Take Me To Church • Speeltopic 1 - Speeltopics

Stel je groeit op in een streng gelovig gezin, maar voelt daar zelf niets voor. Dat is dan erg jammer, want je zit er toch echt mee tot je het huis uit bent. Gelovige gezinnen bidden, en weigeren te werken op Zondag, enzovoort. Maar dan heb je extreem gelovige gezinnen waar je bijvoorbeeld geen tv mag kijken, geen onnatuurlijke uiterlijke veranderingen mag ondergaan zoals je haar verven, en al helemaal niet op hetzelfde geslacht mag vallen. Je maakt je daar niet al te veel zorgen om, alsof jou dat ooit zal gebeuren. Maar wat nou als je erachter komt dat je misschien toch op hetzelfde geslacht valt. Wat zal je familie hiervan vinden? En zal je relatie de kritiek uiteindelijk vol houden?

Rollen •
Luke Robert Hemmings • Fitzgomery
Ashton Fletcher Irwin • Everglot
Michael Gordon Clifford • TylerJoseph
Harry Edward Styles • Harry_Styles
Louis William Tomlinson • Rovers
Niall James Horan • MikeyGClifford
Liam James Payne • Yareau
Zayn Javvad Malik • Rovers

Invullen •
Volledige naam •
Leeftijd •
Innerlijk •
Uiterlijk •
Soort geloof •
Geschiedenis •
Eventuele relaties •
Extra •

Regels •
• Probeer je aan het minimum van 200 woorden te houden.
• Maximaal twee personages per persoon.
• Houd het realistisch.
• Niet andermans personages besturen.
• Houd het gezellig.
• Gesprekken buiten de RPG om graag in het praattopic.
• Naamsveranderingen tussen haakjes aangeven () [] {}.
• Gelieve aan te geven als je voor een tijdje niet kan reageren.
• Graag minimaal twee keer per week reageren om het topic zo lang mogelijk van het doodlopen te weerhouden, meer mag natuurlijk altijd.

Koppels •
Zayn en Harry.
Michael en Niall.
Louis en Liam.
Luke en Ashton.

Begin •
Het is een gewoon een alledaagse Zondag, en iedereen doet zijn eigen ding. De een gaat naar de kerk, terwijl sommige anderen samen afgesproken hebben of elkaar toevallig tegen het lijf lopen.

[ bericht aangepast op 3 juni 2015 - 23:14 ]

---

How far is far

Michael Clifford
Ergens had ik niet verwacht dat Niall me uit zou nodigen om naar zijn huis te gaan. Vaak gingen we ergens wat drinken of bleef hij bij me zitten, terwijl ik geld bij elkaar probeerde te spelen. Maar nog nooit was ik bij hem thuis geweest. Al moest eens de eerste keer zijn natuurlijk en daarom stemde ik ook vrijwel meteen in. Ik pakte mijn spullen in en lijnde Ace aan, waarna ik klaar was om te vertrekken. haast automatisch verstrengelde ik mijn vingers met die van Niall toen hij mijn hand vastpakten en liepen we naar zijn flatje. Onder het lopen was het stil, maar zeker niet onprettig. Al werd ik wel wat onzeker toen Niall heel de tijd naar me bleef kijken. Gewoon omdat ik me schaamde. Nu was ik al niet de knapste, maar ze met een verminkt gezicht trok ik al helemaal geen volle zalen en ik voelde mezelf dan ook met de minuut lelijker worden. De reden dat ik maar wat naar Ace bleef kijken die vrolijk voor ons uit huppelde, tot we bij Niall zijn flat waren. Met tegenzin liet ik Niall zijn hand los omdat hij de sleutel moest pakken en keek ik meteen omhoog toen hij zei dat hij op de 6de verdieping woonde. Gelukkig bleek hij een lift te hebben, want ik was nu niet de sportiefste van allemaal. Eenmaal boven bij de goede deur, stormde er nog net geen twee dolle beesten naar buiten. Ik lachte zachtjes, terwijl ik ook moeite moest doen om Ace vast te houden, omdat die als een malle aan zijn riem begon te trekken bij het zien van Mikki en Daniel. 'Rustig jongen, je mag zo spelen.' Grinnikte ik, terwijl ik langzaam een stap langs Niall naar binnen zetten. De woning was klein, maar zag er verzorgd uit. En eerlijk, ik zou er een moord voor doen kon ik zo ergens wonen. 'Leuke huisje.' glimlachte ik dan ook oprecht naar de jongen met de blonde lokken.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Niall Horan
Het was fijn om hand in hand te lopen. Misschien was het voor velen een kinderachtig en onschuldig gebaar, maar voor mij voelde het als een enorme bewerkstellig. Onze liefde en genegenheid was duivels, vervloekt en verdoemd, waardoor dit al als de hemel op aarde voelde. Eenmaal bij mijn flat hoefden we geen trappen op, gelukkig maar, en stonden we al snel voor de deur. Het kostte me moeite om mijn huisdieren niet te laten ontsnappen, terwijl ik Michael binnenliet. Mijn flatje was klein, maar net groot genoeg om in mijn eentje prima in te leven, zelfs met mijn twee mafkezen, al was het op de drukke dagen wel vrij klein, zeker als ik niet had opgeruimd. Het complimentje van Mikey's kant liet me dan ook blozen, nadat ik de voordeur achter me dicht had getrokken. "Het is klein, maar het is thuis, en het kost geen rib uit mijn lijf zoals de flatjes in de stad." Nu ook Michael en Ace er nog waren, was uet het nog kleiner, maar toch kon ik het echt niet laten mijn volgende uitspraak te doen, zeker nu hij er zo slecht uitzag. Nu zag hij er altijd geweldig uit, maar die beurse plekken, de snee in zijn voorhoofd, en de zwelling, waren erg zorgbarend. "Als je een plek nodig hebt om te crashen, om welke reden dan ook, bel je beneden maar aan. Ik heb alleen wel maar een bed." zei ik, voor ik de keuken inliep om de verbanddoos te pakken. We hadden allebei nog een koffie, dus voor drinken hoefde ik nu niet te zorgen. "Als je gaat zitten kan ik eens naar die snee kijken." zei ik wat onzeker. Ik wist niet precies wat hij wilde, maar die wond moest ook niet ontsteken. Ik nam dus ook maar wat tissues en de detol handzeep mee, zodat ik het kon schoonmaken. Op de achtergrond hoorde ik de drie dieren druk met elkaar bezig, maar gezien gister zowel mijn onderburen als mijn zijburen druk bezig waren, kon het me weinig schelen dat ze wat lawaai maakten. Ik liep de kamer weer in en ging op het bed zitten, waar ik de spullen naast me legde. "Laat me voor je zorgen." zei ik hem toch licht smekend, want hem zo zien brak echt mijn hart.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Het was een raar idee nu eindelijk eens bij Niall binnen te komen. Niet dat hij wel ooit bij mij thuis was geweest, maar dat gingen we ook voor altijd zo houden. Totdat ik op mezelf woonde dan. Maar niet dat, dat ook ooit ging gebeuren. Ik had geen vast inkomen. Ja die paar honderd van de bar kreeg ik standaard. Maar dat was lang niet genoeg en ik wist van tevoren niet hoeveel tip en speelgeld ik op zou halen. Het was gewoon onmogelijk. En aangezien ik geen opleiding had gedaan, kwam ik verder ook niet aan de bak. En als ik al uit werd genodigd voor een gesprek, had ik wel weer ergens een blauwe plek in mijn gezicht, waardoor ik al snel afschok. En misschien mocht dit voor Niall goedkoop zijn, het zou mijn een rib uit mijn lijf kosten en ik zou daarna een jaar niet meer kunnen eten of drinken, laat staan voor Ace zorgen. En Ace was het aller belangrijkst. Ik maakte zijn riem dan ook al snel los toen Niall de deur had dicht gedaan en meteen schoot hij naar Mikki en Daniel. Ik weet nog hoe raar ik had staan kijken toen ik Niall met een geit had zien aan komen lopen. Maar nu vond ik het alleen nog leuk. Langzaam nam ik een slok van mijn koffie, maar verslikte me bijna bij zijn aanbod. Langzaam knikte ik en glimlachte ik klein. 'Dankje.' Niet dat ik het ooit zou doen, maar ik wilde niet meteen zijn aanbod al afslaan. Ik wist al wat voor last ik vaak al voor hem was. Net als nu. Hij maakte zich alleen maar zorgen en dat wilde ik niet. Laat staan als ik midden in de nacht dan ook nog eens aanbelde. Ik was alleen maar een last op zijn schouders. Twijfeld keek ik rond toen Niall zei dat ik kon gaan zitten, maar bleef ongemakkelijk staan tot hij zelf terug was met spulletjes en op zijn bed ging zitten. Ik nam naast hem plaats en keek hem schuldig aan. 'Sorry dat ik je hier mee opscheep.' Verontschuldigde ik mezelf. Maar hij moest begrijpen dat hij de enige was die ik echt had.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Luke Hemmings
Ashton leek een tijdje in gedachten, om mij toen terug te begroeten, al leek dat niet zonder moeite te gaan. Was dat omdat hij het misschien niet zo had op mij? Ik was tenslotte van een andere kerk, een ander geloof. Of zou hij misschien mijn gevoelens doorhebben, wat nog erger was? Of misschien kwam het omdat hij ook gevoelens voor mij had, dat mij begroeten hem moeite kostte? Ik had tenslotte hetzelfde probleem. Nee, dat kon niet. Snel schoof ik die gedachte weer weg, ik gaf mezelf alleen maar valse hoop zo. Ashton was de zoon van de pastoor die zijn geloof en familie vast niet zo zou verraden als ik deed. "Hoe gaat het met je?" vroeg Ashton toen. "Wat doe je hier eigenlijk? Ik bedoel, de meeste mensen liggen nog in bed of zitten in de kerk rond dit tijdstip." Ashton glimlachte even maar keek toen weg, naar beneden, om niet lang daarna weer op te kijken waardoor onze blikken elkaar kruisten en zijn prachtige bruingroene ogen recht in de mijne kijken.
"Het gaat goed, denk ik. En uhm, ik voelde mij niet zo lekker dus ging niet mee naar de kerk en toen uhm, wilde ik wat frisse lucht dus ben ik een wandeling gaan maken." Ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan, waarom moest ik nu meteen weer zo dom staan stotteren? Ook voelde ik dat mijn hoofd knalrood was geworden. Het liefst was ik nu zo snel mogelijk weggerend, ik schaamde me dood, maar dat zou nog raarder zijn.
Snel probeerde ik de aandacht van mezelf af te leiden door hem ook te vragen of hij eigenlijk niet in de kerk bij zijn vader moest zijn, maar schamen deed ik mij nog steeds. Wat moest hij wel niet van mij denken op dit moment?

---

"Family don’t end in blood”

Zayn Malik.
Harry en ik waren eigenlijk nooit verder gegaan dan zoenen en elkaar aanraken op intieme plekjes. We hadden nog nooit seks gehad, ik had geen idee of hij nog maagd was, daar hadden we het nooit over. Van mezelf wist ik dat ik nog maagd was, stel dat het zou gebeuren moest het wel met een bijzonder persoon zijn en Harry was dat. Hij was de meest liefste jongen die ik ooit was tegen gekomen en ondanks dat hij vond dat ik de leukste van de twee was. was hij voor mij echt een geschenk uit de hemel. Ik vond het leuk om hem uit te dagen en grijnzend zei ik dat ik heus wel sterker was dan hem en dat had ik niet moeten zeggen, want het ene moment zat ik nog bovenop hem en het andere moment lag ik onderop en zat hij bovenop mij. Met grote ogen van schrik keek ik hem aan en ik begon toch zachtjes te lachen toen hij het er vrij duidelijk op maakte dat hij dominant was op dit vlak. 'Ik zei dat jij de sterkste bent van ons twee' zei ik toen met een lachje. Ik sloot mijn ogen genietend toen hij me aanraakte en daarna voelde ik zijn mond, die zijn vinger al snel volgde en toen hij me zoende, zoende ik hem terug en ik legde een hand achter in z'n nek en speelde daar wat met z'n haren. Ik opende mijn ogen weer toen hij zei dat hij gewonnen had en vroeg wat zijn prijs was en ik beet op m'n lip. Er zat vast meer achter die opmerking en een zenuwachtig gevoel besloop me. 'Harry..ik..ben..ben nog maagd..'stamelde ik zachtjes, 'Jij..ook..'? Misschien bedoelde hij het wel niet zo, misschien wilde hij wel niet verder. 'Laat maar' zei ik snel, 'Ik wil dat jij mijn eerste bent, maar dat bedoelde je vast niet..' Ik beet gefrustreerd nog harder op m'n lip en ik moest er nu zo rood uit zien als een tomaat, maar door mijn getinte huidskleur zag je daar vrij weinig van. Een vloek in het Urdu's schoot uit mijn mond en ik keek beschamend van hem weg. Hij zou nu vast denken dat ik gek was.

---

'Darling, just hold on'

Louis Tomlinson.
Het gebed duurde me veel te lang naar mijn idee en de dominee leek wel alles hetzelfde te zeggen, maar dan telkens in andere woorden. Naast me voelde ik Fizzy heen en weer draaien, die had daar vast ook last van. Na een paar ellenlange minuten klonk dan uiteindelijk het langverwachte 'Amen' en stond iedereen gauw op. De kerkdienst was weer voorbij, weer een preek vol donder was uitgesproken. Er was heus ook wel liefde in deze wereld, niet alleen maar armoede en verdriet. De dominee kwam van z'n preekstoel af en liep met de ouderlingen de kerk uit, daarna begon het orgel weer te spelen en begon iedereen langzaam de kerk uit te lopen. Ik had geen zin om naar mijn ouderlijk huis te gaan en al helemaal niet om naar mijn eigen appartement te gaan. De enige reden waarom ik vandaag naar de kerk was gekomen, was omdat er een kindje van een goede vriend van mij werd gedoopt en ik het niet kon maken om niet te komen. Ik ging te weinig naar de kerk, tenminste dat vonden mijn ouders, maar ik was volwassen en ik woonde op mezelf en ze leken het maar niet te begrijpen dat ik vrij weinig met de kerk had, zeker met deze kerk, waar je niks mocht doen op de zondag, zelfs niet mocht afspreken met vrienden, maar regels waren er om verbroken te worden, toch? 'Mama vraagt of je mee komt koffie drinken'? vroeg een meisjesstem en ik keek naar Lottie. Ik schudde mijn hoofd en ze keek me vragend aan. 'Zeg maar tegen haar dat ik heel misschien vanmiddag een kopje thee kom drinken' zei ik toen tegen haar. Afspraken maken was niet mijn beste kant en ik zou het zeer waarschijnlijk vergeten, zeker als ik naar Liam zou gaan. 'Dat zei de vorige keer ook' zei Lottie met een zuur gezicht. 'Ja, ja, misschien tot vanmiddag' zei ik snel en ik pakte snel mijn fiets en reed van de kerk weg. Bij Liam's huis aangekomen verstuurde ik hem een berichtje. Kom naar buiten Li, er is een verassing voor je. x. Ik grijnsde een beetje en zette snel mijn fiets op slot en ging voor de deur staan wachten tot hij open zou doen, tenminste als hij thuis was, want anders was ik hier voor niks gekomen.

---

'Darling, just hold on'

Niall Horan
Ik vond het fijn dat Michael mijn kleine plekje van thuis hier leuk vond. Dat was ook de reden dat ik hem aanbood dat hij langs mocht komen wanneer hij maar wilde, en hier kon slapen als hij een plek nodig had. Ik hoorde hoe hij zich verslikte hierdoor, maar ik wist niet of het goed was of niet. Ik dronk zelf de laatste slok leeg en gooide de beker weg, voor ik met de verbanddoos en doekjes met detol terug naar de kamer liep. Ik klopte naast me op mijn bed, om hem uit te nodigen daar te komen zitten. Zijn woorden zorgden voor mij wel voor wat verwarring. "Waar heb je het over, Mikey? Je zadelt me nergens mee op. Ik geef om je, hoe fout dat ook mag zijn, en ik wil dat je gelukkig en gezond bent." zei ik zacht. Nu ik het zo uitsprak klonk het absurd. Het was niet alleen geven om, hoe graag ik dat ook zou willen, ik was smoorverliefd op hem. Ik pakte met lichtrode wangen een van de doekjes opop. "Het spijt me erg als het steekt. Ik wil je geen pijn doen, maar het moet even schoon. Als je wil mag je in mijn been knijpen." zei ik voor ik eerst zacht over zijn blauwe plekken ging, om die schoon te maken, voor ik me richtte op het natte en opgedroogde bloed wat van zijn voorhoofd afkomstig was. Het leek nu een aardige jaap, maar dat wist ik niet tot het helemaal schoon was. Ik bleef me dan ook zacht verontschuldigen, terwijl ik over de wond ging, die me niet heel diep leek, maar wel zeker een pleister nodig had, misschien zelfs een verbandje met wat betadine. "Zeg eens eerlijk. Kan je vanavond zonder problemen na je werk terug naar huis, of niet. Slaap je op een van de banken in de kroeg?" vroeg ik stilletjes aan hem toen ik klaar was met schoonmaken en opzoek ging naar pleisters en betadine om zijn hoofd te verbinden en te zorgen dat hij er straks niet weer als het slachtoffer van een bijlmaniak uitzag. Ik voelde hoe Daniel tegen me aan kwam leggen. "Ga spelen, Dan. We zijn even bezig." zei ik tegen het hondje. Ik kon hem even geen aandacht geven nu ik een schone pleister precies over Michael's wond plakte, waardoor mijn tong iets uit mijn mond stak. "Helemaal klaar." zei ik met een glimlach en ik drukte nog een zacht kusje op zijn wang. Nu we binnen waren was er niets of niemamd, behalve Mikey dan, die dat tegenhield.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was geen moeite om Zayn op zijn rug te krijgen, hij was verre van zwaar en ik had het verrassingselement aan mijn kant. Ik zette mijn benen zo neer dat ik goed mijn evenwicht kon houden en hij het niet zomaar bij mij kon flikken. Plagerig vroeg ik aan hem wat hij ook alweer had gezegd, want het bleek dat ik makkelijk de sterkste van ons tweeën was, daar hoefde hij niet meer over te twijfelen. Ik grijnsde toen hij het correcte antwoord gaf en liet mijn vingers zacht over zijn kaak glijden, gevolgd door mijn lippen. Ik zoende hem liefdevol en humde zacht in de kus zodra hij met mijn haar bezig was, het was altijd fijn als hij dat deed, zonder uitzonderingen. Nadat ik terug had getrokken zei ik dat ik had gewonnen, ik was toch sterker en vroeg hem naar mijn prijs. Die vraag was licht dubbelop, maar ik ging de oudere jongen tot niks dwingen wat hij niet wilde of honderd procent achter stond. Hij begreep dat direct en stamelde dat hij nog maagd was en vroeg aan mij of ik dat ook was. Het verbaasde me oprecht dat Zayn nog een maagd was, een knappe jongen als hij. Met stomheid geslagen keek ik hem aan terwijl hij zei dat hij wilde dat ik zijn eerste was, maar dat ik het vast zo niet had bedoeld en hij zei nog iets in een taal die ik niet begreep. Teder liet ik mijn hand op zijn wang liggen en glimlachte naar hem. "Eerlijk? Nee, ik ben al tijden geen maagd meer. Maar lieverd, je hebt geen idee hoe belangrijk het voor me is dat je mij als je eerste wil hebben en ik zal alles doen wat ik kan om dat zo goed mogelijk voor je te maken. Of je dat nou nu wilt of later, ik kan wachten als je er niet klaar voor bent, je bent het waard om voor te wachten," sprak ik hem zacht tegen. Ik voelde me ontzettend vereerd dat hij zoiets speciaals met me wilde delen, het was onvoorstel en ik wilde alles doen wat ik in mijn macht had om het voor hem net zo speciaal te laten zijn.

---

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik.
Van de zenuwen begon ik te stamelen toen Harry zei dat hij gewonnen had en dat hij z'n prijs wilde hebben. De vraag was dubbelzinnig, maar ik begreep hem ook wel meteen en daardoor werd ik toch wel een beetje zenuwachtig. Ik was nog maagd, ik was nog niemand tegen gekomen waarmee ik dit toch wel intieme en belangrijke moment mee wilde delen, maar met hem wilde ik dat wel. Bij hem kon ik mezelf zijn en hij was gewoon de liefste jongen van de hele wereld, maar toch bedacht ik me dat ik nu misschien fout zat en dat hij dat helemaal niet zo bedoelde. Ik begon te bazelen, maar de hand op mijn wang deed me toch enigszins wat kalmeren en ik keek hem weer aan toen hij zei dat hij geen maagd meer was en ik begon te blozen toen hij zei dat hij mijn eerste keer speciaal wilde maken en zolang ik er niet klaar voor was, wilde hij op me wachten. Ik had het eigenlijk wel een beetje verwacht dat hij geen maagd meer zou zijn, maar in de islamitische cultuur was dat gewoon not done. Je deed het pas als je getrouwd was, maar zelfs met Harry's geloof was dat nou ook niet echt goed, maar ik besloot er maar niet teveel over na te denken. 'Nee'! zei ik snel en ik beet op m'n lip, 'Ik wil het, nu' Ik keek hem verlegen aan en trok een scheve glimlach, 'Het is misschien niet heel erg romantisch, maar ik wil het graag en dit plekje is speciaal voor ons' Ik lachte een beetje zenuwachtig en streelde toen voorzichtig over z'n wang heen. 'Ik wil dit samen met jou doen, ik vertrouw je helemaal' Ik mocht dan een stil persoon zijn en alleen uit m'n schulp komen bij de mensen om wie ik gaf, Harry kon me vast wel op m'n gemak stellen, want de zenuwen namen toch wel weer een beetje de overhand. 'Ik vertrouw je Haz' vertrouwde ik hem nog eens toe. Ik kon altijd zeggen dat ik het niet aan kon, toch?

---

'Darling, just hold on'

[PierceTheVeil = Kellin_Quinn]

Michael Clifford
Ik voelde me vereerd dat ik voortaan altijd bij Niall kon aankloppen, maar ik kende mezelf langer dan vandaag. Ik vond het al vervelend genoeg dat hij nu voor me moest lijken te zorgen. Ik had gewoon enorm het idee dat ik op zo'n manier tot last was. Alsof ik dan afhankelijk van hem was. En dat was ik misschien ook wel, maar niet omdat hij mijn wonden verzorgde en omdat hij blijkbaar slaapplek voor me had als ik deze nodig had. Maar gewoon omdat Niall, Niall was en smoor verliefd op hem was.
Ik liet dan ook al snel los dat ik me hier schuldig over voelde, maar Niall leek er niks van te willen weten. Verslagen sloeg ik mijn ogen neer bij zijn weerwoord. Ik wilde zeggen dat het wel zo voelde, maar voordat ik het over mijn lippen kreeg, moest ik mijn kaken op elkaar duwen, door het velle brandende gevoel dat veroorzaakt werd door het schoonmaken van mijn wonden. Niall had me gewaarschuwd, maar dat maakte het niet minder pijnlijk en zorgde ervoor dat ik bijna mijn koffiebeker plat kneep, dus zetten ik deze snel neer. ´Geen sorry zeggen.´ Het was alles behalve zijn schuld, maar mijn eigen. Als ik niet zo was geweest als ik was, had mijn vader ook geen reden gehad om me te haten. Vaak genoeg had ik geprobeerd te veranderen, maar ik kon het gewoon niet. En het hielp toch niet meer. Het maakte niet meer uit wat ik deed, ik had het allang verpest. Ik slikte moeizaam en probeerde de pijn weg te bijten. Het hielp alleen niet echt. Al zorgde Niall wel voor afleiding toen hij over vannacht begon. Langzaam keek ik naar hem op, maar knikte daarna steen vast. ´Het is zondag. Dan gaat hij altijd vroeg naar bed.´ Loog ik en boven, boven wonder wist ik een glimlach op mijn gezicht te toveren. Nu hij ook gestopt was met schoonmaken, kon mijn gezicht weer iets ontspannen. Ik volgde elke beweging die hij maakte. Hoe hij nog wat spulletje bij elkaar pakte en Daniel erop wees dat zijn baasje even bezig was. Ik liet hem de pleister op mijn voorhoofd plakken en glimlachte tevreden toen hij zei dat het klaar was. 'Dankje Ni.' Ik meende het oprecht. Ondanks dat ik er nogal lastig in kon zijn, waardeerde ik het enorm. Maar ik wilde het er verder ook niet echt langer over hebben en sneed snel een ander onderwerp aan. ´En ben ik weer een beetje om aan te zien?' Grijnsde ik licht bij de gedachten dat die pleister op mijn voorhoofd echt alles behalve charmant moest zijn.

[ bericht aangepast op 30 april 2015 - 19:38 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Ergens was het wel lief dat Zayn zo reageerde, zo onschuldig en onwetend. Met alle liefde zou ik hem alles leren wat hij wilde, telkens meer van elkaar ontdekken en als hij stop zei, was het ook stoppen. Al zaten we er middenin, te ver was te ver en ik wilde zijn vertrouwen in me niet schaden. Ik zou zo lang als nodig was voor hem wachten, dat verdiende hij en ik had niks te klagen, het was niet alsof ik niet zelf mijn dingen thuis had om tevreden te blijven. Tot mijn verbazing protesteerde hij meteen toen ik zei dat ik bereid was voor hem te wachten en ik keek hem verrast aan bij de toevoeging dat hij het nu wilde. Ik hield stil om naar hem te luisteren maar ik humde toch zacht om zijn streling over mijn wang, ik was week voor elk van zijn aanrakingen. Dat Zayn me vertrouwde was het belangrijkst, en stiekem ook goed voor mijn ego. "Weet je het heel zeker?" vroeg ik voor de zekerheid, maar kon mezelf daarna niet tegenhouden om hem teder te zoenen. Hij was geweldig en ik ging mijn absolute best doen. "Ik doe rustig aan en wees niet bang om me te laten stoppen als ik te ver ga, het draait hier om jou," beloofde ik hem, voor ik mijn lippen opnieuw op de zijne drukte, met meer passie dan daarnet. Ik likte over mijn lippen heen als een ongesproken vraag, terwijl ik een van mijn handen langzaam onder zijn shirt liet glijden en mijn vingers zijn warme bovenlichaam verkenden. Zayn had spieren, zonder twijfel, maar daarom verbaasde het me zo dat hij alsnog zo'n tenger figuur had en zo zacht aanvoelde. Langzaam ging ik overeind zitten en duwde hem met mijn vrije hand voorzichtig mee zodat de kus niet verbroken hoefde te worden. Voor nu dan, want eigenlijk kon ik niet wachten om zijn shirt uit te krijgen en hem dan met zowel mijn handen als mond kon ontdekken. Want hoe vaak ik hem al zonder shirt had gezien en gevoeld, het leek iedere keer toch de eerste keer te zijn. Net als hij me een compliment gaf, dan reageerde ik net zo alsof we nog maar een week samen waren in plaats van een paar jaar, en ik hoopte dat -dat gevoel nooit zou vervagen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashton Irwin.
Mijn eerdere gedachten waren in eens als sneeuw voor de zon verdwenen. Nu was ik veels te druk bezig met proberen iets zinvols uit mijn keel te krijgen, en moeite te doen om mezelf niet zo ontzettend rood aan te laten lopen. Gelukkig kon ik nog uit mijn woorden komen, anders had ik helemaal voorschut gestaan bij Luke. Waarom is het zo moeilijk om normaal te blijven zodra hij in de buurt van me komt. Ik keek op toen ik zijn stem hoorde. Hij vertelde dat het, dacht hij, wel goed met hem ging maar dat Hij zich niet zo goed voelde, waardoor hij maar een wandeling was gaan maken. Ik knikte en keek hem met een bijna bezorgde blik aan. 'Voel je je al beter? Ik kan je als je wilt anders ook straks naar huis brengen, dan weet ik in ieder geval dat je veilig aankomt.' Ratelde ik aan een stuk door. 'En als je iets nodig hebt moet je het zeggen hoor.' Zei ik. Waarschijnlijke mankeerde hij niets ernstigs, maar vooralsnog was ik bezorgd om hem. Zelfs als hij had gezegd dat hij enkel en alleen verkouden was was ik waarschijnlijk nog bezorgd om hem. Ik ken hem eigenlijk niet zo ontzettend goed, maar één ding wist ik wel zeker, ik ben ontzettend verliefd op hem. Het liefst zou ik het tegen hem zeggen, gewoon eerlijk zijn. Maar daar zou niet alleen ik problemen mee krijgen. Bovendien was ik er ook nog te verlegen voor ook. Mijn blik was nog steeds strak op Luke gericht, wie nu knalrood was gekleurd. Blijkbaar had hij hetzelfde probleem als ik, ik word normaal gesproken bij het geringste gesprek ook al knalrood. Leuk die verlegenheid. Natuurlijk kon ik ook niet weten of dat bij Luke verlegenheid ook het probleem was. Maar wat het anders zou zijn kon ik zo een twee drie niet bedenken. Volgens mij voelde hij zich nogal ongemakkelijk door mijn gestaar. Ik besefte dat ik inderdaad wel erg lang naar hem aan het staren was geweest, dus wendde ik mijn blik maar even van hem af. Dit kostte toch wat moeite. Als degene waar je stiekem al best een lange tijd gevoelens voor hebt ineens voor je staat, is het moeilijk om niet naar diegene te kijken. Ik wist mezelf gewoon geen goede houding te geven, en stond er volgens mij echt als een of andere mafketel die geen zinnig woord kon vormen. Hij vroeg wat ik hier eigenlijk deed, en waarom ik niet in de kerk bij mijn vader was. Oh ja, mijn vader. Die zat nu helemaal alleen. Hij wist dan wel dat ik weg was, maar ik zei dan ook even. Ik was dan ook al een aardig tijdje aan het rondlopen hier voordat ik Luke tegen kwam. Nou ja, hij weet in ieder geval waar ik ben. 'Ik uh, ik was mee naar de kerk met mijn vader. Alleen ik verveelde me nogal, en besloot dus ook maar buiten te gaan wandelen.' Beantwoordde ik Luke zijn vraag met een glimlach. 'Alleen blijf ik inmiddels wel een beetje lang weg heb ik zo het idee.' Grinnikte ik. 'Nou ja, ik heb tenminste een goede reden om hier te blijven.' Zei ik zacht, en glimlachte er een beetje bij. Ik had geen idee waar dat ineens vandaan kwam. Het was dan wel de waarheid, maar normaal gesproken had ik daar het lef al niet voor gehad om te zeggen, ook al was het maar iets simpels.

---

How far is far

Niall Horan
Onder het schoonmaken had Michael duidelijk pijn door het ontsmettingsmiddel, waardoor ik me maar bleef verontschuldigen. Ik wilde niet dat hij leed en dat hij door mij leed maakte het alleen maar erger. Hij zei me wel dat het niet hoefde, maar ik zorgde er toch wel weer voor dat hij pijn had, en hij kreeg al zoveel pijn over zich heen, alles zonder een goede reden. Hij was een schat van een jongen. Zijn uiterlijk was wat rebels en intimiderend, maar daaronder was hij geweldiger dan de ideale schoonzoon. Ik vroeg hem over vanavond, waar hij naartoe thuis zou gaan, om hem af te leiden en mijn zorgen toch een beetje kwijt te kunnen. Het liefst zou ik hem gewoon hier houden, hem de liefde geven die hij verdiende en nodig had, en hem nooit meer blootstellen aan zijn geweldadige vader. Bij zijn woorden veegde ik het laatste bloed weg en zuchtte opgelucht. "Wil je me dan wel beloven dat je hierheen komt als het niet zo is? Het maakt me geen zak uit hoe laat het is, of ik ziek, zwak of misselijk ben, of het 4 uur s nachts is en ik de volgende ochtend vroeg een belangrijk tentamen heb. Ik wil gewoon dat je veilig bent, dat je geen pijn lijd." Ik pakte een pleister en stuurde Daniel nog kort van het bed, voor MMikey dan toch echt zo ver opgelapt was als ik hem kon oplappen. Zijn dankbaarheid deed me toch wel weer heel goed. Hij was vaak enorm terughoudend en wilde absoluut niet verzorgd worden, terwijl ik hem juist graag vertroetelde en verzorgde. Toch werden al deze gedachten weggevaagd door een opmerking die alleen Michael zou kunnen maken op zo'n moment. Ik schoot compleet in de slappe lach en viel min of meer om met mijn hoofd op zijn schoot van het lachen. Hikkend van de lach probeerde ik iets te kalmeren om hem te kunnen beantwoorden. "Je bent echt prachtig, lief. Je bent altijd prachtig geweest en zal het ook altijd zijn." zei ik oprecht uit mijn hart. Het duurde eventjes voor ik me besefte dat ik hem lief had genoemd. Dat deed ik in mijn hoofd veel vaker, maar nooit hardop. Ik was bang dat alles in duigen zou storten als ik tegenover hem en tegenover mezelf uit zou komen voor al mijn weggedrukte en duivelse gevoelens. Ik had het nu gezegd en kon er niets meer aan doen. "Sorry, dat ontglipte me." zei ik zacht en opeens doodstil, vanuit een lachstuip. Ik stapte van mijn bed af en liep naar de keuken om de verbanddoos op te bergen. "Wil je nog wat drinken?" vroeg ik heel voorzichtig, terwijl ik alle dieren in het flatje, wat nu wel heel krap was, zeker nu mijn hele leven leek in te storten, maar wat lekkers. Zij hoefden zich niet slecht te voelen terwijl wij straks waarschijnlijk knallende ruzie zouden krijgen, of hij in elk geval geen vrienden meer wilde zijn met een vieze homo als ik.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik.
Ik stond versteld van mezelf dat ik zo snel zei dat ik het wilde. Dat ik meer wilde dan zoenen en aanraken op intieme plekjes. Ik werd er zenuwachtig van, maar Harry zou me vast wel gerust kunnen stellen, dat kon hij als de beste. Ik wilde het dan ook alleen met hem doen, ik was nog nooit iemand tegen gekomen bij wie ik me zo vertrouwd voelde, als bij hem. 'Ik weet het zeker' zei ik zachtjes toen hij aan me vroeg of ik het zeker wist. Ik zou hoe dan ook, ooit wel een keer mijn maagdelijkheid verliezen en het was misschien dan geen romantisch moment en lagen we op een bed dat eigenlijk te krap was, maar toch wilde ik het. Ik zoende hem terug en legde een hand op z'n wang. 'Ik zal het zeggen als je moet stoppen' beloofde ik hem en ik glimlachte een beetje nerveus naar hem. Hij zoende me opnieuw, met meer passie dan hij daarnet had gedaan en ik opende mijn mond toen hij met z'n tong tegen mijn lippen aantikte en duwde met mijn tong tegen de zijne en ik giechelde zachtjes. Ik voelde z'n handen onder mijn shirt gaan en ik huiverde lichtjes door deze aanrakingen. Ik ging met hem mee omhoog toen hij overeind kwam en ik hield mijn lippen tegen de zijne en voorzichtig schoof ik mijn handen onder zijn shirt en trok deze omhoog, zodat hij hem uit kon trekken. Ik beet zachtjes in z'n lip en liet hem toen los om mijn eigen shirt uit te trekken en ietwat verlegen keek ik hem toch wel aan en mijn handen gingen naar de knoop van z'n broek en ik keek hem met een scheve glimlach aan alvorens z'n knoop los te maken. Ik was nooit zo assertief, ik keek liever de kat uit de boom en was vaak stilletjes en het verbaasde me nu wel een beetje dat ik het voortouw nam en dat ik z'n broek half op z'n heupen trok. 'Ik denk dat die uit moet' zei een beetje nerveus, met de bedoeling om het luchtig te houden, doelend op z'n broek. Ik had hem heus wel eens naakt gezien, we hadden ooit eens een keer naakt gezwommen, maar nu was het toch anders en ik voelde de zenuwen door mijn lijf gieren.

---

'Darling, just hold on'

Michael Clifford
Het schoonmaken van mijn worden branden enorm, maar ik wist dat het nodig was. Wat niet nodig was, was Niall die zicht er maar voor bleef verondschuldigen. En ik bleef dan ook zeggen dat hij dat niet moest doen. Het was niet zijn schuld, dus had hij ook niks om zich schuldig over te moeten voelen. Ook probeerde ik hem te overtuigen van het feit dat ik gewoon naar huis kon vannacht. Dat kon ik ook. Het was alleen de vraag in welke staat ik weer naar buiten kwam. Niall bleek er alleen niet geruster op en ik beet op mijn lip. Ik wilde het niet beloven omdat ik wist dat ik dat toch niet zou doen. Ik wilde het gewoon niet. Ik was ik maar en ik was het niet waard om Niall ongerust te maken en tot last te zijn. Niall was alles waart, maar ik hem niet. Toch knikte ik langzaam. Wetend dat we het hier toch nooit over eens werden en snel gooide ik het over een andere boeg. Ik was goed in het maken van stomme opmerkingen, op de meest achterlijke momenten en nu was het er tijd voor. Het ging automatisch. Ik kon gewoon niet tegen deze sfeer en wilde dat Nialk weer lachten. En dat lukte me. De blonde Ier lag helemaal dubbel, waardoor ik zelf ook begon te lachen. Het was gewoon zo stom geweest, maar ik voelde me er wel al meteen een stuk beter door. Gewoon omdat het onderwerp agressieve vader hier mee afgesloten leek te zijn. Al sneed Niall hierdoor wel een ander onderwerp aan toen hij letterlijk antwoord op mijn vraag gaf. Er viel een tevreden glimlach op mijn gezicht, maar die verging al snel toen Niall leek te beseffen wat hij had gezegd, waardoor ik op mijn buurt besefde dat hij het letterlijk had gemeend. Meteen verondschuldigen hij zich en verdween hij naar de keuken. Zuchten stond ik op en liep ik achter hem aan. 'Nee dankje ik heb nog koffie.' Hij zal onderhand wel koud geworden zijn, maar ik was wel erger gewent. 'Niet meteen zo getraumatiseerd Nialler. We weten allebei dat die pleister me alles behalve sexy maakt.' Probeerde ik er een beetje lucht in te krijgen, terwijl ik voorzichtig mijn Hand op zijn bovenarm legde.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''