Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic 2 - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]

• Overige Buurtbewoners



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Nu verder •
Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]

---

Bowties were never Cooler

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Zijn woorden deden haar zich schuldig voelen, inderdaad, wat als het mis was gegaan. Dan had zij dood geweest en had Jessie achtergebleven en het idee is niet goed. Ik blijf me extreem beschermend over hem voelen en als hij dan alleen achter zou blijven, nee. Daarbij zijn wij gewoon die tweeling dat als er iets is met de één dat automatisch ook zo is met de ander, hoe moet dat dan voelen? En dat ze het met de buurman had gedaan voor geld en niet één keer. Het was best wanhopig geweest en ze schaamde zich. 'Het was niet erg,' bewoog ze met haar handen. 'Eerst wel, ik voelde me vies toen ik zo mijn maagdelijkheid moest verliezen, maar ik ben er naar uit gaan kijken, anders had ik het echt niet zo lang door laten gaan hoor.' Natuurlijk is het niet helemaal prettig om over seks (kan je het je seksleven noemen?) te praten met iemand anders, maar dit is mijn tweelingbroer. En oké, misschien had ik het als het onprettig had blijven voelen wel door laten lopen, maar dat zou enkel zijn omdat het niet anders kon. Ze begon zich steeds meer te schamen. Nee, ze vond het niet leuk om dit aan Jessie toe te geven, dat is ook gewoon niet leuk, wie zou dat nou wel vinden? Hé twin, ik ben al jaren zwaar drugsgebruiker en heb de buurman ontelbaar vaak gedaan om dit te bekostigen en misschien heb ik mijn dealer ook nog wel eens een handje geholpen, en oh, laten we onze gymdocent vorig jaar niet vergeten. Je verteld liever dat je een studiebeurs hebt, maar uhm, nee, niet echt. Ik mag hopen dat ik mijn examens haal of dat ik ze überhaupt mag doen.

---

Reality's overrated.

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ze hield zich groot, ze moest wel. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor haar kinderen. Ze hadden er niks aan als ze straks zou instorten, maar ze voelde dat ze langzamerhand tegen haar grens zat en er hoefde maar iets te gebeuren en ze ging over de rooie. Louis was verdwenen, waar hij heen was, mocht Joost weten, maar ze moesten met elkaar praten. Ze wilde hem niet kwijt raken, maar dat het anders tussen hen zou zijn, moge duidelijk zijn. Het zou niet meer als vroeger zijn, maar ze zou weigeren om het over scheiden te praten. Ze zouden in therapie gaan en dan zou het goed komen, toch? Ze had Kevin overstuur gemaakt, dat was nooit haar bedoeling geweest, maar ze liet de jongen voor nu maar even met rust en ze wilde nu ook niet naar hem toe, want hij zat daar. De boosdoener, het was zijn schuld dat Louis twijfelde over hun huwelijk. Ze kon ieder moment in huilen uitbarsten, maar ze zou niet haar zwakheid laten zien. Nu stond ze bij het koffie apparaat en met trillende vingers drukte ze een paar knopjes in, om daarna een cappuccino van het apparaat te krijgen en ze hield het warme bekertje tussen haar handen. Ze bleef voor de deur staan van Jessie's kamer en zag haar twee oudste kinderen in gesprek met elkaar. Haar ene kind dat depressief was en geen uitweg meer zag dan uit het leven stappen, maar dat zou ze niet toelaten. Ze wilde hem niet kwijt, net zoals haar dochter, waarmee ze een ontzettende moeilijke band had, maar ze hield wel van het meisje. Het was haar dochter, haar vlees en bloed, en ondanks dat ze veel fouten had gemaakt, zoals drugs en dat ze met de buurman naar bed was geweest, misschien wel meer dan een keer, kon ze het niet over haar hart verkrijgen om niet, niet van ze te houden. Het bleven haar kinderen, wat ze ook deden. Ze voelde de tranen in haar ogen branden en ze kon niet verhinderen dat er toch een paar tranen naar beneden gleden. Ze voelde in haar broekzak en vond daar nog een zakdoek en wreef daarmee in haar ogen, maar de tranen bleven, wat ze er ook tegen deed.

---

'Darling, just hold on'

Kevin Styles
Ik had echt gewild dat ik er een einde aan had gemaakt. Alles was dan zoveel makkelijker geweest, voor iedereen. Ik zuchtte zachtjes en luisterde naar hem. Het was waar, ik zag Jessie nogsteeds heel graag, maar alsnog nam dat mijn gevoel niet weg. Ik luisterde verder, maar het werd allemaal niet beter. Ik trok mijn hand van hem weg en zuchtte dat ik echt niet meer wilde. Leuk dat hij verliefd was, leuk dat ik verliefd was, maar het leven werd er alleen maar moeilijker van. Ik zuchtte zacht en keek even naar mijn vader, die erbij zat als een geslagen hond. Toen hij me smeekte hem nog een kans te geven sloot ik even mijn ogen. Aan de ene kant had hij zijn kans al verpest, maar aan de andere kant was hij de enige familie die nog iets om me leek te geven. Hij zou waarschijnlijk mijn vertrouwen blijven schaden, maar ik wilde hem zo graag vertrouwen en hem nog een kans geven. Ik opende mijn ogen weer en zuchtte zacht. "Kunnen we dan iets leuks gaan doen, als ik hier weg mag? Gewoon vader zoon tijd?" vroeg ik voorzichtig aan hem. Het maakte me weinig uit wat. Ik zou nog wel snel moe worden de komende tijd, dus echt lang wandelen ofzo, ging niet, maar in de buurt was vast iets te doen. Even geen drama, geen Louis, of Jessie, of Aaron, of Arianna. We hadden nooit iets aan vader zoon tijd gedaan, nooit gewoon met z'n tweeën. Ik wist ook niet of het iets voor ons was, maar dat zouden we wel zien. Zelfs al zouden we naar een spa gaan ofzo. Het maakte me echt niets uit, zolang we maar gewoon iets samen deden. Ik keek op toen er een zuster naar ons toe kwam. "Als alles goed gaat, en de borst röntgenfoto's goed zijn, mag je overmorgen naar huis." zei ze tegen mij, voor ze zich op mijn vader richtte. "U moet hem dan wel goed in de gaten houden, zowel voor zijn longen, als voor zijn mentale gesteldheid. Als het goed blijft gaan wordt hij niet opgenomen, maar hij zal enkele weken nog langs moeten komen op controle en ik raad u aan in elk geval een gesprek in te plannen met een psycholoog." zei ze tegen mijn vader. Ik wilde echt niet naar een psychiater, dat wist mijn vader ook en ik hoopte voor hem echt dat hij dat niet was vergeten. Praten was niets voor mij, zeker niet met een vreemde. De vrouw verdween weer en ik keek naar mijn vader. Ik pakte met een week handje zijn hand en hield die gewoon even vast. Ik was opzoek naar fysieke steun. Het was echt fijn om naar huis te mogen, maar ik wilde Jessie ook weer niet achterlaten hier in het ziekenhuis. Zelfs al was ik nogsteeds niet sterk genoeg om het idee van zelfmoord uit mijn hoofd te zetten, wilde ik de liefde van mijn leven niet achterlaten op deze verschrikkelijke plek.

---

Bowties were never Cooler

Jessie Connor Tomlinson
Het was niet goed wat Freddie deed en ik keurde het zelf ook niet goed, maar ik ging haar niet mijn wil opdringen dat ze hiermee moest stoppen, het bleef wel haar leven. Als zij tegen mij zou zeggen dat ik moest stoppen deed ik het ook niet, daarvoor zat ik er al veel te diep in en dat was voor haar hetzelfde. Ik wilde dat ze wist dat het echt niet beter met me zou gaan als ik haar door nog een fout kwijt raakte, sterker nog, dan stortte mijn hele wereld in. Er waren maar een paar mensen in dit leven waar ik niet zonder kon en daar behoorde mijn tweelingzus ongetwijfeld bij, ze was ook nog eens mijn beste vriendin en ik kon niet verder zonder haar. Ik keek naar haar gebaren en zuchtte nogmaals. Ik probeerde haar te begrijpen, maar het kon niet tot me doordringen dat ze het als iets positiefs kon ervaren. Zoiets kon toch niet fijn zijn als je er langer over nadacht, als je logisch nadacht. Hoewel, waarschijnlijk was ze dan ook onder invloed en kon daar weinig aan gedaan worden. "Ik maak me gewoon zorgen om je, Freddie. Begrijp je dat? Ik kan jou niet verliezen aan een verslaving en jij wil mij daar niet aan verliezen, toch?" probeerde ik haar over te halen. Het waren beide compleet andere soorten verslavingen, maar het kwam er wel beide op neer dat het dodelijk kon zijn, bedoeld of onbedoeld. "Kunnen we niet anders een soort deal sluiten? Jij probeert te stoppen en ik ook? Ik snap het als je het niet wilt en dat respecteer ik, maar ik heb precies diezelfde gedachten," ging ik verder. Ik kon niet zomaar stoppen, ik had eerst een doel nodig waarvoor ik wilde vechten en als dat was dat ik mijn zus ook weer op de rails kreeg was het -het misschien wel waard. Zo'n soort afspraak had ik ook met Kevin, al ging het sowieso geheid een keer weer finaal mis. Het was niet alsof ik niet al vaker had geprobeerd te stoppen, integendeel, ik had zelfs een periode gehad dat ik twee maanden clean was. Daarna was het drie keer zo erg geworden, maar dat erbuiten gelaten. Ik was hier niet voor bestemd en als ook maar een van mijn steunpilaren weg zou vallen, was het over.

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Styles.
Mijn hart sloeg een moment over toen mijn zoon aan mij vroeg of wij dan iets leuks met z'n tweeën gingen doen, als hij uit het ziekenhuis mocht. Hij had me een kans gegeven en ik wist ook dat ik dit niet mocht verpesten, want dan was ik hem zeker weten kwijt. 'Vader en zoon tijd' knikte ik bevestigend, 'Dat is goed, dan vergeten we voor even wat er allemaal is gebeurd en dan krijg jij de aandacht die je verdient, binnenkort is het vast wel oké' Ik zou hem gewoon een paar dagen mee nemen naar een park en dan zouden we gewoon die dagen samen met elkaar optrekken, zonder dat we door mensen gestoord zouden worden. Rust was belangrijk voor hem en dat hij me weer kon vertrouwen. Ik glimlachte voorzichtig en keek net als hij op toen er een zuster naar ons toe kwam gelopen. Ik luisterde naar haar en ik was opgelucht dat hij niet al te lang meer in het ziekenhuis hoefde te blijven, al zou hij het liefste ook wel bij Jessie willen zijn om hem te steunen, iets wat ik ook wel weer kon begrijpen, maar ik dacht ook even aan wat ik hem het beloofd had, dus dan zou het ook geen Jessie voor hem zijn. De zuster richtte zich op mij en ik knikte langzaam. Ik wist dondersgoed dat Kevin het niet zo op had met psychologen en psychiaters. Dat had hij me wel even duidelijk gemaakt. 'Dat komt goed' De zuster leek tevreden met het antwoord en ze liep weg. 'Ik weet dat je het niet zo hoog hebt zitten met psychologen en psychiaters' zei ik hem toen zacht en toen hij mijn hand vast pakte, kneep ik daar even in, om hem te laten weten dat ik er voor hem was en dat ik niet weg zou gaan. 'Daar vinden we wel een oplossing voor Kevin, ik kan je niet dwingen als je dat niet wil' Ik zuchtte en beet op m'n lip. 'En ik weet ook niet of je er met mij over wil praten'? vroeg ik hem toen. Ik had wel iets ervaring met dit soort gesprekken, maar ik was er niet voor opgeleid, maar als Kevin het liever had dat hij het tegen mij vertelde, dan was dat ook goed.

---

'Darling, just hold on'

Kevin Styles
Het bemoedigde me toch best wel dat mijn vader eigenlijk direct instemde met vader en zoon tijd. Het was misschien vreemd om daar op je 16e mee te beginnen, maar het was iets. Ik schonk hem dan ook een dankbare glimlach. Ik zag nog wel wat er zou gebeuren, maar dit was tenminste een teken van hem dat hij echt wilde veranderen. Niet veel later kwam een zuster met een aantal fijne, en minder fijne, dingen aan ons vertelde. Al snel was ze gelukkig weg en keek ik naar mijn vader, wachtend op een reactie van hem, vooral omtrekt de zielenknijpers waar ik onder geen enkel beding heen wilde. Ik pakte voorzichtig en zwakjes zijn hand op en luisterde naar mijn vader, die nu in elk geval door had dat ik echt niet wilde en hij me gelukkig ook niet ging dwingen. Ik glimlachte een klein beetje en haalde mijn schouders op. Aan de ene kan vond ik het een fijner idee om met mijn vader te praten dan met een psycholoog, maar aan de andere kant was hij ook nogsteeds bijna een vreemde voor me. We zouden wel zien wat er ging gebeuren, en dan kon ik altijd nog wel bedenken of ik hem in vertrouwen nam, of niet. "Dat is iets voor later. Een stapje tegelijk, als het niet erg is." zei ik zacht. Ik was nu al best moe, gewoon van zitten en praten. Aan de ene kant wilde ik Jessie nu lekker in mijn armen sluiten en nergens meer aan denken, maar aan de andere kant wilde ik ook nog wel even tijd met mijn vader doorbrengen, en hem tijd gunnen met zijn zus. "Zullen we wat koffie gaan drinken in het cafétje? Ik denk dat de zuster dat niet heel erg vind." vroeg ik aan mijn vader. Het was maar een drankje, maar het was hopelijk het begin van een band die er nooit was geweest. Zoizo was ik erg moeilijk met banden, maar met mijn familieleden, naast mijn oma, had ik nooit een band gehad. Ik geeuwde voorzichtig, omdat het uitrekken van mijn ribben nogsteeds veel pijn deed. "Dan kunnen we misschien nog wat praten." zei ik zacht. Ik wist niet of hij nog wel meer wilde praten, dat snapte ik wel als hij het niet wilde, we waren beiden namelijk geen praters en er was heel veel gebeurt, ook in zijn leven. Ik ademde langzaam en diep in om de zuurstof goed op te nemen, zodat ik hopelijk minder moe werd en minder buitenadem.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.
Ik had nu ook wel door dat ik Kevin er geen plezier mee deed als ik hem naar een psycholoog of een psychiater zou sturen. Het zou waarschijnlijk alleen maar erger worden en dan zou onze band die toch al moeizaam was, nog slechter worden en ik kon hem gewoon niet dwingen. De zuster liep weg en ik zei tegen Kevin dat ik ook wel naar hem wilde luisteren, als hij dat wilde. Het was dan mijn baan niet, maar het kon wel een drempel voor Kevin zijn om tegen een vreemde aan te praten, die het misschien toch niet zou begrijpen en misschien begreep ik het dan niet, ik wilde wel mijn best doen om het te begrijpen. 'Het is niet erg' antwoordde ik toen hij zei dat we nu gewoon een stap tegelijk zouden gaan nemen. Het vermoeide hem ook wel, er was al weer heel veel gebeurd en zo kreeg de jongen ook nooit rust. 'Dat is een goed idee' zei ik met een scheve glimlach en ik stak aarzelend mijn hand uit en woelde voorzichtig door zijn haar, 'Ik denk niet dat ze het heel erg zal vinden' Ik glimlachte een beetje, ook omdat we al meer met elkaar deden dan voorheen, ook al waren het niet echt leuke omstandigheden, maar als het zo moest zijn dat het ons zo bij elkaar zou brengen, dan moest het maar. 'Als je te moe bent, dan kan ik je wel terug naar je kamer brengen'? vroeg ik hem bezorgd toen ik hem zag gapen. Ik pakte de rolstoel vast en rolde hem langzaam naar het kleine cafeetje van het ziekenhuis en kwam tot stilstand bij een tafeltje. 'Wat wil je drinken'? vroeg ik hem toen, 'Wil je er misschien ook nog wat bij eten? Zeg het maar, ik haal het zo voor je' Ik haalde een hand door mijn warrige krullen en keek afwachtend naar mijn zoon.

---

'Darling, just hold on'

Kevin Styles
Mijn vader begreep me misschien niet, maar hij hield in elk geval zijn mond dicht. Ik was echt moe, maar wilde graag nog wat tijd met mijn vader doorbrengen nu het net zo goed ging. Het was misschien niet iets wat velen een goede vader-zoon-relatie noemden, maar het ging beter dan ik ooit in mijn leven had meegemaakt. Ik stelde voor om nog wat te gaan drinken, voor ik straks toch echt een lekker dutje ging doen tegen Jessie aan. Ik keek hem even recht aan toen hij door mijn eeuwig warrige haar woelde. Het was eigenlijk wel vreemd dat de mijnen juist zo stijl waren als de pest, terwijl die van mijn vader juist enorm krulde. Ik glimlachte wat weekjes en geeuwde toen. Ik was wel moe op dit moment, maar een halfuurtje koffiedrinken met mijn vader kon er hopelijk wel bij. Anders zou ik in mijn rolstoel in slaap vallen. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik in slaap gevallen was op een compleet random plaats in slaap was gevallen. Ik schudde mijn hoofd wat bij zijn vraag en liet me rustig wegrollen. Uiteindelijk parkeerde hij me aan een tafeltje in het café. Ik keek hem even wat wazig aan voor ik knikte. "Gewoon wat limonade en misschien iets van een koekje ofzo, niets groots, maar ze geven je hier echt geen enkel grammetje suiker." zei ik zacht. Het was misschien een kinderachtige bestelling, maar ik was nog maar een kind. Ik friemelde wat met mijn handen. Nu ik gister de hele dag vloeistof toegediend had gekregen hoefde het vandaag gelukkig niet, maar alleen vannacht nog. Daar was ik wel blij mee, maar ik merkte wel dat ik nogsteeds niet genoeg bloed had aan mijn vermoeidheid. Dat zou vast nog even duren, net als de pijnmedicatie die ik slikte. Ik was wel blij dat ik het had, gezien mijn lichaam echt nog verre van genezen was, maar het betekende wel nog meer tripjes naar het ziekenhuis, waar ik echt niet naar uitkeek. Ik had nog een buisje uit mijn ribben steken om mijn longen niet te doen imploderen en buisjes in mijn neus voor zuurstof. Ik was een wrak, maar hopelijk kwam ik er wel uit met genoeg steun, en Jessie ook, dat wist ik zeker.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.
Kevin keek me recht aan toen ik door zijn warrige haar woelde en ik keek terug en ik glimlachte wat aarzelend naar hem. Hij was moe, dat kon ik aan hem zien, maar toch, zo eigenwijs als hij dan weer was, wilde hij toch nog wat tijd met mij door brengen en daar was ik dan ook wel weer blij mee. Ik pakte de rolstoel vast en duwde hem naar het kleine cafetje en duwde hem naar een tafeltje in de hoek. Het was er niet te druk en het moest voor hem dan ook wel weer rustig zijn. Ik wilde ook niet dat hij zich te veel druk maakte om dingen. Ik vroeg aan hem wat hij wilde, ik zou het zo voor hem halen, maar het enige wat hij wilde was limonade en een koekje. Dat kon ik ook nog wel begrijpen. 'Het komt goed' zei ik met een kleine glimlach en ik streelde nog even over z'n arm. 'Ik ben zo terug' Ik liet hem alleen en liep naar de toonbank waar ik limonade voor Kevin bestelde en een koffie voor mezelf. Ik koos voor maar doodnormale spritskoek en besloot er twee van te nemen. Ik bedankte het meisje en ik pakte mijn portemonnee om haar te betalen en pakte daarna het dienblad op, om weer terug te lopen naar Kevin. 'Kijk eens' Ik zette het glas voor hem neer en legde de koek er naast. 'Heb je nog veel pijn'? vroeg ik hem toen. Hij zag er niet uit alsof de beademingsslang in z'n neus nou zo lekker zat en er moest ook nog wel een buisje in z'n ribben zitten. Ik zag dat er nog een pleister op de plek zat waar ik met een pen een gaatje in had gemaakt. 'Doet het hier nog pijn'? vroeg ik en ik gebaarde naar mijn eigen keel, om zo de plek aan te geven. 'Het spijt me, ik moest iets bedenken en dat was de enige manier' zei ik wat beschamend, want achteraf gezien was het helemaal niet handig geweest en was het juist gevaarlijk geweest, maar op dat moment dacht ik er alleen maar aan om mijn zoon te redden. Ik pakte het zakje met de suiker en scheurde dat open om daarna de suiker in mijn koffie te gieten en er met het lepeltje er door heen te roeren.

---

'Darling, just hold on'

Kevin Styles
Ik glimlachte dankbaar toen mijn vader terugkwam met mijn bestelling en koffie met een koek voor hemzelf. Ik sloeg mijn handen voorzichtig om het glas en nam een klein slokje van de zoete vloeistof. "Dank je wel." zei ik tegen hem. Ik schudde mijn hoofd licht bij zijn vraag. Ik had nu wel wat ongemakken, maar had genoeg pijnstillers in mijn lichaam om geen enkel greintje pijn te voelen als ik niets raars deed. De buisjes in mijn neus zaten niet helemaal lekker, maar ik had ze liever in dan niet, want ik kreeg zo in elk geval genoeg lucht. Ik zag hoe hij wat aan zijn keel wreef, en ik deed hetzelfde, waardoor ik toch net iets te hard op het gaatje wat er zat drukte. Ik zuchtte zachtjes en haalde mijn schouders op. "Zolang ik er niet aan zit gaat het prima. Maak je geen zorgen. Zolang ik mijn antibiotica blijf nemen zal het in elk geval niet gaan ontsteken." zei ik zacht voor ik nog een slokje nam van mijn drinken. Ik zette het glas weer neer en pakte het koekje op. "Hou je echt van Jessie's vader, pap?" vroeg ik hem voorzichtig. Ik wist niet wat ik ervan vond, maar ik kon het hem ook niet verwijten, net als dat ik Jessie niet kon verwijten dat hij ook voor Ezra was gevallen. Liefde liet zich niet in paden dwingen, maar ik verweet het hem wel dat hij niet voor zijn gezin, mijn gezin, het gezin, had gevochten. Toch zou ik het hem misschien durven vergeven, over een tijdje, als blijkt dat hij alsnog wel een vader wilde zijn voor zijn kinderen, voor ons allemaal. Hij zou er alleen hard zijn best mee voor moeten doen. Ik knabbelde stil aan het koekje, toch wat ongemakkelijk. Het was niet niets om het met je vader over zijn liefdesleven te praten, het was misschien zelfs wat ongepast, maar ik wilde het graag weten. Het was wel wat ongemakkelijk, maar hij wilde vast ook vanalles vragen over mijn leven, want hij wist er vrij weinig van op dit moment. Met mijn voeten trappelde ik wat op de voetsteuntjes van de rolstoel, gewoon uit ongemakkelijkheid en verveling. Ik was nu nog wel breekbaar, dat besefte ik me ook wel, maar ik was van de zwaarste medicatie af en zou binnenkort naar huis mogen, en waarschijnlijk ook weer naar school. Ik hoopte de eerste paar dagen niet, maar dat zou aan mijn vader en de zusters zijn.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.
Kevin vertelde me dat ik me geen zorgen hoefde te maken, want hij had antibiotica, die hij gewoon in moest blijven nemen en dan was er niks aan de hand, maar ik kon er toch niks aan doen dat ik me toch nog wel zorgen om hem maakte. Ik roerde wat afwezig in mijn koffie toen hij aan me vroeg of ik echt van Louis hield en ik keek hem aan. Ik kon niet tegen hem liegen, als ik dat zou doen, dan zou hij er vroeg of laat toch wel achter komen en dan vertrouwde hij me nog minder en had ik mijn kans om een goede vader voor hem te zijn, ook weer verprutst. 'Ja, ik hou van Jessie's vader' zei ik hem zachtjes. Ik haalde het lepeltje uit mijn koffie en pakte het kopje op en nam een slok van het hete bruine goedje. 'En jij, hou jij van Jessie'? vroeg ik hem maar direct. Ik keek naar hem en ik besefte me dat ik eigenlijk vrij weinig over hem wist. Ik had geen idee wat zijn muzieksmaak was, wat z'n lievelingseten was en wat zijn hobby's waren. Ik nam nog een slok van mijn koffie en zette toen het kopje weer terug op de tafel. 'Ik besef me dat ik vrij weinig over je weet' begon ik toen voorzichtig, 'God, ik zou echt niet weten wat je lievelingsboek is, als je die überhaupt al hebt' Ik trommelde zachtjes met mijn vingers op de tafel. 'Wat zeg je ervan als we aankomend weekend een paar dagen weg gaan, alleen wij met z'n tweeën'? Ik had geen idee of de dokter dat wel goed zou vinden, maar ik zou daar wel een manier op vinden. 'Gewoon een mannenweekend, geen Aaron, niet je zus of wie dan ook' Het was misschien wel goed om met z'n tweeën er op uit te trekken, even geen zorgen aan ons hoofd, en alleen vader en zoon die weer tot elkaar probeerde te komen.

---

'Darling, just hold on'

Kevin Styles
Tegen al mijn verwachtingen in gaf mijn vader zonder morren wel degelijk duidelijk oprecht antwoord op mijn vraag. Ik legde mijn koekje even neer en nam nog een slokje drinken. Zijn vraag kwam me een stuk minder onverwacht dan zijn antwoord. "Meer dan van wie of wat dan ook." zei ik zacht, maar geensinds zo geheimzinnig als hij net leek te doen. Mijn stem was gewoon normaal niet zo hard. Hij begon al snel over dat hij weinig van me wist en ik dronk nog wat van mijn drinken, terwijl mijn vader wat bij elkaar ratelde. Ik luisterde in stilte en glimlachte een beetje. "Dat zou fijn zijn, pap. Niet te lag, niet te ver, maar gewoon even rust." zei ik zachtjes. "En mijn favoriete boek is trouwens The Handmaid's Tale van Margaret Atwood." zei ik met een glimlachje. Het was misschien een vreemd boek voor een 16 jarige, maar ik was gefascineerd met dystopische werelden in boeken. Zo had ik ook 1984 al een aantal keer gelezen en viel van V for Vendetta bijna de kaft af. Ook was ik enorm gefascineerd door Shakespeare, maar dan vooral hoe en wat hij schreef en bedoelde, al had ik daar niet echt een favoriet spel van. Op dit moment was ik bezig in The Maze Runner en Coriolanus, maar die lagen thuis, dus ik kon jammer genoeg hier niet verder lezen, terwijl ik daar wel de tijd voor had zo liggend in een ziekenhuisbed, als er niemand was. Met Jessie kon ik wel spreken, maar gewoon bij elkaar zijn was voor mij in elk geval vaak al genoeg om me goed te voelen, dan was praten niet echt nodig. Ik was graag bij hem, wat we ook deden. Nu sprak ik ook graag met hem, maar we konden ook uren samen stil zijn zonder dat het ongemakkelijk was, waar ik heel blij mee was. Op dit moment sliep ik gewoon vaak in bed, het zijne of het mijne, of tekende en schreef zelf, maar dat vlotte niet zo goed. "Had je een idee waar we naartoe kunnen gaan, pap?" vroeg ik voorzichtig aan hem. Ik was nooit veel verder dan het dorp geweest en als dat wel gebeurde dan gingen we naar een all-inclusive hotel en zat ik de hele vakantie in de kamer of aan het zwembad te tekenen, schrijven en lezen, maar dan zag je nog niets.

---

Bowties were never Cooler

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Hij noemde het een verslaving, maar zij vond van niet, nee, nee, ze kon wel zonder, ze deed het alleen liever niet. 'Waar haal je die veraving vandaan? Ik ben niet verslaafd,' begon ze druk te gebaren. Des te langer ze erover nadacht en des te meer ze het ontkende, des te lastiger het bleef haarzelf dir voor te blijven houden. Ja, ze was kopig, vond en deed zo tegendraads mogelijk, ze dscht niet na over dingen en je kon haar ook wel lichtelijk naïef noemen op sommige vlakken, maar ze was niet conpleet dom. Wat ze wel was, was verslaafd. Het sloeg in, dat deed het zeker. Als het al mogelijk was nog bleker weg te trekken dan deed ze dat nu. Haar nagels boorden in de muizen van haar handen en ze slikte. Een geluid klonk achter haar en haar vader stond achter haat moeder (die daar blijkbaar al stond) in de deuropening, handen in zijn zakken en zijn hoofd schuldig naar beneden. Stilletjes zei hij tegen zijn vrouw dat ze moesten praten en nadat hij een blik op zijn kinderen had geworpen verdween hij de gang weer op. Freddie keek naar haar broer en dacht koortsachtig na over de afspraak die hij wilde maken. Ondanks wou ze niet stoppen, maar er mocht haar broertje niks overkomen, hij moest wel stoppen, hij moest beter worden. Met grote tegenzin en enige moeite knikte ze. Ze had niet bedacht hoe ze het ging doen, want ze kon nirt zomaar stoppen en dst wou ze ook niet, maar toch had ze de afspraak gemaakt, zie je, nergens over nadenken, bravo. Er was nog een laatste ding wat ze keijt moest, niet omdat het belangrijk was, maar omdat ze het er even uit moest hebben. Het eas iets waar ze al een hele tijd mee zat, de angst dat het zou kunnen gebeuren, ze voelde zich immers altijd al tot hem aangetrokken, maar het was niet tot daarnet dat ze zich realiseerde waarom ze het niet erg vond zijn hoer te zijn. 'Ik hrb gevoelens voor Niall,' zei ze met net wat tragere bewegingen, niet helemaal zeker van wat ze nu deed en uitbeelde, wat betrkende dit?

---

Reality's overrated.

Harry Styles.
Ik vertelde heel eerlijk aan Kevin dat ik van Louis hield, want dat was gewoon zo, daar kon ik niet over liegen en er verscheen een klein glimlachje op mijn gezicht toen ik aan hem had gevraagd of hij van Jessie hield en hij daar bevestigend op antwoordde. Dat was fijn om te zien, dat er een jongen het hart van mijn zoon had, het was gewoon lief om te zien. Ik besefte me heel goed dat ik vrij weinig van mijn zoon af wist en dat vertelde ik hem dan ook eerlijk en Kevin vertelde dat hij een favoriet boek had en ik knikte begrijpend. 'Dat is vast een mooi boek' zei ik toen, 'Ik leen het wel een keer van je' zei ik daarna met een plagende knipoog. Ik had hem wel eens door het huis zien lopen met dat boek, maar ik had er nooit naar gevraagd. Het deed pijn dat ik zo weinig interesse in mijn zoon had getoond en dat ik altijd maar bezig was met Louis of dat ik ruzie had met Aaron. Kevin had er onder geleden en daar had ik nu echt ontzettend spijt van en ik wilde nu echt een goede vader voor hem worden, die belangstelling voor hem toonde en waar hij terecht kon als hij zich niet goed voelde of wat dan ook. 'Misschien weet je het niet meer' begon ik toen hij aan me vroeg of ik al een idee had waar we naartoe konden gaan, 'Je was ook nog klein en alles was..was nog goed' Ik beet op m'n lip en zuchtte even, 'Maar opa en oma hadden een strandhuisje aan de zee en daar gingen we in de zomer vaak naar toe, maar toen was je nog klein en op een gegeven moment gingen we daar ook niet meer naartoe, ik kan aan oma vragen of het leeg staat voor dit weekend en dan gaan we daar naar toe, vind je dat wat? Strandwandelingen maken, veel praten met elkaar, nader tot elkaar komen'? Ik keek hem vragend aan. Het was een idee en het was privé eigendom van mijn ouders en je zag er haast nooit iemand en het strand maakte me toch wel rustig en misschien was het ook de perfecte gelegenheid om elkaar beter te leren kennen, opnieuw te beginnen.

---

'Darling, just hold on'

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ze pakte de koffie van de standaard aan en klemde die dicht tegen zich aan, zodat ze de warmte vast kon houden. Ze zuchtte en draaide zich om en liep langzaam naar de kamer van haar zoon. Ze bleef in de deuropening staan en keek naar haar zoon en dochter die met elkaar aan het communiceren waren in een geheimtaal. Het was iets van vroeger, als ik en Louis iets niet mochten weten en nu was ze toch wel benieuwd wat haar twee kinderen met elkaar aan het bespreken waren. Vast de zaken die er de afgelopen vierentwintig uur waren gebeurd. Ze klemde haar handen nog wat steviger om het bekertje, zo stevig dat het bijna brak en ze liet wat los en nam toen een slok van het hete goedje. Ze voelde zich verdrietig, een wanhopige moeder die zich sterk hield voor haar kinderen, maar langzaam zou ze breken. Het was bij lange na niet genoeg geweest, dat ze tegen Louis had geschreeuwd of dat ze tegen Harry had geschreeuwd. Ze was een bom die met de minste verkeerde beweging of woord zou ontploffen. Ze haalde haar neus op en besloot toen maar een zakdoek uit haar zak te halen en haar neus te snuiten en haar ogen droog te deppen. Ze waren rood van het huilen, dat wist ze, want daar was ze heel gevoelig voor. Ze schrok toen ze haar naam hoorde en ze keek om en zag haar man staan. Hij vroeg aan haar of ze konden praten en ze knikte langzaam. Ze was bang voor wat er gezegd zou kunnen worden, maar ze zou er ook voor vechten. Ze wilde niet van Louis scheiden, ook al had hij een onvergefelijke fout gemaakt. Ze moesten er over praten, desnoods gingen ze in therapie en zou het ook niet meer worden zoals het was, maar dan zouden ze nog wel bij elkaar zijn. Ze weigerde haar man te laten gaan aan een andere man, dat wilde ze gewoon niet. Ze liep met Louis naar een stil plekje en keek hem afwachtend aan. 'Waar wil je het over hebben'? vroeg ze hem toen met een brok in haar keel. De spanning in haar buik werd heviger en ze beet hard op haar lip en om maar wat te doen te hebben, nam ze een slok van haar koffie die al aardig was afgekoeld.

---

'Darling, just hold on'