meteen naar de keuken loop. De drank zet ik bij de andere flessen en een pakje sigaretten eindigt in mijn zak, waarna ik de andere twee in een la leg. De pizza's leg ik in de vriezer en de Redbull in de koelkast, waarna ik me omdraai om koffie te maken. Ik wist niet wat iedereen zo leuk vond aan deze keuring. Ik ging maar mee omdat Abby het zo leuk vond en omdat het een van de weinige dingen was die hier ooit gebeurde. Het liefst reisde ik af naar de grote stad. Niet alleen voor mijn werk maar ook gewoon voor het entertainment dat daar, in mijn ogen, veel beter is. Langzaam loop ik door het huis en kijk om me heen of er iemand is. Ik wist dat Dylan sowieso weg was voor bijles.. Waar mijn dochter uit hing kon me niet veel schelen, onze band was toch niet goed. Abby? Niet thuis. Ik zucht diep en geërgerd.
Ik had ook wel door dat er iets was veranderd tussen ons, al kon ik mijn vinger er niet meteen opleggen. Ik hou van haar, natuurlijk. Anders was ik nooit met haar getrouwd toch? Misschien moest ik eens wat extra doen, als dat zou helpen.. Ik haal mijn schouders op, het valt te proberen.. Ik hield niet van de... Spanning, die hier in huis hangt. Ik loop weer naar buiten en loop gewoon door naar de winkels, het was toch maar misschien tien minuten lopen. Ik steek ondertussen een sigaret op en zie de winkels al in de verte waardoor ik mijn pas versnel.

* = Bye beautiful

[ bericht aangepast op 4 maart 2016 - 11:46 ]

---

El Diablo.

Cinta Charlotte Greene-Nagi
Het was een steek door mijn hart dat ze wist dat ik haar niet volledig vertrouwde, maar het was te vaak gebeurt dat ze niet de waarheid had gesproken, waardoor ik nu dingen zelf wilde zien en controleren. Ik pakte het papiertje aan en zag het rode cijfer staan. "Goed gedaan, lieverd." Ik gaf haar het papiertje terug en dronk mijn kopje leeg. Hierna was het toch wel tijd om aan de hapjes voor vanavond en het avondeten te beginnen. Ik vroeg nog we of mijn dochter morgen wilde helpen, maar daar was ze minder enthousiast over. "De dieren hebben niets tegen je. Het zijn geiten, die geven je nu eenmaal af en toe een kopstoot en knabbelen op je kleren. Maar ontbijt zou fijn zijn." Normaal maakte ik altijd ontbijt, maar aan ontbijt kon je weinig verpesten, behalve de portie grootte, dus dat kwam wel goed. Ik begon maar het deeg te maken voor wat zoete hapjes voor vanavond. Ik probeerde mijn kleren en keuken schoon te houden. Tijdens het koken, en zeker tijdens het bakken, was dat soms moeilijk, maar het lukte me aardig. Alleen met kokosnoten werken was altijd een rommelig klusje. Het water ging in een potje, en het vruchtvlees gebruikte ik in de hapjes. "Bailey, kan je vast een aantal bananen in stukjes snijden, alsjeblieft." Ik zat met mijn handen in het kleffe deeg van rijstemeel, kokosmelk, en suiker. De geschafde kokos ging er straks overheen, net als in en over de andere zoetigheden. Ik hield van koken en bakken, vooral omdat het nog een van de weinige dingen was die me hier in de UK aan mijn thuisland deden denken. Als de keuring goed zou gaan, en in de lente de meeste baby geitjes werden verkocht, zou ik terug kunnen voor een tijdje. Natuurlijk wilde ik mijn familie wel meenemen, maar met kinderen als de mijnen, durfde ik het niet heel goed. Freddie en Bailey zouden alleen al door de aanblik van hen in zomerkleren al schaamte brengen op mij en mijn familie, en Jessie's verwardheid zou ook niet in goede aarde vallen, al was dit wel legaal. Daarbij wist ik ook niet hoe mijn kinderen het leven in een plantagegebied rond Surabaya zouden ervaren. Met Oliver was ik wel een keer terug geweest, maar met de kinderen durfde ik het niet aan. Voor nu zette ik het uit mijn hoofd en ging verder met bakken, want anders hadden we vanavond bi het theekransje niks lekkers.

[ bericht aangepast op 4 maart 2016 - 15:03 ]

---

Bowties were never Cooler

A R C H E R • B A K E R • Distracted by his family. • De twee kleintjes gingen er vandoor, waarna Lexie mijn kant opgelopen kwam. ’Je weet ook van geen ophouden met ze hé? Zijn er nog papieren die verwerkt moeten worden? Ik heb tijd genoeg, en Zola en Phyllon vermaken zich wel.’ Ik lachte. 'Ze mogen best verwend worden, al dat gezonde eten zal hen niet sterker maken.' Het was altijd een grap van mij geweest, al stond ik er ergens wel achter.       Ik gaf Lexie een liefdevolle kus op haar wang. 'Er moet genoeg verwerkt worden, maar zoals je ziet is het echt overladen. Dus mocht je het willen doen, je bent van harte welkom.' Dankbaar keek ik mijn vrouw aan. Het voelde altijd toch fijn als ze hier ergens te vinden was, al had ik dat — geloof ik — nooit hardop uitgesproken. De mannen vonden het ook leuk, al was dat geloof ik meer dankzij Zola en Phyllon.       ‘En wat is er mis met deze auto?’ vroeg Lexie nieuwsgierig. Ze had er totaal geen verstand van, wat ik altijd grappig had gevonden. 'Nou, hij prutteld.' Ik vertelde het op zo'n manier alsof het alles moest verklaren, vooral gezien Gunner dit ook uitleg genoeg had gevonden op papier.       ‘Heb je nog heel veel werk te doen? Anders kan ik met de kinderen wel op je wachten, als je nog te verwerken gegevens hebt. Phyllon zal waarschijnlijk wel weer bij Michael gaan kijken,' lachend gleed haar duim over mijn wang, waardoor ik al gauw besefte dat er smeer, olie of roest had moeten zitten. 'We zijn echt overladen met werk, ik had Josh al moeten bellen, die gelukkig wilde komen. Ja, Michael zal vast en zeker hard wegrennen als hij het duiveltje aan ziet komen.'       Lexie drukte een kus op mijn mond, terwijl ze een charmante glimlach op haar gezicht droeg. ‘Sorry.. Ik dacht te helpen, maar ik heb het alleen maar erger gemaakt.’ Ik lachte door haar woorden. 'Ach, ben je inmiddels anders gewend? Als dat het enige was dan viel het nog mee.' Met niet al teveel interesse gleed ik met mijn hand over mijn wang heen, wat het waarschijnlijk ook niet echt veel schoner zou maken. Ik haalde daarom maar mijn schouders op, terwijl ik mijn handen in mijn overal stopte.       'Weet je trouwens zeker dat je het papierwerk wil doen? Het is best veel inboekwerk ditkeer. Ondanks dat jij sneller bent,' lachend sprak ik de laatste zin uit, wetende dat zowel mijn mannen als ik waardeloos waren met het programma waarmee je moest werken.

---

A N A Ï S • P A R K E R • Trying to help a neighbour out. • De ondeugende grijns die erg herkenbaar was bij Dylan bezorgde mij altijd een vrolijke glimlach, omdat het een erg vermakelijke blik was om naar te kijken. Op de een of andere manier liet het hem vaak ouder lijken, wat mij stiekem beter liet laten voelen over deze gehele situatie. Hij riep de vrouw wat na, waardoor ik zachtjes moest lachen.       Met kalme passen liep ik achter Dylan aan, die zijn plek op de keuken innam. 'Had een uurtje vrij genomen.' Ik knikte begripvol, terwijl ik zijn handeling volgde.       'Wat ruikt het hier lekker,' begon hij, 'en ik weet zeker dat, dat niet alleen aan het eten light, heb je een nieuw geurtje?' Hij maakte enkele stappen naar mij toe, waardoor hij dichterbij stond. Er speelde een lichte blos op mijn wangen. 'Dankjewel. Het is inderdaad een nieuw geurtje.' Het deed me altijd zo goed als Dylan het opving, vooral gezien Charlie er allang geen interesse meer in leek te hebben.       Zijn ogen bleven even in de mijne hangen, waardoor ik die van hem nogmaals goed bekeek. Was het vreemd dat het een vreselijk aantrekkelijke jongen was? Hij deed me ergens denken aan een jongere, stoerdere variant van Charlie. 'Een colaatje? Ik kan niet te laat naar huis, we eten pizza vanavond.' Ik knikte, waarna ik naar de koelkast liep, een glas pakte en natuurlijk de cola inschonk. 'Dat is prima hoor, het is toch een hectische boel in het dorp.'       Dylan was in de tussentijd op het aanrecht geschoven, terwijl ik de colafles weer opborg. Ik hoorde hem een goedkeurend geluidje maken, wat moest betekenen dat hij aan het proeven was. 'Dat smaakt goed, zou je een keer voor mij willen koken?' De plagerige ondertoon en uitdagende blik was me niet ontgaan. 'Ja, eet gezellig een keer mee, Dylan.' Ik kon het niet laten te grijnzen, al veranderde dit al gauw in een lach. Ik reikte het glas met de ingeschonken cola naar hem toe.       'Ga je vanavond naar dat hele thee gebeuren bij de Greene's?' de jongen leek wat serieuzer te worden, waardoor ik eens goed nadacht over mijn antwoord. 'Ja, maar het zal wel veel gezeur zijn over het gedoe in het dorp.' Eigenlijk was het ook niet zozeer mijn ding, al dat geroddel en geklaag, maar Cinta was wel een vriendin, en ik stelde haar pogingen om de moeders onder elkaar te krijgen zeker wel op prijs.       'Kom, voordat je zometeen alle saus op eet,' met een lichte grijns liep ik richting de garage, waar Charlie en ik eens een soort van Ballroom hadden gemaakt. Nu werd hij amper meer gebruikt, enkel voor Dylan en zijn zogenaamde bijles — die hij overigens totaal niet nodig had. Het was een goede acteur geweest, maar blijkbaar zag haast niemand anders dat in.       Ik haalde de deur van het slot, waarna ik deze opende. Met mijn geluk zou Charlie zo thuiskomen, waardoor het allemaal erg ongemakkelijk zou gaan worden. Ik wilde mijn weekend goed van start laten gaan, niet op deze manier. Charlie en ik in één kamer was al vreselijk ongemakkelijk, als er dan ook nog een ander bij zou zijn — vooral Dylan — dan zou het vreselijk worden.       Ik sloot de deur achter ons, waarna ik hem op slot draaide. Ik ging er tegenaan hangen, terwijl ik mijn ogen kort over Dylan heen liet glijden. Het was fout, héél fout, maar het was te cliché voor woorden. Dingen die niet goed voor je waren voelden meestal zo goed. Een iets wat onzekere grijns verscheen op mijn gezicht, terwijl ik zijn reacties bestudeerde.

---

I'm your little ray of pitch black.