Take Me To Church • Speeltopic 1 - Speeltopics

Stel je groeit op in een streng gelovig gezin, maar voelt daar zelf niets voor. Dat is dan erg jammer, want je zit er toch echt mee tot je het huis uit bent. Gelovige gezinnen bidden, en weigeren te werken op Zondag, enzovoort. Maar dan heb je extreem gelovige gezinnen waar je bijvoorbeeld geen tv mag kijken, geen onnatuurlijke uiterlijke veranderingen mag ondergaan zoals je haar verven, en al helemaal niet op hetzelfde geslacht mag vallen. Je maakt je daar niet al te veel zorgen om, alsof jou dat ooit zal gebeuren. Maar wat nou als je erachter komt dat je misschien toch op hetzelfde geslacht valt. Wat zal je familie hiervan vinden? En zal je relatie de kritiek uiteindelijk vol houden?

Rollen •
Luke Robert Hemmings • Fitzgomery
Ashton Fletcher Irwin • Everglot
Michael Gordon Clifford • TylerJoseph
Harry Edward Styles • Harry_Styles
Louis William Tomlinson • Rovers
Niall James Horan • MikeyGClifford
Liam James Payne • Yareau
Zayn Javvad Malik • Rovers

Invullen •
Volledige naam •
Leeftijd •
Innerlijk •
Uiterlijk •
Soort geloof •
Geschiedenis •
Eventuele relaties •
Extra •

Regels •
• Probeer je aan het minimum van 200 woorden te houden.
• Maximaal twee personages per persoon.
• Houd het realistisch.
• Niet andermans personages besturen.
• Houd het gezellig.
• Gesprekken buiten de RPG om graag in het praattopic.
• Naamsveranderingen tussen haakjes aangeven () [] {}.
• Gelieve aan te geven als je voor een tijdje niet kan reageren.
• Graag minimaal twee keer per week reageren om het topic zo lang mogelijk van het doodlopen te weerhouden, meer mag natuurlijk altijd.

Koppels •
Zayn en Harry.
Michael en Niall.
Louis en Liam.
Luke en Ashton.

Begin •
Het is een gewoon een alledaagse Zondag, en iedereen doet zijn eigen ding. De een gaat naar de kerk, terwijl sommige anderen samen afgesproken hebben of elkaar toevallig tegen het lijf lopen.

[ bericht aangepast op 3 juni 2015 - 23:14 ]

---

How far is far

Michael Clifford
Ik had niet het idee dat deze dag nog slechter en nog ingewikkelder kon worden. Ik had pijn, niet alleen fysiek, maar ook geestelijk en het enige wat ik echt wilde was bij Niall zijn. Ik was gewoon moe, helemaal opgebrand. Maar ik moest er voor Niall zijn. Ace die normaal al 5x was opgesprongen omdat Mikki en Daniël er ook bijwaren bleef trouw bij me liggen en daar was ik blij om, want ik had zeker een houvast nodig nu. Zeker nu Niall het nog ingewikkelder maakte door The cup song te gaan zingen. Ik kon het totaal niet plaatsen, dus vroeg ik maar naar de kerk. Ik wist dat het zijn hou vast was. Dat zijn geloof voor alles ging. Maar dat kon ik niet aan en dat was laf van me. Ik luisterde naar Niall zijn uitleg, maar hield mijn blik op ace gericht en slikte achteraf moeilijk. 'Staat er ergens in jou bijbel dat het verboden is om gelukkig te zijn?' Ik sloeg mijn ogen op en keek Niall aan. Het was een dood serieus vraag, want dit was wel hetgene wat er aan de hand was. En dan begon ik nog niet eens het biechten waar hij het over had. Want ik kon niet geloven dat je je kind elke dag in elkaar mocht slaan, als je de volgende ochtend maar zei tegen de priester. Want dan was alles weer goed en kon het weer overnieuw beginnen. Ik voelde woede opkroppen, maar dit gin niet over Niall, dus probeerde ik het ook zo snel mogelijk weer te laten varen. Het was algemeen bekend hoe ik er tegen aan keek. 'Liefde is geen zonde Niall.' Fluisterde ik haast geruisloos. En als hij dat hierna nog niet wilde inzien, had het echt geen zin meer. Hoe graag we elkaar ook niet kwijt wilde. Ik ging niet zitten toekijken hoe Niall zijn leven vergooide aan een of andere stomme god die hem verbood echt te leven. Om gelukkig te zijn en zijn hart te volgen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Niall Horan
Michael's woorden kwamen hard aan. Er stond veel in het boek, wat ik van voren tot achteren bijna uit mijn hoofd kende. Veel sprak voor zichzelf, maar het deel wat in context geplaatst moest worden werd door verschillende mensen verschillend uitgelegd. Nu ik er zo over dacht snapte ik er zelf ook niet altijd evenveel van. 'de mysterie van het geloof' heette dat dan, maar het begon me steeds meer te dagen dat Michael gelijk had. Liefde was geen zonde. Misschien moest ik gewoon meer vertrouwen op de paus, deze paus niet de vorige, in plaats van op mijn ouders voor de uitleg over wat wel en geen zonde was. De leider van de kerk verwelkomde me, zou me geen sacrament weigeren, dus misschien was het niet zo'n big deal als iedereen ervan maakte. Ik legde voorzichtig een hand op zijn wang, waardoor ik me altijd verbaasde dat hij even bleek was als ik. Ik boog mijn hoofd langzaam wat naar voren en beroerde kort zijn lippen met die van mij. Het voelde heel goed, zalig zelfs. "Je hebt gelijk. Liefde is een zaligheid, geen zonde." mompelde ik zacht, voor ik met mijn mouw voorzichtig het bloed van zijn gezicht depte. "Anderen voor je laten zorgen is ook geen zonde, Michael. Je hoeft de hele wereld niet alleen te dragen. Er zijn mensen die je daarmee willen helpen. Ik wil je ermee graag helpen, al heb ik niet echt het beste trackrecord. Je moet er alleen zelf voor kiezen om me te laten helpen." mompelde ik zacht, terwijl ik een pleister uit mijn gitaarkoffer viste en die weer over de bloedende wond plakte. Ik drukte een zacht kusje erop en keek hem aan. "Zullen we teruggaan of wil je hier blijven zitten. Ik weet dat ik het een beetje erg heb verpest, maar ik maak het graag goed met thee en cake, of pizza als je dat liever hebt." zei ik met een kleine grijns, in de hoop dat hij dit kleine gebaar van goede wil zou aannemen. Ik had zijn vertrouwen enorm geschaad en verwachtte het niet direct terug, maar ik hoopte wel dat ik het ooit stukje bij beetje terug zou weten te winnen.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Misschien was ik wat te onaardig. Maar ik had geen flauw idee meer hoe ik mezelf op moest stellen en dan kreeg ik altijddurend neiging om lelijk te gaan doen en iedereen van me weg te duwen. In mijn eentje wist ik tenminste waar ik aan toe was op zo'n moment. Dus riep ik maar dat liefde geen zonde was, zonder echt rekening te houden met Niall zijn gedachtes hierover. Maar dat stomme geloof maakte me gewoon zo boos. Al die zogenaamde regeltjes en dingen en wie werd er nou uiteindelijk echt gelukkig van? Ja zeker meneer daar boven himself, omdat die elke dag de hemel in geprezen werd en he de dag iedereen hier beneden belachelijk kon maken omdat als die mensen hier zich als een stel schapen gedroegen. Niet dat ik het Niall persoonlijk kwalijk nam en uir zijn opzichte snapte ik het wel. En misschien had hij wel gelijk. Bestond god inderdaad, was het normaal om je kind te slaan en op straat te laten staan. Was je vervloekt als je op hetzelfde geslacht viel en ging je naar de hel als je niet elke dag bad over hoe geweldig die lieve heer wel biet was. Ik wist het niet en zou er waarschijnlijk ook nooit achterkomen ook. Want al zou het allemaal echt zijn. In de hemel zou ik nooit komen en ik zou het verschil tussen hier en de hell waarschijnlijk niet meeken. Alowel, toen Niall me uiteindelijk Achtjes kuste, voelde het wel alsof ik opsteef. Hij gaf me gelijk wat de liefde betrof en langzaam brak er een kleine glimlach door op mijn lippen. Maar helaas was die ook zo weer weg toen hij over mij begon. Ik sloeg mijn ogen weer neer en begon op mijn onderlip te kauwen. Het ging er bij mij gewoon niet in. Ik deed het al heel mijn leven alleen. Ik was niet anders gewent. Maar het was hetzelfde principe als bij Niall en die had wel het licht gezien. Dat niet alles waar je mee opgroeide waar was. Maar dit was anders. Ik was mensen tot last als ik hun hulp nodig had en ik was laf omdat ik het biet alleen kon. Met verliefd zijn was je niemand tot last. Maar ik wist dat dit er niet in zou gaan bij Niall. Ik sloeg mijn ogen weer op toen hij mijn voorhoofd schoon maakte en keek even vreemd op toen hij mijn gitaar koffer opende. Maar al snel zag ik dat het helemaal niet mijn gitaarkoffer was die ik bij hem thuis had meegenomen. Daarom was hij dus hier. Toch liet ik me weer verzorgen en knikte uiteindelijk zacht toen hij vroeg of we weer naar zijn huis gingen. Ik wilde nu gewoon even bij hem blijven.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Niall Horan
Ik voelde hoe Michael een beetje opstijfde toen ik hem kuste. Het was maar kort, en misschien ook wel deels om die reden. Toch had hij me wel een soort openbaring gegeven, of in elk geval een start ervan, en ik deelde dat dan ook met hem. Toch kin ik we ook niet omheen dat hij weer onder het bloed zat. Ik begon het langzaam weg te vegen en haalde uit mijn gitaarkoffer, die hij had meegenomen een pleister. Ik vertelde hem dat hij me echt wel om hulp mocht vragen, ik hem zelfs graag zou helpen, maar hij zou me wel moeten laten helpen, anders zou hij er alsnog altijd alleen voor blijven staan. Hij zou het vast niet willen accepteren, maar ik wilde hem echt graag helpen, hem vrijheid geven, en mogelijk liefde, die het studeren mij min of meer hadden gegeven. Ik ging nogsteeds trouw naar de kerk, maar het echt strenge was er al heel lang af, en nu begon ik zelfs mijn eigen hersens te gebruiken op dit vlak, met wat hulp. Ik wilde Michael ook die vrijheid geven en de veiligheid om het in te doen. Ik wilde hem niet meer onder de blauwe plekken en kneuzingen zien zitten. Ik vroeg hem voorzichtig of hij met me mee wilde gaan naar mijn huis, voor de thee die we daarnet hadden gemaakt toen alles mis was gegaan. Hij knikte, wat me toch wel weer deed stralen. Het was niet veel, maar thee en wat lekkers erbij was misschien toch wel een kans op een nieuwe start, de kans om hem te bewijzen dat hij zich in elk geval een klein beetje kon laten rusten op mijn schouders. Ik drukte nog een kusje op zijn haren en stond weer op. "Kom. De thee is denk ik nog warm. Anders zet ik nieuwe, speciaal voor jou." zei ik met een klein glimlachje, voor ik mijn hand naar hem uitstak en wachtte tot hij die zou pakken. Ditmaal pakte ik wel alvast mijn eigen gitaarkoffer, zodat we dit keer in elk geval allebei onze eigen gitaar zouden hebben. Ik zou morgen, want dan was ik vrij, de koffer wel wat meer persoonlijke tintjes geven behalve het klavertje aan het handvat, zodat ook anderen het zouden merken als ze die van mijn perongeluk pakten, want dit was nu al vaker gebeurt, niet alleen met Mikey, maar ook rond vrienden als ik toch wel naar huis ging. Nu was ik alleen heel blij dat de jongen die me zo veel vrolijkheid gaf, me nog een kans gaf na mijn idiote gedrag.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Ergens wist ik wel dat Niall gelijk had. Ik kon de wereld niet in mijn eentje dragen en dat had ik al vaak genoeg bewezen. Maar hij begreep niet dat zijn aanwezigheid enkel al wonderen deed. Dat als Niall die dag niet naar me toe was gestapt, ik daar allang niet meer elke dag zou zitten. Dan lag ik alang uitgesprijt over de zeebodem. Tenminste, als me ouders daar de moeite voor zouden nemen. Hij wist niet hoe al deze kleine gebaren me al hielpen en dat ik me door al deze kleine gebaren al een last voor hem voelde. Ik wilde niet nog meer van hem vragen en daarbij was ik meer ook niet waart. Ik was dit al niet waart. Ik was gewoon bang dat hij het uit medelijden deed. Omdat ik maar een stomme lozer was, zonder vrienden, geld of wat dan ook. Toch kon ik geen nee tegen hem zeggen toen hij vroeg of we terug gingen naar zijn appartement. Ik wilde het misschien niet toegeven, maar ik wilde gewoon zo graag bij hem zijn. 'Ik drink net zo makkelijk koude thee.' Ik kon niet tegen verspilling. Met nog een aai over zijn bol stuurde ik ace van mijn schoot af en pakte ik Niall zijn uitgestoken hand aan, om mezelf op te trekken. Toen ik eindelijk even hoog was als Niall kon ik ook een kus op zijn wan drukken dus dat deed ik dan ook. Gewoon omdat ik het moeilijk vond om op deze situatie te reageren en mijn flauwe opmerkingen even op waren. Ik pakte dit keer wel mijn eigen gitaar koffer, maar hielt ook nog steeds Niall zijn hand vast waarmee hij me overeind had getrokken. En deze wilde ik ook even niet loslaten ook. Tot we waarschijnlijk bij zijn apartement terug waren dan.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Niall Horan
Ik wist niet goed wat ik nu meer kon doen dan Michael uitnodiging voor de nu lauwe thee en hem omhoog helpen. Ik had eigenlijk geen ervaring met relaties en al helemaal niet met relatieproblemen, dus dit was allemaal erg wennen, al hoopte ik dat ik er niet aan zou hoeven wennen omdat de ruzies en meningsverschillen sterk zouden afnemen. Ik bloosde wat door de kus op mijn wang en drukte er zelf een op zijn haren net achter zijn oor. "Kom" zei ik toch weer vrolijk, toen ik hem mee terugnam naar mijn kleine kot. Daar stond alles nogsteeds zoals het stond toen ik halsoverkop was vertrokken. De thee op het aanrecht, koektrommel en hondenkoekjes ernaast, verbanddoos op het bed. Ik zette mijn gitaar weg en liet mijn huisdieren weer vrij. Daarna liet ik, met grote tegenzin, zijn hand los om een kleine springvorm uit mijn koelkastje te halen en twee schoteltjes, vorkjes en een mes te pakken. Dit zette ik eerst op mijn kleine tafeltje, voor ik de thee, die nog wel enigsinds warm was, erbij zette. Ik ruimde zo de keuken op, door alles op z'n plek te zetten, en plofte toen weer op mijn bed neer, waar ik naast me klopte. Ik had wel stoelen, maar ik zat gewoon veel liever op mijn bed. Mijn beentjes bungelden wat over de rand en ik schoof snel de verbanddoos weg, want die hadden we hopelijk niet meer nodig. "Ik heb laatst kwarktaart gemaakt, dus ik hoop dat je daarvan houd. Anders heb ik volgens mij nog cake en een trommel vol koekjes." Ik wist niet wat hij wilde, en het zou me niet vreemd zijn als hij niet wilde proeven van de taart, want ik was nu niet een hele goede kok, maar om eerlijk te zijn was het redelijk gelukt. Het zag er wat saai uit, maar het smaakte goed. Toch was het zijn keuze en wachtte ik daar gewoon in alle rust op. Ik was al blij zat dat hij een minkukel als ik nog een kans wilde geven.

---

Bowties were never Cooler

Liam James Payne.

Hij rekt de kus iets uit door mijn onderlip tussen zijn tanden te nemen en me naar zich toe te trekken, ondeugd, niet dat ik het erg vind, ik kus mijn Louis maar al te graag. Hij fietst, wat mij het excuus geeft om mijn armen zo om hem heen te slaan en tegen hem aan te kruipen. Hij pakt mijn hand vast en trekt me mee naar de fiets, om grijzend tegen me te zeggen op te stappen, oh en natuurlijk moet hij er nog wat bijvoegen. Ik glimlach en neem plaats, om als hij ook opstapt mijn armen om hem heen te slaan. Dat hij nogmaals moet vertellen dat we naar het strand gaan doet me grinniken. "Dat weet ik Lou," lach ik zachtjes en leg mijn kin op zijn schouder. Hij herhaalt wel vaker dingen, tsja, als je met Louis omgaat moet je daarmee leven en eigenlijk vind ik zijn vrolijkheid juist leuk. Louis is een stuk aanweziger als ik, maar hij is gewoon heel vermakelijk en ik kan altijd om hem lachen. "Lou?" vraag ik hem zachtjes, mijn hoofd in zijn nek verstopt. We fietsen, de wereld voelt nu licht en alles kan, nu moet ik het gewoon vertellen want nu durf ik. "Mijn ouders hebben een datum geprikt." Hij weet prima waar ik het over heb, maar toen ze dit nog niet hadden (al hebben ze dit al een tijdje geleden gedaan) leek het gewoon een stuk minder werkelijk dat het op begeven moment zou gebeuren.

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson.
Je zou verwachten dat de grootste van ons twee, Liam dus, zou gaan fietsen, maar nee, ik ga fietsen. Gewoon omdat ik het leuk vind en omdat ik het fijn vind als hij zijn armen om me heen slaat en dicht tegen me aan zit, als ik fiets. Het is gewoon iets raars en je moet er maar niet teveel over nadenken. Hij gaat achterop het fietsenrekje zitten en ik stap nu ook op en ik voel meteen dat hij z'n armen om me heen slaat. Ik vertel dat we naar het strand gaan, al heb ik dat misschien daarnet ook al verteld, maar soms vergeet ik gewoon dat ik dingen vertel en dan vertel ik het soms voor een tweede of derde keer. Het ligt gewoon aan mijn drukheid, al is er eigenlijk nooit ADHD bij mij vast gesteld. 'En toch zeg ik het nog een keer' zeg ik hem dan met een grinnik terug als hij zegt dat hij het weet en hij weet ook heus wel hoe ik ben. We zijn al zolang vrienden en daar is dan toch nog geliefden bij gekomen. Ik wil niemand anders, ik wil Liam en ik heb hem ook en ik mag me gelukkig prijzen dat ik hem heb. Ik fluit een wijsje als ik begin te trappen en het terrein van Liam af fiets. 'Hm'? Ik kijk even naar links en van rechts als ik rechts af slaat en hij dan zacht mijn naam zegt. Ik voel zijn hoofd in mijn nek en dat voelt goed, maar iets in zijn stem, doet me toch waakzaam blijven op wat hij gaat zeggen. Ik vertraag even, heel kort en misschien voelt Liam het ook niet, dat ik vertraag, want ik weet precies waar hij het over heeft, wat hij bedoelt met dat zijn ouders een datum hebben geprikt en ik had gewild, nee gehoopt dat ze het niet zouden doen, want het is eigenlijk complete onzin wat ze doen, want het slaat gewoon nergens op. Maar ik respecteer hun kerk, net zoals zij mij respecteren, al hebben ze geen idee dat ik eigenlijk niet aan hun kerk doe. 'Oh' Ik bijt op m'n lip en ik durf het eigenlijk niet te vragen wanneer ze het dan van plan zijn, uit angst dat het misschien wel over een paar dagen al zal zijn. Ik ben niet van plan om Liam op te geven. 'Wanneer willen ze..'? Ik val stil, maar hij weet wel wat ik bedoel, want zo goed kennen we elkaar wel en ik vind het niet leuk dat het nu komt, maar ergens ben ik toch wel blij dat hij het me verteld, dat ik er niet op een dag moet achter komen dat Liam er niet meer is. 'Ga jij..'? Ik kan het hem niet vragen, ik wil het niet horen en misschien zit ik nu wel fout, dat hij het zelf ook niet wil, want dat mag gewoon niet, ik weet hoe hij over zijn kerk denkt, maar toch is er daar die angst.

---

'Darling, just hold on'

Liam James Payne.

Louis herhaald dat we naar het strand gaan en het kan hem niet schelen ook, als hij iets herhaalt dan herhaalt hij het. Natuurlijk, mijn vriendje doet wat hij zelf wilt en wat je hem ook zegt, dat zal hier niks aan helpen. Dus lach ik enkel zachtjes. Daarna is het lachen snel vergaan, bij ons beiden. Louis heeft ineens niet zo'n grote mond meer. "Mijn verjaardag, mijn moeder zegt dat mijn geboorte de mooiste dag van hen leven was en dat ze het daar ook af wilt maken. En daarbij is het een zomerdag." De vraag of ik ook ga. "Tweeëntwinig jaren die er helemaal niet hadden mogen zijn, ik heb al veel meer gekregen. Misschien ben ik het niet helemaal met ze eens, maar ze hebben wel gelijk dat de wereld overloopt. Ik moet wel, sorry Lou." Ik verstop mijn hoofd in zijn schouder. Ik wil niet en ben bang, ja, nogal, voor wat er gaat gebeuren, ik wil niet dood. Maar wat moet ik anders. Het idee om daarna opgegeten te worden door anderen als viering van de 'moed' die we hadden om onszelf op te offeren. Moed, ha, ik ga met mijn ouders mee uit angst, niks moet, ik ben te bang om ze tegen te gaan of ze te verliezen. Ik ken niks anders. Hoe ga ik ze dan tegen? Ze hebben me dan gehouden, ze houden echt van me, maar hun kerk gaat boven alles, ook boven mij. Het is voor mij eigenlijk niet eens zo'n big of a deal, ik weet het al mijn hele leven, bereid me al zo lang ik kan herinneren voor. Mijn ouders kwijtraken is zoveel maal enger dan mezelf met heen mee laten gaan.

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson.
Het komt niet helemaal als een verassing als Liam begint over het feit dat er een datum is geprikt. Hij heeft het er wel eens over gehad, maar dat was nooit serieus, maar nu is er dan toch een datum geprikt en ik weet niet of ik daar blij mee moet zijn, want dan ben ik hem kwijt, voorgoed en ik wil hem niet voorgoed kwijt raken. Ik vraag wanneer het dan moet gaan gebeuren en het is nog sneller als ik dacht. Bij zijn verjaardag, hoe kunnen ze dat doen? Hoe kunnen ze Liam van mij afpakken, waarom is die kerk überhaupt opgericht. Je doet er alleen maar mensen verdriet mee, dan is mijn kerk nog beter, ook al heb ik een ontzettende hekel aan die stomme regeltjes waar ik me toch niet aan houd. 'Je verjaardag'? Mijn stem kraakt en schiet een octaaf omhoog, 'Dat is al gauw' Ik moet me inhouden, want ik wil hem niet laten zien dat ik verdrietig word, dit moet een leuke dag worden en niks geen sombere dingen. 'Je moet helemaal niks' Het komt er bot uit en ik hou snel mijn mond, want in ruzie heb ik al helemaal geen zin in. 'Wil je dit zelf wel Li, wees eerlijk'? vraag ik hem dan zachtjes. Ik fiets nog steeds, richting het strand, maar eigenlijk is deze dag al verpest en alleen maar vanwege die stomme datum, die stomme kerk met zijn stomme zuilen of weet ik veel hoe die dingen heten. Ik ben zo iemand die voor alles z'n woordje klaar heeft, maar voor nu sta ik met mijn mond vol tanden. Ik wil het eigenlijk niet weten, maar ik weet het toch en het is voor mijn gevoel veel te snel. Ik wil Liam niet kwijt, hij is niet mijn beste vriend en geliefde geworden om hem te verliezen omdat hij eigenlijk niet geboren had mogen worden. Het is gewoon niet eerlijk.

---

'Darling, just hold on'

Liam James Payne.

Het was inderdaad gauw, daar had hij gelijk in. Toen mijn ouders het met nieuwjaar bedachten was het nog niet zo snel, maar tot de dag van de dag heb ik het hem gewoon nog nooit durven te vertellen. Ik moet het wel, dat hij het wat bot zegt maakt niet uit, het is begrijpbaar. En wil ik het zelf? Eerlijk? "Ik weet niks anders. Lou, wat moet ik anders doen? Erbij zitten, doen alsof ik mezelf ophang en toekijken hoe zij doodgaan? Hoe ga ik dat dan doen? En, ik-eh, weet niet of ik dat durf." Ik zucht. "Lou, ik had je dit eerder moeten vertellen en sorry. Zullen we dit nu vergeten, we hebben nog twee maanden en laten we hier in ieder geval een leuke middag van maken. Alsjeblieft, baby." Ik wil niet dat dit de hele dag gaat verpesten. Ik wil dat we plezier hebben. Het strand hoort leuk te zijn en zo wil ik ook dat het word. Ik wil dat we er plezier hebben. Ik wil deze dag niet verpesten om dit kutnieuws. Waarom heb ik niet even gewacht. Ik had het vanavond kunnen vertellen, of eigenlijk had ik het gewoon veel eerder moeten doen, misschien had ik het wel nooit moeten zeggen, ik weet het niet. Maar we hebben nog twee maanden, dat lijkt kort maar is best lang.

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson.
Het is voor mijn gevoel veel te snel, twee maanden totdat Liam jarig is, twee maanden tot zijn geboortedag en twee maanden tot zijn sterfdag en ik vind het maar niks. Die twee maanden kunnen snel voorbij zijn en voor je het weet, blijf ik achter, met een gebroken hart welteverstaan, maar ik ga er alles aan doen, om hem van gedachte te doen veranderen. 'We kunnen er vandoor gaan' mompel ik dan zachtjes en misschien ook wel een beetje impulsief, want ik weet ook wel dat, dat heel wat voeten in de aarde heeft en voordat ik Liam kan overtuigen, zijn we al weer een aantal maanden verder. Ik zucht als hij zijn verontschuldigingen aanbied, het is ook eigenlijk niet zijn schuld, het is vooral de schuld van zijn ouders, hij word er in mee gesleept en ik vind dat maar niks. Maar zo zal Liam ook wel wat dingen hebben over mijn kerk en je zult de verschillen altijd zien. 'Het is al goed Li' zeg ik hem zachtjes en ik probeer het van me af te zetten, maar ik weet ook wel van mezelf dat, dat nog niet zo makkelijk gaat. 'Vandaag is het gewoon wij tweeën en we gaan gewoon plezier hebben en lekker relaxen' Ik druk een kus op z'n wang en fiets door, totdat we bij het strand aankomen en ik mijn fiets parkeer en hem snel op slot zet. 'Kom' Ik pak z'n hand vast en trek hem mee naar ons plekje, waar we eigenlijk altijd zitten. Er is vrijwel niemand op het strand en ik heb eigenlijk ook helemaal geen zin in pottenkijkers. Hier en mijn appartement is het enige plekje waar we rust hebben, zonder dat er vooroordelen zijn en waar we gewoon onszelf kunnen zijn. Ik ga zitten op het zachte zand en trek Liam bovenop mij en schop mijn Vans uit. 'Kom hier, dan kan ik je tenminste fatsoenlijk zoenen' zeg ik hem dan met een grinnik en ik duw mijn lippen op de zijne en ik probeer er niet aan te denken, dat dit over twee maanden allemaal wel eens voorbij kan zijn.

---

'Darling, just hold on'

[ClintonFrancisB -> MikeyGClifford]

---

Bowties were never Cooler

[sorry, had nogal veel te doen de laatste tijd. Zal straks proberen te posten.]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Geen enkel probleem ]

---

Bowties were never Cooler