Keates schreef:
(...)
Don't die, please. Op wie moet ik anders jaloers zijn dat ie James Potter is terwijl ik Peter Pettigrew schijn te zijn? 
OTOFT: Ik zou echt niet weten wat ik moest doen zonder mijn (dag)dromen. Alleen dan voel ik me oprecht fijn, ware het niet dat het zich allemaal in mijn hoofd afspeeld en dus niet echt- echt is. Maar daarom hou ik zo van slapen. Hoef ik niet te dealen met de realiteit dat ik mezelf een mislukking vind zonder hoop op een fijne toekomst.
"Ofcourse it's all happening in your head, Harry. But why would that mean it isn't real?" - Albus Dumbledore.
Haha, dit komt me bekend voor. Goed, ik beloof dat ik ook mijn best zal doen om niet dood te gaan. :'D
En dagdromen is goed. ^^ Dumbledore quotes zijn ook goed. Jezelf een mislukking vinden is niet goed, want dat ben je niet.
Wiarda schreef:
(...)
Wel in die ene minuut na middernacht.
// starend naar mijn verhaal na er uren aan gezeten te hebben:
Context is wat lastig, want dit is van hoofdstuk 24 van een 132k fic voor een fandom dat je volgens mij niet kent,
maar in een (grote) notendop werd er door twee mensen, Miles en Klavier (ja, hij heet piano, en hij is een Duitse rockster die nu in LA al prosecutor werkt, want dat is logisch), een goedbedoelde maar hele stomme weddenschap afgesloten dat ze een sterkere band hadden met hun "favorite defense attorney" (respectievelijke Phoenix en iemand die Apollo Justice heet) dan de ander. Vanuit Miles Edgeworth was dat natuurlijk allemaal super platonisch bedoeld, want hij is de ijskoude ex-figuurlijke demon prosecutor die nu weer op het rechte pad is omdat Phoenix Wright (die favoriete attorney) sinds ze negen waren altijd in hem geloofde en rechten is gaan studeren om hem weer terug te zien, etcetera, maar toen kwam Miles naar spelletjesavond met Wright en zijn geadopteerde dochtertje en vrienden en toen vierden ze opeens samen Thanksgiving en waren ze van plan een scholarship op te zetten om het geld van de adoptiefvader die Miles jarenlang mishandeld heeft voor iets goeds te gebruiken, en toen kuste Miles Phoenix op het balkon en stuurde hij 38 rozen en waren ze twee dagen later min of meer op zoek naar een huis toen het gedoe over de weddenschap bekend werd vlak nadat er iemand was aangereden en ze dus allemaal in een ziekenhuis verzameld waren en Phoenix was uiteraard kwaad waardoor hij op dat moment dacht dat alles wat er tussen hen was gebeurd een leugen was en in zijn woede iets zei wat hij nooit had moeten zeggen en Miles niets liet uitleggen, waarop Miles, arme dramatische puppy, prompt weer naar Duitsland vertrok omdat dát natuurlijk alles oplost, zeker als je de telefoon niet meer opneemt (omdat je ervan uitgaat dat Phoenix je nog eens extra wil vertellen hoe erg je op een adoptiefvader lijkt in plaats van dat hij mogelijk zijn verontschuldigingen wil aanbieden omdat hij al tien jaar verliefd op je is) en niet laat weten waar je heengaat terwijl de vorige keer dat je zoiets deed Phoenix een jaar lang dacht dat je dood was, mijn
God, jongens.
Maar goed, Phoenix feliciteerde Klavier dus met zijn overwinning, want Klavier en Apollo spreken elkaar ook niet maar Miles zit in een ander continent, en ik heb niet voldoende keyboard voor hoeveel smash ik bij dit verhaal moet doen. :') Hoewel het ook oprecht gewoon tandrottend fluffy en heel erg grappig is. Maar al die dramatische egels. Ahhh.
"Hey, did you know he's back? You two should catch up!"
"We have," Phoenix said carefully. With tongue.
"You're welcome," she said, and then turned to—he was sure—ask her co-workers what was wrong with this strange American man who'd walked out of a blizzard while dressed for summer, chosen a women's boutique, and paid full price for an eye-searing magenta jacket.
En dat is wel een hele mooie The, Jip. Wees trots.
"Just words." "But good words. That's where ideas begin." - Star Trek, The Wrath of Khan
