[250] The Selection || RPG || Speeltopic - Speeltopics

7 april 2015 - 19:24 Value is offline

Value 11253

|| The Selection ||

Datum:
|| Zondag 27 maart ||

Voor 35 meisjes uit Illéa is de selectie dé kans op een beter leven. Zo kunnen ze ontsnappen aan een armoedig kaste-leven en opgenomen worden in een wereld vol glamour. De selectie biedt de mogelijkheid om in het paleis te wonen en te strijden om het hart van de kroonprins. Maar de strijd om de kroon is niet gemakkelijk. Desondanks er strenge regels gehandhaafd worden, halen sommige meisjes alles uit de kast en zijn tot veel dingen in staat. Hoever zal jij gaan?

De winnaar

Paleiswachten

Extra informatie

Illéa telt 35 provincies. Over heel het land mogen meisjes tussen zestien en negentien zich inschrijven voor de trekking. Uit elke provincie zal er dan één meisje gekozen worden. De gekozen meisjes worden dan per helikopter opgehaald. Niet alleen kunnen ze strijden om de kroon, de familie's thuis krijgen maandelijks een som geld cadeau van het koningshuis. Vanaf wanneer de meisjes eruit gegooid worden, stopt de betaling.
Elke vrijdag is er een nieuwsuitzending over de huidige situatie in het paleis. Deze wordt uitgezonden over heel Illéa. Hier wordt de stand van zaken verteld, roddels, wie 'aan kop ligt'. De meisjes zijn verplicht te gaan, maar hoeven niet per se iets te vertellen.
Voor de meisjes is er een Vrouwenkamer voorzien, dit bevindt zich op de tweede verdieping, waar ook de slaapvertrekken zijn. De meisjes zijn elke zaterdag verplicht hun dag daar door te brengen, voor de rest van de week zijn ze vrij het te kiezen. De Vrouwenkamer is een plek voor de dames om tot rust te komen, ze kunnen daar met elkaar praten, televisie kijken, muziek spelen, etc. Net zoals de slaapvertrekken heeft de Vrouwenkamer een balkon. In de Vrouwenkamer mogen, zoals de naam al zegt, geen mannen binnen. Enkel met toestemming van één van de aanwezige meisje, is dit toegelaten.
Selectiemeisjes worden aangesproken met Lady + naam. Onderling hoeven ze elkaar zo niet aan te spreken.
Paleiswachten worden aangesproken met Officier + achternaam!. Ook hier hoeven ze elkaar onderling niet aan te spreken.
Ieder meisje krijgt drie dienstmeisjes aangewezen, deze zullen haar kleren maken, opmaken, verzorgen, etc.
De tuin is omgeven door muren, maar groot genoeg om het geen verstikkend gevoel te geven. Het is altijd toegelaten de tuin te betreden. In de tuin staat een grote fontein, verschillende appelbomen en rozenstruiken. Verder is er ook een kiosk, een meertje met vissen en een grote dikke eik.

[Gebaseerd op The Selection-Trilogy || Kiera Cass]

Kastensysteem Regels binnenin de selectie

|| Rollentopic 1
|| Speeltopic 1
|| Praattopic 1, 2

Rollen:

|| Uptown | Sky Illéa | Eén || Qing
|| Uptown | Elloise Everage | Twee || Qing

|| Fyrgebraec | Alison Lily Chase | Vijf || Leonie
|| Psychopaths| Aedalyn Sophia Wallace | Twee || Yu
|| Ainigma | Delilah Kingston | Zes || Savannah
|| JudithSuzann | Brianna Taylor Campbell | Vier || x
|| Fineman | Rayne Alvarado | Zeven || Cheryl
|| Malachai | Evalie Coven Magdalene| Drie || Marie
|| Sirimiri | Lina Waters | Zes || Femke
|| Mamihlapinatapa | Annalise Alisha Annabelle Linton | Twee || Jente
|| Fairytalest | Quadira Azikiwe | Drie || Maxime

|| Sirimiri | Matthew Foley | Twee || Femke
|| Ainigma | Baltazar Merrit | Twee || Savannah
|| Dionysia | Ryan Elijah Apostolakis |Twee || Amber
|| Wolfstar | Eliot Killian Reeze | Twee || Lisa

Het begin

Belangrijke opmerkingen!

De verjaardagen:

Deelnemerslijst:

Map Illéa (gemaakt door Nereid)

[ bericht aangepast op 5 mei 2015 - 22:26 ]

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

14 april 2015 - 17:22 deIeted is offline

deIeted 7288

ANNALISE ALISHA ANNABELLE LINTON

Zeventien jaar • Kaste Twee

"I'm not sure how to impress you so I hope being myself is good enough."

Met een glimlach op mijn gezicht bekijk ik mezelf in de grote spiegel die een kant van mijn kamer helemaal bedekt. Mijn voorbereidingsteam is net langs geweest en ze hebben me in een marineblauwe jurk gehesen die zich strak om mijn borst en heupen sluit waardoor mijn figuur duidelijk zichtbaar wordt. Mijn haar hangt soepel in krullen langs mijn gezicht en mijn make-up zorgt ervoor dat mijn normaal al groot lijkende ogen nog groter lijken. Mijn eerste reactie toen ik hoorde dat ik uitgekozen was was verbazing geweest, maar uiteindelijk besef wat ik nou echt ging doen en ik weet dat ik er honderd procent achter sta. Mijn ouders lijken nog nooit zo trots geweest, elke keer dat ik mijn moeder tegen kom lijkt haar glimlach nog groter te worden waardoor ik bang ben dat haar hart er op een gegeven moment mee ophoud door het enorme enthousiasme wat ze heeft. Mijn vaders eerste reactie was een knuffel en het zachtjes prevelen van de woorden dat zijn kleine meisje zo snel groot geworden was. Mijn broers Alex, Tyler en Daniel waren trots en Juliet en Nova waren niet te stoppen met rondjes door de kamer dansen. Zij zijn allemaal al getrouwd en ze lijken zo gelukkig. Tyler's vrouw, een Drie, is zelf al zwanger. Na mezelf nog even in de spiegel te hebben bekeken loop ik mijn kamer uit naar beneden waar mijn familie staat te wachten. De eerste die ik een knuffel geef is mijn moeder en zo ga ik het hele rijtje af. Allemaal benadrukken ze hoe trots ze op me zijn.
"Ik ga jullie missen," prevel ik. Ik geef echt heel erg veel om mijn familie en de woorden die ik uitspreek zijn dan ook de waarheid. Ik werp een korte blik op mijn voorbereidingsteam en kijk daarna weer naar mijn ouders.
"Doei," is mijn simpele afscheid waarna ik ze nog een laatste glimlach toewerp en achter mijn voorbereidingsteam aan het huis uitloop. Ik kijk nog even om naar mijn huis voordat ik de auto die me naar de helikopter zal brengen instap.

• • •

De wind waait door mijn haar wanneer ik uit de auto stap. Ik sla mijn armen om me heen om mijn met weinig kleding bedekte lijf te beschermen tegen de kou. In snelle passen loop ik naar de helikopter toe waarna ik naar binnen stap en al een meisje zie zitten. Een Vier genaamd Brianna Campbell als ik het goed heb.
"Hallo," zeg ik met een zachte stem. "Ik ben Annalise, Annalise Linton." Ik observeer het meisje even. Ze is zeker heel mooi te noemen. Ze heeft lange lichtbruine haren en felblauwe ogen die net een andere kleur felblauw zijn dan de mijne. Ik voel dat de helikopter opstijgt en een tijdje later weer land waarna er een nieuw meisje naar binnen komt. Aedalyn Wallace, een meisje wat net zoals mij een Twee is. Met een glimlach steekt ze haar hand uit die ik beleefd schudt.
'Hallo, ik ben Aedalyn, en als ik het goed heb onthouden zijn jullie Brianna en Annalise, toch?" Ik ben blijkbaar niet de enige die de namen van de andere meisjes uit mijn hoofd heeft geleerd.
"Dat klopt, aangenaam kennis te maken," glimlacht ik tegen haar. Ik weet niet waarom maar iets in me zegt dat ik dit meisje, Aedalyn, wel mag.

15 april 2015 - 14:37 Gasly is offline

Gasly 1520

"It's good to be scared. It means you still have something to lose."

Elena Meredith Grey | drie

Met een glimlach laat ik me achterover in de stoel zakken, en geniet ik even van het uitzicht. Ik heb de neiging om gelijk een van mijn studieboeken, die ik in de kleine koffer heb gestopt, te pakken en me weer in een of ander interessant onderwerp te verdiepen. Maar ten eerste kan ik niet bij mijn koffer, en ten tweede, het uitzicht is eigenlijk te mooi om ervan weg te kijken. Mijn oog valt op het kant van het jurkje waarmee een arm totaal bedekt is, terwijl de andere totaal niet bedekt is met stof. Ikzelf hou niet zo van jurkjes, maar volgens het 'team' moest ik wel een jurkje aan. Het liefste heb ik de kleding van het ziekenhuis aan, ren ik van hot naar her om mensen te kunnen helpen, zo snel mogelijk. Maar voor nu kan dat niet meer. Er is ook niemand die de chirurg uit mij haalt, ik ben en blijf een arts, en die zijn aan het leren voor de rest van hun leven, dat verklaart ook waarom ik mijn studieboeken meegenomen heb. Mijn vader baalt wel, dat ik er nu niet ben, maar hij gunt het me wel, mijn moeder is een ander verhaal. Van haar moest ik psychiatrie gaan studeren, en toen ik de keuze voor de chirurgie kenbaar maakte, was ze.. Not amused. Het blijft nog altijd mijn keuze voor de rest van mijn carrière. Ik kijk op als ik een koptelefoon aangereikt krijg, welke ik gelijk op mijn hoofd zet. Dat maakt het communiceren met andere inzittenden van de helikopter wat gemakkelijker. Het is en blijft een avontuur wat ik aangegaan ben, maar ik heb er eigenlijk wel zin in. Ik weet totaal niet wat ik ervan kan verwachten, maar dat maakt het misschien wel des te interessanter.

Faith is everything.

18 april 2015 - 12:17 Ascian is offline

Ascian 10570

Delilah Kingston || Kaste Zes || Jurk
Ik adem uit. Een van de meisje in mijn helikopter heeft dus claustrofobie. Dat is toch zeker iets waar rekening mee gehouden moet worden? Wat is dit jou weer voor een onzin? Maar natuurlijk is er niks dat nu nog gedaan kan worden zo hoog in de lucht. Het meisje dat ik zich voorstelt als Allison probeert samen met mij Quadira een beetje rustig te houden. Het is nu de rit gewoon uit zitten tot we landen, wat volgens mij nog een hele tijd gaat duren. Ik kijk nog even opzij naar Allison. "Ik ben nooit goed geweest in mensen gerustellen," zeg ik met een kleine glimlach, denken over de woorden die ik zojuist tegen Quadira gezegd heb.
Al te lang duurt het niet. Ik zie het paleis al opdoemen en lach even naar de andere meiden.
"Kijk eens, prachtig niet, daar wonen jullie de komende tijd," zeg ik vrolijk. Express jullie. Ik ben van plan om net lang genoeg te blijven en net aardig genoeg te doen, zodat het niet opvalt dat er thuis een jongen op mij wacht. Natuurlijk zou de prins zelf behandeld worden naar hoe aardig ik hem vind. Als het geen klootzak is zal ik gewoon aardig tegen hem doen, maar nooit zal ik echt het gevoel hebben daar thuis te horen. Dat beloof ik mezelf. Ik ben geen een. Ik ben een zes, misschien een vier, als alles goed komt. We landen en ik zie een aantal andere meiden al klaar staan. Een aantal ken ik de naam nog van, een aantal ben ik de naam al van vergeten. Met een schijn hoofd kijk ik even naar alle meisjes. Iedereen heeft een jurk aan en je kan bij sommige echt het verschil zien met de foto die op de nieuwsuitzending te zien was. Ik voel een naar gevoel in mijn onderbuik, zenuwen vooral gok ik. Ik stap de helikopter uit, maar ik heb zeker moeite met de hakken die ik aan heb. Ik voel me zo onstabiel. Ik loop net als de andere meisje die al zijn aangekomen naar binnen, waar we ons verzamelen. Eerlijk, ik heb geen zin in een gezamenlijk verhaal. Ik heb honger en ik ben moe, daar houdt het eigenlijk wel op. Drie meiden verderop zijn nu al aan het kibbelen over wie lang blijft en wie niet. Ik slik even moeilijk, competitief zijn is een ding, maar dit is een beetje te. Ik zoek even naar de meiden uit mijn helikopter, aangezien ik die toch al een beetje kende. Ik loop zachtjes naar Quadira toe.
"Gaat het nu weer? " vraag ik zacht. Ik leun van mijn ene op mijn andere been, omdat ik niet kan blijven staan op deze hakken. Ik kijk even rond, alles hier is zo groot, zo luxe, zo... Zo... Zo alles. Ik adem even verbaast in. Het Is hier prachtig. Maar het niet thuis.
"Sorry, ik ben een zes, ik... Wauw..." fluister ik terwijl ik naar alles staar wat ik kan zien. Ik dacht thuis nog dat het wel mee zou vallen, maar nu ik hier sta was alles zo veel mooier dan ik had gedacht.
"Gelukkig is hier tenminste alles ruim en groot, " mompel ik met een kleine glimlach. Ik kijk rond. Sommige meiden lijken zo gespannen en andere totaal niet. Sommige zijn knapper dan ik me ooit had kunnen voorstellen en sommige.. dragen een broek? Ik staar even naar het meisje dat niet al te ver bij mij vandaar staat. Ik moet lachen. Ik twijfel, moet ik iets zeggen? Misschien zou ze het raar vinden.
"Hey, mag ik vragen hoe je het voor elkaar heb gekregen om een broek te mogen dragen?" vraag ik aan het meisje, Rayne heet ze volgens mij, ik heb alleen niet onthouden waar ze vandaan komt en uit welke Kaste.

[ bericht aangepast op 18 april 2015 - 13:56 ]

We've lived in the shadows for far too long.

18 april 2015 - 19:13 Naird is offline

Naird 10646

• AEDALYN SOPHIA WALLACE •
19 jaar • Kaste Twee • Jurkje

"I'm an easy girl."

Een van de twee pakt als eerste mijn hand en kijkt me even aan.
“Brianna ja,” zegt ze, en ze lacht met een onzekere -vind ik dan- glimlach naar mij, en vanbinnen lach ik haar even uit en streep haar af van mijn lijstje 'mogelijke sterke rivalen', deze meid komt op me over als een onschuldig groentje. Die krijgt het nog hard te verduren, als het aan mij ligt. Echter laat ik geen van deze gedachten vanbuiten zien, of ontsnappen uit mijn mond. In plaats daarvan schud ik haar hand formeel, knik even naar haar en glimlach even naar haar.
'Aedalyn, prettig kennis te maken,' zeg ik met een heldere stem. Vervolgens richt ik me op het tweede meisje.
'Dat klopt, aangenaam kennis te maken,' antwoordt ze mijn vraag en glimlacht even. Vanonder mijn wimpers kijk ik dit meisje even onderzoekend aan. Vergeleken Brianna ziet dit meisje er veel zekerder uit, en ik heb zo'n vermoeden dat ik haar wel zal mogen. Ze staat daar in ieder geval niet als een zielig kippetje en dat kan ik zeker wel waarderen. Want onzekere meiden mogen wat mij betreft ophoepelen, daar heeft Illea immers helemaal niets aan.
'Inderdaad, aangenaam kennis te maken,' glimlach ik naar haar, en deze keer gemeend. Ik besluit maar even niet al te veel de bitch uit te hangen, gezien ik wel wat vriendinnen kan gebruiken, anders zit ik daar straks helemaal alleen, en dat ziet er natuurlijk ook niet erg intimiderend uit. De piloot vraagt of we klaar zijn en gauw stappen we in. Met de nodige elegantie ga ik zitten, erop lettend dat mijn jurkje goed blijft zitten. Vervolgens sla ik mijn benen over elkaar en doe een koptelefoon op, zodat we nog kunnen communiceren met elkaar en voor tegen het lawaai.
'Ja ik ben klaar,' antwoordt Brianna en ik kijk even vluchtig naar haar, okay leuk voor je, flitst er door mijn hoofd, maar ik houd mijn lippen stijf op elkaar. Er valt een stilte, waardoor ik even tijd heb om alles om mij heen te bekijken. Het uitzicht vanuit de lucht is echt prachtig en ik kan het niet laten om even te glimlachen.
'Hebben jullie er zin in?' vraagt ze vervolgens aan ons, en ook al bedoelt ze het waarschijnlijk aardig, ik irriteer me eraan, of eerlijk gezegd, meer aan haar. Echter kijk ik haar neutraal aan en knik even, voordat ik even een glimlach op mijn gezicht plak.
'Ja, zeker, de prins lijkt me een knappe jongen, in ieder geval, wat ik heb gezien. Plus, we gaan het natuurlijk heel gezellig maken, want ook al is dit een wedstrijd, we worden een soort van familie, toch?' dat laatste is echt honderd procent pure sarcasme, maar dat laat ik niet blijken, ik ben benieuwd of ze het snappen of niet.

I just caught the wave in your eyes

18 april 2015 - 21:01 JudithSuzann is offline

JudithSuzann 1001

Brianna Taylor Campbell
Kaste vier - Jurkje

“Ja, zeker, de prins lijkt me een knappe jongen, in ieder geval, wat ik heb gezien. Plus, we gaan het natuurlijk heel gezellig maken, want ook al is dit een wedstrijd, we worden een soort van familie, toch?” dat is het antwoord dat Aedalyn mij geeft. Ik merk al gelijk dat het grootste deel met sarcasme wordt gezegd, ja, als je opgroeit met drie broers dan leer je dat soort dingen wel. Ik glimlach maar even naar haar en richt dan snel mijn blik op het raampje. Wat mij betreft is die dame iets te zeker van zichzelf, maar ik kende haar ook nog maar net, dus het was ook niet helemaal eerlijk oordelen op het moment. Misschien blijkt ze later juist helemaal niet zo te zijn en is ze juist heel aardig, dat zal ik dan tegen die tijd wel meemaken. Ik kijk weer stil naar de landschappen die erdoor te zien zijn. Ik besluit verder mijn mond maar te houden, het was aardig te merken dat het bij Aedalyn niet helemaal in het goede keelgat schoot. Ach, eigenlijk maakt het me ook niet uit dat ik het niet met iedereen kan vinden. Ik ben allang al blij met één iemand met wie ik het goed kan vinden, en het wel gezellig kan maken. Ik strijk mijn jurkje glad en let niet meer echt op de anderen met wie ik in de helikopter zit.
Uiteindelijk zie ik een groot paleis verschijnen. Ik ga wat rechterop zitten zodat ik het wat beter kan bekijken. Ik glimlach, voor zover ik nu kan zien zijn er al best wat kandidaten aangekomen. Ik haal nog eenmaal diep adem, ik kan ondertussen niet meer wachten om het paleis vanbinnen te kunnen zien, het is werkelijk waar enorm. Ik kwam uit Kaste vier en vond het zelfs al enorm groot, wat zouden de nog lagere Kasten hier wel niet van vinden? Een glimlach siert mijn lippen als we uiteindelijk landen op de grond. Ik zet mijn koptelefoon af en sta op uit de stoel waar ik ondertussen al een hele tijd heb gezeten. Ik veeg een plukje haar uit mijn gezicht en stap de helikopter uit zodra dat mogelijk is. Ik kijk even rond naar alle anderen die er al staan. Ik haal diep adem en loop in de richting van de groep. Stil bekijk ik naar de anderen terwijl ik me probeer te herinneren hoe iedereen het en uit welke Kaste ze kwamen. Ik weet me nog aardig wat namen te herinneren, maar uit welke Kaste ze zouden komen? Ik heb echt geen idee. Het is eigenlijk ook heel gemeen, iedereen is al helemaal opgedoft, dus je kan het op dit moment ook gewoon niet zien aan de kleding, iets waar je normaal nog wel een gok mee kon wagen en dan meestal redelijk in de buurt zat.
Ik laat mijn blik enkele malen langs de hele groep gaan, in de hoop iemand te zien waarvan ik in kan schatten dat ik die wel aardig zal gaan vinden. Nog steeds loop ik langzaam richting de groep terwijl ik diep adem haal en blijf zoeken naar een mogelijk aardig iemand. Tot nu toe is het geen geslaagde actie, ik ga maar gewoon ergens in de groep staan en besluit maar gewoon te wachten tot er weer wat gaat gebeuren. Ik blijf wel kijken naar de anderen terwijl ik de laatste namen me weer voor de geest probeer te halen. Ik graaf diep terug in mijn geheugen en kijk kort naar de grond. Nadat ik echt niet meer verder kom kijk ik wat om me heen, dit keer niet naar de andere kandidaten maar gewoon naar de omgeving waar we zijn beland. Ik glimlach tevreden, ja hier ging ik het denk ik wel naar mijn zin hebben.

[ bericht aangepast op 2 mei 2015 - 9:40 ]

Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

19 april 2015 - 22:35 Value is offline

Value 11253

|| Elloise Everage ||

“When has anything in either of our lives ever been fair?”

Gehaasd ren ik naar de ene kant van de ontvangstzaal naar de andere. Iedereen rent zenuwachtig heen en weer. Er werd me gemeld dat de eerste meisjes zullen landen over iets minder dan tien minuutjes. Sinds dan is het alsof heel het paleis zonder kop rondloopt. De keuken is in alle staten, de dienstmeisjes controleren voor de duizendste keer hun kleding en de kamers, de paleiswachten zien er zelfs onrustig uit. Niet dat er een aanval van rebellen of opstandelingen wordt verwacht, die zijn al jaren gedeisd.
'Elloise, de eerste helikopter is geland.' Emile staat klaar met zijn camera. Al heel de tijd filmt hij hoe het paleis zich voorbereid op de komst. Het volk kan dit live volgen, en ergens maakt deze gedachte me zenuwachtig. Ik, met mijn ijzeren zenuwen, ben zenuwachtig. Dit is nu ook niet bepaald iets wat je elke dag meemaakt.
De flashy flitsen verblinden mijn zicht, daar zijn de eerste dames. Eén ervan is een Zeven, Hayley Summer. Zelfs van honderd meter zie je dat. Ze is duidelijk niet gewend hakken te dragen. Elayna en Rosalie komen als twee prinsessen aan. Trots lachen ze naar de camera's en begroeten ze iedereen netjes.
'Welkom, welkom, dames,' zeg ik zo formeel mogelijk. 'Jullie zijn, zoals jullie zien, de eersten. Ik wacht even op iedereen voordat ik mijn uitlegje geef, maar ik zou zeggen, tast alvast toe van het buffet. Jullie hebben een lange reis achter de rug. Je kan ook kennis maken met elkaar. Jullie dienstmeisjes staan daar te wachten. Jullie koffers mogen jullie aan hen geven.' Vriendelijk knik ik richting de rijen dienstmeisjes, waar de negen een stap naar voor zetten. Dadelijk komen de volgende drie aan.
Steeds herhaal ik dezelfde dingen opnieuw en opnieuw. Een aangenaam geroezemoes ontstaat in de ruimte. Ook al vang ik al vijandige en afgunstige blikken. Daar grinnik ik even om.
'Lady Lina zal morgenochtend pas komen, door persoonlijke omstandigheden.' Sara verdwijnt na deze melding weer in de mensenmassa en houdt zich weer bezig met haar taak. Ze verdwijnt weer in haar kantoortje, zij is de correspondente van het koningshuis. Het wordt al later, nog elf meisjes.

[ bericht aangepast op 19 april 2015 - 22:36 ]

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

19 april 2015 - 22:46 Fairytalest is offline

Fairytalest 856

Quadira Azikiwe // Kaste Drie
'What's in a name?'

_______________________________________________________________________

_______________________________________________________________________

Ik tel vogels, ik tel schaapjes, ik tel seconden die overgaan in minuten die overgaan in jaren. De andere twee meisjes praten, maar ik krijg er niks van mee. Ik ben trots op mezelf dat ik het zo lang vol weet te houden. Nadat ze zon al bijna is ondergegaan, landen we eindelijk. Ik ben dan ook de eerste die uit de helikopter springt. Ik leun met beide handen tegen de zijkant van de helikopter aan, sluit mijn ogen, en adem de frisse lucht in. Nadat ik ben bekomen van een van de meest vreselijke gebeurtenissen in mijn leven, en de dag onmogelijk erger kan worden, kijk ik om me heen naar waar we zijn beland. Ik weet niet waar ik moet kijken. De tuin is prachtig, het kasteel is gigantisch en de tegenstandsters zijn fiers. Ook zijn er overal camera's die ik zo vriendelijk mogelijk probeer te begroeten, in de hoop dat ze niet hebben ingezoomd op het moment dat ik uitstapte Terwijl ik achter het groepje aanloop en alles probeer te bezichtigen zodat ik er niet meer als een toerist uit hoef te zien in het vervolg. Ik merk pas dat Delilah naast me is komen lopen als ze me vraagt of het weer gaat. Ik kijk opzij en knik.
'Nogmaals sorry, normaal ben ik een stuk praatzamer.'
Als we de ontvangstzaal binnenkomen, die me overvalt met een overvloed aan lekker eten, en Delilah een opmerking heeft gemaakt over het paleis, waarin ik haar geen ongelijk in kan geven, valt het mij pas op dat overal bewakers staan en de eerste bewaker die ik zie, komt me ook gelijk bekend voor. Ik moet hard nadenken voordat ik hem herken, hij was tenslotte behoorlijk veranderd qua lichaamsbouw, maar Balthazar kan ik na al die jaren nog steeds herkennen. Toch durf ik hem niet te roepen omdat Marjani mij werkelijk niks heeft verteld over het kennen van bewakers. Stel dat het niet mocht en Balthie werd naar het front gestuurd, dan zou dat mijn schuld zijn. Als onze ogen kruisen, kan ik het toch niet laten om te grijnzen, waarna ik mijn blik weer bijdraai. Ongelooflijk. Vroeger zaten we bij elkaar aan tafel en genoten we van een goedverdiende maaltijd na het spelen. Nu zijn we beiden in het paleis, en dan te bedenken dat ik hem al die jaren dood had gewaand. Ik glimlach nog kort naar de andere bewaker als bedankje dat hij de deur openhoudt en lach een keer voor de camera zoals Marjani mij heeft verteld. De eerst volgende persoon die ik herken is Elloise, haar ogen staren mij altijd aan in mijn zusjes kamer, net zoals die van Sky en nog een aantal zangers met ontblote torso's. Ik kan me niet voorstellen dat mijn zusje háár als grote voorbeeld heeft gekozen. Ik durf ook te wedden dat Elloise het niks zou vinden. Dat ze mij niks zou vinden. Toch kan ik het voor Marjani proberen. Ik ga naast Alison staan. 'Nog sorry van daarnet,' fluister ik. Terwijl ik nog steeds zoveel mogelijk probeer te bezichtigen, is Delilah afgedwaald naar een meisje die ik herken als een zeven. Ze draagt zelfs een broek. Hoezeer ik broeken zelf ook waardeer, ik zou me ontzettend ongepast voelen als ik een broek draag, al helemaal als ik wist dat iedereen uit een hogere Kaste komt.

[ bericht aangepast op 19 april 2015 - 22:56 ]

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

19 april 2015 - 23:45 reguluswife is offline

reguluswife 37248

RAYNE ALVARADO
kaste Zeven

She's got lions in her heart, a fire in her soul

Gezien we met de riem om moeten blijven zitten, is het nogal een struggle om foto's te maken van het uitzicht. Gelukkig zit ik bij het raam, want als ik in het midden gezetten had, was het sowieso niet gelukt. Het voelt erg raar om mijn eiland zo vanuit de lucht te zien, ook omdat ik nog nooit ergens anders dan mijn eiland geweest ben. Ik vraag me af of de omgeving van het paleis in Angeles erg anders zal zijn, alleen betwijfel ik of ik daar achter zal komen, gezien een van de regels is dat we het paleis niet mogen verlaten zonder toestemming van de koning of kroonprins. Waarschijnlijk zullen we niet veel anders zien dan de binnenkant van paleis, gatver. Ik hoop dat we wel de tuinen in mogen, want ik ga het niet overleven om 24/7 binnen te zitten.

Na een aantal uur dat voelt als een eeuwigheid, komt het paleis in zicht en niet veel later landen we. Het paleis is echt ontzettend groot en ik weet nu al dat ik een hopeloos aantal keren zal verdwalen. Waarschijnlijk zijn de bezemkasten hier de grote van mijn huis op St. George. Het voordeel is dat het grote paleis komt met een grote, prachtige tuin.
Eenmaal in de ontvangst zal krijgen we een kort praatje van de vrouw die ons zal moeten begeleiden, Elloise Everage. Het valt me op dat er camera's in de ontvangstzaal staan, oeps. Niet dat dat mijn gedachten had doen veranderen over een broek te dragen, want ik ben toch niet van plan mezelf te veranderen voor deze wedstrijd. Als de kroonprins mij leuk zou gaan vinden, dan moet hij dat doen om wie ik ben, en niet om iemand als wie ik me voordoe. Niet dat dat ook veel uitmaakt, want in de eerste instantie ben ik hier toch niet voor hem. Het valt mij tevens op dat enkele van die kandidaten mij laatdunkende blikken toewerpen, wat vrijwel zeker te maken heeft met het feit dat ik een Zeven ben en dat ik een broek draag. Ach, ze doen maar. Hun mening doet er toch niet toe voor mij en waarschijnlijk is een deel toch zo schijnheilig dat ze zelf ook liever een broek zouden dragen, maar toch doen alsof het een schande is dat ik nu een broek draag. Als ik eerlijk ben, dan vind ik mijn broek een stuk gepaster dan de jurken van enkele kandidaten, die behoorlijk kort zijn. Ik loop tenminste niet gelijk te koop met mijn blote benen.
'Hey, mag ik vragen hoe je het voor elkaar heb gekregen om een broek te mogen dragen?' vraagt een stem dan. Ik kijk opzij en ik zie een knap blond meisje staan, van wie ik net als bij de andere kandidaten de naam vergeten ben. Ik heb medelijden met prins Sky, die al die namen wel zal móéten weten.
Ik grinnik zacht om haar vraag. 'Ik vertelde mijn voorbereidingsteam dat ik ofwel een broek zou dragen, of het kortste en strakste jurkje op het rek.' Mijn hand houd ik slechts enkele centimeters onder mijn kruis om aan te geven hoe kort dat jurkje was. 'En ze waren het er mee eens dat een broek beter zou zijn dan die jurk.' Mijn blik glijdt kort over enkele kandidaten die een erg korte jurkjes dragen. 'Maar blijkbaar denken enkele kandidaten daar anders over.' Ik glimlacht lichtjes naar het meisje naast mij. 'Bovendien zien we de prins toch morgen pas, dus dat hielp ook mee om hen over te halen.' Na deze woorden steek ik mijn hand uit naar het meisje. 'Ik ben Rayne trouwens. Ik heb je naam niet onthouden, sorry. Ik ben nogal slecht met namen, dus het kan zijn dat ik hem later weer vergeet.'

[ bericht aangepast op 19 april 2015 - 23:47 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

28 april 2015 - 22:41 Naird is offline

Naird 10646

• AEDALYN SOPHIA WALLACE •
19 jaar • Kaste Twee • Jurkje

"I'm an easy girl."

Even later verschijnt het paleis, en zelfs ik, als meisje van Kaste Twee, kan het niet laten zachtjes een 'wow' te fluisteren. Niet zomaar, dit gebouw is enorm, en ik kan nou niet zeggen dat mijn huis klein is, dus moet je - je voorstellen! De helikopter begint te landen en een brede glimlach verschijnt op mijn gezicht. Wanneer de helikopter volledig is geland en er geen risico meer is op stomme ongelukken, maak ik mezelf los, zet mijn koptelefoon af en stap uit. Brianna en Annalise volgen en allemaal kijken we even bewonderend naar het bouwwerk voor ons. Het is namelijk niet alleen groot, maar ook nog ontzettend mooi.
Mijn zwarte jurkje strijk ik even glad en ik haal nog even een hand door mijn haar, voordat ik glimlachend in beweging kom. Om ons heen kijkend lopen we richting de ontvangstzaal, die al helemaal gevuld is met meisjes en camera's. Wacht camera's? Gelijk zet ik mijn mooiste glimlach op en kijk even rond. Ik weet gelijk te onderscheiden welk meisje uit welke kaste komt, tenminste wie uit vijf of lager komt, of uit vier en hoger. Hoe ze zich gedragen gewoon, het is bijna humoristisch. Bijvoorbeeld een meisje, die zwalkt heen en weer alsof ze dronken is. En een ander heeft gewoon haar hakken uit gedaan en staat nu heel boers op blote voeten. Ik schud even mijn hoofd en zie hoe er een oudere vrouw een praatje geeft en wat uitleg. Onze begeleidster tijdens ons verblijf hier. Eloise Everage om precies te zijn. Nadat ze klaar is besluit ik me even in de menigte te mengen. Glimlachend stap ik op een donker meisje af, Quadira geloof ik, en een blond meisje, Alison dacht ik. 'Hallo, ik kom even kennis maken, ik ben Aedalyn, jullie zijn Quadira en Alison als ik het goed heb?'

[ bericht aangepast op 29 april 2015 - 9:08 ]

I just caught the wave in your eyes

30 april 2015 - 22:10 Fairytalest is offline

Fairytalest 856

Quadira Azikiwe // Kaste Drie
'What's in a name?'

_______________________________________________________________________

_______________________________________________________________________

Ik knik. 'En jij bent Aedalyn als ik het me goed herinner.'
Het is eerder een feit dan een vraag. Na een kort gesprek met Aedalyn, Alison en hier en daar nog een paar andere kandidaten, is het tijd om naar onze kamers te gaan met onze dienstmeisjes die we toegewezen hadden gekregen. Die van mij zien er aardig uit, behalve Anastasia. Ondanks haar schattige uiterlijk gedraagt ze zich nu al vreselijk. Als we de deur doorlopen, kijk ik nog een keer kort naar Balthazar. Het voelt fijn om iets bekends te zien in een groot paleis als dit. Zodra we mijn kamer binnen zijn begint Anastasia al te zeuren over de spullen die uit mijn tas waren meegenomen en hoe onvrouwelijk het was om een complete gereedschapskist mee te nemen. Vooraf wist ik al dat al dat werd ingenomen, maar ik had tevergeefs gehoopt van niet. Misschien kan ik nog regelen dat ik zo nu en dan hier wat mag knutselen. Het hoeft niet eens iets te zijn wat te maken heeft met mijn luchtboard, het liefste wel natuurlijk, maar ik kan met alles genoegen nemen. 'Ik geloof dat ik me maar eens ga bezig houden met je jurken aangezien er niet veel te zien is aan je haar,' zucht Anastasia vervolgens.
'Laat haar maar, ze heeft er geen kennis van,' zegt Lulu dan tegen mij.
Net zoals ik, is ze donker getint. 'Het werd eens tijd dat er ook een andere etniciteit meedeed aan de selectie,' voegde ze daaraan toe. Uit de hoek van de kamer klinkt een zucht van mijn andere dienstmeisje. Ze staat tegen de muur aan geleund met haar armen over elkaar geslagen. Ze had klaarblijkelijk geen zin in dit gekibbel. Ik vraag me af of er drie meisjes meer kunnen verschillen dan mijn dienstmeisjes. Nadat Anastasia mij heeft uitgelegd wat er morgen van mij verwacht wordt, helpt Lulu mij in mijn donkergroene, zijden nachtjapon en wensen ze me goedenacht.
Het licht gaat uit en het besef dringt langzaam tot me door. Dat ik hier ben, dat dit alles geen droom is en dat ik alleen mijn saxofoon en broche nog heb van thuis. Ook realiseer ik me dat ik bij het buffet nauwelijks te eten heb gehad, voor mijn doen dan, en dat ik bovendien nooit in slaap zal kunnen vallen zonder mijn gebruikelijke ritueel. Ik spring overeind en grijp naar een groene shawl en badjas die allebei van dezelfde stof en kleur zijn gemaakt als mijn nachtjapon. Als ik alleen nog een masker op heb en groene slippers draag, kan ik zo meespelen in de slechte soapserie die mijn vader altijd kijkt op zondagavond. Misschien ietwat ongepast op blote voeten en een dichtgeknoopte ochtendjas die net boven mijn knieën valt, open ik de deur om de half-verlichte hal in te turen. In de verte zie ik nog een bewaker de tegenovergestelde richting op lopen. Ik weet niet eens of het wel gepast is om 's avonds laat uit bed te glippen, maar ik weet zeker dat ik vanavond niet kan slapen als ik geen glas warme melk heb gedronken. Ik trippel de trappen af naar beneden en kijk om me heen, ik realiseer me dat ik absoluut geen idee heb waar de keuken is. Dat is dan ook het moment dat ik besluit om naar de eerste beste wacht toe te lopen die met zijn rug naar mij toe staat. Het is een wonder dat hij mij niet heeft opgemerkt, misschien dat hij ook slaperig was. 'Pardon, weet u misschien waar de keuken is?' vraag ik, terwijl ik me plotseling schaam dat ik alles behalve fatsoenlijk gekleed ben.

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

30 april 2015 - 22:26 Gibigianna is offline

Gibigianna 15113

Matthew 'Matt' Foley

Peinzend loop ik wat door de gangen. Het is nogal apart om te beseffen dat hier nu 35 meisjes om me heen zitten. Ik voel me er bijna ongemakkelijk onder, zo omsingeld door allemaal meiden. Gelukkig voor mij zijn ze hier voor de prins en hoef ik hoogstens eens iemand de weg te wijzen of zo.
Natuurlijk zou ik het niet erg vinden om een van deze knappe schepsels eens beter te leren kennen, maar ik ben me maar al te bewust van de regels en heb zeker geen plannen die te verbreken. Misschien moet ik ze wat in de gaten houden en mijn kans eens wagen, zodra er eentje uit wordt gestuurd. Een glimlach speelt om mijn lippen, maar tegelijk weet ik dat ik niet echt het type ben om zo op jacht te gaan.
"Pardon, weet u misschien waar de keuken is?"
Diep vanbinnen schrik ik me rot, maar aan de buitenkant blijf ik helemaal neutraal. Langzaam draai ik me om en tover mijn welbekende scheve grijns tevoorschijn, terwijl ik het meisje voor me aankijk. Bepaald koninklijk is ze niet gekleed, maar ze ziet er wel klaar uit voor de nacht. Als ze niet eerder had gevraagd waar de keuken was, had ik vanzelf nu overgegaan in mijn alertheidmodus. Het gebeurt niet vaak dat meiden dat meiden zomaar in die outfit hun kamer verlaten, tenzij er gevaar dreigt natuurlijk. Gelukkig is ze enkel op zoek naar de keuken. Iets waar geen andere wacht haar mee zou helpen, behalve eentje die ook graag eens tussendoor wat meepikt, zoals ik.
"Goede avond." zeg ik, met nog steeds dezelfde glimlach. "De keuken is niet bepaald terrein waarop een jonge dame als u zich moet begeven. Het is mijn plicht u erop te wijzen dat het al laat is, misschien is het wijselijk terug naar uw kamer te gaan." Met een lach laat ik mijn stijve houding wat varen. "Maar nu ik mijn plicht gedaan heb... Waarom wil je zo graag naar de keuken? Was het avondeten niet naar smaak?"

[ bericht aangepast op 30 april 2015 - 22:28 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

30 april 2015 - 22:59 Ascian is offline

Ascian 10570

Delilah Kingston || Kaste Zes || Nightwear.
Ik heb de neiging om te zeggen 'weet ik, Rayne Alverstoke, Kaste Zeven', maar ik kan me nog net inhouden. Kaste deden er niet toe. Ze is gewoon een prachtig meisje dat haar plaats hier verdient heeft. Ik glimlach naar haar. De broek die ze aan heeft is netjes en zeker wel mooi. Het ziet er misschien niet koninklijk uit, maar een cocktail jurkje ziet er ook niet koninklijk uit.
"Ik ben Delilah, aangenaam," zeg ik met een glimlach, "Je moet denk ik best veel gezag hebben als je het voor elkaar krijgt om een broek te mogen dragen. Dat bewijst al dat je hier hoort," mompel ik. Ik denk er nog achteraan 'Meer dan ik hier ooit zal horen'. Ik protesteerde niet toen mijn prep team mij in een jurk hezen. Ik voel me zelfs mooi, al gaan mijn voeten half dood. Mijn hart is gewoon ergens anders. Je kan je niet thuis voelen als je het er niet ligt geloof ik.
"Slaap lekker Rayne, ik zie je morgen wel aan het ontbijt, " zeg ik en ik loop achter een aantal andere meiden aan naar de slaapkamers. Op een van de deuren staat mijn naam met sierlijke letters. Ik doe de deur voorzichtig open en word begroet door drie enthousiaste meiden.
"Ggoedenavond Lady Delilah, ik ben Cassidy. Dit Is Diana en dat is Lilith," werd ik vrolijk begroet. Cassidy Is blond en enthousiast, dat viel te onthouden. Diana heeft roze haar, dat moet dus ook te onthouden zijn. Dan hadden We Lilith, die op elke manier apart was. Ze zag er heel anders uit dan de andere twee.
"Aangenaam, leuk om jullie te ontmoeten, " zeg ik met een glimlach. Ik wil me rustig uit gaan kleden, maar ik word overal meegeholpen. Bijna alles word voor me gedaan. Het voelt raar, alsof ik ze gebruik. Maar het is hun werk toch? Ik zucht en als ze eindelijk klaar zijn met hun ding doen loop ik richting het bed. Ik slaapwandel. Het duurt niet lang voor ik slaap, maar als ik slaap, droom ik wild. Ik ren weg van mijn moeder, die te hoge verwachtingen heeft van mij. Ik ren weg van de selectie, waar iedereen zonder moeite kan merken dat ik er niet thuis hoor. Ik voel angst, maar kan me niet realiseren dat ik gewoon een nachtmerrie heb. Ik ren, maar niet alleen in mijn droom. Misschien had ik moeten melden dat ik slaapwandel. Dat Was handig geweest, als ik het gedaan had. Nu loop ik met me stomme kop naar plaatsen waar ik me niet bewust van ben, huilend en gefrustreerd vanwege mijn nachtmerrie. Slaapwandelen is niet altijd een rustige wandeling.

[ bericht aangepast op 30 april 2015 - 23:40 ]

We've lived in the shadows for far too long.

30 april 2015 - 23:32 Naird is offline

Naird 10646

AEDALYN SOPHIA WALLACE
"I'm an easy girl."
19 jaar † Kaste Twee † Slaapkleding

Ze knikt 'En jij bent Aedalyn als ik het me goed herinner,' zegt ze, ik knik en lach even charmant. Ik mag Quadira wel en we voeren nog even een kort gesprekje. Daarna spreek ik nog wat andere meiden aan, gewoon om te kijken wie ik een beetje zou kunnen mogen. Echter worden we al snel gevraagd met onze dienstmeisjes tijdens ons verblijf hier mee te gaan en ik kom in beweging. Ze staan alle drie op mij te wachten en Delaney neemt het woord.
'Volg ons alstublieft naar uw kamer, lady Aedalyn,' glimlacht ze beleefd en ze draait zich om en begint met lopen. De drie meisjes wijzen mij de weg naar mijn kamer en ik bestudeer ze even avonden mijn wimpers en ik moet zeggen, ze zien er alle drie aardig uit, vooral het meisje dat rechts van mij loopt, Olaya. Ook al is zij een dienstmeisje, ziet ze er verzorgt en goed gekleed uit, en dat kan ik wel waarderen. We lopen mijn kamer binnen en Auxilia en Delaney beginnen gelijk mijn koffer te bekijken, echter vinden ze niets raars en ze kijken me allebei tevreden en glimlachend aan.
'Sorry, dit is onze plicht, lady Aedalyn. Ik ben blij dat u niks vreemds mee hebt,' verontschuldigt Auxilia zich en ik glimlach even koeltjes, ik houd ze niet tegen, gezien het hun is opgedragen. Vervolgens komt Olaya op me af lopen met een slaapjurkje en een kimono. De kimono drapeert ze over de stoel naast het bed en ze kijkt me even aan.
'Mocht u het onprettig vinden om rond te lopen in je slaapjurkje, kunt u deze aandoen, lady Aedalyn,' ik knik en voel hoe ze me helpen met mijn kleding uit te trekken. Auxilia trekt het lila slaapjurkje bij mij aan en ze helpt me nog even de bandjes goed te stellen, zodat deze niet veel te lang, of veel te kort zijn. Wanneer ik aangekleed ben, bekijkt Olaya bedenkelijk mijn haar.
'Ik stel voor dat wij uw haar in een knot vastmaken, zo zult u er geen last van hebben,' ik knik instemmend en ik draai mijn rug naar haar om. Gelukkig is Olaya even lang als ik en kan ze er makkelijk bij. Als ze klaar is kijk ik even verbaasd naar mijn spiegelbeeld, ook al is een knot niet heel bijzonder, Olaya heeft het mooi gedaan en ik complimenteer haar dan ook, en ik complimenteer bijna niemand. De drie dienstmeisjes wensen me een goede nachtrust toe en verlaten de kamer nadat ze hun taken hebben volbracht. Ze sluiten de deur en ik ga in mijn bed liggen en probeer de slaap te vatten, maar natuurlijk wilt deze niet komen. Ik probeer in elke - nog altijd charmante - slaappositie die ik ken te liggen, maar geen van deze helpen. Na minstens een uur gedraaid te hebben sla ik de dekens van mij af en ik besluit even een ommetje te maken, misschien ik heb ik gewoon nog te veel energie. Alleen rond lopen in een slaapjurkje lijkt me iets te ongepast en ik doe de kimono die Olaya had klaar gelegd aan. Op blote voeten sluip ik de gang op en ik besluit het paleis even te verkennen, ook al moeten we waarschijnlijk slapen,

misschien vind ik de paleistuin wel. Dan bedenk ik me opeens dat ik op blote voeten loop, geen goed plan dus. Plotseling loop ik tegen een lichaam op en geschrokken piep ik even, dat gebeurt er nou als je niet oplet.
'Duizendmaal excuses, ik kan niet slapen en zoek de tuin,' zeg ik half schuldbewust.

[ bericht aangepast op 1 mei 2015 - 22:33 ]

I just caught the wave in your eyes

1 mei 2015 - 13:37 Ascian is offline

Ascian 10570

Baltazar Merrit || Twee || Vierentwintig.

Ik sta nog steeds bij de deuren als de eerste meiden binnen komen. Sommige gedragen zich meteen al als een één. Sommige hebben moeite met zich aanpassen, dat kan je in een oogopslag zien. Dan komt een van de laatste groepen binnen. Ik bekijk de meisjes één voor één en schrik me bijna een ongeluk. Natuurlijk kan ik mezelf onder controle houden zoals mij is aangeleerd. Mijn hart gaat wel te keer. Zeker omdat ik de persoon zie die ik hier totaal niet verwachte. Quadira. Ik weet niet of zij mij ook ziet, maar ik weet wel dat ze in de problemen komt als blijkt dat wij elkaar kennen. Ik kom uit dezelfde provinci als Quadira en haar familie, vroeger waren we misschien zelfs buren te noemen. Dat was voor de draft. Ik kan mijn ogen niet geloven, maar weiger te reageren op wat ik zie. Ze verdient het om een prinses te zijn, dat is alles waar ik aan kan denken.

Die avond loop ik mijn laatste ronde. Ik doe het met veel plezier, zoals ik al mijn rondes met veel plezier loop. Ik loop net een hoek om als iemand tegen mij op loopt. Een andere wacht? Nee, waarom zou die dezelfde ronde lopen terwijl ik er niets vanaf wist?
'Duizendmaal excuses, ik kan niet slapen en zoek de tuin,' zegt het meisje voor me dat ik herken als Lady Aedelyn, alleen iets schaarser gekleed. Ik focus me op de muur een stukje naast haar. Zou ik ontslagen worden voor het zien van dit?
"Goedenavond Lady Aedelyn, of nacht eigenlijk. Ik moet u er op wijzen dat u eigenlijk al hoort te slapen, zeker aangezien morgen een drukke dag kan worden," zeg ik terwijl ik nog steeds gefocust naar de muur staar. "Ook wil ik uw erop wijzen dat u erg schaars gekleed bent om er 's nachts op uit te gaan, daarbij u heeft geen schoenen aan," zeg ik erachteraan. Hadden meiden daar altijd last van? 's nachts niet kunnen slapen, naar de tuin willen? Misschien was het ook wel vreemd om ineens in een vreemd bed te moeten slapen. Misschien was ze dit wel helemaal niet gewend. Dat ik de namen van de meiden uit mijn hoofd ken, betekend niet dat ik hun Kaste erbij weet. Ik spreek mensen gewoon liever aan met hun naam, ook vind ik het fijn om te weten hoe de mensen die in het paleis rondlopen heten.
"Dat neemt niet weg dat ik u ook moet vragen of er iets mis is met uw slaapkamer, of met u, dat u een plotseling verlangen heb om de tuin te bezoeken voor u terug naar bed gaat," zeg ik met een lichtelijk bezorgd gezicht. En mij werd verteld dat ik me 's nachts niet druk hoefde te maken om de meiden.

[ bericht aangepast op 1 mei 2015 - 13:39 ]

We've lived in the shadows for far too long.

1 mei 2015 - 14:24 Fairytalest is offline

Fairytalest 856

Quadira Azikiwe // Kaste Drie
'What's in a name?'

_______________________________________________________________________

_______________________________________________________________________

Ik trek even wit weg bij de formaliteit die de wachter gebruikt, ondanks zijn grijns, het zorgt ervoor dat ik me om wil draaien en weer terug naar boven wil lopen maar als hij dan al vrij snel over gaat op een normaal gesprek voel ik me weer opgelucht. Blij dat ik hem tegen ben gekomen, denk ik als mijn mondhoeken omhoog krullen. Stel dat hij de act vol had gehouden, ik weet zeker dat ik dan de rest van de avond niet had kunnen slapen uit schaamte. 'Ik zou het niet weten,' reageer ik op zijn vraag, 'ik was denk ik te diep opgegaan in mijn gesprekken om er echt wat van mee te krijgen.'
Precies op dat moment maakt mijn maag een hongerig geluid.
'Dat bedoel ik dus.'
Als de wacht mij naar de keukens begeleid, doe ik mijn best om de gangen te onthouden, maar ik weet nu al dat dat onmogelijk is. Uiteindelijk geef ik het op en wend ik mij naar de wacht. 'Mijn naam is Quadira trouwens. Worden alle wachten zo gedrild om zo afstandelijk te zijn? vraag ik terwijl ik om me heen kijk.
'Met jo.. u als uitzondering dan,' zeg ik, nog steeds niet wetende of ik de formaliteiten compleet moet laten vallen. Beide voelde raar om uit te spreken. Als de wacht de deur naar de keuken voor mij openhoudt kan ik mijn ogen niet geloven. Het is alsof ik in de supermarkt terecht ben gekomen, maar dan groter. Ik kijk mijn ogen uit naar al het fruit en naar alle zoetigheden. 'Hier zou ik me best wel een avond lang kunnen vermaken,' mompel ik terwijl ik een van de koelkasten opentrek.

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Index RPG Actieve Topics Zoek