Take Me To Church • Speeltopic 1 - Speeltopics

Stel je groeit op in een streng gelovig gezin, maar voelt daar zelf niets voor. Dat is dan erg jammer, want je zit er toch echt mee tot je het huis uit bent. Gelovige gezinnen bidden, en weigeren te werken op Zondag, enzovoort. Maar dan heb je extreem gelovige gezinnen waar je bijvoorbeeld geen tv mag kijken, geen onnatuurlijke uiterlijke veranderingen mag ondergaan zoals je haar verven, en al helemaal niet op hetzelfde geslacht mag vallen. Je maakt je daar niet al te veel zorgen om, alsof jou dat ooit zal gebeuren. Maar wat nou als je erachter komt dat je misschien toch op hetzelfde geslacht valt. Wat zal je familie hiervan vinden? En zal je relatie de kritiek uiteindelijk vol houden?

Rollen •
Luke Robert Hemmings • Fitzgomery
Ashton Fletcher Irwin • Everglot
Michael Gordon Clifford • TylerJoseph
Harry Edward Styles • Harry_Styles
Louis William Tomlinson • Rovers
Niall James Horan • MikeyGClifford
Liam James Payne • Yareau
Zayn Javvad Malik • Rovers

Invullen •
Volledige naam •
Leeftijd •
Innerlijk •
Uiterlijk •
Soort geloof •
Geschiedenis •
Eventuele relaties •
Extra •

Regels •
• Probeer je aan het minimum van 200 woorden te houden.
• Maximaal twee personages per persoon.
• Houd het realistisch.
• Niet andermans personages besturen.
• Houd het gezellig.
• Gesprekken buiten de RPG om graag in het praattopic.
• Naamsveranderingen tussen haakjes aangeven () [] {}.
• Gelieve aan te geven als je voor een tijdje niet kan reageren.
• Graag minimaal twee keer per week reageren om het topic zo lang mogelijk van het doodlopen te weerhouden, meer mag natuurlijk altijd.

Koppels •
Zayn en Harry.
Michael en Niall.
Louis en Liam.
Luke en Ashton.

Begin •
Het is een gewoon een alledaagse Zondag, en iedereen doet zijn eigen ding. De een gaat naar de kerk, terwijl sommige anderen samen afgesproken hebben of elkaar toevallig tegen het lijf lopen.

[ bericht aangepast op 3 juni 2015 - 23:14 ]

---

How far is far

Niall Horan
Ace was bij ons in de keuken komen zitten, terwijl Daniel en Mikki zich nu op de bank nestelden. Dat was hun vaste plekje als ik thee aan het zetten was, wat ze vreemd genoeg aanvoelden op een of andere manier. Ik vond het fijn om nu gewoon even rond Michael te zijn, maar ik merkte ook, nu we op een voor mij veilige plek waren, dat ik onbewust mijn onderbewuste meer de vrije loop liet gaan. Hierdoor kwam ik ook in een soort stotterende verwarring terecht die eindigde toen ik de thee inschonk en het gemorste water oplapte. dat dacht ik in elk geval, want Mikey's handje op de mijne liet me wel merken dat het niet zo was. Ik keek naar hem op en luisterde naar zijn woorden, maar ik kon me absoluut niet concentreren, zeker nu de drang alleen maar erger werd, de drang om voor altijd mijn ziel de diepste krochten van de hel in te sturen. In een opwelling, waar ik echt wat aan moest doen, draaide ik mijn hand om in de zijne en vervlocht voorzichtig onze vingers, voor ik iets op mijn tenen ging staan en hem zacht kuste. Het leek wel of er een bom liefdesvlinders in mijn hart ontploften, zo ongelofelijk fijn voelde het, maar tegelijkertijd voelde ik me er enorm schuldig over. Hiermee verpestte ik waarschijnlijk in een keer onze vriendschap, onze onschuldigheid, en het allerergst nog: zijn vertrouwen. Ik trok langzaam weer terug en liet hem los. "Sorry. Het zal nooit meer gebeuren. Ik snap dat je me nu nooit meer wil zien." zei ik zachtjes, voor ik de keuken uit liep, richting de deur. Het was misschien vreemd, maar op dit moment zag ik tussen de oncontroleerbare stroom van emoties en gedachten niet meer waar de wereld op sloeg. Ik moest mijn hoofd leegmaken, alleen, en dat ging niet met Mikey om me heen. Zoizo deed het pijn om te bedenken dat ik hem hierna waarschijnlijk nooit meer tegen zou komen, want hij betekende de wereld voor me, maar zelfs al was hij gay, dan zou hij nog niets met me willen. Niemand wilde dat toch? Ik was een waardeloze zondaar en zeker Mikey's liefde verdiende ik in nog geen miljoen jaar.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Zijn broek was geen probleem en was zo uit, wat voor Zayn een stuk prettiger zou zijn. Wat hij zei was erg lief en ik mocht mezelf gelukkig prijzen met een jongen als hij. Hij was niet de enige die me begreep, maar wel de enige die in dezelfde lastige situatie zat als ik. Heftiger weliswaar, omdat hij nog thuis woonde. Daarom steunde ik hem in alles waarin hij me nodig had, zelfs als het zo erg werd dat hij gedwongen was bij me weg te gaan. Ik zou het begrijpen. Een grijns vormde zich om mijn lippen door het geluidje dat hij maakte toen ik zacht in zijn kruis kneedde, ik kon al voelen dat een plekje op de stof nat was. Ik kuste zijn nek en gaf hem de keus de touwtjes volledig in handen te nemen of dat ik hem hielp en hij alsnog onder mocht liggen. "Natuurlijk, Zayn. Ik zal je met alles helpen wat je nodig hebt," zei ik met een glimlach en aaide met mijn vrije hand over zijn wang. Het was logisch dat hij wat hulp wilde om me geen pijn te doen. Ik zoende hem zacht terug en keek hem schuin aan bij zijn vraag. Het was niet eens een vraag meer, ik zou hem dolgraag aanraken nu het eindelijk kon. Toch liet ik hem mijn hand pakken en me door hem begeleiden, terwijl mijn blik nooit de zijne verliet. Mijn hand sloot zich voorzichtig om zijn lengte en ik drukte mijn lippen op die van hem zodat ik ondertussen rustig met mijn duim in rondjes over zijn eikel kon wrijven. "Hoe voelt dat?" fluisterde ik in zijn oor en duwde hem met zachte hand op zijn rug. Het was vanzelfsprekend dat hier nou eenmaal geen glijmiddel was, maar speeksel voldeed vast wel. Mijn lippen dwaalden af naar beneden zonder dat ik stopte met hem te plezieren, waarna ik lichtjes likte over zijn top om hem wat te plagen. Waar Zayn niet verder kon, of durfde, dan een beetje, kon ik hem zover nemen dat mijn neus zijn huid raakte. Het was niet altijd een pretje om telkens het gevoel te hebben te moeten kokhalzen en dat je ogen ervan begonnen te tranen, maar voor hem zou het geweldig voelen. Daarom nam ik hem volledig in mijn mond en keek met twinkelende ogen naar hem op. Misschien was ik me een beetje aan het uitsloven, wat hij trouwens verdiende voor zijn eerste keer. Ritmisch begon ik op en neer te bewegen en gebruikte mijn tong waar ik dat kon en bleef hem aankijken om te kunnen zien hoe hij erop reageerde en of ik iets beter voor hem kon doen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik.
Ik vroeg aan Harry of hij me wilde helpen, het was de eerste keer dat we verder gingen dan alleen zoenen en ik wilde niet dat er iets fout ging, ik wilde eigenlijk dat het perfect zou zijn, want dat hoorde je eerste keer toch te zijn? Perfect. Hij keek me aan toen ik aan hem vroeg of hij me wilde aanraken, want mijn lichaam hunkerde gewoon naar zijn aanrakingen en ik kon eigenlijk niet meer wachten en ik pakte zijn hand en legde die die op mijn lengte. Ik hapte naar adem toen hij langzaam met z'n duim rondjes over mijn eikel heen cirkelde, het voelde echt heel goed. Ik kuste hem zacht terug en ik humde wat tegen z'n lippen. 'Dit voelt goed' vertelde ik hem schor, 'Ga door Harry' Hij duwde me zacht op m'n rug, terwijl ik mijn blik niet van hem af durfde te halen, te bang om iets te missen. Ik wist ook wel dat we glijmiddel nodig hadden om verder te kunnen, maar ik bedacht me dat Harry daar vast wel een oplossing voor zou verzinnen. Zijn lippen dwaalde verder af naar beneden en hij likte over mijn top, waardoor ik zachtjes kreunde. 'Ja' Harry nam mijn lengte nog verder in zijn mond en ik spreidde mijn benen automatisch zodat hij er nog wat beter bij kon. Ik kreunde steeds een beetje harder toen hij ritmisch met z'n hoofd begon te bewegen en mijn handen vonden z'n haren, waar ze zich invlochten. 'Ga door' kreunde ik tegen hem, 'God, dit voelt zo goed, zo goed' Misschien dat ik zelf nog wat kon doen en ik duwde mijn heupen iets naar voren, zodat ik nu met zekerheid kon zeggen dat ik helemaal in z'n mond zat. 'Je mond voelt zo goed, zo heerlijk warm' Ik trok wat harder aan z'n haren, terwijl ik die dingen naar hem toe kreunde. Ik had tot voor kort nooit geweten, hoe lekker dit kon zijn.

---

'Darling, just hold on'

Michael Clifford
Ik wilde het zo graag goed doen. Maar ik was maar ik en ik was een mislukkeling. Ik leek Niall alleen nog maar meer van slag te maken en nu durfde hij ook niet eens meer normaal een vraag aan me te stellen. Toch probeerde ik hem ervan te overtuigen dat hij het gewoon moest vragen. Dat hij moest leren eens te zeggen en te doen wat hij zelf wilde, zonder zich eerst af te vragen wat andere ervan zouden denken, zodat dat hem ook niet tegen kon houden. Maar het bleef stil. Ik probeerde iets van zijn gezicht af te lezen, maar was werkelijk radeloos. Heel even schoten mijn ogen naar onze handen, die hij nu in elkaar had gelegd en verstrengeld en automatisch kneep ik er zachtjes in. Ik wilde mijn mond weer opentrekken om hem te smeken of hij het me gewoon wilde vragen, maar ik kon het niet. Niall drukte zijn lippen op de mijne en kuste me. Mijn hersens maakte kortsluiting, maar konden de warmte die mijn lichaam overspoelde niet tegenhouden. Maar ik was te verwart en het was te kort om echt terug te kussen. Hij had het gezegd en ik had er niet naar geluisterd. Maar wat verwachten je. Ik was nog steeds ik. Het stomme, lelijke joch dat niet eens door zijn eigen ouders geliefd was. Maar dat was niet hetgene waar ik me druk om maakte, want zonder Niall echt te hebben, glipte hij zo door mijn vingers heen. Nog altijd verward bleef ik achter in de keuken. Totaal niet beseffend wat er net gebeurd was. Het was Ace die me al meteen uit mijn trans haalde en me terug de wereld op blafte. De hond begon aan mijn broek te trekken en ik wist dat ik achter Niall aan moest. 'Niall wacht!' Gelukkig was zijn apartement niet heel groot en was ik met een paar passen bij hem. Bij de deur greep ik zijn pols vast en trok ik hem terug, tegen mijn borstkas. 'Doe dat nog eens.' Fluisterde ik zacht. Tuurlijk Michael. Zelfs dit kon je niet op een normale manier oplossen.

[ bericht aangepast op 7 mei 2015 - 21:56 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Fitzgomery went Koch.]

---

"Family don’t end in blood”

Niall Horan
Michael's kneepje in mijn hand moedigde me aan om toch al mijn moed bij elkaar te sprokkelen en hem de kus te geven waar ik om had willen vragen. Het liet mijn hart een sprongetje maken en maakte me aangenaam warm van binnen, maar zodra ik terugtrok schoten de verschrikkelijkste dingen door mijn hoof. Dat het warme gevoel de vlammen van de hel waren, waar ik nu voor eeuwig in zou branden, dat ik Mikey tot hetzelfde lot had verdoemd, dat onze vriendschap verpest was en ik zijn vertrouwen had gebroken. Ik verontschuldigde me en probeerde weg te komen, maar net toen ik naar de deurknop wilde rijken voelde ik een hand zich om mijn pols sluiten en werd ik tegen zijn borst getrokken. Het kon maar een iemand zijn en direct kreeg ik het weer enorm warm van binnen, waardoor ik het ook weer benauwd kreeg. Ik had zeker genoten van de kus, nog nooit had ik me zo fijn gevoeld, maar het brandende vurige gevoel in me maakte me heel angstig om verder te gaan. Zonden begaan was een ding, maar iets duivels, met duidelijke duivelse aanwezigheid, was een heel ander ding. Nu de duivel toch al bezit van me had genomen kon ik zo misschien beter naar de kerk gaan en vragen voor een exorcisme, nu ik nog wat controle over mezelf had. Bij Michael's fluistering bleek alleen dat ik toch zwakker was dan gedacht. Ik kon geen nee zeggen tegen de jongen, zelfs al was het duivels. Dat het ook nog enorm fijn voelde, zorgde dat ik zonder blikken of blozen direct weer op mijn tenen ging staan en hem kort en zacht kusje. Het vuur leek alleen maar aan te wakkeren en dat maakte dat ik de kus snel afsloot en ik hem bang aankeek. "Mikey, sorry dat ik het je vraag, maar wil je zo op Mikki en Daniel letten als ik naar de kerk ga? Ik ben namelijk bang dat er iets goed mis met me is en ze me er daar alleen mee kunnen helpen." zei ik zacht, met angst duidelijk af te olezen van mijn gezicht, terwijl ik haast manisch probeerde zijn hand vast te pakken. Ik had nu echt steun nodig, want ik had hier naast deze jongen eigenlijk niemand die me begreep. In de kerk zat nog wel een jongen van mijn leeftijd, Luke, maar dit soort problemen waren vast zijn pakkie an niet. Zo zag hij er in elk geval niet uit.

---

Bowties were never Cooler

Liam James Payne.

---

Reality's overrated.

Liam James Payne.

Zodra ik buiten kom hoor ik Louis stem mijn naam (bijnaam) vrolijk kirren en drukt hij een kus op mijn lippen. Zijn stem is uniek, het accent is schattig, zijn klanken zijn vol vreugde en levenn. En het mag dan wat hoog zijn en af en toe uit de bocht vliegen, zijn stem past bij hem. Zijm sstemis perfect. Zijn idee doet me glimlachen, ook zijn plannen zijn altijd goed, bijna altijd dan. "Dat klinkt goed, love," zeg ik en druk nog een kus op zijn lippen, ze zijn te aantrekkelijk om te weerstaan, excuseer me. Oh en ik bbegrijp heel goed wat hij bedoeld, ik ben echt niet zo onschuldig als ik lijk. Toen we een tijdje samen waren heeft Louis mijn maagdelijkheid ontnomen en seks met hem is een genot, iedere keer weer. Met onze uitkomst hebben mijn ouders me meteen uitgebreid uitgelegd hoe seks werkt in de homowereld, het maakt immers deel uit van één van onze vier zuilen en zelf doen ze er niet aan - al weet ik toevallig dat mijn vader eens een geit heeft genomen en het geprobeerd heeft met een ezel, dit laatste mislukte, maar ik zal me er nooit aan wagen -, des te vbeter het is dat ik daar voor opmaak. Toch, ik ben nooir het type geweest met Jan en alleman naar bed te gaan, hetero is het sowieso niet te bedoelen en homoseksueel zou ik het ook niet doen voor mijn geloof, dus ook niet met Louis binnen mum van tijd. Ooj al was hij al mijn beste vriend en ook al is hij speciaal. Het wachten heeft voor mij in ieder geval de eerste keer alleen maar specialer gemaakt. "Maar jij fietst wel, hè Boo?" vraag ik hem met een plagende ondertoon. Hij is kleiner en smaller zijn kont is wel groter, maar hij heeft wel tatoeages die ik niet heb en hij is nog wel eens laks aan de (kerkse) regels, terwijl ik die blindelings volg. Er is geen duidelijke man of vrouw in onze relatie, enerzijds is hij ooverduidelijk de man, maar op andere momenten ben ik het weer. Ik druk nog een kusje op zijn wang. Hmm, hij is toch zo heerlijk knuffelig en leuk, ik mag van geluk spreken dst ik hem heb. Voor de tijd die me nog rest dan, want er is al een tijdje iets belangrijks wat ik hem moet vertellen, wamt al weet hij hoe het geloof zit, hij weet niet dat alles al gepland is en dat de dag steeds dichterbij komt. Hij weet niet eens dat er een datum is, maar ik vind het te moeilijk om te vertelldn, dus blijf ik hwt uitstellen. Dn misschien is dat uiteindelijk ook maar het beste.

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson.
Zodra ik mijn vriendje zie, kir ik zijn naam, nou ja, meer de bijnaam die ik hem heb gegeven. Ik druk snel een kus op z'n lippen, want dat kan hier gewoon. Liam woont een beetje achteraf en zijn ouders zijn er totaal oké mee dat ik iets heb met hun zoon, in tegenstelling tot de mijne, die echt zouden flippen en me zouden vervloeken en dan zouden ze ook nog zeggen dat ik naar de hel ga, als die überhaupt bestaat. Ik leg mijn plannen aan hem uit en hij stemt er mee in, natuurlijk zou hij dat doen. Hij is echt niet zo braaf als hij er uit ziet en ik ben ook eigenlijk helemaal niet zo braaf. Ik kus hem terug en ik kan het niet laten om z'n onderlip tussen mijn tanden te nemen en deze naar me toe te trekken en hem daarna los te laten. 'Natuurlijk fiets ik' zeg ik dan met een lach als hij aan me vraag of ik ga fietsen. Ik heb ook heus wel door dat hij het liefste naar mijn kont staart, want mijn kont is voor een jongen abnormaal groot, hij lijkt wel een beetje op Kim Kardashian, maar die van haar is zelfs nog groter dan de mijne heb ik begrepen. Maar volgens Liam kan je hem als een kussentje gebruiken en er prima op slapen en dan zal ik hem daarin wel geloven. Ik pak zijn hand en ik trek hem mee naar mijn fiets en ik grijns naar hem. 'Stapt u op mijn prins'? Ik pak mijn fiets vast en wacht tot hij op de bagagedrager is gaan zitten. Het is fijn dat hij niet alleen mijn vriendje is, maar ook mijn beste vriend, waardoor we elkaar heel goed kennen en als ik hem soms mee neem naar mijn appartement of naar mijn ouders, dat het dan niet raar overkomt. Ik stap nu ook op de fiets en ik moet hem even recht houden, voordat straks Liam eraf valt en dat is nou ook weer niet de bedoeling. Ik stap nu op mijn fiets en begin langzaam te trappen. 'We gaan naar het strand' vertel ik hem, al heb ik hem dat al eerder gezegd en soms ben ik gewoon te druk dat ik gewoon vergeet wat ik tegen andere mensen heb gezegd, maar ik heb geen alzheimer of vasculaire dementie, dat weet ik wel zeker. Het is gewoon een ding wat komt door mijn ADHD, al is het nooit vast gesteld dat ik dat heb. En nu ben ik met mijn vriendje en deze dag kan gewoon niet meer stuk.

---

'Darling, just hold on'

Michael Clifford
Ik snapte er werkelijk niks meer van. Niet van mezelf en al zeker niet van Niall. Het was dan ook dat Ace me bij zinnen blafte, anders had ik na een uur waarschijnlijk nog verdwaasd in de keuken gestaan. Maar aangezien ace dat wel deed, was ik net op tijd om Niall tegen te houden, voordat hij de deur uit was. Ik wist alleen geen zinnig woord uit te brengen, dus vroeg ik hem me nog een keer te kussen. Gewoon omdat ik een idioot was, die niet normaal in dit soort situaties kon nadenken. En hij deed het zonder enige twijfel. Dit keer kuste ik hem zachtjes terug en even dacht ik dat het goed was, maar zijn blik na de kus vertelde me het tegenover gestelde en zijn worden bevestigde het. En ze voelde als messteken. Messen die hij er eigenhandig instak. Mijn gezicht betrok en licht schudden ik mijn hoofd, waarna ik in een sarcastische lag schoot. 'Weetje. Ik ga wel. Dan hoef je niet te gaan smeken om vergiffenis bij die god van je en kan je, jezelf je verdere leven voor blijven liegen over je geaardheid.' Dit ging niet en zou ook nooit gaan werken ook. Dus ik rende weg, zoals ik dat altijd deed. Alleen te laat om er zonder kleerscheuren vanaf te komen. Want ik had Niall te dichtbij laten komen. Het was mijn eigen schuld. Ik wist hoe diep Niall in het geloof was verzonken. Met een knip met mijn vingers stond Ace naast me en trok ik de deur open. Mijn gitaarkoffer die bij de deur stond griste ik nog net optijd mee. 'Ik hoop dat je er gelukkig mee word.' Snauwde ik nog voordat ik de deur weer achter me dicht trok en het trappenhuis in stormde.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Niall Horan
Ik wilde dit niet eindigen, ik wilde bij hem blijven, maar ik was bang voor wat ging komen, en het was me zo geïndoctrineerd dat ik zodra ik iets van angst of twijfel voelde ik terugviel op mijn geloof en gebeden. Toen Mikey dan ook echt boos op me werd en echt vertrok viel ik als vanzelf op mijn knieën, wat ik door de pijn die erdoor kwam echt minder moest gaan doen. Ik begon gebedjes te prevelen, maar halverwege kreeg ik plots een realisatie. Dit kwam niet omdat hij mij niet zag zitten, maar omdat ik compleet meeging in de indoctrinatie van mijn ouders. Zelf geloofde ik echt niet dat alles in de bijbel letterlijk waar was, de verhalen waren er om lessen uit te trekken en om voorbeelden te geven over de grootheid van God en Jezus. Ik hoefde niet te kiezen tussen Mikey en mijn geloof, maar moest nu eens eindelijk echt vrij breken van de banden der indoctrinatie die ik hier had proberen te ontsnappen, maar wat duidelijk was mislukt. Ik krabbelde met moeite op en hoppelde naar de deur, waar het wel duidelijk werd dat ik te laat was. Ik pakte mijn gitaarkoffer van naast de deur. Ik had alles verpest, zoals altijd, en kon het in geen mogelijkheid meer goedmaken. Ik ging op de bank zitten en opende de koffer, waar tot mijn verbazing niet mijn gitaar, maar die van Mikey met wat kleingeld in zat. Misschien kon ik het toch nog goedmaken. Ik sloeg even dankbaar mijn ogen op en stopte in een opwelling ook nog een tientje, wat op tafel la, samen met een reservesleutel, in de koffer. Hierna stond ik op en lijnde mijn huisdieren aan voor ik toch wel enorm nerveus en met een enorm schuld gevoel richting het plein liep. Ik wist niet of hij me ooit nog wilde zien, maar hij wilde vast graag zijn gitaar en daginkomsten terug, wat mij hopelijk een kans gaf hem op mijn knietjes te smeken om vergiffenis.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Ik had niet zo boos mogen worden. Niall kon er ook niks aan doen dat hij zo gehersenspoeld was. Maar ik kon het gewoon niet. Hij vervloekte zichzelf voor zijn gevoel, terwijl hij mij de hemel in prees. Terwijl ik de reden was van het kwaad en ik zelf net zo slecht zou moeten zijn in zijn ogen, omdat ik ook op jongens viel. Omdat ik op hem viel. Mijn vader had gelijk. Ik zorgde alleen voor problemen. Dus om Niall te beschermen, zou ik voortaan zo ver mogelijk bij hem uit de buurt blijven. En terwijl ik dat bedacht brak langzaam mijn hart. Dit was precies de reden waarom ik nooit gehecht wilde raken aan mensen. Maar bij Niall had het anders geleken. Hij zou me nooit pijn doen. En nu was ik juist degene die hem pijn deed. Kwaad haalde ik mijn neus op, om het benauwde gevoel dat in mijn borstkas op kwam zetten we te houden, maar ik was vergeten dat mijn gezicht bond en blauw zag en er in mijn voorhoofd een diepe snel zat, die daardoor nu weer opensprong. Ik was gewent geraakt aan de pijn. Zacht vloekte ik terwijl ik met mijn hand lang mijn voorhoofd ging, waar ik het bloed onder de pleister door voelde lopen en kwaad trok ik hem stomme ding eraf. Ik was er klaar mee, waardoor ik geen flauw idee meer had waar ik eigenlijk was, of waar ik eigenlijk heen ging. Gelukkig had ik ace, die precies leek te weten waar we zijn moesten en hij blafte me bij bewustzijn toen we automatisch op ons vertrouwde plekje waren beland. Zuchten zetten ik me tegen het muurtje aan en zetten ik mijn gistaar koffer naast me neer. Zodra ik zat, kwam ace onhandig op mijn schoot liggen en legde hij zijn kop op mijn borstkas. Zachtjes begon ik hem te aaien, terwijl ik a father's trophy van sleeping with sirens begon te nurieen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Niall Horan
Ik ging Michael achterna, nadat ik alles had verpest. Ik snapte mezelf al heel lang niet meer en het feit dat Mikey gay was kon ik nog minder behappen dan dat ik het zelf was. Ik had hem ook laten gaan, waar het niet dat hij de verkeerde gitaar had meegenomen. Ik rende richting het plein met Daniel en Mikki in mijn kielzog, zoekend naar de jongen die me zo goed kon doen voelen, door alleen maar te bestaan. Het was ook een zonde om anderen te verheerlijken behalve god zelf, maar mijn trackrecord was toch al verre van schoon, dus waarom zou ik de moeite doen om alles te zoeken wat Mikey fout deed,want in mijn ogen was dat nu nog maar bar weinig. Ik rende het plein op en over,met geen teken van de jongen, tot mijn hondje bleef staan en kort blafte. Daar zat hij als een hoopje ellende zacht te neuriën. Ergens herkende ik de melodie van een nummer wat hij vaker speelde en wat me ook vaker dan eens bij de keel had gegrepen door emoties. "Why are you running away? I don't understand this, is this how it ends? Why are you running away? Tell me please, tell me please, I need to know. Is this what you call a family?" zong ik zachtjes op de melodie toen ik bij hem neerknielde. "Het is mooier als jij het zingt." zei ik zachtjes, voor ik zijn gitaarkoffer bij die van mij zette en me naast hem op de grond liet zakken. "Het spijt me, Mikey. Het spijt me echt heel erg." was het enige wat ik nog uit mijn strot kon krijgen voor het me ook langzaam te veel werd. Ik wist gewoon niet wat te doen, met wat dan ook op dit moment. "Tá an ticéad a'am don bhealach fada. Dhá bhuidéal uisce don thuras. Is ba bhreá liom cara a bheith in éindí liom. Mé ag fágáil amárach, mbeidh tú liom?" zo zong ik zachtjes het eerste coupletje van de cup song in mijn moedertaal. Hij kon het vast niet verstaan, dat had ik wel vaker gemerkt, maar misschien herkende hij het deuntje. Als hij namelijk met me weg wilde rennen, zou ik er geen seconde over twijfelen, hoe onzeker ik me nu ook voelde. Michael liet me fijn, veilig, en nuttig voelen, of ik wel echt een plekje had hier op deze grote groenblauwe bol, en dat fijne gevoel wilde ik niet door mijn vingers laten glijden zonder er voor te vechten,zelfs al wist ik niet hoe.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Dit was zo'n moment dat ik gewoon heel graag normaal naar huis wilde. Ik voelde een hoop ellende en zo op straat zwerven hielp daar totaal niet bij. En even twijfelde ik of ik niet gewoon liever klappen kreeg. Maar aangezien mijn gezicht al zo'n pijn deed, zocht ik toch maar mijn vaste plek bij het plein op. Ace die meteen op me klom zodra ik zat, zorgde ervoor dat ik niet meteen in huilen uitbaten en ik enigszins rustig bleef. Ik trok het bakbeest stevig tegen mijn borst, sloot mijn ogen en begon als automatisch zacht te nurien. Het was een liedje dat woord voor woord beschreef hoe ik me voelde en over dingen dacht. Ik negeerde het plakkerige warme spul dat over mijn voorhoofd langzaam naar beneden droop en probeerde mijn gezicht zo goed mogelijk te ontspannen tegen de pijn. Nu het steeds dikker begon te worden, kreeg ik er ook steeds meer last van. Waar ok straks ook nog last van kreeg was mijn hart, omdat ik me bijna dood schok toen iemand opeens mee begon te zingen. Mijn ogen schoten open en ok keek recht naar Niall die plots voor me geknield zat. Ik slikte moeizaam en sloeg langzaam mijn ogen weer neer naar Ace bij zijn complimentje. Ik bleef zachtjes over zijn kop kriebelen en hij keek me met grote trieste ogen aan. Hij nam mijn emoties over en ik voelde me er maar wat schuldig over. 'Nee, het spijt mij.' Fluisterde ik zacht, waarna ik toch weer op keek. Ik meende het. Ik wist dondersgoed dat alles mijn schuld was, ik wist alleen niet wat ik er tegen kon doen. Behalve uit zijn buurt blijven, maar dat leek nu al te mislukken. Niall begon te zingen, alleen kon ik het totaal niet plaatsen. Het duurde even voordat ik doorhad welk liedje hij had ingezet, omdat ik geen Iers kon, maar ik werd er niet veel wijzer van toen ik wist dat het The cup song was. Ik kon me namelijk niet voorstellen dat Niall samen met me weg wilde. 'Ik dacht dat je naar de kerk ging?' Mompelde ik dus uiteindelijk ook maar. Niet dat ik wilde dat hij ging, maar ik snapte dat dat was wat hij wilde en ik wilde daarbij niet in de weg staan.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Niall Horan
Michael leek van me te schrikken toen ik zacht met hem mee begon te zingen met zijn geneurie. Toch bleef hij wel zitten, wat me de kans gaf om me te verontschuldigen voor mijn verschrikkelijke gedrag. Ik had mijn geloof voor hem gesteld, terwijl hij juist degene was die me wel accepteerde. Hij was echt een lieve goede jongen en ik kon het niet aan om hem zo te zien. Hij verontschuldigde zich ook, maar eigenlijk wilde ik daar niets van weten. Hij had niets misdaan en hoefde er ook echt geen spijt van te hebben. Zacht begon ik te zingen, zelfs al wist ik niet hoe hij erop zou reageren. Blijkbaar wist hij het ook niet zo goed, want zijn vraag riep bij mij meer vraagtekens op dan antwoorden over hoe hij nu tegenover me stond. Een zachte zucht verliet mijn lippen en ik sloeg mijn ogen neer. "Ik weet wat ik zei. Maar jij bent belangrijker. Ik ben gewoon heel onzeker en een beetje bang, en ik ken geen andere manier om daarmee om te gaan dan te bidden en naar de kerk te gaan. Ik dacht erover om voor het eerst in jaren weer te gaan biechte, alleen maar omdat je me zo goed laat voelen dat ik me niet eens meer schuldig of slecht voel over mijn voorkeur voor jongens.Je laat me goed voelen en misschien is dat wel een teken. Het enige wat ik zeker weet is dat ik je niet kwijt wil... Als je me nog een kans kan geven, want ik weet ook dat ik het daarnet flink heb verkloot." Mijn stem stierf langzaam weg, wachtend op een reactie van de kleurrijke jongen. Ik wilde hem niet kwijt, zeker niet nu ik langzaam steeds meer begon toe te geven en te realiseren dat ik echt aan hem verknocht was. Ik wilde hem alle liefde geven die hij verdiende,alle liefde die in mijn lichaam verpakt zat, maar ik had geen idee hoe en de tweestrijd over dat hij een jongen was, was nogsteeds gaande. Ik zou zo wel nieuwe koffie halen, of broodjes voor de lunch, maar niet zonder dar ik wist of mijn beste vriend, een van mijn enige vrienden, me kon vergeven voor mijn egoïstische gedrag. Mijn geloof was dan wel een groot deel van mijn identiteit, het was geen reden om hem pijn te doen. Want er was geen enkele reden om hem pijn te doen.

---

Bowties were never Cooler