Quadira Azikiwe // Kaste Drie
'Let's just pretend something inspirational is written down here.'
_______________________________________________________________________
_______________________________________________________________________
'O mijn god, kijk dan!' roep ik door de kamer als ik het vliegboard door mijn kamer laat zweven.
Marjani snuift, 'Leuk voor een lieveheerstbeestje Quadira, ik kan niet geloven dat dit nog steeds alles is waar je aan kan denken!' Roept ze waarna ze het vliegboard van wel vijf centimeter lang uit de lucht plukt.
Ik hoop vurig dat ze de motor niet heeft beschadigd, dat had me namelijk het meeste tijd gekost.
'Kan jij het dan niet voor je zien?' vraag ik waarna ik het voorwerp weer van haar overneem en op mijn inmiddels kaalgeplukte bureau neerleg, 'races, maar dan in de lucht.'
'Het enige wat ik zie is dat je je benen dichter bij elkaar moet houden voor de lengte van je jurk en je echt moet leren om rechtop te blijven staan,' zegt ze bits met haar armen over elkaar geslagen.
Ik recht mijn rug en werp nog een blik in de spiegel. Ik vond alles te overdreven. De gouden oog make-up, de gouden shawl in mijn haar een de peperdure, gouden
jurk. Alsof de kleur van mijn huid gecompenseerd moet worden met rijkdom. Het is een wonder dat het er niet kitch uitzag.
'Ik kan niet geloven dat je bent uitgekozen,' zegt Marjani hoofdschuddend, 'ik bedoel, ja, je bent echt wel knap, maar je hebt het echt niet in je om een land te besturen,' zegt ze terwijl ze nogmaals naar mijn jurk keek.
'Dankjewel voor de goede moed,' mompel ik terwijl ik het luchtboard inspecteer op opgelopen schade.
'Niet mompelen!' Roept ze bijna direct daarna.
De afgelopen weken was Marjani veranderd in de grootste bitch van het hele huishouden en heb ik dit constant moeten horen. Ik heb mijn best gedaan om haar advies op te volgen, maar het was gewoon zoveel in één keer. Ik loop naar mijn bed toe en pak daar het laatste koffertje wat nog over is, het koffertje met mijn opa's saxofoon. Hij had het aan mij gegeven nadat bekend was gemaakt dat ik was uitgekozen om deel te nemen aan de selectie. Hij is absoluut geen fan van de selectie en de saxofoon was dan ook eerder gegeven om me eraan te helpen herinneren dat ik mijn eigen dromen moest blijven volgen, inplaats van die van mijn zusje. Bij ieder ander persoon zou ik ook door het lint zijn gegaan, maar Marjani blijft mijn kleine zusje en ik wil haar graag zien lachen. Ik glimlach naar mijn zusje die nog steeds met haar armen over elkaar geslagen staat. Haar haar piekt wat in het rond. 'Waag het om te huilen, je ogen zijn perfect nu,' zegt ze met een zachte stem.
De eerste traan loopt dan ook al snel over háár wang. Ik druk haar stevig tegen me aan. 'Ik beloof dat ik mijn best zal doen, voor jou,' zeg ik terwijl ik met mijn hand door haar haar aai.
Samen lopen we naar beneden waar mijn ouders al klaarstaan om mij uit te zwaaien. Mijn vader in pak en mijn moeder in overall. Ik moet alleen al glimlachen om het contrast terwijl ik tegen de tranen vecht. Mijn moeder pakt mijn handen vast en kijkt me doordringend, vol trots aan: 'Laat ze zien wie de powervrouw is daar.'
'Zorg dat je geniet,' vult mijn vader haar aan.
Ik vraag me sinds gisteren al af of mijn ouders blij waren voor mij, of met de geldsom. Hoezeer ze me beiden namelijk aanmoedigen om mijn droom te volgen, gaan ze nu tegen hun principes in. Alleen opa doet dit niet, maar hij is nergens te bekennen.
Ik zou niet weg gaan zonder opa nog voor een laatste keer te knuffelen, wie weet was het namelijk wel voor de laatste keer. Hoe goed de oude man zich namelijk ook voorhoudt, zijn gezondheid gaat drastisch achteruit. Mijn zusje tikt me op mijn schouder en met een zucht maak ik een reverence zoals ze me heeft geleerd. Goedkeurend glimlacht ze. Ik kijk nog een laatste ker ons huis rond. Het houten dressoir, de bank waar opa op slaapt, de tv waar dit alles mee begon. Ik vraag me af hoe lang het zal duren voordat ik hier weer terug ben. Mijn voorbereidingsteam was in de tussentijd al naar buiten gelopen, echt sociaal waren ze niet geweest. Als zij stereotypes zijn voor de selectie staat me nog wat te wachten. Ik wacht en wacht zonder ook maar een stap te verzetten. Ik knijp in de handvaten van de saxofoonkoffertje, waarop mijn vader glimlacht.
'Hij liet mij er nooit op spelen weet je? Hij zei dat hij wachtte totdat ik het instrument waardig was.'
Ik voel me ongemakkelijk terwijl hij dit zegt. Zelfs nu, nu ik met iets totaal anders bezig ben, voert hij de strijd met mijn moeder welke richting ik moet kiezen.
De stilte die was ontstaan wordt onderbroken door mijn opa die zuchtend en kreunend de trap af loopt. 'Ah,' roept hij als hij mij ziet. 'Ik heb je nog niet gemist!' Hij haalt een doosje tevoorschijn en opent het. Op een zijden bedje ligt een prachtige, kleine
broche, ingelegd met minuscule diamantjes en een robijn net iets groter dan een speldenknop. Ik pak het op en houd het in mijn hand, hij is niet veel groter dan de nagel van mijn duim.
'Hij is van jouw oma geweest. Ik wil dat je het met trots draagt,' zegt hij met een glimlach.
Ik zie dat hij sentimenteel begint te worden als ik de broche opspeld. Ik loop naar de man toe en druk hem nog voor een laatste keer tegen me aan. Deze keer is het niet Marjani, maar mijn moeder die me uit mijn droom helpt (o de ironie)
'Als je nu niet opschiet ben je te laat,' zegt ze.
Ik knik, daarna stap ik over de drempel.
[ bericht aangepast op 13 april 2015 - 21:29 ]
Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)
