• The Rouge Gentleman's Club • One Direction • 16+ • Speeltopic 2 • - Speeltopics

Het is 9 uur 's avonds en de eerste act staat op het punt te beginnen. Toch is er nog een hele boel tumult in de club.

Bowties were never Cooler

Niall Horan.
Op mijn vraag of de plug nog goed zat kreeg ik een bevestigend antwoord en ik adviseerde hem om me op dat fijne gevoel te richten en niet op de pijn en de ongemakkelijkheid, want dan zou het de hele avond vreselijk irritant voor hem zijn om met de plug rond te lopen en zeker omdat er nogal veel geile oude mannetjes hier rond liepen en ondanks dat Marcel niet op de vloer kwam, wisten ze altijd wel een manier om hem aan te raken of hem seksuele dingen toe te roepen, waar hij alleen maar onzeker van werd en de kans bestond dat hij zolang hij in de club werkte, gewoon niet op de vloer zou komen, zoals mij. Ik vertelde hem weer dat ik hem prachtig vond, maar ergens in z'n manier van doen, had ik ook al wel door dat hij me niet geloofde en ik zou er alles aan doen om te zorgen dat hij niet zo onzeker over zichzelf hoefde te zijn en dat hij me zou geloven, want de manier zoals het gisteren was gegaan, was gewoon niet de juiste geweest en dat werkte nu niet echt bepaald mee. Hij grijnsde toen ik knipoogde naar hem en dat deed mij ook weer grijnzen, want alles wat hij deed was aanstekelijk. Ik zou met hem mee lachen en zoals nu zou ik met hem mee grijnzen. Het voelde wel fijn dat hij toch nog enigszins bezorgd om me was en ik beloofde hem min of meer dat ik mezelf wel kon redden. Ik kon voor mezelf op komen en als het me niet zinde dan gaf ik de klant gewoon een twee paar blauwe ballen mee en een blauwe penis en zou hij de de volgende keer wel uit kijken voordat hij weer aan me zou zitten. Ik humde een beetje toen hij z'n lippen in m'n nek plaatste, het was daar altijd al gevoelig geweest en ik vond het heerlijk als iemand daar een zuigzoen neer zette. 'Dat is goed' toen hij vroeg of hij gewoon in mijn kleedkamer mocht wachten tot sluitingstijd. Ik streelde met mijn hand over z'n rug en ik kuste hem zacht op z'n neus en ik glimlachte. 'En als ik eerder klaar ben, dan kom ik je wel halen en dan gaan we weg' beloofde ik hem. Het zou een drukke avond worden en de kans dat ik eerder klaar zou zijn, was ongeveer nihil, zeker niet als de klanten meer wilde dan afzuigen en een beetje wippen, maar dat zouden we vanzelf wel zien. 'Wil je straks naar mijn huis of naar jou huis'? vroeg ik hem en ik zette voor de grap mijn pet bij hem op en ik grinnikte zachtjes, want hij zag er echt onweerstaanbaar uit.

'Darling, just hold on'

Marcel Styles
Het was fijn om te weten dat Niall zijn mannetje stond. Nu wist ik dat wel, want hij kon alles aan en was erg sterk, maar het was toch prettig om mijn zorgen gesust te hebben. Ik drukte een zacht kusje in zijn nek en voelde trillingen van zijn zachte geluidjes tegen mijn lippen. Ik stelde voor dat ik gewoon in de kleedkamer zou wachten tot sluitingstijd. Meestal was ik hier al lang niet meer hier rond sluitingstijd, maar zo met onze afspraak moest ik wel wachten. Ik kreeg een kleine glimlach op mijn gezicht van het kusje op mijn neus. Hij was zo lief voor me. Ik knikte licht bij zijn belofte dat we eerder weg zouden gaan als hij eerder klaar was. Toch achtte ik die kans niet heel erg groot, gezien het op vrijdag altijd enorm druk was, met zowel stappende studenten als uitrazende zakenmannen. Ik hoopte gewoon dat Niall nog wat energie had na zo'n hele avond. Nu hoefde hij niet als eerste, dus had hij niet de meeste vrije tijd, waarin hij klanten had, maar toch waren het toch nog een flink aantal uren. Ik bloosde een beetje toen hij zijn pet op mijn hoofd zette, zijn gegrinnik maakte het alleen maar erger. Bij zijn vraag hoefde ik niet lang na te denken. Ik was nogsteeds niet zeker genoeg om iemand anders dan mijn familie in ons appartement toe te laten. Daar was ik echt nog niet aan toe. "Bij jou, als je het niet erg vind." zei ik zachtjes, voor ik de pet scheef op mijn hoofd zette en hem een kus op zijn voorhoofd. Ik streelde nog even met de rug van mijn hand langs zijn kaak. Zijn huid was zacht en glad als babybilletjes en lelieblank. Zijn haren waren blond, maar hij had wat donkere uitgroei. Ik zou hem wel eens gewoon met zijn eigen haarkleur willen zien, maar dat zou vast nooit gebeuren. Misschien als we wat ouder waren, maar het blonde stond hem ook erg goed. Alles stond hem vast goed, daar was ik zeker van. "Dus, agent, waarvoor wordt ik ingerekend." zei ik met een knipoog. Alles aan vandaag was me vreemd, maar elk fijn gevoel gaf me de kracht een klein stapje verder te gaan. Niall haalde dat in me naar boven, hij maakte me zeker van mezelf, voor zover ik dat kon. Ik zou altijd onzeker blijven, daar was ik vrij zeker van, maar dat ik dit alles durfde, was al een enorme stap voor me, net als de stap was geweest om hier te komen werken. Harry had me daarmee geholpen en misschien was het nu wel de tijd dat iemand anders langzaam die zorg van mijn broer begon over te nemen, ookal maakte dat me ook wel weer heel nerveus.

Bowties were never Cooler

Niall Horan.
Ik beloofde Marcel dat als ik eerder klaar zou zijn met mijn werk, dat ik hem dan op zou halen, al achtte ik de kans dat ik eerder klaar zou zijn, dan dat de club zou sluiten, erg klein in omdat het op vrijdagavond altijd een van de drukste dagen van de hele week was, maar het was een suggestie en zoals eerder gezegd kon hij altijd in mijn kleedkamer blijven wachten. Ik had er boeken liggen waar ik nooit de tijd voor had om in te lezen, maar toch had meegenomen ooit een keer. En er stond een radio en een kleine televisie, al was er midden in de nacht ook niet veel op de televisie. Hij bloosde toen ik mijn pet daarna op z'n hoofd plaatste en hij zag er zo onschuldig en lief uit, dat ik hem nu alleen maar wilde zoenen, maar dat zou hij vast niet erg op prijs stellen. Bij mijn vraag kwam er eigenlijk direct al antwoord, alsof hij zich schaamde voor z'n huis, maar voor mij was niks te gek en ik knikte begrijpend. 'Dat is geen probleem' Dat het rommelig in huis was, moest hij maar over heen kijken, ik had geen tijd om op te ruimen, ook vanwege het feit dat Louis en ik vannacht nogal druk waren geweest en ik geen zin meer had om iets te doen. 'Je bent altijd welkom in m'n huis' vertelde ik hem met een glimlach. Ik sloot m'n ogen even toen hij met de rug van z'n hand over mijn huid heen ging en toen hij deze weer weg haalde, vond ik dat bijna jammer. Ik wilde dat hij me vaker aanraakte, al was het maar een seconde, het voelde gewoon fijn. Ik schoot in de lach toen hij me vroeg waarvoor ik hem zou kunnen arresteren en ik was trots op hem dat hij zo over z'n eigen grenzen heen durfde te gaan, en die knipoog maakte het al helemaal af. 'Omdat je te knap bent' zei ik met een scheve grijns en een knipoog en ik pakte de plastic handboeien die altijd bij m'n middel hingen en liet ze even rond mijn vinger draaien. 'Zal ik je nu maar meteen inrekenen en je vertellen wat je rechten zijn'? vroeg ik toen plagend, 'Of vanavond laat'? Ik keek hem met een lachend gezicht aan en ik vond hem zo ontzettend leuk, dat het bijna pijn deed.

'Darling, just hold on'

Marcel Styles
Het was fijn om te horen te krijgen dat hij het niet erg vond dat ik liever naar zijn huis wilde gaan dan naar die van mij. Zoizo was dat van hem een stuk dichterbij, maar ik wilde ook gewoon geen vreemden in het appartement, zelfs al was Niall niet helemaal een vreemde. Het bleef mijn veilige haven en ik was er echt nog niet aan toe om een nieuw iemand daarin toe te laten, hoe egoïstisch dat ook was. Ik streelde zacht over zijn kaak en schonk hem een glimlach en een knipoog, waarna ik iets zei wat ik niet lang geleden nooit zou hebben gedurfd. Zijn reactie deed me knalrood blozen en naar de vloer kijken, waar ik wat ongemakkelijk en verlegen met mijn voeten schuifelde. Ik hoorde wat rammelen, wat zijn woorden verduidelijkten als zijn handboeien, maar keek niet op. Ik werd alleen maar roder en meer verlegen van. "Mag het zonder handboeien? Ik weet niet of ik dat wel aan kan deze eerste keer." mompelde ik zacht. Harry en ik hadden er allebei een handje van om onduidelijk zacht te mompelen zodra we ons ongemakkelijk voelden met wat we probeerden te zeggen. Van elkaar waren we het geweld, en onze moeder en naaste familie konden het wel verstaan, of zeiden dat we duidelijker moesten praten, maar veel vreemden kregen zo niet mee wat we zeiden. Nu ik me toch al zo onzeker en ongemakkelijk voelde, werd ik me van alles in en om mijn lichaam beter bewust, dus ook van de plug, waardoor ik was met mijn kont begon te wiebelen. Als ik er niet aan dacht was het een fijne sensatie die niet verdween, maar zodra ik me er bewust van werd voelde het heel vreemd. Ik wist dat ik me moet richten op het fijne volle gevoel, maar dan moest iets of iemand me wel afleiden van het onwennige gevoel van iets in mijn kont. Ik was intussen begonnen met het tikken van het zweepje tegen mijn kuit. Ik wist niet zo goed wat ik allemaal deed, maar straks zou ik wel wat van Harry's make-up moeten lenen om de rode plek te verdoezelen, die ik nu nog niet had opgemerkt omdat ik zonder te denken tegen mijn been sloeg. Zelf had ik geen make-up en gebruikte het nooit. Zoizo kreeg ik er uitslag van, maar ik vond het ook gewoon verschrikkelijk om op te doen en het kleine schrijntje mannelijkheid wat ik nog had, ging ik niet teniet doen met chemicaliën. "Kunnen we nog even knuffelen? Ik bedoel voor je jezelf echt klaarmaakt voor het podium." vroeg ik aan hem, terwijl ik mijn ogen van onder mijn drogende krullen naar hem opsloeg. Een tijdje zijn warme zachte lichaam tegen me aan voelen zou zeker wel fijn zijn, voor hij echt veranderde in een hoer. Je kon namelijk veel zeggen, maar niet dat dezelfde jongens hierachter liepen als op het podium, op de vloer, en in de kamertjes.

Bowties were never Cooler

Niall Horan.
Het was geen probleem dat Marcel liever naar mijn huis wilde, dan die van hem. Misschien schaamde hij zich ervoor, of nam hij gewoon nooit vrienden mee naar huis. Er waren zoveel redenen waarom Marcel dat deed. Het was wel zo dat mijn huis nogal rommelig was, het was nog net geen varkensstal, maar het zat er wel dicht tegenaan, maar Marcel zou toch ook wel kunnen begrijpen dat ik niet altijd zin had om op te ruimen, zeker niet als ik het de avond daarvoor druk had gehad, dan wilde ik alleen maar slapen. Op mijn reactie waarvoor ik hem dan zou inrekenen, begon hij te blozen en hij keek ongemakkelijk naar de vloer. Hij keek niet op toen ik de handboeien pakte, ik zag dat hij alleen maar roder werd, iets wat ontzettend schattig bij hem was. 'Natuurlijk' zei ik bevestigend toen hij vroeg of het zonder handboeien mocht en hij vroeg het zo lief, dat ik bijna smolt. Ik legde voorzichtig een vinger onder z'n kin en tilde hem omhoog, niet met dwang, als Marcel niet wilde dat ik z'n kin omhoog tilde, dan zou ik er mee stoppen. Ik keek hem aan en ik glimlachte naar hem en ik kwam dichterbij en kuste hem vederlicht op z'n mond. Marcel moest nu toch wel door hebben dat ik er niet over zou liegen dat ik hem leuk vond, ik maakte het zo erg duidelijk. Ik zou er niet over liegen dat hij knap was, anders was ik toch ook niet verliefd op hem geworden? Ik glimlachte teder toen hij aan me vroeg of we nog even konden knuffelen. Straks zou het niet meer kunnen en zou ik een andere jongen zijn dan de Niall die ik nu was en voor nu kon het nog wel even. 'Natuurlijk kan dat lieve Marcel, alles voor jou' fluisterde ik zachtjes in z'n oor en ik streelde licht over de huid van z'n arm heen en ik sloeg mijn armen om z'n middel en trok hem voorzichtig tegen mijn borst aan. 'Als je dit niet prettig vind, dan moet je het maar zeggen' fluisterde ik zachtjes tegen hem. Ik wilde niet dat hij iets deed onder dwang.

'Darling, just hold on'

Marcel Styles
Niall leek echt respect voor me te hebben. Ik wist niet waarom, ik snapte het ook niet, net als zijn tederheid en zijn constante liefkozingen. Het ging me gewoon boven de pet waarom iemand dat ooit tegenover mij zou doen. Ik was een mager bang scharminkel, dat overal onzeker over was en nog groener dan het gras in de lente. Ik verdiende dit allemaal niet, zeker niet van een jongen zo lief en perfect als Niall. Ik liet mijn hoofd wat optillen, maar hield mijn ogen op de grond gericht. Ik werd behandeld als een porseleinen popje, en dat was ik ook, maar dan een lelijke buitenproportionele versie ervan. Toch was zijn kleine korte kusje genoeg om dat alles heel even, een paar seconden maar, te vergeten. Ik keek nu wel voorzichtig naar hem en vroeg of we in elk geval nog even konden knuffelen voor alles zou beginnen. Zijn woorden deden me weer blozen en ik sloot mijn armen wat onhandig om het warme lichaam van de Ier heen. Hij was wat kleiner dan ik, maar desalniettemin een heel fijn persoon om te knuffelen. Ik verstopte mijn gezicht in zijn nek en schudde licht mijn hoofd bij zijn woorden. "Alsof dit onprettig zou kunnen zijn." mompelde ik tegen hem. Nu wist ik dat.ik na een tijdje waarschijnlijk wel rusteloos zou worden, zeker als ik begon te overdenken, maar voor nu waren er maar weinig plaatsen waar ik liever zou zijn dan hier in zijn armen. Ik draaide ons zo dat ik op de bank kon gaan zitten en hem op mijn schoot kon vasthouden. Toen ik ging zitten raakte de plug alleen een deel van mijn binnenste, wat blijkbaar nog gevoeliger was dan de rest, waardoor er een rilling van genot door mijn lichaam ging en een hoge kreun onbedoeld uit mijn keel ontsnapte. Ik wist niet wat het was, maar als ik zo bleef zitten hield het fijne gevoel aan, dus bewegen wilde ik eigenlijk even niet meer. Mijn spieren waren dan wel iets aangespannen, maar de twee fijne gevoelens, die van gevuld zijn en van de plug tegen die plek, verdrukten de nare gevoelens van rek en pijn. Ik wiebelde wat met mijn kont in de hoop het iets beter te kunnen voelen. Dit zat wel tegen het randje van mijn intensiteitsgrens aan, maar het voelde zo goed dat ik het niet kon laten om met mijn tanden in mijn lip, om de kreunen te stoppen, dat plekje te stimuleren.

Bowties were never Cooler

Niall Horan.
Marcel reageerde echt ontzettend lief en schattig en van sommige dingen had hij gewoon geen weet, maar ik zou het met veel liefde en geduld aan hem kunnen uit leggen en ik zou het ook niet erg vinden om dat te doen, zeker omdat het Marcel was en ik kon simpelweg niet boos op hem zijn of geiriteerd door hem raken. Hij was als een jonge hond, die je nog zoveel kon leren en hij stond er ook voor open om die dingen te leren. Hij ging steeds verder over z'n grens heen en daar was ik trots op. Natuurlijk konden we knuffelen voordat het tijd was, voordat ik het podium op zou gaan en er een hele andere Niall tevoorschijn zou komen dan die nu voor hem stond. Ik sloeg mijn armen om z'n middel heen en de jongen die ik in mijn armen had, sloeg zijn armen ook om mij heen en ik drukte hem dicht tegen mijn borst aan en ik vertelde hem dat hij het moest zeggen als het niet prettig vond, maar hij schudde z'n hoofd bij die woorden en zei dat hij het niet onprettig kon vinden. 'Mooi' zei ik toen zachtjes met een glimlach. Het voelde fijn om zo even met hem te knuffelen en er hoefde echt niks gezegd te worden, voor mij hoefde dat niet, want in Marcel's armen was alles wat ik wilde. Hij draaide zich om en ik draaide met hem mee en ik belandde op z'n schoot toen hij op de bank ging zitten. Er ontsnapte een kreun uit z'n mond toen de plug waarschijnlijk een gevoelig deel in z'n achterste raakt en ik kon alleen maar bedenken dat het z'n prostaat moest zijn, want ik heb de plug ook zodanig naar binnen geschoven dat hij dicht bij z'n prostaat moest zitten. 'Voelt het goed'? vroeg ik hem zachtjes. Hij hoefde zich voor mij niet in te houden, zijn genot was voor mij het belangrijkste. 'Gooi het er maar gewoon uit' moedigde ik hem aan. Ik pakte z' n hand vast en streelde met mijn duim over de bovenkant van z'n hand en ik liet voorzichtig mijn hoofd in z'n nek zakken en leunde wat tegen hem aan. Ik glimlachte een beetje en bleef over z'n hand strelen en heel voorzichtig drukte ik mijn lippen in z'n nek. 'Je bent prachtig Marcel' fluisterde ik zachtjes in z'n oor, 'Laat niemand nooit wat anders tegen je zeggen' Ik had het al wel vaker tegen hem gezegd, maar hij moest me geloven en ik zou het zo vaak tegen hem vertellen, dat hij me op een gegeven moment wel moest geloven, want ik sprak alleen maar de waarheid.

'Darling, just hold on'

Marcel Styles
Het was fijn om met Niall te knuffelen. Zoizo was ik toch wel een erg aanhankelijk persoon, zelfs al kwam dat door mijn angstige buitenlaag vaak niet goed naar buiten. Het leek wel in de familie te zitten, of in elk geval in mijn genen, want Harry en onze moeder waren allemaal ook weg knuffelig. Ik wilde dan ook nog gewoon even met hem kunnen zitten en zijn warmte en geur compleet in me opnemen. Toen ik ging zitten liep dat alleen iets anders. Door het zitten verplaatste het speeltje in mijn achterste iets, waardoor die een heel gevoelige plek raakte, en ik mezelf niet meer in de hand kon houden. Ik gooide er een hoge kreun uit en hield Niall iets steviger vast. Dit had alle ongemakkelijkheid en alle pijn, zelfs nu ik me iets aanspande, in een klap weggenomen. Niall's vraag ging bijna compleet langs me heen, maar uit het kleine beetje wat ik wel opving, kon ik redelijk opzich wel verzinnen wat hij vroeg. "Ja" piepte ik zacht. Intussen bewoog ik iets om het genot vast te houden, maar beet wel op mijn lip om mezelf stil te houden. Die kreun was namelijk ook best heel luid geweest, zeker voor mijn doen, en voor iemand voor wie geluid maken bijna altijd gevolgd was door pijn, probeerde ik me eigenlijk vanzelf stil te houden als ik wel eens luid geluid maakte. Toch moedigde Niall me aan meer geluid te maken, wat voor mij toch iets vreemds was. Pas toen hij over mijn hand begon te strelen, durfde ik toch weer zachtjes van me te laten horen. Het was een stuk zachter dan even geleden, maar zachte hoge geluidjes verlieten toch weer mijn mond. Het werd iets luider toen hij me in mijn nek kuste, nogsteeds niet heel luid, maar de hardheid van een normale gesprekstoon van de meeste mensen. Hij begon intussen me weer een complimentje te geven, wat ik niet geheel geloofde, gewoon omdat ik te vaak het anders had gehoord. Ik had het grootste deel van mijn leven alleen maar negativiteit omtrent mijn uiterlijk gehad, en zelfs al zei mijn moeder wel dat ik er goed uitzag, dat was toch anders, want elke moeder deed dat bij haar kind. Ik drukte mijn lippen in zijn vrije nek, om mezelf te smoren en zijn huid te kunnen beroeren zonder me verder te hoeven bewegen, want op het wiebelen van mijn kont kon ik me echt nergens toe zetten. Het voelde veel te goed om iets anders te doen. Ik zou Niall vannacht echt moeten bedanken, want hij had me toch wel enorm geholpen, vooral met het uit mijn schulp kruipen en steeds mijn grenzen verder opzoeken. Alleen, of met een vreemde, had ik dit echt nooit gedurfd. "Dank je" piepte ik vast tegen nek, wat er een van velen zou worden, voor ik mijn kreunen van genot weer verder dempte tegen zijn zachte huid.

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson.

Will kan niet lachen om Harry's disrespect, grappig, zeker gezien ik meestal de brutale ben, Will houd een korte preek maar verdwijnt dan gelukkig en ook Marcel raakt ergens foetsie. Eindelijk weer alleen met mijn Harrybarry, mijn besje. Zijn handen glijden over mijn rug en de manier waarop hij opkijkt, het voelt gewoon goed, het is niet persè heel fout, maar het is heerlijk, zeker als hij me dichter tegen zich aantrekt. "Ik zou gewoon willen vertrekken, maar als hij ons echt niet laat gaan handel ik nog snel twee klanten af, oké? Dan kan jij meteen na je performance ook naar mijn huis komen." Het moet koste wat kost doorgaan, al doe ik dan zijn klant in zijn plaats, het kan me niet schelen. Dan heb ik ook een stuk minder tijd om mijn appartement op orde te brengen, maar goed, niks aan te doen. Hij drukt een kus op mijn wang en ik glimlach, ondanks mijn dominantie op seksueel vlak is hij hier duidelijk de leidende man. Zoals hij als gezegd, hij zou me laten zien wat romantiek, of enige soort daarvan, is. Het maakt me nog een beetje zenuwachtiger naar zomenteen, mijn poging romantisch te zijn, geleerd uit de films - ik zou boeken willen zeggen, maar het enige boek wat ik ooit heb gelezen in mijn leven (Robbie Williams, held Jammer genoeg - of niet zo jammer, zo kan ik zeggen dat ik tenminste één boek heb gelezen zonder dat ik dat eigenlijk helemaal heb gedaan - besloot de hond hem op te eten toen ik aan het tweede hoofdstuk begon.) is niet bepaald de handleiding op dat vlak. "Ik vraag iemand in de zwarte stoel, geen idee en natuurlijk kan ik mijn pakje nog openen voor een blik." Ik grinnik. "Eigenlijk heb ik geen idee." Ik ben niet zo'n denker, van tevoren een plan maken van mijn act is voor mijn lastig, maar ondanks dat vinden mensen het toch altijd geweldig, dus ik zal wel iets goed doen. De paal is er natuurlijk ook nog, maar dat is dan voor een andere keer, misschien morgen wel, geen idee. Ik kan ook iets nats doen, wat dan ook. Nou, bij nader inzien, ik zou morgen ook wel iets mannelijker gekleed kunnen gaan, misschien gewoon iets heel simpels, waarbij ik dan wat goede bewegingen maak en bijna naakt ga, ook niet moeilijk om het publiek tevreden te stellen. Weet ik veel, misschien ga ik wel als bouwvakker. Prince ass als bouwvakker, tsja, het is mijn werk nou eenmaal. "Ik ben benieuwder naar jou, vertel." Ik zie zijn act graag, heel graag en als het even kan - meestal niet, over het algemeen ben ik voor hem en zijn tweelingbroer, dus ben ik dan al iemand aan het plezieren - kijk ik dan ook, de anderen vind ik niet zo erg om te missen, die van hem wel. Maar als ik iets wil maken van vanavond kan ik niet kijken en dat is balen, absoluut. Maar hij is het absoluut waard (Is dat raar? Hij is het waard om zijn eigen act te missen? Wat?) en hopelijk kan ik hem hiermee laten zien dat ik echt wel om hem geef, mits ik er geen enorme rotzooi van maak en compleet afga natuurlijk.

Reality's overrated.

Niall Horan.
Op het moment dat Marcel op de bank gaat zitten en hij mij op z'n schoot laat zitten, ontsnapt er een kreun uit z'n mond. En ik besef me een paar late momenten daarna dat het zeer waarschijnlijk komt door de plug die in z'n achterste zit. De plug die ik er in heb gedaan omdat Marcel graag dat volle gevoel wil houden en de jongen gaat steeds meer en meer zijn grens over, iets wat ik ontzettend knap van hem vind en ik ben trots op hem, iets wat ik eigenlijk wel tegen hem moet zeggen, want dat is ook weer goed voor zijn zelfvertrouwen. Ik vraag aan hem of het goed voelt en hij maakt een instemmend geluid en ik voel hem bewegen om dat gevoel te behouden en een scheve glimlach, wat je ook wel kan interpreteren als een grijns verschijnt op m'n gezicht. De kreun die hij maakte was niks voor hem, maar het was wel weer een teken dat hij meer uit z'n comfortzone kwam en dat hij het eigenlijk niet zo heel erg vond naar mijn idee. Ik moedigde hem aan om het er maar gewoon uit te gooien en ik streelde zachtjes met mijn duim over z'n hand, om hem toch een beetje gerust te stellen, dat het oké was en dat ik in de buurt was. 'Je doet het zo goed Marcel' complimenteerde ik hem zachtjes in z'n oor en ik legde mijn hoofd in z'n nek en beroerde even met mijn lippen zijn nek, om misschien daar uit ook nog een reactie van uit te lokken. Hij genoot ervan dat hij een plug in z'n achterste had zitten en dat die z'n gevoelige plek beroerde, dat kon ik zo ook wel horen aan de geluidjes die uit z'n mond kwamen. Ik noemde hem weer prachtig en dat niemand wat anders tegen hem moest zeggen, maar daar kreeg ik niet echt een reactie op en misschien geloofde hij me ook wel niet, maar ik meende het, vanuit het diepst van mijn hart. Hij verstopte zijn hoofd in het lege plekje van mijn nek en ik streelde zacht over z'n haren heen en ik glimlachte toen hij me bedankte en ik wist zelf ook wel waarvoor hij me bedankte. 'Niets te danken liefje' fluisterde ik hem toe, 'Ik ben zo trots op je, dat je over je grenzen gaat en dat je het kan aangeven wanneer het je teveel word' Ik kuste hem lichtjes achter z'n oor en mijn hand bleef over z'n haar strelen en ik hield hem met mijn andere hand stevig vast, niet van plan om hem los te laten voor een tijdje.

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Het was een idee en zo kwamen we het snelst weg, maar het was weer zo wat om Louis daarmee op te schepen. Daarbij was ik een tikje jaloers, wat ik opzij moest gaan zetten voor werk, dat betekende immers niks. Daarom knikte ik instemmend en drukte mijn lippen kort tegen zijn wang. Hij zei dan niks te weten van romantisch zijn, toch was hij een van de grootste schatten die ik kende. Het feit dat Louis het voor me probeerde was al meer dan ik van hem had durven vragen. Het stond zo goed als vast dat hij als eerste het podium op moest, of een van de eersten, dat was altijd zo, en ik had hopelijk dan nog genoeg tijd om op mijn gemak te komen kijken. Ik vroeg wat hij ging doen, puur uit nieuwsgierigheid. Hij vertelde wat hij ongeveer ging doen, maar dat hij het nog niet helemaal wist. Dat was vaker zo, dat hij ter plekke pas verzon wat hij ging doen. Niet dat het iets uitmaakte voor de kwaliteit van zijn perfomance, Louis deed het standaard geweldig. Ik drukte hem met een klein kneepje tegen me aan en glimlachte toen hij mij dezelfde vraag stelde. "Het is niks bijzonders, babe. Niet voor mij in ieder geval, mijn broertje heeft het er een stuk moeilijker mee. Je mist er niks aan, en anders doe ik het wel in privé voor je," zei ik met een grijns en beet licht op mijn lip. Persoonlijk vond ik het niet zo heel veel verschillen van anders, misschien was het net wat gewaagder, maar niet veel. En trouwens, ik zou Louis ieder dag van de week een persoonlijke show geven als hij dat wilde. Ik kuste hem zacht, teder, waarna ik zijn wang streelde. "Pas straks wel een beetje op, oké? Ik wil niet dat iemand je pijn doet," mompelde ik. Anders zou ik diegene wel eens pijn doen. Louis was kinky, maar dat zei niet dat mensen hem zomaar mochten pijnigen. "Of misschien laat ik je wel gewoon niet los," zei ik plots met een brede glimlach, perfecte oplossing. Geen kans dat hij zich uit mijn greep kon bevrijden als ik dat niet wilde, daar was hij veel te smal voor, ook al had hij wel degelijk spieren.

Because I love him, do I need another reason?

Marcel Styles
Het kreunen was voor mij nog een best vreemde gewaarwordingen. Ze kwamen vanzelf op door het fijne gevoel van de plug, wat aanhield door mijn gewiebel, maar dat ik ze eruit liet komen was toch vreemd. Ik had het wel eerder gedaan, en soms ook op het podium voor wat extra show, maar nog altijd voelde het vreemd en onwennig om voor mij best heel luide geluiden te maken. Niall's aanmoedigen, samen met zijn lippen in me nek deden me erg goed en gaven me moed om door te gaan. Wel voelde ik langzaam een druk opbouwen in mijn onderbuik, die niet verdrukt werd door de vlagen genot die over me heen kwamen. Als Niall me ook zo kon doen voelen, snapte ik op dit moment even niet waarom ik zo bang was geweest. Nu was ik bang om me open te stellen, mijn gevoelens te laten zien, me kwetsbaar op te stellen, want zelfs al was ik een makkelijk doelwit, dat trillende jongetje in de kast was nogsteeds een van de talloze torenhoge muren die ik als veiligheid om me heen had gebouwd en het was heel moeilijk iemand daarin toe te.laten, vooral omdat zo velen van de muren gebouwd waren doordat ik had geleden door iemand om wie ik had gegeven en wie ik had toegelaten. Ik hoopte met Niall, zoals elke keer dat ik iemand toeliet, dat het ditmaal anders zou gaan, maar de.onderliggende onzekerheid en angst waren altijd aanwezig. Bij zijn opmerking over mijn uiterlijk wist ik weer niet goed wat te doen, dus ik verstopte mijn gezicht maar in zijn zachte nek en bedankte hem. Dit was voor.alles, want door hem, door niemand anders, was ik zover gekomen. Zijn woorden hadden even tijd nodig om verwerkt te worden, voor ik stopte met wiebelen en mijn hoofd iets optilde om hem aan te kijken. "Voor jou zijn het grenzen, voor mij zijn het doelen. Doelen die je me helpt te halen. Beginnen aan mijn ontmaagding, zoenen, de buttplug in me zonder dat die trilt, knuffelen zonder complicaties, en vanavond hopelijk echt seks, al is het zonder handboeien. Ik kan je er niet genoeg voor bedanken. En misschien gaat het gaandeweg een paar keer mis, maar je weet alles toch weer op de rit te krijgen, zonder dat er echt sprongen terug zijn gezet. Dat kunnen maar weinig mensen rond me zeggen. " mompelde ik wat binnensmonds, voor ik mijn lippen weer zacht op die van Niall drukte. Mijn handen had ik nogsteeds om de blondine heen liggen, en waren nu weer ontspannen. Ik bracht een hand naar zijn haren, om zacht aan de kleine plukjes in zijn nek te plukken, en met de andere hand gleed ik zacht met mijn vingertoppen over zijn huid tussen zijn rokje en kousen in. Weer dingen die ik niet lekker vind zitten en niet droeg omdat ik mijn laatste beetje mannelijkheid wilde behouden, zelfs al was dit in een club waar we onze lichamen als lappen vlees aan mensen verkochten om verlekkerd naar af te trekken.

Bowties were never Cooler

Niall Horan.
Ik was trots op Marcel dat hij zo z'n grenzen durfde te verleggen. De verlegen Marcel was uit z'n schulp gekropen met veel geduld van mijn kant en het maakte niet uit als er iets fout ging of als hij het niet wilde. Mensen maakte fouten, dat was heel normaal en als hij het niet wilde, dan zou ik het de volgende keer met hem proberen, net zolang tot hij over die grens heen ging en hij het wel durfde. Ik had altijd gezegd dat je nieuwe dingen met veel geduld moest leren, dat je er de tijd voor moest nemen, maar we leefde in een wereld waarin alles snel moest, maar voor Marcel wilde ik dat niet. Ik wilde dat het langzaam ging, dat hij het over een paar jaar nog zou kunnen herinneren wat er allemaal was gebeurd en dat hij er geen spijt van zou hebben. Ik deed niks zonder zijn toestemming, niets wat dit intieme momentje met hem kon verstoren. Marcel bedankte me zachtjes en ik glimlachte en vertelde dat hij me er niet voor hoefde te bedanken en dat ik trots was dat hij over z'n grenzen heen was gegaan. Hij tilde z'n hoofd op en keek me aan met die mooie ogen van hem en zei dat het voor hem doelen waren waarmee ik hem hielp. En hij zei het zelf ook dat er wel eens iets mis kon gaan, maar ik kon hem daar weer zodanig mee helpen dat er weinig stappen terug mee werden gezet. 'Ik ben ben blij dat ik je er mee kan helpen Marcel' vertelde ik hem met een scheve glimlach, 'Je hoort als een prins behandeld te worden' Hij drukte z'n lippen weer op de mijne en ik kuste hem zachtjes terug. Z'n lippen voelde ontzettend goed om te zoenen en ik wilde dit gewoon de hele dag door doen, met hem zoenen. Ik moest hem toch een keertje vertellen wat mijn gevoelens over hem waren en dan het liefst nuchter, want ik had nog steeds dat gevoel dat hij me niet had geloofd toen ik het in mijn dronken bui had verteld. 'Marcel, je bent zo lief' fluisterde ik tegen hem. Ik humde wat toen hij aan de haartjes van mijn nek plukte, want dat was altijd een lekker gevoel als iemand dat deed. Z'n andere hand voelde ik op de huid van mijn been. Het voelde gewoon goed dat hij me aanraakte en dat hij hier zat, ik op z'n schoot en dat hij steeds verder ging in z'n handelingen, iets wat toch nog wel vreemd was voor hem. 'Je bent zo leuk' mompelde ik tegen z'n lippen aan en ik kuste hem nog eens, teder en voorzichtig.

'Darling, just hold on'

Marcel Styles
Niall was trots dat ik over mijn grenzen stapte, maar zonder hem was me nooit iets van dit gelukt. Zoizo hield Harry me er ver van weg, verder dan je mogelijk zou achten in een stripclub. Ik was hem er aan de ene kant wel dankbaar voor, want nu merkte ik toch weer dat ik zonder de juiste begeleiding het echt niet kon handelen en zelfs met die begeleiding ging het soms niet, maar aan de andere kant was ik zelfs voor een normale student, zonder deze baan, lachwekkend onwetend en onervaren. De grenzen waren voor mij dan ook eerder doelstellingen, om van mijn groenheid af te komen en hopelijk echt een man te worden. De angst zou waarschijnlijk wel blijven, maar hopelijk zou ik veel meer durven dan voorheen, al was ik daar niet zeker van. Niall's reactie liet me nog roder blozen dan voorheen en ik drukte ook maar snel mijn lippen op die van hem om erger te voorkomen. Ik was nooit liefkozend prins genoemd, alleen prins der sukkels op de middelbare school. Ik wist echt niet wat ik ermee moest, en zijn lippen waren een hele goede afleiding. Ze waren zacht en teder, net als de jongen aan wie ze behoorden. Het was toch wel duidelijk dat hij ervaring had, veel meer dan ik, maar dat gaf me alleen maar zekerheid dat hij me kon helpen mijn fouten te herstellen. Zijn liefkozingen tussendoor lieten me zeker ook niet koud en ik probeerde hem er iets van terug te geven met mijn aanrakingen. Toch versteef ik iets bij de woorden dat hij me leuk vond. Ik was niet leuk, ik was een onzekere nerd die niets kon zonder emotioneel in te storten. Dat is niet leuk, dat is ronduit zielig. Ik voelde hoe hij me kuste, maar kon even niets meer terugdoen. Ik drukte hem voorzichtig van mijn lippen, om hem niet te kwetsen, en ik keek hem aan. " Hoe kan je dat zeggen? Jij bent lief en leuk en knap, een engel recht uit de hemel, maar ik ben gewoon een zielige nerd. Zonder bril zie ik geen steek, de lijst waarvoor ik bang ben is tienmaal langer dan alles waar ik wel mee om kan gaan, ik heb behoefte aan dingen die me een paniekaanval geven, en ik was tot nu groener dan gras. Hoe kan je dat nu leuk vinden?" zei ik oprecht en heel verward. Ik snapte er echt niets van. Niall was een geschenk van boven, dat kon iedereen zien, maar ik was een bang stuudje uit midden Engeland en dat zou niet veranderen.

Bowties were never Cooler

Niall Horan.
Het waren doelen voor Marcel, doelen en geen grenzen en ik was gewoon trots op hem dat hij het zo goed goed deed. Hij had ook bij de eerste keer dat ik hem op een intieme plek had aangeraakt, dat hij het niet meer wilde, dat ik hem niet meer mocht aanraken en dat had hij niet gedaan. Hij was door gegaan en als hij maar een kik had gegeven dan was ik zo gestopt en dan had hij het kunnen aangeven wanneer hij weer verder wilde gaan. Ik wilde niks pushen, hij moest het zelf aangeven of hij iets aan kon of niet. Hij bedankt me, maar daar wilde ik eigenlijk niks van weten. Hij moest als een prins behandeld worden en bij die woorden moest de jongen van blozen, iets wat ik schattig bij hem vond. Hij zei niks en het enige wat hij deed, was me kussen en ik kon niets anders doen dan terug kussen, want ik wilde dat. Ik wilde dat ik hem de mijne kon noemen, want hij zag zelf gewoon niet hoe bijzonder hij was. In een opwelling zei ik dan ook dat ik hem lief vond en daarna zei ik dat ik hem leuk vond en ik voelde hem verstijven onder mijn aanrakingen. Ik had er geen spijt van dat ik het gezegd had, de eerste en de laatste keer dat ik het gezegd had was ik dronken geweest en nu was ik volkomen nuchter en meende ik elk woord dat ik zei. Ik kuste hem zachtjes, maar hij duwde me weg en ik keek hem toch wel enigszins verward aan en de woorden die hij daarna zei sloegen naar mijn mening nergens op. Hoe kon hij dat nou allemaal zeggen en ik schudde mijn hoofd. 'Hoe kan je dat nou allemaal zeggen? Je bent een geweldige jongen Marcel, je bent bijzonder, lief en leuk. Ik ben verliefd geworden op de verlegen Marcel die studeert, niet op de Marcel die iedere avond op het podium staat en die geile mannen probeert te verleiden, vanaf het moment dat je die deur binnen kwam lopen, zit je in mijn hoofd. Ik ben verliefd op je Marcel, je bent geen nobody, niet voor mij althans. En ik meen ieder woord dat ik tegen je zeg, je bent speciaal' Ik beet op m'n lip na mijn speech, het was er nu allemaal uitgekomen en ik had geen idee hoe hij zou reageren en ik wilde hier om geen ruzie met hem krijgen, maar hij moest wel weten dat hij speciaal voor mij was en geen jongen die ik straks weer in zou ruilen als ik genoeg van hem had.

'Darling, just hold on'