Take Me To Church • Speeltopic 1 - Speeltopics

Stel je groeit op in een streng gelovig gezin, maar voelt daar zelf niets voor. Dat is dan erg jammer, want je zit er toch echt mee tot je het huis uit bent. Gelovige gezinnen bidden, en weigeren te werken op Zondag, enzovoort. Maar dan heb je extreem gelovige gezinnen waar je bijvoorbeeld geen tv mag kijken, geen onnatuurlijke uiterlijke veranderingen mag ondergaan zoals je haar verven, en al helemaal niet op hetzelfde geslacht mag vallen. Je maakt je daar niet al te veel zorgen om, alsof jou dat ooit zal gebeuren. Maar wat nou als je erachter komt dat je misschien toch op hetzelfde geslacht valt. Wat zal je familie hiervan vinden? En zal je relatie de kritiek uiteindelijk vol houden?

Rollen •
Luke Robert Hemmings • Fitzgomery
Ashton Fletcher Irwin • Everglot
Michael Gordon Clifford • TylerJoseph
Harry Edward Styles • Harry_Styles
Louis William Tomlinson • Rovers
Niall James Horan • MikeyGClifford
Liam James Payne • Yareau
Zayn Javvad Malik • Rovers

Invullen •
Volledige naam •
Leeftijd •
Innerlijk •
Uiterlijk •
Soort geloof •
Geschiedenis •
Eventuele relaties •
Extra •

Regels •
• Probeer je aan het minimum van 200 woorden te houden.
• Maximaal twee personages per persoon.
• Houd het realistisch.
• Niet andermans personages besturen.
• Houd het gezellig.
• Gesprekken buiten de RPG om graag in het praattopic.
• Naamsveranderingen tussen haakjes aangeven () [] {}.
• Gelieve aan te geven als je voor een tijdje niet kan reageren.
• Graag minimaal twee keer per week reageren om het topic zo lang mogelijk van het doodlopen te weerhouden, meer mag natuurlijk altijd.

Koppels •
Zayn en Harry.
Michael en Niall.
Louis en Liam.
Luke en Ashton.

Begin •
Het is een gewoon een alledaagse Zondag, en iedereen doet zijn eigen ding. De een gaat naar de kerk, terwijl sommige anderen samen afgesproken hebben of elkaar toevallig tegen het lijf lopen.

[ bericht aangepast op 3 juni 2015 - 23:14 ]

---

How far is far

Niall Horan
Het was zondag, wat betekende dat ik al vroeg uit mijn bed was om naar de kerk te gaan. De extreme kantjes waren wel zeker van mijn geloof af. Ik ging niet meer naar de biecht, bad maar eens per week een rozenhoedje, ging niet meer elke dag naar de kapel om te bidden, maar op zondag ging ik nog altijd wel naar de kerk, zelfs nu ik niet meer thuis woonde. Het verbaasde me dat er zo enorm veel verschillende kerken in zo'n klein dorpje stonden, maar gezien het bij een grote stad lag, eigenlijk ook niet. Ik was gedoucht, geschoren, had mijn nette kleren aan, mijn rozenkrans dit keer boven mijn kleren. Het was net afgelopen, en voor ik naar de kapel ging, waar het nu nog druk was op dit moment, smste ik Michael. Hey Mikey. Kunnen we afspreken vandaag? Of ben je druk? xN Ik wist dat het enorm fout was, dat ik hiervoor naar de hel zou gaan, maar waarom voelde het dan zo goed? Ik wist dat de duivel velen malen in een leven probeerde je te verleiden om het slechte pad op te gaan, en dat was hem wel gelukt. Ik was als een blok voor de jongen met de felgekleurde halen gevallen, zelfs al wilde ik het voor geen goud toegeven. Het werd langzaam stiller in de kerk en ik haalde mijn rozenkrans van mijn nek. Niet veel later liet ik me op mijn knieën zakken in de kapel en begon rustig mijn rozenhoedje te bidden, voor iedereen die me dierbaar was. Nu wist ik dat Michael anders geloofde dan ik, maar ook voor hem deed ik een gebedje. Hij was zo enorm belangrijk in mijn leven, zelfs al bleef ik mezelf voorhouden dat ik hem gewoon als artiest waardeerde. Ik sloeg mijn ogen op naar het beeld van Maria met kind. Zij bad voor ons zondaars, zou ze dan zo neerkijken op mij? Ik probeerde echt goed te leven, maar was een grote zondaar. Het was onvergefelijk en ik kon bidden wat ik wilde, maar ik zou nooit in de hemel komen. Toch zou ik het blijven proberen, hoe nutteloos het was. Onder het bidden sloot ik me even compleet af van de wereld. Ik raakte in een soort trans terwijl de kralen gebedje na gebedje rustig door mijn vingers gleden. Mijn knieën waren zwak, maar elke zondag zat ik er toch weer een tijdje op. Toen ik eenmaal klaar was stak ik nog een kaarsje aan en boog nogmaals, voor ik vertrok en rustig naar mijn flatje liep. Mijn rozenkrans stopte ik weer onder mijn shirt en ik zou zo mijn normale kleren weer aantrekken, maar eerst liep ik over het pleintje waar Michael altijd stond, om te kijken of hij daar ook vandaag weer te vinden was. Onderweg haalde ik bij een van de koffietentjes twee kopjes koffie, net als de eerste keer dat we echt hadden gesproken. Zo liep ik dan in mijn zondagse kleren met twee kopjes koffie het dorpsplein op, opzoek naar de jongen die me de grootste zonden deed begaan, door me enorm fijn te laten voelen. Ik nam een klein slokje van mijn koffie, waar wel wat drank in zat. Ik durfde zijn naam niet te roepen, gezien zijn ouders hier nog woonden en ik toch altijd nog twijfelde over alles, juist omdat dit mijn hele opvoeding ondermijnde, maar ik bleef wel naar hem zoeken, want hem zien was altijd een van de lichtpuntjes van mijn dag.

[ bericht aangepast op 28 april 2015 - 0:01 ]

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het deed me iedere keer weer goed hoe steunend Zayn was, dat duwtje in de rug kon ik gebruiken. Met mijn duim aaide ik zacht over de rug van zijn hand en glimlachte dankbaar naar hem. "Dat is lief, maar dat hoeft echt niet. Ik red het wel, maak je geen zorgen," beloofde ik hem. Nu ging ik nog kapot van de stress, ik wist dat het goed ging komen. Dat moest, ik kon niet zakken, niet na alles waar ik zo mijn best voor had gedaan dit jaar, dat kon ik niet zomaar weggooien. De negatieve gedachten verdwenen toen we dichterbij onze plek kwamen, naast mijn appartement was dat de enige plek waar Zayn zichzelf bij mij kon zijn. Ik waarschuwde hem nog dat het hier rookvrij was, ik wilde graag nog gewoon zuurstof in kunnen ademen als het kon. Ik liep alvast naar binnen en maakte het me gemakkelijk op het miniscule bed, dat nog kleiner was dan een eenpersoons, of dat leek zo in de smalle ruimte. Afkeurend keek ik hoe Zayn de sigaret buiten uittrapte, maar ik wilde niet gaan zeuren dat hij dat ook nog eens moest opruimen. Het was beter daarna dat hij kauwgom pakte, want ik zou anders serieus weigeren hem te kussen. Hij kwam bij me zitten en ik grijnsde licht. "Hi, babe," zei ik speels terug en ging gewillig mee in de zoen. Ik legde een hand in zijn nek om hem dichtbij te houden en humde zacht tegen zijn lippen aan. Dit was zo slecht, maar voelde zo goed. Iemand als hij was het waard om voor naar de hel te gaan, als ik het opnieuw kon doen zou ik niets veranderen. Plagerig zette ik mijn tanden in zijn volle onderlip en trok daarna terug. "Hm, nog steeds een beetje asbak," plaagde ik hem en prikte met mijn vrije hand in zijn zij, waarna ik die voor mijn mond hield omdat ik moest gapen. Slapeloosheid, zoals ik al eerder had gezegd. Alleen had ik niet meer de behoefte om te slapen, dat was enkel zonde van mijn tijd met hem. Daarbij stond hier niet een bed om in te slapen, zo was het niet bedoeld.

---

Because I love him, do I need another reason?

[MT]

[ bericht aangepast op 27 april 2015 - 23:38 ]

---

"Family don’t end in blood”

Luke Hemmings.
Schoppend tegen een steentje liep ik door het bos. Ons dorpje was klein en het bos dus ook niet groot, maar het was fijn om hier te lopen, om gewoon even alleen te zijn. Normaal gesproken zou ik nu al in de kerk zitten met mijn ouders, maar ik heb ze ervan overtuigd dat ik écht te ziek was en dat het voor hun alleen maar erger zou zijn als ik de kerk onder kotste. Bij dat laatste gingen ze gelukkig om. Ik had even echt geen behoefte aan de preken van de pastoor, al had ik dat eigenlijk nooit, maar vooral nu had ik gewoon tijd nodig om na te denken. Waarom moest mij dit nou weer overkomen, waarom moest ik verliefd worden op de zoon van een pastoor? Dit was dubbel fout, want ten eerste was het de zoon van de pastoor van de gereformeerde protestantse kerk en waren ik en mijn ouders rooms-katholiek en ten tweede was het in mijn geval bijna een misdaad om verliefd te worden op iemand van hetzelfde geslacht.
Ineens merkte ik op dat ik voor mij nog andere voetstappen hoorde. Natuurlijk, degene die mij tegemoet kwam lopen was Ashton Irwin, de jongen die mijn gedachten al weken niet meer loslieten. Je zou bijna denken dat het geen toeval was.
Automatisch begon ik langzamer te lopen, het moment dat ik zo dicht bij was dat ik hem wel moest begroeten en dat ik bang was dat hij mijn hoofd rood kon zien worden en mijn hart kon horen bonzen, zo lang mogelijk uitstellend. Maar helaas kwam het er toch van, al had ik mij het liefst direct omgedraaid en was ik hard de andere kant opgerend, maar daarmee zou ik mijzelf alleen nog maar belachelijker maken.
"Hi, Ashton," begroette ik hem zo neutraal mogelijk, wat op dit moment nog een hele opgave was, en probeerde maar een beetje vaag te glimlachen.

[ bericht aangepast op 30 april 2015 - 9:59 ]

---

"Family don’t end in blood”

Ashton Irwin.
De hoofdpijn werd met de minuut erger, maar dat kwam ook vooral doordat ik ook met de minuut meer doemscenario's voor mezelf bedacht. Maar uiteindelijk kwam het er allemaal op neer dat ik gewoon als de dood ben voor de gedachte alleen al dat iemand achter mijn gevoelens zou kunnen komen. Ik moest echt ophouden met mezelf zo gek te maken, alsof dat het er allemaal beter op maakt. Ik was zo diep in mijn gedachten verstrikt geraakt dat ik niet eens iemand aan hoorde komen lopen, en dat had dus als gevolg dat ik lichtelijk schrok van de begroeting van die persoon tegen over mij. Ik draaide me om, en zag dat die persoon niet zomaar een persoon was, het was natuurlijk nu net weer Luke. Ik was benieuwd hoe ik mezelf er tot aan kon zetten om enigszins normaal met hem te praten. Hij was immers degene die de laatste paar weken, of misschien zelfs wel maanden bijna alleen maar in mijn gedachten te vinden was. Zo vreemd is het eigenlijk niet om zo vaak hem in mijn gedachten te hebben. Hij is immers een van, al niet de schattigste jongen uit het dorp. Ja, zo raar waren die gedachten toch niet? Nee, inderdaad niet, voor een hopeloos verliefd tiener meisje zijn die gedachten heel normaal. Maar voor mij? Het ergste is nog dat ik mijn geloof en vooral mijn vader hier eigenlijk mee verraad. Ik had geen idee hoe lang ik stil was geweest en ik Luke heb aan lopen staren, laten we hopen dat ik niet al te lang in gedachten was geweest. 'Oh, Hey Luke.' Dwong ik mezelf uit mijn keel te krijgen, en dat koste best wat moeite. Als dit al moeite kostte, een simpele begroeting, hoe moest ik in vredesnaam dan een verder gesprek met hem voeren zonder mezelf compleet voor schud te zetten, en achterlijk rood te kleuren. 'Hoe gaat het met je?' vroeg ik, en probeerde mijn wangen niet te laten verkleuren. Wat voor gesprek moet je in vredes naam voeren met de jongen waar je al lange tijd een ontzettende crush op hebt? Het was nu al aardig ongemakkelijk. Ik was hard aan het nadenken wat ik zou moeten zeggen. 'Wat doe je hier eigenlijk? Ik bedoel, de meeste mensen liggen nog in bed of zitten in de kerk rond dit tijdstip.' glimlachte ik, en keek even beschaamd naar mijn voeten. Ik herpakte mezelf snel weer, en keek Luke in zijn prachtig blauwe ogen. Geen idee waar ik daar in eens het lef voor vandaan gehaald had. Het is al een wonder dat ik nog enigszins normale woorden uit mijn mond krijg.

---

How far is far

Zayn Malik.
Ik vond het niet eerlijk dat Harry niet zou slagen als een of andere kerel zijn werk niet goed zou doen en ik stelde het voor, om met die man te gaan praten, maar dat wilde Harry ook niet. Hij zei dat ik me geen zorgen moest maken en dat hij zich wel zou redden, maar ik kon er niks aan doen dat ik me toch een beetje zorgen erom maakte, ik wist hoe belangrijk die opleiding voor hem was. Als het bij mij was overkomen had ik het echt niet gepikt en dan werden die vooroordelen over moslims dat ze asociaal en agressief waren, ook weer waarheid, maar ik hield me in. Het draaide niet om mij, maar om Harry en bij zou het nog een jaar duren voordat ik mijn scriptie moest gaan maken. 'Als jij het zegt' Ik glimlachte en hij liep alvast naar binnen met de waarschuwing dat het een rookvrije zone was en ik knikte en gehoorzaamde hem ermee en trapte de sigaret uit en pakte daarna een heleboel kauwgum om dat op te eten zodat ik toch nog enigszins een frisse adem zou hebben. Toen ik naar binnen liep, sloot ik de deur achter me en ik ging naast hem zitten. Ik begroette hem plagend en kuste hem toen zacht op z'n lippen. Ik kwam wat dichterbij toen hij z'n hand in mijn nek neer legde. We wisten allebei dat het slecht was, zoenen met hetzelfde geslacht, maar als er een hel bestond, zou ik er zo zonder problemen naar toe gaan, want ik kon het toch ook niet helpen dat ik bi was, maar dat ik me meer naar jongens aangetrokken toe voelde dan naar meisjes. Ik wilde er maar niet aan denken wat er allemaal kon gebeuren als ze er achter kwamen, ik wilde nu geen zorgen hebben, ik had nu Harry. Ik kreunde zachtjes toen hij plagend in mijn onderlip beet en ik trok een pruillip toen hij zich terug trok en vertelde dat ik nog steeds een asbak was. 'Dat valt wel mee' zei ik toen met een scheve grijns en ik rook aan mezelf. 'Ik ruik toch heerlijk' Ik lachte zachtjes en duwde hem achterover op het bed. Het kon maar net, het bed was niet zo groot en ik ging voorzichtig op hem liggen en streelde over z'n gezicht. 'Waarom ben je zo knap'? fluisterde ik toen tegen hem, 'Je bent zo'n knap en sexy' Ik kuste hem op z'n lippen en om hem terug te pakken, beet ik wat harder dan hij net had gedaan in zijn onderlip.

---

'Darling, just hold on'

Michael Clifford
Het was een zware nacht geweest. Toen ik thuis kwam van mijn werk, was het al diep in de nacht. Ik had gedacht dat mijn ouders al zouden slapen, maar niks was minder waar. Mijn vader was nog wakker en goed ook. De drank lucht die ik had geroken toen ik binnen kwam, had eigenlijk al genoeg gezegd. De man was zo dronken als wat en ik was het doel om de drank te kunnen uiten. Het doel dat zonder Ace nu waarschijnlijk nog ergens bewusteloos lag te zijn. Maar ik had Ace wel. De pitbull was in mijn vaders arm gaan hangen zodra hij me een hoek had gegeven en ik had de kans gezien het huis weer uit te komen. Gelukkig voor mij had ik de sleutels van de bar waar ik werkte, zodat ik daar warm zat en zover ik kon, wat kon slapen. Ik was gewoon met ace in zijn mand gaan liggen die er stond. Maar slaap had ik niet echt kunnen vatten. Mijn kaak was dik, opgezwollen en klopten als een mallen. Het zag er dan ook echt niet uit en nu ik over straat liep, zag ik ook iedereen kijken. Niet dat ik er me er iets van aantrok, maar het zou straks wel de mensen wegjagen als ik zou gaan zitten spelen. Of juist niet en ze hadden medelijden hebben, daarbij was het zondag en had iedereen opeens het idee dat ze wat goed moesten doen. waardoor ik dubbel zo veel ving. Maar dat was nog maar de vraag. Voorlopig had ik nog totaal geen zin om te spelen en was het nog rustig. Maar ik ging wel alvast zitten waar ik altijd zat en haalde mijn gitaar tevoorschijn. De koffer legde ik alvast open voor mijn voeten, maar mijn gitaar naast me neer. Ik was er gewoon nog te moe voor en had pijn. Daarbij Zou ik nu toch niet kunnen zingen. Ace sprong meteen op mijn schoot en drukte zijn snuit tegen mijn gelukkig goede wang. Rustig haalde ik het beestje aan, terwijl ik mijn telefoon uit mijn zak haalde omdat deze trilde. Het kon maar een persoon zijn en stiekem brak er een kleine glimlach op mijn lippen. Niall. De enige persoon die me kon laten lachen. Hi Nialler. Je weet waar je me kan vinden. X Onbedoeld betekende deze jongen echt veelte veel voor me. Het was waarschijnlijk mijn grootste fout ooit. Je moest niet hechten aan mensen. Ze deden je alleen maar pijn. Maar toch had ik het gedaan. En Ace stiekem ook, want later op de dag toen ik bijna ik slaap begon te donderen, begon Ace plots te blaffen en rende hij door wat mensen heen. Dat kon maar een ding betekenen. Ik volgde met mijn ogen de hond. Tot deze bij Niall aankwamen die kwam aanlopen. Ik glimlachte klein. 'Hi.' Gaapte ik alles behalve charmant. Waarna ik mijn armen naar de jongen uitstak omdat ik een knuffel wilde. Het enige wat ik nu echt gewoon even heel graag wilde.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Niall Horan
Tijdens het bidden zoemde mijn mobiel weer, maar ik zat net iets te vel in trans om erop te reageren. Daarbij zou ik opnieuw moeten beginnen als ik nu zou stoppen. Het kon toch maar van een persoon zijn, want mijn ouders belden nooit op zondag en zeker niet voor 1 uur 's middags. Toen ik klaar was stak ik nog een kaarsje aan en boog nogmaals voor het beeld van Maria met kind, voor ik de kapel verliet en op mijn telefoon keek. Ik kon het echt niet laten te glimlachen, al wist ik hoe enorm fout dit was. Het mocht niet, het was hetgeen wat me zou onterven van de familie, en wat me in hel zou doen belanden, maar aan de andere kant kon het niet het ergste zijn om in de hel te zijn met Mikey bij me. Ik liep dus snel door de straten en ging nog snel een koffietentje binnen wat verrassend genoeg wel open was op zondag, om twee bekers met de warme vloeistof te halen. Ik nam wel vaker wat te eten of te drinken mee als ik naar hem toeging. Ik wist dat het thuis niet altijd goed liep met hem en zijn ouders, dus dan was het extra belangrijk om hem toch te laten zien dat er in elk geval een iemand was die om hem gaf. Dat deed ik namelijk zeker, of het nu liefde was of niet. Nu wilde ik niet geloven dat het liefde was, dat zou ik niet aankunnen, die zekerheid, maar toch kon ik niet beweren dat hij me compleet koud liet. Ik kwam het pleintje op, waar ik niet veel later werd besprongen door een hond. In het begin was ik enorm van Ace geschrokken, maar inmiddels moest ik er alleen maar om lachen. "Hey, grote jongen. Ik zal je zo aaien, maar nu heb ik mijn handen eventjes vol." zei ik tegen hem, voor ik doorliep naar de plek waar ik Michael altijd kon vonden. Zijn haar had zoals altijd een rare kleur, maar hetgeen wat me echt opviel aan hem waren de dikke blauwe plekken in zijn gezicht. "Wat hebben ze met je gedaan?" vroeg ik in regelrechte shock, terwijl ik hem wel voorzichtig een knuffel gaf. Toch deed ik eigenlijk niets anders dan mijn armen licht tegen zijn flanken leggen, niet alleen voor de koffie, maar ook omdat hij er bont en blauw uitzag, en nog doodmoe ook. Ik deed toch al snel weer een klein stapje terug en gaf hem zijn beker koffie. "Ik dacht dat je wel zin zou hebben in iets warms. Het is het gebruikelijke recept." zei ik met een zacht kusje op zijn goede wang. In het openbaar was ik nog enorm voorzichtig met alles wat ik deed, niet alleen voor zijn ouders, maar ook uit angst voor wat er voor de rest kon gebeuren. Toch kon ik het niet laten even zijn huid te beroeren. "Zullen we ergens rustig gaan zitten, of blijf je liever hier?" vroeg ik voorzichtig. Met Mikey wist ik nog niet zo goed waar ik stond en ik was dan ook wel voorzichtig met wat ik voorstelde. Ik wilde hem namelijk geen verkeerde ideeën. geven, zelfs al wist ik zelf ook niet wat die ideeën zouden inhouden.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Soms vroeg ik me af hoe iets wat zo slecht was, zo goed kon voelen, maar dan zei ik mezelf dat ik niet zo moest piekeren en mee moest gaan in het moment. Dat was precies wat ik nu deed, ik kuste Zayn zonder er bij na te denken en zonder een seconde spijt te hebben. Ik kon het niet helpen, hij was wel mijn vriendje en ik had het recht hem te zoenen, ongeacht de mening van een ander. Zeker als die ander eigenlijk niets over ons te zeggen had. Plagerig beet ik licht in zijn onderlip en grijnsde om zijn kreun die ik daardoor wist te ontrekken en trok terug uit de kus. Om hem nog wat te jennen zei ik dat hij nog steeds een beetje naar asbak smaakte, wat dus helemaal niet zo was, het enige wat ik kon proeven was de frisse kauwgom en gewoon hem. Ik lachte toen hij aan zichzelf rook en ik stak mijn tong naar hem uit. "Dat denk je maar," zei ik tegen hem met een brede grijns en werkte niet tegen toen hij me op mijn rug duwde. Waarom zou ik ook, je moest gek zijn als je dat niet liet doen door iemand als Zayn. Ik legde mijn handen om zijn middel nadat hij bij, of op, het was maar hoe je het zag, me was komen liggen en ik humde zacht om zijn vleiende woorden. "Dan val ik alsnog in het niet bij jou," antwoordde ik en kuste hem terug. Iedereen kon zien dat Zayn de betere was van ons twee, die jongen was persoonlijk door engelen geschapen, dat kon niet anders. Natuurlijk was hij toch uit op wraak, dat merkte ik toen hij zijn tanden niet erg zacht in mijn lip zette en een laag geluid vanuit mijn borst omhoog kwam. "Denk je dat je grappig bent? Want jij en ik weten allebei dat ik je zonder moeite tegen het bed kan pinnen, zonder dat je er iets aan kan doen," fluisterde ik in zijn oor nadat ik me had bevrijd. Het was deels een waarschuwing, deels een belofte. We waren nog wat voorzichtig op dat vlak, omdat de geloven dan wel erg in de weg kwamen, maar een paar woorden voor later was nog nooit iemand van gestorven.

---

Because I love him, do I need another reason?

Michael Clifford
Het enige waar ik echt naar uitkeek op een dag, was om Niall weer te zien. Ondanks dat ik het helemaal niet wilde dat de jongen zo dichtbij kwam. Maar tegelijkertijd wilde ik hem niets liever dan heel de dag bij me hebben. Hij had gewoon een veelte grote invloed op me en hij wist het zelf niet eens. Het enige wat ik dan ook echt deed was wachten tot hij zou komen en ondertussen had ik toch mijn gitaar maar gepakt om er rustig wat op te tokkelen. Wetend dat hij nu toch nog in de kerk zat. Ik zou er ook moeten zitten nu. Niet zijn kerk, maar die van mezelf. Of tenminste toch die van mijn ouders, want zelf ging ik al een paar jaar niet meer. Het geloof was me zo de strot in geduwd dat ik het net zo hard weer uitgekotst had. Ik geloofde er niet in. In hemelemaal niks. Want toen ik nog wel geloofde, sloeg mijn vader me net zo hard en was mijn leven net zo beroerd als nu. alles waar ik in geloofde, alles waar ik voor bad, liet me zitten. Ik mocht niet eens sterven op de momenten dat ik het zelf wilde. En dat terwijl als het me wel was gelukt, ik toch in de hell terecht was gekomen, zoals ieder ander die zijn eigen leven ontneemt. Niet dat ik nog in de hell geloofde. Ik geloofde helemaal niks. Ik zou wel zien waar ik terecht kwam, want ik was er vol van overtuigd dat als er al een hell bestond, ik er nu in leefde. Niks kon in mijn ogen erger zijn dan het leven opzich. Gelukkig voor mij, was er een lichtpuntje en die kwam nu aan met twee dampende bekers koffie. Ik riep Ace snel terug, want ik zag hem er zo voor aan tegen Niall op te springen en zo die koffie over de grond heen te gooien. En ik was zeker wel toe aan koffie. Maar eerst wilde ik een knuffel. 'Het is niks. Het is alleen wat dik.' Probeerde ik Niall gerust te stellen. Ik hoefde hem niet te vertellen wat er precies gebeurd was. Hij wist hoe het er bij mij thuis aan toe ging en ik wilde er verder geen worden aan vuil maken. 'En ik ben niet van porselein he.' Grijsde ik ligt toen Niall me heel voorzichtig omhelsde. Ik grijsde het weg. Zoals altijd was er niks met me aan de hand en zou ik blijven lagen. Niall hoefde niet te weten dat ik van binnen huilde en dat als ik hem niet zou hebben ik allang een wel geslaagde zelfmoord had gepleegd. Mijn wangen werden wat rood bij het kusje op mijn wang en snel nam ik de beker koffie over. 'Dankjewel. Hier ben ik aan toe.' Zuchten ik, terwijl ik even naar Ace keek die nog altijd liep te bedelen om die aai over zijn bol die Niall hem beloofd had. 'Zeg maar waar je heen wilt.' Aangezien het zondag werd en er toch bijna niemand op straat liep, kon ik net zo goed een dagje vrij nemen. Dus pakte ik snel mijn gitaar weer in.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Niall Horan
Michael was duidelijk weer in elkaar geslagen thuis, gezien zijn staat van zijn. Dit gebeurde enorm vaak, veel te vaak als je het aan mij vroeg, maar dat zorgde er niet voor dat ik me minder zorgen zou maken. Hij was niet van suiker of porselein, maar een lichaam kon dit ook niet voor eeuwig aan. Ik had me vaker dan eens afgevraagd om hem te vragen of hij bij mij in wilde trekken, maar ik had weinig ruimte en maar een slaapkamer. Mikey wimpelde het weg, maar echt gerust was ik er niet op. Ik was doodsbang dat zijn vader een keer te ver zou gaan, en hij echt blijvende schade zou hebben hiervan. Ik knuffelde hem dan ook heel voorzichtig en drukte een kusje op zijn wang toen ik zijn koffie aan hem gaf. Ik schonk hem een stralende glimlach en gaf Ace de aandacht waar hij al de hele tijd om aan het bedelen was, of in elk geval half, want de meeste van mijn aandacht bleef toch op zijn eigenaar gericht. Ik nam zelf een slok koffie en haalde even mijn schouders op toen hij zei dat ik mocht bepalen waar we heen gingen. "Heb je misschien zin om met me mee naar huis te gaan? Dan heb je hopelijk wat rust, en kan ik ook even kijken naar die gemene snee in je voorhoofd, als je het niet erg vind." Ik wist zelf niet of de snee diep was, maar het zag er niet goed uit en ik wilde niet dat het zou ontsteken, want dan was hij veel verder van huis. Ik hoopte wel dat Ace het kon vinden met Daniel en Mikki. Nu had hij ze wel eens gezien, want ook bij iedere ronde die ik met de dieren maakte, stopte ik even bij Michael, zolang hij op straat stond, maar het was toch anders als hij op hun terrein zou komen, in plaats van andersom. Als het echt heibel werd kon ik ze altijd nog in mijn slaapkamer opsluiten ofzo, maar ik hoopte gewoon dat het goed zou gaan tussen de twee honden en het lammetje. Mijn arm werd langzaam moe van het aaien van Ace, en thuis zouden mijn twee doerakken alle aandacht weer opeisen, want zeker de terriër was een clown die een publiek eiste te hebben, en anders zijn eigne manieren had om je aandacht te krijgen, en die manieren waren verre van dingen die ik wilde hebben in mijn flatje. Het was ook maar een geluk dat ik gister tijd had gehad om op te ruimen, en het nu dus op een echt flatje leek, in plaats van een rommelig studenten hok met een bed in een aparte kamer. Ook rook het er nu weer heel fris, in plaats van naar bleek, schaap, hond en student. Ik haalde een hand door mijn nette haren en maakte mijn stropdas iets losser om mijn nek. In de kerk moest alles netjes, maar erbuiten voelde ik me er echt niet prettig bij om zo rond te lopen. Ik was niet iemand voor jasje, dasje, pak, en dat zou ik zeker ook nooit echt worden, zelfs al zou mijn baan er waarschijnlijk wel om vragen.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik.
Ik kreunde zachtjes toen Harry in mijn onderlip beet en me daarna doodleuk vertelde dat ik nog steeds naar een asbak smaakte. Ik wist wel dat hij een grapje maakt, maar ik ging er toch enigszins serieus op in en zei dat het best mee viel om daarna met een grijns aan mezelf te ruiken en te verkondigen dat ik best lekker rook, waarop Harry weer zei dat ik dat maar dacht. Ik had soms ook wel door dat ik mezelf niet meer rook, maar dat als ik bij Harry kwam, dat ik dan ontzettend naar rook stonk en dan mocht ik niet eens het huis binnen komen. 'Ja, ja, dat denk ik maar' Ik grijnsde een beetje toen ik hem op z'n rug werkte en bovenop hem ging liggen. Het paste allemaal maar net met het bed dat amper voor een persoon bedoeld leek te zijn. Ik vond hem knap en sexy en gewoon lief en de eerste twee dingen vertelde ik hem ook, maar toch zei hij altijd dat ik de leukste van ons twee was. 'Je moet jezelf niet zo onderwaarderen, jij bent de knapste van ons twee' vertelde ik hem met een knipoog. Soms vroeg ik me wel eens af waaraan ik hem verdiend had, hij was een ontzettende leuke en lieve jongen en ik wilde hem gewoon niet kwijt. Ik gaf hem een kus, die hij beantwoordde en ik nam nog wraak door harder in z'n onderlip te bijten dan hij net had gedaan en een laag geluid kwam uit z'n mond. Het was me weer eens gelukt en ik huiverde lichtjes om z'n woorden die hij me daarna toefluisterde in mijn oor. 'Natuurlijk, ik ben de grappigste van de twee' Ik keek hem grijnzend aan en ik kuste hem nog eens, om hem uit te dagen en beet nog eens in z'n lip. 'Probeer het dan, ik ben vast sterker dan jij' ging ik door. Ik begaf me op glad ijs, dat wist ik, maar het was altijd leuk om hem te plagen en we waren eigenlijk nooit verder geweest dan zoenen en elkaar stiekem aanraken op intieme plekjes, maar verder dan dat niet. Ik was er nieuwsgierig naar, maar ik wist ook dat het niet zomaar kon.

---

'Darling, just hold on'

Michael Clifford
Nu Niall er was, hoefde ik me even niet meer druk te maken. Zoals altijd vergat ik dan even wat voor hekel ik eigenlijk echt aan het leven had en was alles even goed. Al werd ik er wel aan herinnerd door Niall die toch wel bezorgd leek te zijn. Ik voelde me behoorlijk schuldig dat hij zich druk om me maakte en verzekerde hem ervan dat het niks ernstigs was. Al wist ik eigenlijk niet hoe mijn gezicht er uit zag, want ik had nog niet in de spiegel gekeken en ik wist alleen dat het pijn deed en dik was. Ik had geen weet van hoe blauw of bebloed ik was en dat wilde ik eigenlijk ook niet. Rustig nam ik een slok van mijn koffie terwijl ik glimlachen naar Niall keek die Ace zijn gevraagde aandacht gaf. Als je Ace zo zag, snapte ik niet waarom mensen bang voor hem waren. Het was echt een schat van een beest. Ja, je moest niet aan mij komen, maar dat was alles. Me vader was er nu waarschijnlijk ook erger aan toe dan ik, want ace had goed in mijn onderarm gehangen. En het ergste was nog, dat ik me er misschien nog wel schuldig over voelde ook. Ik knikte langzaam toen Niall vroeg of we naar zijn huis zouden gaan. Ik wist waar het was, maar was er nog nooit binnen geweest. Gewoon omdat ik dan het idee had dat ik hem dan teveel tot last was en daarbij was ik altijd alleen maar bezig op straat om geld bij elkaar te sprokkelen en dat lukte niet als ik ergens binnen zat. Maar vandaag kon het wel. Ik ging even met mijn vingers langs mijn voorhoofd toen Niall over een snee begon. Ik had niet door gehad dat ik die had, maar het bloed aan mijn vingers bevestigde het. 'Jou huis is goed.' Mompelde ik bevestigend, waarna ik mijn koffer in de gitaarhoes deed en het ding over mijn schouder gooide. De nu nog loslopende Ace lijnde ik voor de zekerheid aan, want ik wist niet hoe hij zou regeren straks bij Niall thuis. In het algemeen kon hij het vinden met Mikki en Daniel, maar het was wel een adere omgeving en ace was soms zo onvoorspelbaar als het weer.

[ bericht aangepast op 29 april 2015 - 14:08 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Zayn kon zeggen wat hij wilde, maar als ik aan elk willekeurig persoon vroeg wie van ons er het beste uitzag, zouden ze allemaal naar hem wijzen. Daar bestond geen twijfel over. Ik schudde mijn hoofd toen hij zei dat ik mezelf niet moest onderwaarderen. Dat deed ik ook niet, ik sprak alleen de waarheid. Het effect dat hij had op mensen was ongelofelijk, datzelfde effect had hij op mij. Dat bleek weer eens toen hij me zoende en ik gelijk een reactie gaf zodra hij zijn tanden gebruikte, Zayn was gewoon letterlijk alles wat je zocht in een man. Hij was lief, knapper dan mogelijk zou moeten zijn en als je voorbij zijn stille karakter keek en hem echt liet praten merkte je ook dat hij ontzettend intelligent was. Ondanks dat was ik fysiek gezin toch echt sterker en dat liet ik hem met een gefluisterde waarschuwing merken. Ik tolde met mijn ogen om zijn woorden dat hij inderdaad de grappigste van ons twee was, maar kuste hem alsnog terug. Dat had ik niet moeten doen, want hij vond het dus leuk me nog verder uit te lokken, zowel met zijn acties als woorden. Ik zou hem wel eens bewijzen dat ik sterker was. Ik legde mijn handen bij zijn middel en draaide ons simpel om, waardoor ik nu boven hem hing. "Wat zei je ook alweer?" zei ik met een kleine glimlach en liet mijn vingers licht over zijn scherpe kaaklijn glijden. Mijn lippen volgden mijn vingers al snel, langs zijn kaak, naar zijn lippen toe en ik zoende hem zacht. "Ik heb gewonnen, wat is mijn prijs?" fluisterde ik tegen zijn lippen aan. Stiekem wilde ik verder dan alleen onze enigszins onzekere en onhandige aanrakingen zo nu en dan, maar dat was aan hem. Het was namelijk niet bepaald een perfect moment, hoewel de plek juist was. Voor de meeste mensen was dit niet meer dan een afgelegen plek, maar voor ons lag dat veel persoonlijker, dit was ook de plek van onze eerste kus. Ik wist niet of hij dat zich nog kon herinneren, voor mij was het iets dat ik nooit meer zou kunnen vergeten.

---

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Michael stemde gelukkig wel met me in toen ik hem vroeg of hij meeging naar mijn huis, maar had het duidelijk nog niet door dat er een straaltje bloed langs zijn gezicht liep. Ik wilde er echt wel even naar kijken, en hem anders naar de doctor brengen, want dit was niet goed. Ik glimlachte bij zijn bevestiging dat we naar mijn huis gingen. Ik wachtte tot hij zijn spullen had ingepakt en Ace had aangelijnd. De hond was echt een schatje, maar soms een beetje te enthousiast. Voorzichtig pakte ik zijn hand vast en nam hem mee naar mijn huis. We waren er vaker dan eens langs gelopen, maar nog nooit binnen geweest. Ik was tot nu toe bang geweest dat hij het niets vond, dat hij zou schrikken van de rotzooi, dat hij nooit meer langs wilde komen. Onder het lopen kon ik mijn ogen niet van de kleurrijke jongen houden. Hij was echt prachtig, zelfs al had ik gemengde gevoelens over dit alles. Het voelde geweldig, maar omdat ik altijd had geleerd dat het zo fout was, durfde ik dit niet verder te nemen. Ik was zo bang voor wat er dan zou gebeuren. Gelukkig was het niet ver lopen, waardoor ik maar weinig kon pijnzen over wat het allemaal kon inhouden als Michael en ik wel hier meer van maakten dan alleen vrienden. Ik stopte onderaan de flat en liet Mikey even los, al was het met tegenzin, om de sleutels uit mijn zak te vissen en de deur te openen. "Kom binnen. Het is op de zesde verdieping, maar we kunnen met de lift." zei ik tegen hem, terwijl ik de deur voor hem openhield. De jongen was een schatje, net als zijn hond. Toen we eenmaal boven waren opende ik ook mijn voordeur, waardoor het lammetje en de hond ons tegemoet kwamen rennen. "Mi casa es tu casa." zei ik, terwijl ik Daniel en Mikki tegen probeerde te houden, zodat ze niet naar buiten zouden rennen, maar gewoon binnen zouden blijven. Binnen konden ze veilig met Ace spelen, maar buiten was het onveilig en waren Michael en ik toch ook een stuk minder vrij om te doen wat we wilden, zelfs al had ik eigenlijk geen idee wat we zouden doen. Waarschijnlijk zou het blijven bij koffiedrinken en wat kletsen, nadat ik zijn hoofdwond had verzorgd. Ik keek afwachtend naar Michael, opzoek naar enig teken van zijn gedachten over mijn flatje.

---

Bowties were never Cooler