Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic 2 - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]

• Overige Buurtbewoners



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Nu verder •
Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]

---

Bowties were never Cooler

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Toen ze over de arm van haar dochter streelde, werd deze door haar dochter weg getrokken en verwonderd en toch een beetje gekwetst keek ze naar haar dochter. Ze wist ook heus wel dat ze geen goede band met haar dochter had, maar dat ze zo deed, deed haar toch wel een beetje pijn. 'Freddie'? Ze kreeg in eerste instantie geen antwoord van haar dochter en ze begon langzaam maar zeker haar geduld te verliezen. Toch draaide Freddie naar haar toe en ze begon tegen haar te gebaren en ze begreep het eerst niet en toen begon ze met haar mond de naam van haar broer te mimieken. 'Jessie ligt op de psychiatrie, je mag de kamer nog niet verlaten Freddie' vertelde ze haar dochter en dat zinde haar blijkbaar niet, want ze begon aan haar infuus te trekken en dat was juist niet de bedoeling, die moest daar blijven zitten, want die gaven haar medicijnen of vocht, of wat het dan ook deed. 'Nee, niet doen'! Ze schudde haar hoofd en legde een hand op de hand van Freddie en keek haar dochter streng aan, dat ze van het infuus af moest blijven. 'Dat infuus zit daar niet voor niks Frederica. Je bent nog te zwak om naar je broer te gaan, ook al weet ik dat je hem graag wilt zien. Ik zal de dokter vragen of Jessie hier naar toe mag komen'? zei ze in de hoop dat het haar dochter iets deed kalmeren. 'Rustig nou maar lieverd' Ze aaide zacht over het kobaltblauwe haar van haar dochter. 'Het komt goed, maak je nou niet druk' Ze keek even naar de hartmonitor, die al iets sneller begon te piepen. 'Straks moet de dokter je plat spuiten, dat wil je toch niet'? Ze keek haar dochter recht aan, in de hoop dat ze haar streng aankeek en dat ze zich rustig zou houden, maar met zo'n dochter die ADHD trekjes had, kreeg je dat haast niet voor elkaar.

---

'Darling, just hold on'

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Haar moeder was zo radeloos met haar dochter, ze begrepen elkaar gewoon echt niet, en ook nu wist Lizzy eigenlijk niet helrmaal het handige te zeggen tegen haar verslaafde dochter. Al had ze lichtjes geglimlachd en geknikt rondom Jessie die hier naartoe zou kunnen komen, maar daarna zei ze nou niet echt het handigste. Nee, dat hele plat spuiten klonk Freddie niet verschrikkelijk in de oren, helemaal niet juist. Ze had wel eens (meer dsn eenmalig, maar niet met regelmaat) gespoten en het was heerlijk ontspannend geweest, ze had een heerlijk roezig gevoel gehad en had zich zelfs vermaakt door naar de lucht te staren, ze had dat heerlijke gevoel gehad alsof ze half sliep. Ze wist enkel, als ze nu zou knikken zou dat gek overkomen, ze had het spel lamg genoeg gespeeld, dus reageerde ze opnieuw niet op haar moeder en plukte weer wat aan het infuus, niet bepaald bang voor het effect dat lostrekken zou hebben en eigenlijk had ze er wel lol in haarmoeder tr jennen, daarbij gaf het haar wat te doen. Toch, ze was duizelig en voelde zich zwaar, haar hoofd voelde niet goed, haar hele lichaam niet eigenlijk, en vooral was ze moe, zo moe. Ze eou slapen en ze wou hier weg, dat beiden. Ze bedaxht zich Iineens dat haar moeder niet eens had gereageerd op haar hoofdschieten en dat deed haar een beetje grijnzen in haarzelf, met een beetje geluk was haar moeder hele 'hoelang zit je al aan' gedoe vergeten en kon ze zo snel mogelijk naar huis, om dan met de zomer richting de stad te trekken en waarschijnlijk ergens onder een brug te slapen. Maar maakte het haar wat uit? Nee, er was vaak genoeg geweest dat ze zo van de wereld was en gewoon onder een brug sliep, of een man had geneukt en daarna ergens in slaap was gevallen. Zo was haar levrn en daar genoot ze oprecht van.

---

Reality's overrated.

Kevin Willian Styles
Ik sliep redelijk rustig, vooral omdat Jessie bij me was. Alleen zo sliep ik rustig en vrij diep. Alsof hij me beschermde tegen al mijn spoken. Toch was ik niet heel ver heen toen ik weer wat loompjes wakker werd door zijn stem en de vinger over mijn wang. Ik keek hem wat schaapachtig aan en drukte een kus tegen zijn hand. Ik nestelde wat dichter tegen hem aan en keek op van zijn gezicht toen onze vaders binnenkwamen. Ik hoefde die van mij echt nog niet te zien. Na jaren alleen maar bezig te zijn met Aaron en ik was gewoon een kindje met een minuscule bijrol in het gezinsleven. Bij zijn vraag trok ik een wenkbrauw op en pakte Jessie's hand stevig vast. "Als je bedoelt met praten tegen me gillen dat je het beste met me voor hebt en dan niet eens naar me luistert als ik je zeg wat ik nodig heb, dan absoluut niet. Als je bedoelt echt luisteren en rustig praten, prima, maar wel hier. Ik ga nergens meer heen en zeker niet met jou. Je mag duizend keer mijn biologische vader zijn, maar een echte vader ben je nooit voor me geweest." beet ik hem toe. Daarna kroop ik zo dicht mogelijk tegen Jessie aan. Ik snapte dat hij hier ook niet om had gevraagd, maar ik was nogsteeds woest op mijn vader. Als hij de 16 afgelopen jaren van mijn leven er voor me was geweest, was ik mogelijk nooit in deze staat beland, of had ik nog aan willen nemen dat hij het beste met me voor had, maar hij kende me niet eens. Jessie's vader wist evenveel van me, dat wist ik zeker. "Als je namelijk een echte vader voor me was geweest had je mijn favoriete schrijver geweten." zei ik. Hiermee zou hij nog iets kunnen redden van zijn beeld in mijn hoofd, maar ik schatte de mogelijkheid nihil. Hij wist vast niet eens waarvoor ik allergisch was, wat een leven of dood situatie was, laat staan iets was zeker voor een vreemde een stuk minder belangrijk was. Ik ging voorzichtig rechtop zitten, maar hield Jessie's hand stevig vast. Ik wilde hem nooit meer kwijt en ging hem zeker de komende tijd echt niet meer loslaten. De jongen wist meer van me dan welke bloedverwant dan ook, eigenlijk meer dan wie dan ook, maar goed.

---

Bowties were never Cooler

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Nadat ze Freddie had verteld dat Jessie op de psychiatrie lag, leek haar dat iets te kalmeren, ergens was ze daar wel blij om, en ze had nog niet eens tegen haar dochter verteld dat ze zeer waarschijnlijk ook naar de psychiatrie zou gaan, vanwege de drugs en ze had geen idee of haar dochter zich ook sneed, maar zo ver ze het kon zien, deed ze dat niet. Maar toch bleef ze aan het infuus trekken, iets waar ze zich aan irriteerde en ze snapte het maar een beetje, want het kind had niks te doen, ze kon niet met Lizzy praten, want er kwam alleen maar een soort gegrom uit haar mond. Ze wreef even in haar ogen en zuchtte even. 'Frederica, hou daarmee op. Dat infuus moet je daar laten zitten'! Ze was het zat en pakte de hand van haar dochter vast, misschien iets te hard en daar zou ze ook vast wel een reactie op krijgen, maar het was nog nooit gebeurd dat Freddy haar geslagen had. nog niet, voor alles was een eerste keer. Het was niet dat ze bang was voor haar dochter, ze hadden gewoon geen goede band en dat kon je nu ook zien omdat ze bijna geen reactie van haar dochter kreeg. Als Louis hier was geweest. dan zou hij er vast meer uit hebben gekregen. Ze voelde een jaloerse steek door haar borst gaan. Maar zij had dan weer de band met Jessie, die Louis dan weer niet had. 'Je moet gewoon rustig blijven. Je bent moe, ga anders weer even lekker slapen oke'? Ze bleef de hand van haar dochter strak vast houden en ze pakte de kin van haar dochter vast en draaide haar hoofd naar zich toe. 'En misschien wil je dat wel helemaal niet, maar we moeten toch wel eens een serieus gesprek gaan houden, een dezer dagen als je weer een beetje opgeknapt ben' Dit zei ze nou wel. maar ze had geen idee wanneer haar dochter weer een beetje normaal kon functioneren en er zat haar nog iets dwars. De drugs. Ze keek haar dochter recht in haar ogen. 'Je was bijna dood, door de drugs, je kan me niet vertellen dat je dat voor de eerste keer gebruikte' gooide ze er toen uit en ze bleef haar dochter aankijken.

---

'Darling, just hold on'

Harry Styles.
Nadat ik met Louis had gesproken, was ik samen met hem naar de kamer van Jessie gegaan, want ik wist wel bijna zeker dat na mijn uitbarsting, dat Kevin daar naartoe was gegaan en ik had gelijk toen ik de kamer binnen kwam. Ik vertelde tegen Kevin dat ik met hem wilde praten, maar hij wilde alleen met me praten als ik normaal tegen hem ging doen en hij zou niet met me mee gaan naar een rustig plekje, iets wat ik wel had gehoopt, maar ik kon hem moeilijk dwingen die kamer te verlaten. Ik trok even een gepijnigd gezicht toen hij al die dingen die hem dwars zaten tegenover mij, vertelde, maar ik wist dat hij ook gelijk had. Ik moest daar niet moeilijk over gaan doen. Ik had hem in de steek gelaten omdat ik teveel met mijn eigen leven bezig was geweest. 'Goed, we blijven hier' vertelde ik hem en ik sloot even mijn ogen en haalde diep adem om even alles door te laten dringen en wat ik het beste als eerste tegen hem kon zeggen. 'Kevin, het spijt me echt ontzettend dat ik een slechte vader voor je ben geweest' Ik keek hem aan en even op m'n lip. 'Ik zie nu in, dat ik je ontzettend verwaarloosd heb en dat doet me echt pijn, dat ik andere dingen belangrijker vond dan mijn eigen zoon' Ik wreef even in mijn handen en keek even kort naar Louis en toen weer terug naar Kevin. 'Over wat er eerder allemaal gezegd is, daar had je gelijk in. Ik ken mijn eigen zoon niet eens en ik wil dat nu goedmaken. Ik wil onze band herstellen, samen naar een oplossing zoeken' Ik glimlachte voorzichtig. 'Ik wil de schade inhalen met jou, er voor je zijn als je me nodig hebt en ik hoop dat je dat wil toelaten' Ik haalde even een hand door mijn warrige krullen en ik keek toch nog wel redelijk gespannen naar mijn zoon die in de armen lag van Jessie Tomlinson. Ik moest er aan wennen dat hij verliefd was op een jongen, maar ik mocht niet hypocriet zijn, want ik was het zelf ook, al had ik geen idee of het echte verliefdheid was, ik mocht Louis gewoon heel graag, laten we haar op houden. 'Ik hoop dat je me die kans wil geven Kevin' zei ik zachtjes tegen hem.

---

'Darling, just hold on'

Frederica "Freddie" Tomlinson.

Haar moeder greep haar hand, ruw, dus drukte hard op de knokkels, met haar andere hand. Het harde geluid van haar moeders stem deed haar hoofd enkel alleen maar harder bonken. Een zacht geluidje kwam uit haar keel toen haar moeder het over slapen had, nee, ze wou eerst Jessie zien, ze wou weten hoe het met hem ging en daarbij was Ezra er ook nog, ze moest ook met haar beste vriend praten, het kwam ineens vaag door haar heen dat ze hem pijn had gedaan, zowel fysiek als lichamelijk. Wat haar moeder daarna zei, te vroeg gelachen, toch keek Freddie zo onschuldig als ze kon. Haar moeder mocht het dan niet geloven, ze bleef het er gewoon bij houden dat het incidenteel was, die keer en misschien eens eerder bij een feestje. Ze wou dat haar moeder wegging, ze hoefde niet eens Jessie voor haar te halen, ze ging zelf wel. Wat ze er ook voor moest doen, maar haar moeder was vervelend en stelde vragen die ze niet wou beantwoorden, vragen die ze niet kon beantwoorden. Als ze toegaf dagelijks (en niet een beetje) te gebruiken vond ze haar vast een verslaafde, haar moeder was wel iemand om dat soort dingen te roepen, en dan de vraag hoe ze aan het geld kwam. Het zou haar niet verbazen als haar moeder dacht dat ze het jatte, misschien dacht ze dat ze dealde (half waar, af en toe deed ze dat inderdaad) of misschien zou ze dichtbij komen en het op prostitutie gooien - en oké, ze ging met de buurman naar bed voor geld, maar ze stond niet achter het raam. Ze voelde zich plotseling schuldig, tegenover haar broer, vader, zusje, haar broer had zichzelf bijna van kant gemaakt en zij moest er nog drama bij gooien en oké, haar moeder zat hier ook in, maar Freddie wou zich niet schuldig voelen tegenover het mens, al deed ze dat stiekem wel. En nog meer dan eerst tegenover Ezra, omdat ze hem pijn had gedaan, ze had iets over zijn relatie had verzwegen en had verdorie haar vuisten in zijn gezicht geplant, zonder echte reden. Maar ook dat was voor Freddie geen reden om over haar gebruik na te denken.

---

Reality's overrated.

Jessie Connor Tomlinson
Het kostte me erg weinig moeite om de jongen wakker te maken, maar hij sliep dan ook niet erg lang. Ik glimlachte een beetje om de kus die hij me op mijn hand gaf en bleef zacht met mijn vingers over zijn wang strelen. De rust was helaas niet voor lang, want beide onze vaders kwamen de kamer in en die van hem probeerde zich te verontschuldigen. Ik wist niet wat ik ervam moest vinden maar ik hield me erbuiten, dat was iets tussen hem en Kevin. Om toch hem mijn steun te laten merken gaf ik een kneepje in zijn hand toen hij die vastpakte en streek met mijn duim over de rug van zijn hand. Stil luisterde ik naar zijn uitbarsting tegenover zijn vader, hij was wel hard, zoiets zou ik nou nooit kunnen zeggen. Het bleef duidelijk dat Harry echt zijn best deed om voorstellen te geven om het goed te maken, net zoals ik al eerder had gezegd gaf hij echt wel om hem. Mijn blik viel even op mijn eigen vader, dit was de eerste keer dat ik hem had gezien sinds ik was opgenomen en eigenlijk was ik daar best teleurgesteld om. Ik had dan een betere band met mijn moeder, maar toch. Ik verschoof zo dat ik mijn hoofd op Kevin's schoot kon leggen toen hij rechtop ging zitten, dat was toch een stuk fijner en zo kon ik het gesprek beter volgen. "Zonder hem zou ik hier nu niet meer zijn, Kev," zei ik zachtjes en kneep even in zijn hand. Hoe moeilijk het ook was om toe te geven, zonder de snelle handelingen van de man lag ik nu niet hier in het ziekenhuis. Deels haatte ik hem daarvoor en deels was ik dankbaar, want daardoor leefde een van de jongens om wie ik het meest gaf nog steeds. Ik zag Harry wat onwennig kijken, wat vast door mij kwam, maar dat negeerde ik. Het was nu toch al de wereld in en ik ging me niet inhouden zolang dat niet hoefde, de man had het maar te accepteren. Op dit moment wilde ik vooral mijn rust krijgen, naar Freddie en naar huis, al wist ik niet wanneer ik weg mocht, de rest kon me vrij weinig schelen. Ik wilde mijn zus zien, ik moest weten of het goed met haar ging. Zelfs al wilde ik het niet, ik was nog steeds closer met haar dan met wie dan ook. Vast een tweelingending, maar ik was gewoon ziekmakend bezorgd om haar en ik moest naar haar toe, zo snel mogelijk.

---

Because I love him, do I need another reason?

Kevin William Styles
Ik zag dat het mijn vader pijn deed wat ik zei, maar dat was eigenlijk ook de bedoeling geweest. Hij moest realiseren hoe ik me voelde en hoe hij me al die jaren had laten voelen. Hij moest het gewoon weten, want anders zou het zeker nooit beter worden. Ik had er zoizo een erg hard hoofd in, maar als hij het niet zou weten en ik hem zo zou vergeven, zou er echt nooit iets veranderen. Jessie had dan wel gelijk dat hij er niet zou zijn als mijn vader er niet was geweest, maar dat was voor mij niet voldoende om hem meteen te vergeven. Ergens wist ik ook wel dat hij een goede vent was, maar nogsteeds had hij me in elk geval emotioneel verwaarloosd. Ik luisterde naar de mijn vader, maar een blik die hij op de buurman wierp ontging me niet. Ik was even helemaal weg terwijl de puzzelstukjes allemaal op hun plek vielen. Waarom mijn vader zo vaak weg was, waarom hij dit soort blikken altijd op de buurman liet vallen, waarom hij mijn openbaring zonder problemen aannam, waarom hij al bij Jessie thuis was. Hij keek naar Jessie's vader, zoals ik naar Jessie zelf keek. Ik hapte naar adem door de grote schok, en liet daarna een pijnlijke piep uit mijn keel komen, omdat dit best veel pijn deed. "Pap, je bent verliefd op de buurman." piepte ik compleet ontzet. Wat hij voor de rest had gezegd kwam niet eens meer door. Ik piepte van benauwdheid, want ik kreeg nu echt geen lucht, alleen maar door deze plotse openbaring. Mijn longen waren verre van hersteld van wat er gister was gebeurt, en dit was een gebeurtenis geweest dit niet goed was voor mijn herstel. Ik keek met grote ogen naar Jessie die nu op mijn schoot lag. "Is mama daarom nooit meer thuis? Weet mama het überhaupt? Hoe lang is het al gaande? Hoeveel jaar?" piepte ik buitenadem. In mijn kamer stond een zuurstofkapje, maar hier had ik niets. Ik liet me achterover op het bed vallen en probeerde te kalmeren, in de hoop meer lucht binnen te krijgen. Dat verdomme ding was weer ingeklapt en ik kreeg ik net als gisteren geen lucht meer. Ik probeerde het knopje voor Jessie zijn zuster te vinden met mijn hand, maar vooral de paniek sloeg nu toe. Alles stond net op het punt beter te worden en dan gebeurde dit. Het was wel of mijn leven me afstrafte voor alles wat ik deed, of het nu goed was of slecht.

---

Bowties were never Cooler

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ze vertelde haar dochter dat ze moest gaan rusten, dat ze moe was en voorzichtig liet ze de hand van haar dochter los en ze zag dat haar stevige aanpak een rode vlek achterliet op de huid. Dat was ook niet echt de bedoeling geweest en het was per ongeluk geweest. Ze peilde de reactie van haar dochter toen ze haar confronteerde met het feit dat het vast niet de eerste keer was geweest dat ze drugs had ingenomen. Ze keek haar onschuldig aan, maar ze bleef strak terug kijken. Ze geloofde het niet dat dit nog maar de eerste keer was geweest. 'Die troep is slecht voor je'! snauwde ze naar haar dochter, 'Je kan mij echt niet wijs maken dat je het voor de eerste keer deed' Ze schudde haar hoofd en haar blik verzachte iets. 'Ik ben ontzettend teleurgesteld in je' zei ze zacht en ze stond op. 'Ik zal Jessie voor je halen, ook al heb je het niet verdiend' Ze kon moeilijk haar kinderen bij elkaar vandaan houden, ze zouden toch wel een manier vinden om bij elkaar te komen. 'Tot straks' Ze keek nog even indringend naar haar dochter, maar die staarde haar alleen maar aan. Ze zuchtte en liep de kamer uit en ging naar de afdeling waar Jessie lag. Toen ze de kamer naderde hoorde een mannenstem, maar het was niet de stem van haar man en ze fronste even. In de deuropening verstijfde ze toen ze zag wat er gaande was. Kevin Styles lag bij haar zoon in bed, die allemaal verwijten schreeuwde naar Harry Styles, de man die het leven van haar zoon had gered. Verliefd? Buurman? Affaire? Hoelang al? Allemaal woorden werden er naar hem toe geslingerd en het meeste leek raak te zijn, want hij staarde naar zijn zoon en het leek alsof mijn wereld in eenstorte, want nu snapte ik ook waarom Harry al in ons huis was geweest en ik keek naar mijn man en ik kon alleen maar bedenken dat hij het was. Hij en Harry Styles? Hij ging vreemd, met een man. Een rauwe kreet ontsnapte uit mijn mond en ik stormde op Harry Styles af en gaf hem een ontzettende klap op z'n hoofd. 'Klootzak'! schreeuwde ik naar hem, 'Hoe durf je'! Met vlammende ogen draaide ik me om naar Louis en ik rende naar hem toe en gaf hem een klap in zijn gezicht. 'Vieze vuile vreemdganger'! schreeuwde ik in z'n gezicht, 'Hoe kon je'! Tranen liepen nu over mijn wangen en ik sloeg Louis nog eens in z'n gezicht. 'Waarom? Hoelang al? Ze had het niet meer. Eerst haar kinderen in het ziekenhuis en dan ook nog eens je man die vreemd ging, maar dan ook nog eens met een man.

---

'Darling, just hold on'

Harry Styles.
De woorden die Kevin tegen me had gezegd, deden me pijn, maar hij had gelijk. Ik had hem in de steek gelaten, ik had hem verwaarloosd en ik had me niet als een vader tegenover hem gedragen. Maar ik wilde die band met hem graag weer herstellen, ik wilde dat hij geen verdriet meer had, ik wilde dat hij zich gewoon weer geliefd voelde. dat we ons als een echte familie zouden gaan gedragen en dat er geen ruzies en onenigheden meer waren. Halverwege mijn verhaal keek ik even kort naar Louis en dat was een grote fout, achteraf gezien. Kevin zag het en trok daaruit allemaal conclusies, die nog waar waren ook en ik staarde hem aan, met grote ogen van schrik en ik was niet in staat om het te ontkennen en door die openbaring begon hij zich druk te maken en ging het bijna tegen het hyperventileren aan. 'Kevin'! Ik pakte mijn zoon vast en legde hem in een stabiele zijligging, zodat hij iets meer ruimte had om te kunnen ademen en zodat hij niet zou stikken in zijn tong en ik drukte op de grote rode knop naast het bed, die alleen voor nood gebruikt mocht worden. Er gebeurde van alles om me heen, een krijsende vrouwenstem en ik knipperde even toen er een hand tegen mijn hoofd werd aangeslagen en ik keek even verdwaasd naar Louis toen zijn vrouw tegen hem aan stond te schreeuwen en ik had nog de tegenwoordigheid van geest om te bedenken dat we erbij waren. Dat de affaire was uitgekomen en ondertussen waren er ook nog zusters en een dokter de kamer ingerend en die bekommerde zich om Kevin. 'Kevin'! Ik wilde bij hem blijven, maar de gordijnen werden dicht geschoven en ik moest de kamer uit. 'Nee, laat me bij hem blijven'! gromde ik tegen de zuster, 'Hij heeft me nodig'! Ze vertelde me dat ik echt weg moest, uit veiligheid en haar toon was kalm, maar duidelijk. Ik moest echt de kamer uit. 'Kevin'! Met een harde klap werd de deur voor me dicht geslagen en stond ik daar, met tranen in mijn ogen, op de stille gang.

---

'Darling, just hold on'

Niall Horan
De doctors hadden allemaal dingen uitgezocht, maar nu zat ik dan toch in een rolstoel te wachten tot ik röntgenfoto's kon laten maken. Intussen mocht ik van de zuster naar de telefoon in de hal gaan om mijn vrouw te bellen om dit uit te leggen. Ik was rustig onderweg, maar net voorbij halverwege hoorde ik een boel tumult in stemmen die ik kende. Ik rolde er naartoe en zag toen de plaatselijke politie agent en het ouderlijk paar Tomlinson buiten een kamer staan. Ik rolde naar ze toe en keek even naar de kamer. Ik wist vrij zeker dat het Freddie moest zijn, want wie anders? Ze had een overdosis genomen en daardoor voelde ik me eigenlijk heel erg slecht. Ik voelde me hier heel schuldig door, juist omdat ze door mij geld had om het spul te kopen. Ik keek naar Louis en Lizzy. Ik moest het ze vertellen, of in elk geval Louis. Hij had het recht dit te weten. Daarbij was ik nu toch al bont en blauw, dus dan kon hij het beter nog een keer verergeren op dit moment, dan wanneer ik herstelt zou zijn. "Louis, kan ik even met je praten, alsjeblieft? Het is belangrijk." zei ik voorzichtig tegen hem, terwijl ik nog even naar de kamer keek waar zusters en broeders druk bezig waren achter grote schermen. Het zorgde alleen dat ik me nog slechter begon te voelen. Misschien dat de pijnstillers die ik had gekregen tegen de pijn van mijn gewrichten ook mijn hoofd wat wazig maakten, maar het zou anders binnen een jaar toch uitkomen. Dan kon het net zo goed nu gebeuren. Het was niet of ik haar had gedwongen. Het was waarschijnlijk fout omdat ze in het begin niet meerderjarig was geweest, maar goed. Ik zou zoizo toch flink op mijn flikker krijgen hierdoor, maar nu wist ik gelukkig waardoor het kwam, in plaats van de klappen van Liam, waarvoor ik nogsteeds geen reden wist.

[Niall denkt dat Freddie ouder is dan ze is]

---

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson.

Ik schrik me kapot als Kevin door een simpele blik achter het geheim komt dat Harry en ik al twee jaar in alle macht proberen te verbergen. Het kan nog erger worden, want Lizzy blijkt het gehoord te hebben als ze zich op Harry stort, waarna ze hetzelfde bij mij doet. Die klappen in mijn gezicht kan ik hebben, maar haar woorden, toon, haar gezicht, dat doet me pijn. Ik heb dit mijn eigen vrouw aangedaan, het is mijn schuld geweest. En het erge nog is dat ik Harry wil troosten nu Kevin opnieuw weggevoerd word, ik wil nu bij hem zijn. "Twee jaar," ik kauw aan de binnenkant van mijn wang en kijk beschaamd naar beneden. Ik weet niet of ik blij moet zijn als de buurman vraagt of hij met me kan praten en erbij vermeld dat het belangrijk is, het geeft een reden om hier weg te gaan, maar moet ik niet juist nu in dit gesprek gaan? Op het moment ben ik helemaal niet bezig met wat hij me te vertellen heeft. Mijn blik glijd naar mijn vrouw, of ex-vrouw misschien, ik durf er op het moment eigenlijk niet aan te denken. "Sorry," mompel ik haar toe. "Ik- ik leg het je later uit." Wat valt er uit te leggen? Ik neuk de buurman en ben verliefd op hem geworden? Dan knik ik naar Niall en ga naar de gang, om nou midden in de volle kamer wat te bespreken is ook zo wat.

[Ik neem Louis over omdat we anders niet verder komen. Dus flut en shit en mweh maar het gaat erover dat we verder kunnen.]

---

Reality's overrated.

Niall Horan
Zowel Louis als zijn vrouw leken niet blij, vooral niet met elkaar, maar toch kwam hij met me mee, waar ik hem heel dankbaar voor was. Toch ging ik zijn dag nog net iets vervelender maken, waar ik me eigenlijk heel schuldig om voelde. Toch moest hij het weten, en zou hij me waarschijnlijk in elkaar rammen, maar ik lag nu toch al in het ziekenhuis, dus veel slechter werd het niet. Ik rolde een stukje weg, zodat de rest het niet zou horen, en we wat privacy hadden. Ik zette de stoel op de rem en keek de andere man toen aan. Het liefst was ik opgestaan om hem echt echt aan te kijken, maar dat ging nu niet. Ik slikte en zuchtte, voor ik maar gewoon van wal stak. "Ik heb een affaire met je dochter. Het spijt me, maar ik vond dat je het moest weten. Doe ermee wat je wil, doe met mij wat je wil, maar ik kan het niet langer verzwijgen." zei ik in een zachte toon. Ik was voorzichtig met mijn toon en angstig in mijn houding, maar ik wist dat ik alles verdiende wat hij me toe zou werpen. Hij kon me slaan, schoppen, tegen me gillen, me zelfs omleggen, en alles zou logisch zijn. Ik zou alles goed vinden, want ik zou ook echt bloedlink worden als iemand aan mijn kind zou zitten, zeker een van mijn buurmannen. Nu zat ik hier hulpeloos in de rolstoel, wachtend op het tweede pak slaag vandaag. Ik wist nogsteeds niet waarom Liam me het ziekenhuis in had geslagen, maar wist heel goed waarom Louis me zo meteen de OK of de intensive care op zou slaan, en ik had het helemaal verdient.

---

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson

Door het gedoe met mijn vrouw dacht ik niet dat Niall nog zo veel ergs toe kon voegen, maar blijkbaar kan ik dat wel. Dit is een slag in mijn gezicht, opnieuw. Mijn zoon die suïcidaal blijkt te zijn was één. Mijn dochter die een overdosis heeft genomen en waarschijnlijk een junk blijkt te zijn twee. De realiteitsklap dat mijn affaire met Harry niet eeuwig verborgen kan blijven is drie. En dan blijkt die dochter niet alleen aan de drugs maar ook nig aan de buurman te zitten. En erger nog, de buurman zit aan haar. Mijn vuist heeft zo zijn gezicht geraakt, hard. "Vies, vuil-" Ik heb hier geen woorden voor. "Het is nog een kind, ze is nog niet eens meerderjarig! Ik kan je hiervoor laten opsluiten." Op dit punt ben ik dat serieus aan het overwegen. "Hoelang, wat heb je met haar gedaan?" Ij ben ziedend, op de buurman en mijn oudste kind, ik wil eigenlijk geen details weten, maar toch moet ik in elk geval weten wat en hoe, hoelang, iets. "Ze is verdomme rond dezdlfde leefrijd als je eigen dochter, vuil monster." Op het moment is hij dat ook voor mij, een vies monster dat aan mijn kind zit. Het kind waarmee ik dacht de sterkste band te hebben blujkt een dubbelleven te hebben. Het kind waarmee ik minder overweg kan blijkt zo in de put te zitten dat hij zijn leven wilt beëindigen, waarvoor ik me aansprakelijk voel. Mijn jongste kind is god mag weten waar. En ik heb een hoop geluk nodig wilt mijn vrouw me nog zien.

---

Reality's overrated.

Niall Horan
Nog voor hij klaar is met de eerste belediging eruit gooien, heb ik al de eerste klap te pakken, die duidelijk een blauw oog zou veroorzaken. Al zijn woorden zijn logisch en drukken me met de neus op de feiten die ik al die tijd probeerde te negeren. Toch was er nog altijd een klein deel van me wat dacht dat ik haar van erger had gered, wat deels zo was, maar deels ook niet omdat ik wel voor het geld had gezorgd voor de drugs waarvoor ze hier lag. "Zo'n anderhalf jaar geleden, net toen Céline en ik in die verschrikkelijke ruzies verwikkeld zaten, zag ik haar liggen als een gebruikte stoephoer, sorry voor de aanduiding maar zo zag ze er echt uit, in een steegje. Ze was compleet van de wereld en deed alles voor geld. Ik heb haar toen meegenomen, zodat ze zich kon opfrissen voor ze naar buis ging, maar dat liep wat anders en zo kwamen we tot een overeenkomst die tot nu heeft aangehouden. Het is nooit de bedoeling geweest meer dan eenmalig te zijn, maar zo is het wel geworden. Ik weet dat het op elke mogelijke manier fout is, maar ze doet het tenminste niet meer met jan en alleman op straat." Deze zachte woorden zouden hem waarschijnlijk alleen maar bozer maken, maar hij moest weten hoe het zat. Ik had er vaker dan eens al mee willen stoppen, maar het idee haar de straat op te laten, waar iedereen haar weer gewoon en zonder condoom zou nemen voor een paar centen, stond me ook niet aan. Misschien was het hypocriet, maar dat was het toch beter om veilig binnen, met bescherming waar nodig en in een schone omgeving voor wat flappen gebruikt te worden, dan in een gore steeg.

---

Bowties were never Cooler