• The Rouge Gentleman's Club • One Direction • 16+ • Speeltopic 2 • - Speeltopics

Het is 9 uur 's avonds en de eerste act staat op het punt te beginnen. Toch is er nog een hele boel tumult in de club.

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson.

Met een klein kneepje word ik tegen hem aangedrukt en hij glimlacht, om te antwoorden dat hij niks bijzonders zou doen en dat ik niks zou missen, maar ik zal het hem toch graag zien doen en daarom ga ik ook zeker op hem in. "Dat klinkt heel goed." Zachtjes kust hij me, teder, gek, niet zoals het tussen ons is, maar nee, het voelt niet verkeerd. "Ja, ja," glimlach ik, zijn bezorgdheid is lief, dat zeker. Harry bedenkt even later met een brede glimlach dat hij me ook gewoon niet meer los kan laten. "Maar Harrybarry, we kunnen hier moeilijk blijven zitten. We moeten wel, anders komen we nooit weg." Ik druk een snelle kus op zijn lippen en dan nog eentje. "Ik beloof op te passen, maar dan moet jij dat ook doen." Mijn vinger glijd over zijn borstkas. "Ik wil niet," pruil ik. "Mweeh. Zijn er geen supergeheime Ninja Turtle ontsnappingsgangen hier in de stripclub? Agent besje, zeg dat die er is alsjeblieftttt." Ik pruil, natuurlijk gaat Harry me dit niet vertellen, maar ik kan altijd hopen en ik kan het altijd proberen. Sommige mensen vinden dat ik volwassen moet worden. maar volwassenen zijn saai. Dus, waarom zou ik eigenlijk?

Reality's overrated.

Marcel Styles
Niall was het duidelijk niet eens met wat ik allemaal had gezegd. Toch was dat echt oprecht hoe ik erover dacht. Niall gebruikte grote woorden om me tegen te spreken: lief, leuk, verliefd. Nu had hij het ook over bijzonder en speciaal, maar dat kon nog negatief zijn. Ik was namelijk ook wel vaker dan eens het bijzondere of speciale kindje uit de klas genoemd, maar juist omdat ik een buitenbeentje had wat extra zorg nodig had. Ik luisterde dan ook in ongeloof naar zijn woorden. Ik had zulke dingen nog nooit gehoord en al helemaal niet zo. Kijk, als iemand was gevallen voor de Marcel op het podium, dat snapte ik nog. Ik was net een kopie van mijn broer, maar dan zonder tatoeages. Dan kon ik misschien nog aantrekkelijk gevonden worden, maar ik kon niet geloven dat iemand voor de klungelige student kon vallen die ik naast het podium was. "Hoe? Dat kan toch niet?" zei ik met een zachte trilling in mijn stem. Er kwam weer een golf van emoties over me heen, juist omdat hij zo oprecht leek, zo erg om me leek te geven, en ik geen idee had wat ik ermee aan moest. Ik wilde hem niet pijn doen, zeker niet afwijzen, maar ik was gewoon doodsbang om hem teleur te stellen, want er was geen enkel mogelijk scenario dat ik hem kon geven wat hij nodig had, op welk vlak dan ook. Tijd ging al niet, laat staan liefkozingen, genegenheid, en fysieke liefde. Ik had nog nooit een relatie gehad, of een one-night-stand, of een zoen, voor hem. Veel was me nogsteeds nieuw, te veel. Het was fijn te weten dat er een keer echt iemand om me leek te geven, ik iemand had gevonden die me wilde helpen en me kon geven waarnaar ik verlangde, maar omdat ik hem niets terug kon geven, maakte me enorm verward. Dat was het punt dat mijn lichaam hetgeen deed wat ik altijd had gedaan: rennen. Ik was inmiddels al aan het hyperventileren met korte snikken tussendoor. Ik zette hem met trillende armen naast me neer. "Sorry" piepte ik zachtjes, voor ik opsprong en naar mijn eigen kleedkamer rende, om daar zonder een woord tegen mijn broer te zeggen in de kast te duiken en de deur dicht te trekken. Hier brak ik, niet alleen door mijn onzekerheid, maar ook om de grote hoeveelheid liefde die ik kreeg en waar ik gewoon niet mee om kon gaan, omdat ik nooit zulk soort liefde had gehad. Het zweepje had ik nogsteeds in mijn handen, maar daaromheen had ik mijn handen zo stevig geklemd dat mijn knokkels compleet wit waren en mijn schenen wit werden waar ik het leer tegen mijn huid drukte. Ik wilde Niall niet in de steek laten, maar meer dan een soort liefde tegelijk, zeker zo direct, kon ik nu echt nog even niet bevatten en onderbrengen.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Dat was het enige dat ik hoefde te horen, dat Louis voorzichtig deed. Voor gisteren maakte ik me al vaker zorgen om hem als ik iets teveel blauwe plekken of krassen op zijn huid spotte, maar nu al helemaal. Het was normaal dat ik hem wilde beschermen, als iemand van wie ik hield en gewoon erg veel om gaf. Niemand die me daarop tegen kon spreken. Ik bestudeerde zijn gezicht even en bedacht toen iets waarmee alles gelijk was opgelost, alleen was het wat minder handig in de praktijk. Want waarom hem laten gaan en me zorgen maken als ik hem niet losliet? Louis vond het niet zo'n goed idee en zei dat we anders sowieso niet meer wegkwamen, daar had hij jammer genoeg een punt mee. Ik wilde pruilen, maar de zoenen die hij op mijn lippen drukte weerhielden me daarvan. Het was onmogelijk zielig te doen als hij me kuste. Ik grinnikte zacht en knikte instemmend toen hij mij liet beloven ook voorzichtig. Niet dat het nodig was, want als het meezat konden we dus gelijk weg nadat ik op het podium had gestaan, en het was niet alsof ik niet precies wist hoe ik om moest gaan met de grijpgrage handen. Een lach rolde over mijn lippen en ik was vertederd door zijn kinderlijke reactie dat hij niet wilde. "Als jij bezig bent zal ik eens voor je kijken, oké? Dan kunnen we die de eerstvolgende keer gebruiken," zei ik met een glimlach en boopte zijn neus met mijn wijsvinger. Ik kuste hem in de hoop die puillip van zijn prachtige gezicht af te kunnen zoenen, ik zag hem veel liever lachen, op die manier dat hij de lachrimpels bij zijn ogen liet zien. Ik wilde een argument geven dat ik hem nog niet los hoefde te laten toen Marcel voorbij schoot, naar zijn gebruikelijke verstopplek. Gelijk ging er een knop in me om en schoof ik Louis voorzichtig van me af, waarna ik met een lichte frons naar de kast liep en er voor op de grond ging zitten. Wie dit had veroorzaakt wurgde ik later wel, eerst mijn zorg voor hem dragen. "Marcel? Ik ben het, wat is er?" vroeg ik op een zachtige, rustige toon. Als ik iets had geleerd was het dat ik stabiel moest blijven om te kunnen helpen, niet zelf ook overstuur moest raken, wat ontzettend moeilijk was. "Diep in ademen en rustig uitademen, weet je nog? Rustig aan, ontspan." Ik kon hem dan zo moeilijk zien, maar ik kon wel gokken hoe hij eraan toe was. Hij had dat nodig voor zijn paniekaanvallen, ik voor mijn woede, alleen werkte dat niet als ik niemand in de buurt had die het me liet doen, dus was dit het minste dat ik kon doen.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan.
Ik was het er niet mee eens hoe Marcel zichzelf zag. Hij was een nerd, dat wel, maar hij was ook zoveel meer. Hij zag dat alleen niet. Ik was niet verliefd op hem geworden toen hij op het podium stond en mensen probeerde te verleiden. Nee, ik was voor hem gevallen, op het moment dat hij de deur van de club was binnen gekomen, toen hij nog niet wist wat hem te wachten stond. Vanaf dat moment was ik keihard voor hem gevallen, er was niemand waarbij ik liever wilde zijn dan Marcel en hij leek het gewoon niet te begrijpen. Hij begreep niet dat ik hem leuk kon vinden en dat deed me pijn, want wat was er dan wel allemaal niet gebeurd op de middelbare school? Hij was niet alleen maar een nerd, hij was Marcel Styles. De jongen die misschien heel goed kon leren en dat was een voorrecht. En zoals nu wist hij niet hoe dat kon dat ik hem bijzonder vond, dat ik verliefd op hem was en mijn hart brak een beetje toen hij zachtjes begon te snikken, want zo had ik het helemaal niet bedoelt. 'Marcel, niet huilen' fluisterde ik met schorre stem en ik wilde de tranen die op z'n gezicht stonden, weg vegen, maar ik kreeg daar de kans niet voor, want het ene moment zat ik nog op z'n schoot en het andere moment viel ik op de bank en rende Marcel overstuur weg. 'Marcel'? riep ik hem verbouwereerd na, maar hij was weg en hij kwam niet terug en met grote ogen staarde ik naar de lege deuropening, tot ik op sprong. Ik kon eigenlijk maar een plek bedenken waar hij kon zitten, gisteren had hij daar ook gezeten en wat ik ook tegen hem had gezegd, hij was er niet uit gekomen. Gelukkig had ik mijn hakken nog niet aan, want daarmee kon ik echt niet rennen en zo snel als mijn voeten mij konden dragen, rende ik naar de kleedkamer van de tweeling. 'Marcel'? Ik duwde de deur open en het eerste wat ik zag was Louis, dan kon Harry niet ver weg zijn en toen ik mijn verder keek stond hij bij de kast en afwachtend keek ik naar Harry. Ik zette me schrap, want Harry vond me al niet aardig en nu had ik z'n wederhelft aan het huilen gemaakt en daar zou hij niet zo blij mee wezen. Ik beet op m'n lip en ik zou de confrontatie met hem aan gaan, of ik zou weg rennen als het me te heet onder de voeten zou worden, maar voor nu bleef ik staan en keek ik naar Harry en hield ik hem in de gaten, want ik had geen idee wat hij ging doen.

'Darling, just hold on'

Marcel Styles
Het was me gewoon allemaal weer veel te veel. Ik kon het dan wel proberen, en wilde enorm graag dit alles kunnen, maar nu het echt emotioneel werd, kon ik het niet meer aan. Ik brak en moest weg, moest naar mijn enige veilige plekje hier in de club, naar de kast in de kleedkamer. Daar stortte ik compleet in en kwam alle onzekerheid, alle twijfel, maar ook al de fijne gevoelens die ik net had ervaren onder de vaardige handen van Niall, er in tranen uit. Niet veel later voegde Harry zich bij me, dit keer wel, en dat was wel hetgeen wat ik echt nodig had. Hij bleef toch degene die me echt veilig deed voelen en me hier echt uit kon halen als ik toch erin was gezakt. Niall was het gelukt om me een paar keer te redden van het vallen, maar nu ik toch was gevallen, kon alleen mijn broer me weer op mijn voeten krijgen. Zijn eerste vragen hielpen niet veel met de paniekaanval, maar zijn duidelijke instructies hielpen een stuk beter. Ik pakte zijn hand stevig vast en haalde schokkerig adem. Het duurde nog even voor ik rustig genoeg was om hem antwoord te geven. "Niall... Het was..." maar dat was hoever ik kwam, tot ik mijn naam weer hoorde, maar nu van de Ier. Ik kneep iets harder in Harry's hand en keek met grote groene waterige oogjes in de richting van het geluid. "Blijf bij me, Harry." piepte ik, bevangen door een vlaag van paniek. Niall had niets verkeerd gedaan, hij had me juist meer liefde gegeven dan iemand ooit had gedaan. Ik wilde niet dat Harry hem pijn zou doen, dat verdiende hij echt niet. "Hij heeft niets misdaan." piepte ik weer compleet in paniek. Ik hield zijn hand stevig vast en trilde een beetje, omdat ik nu toch wel weer erg in de stress stond door de twee jongens hier. Louis was ik voor nu eigenlijk vergeten op dit moment. Door de stress had ik me enorm aangespannen, waardoor de plug weer ongemakkelijk was gaan zitten en pijn deed. "Hij was lief voor me." piepte ik zacht, van stress en ook een beetje van pijn. "Te lief." Harry wist ook dat complimentjes niet mijn sterke kant waren, eigenlijk was niets behalve boekenkennis mijn sterke punt. Nu had ik ook wat levenskennis, maar vooral als het op vluchten aankwam, want vechten ging hem niet worden. Ik sloot mijn ogen en haalde langzaam maar zeker steeds iets dieper adem op de snelheid van zijn hartslag. Ik kreeg het gesnik en gehuil onder controle en keek mijn broer aan. "Doe hem niets. Alsjeblieft." smeekte ik hem. Ik moest echt moeite doen te ontspannen, want niets werd er beter op als ik zo gestrest en gespannen bleef. Dat wist ik ook wel, hoe moeilijk het ook was.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was dus echt onmogelijk om een rustig momentje alleen met Louis te hebben zonder dat er iets wat dat mijn aandacht meer nodig had. Nu was het logisch, maar ik was blij als we bij hem thuis waren en we alleen nog oog voor elkaar nodig hadden zonder het kleinste ding dat ons kon storen. Voor dit moment moest ik de kleinere jongen met veel tegenzin van me afschuiven en stond op, om met voorzichtige passen naar de kast toe te lopen. Ik ging op de grond zitten en richtte me op mijn broertje. Zacht vroeg ik wat er was gebeurd, maar besefte me dat het beter was hem eerst te helpen met zijn ademhaling. Marcel pakte mijn hand vast en ik gaf er een zacht kneepje in, waarna ik hem rustig zijn tijd gaf om te antwoorden. Natuurlijk had het weer met die Ier te maken, alsof hij het erop gemunt had mijn leven te verpesten. Als je het over de duivel had, Niall kwam binnen en ik keek hem dodelijk aan. Dit was zijn schuld, allemaal. "Ik ga nergens heen, geen zorgen," zei ik stilletjes toen ik mijn blik weer afwendde. Ik maakte een verontwaardigd geluidje toen Marcel zei dat hij niks had misdaan, als dat zo was had hij nu geen paniekaanval. Ik streelde zacht over zijn hand in de hoop hem te helpen kalmeren. Het was erg moeilijk voor mij om te geloven dat de blondine alleen lief was geweest, gezien alles wat er gisteren gebeurd was. Een diepe zucht ontsnapte aan mijn lippen en ik knikte met tegenzin. "Als hij voortaan met zijn poten van mijn vriendje kan blijven, kan ik het overwegen," mompelde ik en keek Niall nog eens waarschuwend aan. Ik besefte me dat ik dat Marcel nog niet eens had kunnen vertellen, en stiekem hoopte ik echt dat hij in zou zien dat Niall niet goed voor hem was. Hoewel, in principe was Louis ook niet goed voor mij, maar ik wist hoe ik daarmee om kon gaan. "Rustig aan, het is goed. Ontspan een beetje," zei ik en gaf nog een kneepje in zijn hand. Mijn ogen gleden af naar de jongen van wie ik hield en ik glimlachte week naar hem. Hij had hier ook niet om gevraagd, maar ik wist zeker dat hij het begreep. Ik was namelijk niet op iemand verliefd geworden die zijn hart niet op de juiste plek had.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan.
Het was helemaal niet mijn bedoeling om Marcel aan het huilen te brengen. Mijn woorden bedoelde ik goed, maar hij snapte gewoon niet dat er ook iemand zoals ik, op hem kon vallen. De echte Marcel, niet de Marcel die bijna elke avond op het podium stond en z'n kunsten liet zijn. Hij was voor mij speciaal, een hele bijzondere jongen, maar dat zag hij gewoon niet. En mijn hart brak als ik hem zo zag en het enige wat ik wilde doen, was zijn tranen weg vegen, hem vertellen dat hij voor mij speciaal was en dat hij zich niks van andere moest aan trekken, maar hij duwde me weg en ik riep z'n naam toen hij van de bank af kwam en me verbouwereerd en een gekwetst hart. Ik kon het eerst niet bevatten en ik staarde naar de lege deuropening waar Marcel zojuist verdwenen was. Maar ik stond niet gauw daarna op en ik was dankbaar dat ik mijn schoenen voor de show nog niet aan had getrokken, want ik was een jongen en lopen met hakken ging nog wel en dansen ook nog, maar rennen was me toch net een brug te ver. Ik riep z'n naam nog eens en rende toen mijn kleedkamer uit en ging naar de kleedkamer van de tweeling. Louis was er ook en Harry, dus ik kon niet zomaar even naar de kast toestappen, waar Marcel zich in had verstopt en ik bleef wat ongemakkelijk in de deuropening staan. Ik hoorde Marcel snikken en iets tegen Harry zeggen en ik beet op m'n lip. Ik had hem niet van streek willen maken. Harry richtte z'n blik op mij en ik moest rillen van de blik die hij me gaf. Als blikken konden doden was ik nu dood geweest. Een rode blos ontstond op m'n wangen toen Harry z'n blik weer afwendde en reageerde op iets wat Marcel zei en ik kon het duidelijk horen, wat dus betekende dat Marcel het ook gehoord moest hebben. Als hij nu maar niet dacht dat ik hem gebruikt had of iets in die richting en dat ik echt een hoer was. 'Laat me met hem praten' zei ik toen snel tegen Harry en ik deed een stap de kleedkamer verder in. 'Marcel'? Ik keek richting de kast en ik durfde het aan om nog een stap naar binnen te doen, 'Marcel, kunnen we praten'? vroeg ik toen, in de hoop dat hij dat wilde en dat ik het allemaal kon uitleggen.

'Darling, just hold on'

Marcel Styles
Het was veilig in mijn stukje kast, maar verre van genoeg om echt alleen tot rust te komen nu. Harry probeerde me dan wel te sussen, maar ik voelde zijn woede van hem af komen. Ja, gister was Niall op de verkeerde manier met me omgegaan en waren de tranen echt uit angst en verdriet geweest, maar nu niet. Ik wist gewoon niet hoe ik met vanalles om moest gaan en kreeg zo door de overweldiging ervan een paniekaanval. Mijn broer beloofde me gelukkig wel bij me te blijven, zodat de angst voor een confrontatie tussen de twee iets zakte, maar weer niet genoeg om uit deze aanval te komen. Ik probeerde mezelf en Harry intussen wat te kalmeren door wat onsamenhangend te vertellen wat er gebeurd was. Dit werd alleen een begin van een zin die me weer compleet de diepte in zond. Ik begon weer te trillen en te snikken en mijn ademhaling werd weer onregelmatig. Niall was met Louis naar bed geweest. Nu had ik zoiets kunnen verwachten, iedereen leek hier soms achter de schermen zijn frustraties seksueel te botvieren op elkaar, maar toch deed het pijn. Als het echt recent was, wat eigenlijk wel moest wilde Harry het opbrengen, gezien hij ook met iedereen, behalve mij, van het personeel het bed had gedeeld, had Niall inderdaad gelogen. Ik was niet speciaal, ik was geen persoon op wie je verliefd werd, ik had gelijk. Mijn hele staat van zijn takelde heel erg snel af, net als mijn eigenwaarde die ik nog had, en zelfs Harry kon daar niets meer aan veranderen. Ik was gewoon een nerd die van zijn maagdelijkheid af wilde en Niall was de hoer die dat lief en graag wilde doen. Misschien moest ik daar gewoon genoege mee nemen, zoals ik daarnet wel had gedaan. Ik was het nu eenmaal niet waard geliefd te worden en zeker niet zo. Niall zei nog allemaal dingen op de achtergrond, maar door de weinige zuurstof die ik binnenkreeg door het hyperventileren begon de wereld om me heen te draaien. "Het was mijn idee." piepte ik nog zacht tegen mijn broer. Ik wilde ontmaagd worden en had dat aan de blonde Ier gevraagd, ik was zo dom geweest te denken dat iemand als hij voor mij zou kunnen vallen, ik had niet nagedacht over wat er allemaal kon gebeuren. Het was allemaal mijn schuld. Dat was de laatste gedachte voor het licht uit ging en mijn hele lichaam slap tegen de binnenkant van de kast klapte.

Bowties were never Cooler

[TonyTurtlePerry -> ClintonFrancisB]

Bowties were never Cooler

[Xiphias went Yareau.]

Reality's overrated.

Het is inmiddels 2 uur 's avonds, de club is net afgesloten en de klanten zijn weg, eigenlijk allemaal. De jongen zijn zeker niet allemaal ongeschaat uit de avond gekomen, maar de echte straffen komen pas morgen, gezien Will niet de inkomsten in gevaar wil brengen. Toch is het nu voor iedereen tijd om naar huis en naar bed te gaan, of naar het bed van iemand anders.

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Na gister had ik gedacht dat het niet nog erger kon, daar had ik dus finaal naast gezeten. Het was ook nooit goed, al probeerde ik het zo hard. Op dit moment keek ik er alleen nog naar uit bij Louis de rest van de nacht door te brengen en even alle drama vergeten, alleen bij hem zijn. Op dit moment was hij nog mijn enige neutrale factor, met de rest kon ik niet praten en wilde ik ook niet praten. Alles moest altijd opgelost worden met praten en bij hem hoefde dat niet, de laatste tijd was hij de enige die me begreep zonder een woord uit te wisselen. Ik pakte mijn spullen in en zette mijn mobiel op stil, ik wilde niet meer gestoord worden, door niemand niet. Ik hoorde alles wel weer aan als in vanmiddag thuis was, want natuurlijk moest dat weer doorgaan. Nadat ik zo goed als alles had en was omgekleed liep ik zonder iets te zeggen de club uit en naar mijn eigen auto toe. Het stelde niet veel voor, maar als je me een beetje kende wist je dat het me ook niet kon schelen. Al snel was ik ingestapt en op weg naar Louis' appartement. Het was niet erg ver van de club en de route kon ik ondertussen dromen, ik had vaak genoeg mijn nachten bij hem doorgebracht. Mijn lichaam protesteerde deels door de gebeurtenissen, gelukkig was ik met de jaren erg handig geworden in het negeren en gewoon doorgaan. Ik parkeerde de auto voor het complex en besloot mijn tas in de auto te laten liggen, het was niet alsof ik de inhoud nodig ging hebben, om vervolgens het voertuig op slot te zetten en naar de voordeur te lopen. Ooit had ik van Louis de sleutel gekregen, maar om de een of andere reden voelde het ongepast om zomaar binnen te komen, als een vreemd voorgevoel. Daarom drukte ik op de bel en wachtte, niet zo geduldig, af. De spanning en de nieuwsgierigheid die al sinds vanavond brandden naar wat zijn plannen waren hielpen me de andere dingen te vergeten. Niet dat het zo opeens weg was, maar meer dat het naar de achtergrond werd geschoven. Dat ging helemaal het geval zijn zodra hij me alleen maar aanraakte, zo triest was het inderdaad al met me gesteld.

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan.
Tien minuten geleden was mijn laatste klant vertrokken en sindsdien was ik het bed nog niet uitgekomen en lag ik naakt op de dekens. Ik had geen zin om op te staan, om mijn kleren van de grond af te rapen en dan naar mijn kleedkamer te lopen waar Marcel niet zou zijn. Want ik verwachtte niet meer dat hij hier nog zou zijn, zeker niet nadat hij via Harry moest horen dat ik het met Louis had gedaan. Harry had me best goed te pakken genomen en met de activiteiten van daarnet, deed alles nog meer pijn dan voorheen. Het was een wonder dat hij mijn neus niet had gebroken, dan had ik een deel van mijn inkomsten moeten missen, omdat ik dan een paar dagen niet had kunnen werken. Will had ons niet gestraft, maar dat zou nog wel gebeuren en het zou vast nog wel erger worden dan de laatste keer. Ik staarde naar het plafond en dacht aan Marcel. Ik had hem teleurgesteld, dat had ik zo ook wel aan hem gezien, zonder dat er een woord was gesproken. Ik had zijn vertrouwen geschaad en nu moest ik dat vertrouwen weer terug zien te winnen en hij moest me geloven als ik tegen hem zei dat ik hem leuk vond, maar dat zou een hele lange weg worden. Ik zuchtte en gooide toen maar mijn benen over de rand van het bed en mijn knieën protesteerde. Ik moest binnenkort maar weer eens aan afspraak bij de dokter maken. Ik kwam van het bed af en ik bukte me om mijn string van de grond af te rapen en deze aan te trekken. Ik pakte mijn andere kleding en liep de kamer uit. Ik had geen zin om me weer helemaal aan te kleden, want ik zou toch straks een normale broek en shirt aan trekken en dan gelijk naar huis gaan en dan slapen. Ik haalde een hand door mijn warrige haar en liep naar mijn kleedkamer. Het was stil, de muziek was uit, hier en daar schemerde nog een lampje. Ik opende de deur van mijn kleedkamer en liep naar binnen, tot ik stil bleef staan en naar het figuurtje keek die in mijn kleedkamer was, degene waarvan ik niet had gedacht dat hij hier nog zou zijn. 'Marcel' vroeg ik voorzichtig, 'Wat doe je hier'? Ik beet op m'n lip en ik besefte me dat het er heel bot uit kwam, maar zo bedoelde ik het niet, helemaal niet. Maar na alles wat er was gebeurd, was het voor mij een mysterie waarom hij hier nog was, in mijn kleedkamer.

[ bericht aangepast op 27 april 2015 - 9:45 ]

'Darling, just hold on'

Will Brodie
Waarom ik had gedacht dat het vanavond gladjes ging lopen wist ik niet, maar ik had duidelijk te vroeg gejuigd. Harry en Niall waren elkaar weer aangevlogen en Marcel had weer in de kast gezeten. Gelukkig kon de jongen nog wel verder werken en hadden de twee broers een act neergezet die wel een stuk gewaagder was dan hun normale act, maar dat moedigde ik echt alleen maar aan. De anderen waren ook steen goed geweest en Larry hadden zich zelfs aan mijn voorwaarde gehouden. Morgenavond keek ik wel wat ik aan dat constante gevecht zou doen, maar nu was iedereen naar huis en had ik een afspraak met Sam. Hij zou nu geiler zijn dan boter door de plug in zijn anus, waardoor ik voor de zekerheid vast een beetje glijmiddel rond mijn opening had gesmeerd. Het was niet genoeg om door hem te worden opgemerkt, maar meer dan genoeg om het toch wat soepeler te laten gaan als hij me direct wilde nemen. De speeltjes die hij had gekozen had had ik inmiddels naar de kamer gebracht en die afgesloten tegen pottenkijkers. Hierna liep ik rustig naar de man toe die nogsteeds aan de bar zat. Zonder iets te zeggen liet ik mijn vingers van zijn nek naar beneden glijden. "Zo, sletje. Ben je er klaar voor?" vroeg ik zacht en verleidelijk in zijn oor. Mijn vingers liet ik zo ver omlaag glijden dat ik tegen de rand van de butt plug kon drukken. Ik speelde niet eerlijk, zo simpel was het. Mijn berg aan ervaring op alle vlakken in deze tak van sport en mijn dominante karakter, maakten dat ronduit logisch. Ik haalde een hand door mijn haren en kneep Sam zacht in een van zijn billen. "Kom je, geil sletje van me? Alles staat al helemaal klaar voor je." Zolang ik de leiding kon vasthouden, deed ik dat ook. Waar ik het als escort direct had afgestaan zodra ik het geld had en er door de klant iets had gezegd, hield ik nu mooi de touwtjes in handen tot hij ze eruit zou wrikken, of me erom zou vragen. Mijn hand gleed om hem heen en met een knipoog kneep ik zacht in zijn harde zaakje, die ik door zijn broek heen voelde kloppen. Hierna pakte ik zijn hand en wachtte tot hij meekwam naar de kamer, waar het allemaal zou gebeuren.

Bowties were never Cooler

Samuel 'Sam' Hendrickson.
Het was stil in de zaal, iedereen was weg en ik zat hier alleen aan de bar. Hier en daar brandde nog een paar lampjes, maar het was niet romantisch bedoelt, helemaal niet juist, ik kon er ook niet romantisch in vinden, want ik was zo ontzettend geil. De hele avond had de plug tegen mijn prostaat aangedrukt, bij elke onverwachte beweging had ik hem gevoeld. Mijn hele lichaam schreeuwde om verlossing, maar ik hield me met moeite nog in in om mijn broek naar beneden te trekken en mezelf gewoon af te trekken. Will zou komen, hij had het me beloofd en hij kon me niet vergeten zijn, want anders zat ik hier niet. Mijn lengte klopt pijnlijk en serieus als hij straks komt, steek ik mijn lid straks zonder pardon in hem, om het zo maar even grof te zeggen. Ik wil hem, ik kan aan niets anders meer denken en er ontsnapt een kreun uit mijn mond als ik iemands vingers voel in mijn nek en ik weet dat het Will is en ik heb gewoon gelijk als hij begint te praten. 'Ik ben er klaar voor' Dat ik nog kan praten is echt een wonder. Er rolt nog een kreun van mijn lippen als ik zijn hand verder naar beneden voel zakken en dan precies drukt op de plek waar de plug zit. 'Oh mijn god, ik dacht dat je het nooit zou vragen' Ik grom tegen hem, als een dier die z'n prooi te pakken heeft en over enkele ogenblikken heb ik hem onder me en zal ik hem zo hard neuken dat hij sterretjes ziet en dat hij morgen niet meer kan lopen. Ik sta op en pak bezitterig zijn hand vast en trek hem mee. 'De kamer van gisteren'? vraag ik hem nog, maar ook al weet ik het antwoord stiekem al wel en ik loop gewoon linea recta naar die kamer toe en ik wil hem open doen, om tot de conclusie te komen dat hij op slot zit. 'Sleutel'? vraag ik hem. Ik ben nu echt aan het commanderen, maar ik moet die verlossing hebben, ik moet hem voelen, ik moet hem helemaal plat neuken, het moet gewoon en het moet nu. God, wat ben ik toch een dramaqueen, maar ik wil nu seks en als het me te lang gaat duren, neem ik hem nu, ook goed, als ik maar seks heb.

[ bericht aangepast op 27 april 2015 - 11:05 ]

'Darling, just hold on'