[200] Behind Closed Doors • Speeltopic - Speeltopics

Er is een klein dorpje aan een rivier in Yorkshire, Naburn. Er staan enkele tientallen huizen en een paar boerderijen rond een centrale weg en een dorpspleintje, waar zich ook enkele winkels, een kerk, en een pub bevinden. Meer is er niet in het dorpje, daarvoor moet je naar de dichtstbijzijnde stad: York, wat ongeveer een half uur fietsen is. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vier schijnbaar normale rustige Britse gezinnen. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobby's, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime bijbaantjes.

• Rollen •
• Familie Greene

• Familie Parker

• Familie Beckett

• Familie Baker

• Familie DiAngelo

• Overige Buurtbewoners


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Story so far •

Het is vrijdag middag 16.00. De kinderen komen thuis van school en de vaders thuis van hun werk. Het is een lange week geweest en iedereen kan dan ook niet wachten op het weekend. Dit wordt nog eens verder versterkt door het feit dat van het weekend de grote boerderijdierenkeuring in het dorp neerstrijkt, wat elk jaar weer een van de grootste, en een van de enige, attracties is en waar het hele dorp aan meewerkt. Mensen zulen dan ook heel druk zijn met het voorbereiden van de tweedaagse keuring. De en zal hapjes aan eht maken zijn, terwijl de ander helpt met het afzetten van vakken op het marktplein en de grote straten die daarvan weglopen. Voor eens is het een grote drukte in het dorp, zowel van bewoners als van mensen uit de verre omstreken. Morgen komen pas de vrachtwagens met dieren, en hun eigenaren, maar dat betekend niet dat er nu al geen toeristen in de Inn van het dorp logeren, of dat het een rustige en normale vrijdag middag beloofd te zijn.
Theekransje vanaf 19.00
Pokeravond vanaf 21.00
Beiden in het huis van de familie Greene

[ bericht aangepast op 15 maart 2016 - 14:23 ]

---

Bowties were never Cooler

Ik glimlach lichtjes wanneer ze me bedankt en die glimlach wordt alleen maar breder als ik haar lippen kort op de mijne voel. Kijk, nu voelt het weer alsof er niks aan de hand is. Oké.. Misschien even de 'perfect husband' uithangen voor de dag? Moet werken right.. Ik kijk naar de koffie en schenk het in twee koppen, waarna ik er een maak voor Abby. Ik weet wel wat ze wil. Ik schuif de witte kop naar haar toe en glimlach. 'Precies hoe je het altijd wil, amore..' zeg ik met een snelle knipoog. Snel maak ik ook een voor mezelf en neem een slok, leunend tegen het aanrecht.
Ik laat mijn blik even over haar glijden, waarna ik kort over haar wang streel. 'Hoe was je dag?' vraag ik haar waarna ik mijn hand weer terug trek. Ik neem nog een slok van mijn koffie en zet de kop dan neer. Vervolgens trek ik mijn jasje uit en hang het over de stoel. 'Waren die kleine duivels nog een beetje lief voor je?' grijns ik speels. Ik neem plaats aan de tafel en laat mijn vingers zachtjes over haar arm glijden tot haar vingers. Ik kijk op naar haar met nog altijd een speelse glimlach en hou mijn hoofd een beetje schuin terwijl ik wacht op haar antwoord.

---

El Diablo.

Oliver Stanley Beckett
Net toen ik naar de keuken liep om te gaan koken en mijn frustratie los te laten, om gewoon te verdwijnen in de achtergrond, zei mijn vader wat we van het weekend wel iets samen gingen doen. Hij was het dus vergeten en zou me ergens tussen zijn afspraken proppen. Fijn. Dan zou ik straks wel iemand appen. Ook vroeg hij of ik hulp nodig had, maar ik schudde mijn hoofd, waardoor het meel alle kanten op ging. Ik wilde gewoon even alleen zijn. Voor nu richtte ik me op het avondeten, maar natuurlijk moest een van mijn zussen zich weer opdringen en op het aanrecht gaan zitten. Ze zag toch dat ik bezig was. Ik probeerde haar wat subtiel te laten merken dat ik wilde dat ze weg ging, door af en toe tegen haar aan te stoten, maar het enige wat ze deed was een centimeter opschuiven en verder katten met mijn andere zus. Was even rustig koken te veel gevraagd in dit huis? Blijkbaar wel, want nu begon ook Naomi zich met me te bemoeien. Natuurlijk had ze zoals altijd commentaar op mijn muts. Ik draaide me om op de ballen van mijn voeten. "Als je liever zelf kookt, ga je gang. Zo niet, kunnen jullie dan ergens anders op elkaar gaan lopen zeiken. Jullie verpesten mijn leuke dag." Riep ik boos, met tranen in mijn ogen van woede. Normaal zei ik niet veel, maar ik had zo gehoopt dat het vandaag een keer goed zou gaan, dat er geen botsingen waren tussen ons, maar dat was natuurlijk te vergeefs. Ik draaide me om en kneedde het deeg nog iets verder, duiselijk geïrriteerd , voor ik het in een kom legde met een doek erover, die ik op de verwarming zette. Hierna begon ik aan de vulling. Ik pakte een pan van onder de heel irritante tikkende hakken van Charlotte, en vulde die met water, om hem op te zetten met water. Uit de koelkast deed ik er een schenkel in, groente, en een bouillonblokje. Hierna stak ik het vuur aan, iets wat me fascineerde en kalmeerde. Ik bleef dan ook gewoon even rustig op mijn knieën zitten kijken naar hoe de vlammen van het gasfornuis de bodem van de pan likten. Het was zo'n prachtig gezicht. Toch voelde ik de aanwezigheid van mijn familieleden nog erg, waardoor ik me ervan lostrok en maar begon met het snijden van de stukken vlees en de groenten. Hopelijk was ik zo alleen, maar in dit gezin was dat echt een bijzonderheid, jammer genoeg. Want rust was toch echt iets wat ik erg kon waarderen.

[ bericht aangepast op 6 maart 2016 - 11:12 ]

---

Bowties were never Cooler

Thomas 'Tom' Beckett
Het werd ineens wel heel druk in de keuken en ik merkte aan mezelf dat ik me ergerde aan Charlotte die aan het bekvechten was met Naomi en ondertussen ook met haar telefoon aan de gang was, ook al was ze eigenlijk met mij in gesprek. Naomi die er meteen boven op ging en Oliver die geïrriteerd raakte door Charlotte die op het aanrecht zat, waar hij mee bezig was. Het aanrecht was om eten te bereiden, niet om er op te gaan zitten. En ik vond het ook eigenlijk niet leuk dat ik Oliver moest teleurstellen dat we niet het hele weekend wat gingen doen, wat eigenlijk op de planning stond, maar ik moest ook nog ergens de tijd vinden om vergaderingen voor te bereiden voor volgende week en nog meer van zulke dingen. Ik zuchtte diep en ik merkte dat er een hoofdpijn om het hoekje kwam kijken en ik masseerde met mijn duimen mijn slapen. Ze moesten eens ophouden met bekvechten en vooral niet Oliver als mikpunt gebruiken. We waren al in de minderheid, Oliver en ik. En ik merkte ook steeds vaker dat de meiden hun frustraties botvierden op het jongste kind, wat duidelijk niet de bedoeling in. 'Oke' zei ik toen hard en duidelijk, zodat ze me wel moesten verstaan, 'Nu is het genoeg'! Ik keek de beide meiden een voor een strak aan. 'Ophouden met bekvechten, Naomi, we gebruiken hier geen scheldwoorden' liet ik mijn jongste dochter weten, 'Dat weet je dondersgoed' Ik draaide me om naar Charlotte en wees naar haar telefoon. 'Lever die maar in, van mij krijg je huisarrest, minstens een week, vanaf morgen'! Ik keek haar strak aan. 'We appen niet of weet ik veel wat je aan het doen bent, als je met mensen in gesprek bent. School is het enige waar je naartoe gaat en jij ook Naomi, ook een week huisarrest en als je het er niet mee eens bent, dan ga je maar klagen bij je moeder, al zal ze me waarschijnlijk gelijk geven' Ik keek even kort naar Naomi. Of ze het nou leuk vonden of niet, ze hadden respect te hebben voor mij, maar ook voor elkaar. 'En nu allemaal de keuken uit, zodat Oliver z'n werk kan doen, potverdorie'! Ik haalde diep adem en ik keek naar de beide meiden en hoopte maar dat mijn kleine preek aan was gekomen.

---

'Darling, just hold on'

Charlotte Leah Beckett

Pas zodra Naomi "Ik hoorde trouwens van alles over jou en Nolan, is het waar?" zei, keek ik op. Ik keek haar met een doodse blik aan, en begon met langzaam maar dreigend te praten. "Jij hoorde helemaal niets-" Voordat ik mijn zin af kon maken begon Oliver erdoorheen te schreeuwen, waardoor mijn wenkbrauwen weer omhoog schoten.
"Als je liever zelf kookt, ga je gang. Zo niet, kunnen jullie dan ergens anders op elkaar gaan lopen zeiken. Jullie verpesten mijn leuke dag," riep hij. Even verbijsterd keek ik hem aan, maar daarna liet ik mijn blik weer verder gaan naar Naomi. "Jij hoorde helemaal niets over mij en Nolan, je kan het gewoon niet hebben dat ik tenminste nog jongens achter mij aan heb. Want zeg nou zelf, denk je echt dat jij in die kleding ook maar iemand hebt die positief naar je kijkt?" Ik klakte een keer en keek haar met mijn liefste glimlach aan.
"Nu is het genoeg!" Ik keek op naar mijn vader die zijn vrolijke uitdrukking had verwisseld voor een woedende blik."'Ophouden met bekvechten, Naomi, we gebruiken hier geen scheldwoorden. Dat weet je dondersgoed," zei hij tegen Naomi. Gelijk draaide ik mijn hoofd weer geamuseerd naar Naomi en keek ik haar met een grijns aan. Oh, hoeveel ik hier van kon genieten. Nou, ik genoot er van, maar dat was totdat er ook tegen mij werd geschreeuwd. "Lever die maar in, van mij krijg je huisarrest, minstens een week, vanaf morgen!" Geschrokken keek ik naar mijn vader. "We appen niet of weet ik veel wat je aan het doen bent, als je met mensen in gesprek bent. School is het enige waar je naartoe gaat en jij ook Naomi, ook een week huisarrest en als je het er niet mee eens bent, dan ga je maar klagen bij je moeder. Al zal ze me waarschijnlijk gelijk geven," sprak hij. Mijn mond klapte dicht, en ik perste mijn lippen samen tot een streep.
"En nu allemaal de keuken uit, zodat Oliver z'n werk kan doen, potverdorie!" Nadat die worden werden uitgesproken sprong ik meteen van het keukenblad af en schuifelde ik naar mijn vader toe. Zwijgend overhandigde ik hem mijn telefoon, waarna ik doorliep naar de woonkamer. Ik zou dadelijk wel weer naar hem toekomen, wanneer niemand erbij zou zijn, en hem mijn telefoon terugvragen op de manier hoe ik altijd alles voor elkaar kreeg: namelijk grote ogen, en een zacht toontje. Omdat hij werkelijk nogal boos keek was ik er niet zeker van of het zou werken, maar ik zou het alsnog proberen.

---

United we stand, divided we fall.

Alexis "Alex" Maeli Beckett-Dourdan Nadat hij, man als hij was, de deur voor haar open had gehouden liepen ze in stilte naar de lift. Hij pakte zijn telefoon erbij, maar ze lette niet op zijn bezigheden op het toestel, dat waren haar zaken niet, al had ze wel een vermoedden. Zelf belde ze in de auto altijd naar huis als ze later kwam als de rest, maar ze had gewoon nu een beetje een gek gevoel. Nadat Oliver het daarnet had over 'samen naar huis rijden' zelfs al was dat niet echt het geval, voelde het toch een beetje vreemd. En het was gek als je -je gezin aan de lijn hebt, terwijl je half afwezig en diep in verdachten verzonken achter iemand aanrijd. Ze kon niet heel goed acteren, dus haar afwezigheid zou alleen maar opvallen. Ze besloot maar een berichtje te sturen terwijl de lift omlaag ging. Ik kom er nu aan, tot zo. Liefs, Alex. stuurde ze naar haar man.       "Zie je ik je van het weekend nog ergens? Of Charlotte?" vroeg hij, eenmaal bij de parkeergarage aangekomen.       Ze knikte, zelfs al hield ze niet van de markt - door de mensen, natuurlijk. "Ik zal Charlotte mee proberen te krijgen, het zou goed voor haar zijn om een beetje te helpen." Ze glimlachte lichtjes naar hem. "Tot dan." en liep naar haar auto.       Ze ontgrendelde het mobiel, keek even naar binnen om te controleren of er niemand was - een ietwat vreemde gewoonte. Gelukkig, veilig, dus stapte ze in en reed ze weg. Naar huis. Ze reed niet graag met muziek op, of dergelijke, in het algemeen had ze liever stilte, dus zo ook nu. Met stilte kon ze beter nadenken en beter letten op het verkeer en andere dingen. Toen ze net hier in Engeland kwam was het heel gek, rechts rijden, maar ondertussen was het natuurlijk. Net als het feit dat hier over de snelwegen gewandeld en gefietst mocht worden. Het verkeer viel mee, gelukkig, dus was ze niet helemaal laat thuis. Ze parkeerde haar Audi in, pakte haar tas en stapte uit, waarna ze het huis inging. Hier kon ze nog net een preek van haar man Tom meekrijgen en ze opende de deur. Het grootste gedeelte van het gezin stond in de keuken, Charlotte stapte op naar de woonkamer. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze, met een enigszins strenge blik op haar gezicht, ze had namelijk wel een idee.

---

Reality's overrated.

Naomi Beckett De zin van Charlotte werd onderbroken door Oliver die er halfhuilend door heen schreeuwde, mijn god. Ik rolde mijn ogen en keek vervolgens weer richting Charlotte die graag wou bewijzen dat er niks aan de hand was, ik wist wel beter. ‘’Jij hoorde helemaal niets over mij en Nolan, je kan het gewoon niet hebben dat ik tenminste nog jongens achter mij aan heb. Want zeg nou zelf, denk je echt dat jij in die kleding ook maar iemand hebt die positief naar je kijkt?’’ Ze moest eens weten, hoevaak Michael mij wel niet opgehemeld had met complimentjes. Ik wou antwoorden maar dat ging niet aangezien mijn vader ons duidelijk er op wees dat we moesten stoppen met bekvechten.       ‘’Ophouden met bekvechten, Naomi, we gebruiken hier geen scheldwoorden. Dat weet je dondersgoed.’’ Ik keek hem kort aan en keek vervolgens weer naar mijn schoenen. Ik zag onder mijn wimpers door de grijns van Charlotte en balde mijn handen tot vuistjes, tel tot tien Naomi. ‘’Lever die maar in, van mij krijg je huiarrest, minstens een week, vanaf morgen!’’ Nu was het mijn beurt om eens te grijnzen, zeker toen ik haar geschrokken hoofd zag. "We appen niet of weet ik veel wat je aan het doen bent, als je met mensen in gesprek bent. School is het enige waar je naartoe gaat en jij ook Naomi, ook een week huisarrest en als je het er niet mee eens bent, dan ga je maar klagen bij je moeder. Al zal ze me waarschijnlijk gelijk geven.’’       De grijns verdween kort van mijn gezicht tot ik mij bedacht dat dit vreselijk goed uit kwam, ik vermaakte mij wel hier en zo hoefde ik Michael niet onder ogen te komen, de hele week niet. Ik glimlachte liefelijk toen hij ons wegstuurde uit de keuken, ‘’oh, wat erg,’’ sprak ik sarcastisch en keek toen naar Oliver. ‘’Niet huilen hoor knul,’’ voegde ik er aan toe en liet mijn handen door Oliver zijn haar gaan voordat ik de keuken uitliep. ‘’Oh ja pap, ik hou van je hé.’’       De verwarring zou hem nu waarschijnlijk veel te groot worden en dat was best te begrijpen, normaal had ik het hele huis bij elkaar geschreeuwd als ik huisarrest kreeg maar nu had ik er vrede mee. God, ik moest er maar van gaan genieten. Ik kon mijn nagels doen en eventueel wat online shoppen waar ik normaal gezien nooit de tijd voor zou nemen. En het beste was nog wel, ik had een excuus tegenover Michael, misschien zou ik zelfs nog voordat ik ging stoppen het nog één keer doen. Een laatste keer, gewoon om wat zakgeld te hebben. Zo lang duurde het niet en het verdiende aardig, Michael hoefde er niks van te weten en alles zou op zijn plek vallen; ik wist het zeker. Voldaan glimlachte ik en plofte neer op de bank in de woonkamer tot ik mijn moeders strenge blik zag, gericht op Charlotte. ‘’Pap is chagrijnig en waar was jij? Je bent later thuis.’’

---

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Cinta Charlotte Greene-Nagi
Bailey was naar mijn zin wel wat oneerbiedig bezig. Toch wilde ik het hier nu even positief houden. Ik begon dus maar met de hapjes voor vanavond en vroeg haar mee te helpen. Gelukkig wilde ze wel meehelpen, en al snel stond ze naast me de bananen in stukjes te snijden. Ik was net klaar met mijn deeg, toen Bailey zei dat ze klaar was met de bananen. Toen ik ernaar keek zag ik een heel aantal perfect gesneden stukjes, precies zoals ik het graag zag. "Dank je, lieverd." Ik draaide me naar mijn dochter en keek haar aan. "Het is het handigst als je dat aan je vader vraagt. Voor mij hoef je niet op te staan, want dat overleef je niet." zei ik rustig. Ik moest zo een pan opzetten voor de rest van de ingrediënten, maar wat een-op-een tijd met mijn dochter was ook belangrijk. Dat ze zich inliet met dat schoffie van een DiAngelo vond ik maar niets. Hij was zo'n jongen die ik uit mijn huis weerde en een hele slechte invloed op mijn dochter. Toch wilde ik haar ook niet te ver dingen verbieden, want dat had ik met Freddie gemerkt dat het dan alleen maar erger werd. "Is goed. Doe alleen niets wat je niet goed lijk en kom ook even helpen op de markt. Ik kan alle hulp gebruiken." Hierna bukte ik toch om een grote pan te pakken en een aantal vloeibare componenten erin te mengen. In een andere pan blancheerde ik de bananenbladeren, waarin ik de cakejes in zou pakken. Ik draaide me weer naar Bailey en duwde wat plukjes van haar haren uit haar gezicht. "Je bent zo'n mooi meisje? Waarom ben je er niet wat zuiniger op?" Die dikke lagen make-up en onzedelijke kleding waren nergens voor nodig, maar blijkbaar dachten ze daar in dit land heel anders over. Ondanks dat ik enorm veel van Oliver hield, en hem voor geen goud zou willen missen, miste ik mijn thuis enorm en wenste vaker dan eens dat ik nooit naar de UK was gekomen.

---

Bowties were never Cooler

Noah treuzelde wat op de weg naar huis. Dit deed hij wel vaker als we samen op stap waren, maar ik dacht er niet veel van. Die zat vast met zijn hoofd in de wolken om een liefje ofzo. Ik vroeg er nooit echt naar door, omdat ik hem niet wilde pushen, maar ik verwachtte toch wel binnenkort dat hij met een meisje of een jongen thuis zou komen. Zo kwamen we wat later dan geplant thuis aan. Toen ik de deur opende, hoorde ik net de deur naar de garage sluiten, die we hadden omgebouwd tot danszaal toen we hier kwamen wonen, en nog op niveau dansten. De klik van het slot bevestigde dat. We hadden het slot erop gezet, zodat de kinderen ons niet zouden storen tijdens training en zodat ze zich niet zouden bezeren op de gladde dansvloer. Ik dacht er niet veel van. Zelf danste ik met vrije dagen ook wel eens alleen, vroeger in elk geval, en ik wist dat ze daar bijles gaf in acteren. Ik vond het leuk voor haar dat ze zo ook nog iets deed wat haar wat opener liet zijn dan dat ze normaal naar de buitenwereld was geweest de laatste jaren. Dat vond ik wel heel erg jammer, want ze was zo'n prachtige dame, met zo veel kwaliteiten. Toch waren mijn gedachten er niet helemaal op dit moment, want de pijn begon zeker nu mijn lichaam opwarmde sterk toe te nemen. Ik liet me dus maar op de bank vallen en vroeg Noah om mijn medicatie te halen. Normaal wilde ik geen hulp, en zeker niet van mijn kinderen, want dat was echt niet eerlijk tegenover hen, maar nu haalde ik de badkamer echt niet meer. Ik nam ze niet veel later van hem aan en nam direct een cocktail van de pijnstillers in. Hoe langer ik de operatie kon uitstellen hoe beter. Zeker nu het zo druk was in de zaak, kon ik echt geen uren missen door een ziekenhuisopname en revalidatietraject. Nadat ik mijn medicatie had ingenomen en het water had leeggedronken, vroeg ik Noah of hij zin had in Fish 'n Chips. Zo af en toe was een vette hap best lekker, en zo slecht was t nu ook weer niet. Noah leek het een goed plan te vinden, behalve dat ik ging lopen, dat bleek uit zijn woorden. Ik haalde een 20je uit mijn portemonnee en stak het hem toe. "Dit moet genoeg zijn voor 5 porties. De laatste twee mag je houden, als je t niet aan iemand doorverteld." zei ik tegen mijn zoon. Die 2.50 kon hij morgen op de markt lekker wat te drinken van kopen, of een reep chocola ofzo. Ik pakte hierna mijn mobiel en typte snel een berichtje naar Freddie. Ik wist dat het fout was, en probeerde echt op het goede pad te blijven om haar te helpen en niet te gebruiken voor eigen gewin, maar het was zo moeilijk als mijn vrouw amper naar me wilde kijken op die manier. Hey little one. Ik heb een gaatje in mijn agenda vanavond en vroeg me af of ik je daar kan inplannen. Ik hoor graag van je Ik drukte op verzenden en legde mijn hoofd achterover neer, wachtend tot de pijn zou zakken.

---

Bowties were never Cooler

Oliver Stanley Beckett
Het leek geen van beide meiden ook maar iets te doen dat ik naar hen was uitgevallen. Ik was ze zo zat. Ik wist dat ik over het algemeen niet de meest opvallende persoonlijkheid had, maar dan hoefden ze me niet te behandelen als een sloofje die maar alles pikte en alles voor ze deed, wat voor een kutgedrag ze ook teruggaven. Verrassend genoeg stond mijn vader me nu wel bij. Ik schrok er zelf een beetje van, maar het was fijn eens te horen dat de twee prinsesjes ook op hun sodemieter kregen als het nodig was. Ze waren met zo veel rotstreken weggekomen tijdens onze jeugd en ik had me er stil onder gehouden, maar de keren dat ik had willen weglopen, of er op een of andere manier een einde aan had willen maken, waren niet op een stel handen te tellen. Ik schok mijn vader een dankbare glimlach toen hij iedereen de keuken uit stuurde, maar dit werd snel weer doorbroken door mijn zus die me natuurlijk nog een trap na moest geven. "Blijf van me af, teef." beet ik haar onder mijn stem toe, terwijl ik mijn haar weer goed deed en er zo veel meel in kreeg, voor ik me omdraaide en luisterde naar hoe mijn moeder de situatie probeerde te bevatten. Zelf probeerde ik dat ook nog, want Naomi leek blij te zijn met huisarrest, wat echt heel vreemd was. Daarbij was ze verschrikkelijk brutaal tegen onze ouders, wat niet hoorde, en ze ook eigenlijk niet verdienden. Ze deden hun best, al ging het nog wel eens verre van goed. Ik draaide me naar mijn vader en liep naar hem toe, om hem een melige knuffel te geven. "Sorry dat ik boos werd. Ik was het iet op jou." Ja, ik was teleurgesteld dat we niet het weekend samen zouden doorbrengen, maar het waren vooral de twee meiden die zich enorm op mijn zenuwen werkten. Ik liet hem weer los, om een meelafdruk van ongeveer de maat van mijn lichaam op zijn kleren gedrukt te zien. Ik grinnikte zacht en trok mijn muts weer wat verder over mijn oren. Het was nooit even makkelijk om met mensen om te gaan, maar ik probeerde altijd mijn goede zin te laten zien aan iedereen die het verdiende. Mijn ouders verdienden het, de bitches, die mijn hele kindertijd me nog wel het meest gepest hadden van iedereen, absoluut niet. Ik deed dan ook al jaren mijn best niet meer om contact met ze te zoeken en vriendelijk tegen ze te zijn. Negeren werkte over het algemeen het beste, maar soms gingen ze echt te ver, zoals nu. Ik draaide me nu toch weer om naar het aanrecht en ging verder met het eten, want dat zou, tot het de oven in ging, nog best wat werk zijn.

---

Bowties were never Cooler

Jessie Connor Greene.
Normaal gesproken zou ik echt door mijn knieën moeten gaan wilde Freddie überhaupt in de buurt van mijn haar komen, zelfs met de hakken die ze nu aanhad boog ik automatisch iets naar voren zodat ze erbij kon. Dat was ook alleen maar omdat ik aandacht eigenlijk nooit een slecht iets vond, zeker niet van iemand die ik zo vertrouwde als mijn zus. Ik bleef dicht bij haar zijde tijdens het lopen en humde even terwijl ik over mijn antwoord nadacht. "Ook wel prima, op zich. Lang weliswaar, we mochten niet eens helpen bij de opzet van de markt en je weet hoe erg ik dat vind," zuchtte ik. Een ontzettend buitenmens was ik niet, tenzij het op dieren of kleine kinderen aankwam, dan was ik altijd in om te komen helpen. Ik knikte en stak mijn handen in mijn jaszakken, zo warm was het niet en het was al zo lastig om mijn handen op te warmen. "Tuurlijk, ik heb ook eigenlijk geen keus, hè? Ik kan geen zesjarigen teleurstellen," zei ik met een kort lachje. In een van de voorgaande jaren was de ruin ziek geweest en al die verdrietige gezichtjes hadden mijn hart gebroken, dat wilde ik erg graag voorkomen. Niet dat ik hun boven de gezondheid van Dick kon stellen, dat kon ik niet maken. Het was niet ver, van school naar huis, hoogstens acht minuten of zo, dus fietsen vond we allebei wel een beetje overbodig, dacht ik. Nog maar een paar honderd meter voordat we de kou uit konden. "Mhm, ik ga kijken of mam nog hulp nodig heeft bij het eten of de geiten en ik zie wel of op de markt zelf nog mensen wat hulp nodig hebben," antwoordde ik zonder twijfel. Uiteraard was de markt ook deels zodat de kinderen zelf de verantwoordelijk hadden over hun dier, maar het moment dat ze te gestrest raakten kon ik niet niet helpen. "Jij komt toch ook wel?" vroeg ik toen, een stuk zachter terwijl we onze straat insloegen. Freddie had de neiging om dit soort dingen over te slaan en te verdwijnen naar weet ik veel waar, het zou fijn zijn als ze er gewoon was, al was het op de achtergrond.

---

Because I love him, do I need another reason?

Thomas 'Tom' Beckett
Ik was het zo zat dat de meiden tegen elkaar aan het kiften waren en dat ze het ook nog op Oliver voorzien hadden, daarmee was de maat vol en ik zag me genoodzaakt om er eens wat van te zeggen en het op te nemen voor Oliver. Allebei huisarrest en Charlotte moest haar telefoon inleveren. Ik kende haar goed genoeg dat ze me straks de oren van m'n hoofd zou gaan zeuren om haar telefoon terug te krijgen, maar deze keer zou ik me niet om laten praten. Charlotte leverde haar telefoon bij me in en ik stopte deze in m'n broekzak, maar waar ik me nog het meest om verbaasde was Naomi. Ze leek bijna blij te zijn dat ze huisarrest had en ik keek haar vreemd na. Wat was er aan de hand waarom ze het niet erg vond dat ze huisarrest kreeg. Normaal was het huis te klein en nu leek ze er vrede mee te hebben. Allebei de meiden haalde bakzeil en verlieten nu de keuken en ik hoorde de voordeur open gaan. Ik hoorde de stem van Alexis en ik haalde opgelucht adem. Ze was thuis, als het nog een minuut langer had geduurd, was ik waarschijnlijk gek geworden. Ik stond eigenlijk nog steeds met mijn mond vol tanden toen Oliver me een knuffel gaf en overal meel achter liet. Ik hoorde z'n woorden aan en ik schudde m'n hoofd. 'Het is al goed Oliver, ik ben ook niet boos op jou' Ik zuchtte en haalde een hand door m'n haar. 'Ga maar verder met het eten en als je hulp nodig hebt, dan hoor ik het wel' Ik schonk hem een glimlach toe en liep naar de woonkamer, waar ik nog net Naomi's woorden hoorde. 'Ik ben niet sacherijnig' verdedigde ik mezelf en ik voelde me weer boos worden, 'En zo praat je niet tegen je moeder, ze heeft een lange dag gehad' wees ik haar terecht, 'Laat haar even bijkomen wil je'? Ik keek haar boos aan en liep toen naar Alexis toe om haar een kus te geven. 'Hallo lieverd, hoe was je dag'? Ik hoopte dat het nu even normaal kon worden.

---

'Darling, just hold on'

Oliver Greene
Samen met Alexis liep ik naar de parkeergarage en ondertussen stuurde ik Cinta een bericht dat ik naar huis zou komen.Waarschijnlijk zou ze nu wel aan het eten zijn begonnen, en de kans was dus groot dat ze hem pas zou lezen als ik thuis zou zijn. Dat gaf niet, ik deed het tenminste, elke dag, zodat ze ongeveer wist hoelaat ik thuis zou komen. Ik vroeg aan Alexis of ik haar nog zou zien het weekend en ik hoopte ook dat ik Charlotte nog even kon zien, al was het maar een glimp, dan was het al genoeg. Alexis beloofde me min of meer dat ze zou proberen om Charlotte mee te krijgen en we namen afscheid. 'Tot later' beantwoorde ik haar afscheid en ik liep naar mijn eigen auto toe. Ik klikte op de ontgrendeling en de auto maakte een geluidje en ik trok de deur open en stapte in. De auto startte toen ik de sleutel in het contactslot duwde en even later reed ik de parkeergarage uit. De radio stond zachtjes aan. Ik haatte stiltes in de auto en had liever dat er geluid was, dan dat er een doodse stilte was en dat je eigenlijk alleen het zoeven van de auto hoorde. Het was rustig op de weg, in tegenstelling tot andere dagen en ik kon eigenlijk lekker door rijden. Na een goed halfuur reed ik het terrein op en ik hoorde wat geiten blaten en in de verte wat geblaf van de honden. Ik parkeerde de auto naast de schuur en stapte uit en gelijk sprong er een Yorkie tegen m'n benen aan. 'Hey Dodi' begroette ik het kleine hondje en haalde hem even aan. In de verte zag ik een kat lopen, als hij aandacht wilde, zou hij vanzelf wel komen. Ik pakte mijn tas uit de auto en sloot deze af, waarna ik naar het huis liep. Ik opende de deur en ik zag de kleine Dodi naar binnen rennen, de gang door, gelijk naar de keuken. Het rook alsof er iemand bezig was met eten koken en ik kon niet ontkennen dat ik honger had. 'Joe'! riep ik als begroeting en zette mijn tas onder de kapstok neer, die zou ik later wel opruimen en ik liep meteen door naar de keuken, waar ik Cinta en Bailey zag staan. 'Hallo' begroette ik de twee en ik aaide Bailey over haar haar en gaf mijn vrouw een kus. 'Wat zie je er prachtig uit istriku yang cantik ' complimenteerde ik haar in gebrekkig Indonesisch. Ze zag er altijd prachtig uit en dat zei ik ook altijd tegen haar. Ik bofte met haar en ik probeerde haar taal ook een beetje te leren, iets wat we de kinderen ook wel bij probeerde te brengen, maar nog niet helemaal wilde lukken. 'Wat ben je aan het maken'? vroeg ik haar toen en ik knipoogde naar Bailey. 'Hoe gaat het met jou Bai, leuke dag op school gehad'? vroeg ik haar toen.

istriku yang cantik = Mijn mooie vrouw.

---

'Darling, just hold on'

Charlotte Leah Beckett

Ik stond echt op het punt om bovenop Naomi te springen en haar haar eruit te trekken. Ze gedroeg zich vreemder dan normaal, niet dat ze überhaupt al de normaalste was. Pissig keek ik haar een keer aan. "Als ik jou was zou ik die mierzoete glimlach maar snel van die mislukte kop van je afhalen," snauwde ik naar haar. Mijn moeder was ondertussen al binnen gelopen met de vraag wat er aan de hand was, maar dat stopte me niet om door te gaan. "Want echt, je bent één en al jaloezie nu. Denk je nou echt dat ook maar iemand je opmerkt? Als je vandaag dood zou gaan, zou niemand het opvallen. Niet alleen door dat hoofd van je maar ook nog eens door dat vreselijk irritante stemmetje van je, Naomi." Ik spuwde haar naam uit alsof het een scheldwoord was, en praatte op een zachte toon weer verder zodat alleen Naomi het kon horen, terwijl ik naar mijn pas gelakte nagels keek. "Maar maak je daar maar geen zorgen over hoor. In dat hoofd zit ook vrij weinig, dus je hoeft in ieder geval niet bang te zijn dat je terecht komt bij een opleiding waar iedereen niet alleen knapper, maar ook nog eens slimmer is dan jij bent." De laatste zin zei ik met een glimlachende zucht, terwijl ik mijn haar even over mijn schouder gooide. Het was niet mogelijk dat mijn ouders of broertje daar ook maar iets van hadden verstaan, want ik had het op een toon gezegd waardoor enkel Naomi het zou horen.
Met sierlijke passen liep ik weer de woonkamer uit, en toen ik langs Naomi op de bank kwam trapte ik haar nog een keer zo hard mogelijk tegen haar scheen aan. Ik zette een geschrokken blik op en keek even achterom. "Mijn foutje," zei ik met een wat hardere stem waar een sarcastische ondertoon in te horen was. Glimlachend liep ik weer door naar de keuken waar ik op één van de stoelen rond de eettafel ging zitten, en maar een tijdschrift erbij pakte.

---

United we stand, divided we fall.

Zijn glimlach, die op zijn gezicht was ontstaan toen ik hem bedankte, werd nog een stukje breder toen ik mijn lippen kort op de zijne had gedrukt. Michael schenkt de koffie in twee koppen, hij weet precies hoe ik mijn koffie het liefst drink en niet veel later staat de koffie dan ook precies zo voor mijn neus. Hij glimlacht. "Precies hoe je het altijd wil, amore," zegt hij er nog bij en knipoogt naar me. Ook voor zichzelf maakt hij een kop koffie en neemt, terwijl hij tegen het aanrecht aan leunt, een slok. Ik voel hoe zijn blik over mij heen glijdt en vervolgens hoe hij met zijn hand over mijn wang strijkt. "Hoe was je dag?" vraagt hij dan en trekt zijn hand terug. Hij trekt zijn jasje uit en laat het over de stoel vallen. "Waren die kleine duivels nog een beetje lief voor je?" grijnst hij speels. Ik knik kort. "Ja, mijn dag was prima. En die van jou?" Het klonk misschien een beetje kortaf, al was het niet eens zo bedoelt, maar ik liet het gaan. Het verwarde me hoe hij nu deed. Ja, hij had wel eens zijn momenten waarop hij zijn zachtere, lievere kanten liet zien, maar nu leek hij zich wel heel erg uit te sloven. Dit deed mij dan weer afvragen of hij soms doorhad dat er iets mis was tussen ons, wat eigenlijk niet de bedoeling was. Helemaal niet als dat de reden was dat hij zo deed. Als hij lief moest doen, dan wilde ik dat hij lief deed omdat hij dat wilde. Niet alleen omdat hij dacht dat hij iets goed te maken had.
Ik schrok op uit mijn gedachten toen hij zijn vingers zacht over mijn arm liet glijden, tot deze mijn vingers bereikt hadden, terwijl hij speels glimlachte. Niet goed wetend wat te doen, deed ik uiteindelijk ook maar mijn best om te glimlachen en niks te laten merken.

---

Tobias David Parker

Joel schoot in de lach toen ik hem zacht een duw tegen zijn schouder had gegeven vanwege zijn opmerking over het nablijven. "Ook echt alleen jij krijgt dat het laatste uur van de schoolweek voor elkaar huh?" lachte hij. Als reactie haalde ik mijn schouders op. "Jij stuurde mij een bericht en ik was nieuwsgierig naar wat jij gestuurd had, dat kan ik nu eenmaal niet helpen. Als je het zo bekijkt is het eigenlijk allemaal jouw schuld," zei ik met een serieus gezicht, maar schoot toen later toch ook in de lach. Op zijn andere opmerking reageerde ik door het spelletje mee te spelen. "Daar kan ik me iets bij voorstellen. Maar ik vindt het wel echt super lullig dat ik niet uitgenodigd was voor de party," was zijn antwoord. "Tja, ik had je graag een bericht gestuurd om je uit te nodigen, maar helaas was ik niet langer in bezit van mijn telefoon voor anderhalf uur. Volgende keer zal ik de docent wel vragen om toestemming voor nog één berichtje, zal hij vast ook gezellig vinden."
Op zijn volgende vraag, over de keuring, schudde ik mijn hoofd. Ik ontweek zulke dingen liever, ik was liever alleen of met de personen die ik echt vertrouwde, maar zo min mogelijk onder vreemde mensen. Ik zag dat Joel een lichte glimlach op zijn gezicht toverde toen ik zei dat ik misschien zou komen als hij kwam. "Ik had beloofd met mijn ma mee te gaan, aangezien ik vrijwel zeker weet dat het veel voor haar betekent." Zijn blik kruiste de mijne even. "Maar het zou natuurlijk wel wat leuker zijn als jij met ons mee zou gaan. Ik kan het wel vragen, als je wilt?" vroeg hij toen. Ik knikte. "Ja, gezellig," zei ik en glimlachte ook, al twijfelde ik nog steeds lichtjes, maar nu had ik geen weg meer terug. Ik twijfelde natuurlijk niet vanwege Joel, juist niet, maar nu zat ik vast aan de keuring en moest ik ook met zijn familie mee, die ik niet zo heel goed kende en dus was dit normaal gesproken geen optie voor mij. Bovendien, al was zijn moeder volgens mij wel lief, zijn vader des te min. Maar ik wist natuurlijk niet of hij überhaupt mee zou gaan. "Maar genoeg over dat gedoe, hoe was jouw week verder? Nog meer theekransjes gehouden in het geschiedenis lokaal toevallig?" haalde Joel mij uit mijn gedachten en ik zag dat hij zijn best moest doen om zijn lach in te houden. "Ach, je weet wel, zoals altijd, niet geweldig, maar er is ook niets verschrikkelijks gebeurd. En nee, de geschiedenisleraar had helaas geen tijd voor mij verder."

[ bericht aangepast op 7 maart 2016 - 19:00 ]

---

"Family don’t end in blood”

Frederica "Freddie" Kaya Greene Zijn antwoord was typisch en bijna vertederend, natuurlijk wou Jessie helpen. Hij was een goed mens, die genen had hij duidelijk allemaal meegenomen. Ze knikte, haar handen stak ze in haar zak en ze lachte met hem mee, een lach die uitbundiger werd door de drugs. En natuurlijk was hij ook behulpzaam naar hun ouders. Ze had ook niet anders verwacht. Kwam zij? Ze wist het niet. Eigenlijk zou ze liever wat anders doen en ze had zin om uit te gaan, als ze dan morgenochtend vroeg thuiskwam dan kon ze haar roes uitslapen, dat plan zou niet doorgaan als ze naar de markt moest. "Oké," stemde ze al toe, deels omdat ze Jessie niet teleur wou stellen en deels, opnieuw, door de wolken in haar brein. Nee, het waren geen wolken, het was heldere lucht. Ze vloog, alles was helder en blauw. Ze grinnikte.       Toen ze deze in haar zak voelde trillen en er een deuntje afging, plukte ze haar telefoon, inclusief gebroken scherm, uit haar zak - het scherm kon haar niet minder schelen. Ze wendde haar scherm lichtelijk af en glimlachte toen ze de naam zag Paul, Charlie dus. Goed. Snel stuurde ze een berichtje terug. Hoe laat en waar? Nog wensen? Daarna stopte ze haar telefoon weer snel in haar zak.       "Hoe gaat het met jou en Oliver, eigenlijk?" vroeg ze op een beetje plagerig toontje, al was het een serieuze vraag. Ze gunde het haar broertje van harte, liefde, een partner zou hem heel goed staan. Ze dacht dat het ook goed voor hem zou zijn, maar o wee als deze hem pijn deed.       Ze kwamen bij de boerderij aan en ze zuchtte voor ze de sleutel in het slot stak en naar binnen ging, er kwam geluid uit de keuken en ze overwoog om gewoon rechtstreeks omhoog te gaan. Of beter nog, gewoon weer het huis uit. Enkel had ze de sigaretten onder de bank verstopt en de enige manier waarop ze hier kwam was door de keuken, als een echte oude boerderijwoning. Er zat er nog maar eentje in haar pakje en ze gromde. Damnit. Ze hoopte dat ze ertussendoor kon glippen, maar die kans was klein. Maar goed, wie niet waagt, wie niet lukt, of zo. In de weerspiegeling van haar telefoon keek ze snel naar haar ogen, om te zien of haar ogen te rood waren en haar pupillen te groot. Jessie had er niks van gezegd, het zou wel goed zijn. Dus ging ze snel de keuken in, naar de woonkamer, in de hoop dat haar ouders en zusje het te druk hadden met het koken en elkaar.

---

Reality's overrated.