[250] The Selection || RPG || Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek
  • 7 april 2015 - 19:24   Value is offline
    Value
    Value 11253

    || The Selection ||
    Datum:
    || Zondag 27 maart ||


          Voor 35 meisjes uit Illéa is de selectie dé kans op een beter leven. Zo kunnen ze ontsnappen aan een armoedig kaste-leven en opgenomen worden in een wereld vol glamour. De selectie biedt de mogelijkheid om in het paleis te wonen en te strijden om het hart van de kroonprins. Maar de strijd om de kroon is niet gemakkelijk. Desondanks er strenge regels gehandhaafd worden, halen sommige meisjes alles uit de kast en zijn tot veel dingen in staat. Hoever zal jij gaan?

    De winnaar
          De winnaar is de selectie-deelneemster die uiteindelijk het hart veroverd van de kroonprins. Zij zal dan huwen met hem. Deelnemers vallen af omdat ze zelf geen zin/tijd meer hebben, omdat ze een regel hebben overtreden van de selectie. Dit kan omdat iemand anders haar er heeft ingeluisd. Of omdat de kroonprins je naar huis stuurt. Dit zal enkel gebeuren na te lange inactiviteit.
          Probeer je vooral niet te focussen om te winnen en verliefd te zijn. Het is veel spannender als er variatie is. Bijvoorbeeld iemand dat een geheime relatie heeft met een paleiswacht, iemand dat lesbisch is, iemand dat verplicht is van thuis uit en totaal niet verliefd is op de prins, etc.

    Paleiswachten
          Paleiswachten hebben als rol om het paleis te bewaken. Ze werken in beurtrollen zodat ze zeker overal de wacht moeten houden. Paleiswachten kunnen onverwacht naar het front gestuurd worden in oorlogsgebieden, dat is het gevaarlijke aan het vak. Want in het kasteel zijn ze praktisch veilig. De meeste jongens zijn vrijwillig soldaat geworden, maar vaak hebben degene uit de lagere kasten enkel het doel om hogerop te komen en zo een goed, succesvol leven te kunnen leiden. Weg uit de armoede.
          Paleiswachten mogen geen relatie hebben met selectie-deelnemers, dit wordt gezien als verraad tegenover het koningshuis. Wie deze regels overtreedt, zal een zware straf toegediend krijgen en gedegradeerd worden tot kaste Acht samen met het meisje in kwestie.

    Extra informatie
          Illéa telt 35 provincies. Over heel het land mogen meisjes tussen zestien en negentien zich inschrijven voor de trekking. Uit elke provincie zal er dan één meisje gekozen worden. De gekozen meisjes worden dan per helikopter opgehaald. Niet alleen kunnen ze strijden om de kroon, de familie's thuis krijgen maandelijks een som geld cadeau van het koningshuis. Vanaf wanneer de meisjes eruit gegooid worden, stopt de betaling.
          Elke vrijdag is er een nieuwsuitzending over de huidige situatie in het paleis. Deze wordt uitgezonden over heel Illéa. Hier wordt de stand van zaken verteld, roddels, wie 'aan kop ligt'. De meisjes zijn verplicht te gaan, maar hoeven niet per se iets te vertellen.
          Voor de meisjes is er een Vrouwenkamer voorzien, dit bevindt zich op de tweede verdieping, waar ook de slaapvertrekken zijn. De meisjes zijn elke zaterdag verplicht hun dag daar door te brengen, voor de rest van de week zijn ze vrij het te kiezen. De Vrouwenkamer is een plek voor de dames om tot rust te komen, ze kunnen daar met elkaar praten, televisie kijken, muziek spelen, etc. Net zoals de slaapvertrekken heeft de Vrouwenkamer een balkon. In de Vrouwenkamer mogen, zoals de naam al zegt, geen mannen binnen. Enkel met toestemming van één van de aanwezige meisje, is dit toegelaten.
          Selectiemeisjes worden aangesproken met Lady + naam. Onderling hoeven ze elkaar zo niet aan te spreken.
    Paleiswachten worden aangesproken met Officier + achternaam!. Ook hier hoeven ze elkaar onderling niet aan te spreken.
          Ieder meisje krijgt drie dienstmeisjes aangewezen, deze zullen haar kleren maken, opmaken, verzorgen, etc.
          De tuin is omgeven door muren, maar groot genoeg om het geen verstikkend gevoel te geven. Het is altijd toegelaten de tuin te betreden. In de tuin staat een grote fontein, verschillende appelbomen en rozenstruiken. Verder is er ook een kiosk, een meertje met vissen en een grote dikke eik.

    [Gebaseerd op The Selection-Trilogy || Kiera Cass]

    Kastensysteem                                                                                                                                                                                    Regels binnenin de selectie


    || Deelnemende meisjes mogen geen relatie
    hebben met iemand anders dan de kroonprins. Dit wordt
    beschouwd als verraad en daar staan zware straffen op.


    || Deelnemende meisjes mogen onderling niet vechten,
    verbale discussies zijn wel toegestaan.


    || Deelnemende meisjes mogen het paleis niet
    verlaten zonder toestemming
    van de kroonprins of koning.


    || Deelnemende meisjes mogen geen drugs
    en/of overmatig alcohol gebruiken.


    || Deelnemende meisjes mogen geen
    wapens bezitten.


    || Deelnemende meisjes zijn verplicht
    zich aan de etiketten te houden.


    || Deelnemende meisjes beschikken elk
    over drie dienstmeisjes die zij met
    zorg moeten behandelen.

    Eén:
    Dit is de koninklijke familie.
    Twee:
    Bekende personen zoals zangers/zangeressen, , acteurs/actrices, modellen, politici, paleiswachten, officieren, etc. Maar ook mensen van adellijke afkomst
    Drie:
    Denkers: leraren, filosofen, uitvinders, architecten, psychologen, schrijvers, muziekproducers, artsen, etc. Ieder meisje dat uit de selectie verwijderd wordt, wordt een Drie, tenzij het een Twee was (dan blijft de kaste) of al een Drie was, dan keert zij terug.
    Vier:
    Zakenmensen: juweliers, makelaars, verzekeringsmakelaars, chef-koks, bouw managers, eigenaars van onroerend goed / het bedrijfsleven, en de boeren.

    Vanaf hier zijn de meeste mensen arm of beschikken over zeer weinig geld. Ze komen niet tot weinig aan werk.

    Vijf:
    Kunstenaars en artiesten: toneelspelers, klassieke musici, straatmuziekkanten, dansers, fotografen en circusartiesten.
    Zes:
    Werknemers: secretaresses, obers / serveersters, huishoudsters, naaisters, winkelbediende, koks en chauffeurs.
    Zeven:
    Handarbeiders: hoveniers, bouwvakkers, boerderij werknemers, goot / zwembad schoonmakers, en "afval verzamelaars, sloot gravers, verhuizers."
    Acht:
    "Onaanraakbaren": geestelijk / lichamelijk onwel mensen, verslaafden, weglopers, illegalen, en de daklozen. Zij hebben geen geld en mogen ook niet deelnemen aan de Selectie. Iedereen die de koninklijke familie om het even hoe, verraadt, zal gedegradeerd worden tot Acht.


    Je kaste wordt bepaald door in welke familie je geboren wordt, van kaste wisselen is mogelijk door huwelijken. Meisjes zullen naar de kaste verhuisd worden van hun man. Voor meisjes is trouwen onder je kaste een 'schande' voor de familie en wordt zelden tot nooit gedaan.
    [De kasten zullen met een randomizer bepaald worden door mij.]




    || Rollentopic 1
    || Speeltopic 1
    || Praattopic 1, 2

    Rollen:
    || Uptown | Sky Illéa | Eén || Qing
    || Uptown | Elloise Everage | Twee || Qing

    || Fyrgebraec | Alison Lily Chase | Vijf || Leonie
    || Psychopaths| Aedalyn Sophia Wallace | Twee || Yu
    || Ainigma | Delilah Kingston | Zes || Savannah
    || JudithSuzann | Brianna Taylor Campbell | Vier || x
    || Fineman | Rayne Alvarado | Zeven || Cheryl
    || Malachai | Evalie Coven Magdalene| Drie || Marie
    || Sirimiri | Lina Waters | Zes || Femke
    || Mamihlapinatapa | Annalise Alisha Annabelle Linton | Twee || Jente
    || Fairytalest | Quadira Azikiwe | Drie || Maxime

    || Sirimiri | Matthew Foley | Twee || Femke
    || Ainigma | Baltazar Merrit | Twee || Savannah
    || Dionysia | Ryan Elijah Apostolakis |Twee || Amber
    || Wolfstar | Eliot Killian Reeze | Twee || Lisa

    Het begin
    Situatieschets
    Het is zaterdagnamiddag. Gisterenavond werden de uitgekozen meisjes bekend gemaakt op het journaal, uit elke provincie één. Naar elke woonplaats werd een voorbereidingsploeg gestuurd, zij maakten de meisjes klaar voor vertrek. Op dit moment staat iedereen klaar om opgehaald te worden met de helikopter. De meisjes worden op volgorde opgehaald, dus de eerste zal de eerste zijn die in de helikopter stapt. Helikopter 1 zal dan ook als eerste aankomen aan het paleis en helikopter 4 als laatste.
    De verdeling
    Helikopter 1:
    Alexandra
    Evalie
    Rayne

    Helikopter 2:
    -
    -
    -

    Helikopter 3:
    Delilah
    Alison
    Quadira

    Helikopter 4:
    Brianna
    Annalise
    Aedalyn

    Rond de avond arriveren zij in het paleis, waar zij ontvangen worden door Elloise. Hun dienstmeisjes worden toegewezen en de kleine koffer persoonlijke spullen worden naar hun kamers gebracht, deze wordt eerst doorzocht op verboden spullen. In de eetzaal kunnen zij een versnapering krijgen en kunnen kort even kennis maken met elkaar. Daarna brengen de dienstmeisjes hen naar hun kamers op de tweede verdieping. Sky zullen ze de volgende ochtend bij het ontbijt ontmoeten.
    Je hoeft geen rekening te houden met de 23 andere deelnemende meisjes, doorheen de RPG zullen zij uitgespeeld worden.

    Start
    Iedereen neemt nu afscheid van zijn familie, klaar om opgehaald te worden met de helikopter. Houd rekening wie al aanwezig is in de helikopter en wie niet.
    Onduidelijkheden en vragen altijd melden om latere problemen te voorkomen!

    Belangrijke opmerkingen!
    || Houd je aan je rol; een stil en verlegen meisje gaat geen herrie schoppen! Opbouwende persoonlijk is wel toegelaten
    || Houd het realistisch; geheimen worden niet meteen ontdekt!
    || Na vijf dagen inactiviteit, zal ik je contacteren. Na drie dagen geen reactie, word je weggestuurd
    || Meld lange afwezigheid
    || Selectie-deelnemers worden aangesproken met lady + voornaam
    || Paleiswachten worden aangesproken met officier + achternaam
    || Kaste nummers voluit schrijven en met hoofdletters
    || Kaste Vijf en lager zijn rijkdom niet gewend, houd hier rekening mee!
    || Kaste Vier en hoger zijn rijkdom wel gewend en begrijpen de lagere kasten vaak niet!
    || Opbouwende vriendschappen! Niemand kent elkaar al eerder
    || Wees origineel
    || Ruzies IC die uitlopen OOC, graag melden bij mij
    || Vanaf je eerste post in het speeltopic is rollen aanpassen niet meer toegelaten om verwarring te voorkomen! Anders; graag even melden
    || Bespreken doen we in het praattopic, zodat iedereen op de hoogte is
    || Niets op voorhand plannen met anderen, doe je dit toch, dan stuur ik je weg
    || OOC tussen haken, vermijd onnuttige posts in het speeltopic!
    || Bestuur enkel jouw personage!
    || Ik-pov en tegenwoordige tijd
    || Verzorg je taal

    De verjaardagen:
    Alison || 21 maart
    Brianna || 18 april
    Rayne || 22 april
    Aedalyn || 21 juni
    Alexandra || 5 augustus
    Evalie || 16 december
    Annalise || 21 december
    Lina || 27 december
    Delilah || 31 december
    Quadira || 31 december

    Deelnemerslijst:
    Hansport || Lina Waters | Zes
    Waverly || Isabelle Marie Williams | Vijf
    Kent || Hayley Summer | Zeven
    Zuni || Elayna Redknapp | Drie
    Paloma || Alexandra Valdez | Vier
    Clermont || Rosalie Thompson | Twee
    Tammins || Elsa Hunter | Drie
    Sonage || Sandra Huntsville | Twee
    Dakota ||Julia Green | Vier
    Columbia || Emily Memphis | Drie
    Sota || Sarah Rider | Twee
    Allens || Naomie Blueman | Vijf
    Likely || Bethany Adams | Vier
    Atlin || Elisa Norris | Drie
    Hundson || Claire Dahl | Drie
    Honduragua Maya Price | Zes
    Sumner || Alison Lily Chase | Vijf
    Labrador Colette Atwell | Drie
    Fennley || Suzy Maritt | Twee
    Bankston || Aedalyn Sophia Wallace | Twee
    Whites || Ashley Benson | Vier
    Bonita || Kate Moore | Twee
    Angeles || Evalie Coven Magdalene | Drie
    Midston || July Wright | Twee
    Belcourt || Anna Collin | Drie
    St. George || Rayne Alvarado | Zeven
    Panama || May Chanel | Twee
    Denbeigh || Abigail Lumley | Vier
    Calgary || Rose Keating | Vier
    Baffin || Alexa Roth | Drie
    Ottaro || Aurelie Johnson | Drie
    Lakedon || Quadira Azikiwe | Drie
    Yukon || Delilah Kingston | Zes
    Dominca || Brianna Taylor Cambell | Vier
    Carolina || Annalise Alisha Annabelle Linton | Twee


    Map Illéa (gemaakt door Nereid)

    [ bericht aangepast op 5 mei 2015 - 22:26 ]

    i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

    8 april 2015 - 19:15   Fairytalest is offline
    Fairytalest
    Fairytalest 856

    Quadira Azikiwe // Kaste Drie
    'Let's just pretend something inspirational is written down here.'

    _______________________________________________________________________


    _______________________________________________________________________


    'O mijn god, kijk dan!' roep ik door de kamer als ik het vliegboard door mijn kamer laat zweven.
    Marjani snuift, 'Leuk voor een lieveheerstbeestje Quadira, ik kan niet geloven dat dit nog steeds alles is waar je aan kan denken!' Roept ze waarna ze het vliegboard van wel vijf centimeter lang uit de lucht plukt.
    Ik hoop vurig dat ze de motor niet heeft beschadigd, dat had me namelijk het meeste tijd gekost.
    'Kan jij het dan niet voor je zien?' vraag ik waarna ik het voorwerp weer van haar overneem en op mijn inmiddels kaalgeplukte bureau neerleg, 'races, maar dan in de lucht.'
    'Het enige wat ik zie is dat je je benen dichter bij elkaar moet houden voor de lengte van je jurk en je echt moet leren om rechtop te blijven staan,' zegt ze bits met haar armen over elkaar geslagen.
    Ik recht mijn rug en werp nog een blik in de spiegel. Ik vond alles te overdreven. De gouden oog make-up, de gouden shawl in mijn haar een de peperdure, gouden jurk. Alsof de kleur van mijn huid gecompenseerd moet worden met rijkdom. Het is een wonder dat het er niet kitch uitzag.
    'Ik kan niet geloven dat je bent uitgekozen,' zegt Marjani hoofdschuddend, 'ik bedoel, ja, je bent echt wel knap, maar je hebt het echt niet in je om een land te besturen,' zegt ze terwijl ze nogmaals naar mijn jurk keek.
    'Dankjewel voor de goede moed,' mompel ik terwijl ik het luchtboard inspecteer op opgelopen schade.
    'Niet mompelen!' Roept ze bijna direct daarna.
    De afgelopen weken was Marjani veranderd in de grootste bitch van het hele huishouden en heb ik dit constant moeten horen. Ik heb mijn best gedaan om haar advies op te volgen, maar het was gewoon zoveel in één keer. Ik loop naar mijn bed toe en pak daar het laatste koffertje wat nog over is, het koffertje met mijn opa's saxofoon. Hij had het aan mij gegeven nadat bekend was gemaakt dat ik was uitgekozen om deel te nemen aan de selectie. Hij is absoluut geen fan van de selectie en de saxofoon was dan ook eerder gegeven om me eraan te helpen herinneren dat ik mijn eigen dromen moest blijven volgen, inplaats van die van mijn zusje. Bij ieder ander persoon zou ik ook door het lint zijn gegaan, maar Marjani blijft mijn kleine zusje en ik wil haar graag zien lachen. Ik glimlach naar mijn zusje die nog steeds met haar armen over elkaar geslagen staat. Haar haar piekt wat in het rond. 'Waag het om te huilen, je ogen zijn perfect nu,' zegt ze met een zachte stem.
    De eerste traan loopt dan ook al snel over háár wang. Ik druk haar stevig tegen me aan. 'Ik beloof dat ik mijn best zal doen, voor jou,' zeg ik terwijl ik met mijn hand door haar haar aai.
    Samen lopen we naar beneden waar mijn ouders al klaarstaan om mij uit te zwaaien. Mijn vader in pak en mijn moeder in overall. Ik moet alleen al glimlachen om het contrast terwijl ik tegen de tranen vecht. Mijn moeder pakt mijn handen vast en kijkt me doordringend, vol trots aan: 'Laat ze zien wie de powervrouw is daar.'
    'Zorg dat je geniet,' vult mijn vader haar aan.
    Ik vraag me sinds gisteren al af of mijn ouders blij waren voor mij, of met de geldsom. Hoezeer ze me beiden namelijk aanmoedigen om mijn droom te volgen, gaan ze nu tegen hun principes in. Alleen opa doet dit niet, maar hij is nergens te bekennen.
    Ik zou niet weg gaan zonder opa nog voor een laatste keer te knuffelen, wie weet was het namelijk wel voor de laatste keer. Hoe goed de oude man zich namelijk ook voorhoudt, zijn gezondheid gaat drastisch achteruit. Mijn zusje tikt me op mijn schouder en met een zucht maak ik een reverence zoals ze me heeft geleerd. Goedkeurend glimlacht ze. Ik kijk nog een laatste ker ons huis rond. Het houten dressoir, de bank waar opa op slaapt, de tv waar dit alles mee begon. Ik vraag me af hoe lang het zal duren voordat ik hier weer terug ben. Mijn voorbereidingsteam was in de tussentijd al naar buiten gelopen, echt sociaal waren ze niet geweest. Als zij stereotypes zijn voor de selectie staat me nog wat te wachten. Ik wacht en wacht zonder ook maar een stap te verzetten. Ik knijp in de handvaten van de saxofoonkoffertje, waarop mijn vader glimlacht.
    'Hij liet mij er nooit op spelen weet je? Hij zei dat hij wachtte totdat ik het instrument waardig was.'
    Ik voel me ongemakkelijk terwijl hij dit zegt. Zelfs nu, nu ik met iets totaal anders bezig ben, voert hij de strijd met mijn moeder welke richting ik moet kiezen.
    De stilte die was ontstaan wordt onderbroken door mijn opa die zuchtend en kreunend de trap af loopt. 'Ah,' roept hij als hij mij ziet. 'Ik heb je nog niet gemist!' Hij haalt een doosje tevoorschijn en opent het. Op een zijden bedje ligt een prachtige, kleine broche, ingelegd met minuscule diamantjes en een robijn net iets groter dan een speldenknop. Ik pak het op en houd het in mijn hand, hij is niet veel groter dan de nagel van mijn duim.
    'Hij is van jouw oma geweest. Ik wil dat je het met trots draagt,' zegt hij met een glimlach.
    Ik zie dat hij sentimenteel begint te worden als ik de broche opspeld. Ik loop naar de man toe en druk hem nog voor een laatste keer tegen me aan. Deze keer is het niet Marjani, maar mijn moeder die me uit mijn droom helpt (o de ironie)
    'Als je nu niet opschiet ben je te laat,' zegt ze.
    Ik knik, daarna stap ik over de drempel.

    [ bericht aangepast op 13 april 2015 - 21:29 ]

    Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

    8 april 2015 - 20:57   JudithSuzann is offline
    JudithSuzann
    JudithSuzann 1001


    Brianna Taylor Campbell
    Kaste vier


    Nog voor een laatste keer loop ik door alle kamers van ons huis. Het vertrek valt me zwaarder dan ik had verwacht. Ik had me opgegeven voor verandering, maar nu het zover is begin ik toch te twijfelen. Ik was al tijden vastgeroest geweest in dit leven, alles hetzelfde, elke dag maar weer. Misschien komt het ook wel door het feit dat ik niet eens weet wat ik kan verwachten, ik weet absoluut niks. Ik ken daar niemand, geen van de andere kandidaten en natuurlijk ken in niemand van de koninklijke familie. Gisteren had ik natuurlijk gekeken naar de televisie, het had me zeker verbaasd mijn eigen naam te horen, ik had me er niet op voorbereid. Misschien is dat ook wel de reden dat het vertrek me zwaarder valt dan ik van te voren had gedacht. Stil kijk ik om me heen, ik sta nu in mijn eigen kamer. Nog eenmaal doe ik de kast open waar mijn kleding in hangt, ik hoefde niks mee te nemen naar het paleis. Ergens vond ik het fijn om alles achter me te laten, maar het was tegelijkertijd ook heel erg eng. Ik laat mijn blik over al mijn kleding glijden, het was best gevarieerd. Jurkjes, rokken, broeken, shirts, alles was er wel te vinden. Echt een duidelijke smaak had ik nooit gehad, eigenlijk voelde ik me overal wel goed in. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en sluit na een korte zucht de kastdeuren weer.
    Uiteindelijk loop ik de voordeur uit, daar staat mijn familie klaar om me gedag ze zeggen. Ik glimlach en bekijk ze even als ze keurig op een rij staan. Ja, ik ga ze zeker missen. Ik loop op ze af en sta al snel in een omhelzing met mijn vader. “Je ziet er prachtig uit,” fluistert hij zacht in mijn oor. Ik kijk hem dankbaar aan en glimlach breed. Na een lange omhelzing laat ik hem los, ik strijk mijn jurk snel recht, ik durf er geen kreuken in te maken. Dat zou heel erg zonde zijn van al het werk dat de dienstmeisjes hebben verricht. Ik loop door naar mijn moeder, gevolgd door al mijn broers. Als ik ze allemaal gedag heb gezegd kijk ik stil naar ze en haal diep adem. Ik doe mijn best tranen binnen te houden. “Bedankt allemaal,” zei ik uiteindelijk zacht. “Voor alles,” vervolg ik als ik ze allemaal nog is heb bekeken. Nu is het alleen nog wachten op de helikopter, het zou vast niet lang meer duren voor die er zou zijn. Wat zenuwachtig pluk ik aan mijn haar, al snel stop ik als mijn moeder me een afkeurende blik geeft. Al snel herinner ik me dat er een lange tijd aan mijn haar is gewerkt, het zou inderdaad zonde zijn om dat in de war te maken. Ik glimlach even en pak mijn moeders handen vast als die naar me toe komt lopen. “Je gaat het geweldig doen,” zegt ze tegen me terwijl ze me aankijkt. Ik knik en glimlach. “Ik hoop het,” zeg ik. “Ik ga jullie echt heel erg missen,” ik zucht en kijk nog eenmaal achterom naar het huis.
    Eindelijk komt het geluid van een helikopter tevoorschijn. Ik haal diep adem en kijk even naar de grond. De zenuwen zijn nog meer aanwezig. Snel omhels ik iedereen nog even kort, nu het nog kan. Als het eenmaal kan stap ik in de helikopter en ga zitten, ik kijk zwijgend naar de grond waar mijn familie staat te zwaaien, ik zwaai terug en al snel stijgen we op. Ik haal diep adem. Nu gaat het echt beginnen.

    [ bericht aangepast op 8 april 2015 - 20:58 ]

    Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

    8 april 2015 - 21:12   EASE is offline
    EASE
    EASE 14238



    Alison Lily Chase
    19 jaar • Kaste vijf

    “I prefer drawing to talking. Drawing is faster, and leaves less room for lies.”

          Nog altijd ben ik stomverbaasd. Hoe kan het dat juist ik uitgekozen was? Het is voor mij een grote vraag, en ik kon er na een hele nacht gepeinsd te hebben, nog steeds geen antwoord op vinden. Mijn verbazing was groot geweest, terwijl mijn zusje boos was geweest en mijn broertje me meteen te omhelzen. Mijn vader was afgelopen aandacht ook blij geweest voor me, terwijl mijn moeder een beetje koeltjes was met de situatie. Mijn moeder was al niet blij toen ik me opgaf, ookal zou ze in iedergeval de eerste maand geld toegestuurd krijgen, en als ik het vol zou houden nog vaker, en misschien, ik durfde er gister bijna niet aan te denken, maar misschien zou hij mij kiezen. Het is iets wat ik ook vanmiddag nog, een onmogelijk scenario vind. Wie zou nou, met ruim keuze tussen knappere meisjes, die veel beter geschikt zijn voor deze rol, mij kiezen. Ik hoop natuurlijk wel dat hij mij kiest, maar als ik zo moet gokken, dan denk ik het echt niet. De kleine ploeg die mijn voorbereidingsploeg is, hijst me in een jurk, en meteen voel ik me lichtelijk ongemakkelijk. Het is niet zo dat de jurk niet mooi is, in tegendeel, hij is prachtig. Hij zit ook perfect, maar het is wel een jurk. En ik ben nooit een echte grote fan geweest van jurken. Ze zijn zo.. ik weet niet.. formeel? Nee, ze zijn zo precies en netjes, het is een stuk minder comfortabel dan een broek en een shirt. Even kijk ik naar mijn eigen kledingkast. We mogen geen enkele kledingstukken van onszelf meenemen, en ik heb een voorgevoel dat we daar alleen maar jurken zullen mogen dragen. Ik zucht even, en loop dan de trap af, waar mijn ouders en broertje staan, samen met het voorbereidingsteam. Bij mijn vader zie ik tranen blinken in zijn ogen, en ook bij mijn moeder zie ik dat ze nu toch echt toe moet geven aan het feit dat ze het simpelweg zwaar heeft met haar dochter die naar het paleis vertrekt. Mijn zusje ontbreekt echter, al had ik niet anders verwacht van haar. Emma was twee jaar jonger, en had zich dus ook opgegeven. Het feit dat zij niet uitgekozen is, maar ik wel, maakt haar zeer jaloers, wat bij mij een lichte steek in mijn hart veroorzaakt. Met een woordloze omhelzing neem ik afscheid van mijn moeder, en vervolgens geef ik mijn vader een knuffel. Mijn broertje Til ik op en geef ik de grootste knuffel van hen allen, en met een grijns zet ik hem weer neer.
    "Zeg tegen Emma dat ik haar ga missen, oké?" Vraag ik mijn ouders, terwijl het hoofd van het voorbereidingsteam zenuwachtig op zijn horloge kijkt gris ik nog snel mijn schetsboek en etui mee. Er zit niet veel in, maar het schetsboek is pas halfvol, en in de etui zitten slechts een aantal grafietpotloden, een paar gummen van verschillende grotesk een puntenslijper en een doezelaar, maar het is een basis, en meer heb ik voor nu niet nodig.
          De wind blaast door mijn blonde haren wanneer ik de auto uit stap, en richting de helikopter loop waar ik al een meisje zie staan. Met schetsboek druk ik stevig tegen mijn borst aan, gepaard met de etui. Op een of andere manier had ik mijn team wel over kunnen halen om me sneakers te laten dragen, ookal waren ze nou niet bepaald meer mooi en alles behalve netjes, op hakken lopen is moeilijk, en ik heb het nog maar een keer gedaan, waarbij ik meteen al viel. En aangezien het team ook geen zin had in ongelukken op de eerste dag, heb ik ze over kunnen halen. Een lichte glimlach staat op mijn gezicht en mijn ogen scannen de omgeving terwijl ik naar het meisje toe loop. Ik heb geen enkele naam onthouden, omdat ik gister totaal niet aan het opletten was wie er geselecteerd waren, zo erg was ik weer eens verdiept geweest in een tekening, die overigens nog altijd niet af was en nu half in mijn schetsboek stond.
    "Eh- Hoi?" De woorden verlaten mijn mond zacht, en ze komen waarschijnlijk hartstikke schuw en verlegen over, wat eigenlijk niet eens zo mijn bedoeling was. Maar ach, eenmaal gezegd is gezegd.

    take me back to the basics and the simple life

    8 april 2015 - 21:23   Theorem is offline
    Theorem
    Theorem 21415

    Ik heb de dubbelposts wegegehaald (:

    I am an idiot, I move.

    8 april 2015 - 22:06   Ascian is offline
    Ascian
    Ascian 10570

    Baltazar Merrit || Twee || Vierentwintig.

    Ik zet mijn voeten naast elkaar en ga rechtstaan. Het paleis is rustig deze dagen en er is niet al te veel bewaking nodig, dus ik sta in mijn eentje bij de deur, maar voor heel even hoor. Gewoon een rondje door het paleis om te bekijken of alles veilig is en alles goed gaat. Hier en daar hooguit helpen als er ergens een 'sterke man'nodig is. De rust zou snel verwijden, maar ik vind het niet erg. De meiden die rond het paleis zullen lopen vanaf vandaag zullen alles anders maken. Het lijkt me alleen maar leuk om het paleis wat voller te zien. Behalve in de keukens beneden is het nooit ergens echt druk, tenzij er gasten zijn. Dan zelfs nog is alles zo stil, rustig en hoffelijk meestal. Ik mis de drukte van mijn familie soms nog steeds, zelfs al werk ik hier al vijf jaar. Het is een leegte die mist. Iemand die een glas uit zijn hand laat vallen, of twee kleine kinderen die vechten om een bal. Mijn familie die elkaar half besprong als ze elkaar ook maar een halve dag moesten missen. Ik schud mijn hoofd, begrijp me niet verkeerd ik houd van mijn baan. Dan kijk ik weer recht voor me uit. Mijn ogen zoeken de hal af, op zoek naar ook maar enige actie. Er rennen, of nja het is eerder snelwandelen wat mensen door de gangen, voor de laatste gingen. Ik lach. Prins Sky had geluk denk ik, zomaar uit 35 meisjes mogen kiezen. Toch heb ik het gevoel dat het oneerlijk is, dat de ware misschien net buiten de groep valt, misschien is de ware wel een heel gewoon meisje uit zes of vijf, eentje die nu naar haar moeder lacht en zegt dat het niet uitmaakt dat ze de selectie niet heeft gehaald. Ik schud de gedachte van me af. Ik vertrouw in het systeem, dus het zal wel goed komen. Ik wil doorlopen, maar besluit bij de deur te blijven staan. Misschien zou ik de meiden zien binnenkomen op die manier.

    [ bericht aangepast op 12 april 2015 - 22:37 ]

    We've lived in the shadows for far too long.

    8 april 2015 - 23:17   Naird is offline
    Naird
    Naird 10646

    • AEDALYN SOPHIA WALLACE •
    19 jaar • Kaste Twee • Jurkje
    "I'm an easy girl."

    Met een luchtige blik kijk ik in de spiegel naar mijn spiegelbeeld, terwijl ik toe kijk hoe mijn voorbereidingsploeg mij helpt met optutten. Ze hebben me net geholpen in een zwart, kort jurkje, die ik absoluut heel mooi vind, vooral op mijn lichaam. Terwijl de ploeg begint aan mijn make-up, en ze doen dit echt heel snel, doch netjes, denk ik even na over het feit dat ik dadelijk met 34 andere meisjes moet strijden voor de kroon en het hart van de prins. Eerlijk gezegd was ik niet verbaasd geweest toen het bekend was geworden dat ik gekozen was van mijn provincie, ik bedoel, ik ben ik. Ik moet even lachen in mezelf, geen idee waarom, misschien van de zenuwen?
    'Lady Aedalyn, bent u klaar?' zegt plotseling een van de mensen uit de ploeg. Ik strijk nog even mijn jurkje glad en knik vervolgens. Met kaarsrechte rug volg ik hun, op mijn zwarte hakken naar de deur. Zonder moeite bereik ik de deur, sommige meisjes of vrouwen kunnen niet lopen op hakken, wat ik totaal niet begrijp, zo moeilijk is het toch niet? Als ik dan ook zie hoe sommige meisjes als een soort dronken kippen zonder koppen op deze schatjes lopen, geef ik mezelf toch wel echt een mentale facepalm, like c'mon zeg!
    Mijn ouders, tweelingzusje, broer en broertje staan al bij de deur, klaar om afscheid van mij te nemen voor weet ik het hoelang. Ergens hoop ik niet al te lang want ik ga vooral mijn zusje erg missen, maar toch ook weer wel, wat dat betekent dat ik misschien kans maak op die liefde van de prins en de kroon. Nu klinkt het vast dat ik al honderden foto's heb opgehangen van de prins ofzo en dat ik een golddigger ben, maar dat is niet waar. Ik ken die hele jongen niet, het enige wat ik weet is dat hij knap is, wat voor mij zeker heel belangrijk is, dus we zullen zien hoe alles loopt.
    Mijn zusje geef ik een stevige knuffel, haar gekkigheid ga ik zeker weten missen. Waarom ze gek is? Nou ze is waarschijnlijk één van de weinige meisje in Illéa die zich niet heeft opgegeven voor de Selectie. Haar boeit al dit gedoe niet zo, bovendien heeft ze al een soort van vriendje en komen we uit een rijk milleu dus noodzakelijk is het niet echt voor haar, hoewel ik haar nog steeds een raar kind vind, op een aardige manier dan.
    Vervolgens kom ik aan bij mijn oudere broer, die me ook stevig knuffelt en mij nog van allerlei tips geeft. Uiteindelijk duw ik hem maar gewoon weg en rol ik kort met mijn ogen, zeur. Met mijn jongste broer wissel ik alleen even wat woorden en we kijken elkaar even aan, we hebben het nooit goed kunnen vinden dus echt erg vind ik het niet. Mijn ouders staan het dichst bij de deur en kijken me koeltjes aan, ze zijn altijd al formeel en afstandelijk geweest. Ik knik hun allebei toe en zeg hun ook gedag en neem afscheid. Daarna neem ik mijn kleine schoudertasje mee, waar het armbandje van mijn zusje in zit, mijn plectrum en de haarkam van mijn oma. Die drie dingen zijn op dit moment het belangrijkst voor mij.

    • • •

    Met lichte kippenvel op mijn armen, wat ondanks het beginnende lente weer is het zeker nog geen zomer, stap ik de wagen uit en zie de helikopter al staan in de verte. Half rillend, maar toch met een rechte rug en opgeheven kin loop ik richting de helikopter en zie al twee brunettes zitten. Ze zijn allebei zeker niet lelijk, maar ik voel me ook zeker niet minder dan hun of iets dergelijks. Waarna ik voor hun sta, zet ik een lichtelijk gemaakte, maar toch redelijk goed bedoelde glimlach op en steek naar allebei mijn hand uit, terwijl ik hun aankijk.
    'Hallo, ik ben Aedalyn, en als ik het goed heb onthouden zijn jullie Brianna en Annalise, toch?'

    I just caught the wave in your eyes

    9 april 2015 - 13:46   Lypophrenia is offline
    Lypophrenia
    Lypophrenia 3157

    Alexandra Valdez × Kaste Vier

    De hele morgen is het al een drukte van belang in het huis waar ik woon. Zometeen zou ik naar een helikopter gebracht worden en daarmee zou ik verder vervoerd worden naar het paleis. Mijn tweelingzus, Thalia, heeft de hele morgen al geamuseerd toegekeken hoe ik verscheidene jurken heb moeten passen tot de 'perfecte' was gevonden. Al dei tijd heb ik haar donkere blikken toegeworpen omdat ik dankzij haar in deze toestand zit. Ik wist wel dat ik met haar geen weddenschappen meer af zou sluiten. Nu heb ik dus een zwart jurkje aan, met bijpassende hakken eronder. Ik vind het wel best en ben allang blij dat ik geen totale make-over heb gekregen, zoals sommige meiden wel hadden gekregen bij eerdere Selecties, tenminste, dat is wat ik heb gehoord. Iemand vraagt iets en ik schrik op uit mijn gedachten. "Wat?" vraag ik vervolgens, waarna de vraag of ik de dingen die ik mee wil nemen al klaar heb liggen nogmaals gesteld wordt. "Nee, natuurlijk niet. Ik had echt geen idee dat ik mee zou gaan doen aan de Selectie tot jullie vanmorgen voor de deur stonden en heb dus nog geen dingen opzij gelegd die ik mee wil nemen naar het paleis", zeg ik, terwijl ik met mjin ogen rol. Thalia rolt met haar ogen bij het aanhoren van mijn sarcasme. Heel volwassen steek ik mijn tong naar haar uit, wat me alleen maar nog een oogrol oplevert. Na nog een paar minuten zegt iemand dat mijn uiterlijk nu klaar is en er wordt een spiegel voor me gehouden. Op de outfit na zie ik er nog best wel uit als mezelf, iets waar ik wel blij mee ben. Ik sta op om vervolgens bijna om te vallen. Voor vandaag heb ik nog niet eerder op hakken gelopen, iets dat nu duidelijk merkbaar is. Met een paar wankele stappen slaag ik er toch in om bij mijn zus te komen. Ze grijnst en wijst me op de ketting die ik per se om wilde hebben. "Denk je echt dat je in het paleis een goede eerste indruk gaat maken als je meteen duidelijk gaat maken dat je zo sarcastisch bent als maar kan?" Nu ook grijnzend duw ik tegen haar schouder, waarna we achter de 'leider' van het voorbereidingsteam aan lopen, naar beneden. Op de trap val ik een keer bijna, maar Thalia weet telkens op tijd een ruk aan mijn arm te geven. Het is pijnlijk, maar minder pijnlijk dan wanneer ik van de trap af zou vallen. Mijn ouders staan al onderaan de trap met een trotse blik in hun ogen. Inmiddels beneden aangekomen geef ik hen beide een knuffel. De vrouw van het voorbereidingsteam tikt ondertussen ongeduldig op haar horloge en nadat ik mijn kleine tas heb gepakt moet ik echt richting de helikopter gaan. Ik laat mijn ouders los en loop op mijn snelste tempo naar de woonkamer, waar ik mijn tas wegpak. Vervolgens neem ik echt afscheid van mijn familie.
    Eenmaal in de helikopter begin ik pas na te denken over wat et nou eigenlijk echt inhoudt dat ik meedoe in de competitie om de prins. Natuurlijk betekent het dat ik een Kaste hoger kom en dus een Drie wordt. Het Verschil tussen Kaste Drie en Vier is niet heel groot, maar ik ga het dagelijks koken zeker missen. Vervolgens gaan mijn gedachten verder naar de andere meisjes. Ik heb bijna alle namen al uit mijn hoofd geleerd, evenals de Kaste waar elk meisje in zit. Ik blijf nog even in gedachten tot de helikopter weer landt. Ik kijk naar buiten en blijf zitten wachten op het volgende meisje dat in deze helikopter zou moeten.

    [ bericht aangepast op 9 april 2015 - 13:49 ]

    be gay do crimes

    12 april 2015 - 20:41   Value is offline
    Value
    Value 11253

    || Sky Illéa ||
    “It's always the fear of looking stupid that stops you from being awesome.”

          'Smakelijk, Majesteit,' zegt Elle en maakt nog een reverence. Ze kan soms zo overdrijven. Ik glimlach flauwtjes en loop de eetzaal in. Aan het hoofd zit Cotton met Hazel aan de linkerkant.
          'Goedenavond, vader, moeder,' zeg ik terwijl ik plaatsneem over mijn moeder. Meteen nadat ik plaatsnam, verschijnt een butler en wordt het eten geserveerd. De lekkere geur verleidt me om uiteindelijk toch een hap te nemen, desondanks de stress mijn honger ontneemt.
          'Sky, houding,' sneert Cotton. Ik recht meteen mijn rug en knik gedwee naar mijn vader. 'Je moet zelfzeker lijken en niet zo zijn als...' Hij wrijft even langs zijn bebaarde kaaklijn, nadenkend over het juiste woord. 'Als hoe je nu bent. De Selectie gaat je leven heus niet zo hard veranderen, niet zo stressen.' Geschrokken verslik ik me bijna in mijn eten. Pardon? Mijn leven zál veranderen, ingrijpend. Over een paar maanden zal ik trouwen, met een nu nog onbekende dame.
          'Was u niet gestresst dan? Was er bij u dan geen verandering? Want bij mij voelt het alsof er een verandering zich opdringt.' Hazel snuift even, en duwt zachtjes tegen mijn voet, zeggend dat ik moet stoppen. Maar in tegendeel, ik ga door. 'Is liefde dan geen verandering? Doe er niet zo onverschillig over, vader.' Verschrikt bemerk ik dat mijn stem lichtelijk dezelfde snerende ondertoon heeft zoals mijn vader. Wanneer ik onder mijn wimpers door vader gadesla, zie ik hem me met dichtgeknepen ogen aanstaren.
          'Sla niet zo'n toon tegen me aan, zoon. Na het eten, bureau.' Brommend en met zijn vuist op de tafel slaand eist hij het laatste woord op en meteen wilde ik dat ik mijn woorden terug kon nemen. Bureau betekende twee dingen, werk of ... Iets waar moeder geen weet van mag hebben. Ongemakkelijk slik en knik langzaam, zijn strenge blik nog steeds op me gericht. Na deze woorden verloopt het avondeten stil, enkel het zachte gekletter en geschraap van het bestek is te horen en in de verte hoor ik Elle allerlei bevelen schreeuwen. Ergens ben ik blij dat dit ons laatste diner samen is, de vele stiltes die vallen verduidelijken enkel hoe weinig ik te zeggen heb en hoe vaak mij de mond gesnoerd wordt.
          Dat de bedienden de borden komen ophalen, verraadt dat het tijd is om op te staan. Naar het bureau. Hét bureau. Het diner ging naar mijn zin veel te snel, alsof de klok met opzet sneller ging tikken. Terwijl mijn hart steeds sneller begint te kloppen en het zweet me uitbreekt, volg ik gedwee mijn vader. Zelf begrijp ik niet waarom ik Cotton zo vrees, het is meer een soort charisma dat hij uitstraalt. Iets wat ik zeker niet heb.
          'Wij moeten praten, ga zitten.' Ik neem snel plaats op de stoel tegenover zijn bureau en knik.
          'Waarover wilt u praten, vader?' vraag ik rustig, mijn angst verbergend. Ijsberend loopt hij heen en weer door de kamer, nadenkend achter de juiste woorden.
          'De Selectie. Ik heb hier jaren aan gewerkt, de juiste meisjes uitzoeken, de juiste connecties uitzoeken. De Selectie is geen spel, Sky. Ik hoop dat je de juiste beslissing zal nemen, je hebt een eer hoog te houden. Je moet zelfzekerheid uitstralen, weten wat je wil.' Hij houdt even een korte pauze, mijn reactie peilend. Ik kan alleenmaar verward luisteren. Jaren aan gewerkt? Uitzoeken van meisjes? Gah, dan valt het kwartje. Wat ben ik naïef, denken dat de Selectie eerlijk verloopt, terwijl het allemaan doorgestoken kaart is. Ik voel me bedrogen.
          'Ik verwacht van je dat je een juiste keuze maakt. Weet dat meisjes van kaste Vijf en lager hier alleenmaar zitten als opvulling, zodat het volk geen argwaan krijgt. We hebben belangrijke connecties nodig.' Eindelijk stopt hij met ijsberen en gaat hij op de bureaurand zitten, recht tegenover mij.
          'En Hazel dan? Zij is een Vijf,' kaats ik terug. Klaarblijkelijk had hij die vraag verwacht, want meteen gooit hij het balletje weer terug.
          'Hazel, mijn lieve zoon, had een belangrijke connectie. Ze was dan wel een Vijf, maar afkomstig uit een gebied dat zich toen nog niet wilde onderwerpen aan de koninklijke familie.' Weer sta ik met mijn mond vol tanden. Waarom wist ik hier niets van. Wat weet ik nog allemaal niet? Zijn Hazel en Cotton dan helemaal niet verliefd? Deze gedachte schud ik dadelijk van me af, neen. Hazel houdt van Cotton, dat denk ik toch.
          'Ik verwacht dat je morgen na het gesprek de groep al uitdunt, hoe sneller we tot een kleinere, potentiële groep komen, hoe beter. Er zijn twee Zevens en drie Zessen en drie vijven, deze komen uit onnutige provincies, dus die mag je droppen.' Streng kijkt hij me aan, terwijl ik enkel nog moeizaam kan slikken.
          'Mooi, dan ben ik hierbij klaar. Oh en Sky, trots zijn. Je bent de kroonprins.' Hij staat op en geeft me een vriendschappelijke klap op mijn schouder. Terwijl ik deze informatie probeer te verwerken, duwt hij me allerlei papierwerk toe. Ik ben er nog goedkoop van afgekomen.
          'Hier, dit moet jij nog even afhandelen. Ik ga me klaarmaken voor de aankomst van de meisjes. Trouwens, je mag vandaag onder geen enkel bewind contact hebben met de meisjes. Traditie.' Een wegwerphandgebaar maakt duidelijk dat ik moet gaan, zonder nog een opmerking te kunnen gooien, open ik de deur naar mijn bureau. Niet dat ik nu een opmerking zou kunnen geven, de gegeven informatie overspoelt me even. Hoe kan ik in hemelsnaam iemand wegsturen als er een kans inzit dat het moet ware liefde kan zijn? Is dat niet veel belangrijker dan één of andere belangrijke connectie?
          Ik drop het stapeltje papieren op mijn bureau en plof in mijn stoel. Met mijn gezicht verborgen in mijn handen, probeer ik mijn situatie in te schatten. Veel te zeggen heb ik niet, vader regelt zowat alles. Zal ik dat later ook moeten doen? Deze gedachte maakt me bang, eerst en vooral moet ik een vrouw vinden. En ik zucht.
          De dunne muur en deurspleet die vader zijn bureau en de mijne scheidt, heeft zowat geen nut. Ik hoor zijn luidruchtige stem weergalmen, een ander slachtoffer gevonden om tegen tekeer te gaan. Waarschijnlijk zal het Jannes, zijn raadsman zijn. Arme man, denk ik, terwijl ik me op mijn papierwerk stort.

    i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

    12 april 2015 - 22:16   DaedaIus is offline
    DaedaIus
    DaedaIus 3001

    Ryan Elijah Apostolakis

    Kaste Twee


          Mijn blik glijdt over de tuinen waar ik doorheen loop. De laatste dagen is het ontzettend rustig qua werk. Al is dat niet altijd zo natuurlijk.
    Wij, paleiswachten, kunnen altijd naar het front worden gestuurd. Met een verbeten blik op mijn gelaat loop ik door naar de voorkant van het paleis.
          Binnen een paar uur zal de rust allemaal veranderen. Vijfendertig meisjes. Enkel voor de prins. Een jaloers glimlachje verschijnt op mijn gezicht. Welke man wilt dat nou niet? Al de hele dag heb ik zenuwen voor het moment dat de meisjes aankomen — vooral omdat er ook pers bij is. Het paleis zal dan wel drukker worden. Echter zal er achter de schermen veel chaos ontstaan; drukte kan namelijk gevaar betekenen. Op dit moment is er weinig te doen voor de paleiswachten maar dat verandert straks wel. Ik zucht vermoeid terwijl ik een hand door mijn haren haal.
          Bijtend op mijn lip vraag ik me af of mijn zusje ook mee heeft gedaan aan de Selectie. Evangelie is een Kaste Drie — een Kaste die hoog in het vaandel staat. Mijn vroegere Kaste. Zij is op dit moment oud genoeg maar waarschijnlijk had ik het wel geweten wanneer ze was uitgekozen.
          Zoals altijd dwalen mijn gedachten weer af naar thuis. Het is iets wat de laatste tijd steeds vaker gebeurd — alsof ik heimwee heb. Ik snuif lichtjes. Hier heb ik ook vrienden en een enorm goed leven dus ik zou juist dankbaar moeten zijn. Echter is rijkdom ook niet alles.
          Het duurt enkele minuten voordat ik bij de deuren van het paleis aan kom waar Baltazar al staat. Ik ga aan de andere kant van de deur staan met mijn armen ineen gevouwen. Ik vraag me af hoe prins Sky zich nu voelt. Gelukkig? Zenuwachtig? Ik zou dat in ieder geval zijn wanneer ik mijn toekomstige vrouw zou moeten kiezen. Hij heeft gelukkig nog wat tijd om zich voor te bereiden.

    [ bericht aangepast op 12 april 2015 - 22:17 ]

    " icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

    12 april 2015 - 23:41   Ascian is offline
    Ascian
    Ascian 10570


    Delilah Kingston || Kaste Zes || Jurk
    Het uitzicht is werkelijk prachtig. Nog nooit eerder heb ik kunnen genieten van zoiets als dit. Het voelt raar om zo hoog in de lucht te zitten en aan het begint voelde het alsof mijn maag zich omdraaide. Nu kan ik niets anders dan met open mond naar buiten staren. Ik zucht even als ik zie dat we gaan landen. Het volgende meisje zou erbij komen. Zal ze aardig zijn? Ik hoopte het. Ik zucht even terwijl ik wacht. Ik mag toch wel zeker even een frisse neus halen? Ik stap uit de hele en kijk langzaam rond. De frisse lucht voelt heerlijk, maar ook zo anders dan in de provincie waar ik vandaan kom. Lachend ga ik op een muurtje zitten. Het is mooi hier, dat kan ik toch wel met zekerheid zeggen.
    "Eh-hoi? " hoor ik schuin achter me. Ik draai me een me. Een blond meisje met prachtige ogen staat daar. Ik glimlachte naar haar. Ze ziet er niet verlegen uit, maar had wel zo geklonken. Even ben ik in gedachte verzonken, terwijl ik me bedenkt dat de prins misschien helemaal geen zin heeft in een meisje niet op geslacht maar Innerlijk valt. Waarom zij me daarom laat denken? Geen idee eerlijk gezegd. Maar als dat het geval als dan zou ik snel naar huis gaan.
    "Heey, Delilah aangenaam, meestal Lila genoemd, jij bent Alison toch?" zeg ik met een glimlach op mijn gezicht.
    "Ik weet niet of je ooit eerder heb gevlogen, maar je moet het uitzicht zien anders, het is zo mooi, " zeg ik terwijl ik terug loop naar de helikopter en weer op mijn plaats ga zitten. Ik herinner me niet uit welke Kaste ze komt, maar ik denk dat er echt maar heel weinig mensen zijn die ooit gevlogen hebben. Sowieso helemaal niemand van de mensen die ik ken.
          Nadat de helikopter is opgestegen duurt het, voor mijn gevoel, veels te kort voordat hij weer daalt. Ik zucht even, ik wil verder vliegen. Gewoon niet naar het paleis en verder vliegen. Buiten de helikopter staan een keurige lijn aan mensen, iets wat ik kan zien zodra we zijn geland. Het laatste meisje stapt de helikopter binnen en ze is niks zoals de meeste meisjes.
    "Hoi, ik ben Delilah, of Lila, zoals de meeste me noemen, "

    [ bericht aangepast op 12 april 2015 - 23:45 ]

    We've lived in the shadows for far too long.

    13 april 2015 - 16:13   Oliveira is offline
    Oliveira
    Oliveira 15237

    EVALIE COVEN MAGDALENE • Kaste Drie • Jurkje

    Mijn moeder bekijkt me met een trotse glimlach en klapt daarna enthousiast in haar handen. ''Mijn kleine meid is groot geworden,'' zegt ze en zucht dramatisch diep. Ik had een donkerblauw jurkje met nogal veel kant aan, iets waar ik niet al te blij over ben. De voorbereidingsteam had me overvallen vanochtend, maar ze deden alleen hun werk. De make-up – die in mijn opzicht nogal overdreven is en de torenhoge hakken die ik aanheb. Ik kan makkelijk zweren dat ik in de loop van de middag zou struikelen door deze dingen, zo irritant hoog waren ze. ''Lady Evalie, naar boven kijken.'' Ik doe wat de vrouw me vroeg en zucht zacht. Ze brengt wat eyeliner op mijn waterlijn aan en glimlacht daarna breed. Iets wat ik nog steeds niet begrijp – iedereen glimlacht de hele tijd. ''Zeg Eef, kom je ooit nog levend terug?'' Ik draai me om en kijk recht in het gezicht van mijn oudere broer. Ik rol mijn ogen en sloeg hem tegen zijn arm. ''Wees niet zo kinderachtig,'' mompel ik en draai me terug naar de vrouw. ''Ik word daar heus niet afgeslacht.'' De vrouw lacht schamper, waardoor ik even mijn wenkbrauwen hijs. ''Oh, je weet niet wat die meiden daar allemaal proberen,'' zei ze met een hint sarcasme. James begon te lachen en klopt op mijn schouder. ''Succes, zusje.'' grijnst hij en loopt daarna weg.
          Ik bekijk mezelf in de spiegel en glimlach toch even. Om eerlijk te zijn was ik blij dat ik bij de Selectie hoorde. Het was een eer voor me. Mijn moeder kwam achter me staan en glimlacht daarna ook. ''Ik zal je missen,'' Ze kust op mijn voorhoofd en knikt. ''Succes.'' Ik ontvang nog een stevige knuffel van mijn broer en ging daarna met de vrouw mee naar de plek waar de helikopter mij zou ophalen.
          Met een kleine glimlach stap ik in het vliegtuig en zag al een roodharig meisje zitten. Ik glimlach en stak mijn hand uit. ''Evalie.'' Daarna leunde ik iets naar achteren en zucht. Dit is het dan. Vanaf dit moment zou mijn hele leven veranderen. Alhoewel, als ik uit de Selectie was, zou ik nog steeds in Kaste Drie blijven. Niet dat het voor mij een groot probleem is, van verre zelfs – ik wil met alle liefde in Kaste Drie blijven.

    [ bericht aangepast op 13 april 2015 - 16:15 ]

    I don't want you to die, I want you to suffer.

    13 april 2015 - 21:28   Fairytalest is offline
    Fairytalest
    Fairytalest 856

    Quadira Azikiwe // Kaste Drie
    'Sjabadie sjabada sjaba-beedum beedum.'

    _______________________________________________________________________


    _______________________________________________________________________


    Ik kijk toe hoe de helikopter landt op het grote grasveld tegenover ons huis. We leven ontzettend mooi en ik zal het hier ook enorm gaan missen, maar tegelijkertijd heb ik er enorm veel zin in. Dat ik het niet eens ben met de hele wedstrijd telt dan even niet mee. Het gaat om de nieuwe ervaring voor mij, niet om het feit dat je om iets immaterialistisch en nauwelijks beïnvloedbaars strijd zoals liefde. Ik kijk nog even achterom naar mijn familie die voor het raam al klaarstaat om mij uit te zwaaien. Het is een raar stelletje als je het zo ziet. Mijn zusje, gekleed volgens de laatste mode, staat naast mijn moeder die in een met olie besmeurde overal staat. Daarnaast staat mijn vader, in net pak en weer daarnaast staat mijn opa die al sinds vorig jaar heeft besloten dat hij geen zin meer heeft om een broek aan te trekken. Nee, ze zien er absoluut niet uit als de familie van een prinses, hoe groot de kans voor mij dan is, moet ik nog achter zien te komen. Ik zwaai nog een keer uitbundig, waarna ik me toch echt omdraai en richting de helikopter loop die bijna de shawl van mijn hoofd afblaast omdat de propellers nog niet uitgedraaid zijn. Ik houd met mijn ene hand de shawl op mijn hoofd vast, terwijl ik met mijn andere hand mijn jurkje vasthoud zodat mijn vreselijk zittende gouden lingerie (het ging ver ja) niet toonbaar wordt. Als de deur van de helikopter open wordt gemaakt moet ik slikken. Ik vergeet helemaal om naar de twee andere meisjes te kijken die in de kleine ruimte zitten. Inplaats daarvan blijven mijn ogen hangen bij de wanden. Ik struikel bijna op mijn hoeken als ik wat achteruit wankel. 'Nee, nee, nee,' mompel ik zachtjes terwijl ik mijn best doe om mijn ademhaling onder controle te houden.
    'Gaat het Lady Quadira?' vraagt de piloot die ongeduldig bij de deur wacht.
    'Clau... Cl... Claustrorofobisch,' wist ik uit mijn mond te werken terwijl ik mijn ogen al sluit.
    Ik ga niet hyperventileren denk ik.
    Niet. Hyperventileren.
    De piloot, die uiteindelijk toch ongeduldig was geworden, wijst me vriendelijk de weg naar binnen, waar ik toch niet aan kan ontkomen. Ik kijk naar het plafond en bid dat deze reis snel voorbij is. Op dat moment voel ik twee handen op mijn schoot. Ik kijk voor me uit en zie nu pas de twee meisjes. Delilah en Alison als ik het me goed herinner (ik moest van Marjani alle meisjes inclusief hun Kastes leren in één avond).
    'Helpt het misschien als je je ogen dicht doet en een grote ruimte voorstelt? Of uit het raam kijkt, het uitzicht laat alleen maar grote open ruimtes zien?' vraagt Delilah met een bemoedigend glimlachje.
    'Kan ik iets doen?' vervolgt ze.
    Ik glimlach terug en schud mijn hoofd.
    'Het heeft te maken met een jeugdtrauma...'
    Ik pauzeer even om mijn ademhaling onder controle te krijgen.
    'Ik heb het altijd als ik kleine ruimtes zie.'
    Ik kijk naar buiten naar mijn familie en probeer me inderdaad te verbeelden dat ik naast ze sta. Zodra de motoren echter starten, grijp ik naar Delilah's handen die nog steeds bij mij op schoot liggen.
    'Sorry.. dat ik gelijk.. een dramaqueen ben,' zeg ik tussen mijn ademstoten door.
    Mijn eerste indruk was ook gelijk geweldig, realiseer ik me. Terwijl ik mijn blik op de lucht gevestigd houd, beloof ik mezelf het goed te maken met deze meisjes met een fatsoenlijk gesprek. Ik hoop ook vurig dat ik niet moet overgeven zodra ik uitstap. Een slechte indruk binnen de muren is één, maar als ik ga overgeven voor de pers, kan ik het wel shaken.

    (Besturing met toestemming)

    [ bericht aangepast op 13 april 2015 - 21:28 ]

    Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

    13 april 2015 - 21:53   reguluswife is offline
    reguluswife
    reguluswife 37248

    RAYNE ALVARADO
    kaste Zeven
    She's got lions in her heart, a fire in her soul

          Ik glimlach tevreden wanneer ik mijn voorbereidingsteam er eindelijk van overtuigd heb om mij een broek te laten dragen. Het kostte wat overtuigingswerk, maar nadat ik gezegd had dat ik anders de kortste jurk op het rek zou dragen, plus dat we prins toch pas morgen voor het eerst zien, waren ze overtuigd. Het is zwarte broek, die in mijn ogen een heel stuk netter is dan dat korte jurkje, dus ze mogen niet zeuren. Helaas ben ik niet onder de hakken uitgekomen, wat ik nu al ondingen vind. Ik vraag me echt af hoe iemand hier in godsnaam een hele dag op kan lopen. Ik hoop dan ook dat we niet in deze dingen rare dingen als dansen uit hoeven te voeren, want dat wordt nog mijn dood.
          Wanneer mijn make-up en haar ook klaar is, beginnen ze met de sieraden. Een van de meisjes wilt mijn eigen ketting af doen, waarop ik in een reflex haar hand bijna wegsla. 'Deze houd ik om, en ik meen het,' meld ik ze met een waarschuwende blik, waarna ze het geluk met rust laten en oorbellen en armbanden om doen. Het voelt totaal niet prettig om zulke dure sieraden te dragen, vooral niet omdat ik me maar al te goed besef dat mijn familie erg lang van het geld van één zo'n sieraad zou kunnen eten.
          'Ma chérie, weet je zeker dat je geen jurk aan wilt?' vraagt mijn moeder, Eliza, even later. Ik knik standvastig. 'Ja, ik weet het zeker,' meld ik haar. 'Maar maak je geen zorgen, ik zal genoeg foto's maken van mij in een jurk,' vervolg ik, wanneer ik haar teleurgestelde gezicht zie. Hierna overhandig ik haar mijn oude camera. 'Wil je nu ook een foto maken?' Ze knikt, waarop ik de leden van mijn voorbereidingsteam dicht naar me toetrek. Ze kijken verbaasd en lijken weg te willen stappen, maar ik houd ze tegen. 'Niks daar van, jullie kunnen prima op de foto met mij. Tenzij jullie niet willen natuurlijk.' Hierop glimlachen ze lichtjes, waarop ik naar mijn moeder knik. 'Lachen naar de camera.' Er volgt een flits. 'Oké, nu een gek gezicht,' meld ik. Mijn voorbereidingsteam lijkt opnieuw wat te aarzelen. 'Hophop, laat je remmen eens wat los. Ik eet jullie heus niet op.' Even later maakt mijn moeder opnieuw een foto, waarop ze de camera weer aan mij overhandigt. Zorgvuldig berg ik hem op in het hoesje, waarna ik hem terug stop in de tas. Ik controleer vluchtig of ik alles bij me heb wat ik mee wil nemen. Heel veel is het niet, omdat ik simpelweg niet veel bezit. Een deel van dingen die ik meeneem bestaat uit fotorolletjes. De eigenaar van de winkel waar ik ze altijd koop, kwam ze gisteravond na de bekendmaking van de kandidaten langs brengen. Hij zei dat ik ze gratis mocht hebben, maar ik heb mijn moeder verteld dat ze iets van het eerste compensatiegeld aan hem moet geven, als bedankje.
          Niet veel later is het tijd om te gaan en geef ik mijn zusjes een knuffel. Mijn broer is ook gekomen, samen met zijn vrouw en kindje van enkele maanden oud. Als laatste geef ik een knuffel aan mijn vader en moeder. 'Doe voorzichtig met het geld, geef niet alles gelijk uit aan dingen en houdt wat geld achter de hand voor het geval dat,' murmel ik. Hoewel ik niet een erg materialistisch persoon ben, doe ik wel mee aan De Selectie voor het geld. Mijn familie heeft het geld gewoonweg nodig, vooral nu mijn broer ook uit huis is. Ik verwacht echter niet dat ik er lang in zal zitten, gezien er ook een hele bende van Twee'en en Drie'en zijn die ze vast een stuk geschikter zullen vinden. Ik snap überhaupt nog steeds niet dat ze mij uitgekozen hebben voor mijn provincie. Er zat vast niks veel soeps tussen de kandidatenlijst, dat ze mij gekozen hebben.
          'Ik zal jullie missen!' roep ik nog naar iedereen, waarna ik in de auto stap die mij naar de helikopter zal brengen. Ik woon aan de rand van de stad, dus het duurt niet lang voordat we het terrein bereiken waar de helikopter zal landen. Sterker nog, wanneer de auto bij het terrein aankomt, staat de helikopter zelfs al klaar. Ik bedank de chauffeur, waarna ik de afstand naar de helikopter overbrug. Zoals ze al verteld hadden, zit in de helikopter al twee van de kandidaten. Ik weet alleen hun naam niet meer. Het zijn in elk geval twee knappe meisjes, maar nu ik er zo over nadenk en de foto's die ze gister lieten zien terug haal in mijn gedachten, zijn het allemaal knappe meisjes, waardoor het gerucht dat de meisjes geselecteerd worden in plaats van willekeurig geloot alleen maar bevestigd wordt.
          'Hoi, ik ben Rayne,' stel ik mezelf voor, waarna ik plaatsneem op een van de stoelen. De deur van de helikopter wordt dicht gegaan en wanneer ik mijn gordel vastgeklikt heb, start de piloot de helikopter op.
          'Ik hoop dat je het niet erg vindt, maar ik moet echt die schoenen even uit doen, wat een hel dingen. Ik beloof je dat ik geen zweetvoeten heb,' meld ik de andere kandidaten, om vervolgens mijn hakken uit te doen.

    [ bericht aangepast op 19 april 2015 - 23:47 ]

    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    14 april 2015 - 0:07   Arcturus is offline
    Arcturus
    Arcturus 23120


    Eliot "Eli" Killian Reeze
    Twee.

          Met mijn gezicht naar de binnenkomst hal gericht sta ik stijfjes voor me uit te staren. Ik doe niet eens mijn best om de gesprekken op te vangen, omdat ik al lang niet meer geïnteresseerd ben in wat zich afspeelt in het paleis. Hoewel het een enorm belangrijke dag is, voelt het voor mij gewoon als één van de zoveelste dagen hier in het paleis. De prins gaat zijn bruid vinden - als het goed is - en hij heeft de keuze om te kiezen uit een aantal - hoogstwaarschijnlijk prachtige - dames. Het is maar waar je voorkeuren liggen. Ik snap dat het zijn plicht is als een prins, maar ik was al lang weg gevlucht als ik hem was. Ik weet echter dat hij geen keus heeft, net zoals ik heeft hij geen keus wat er in zijn leven gebeurd en wordt alles netjes voor hem uitgestippeld. Ergens heb ik het wel te doen met hem, als een prins lijkt hij het compleet voor elkaar te hebben, maar als je zijn leven onder een loep legt, is dat helemaal niet zo.
          Ongemakkelijk verander ik van positie, als mijn stijve lichaam weer in beweging komt voel ik mijn schouders lichtjes kraken. Een verveelde zucht rolt over mijn lippen en ik moet moeite doen om mijn gezicht strak te houden. Ik moet mezelf er weer aan helpen herinneren dat ik dit voor mijn familie doe en niet voor mezelf. Als ik iets leuks met mijn leven wilde gaan doen, dan zou ik hier niet staan.
          Een pluk haar valt voor mijn smalle gezicht en snel stop ik hem terug achter mijn oren terwijl ik mijn ogen de ruimte laat scannen. Soms hoop ik dat er iets gebeurt, gewoon om iets te doen te hebben, maar ik gok dat we de komende weken alleen maar vechtende meiden uit elkaar zullen moeten houden. Iets waar ik nou niet bepaald naar uit kijk.

    My fake plants died, because I did not pretend to water them.

    14 april 2015 - 16:51   JudithSuzann is offline
    JudithSuzann
    JudithSuzann 1001


    Brianna Taylor Campbell
    Kaste vier - Jurkje


    Mijn gedachten dwalen tijdens de rit af, naar thuis. Nu al.. Ik zal alles gaan missen aan thuis, daar ben ik wel zeker van, mijn familie, het huis zelf, de bekenden in de buurt. Zelfs de juwelier van mijn ouders ga ik missen. De juwelier was ongeveer mijn tweede huis, ik kwam er bijna dagelijks en kon me er prima vermaken. Ik glimlach bij de gedachte aan mijn broers, Josh, Jeremy en Bryan. Ik geef enorm veel om ze, en ik zal dat altijd blijven doen, net zoals zij voor mij. Ik denk terug aan hoe ze voor mij zorgden, mij beschermden tegen alles wat kwaad was, toen ik zelf nog te jong was om dat in te zien. Een glimlach siert mijn gezicht als ik denk aan mijn jeugd, van toen ik nog echt klein was. Ik kijk naar buiten en haal diep adem. Stil kijk ik naar de mooie landschappen waar we overheen vliegen. Ik glimlach tevreden, het is werkelijk prachtig. Ik haal een plukje haar uit mijn gezicht en leg mijn hoofd tegen het raam. Ik kijk naar de grond ver onder de helikopter, het werd overal al weer groen, alle bladeren kwamen weer aan de bomen, het gras kreeg zijn echt groene kleur weer terug en er stonden al veel bloemen, die zorgden weer voor andere vrolijke kleuren. Ik glimlach tevreden. Mijn gedachten dwalen al snel weer af.
    Ik zit al een tijdje in de helikopter als we landen bij het volgende huis. Wat zenuwachtig kijk ik door het kleine raampje. Ik besteed er maar weinig aandacht aan. Ik glimlach naar de volgende die de helikopter in komt. Annalise, denk ik te herkennen. Ook ik had natuurlijk gekeken naar de televisie toen de kandidaten bekend werden gemaakt. Ik had bijna de hele avond lopen oefenen op de namen, gewoon om te voorkomen dat ik de verkeerde naam bij de verkeerde kandidaat zou gebruiken. “Brianna, fijn kennis te maken,” stel ik mezelf voor. Ik bekijk het meisje, dat zich even later voorstelt met de naam Annalise, kort. Ze is zeker niet lelijk, maar ja, je kon ook niet echt verwachten dat ze voor lelijke meiden gingen kiezen in zo’n wedstrijd. Ik kijk weer voor me uit, niet wetende wat ik moet zeggen. Al snel stijgen we weer op, waarschijnlijk om de laatste op te halen die in deze helikopter zou komen. Ik veeg een plukje haar uit mijn gezicht en kijk weer door het raampje naar buiten.
    Uiteindelijk landen we weer. Bij de laatste die we moeten ophalen. Al snel stapt er weer een jonge vrouw in, nog zo’n knap iemand, alleen kwam deze wel erg zelfverzekerd over. Naar mijn mening iets te.. Maar ja, ik kende haar nog niet echt natuurlijk, daar zou ik in der loop der tijd wel achter komen. Misschien was ze helemaal niet zo en leek het op dit moment alleen maar zo, misschien zenuwen. Ik glimlach naar het meisje en pak haar hand aan. “Brianna ja,” glimlach ik naar haar. Er valt een korte stilte waarin ik naar buiten kijken, de zenuwen nemen steeds meer de overhand. Ik knik als de piloot vraagt of iedereen klaar is om te vertrekken. “Ja, ik ben klaar,” geef ik maar beleefd antwoord. Ik kijk weer uit het raam en richt me uiteindelijk op de twee meiden die bij me in de helikopter zitten. “Hebben jullie er zin in?” vraag ik uiteindelijk maar, om de ietwat gênante stilte te verbreken. Ik strijk mijn rode jurkje weer glad en kijk naar de anderen bij haar in de helikopter.

    [ bericht aangepast op 14 april 2015 - 16:52 ]

    Good people are like candles, they burn themselves up to give others light




Index RPG Actieve Topics Zoek