• Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
    In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


    • Rollen •
    • Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]
    Vader • Niall James Horan • 38 • TonyTurtlePerry
    Moeder • Céline "Cellie" Amelia Horan-Bourdon • 38 • Alate
    Kinderen •
    Lucy Meave Horan • 16 • Little_Liars

    • Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]
    Vader • Zayn Javadd Malik • 42 • JackSkellington
    Moeder • Somaiya Yasmin Malik-Ravi • 37 • TonyTurtlePerry
    Kinderen •
    Cassandra Daliya Malik • 17 • Zamperini

    • Familie Payne [Vol]
    Vader • Liam James Payne • 41 • Rovers
    Moeder • Alexis "Alex" Payne-Dourdan • 38 • Xiphias
    Kinderen •
    Felicia Jasmine Payne • 18 • Isimat
    River Graig Payne • 17 • GusWaters
    Ezra Lukas Payne(-Horan) • 19 • Fitzgomery

    • Familie Styles [Vol]
    Vader • Harry Edward Styles • 40 • Rovers
    Moeder • Avalanté Louise Styles (née Deveraux) • 38 • Crucifix
    Kinderen •
    Arianna Meline Styles • 17 • Recentia
    Aaron Styles • 18 • Vulpes
    Kevin William Styles • 16 • TonyTurtlePerry

    • Familie Tomlinson [Vol]
    Vader • Louis William Tomlinson • 42 • Fitzgomeryi
    Moeder • Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson-Brown • 39 • Rovers
    Kinderen •
    Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson • 17 • Xiphias
    Jessie Connor Tomlinson • 17 • Fanders
    Katherine Lena Tomlinson • 16 • Timlin

    • Overige Buurtbewoners
    Gary Christopher Beale • 27 • TonyTurtlePerry



    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, ouders hebben problemen met kinderen, en geheimen vertel je niet zo makkelijk als je ze al zo lang hebt bewaard. One Direction bestaat niet en heeft nooit bestaan.De jongens hebben gewone banen en een gewoon 'saai' leven.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag.
    • Alleen Bain maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


    • Nu verder •
    Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

    [ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]


    Bowties were never Cooler

    Louis William Tomlinson.

    Wat ik te horen krijg is choqueerend om het maar even netjes te zeggen. Ten eerste de periode waarin ze het al doen, Freddie was nig niet eens zestien, en ook niet bijna. Het zegt niet alleen wat over de periode dat ze het al met de buurman doet, maar ook over de tijd dat ze al aan de drugs zit. Als het waar is wat hij zegt zat er er al even in en is het bevestigt dat mijn oudste dochter verslaafd is. Ik ben teleurgesteld, teleurgesteld dat ze zo lang gebruikt en teleutgesteld dat ze haar lichaam heeft zitten verkopen en op zo'n leeftijd, het maakt me gewoon ziek. Het woordgebruik en de manier waarop hij zijn daden goed probeert te praten, plus dat het steeds meer door begint te dringen dat hij aan mijn dochter heeft gezeten, maken me razend. "Oh, dus als jouw dochter geld wilt mag ik haar neuken, mag ik jaar helpen haarzelf kapot te maken en dan bedank je me? Geef me één reden waarom ik je niet aangeef. Ze heeft zich verdomme bijna dood geweetikveelwat, wie weet wat voor consequenties het heeft. Je hhebt gewoon van de zwakte van een kind gebruik gemaakt." Mijn dochter is een hoer, verdomme. De buurman heeft misbruik van haar gemaakt endat goor anderhalfjaar. En wat voor slechte vader ben ik, dat ik dit allemaak niet door heb gehad, dat ik niet door heb gehad hoe mijn zoon zich voelde, dat ik mijn vrouw heb bedrogen voor twee jaar. Misschien ben ik teveel met Harry bezig geweest om maar ook iets door te hebben. Zonder dat ik het door heb -heb ik me op de buurman gestort. Vuisten ergens in zijn gezicht, of ergens anders op zijn lichaam. Het lichaak dat aan mijn kind zat.

    [ bericht aangepast op 30 maart 2015 - 15:46 ]


    Reality's overrated.

    Harry Styles.
    Het gaat ineens allemaal zo snel. De afgelopen vierentwintig uur is net een achtbaan. Hij weet van geen stoppen en het gaat allemaal maar door. Jessie die een zelfmoordpoging doet, Kevin die een zelfmoordpoging doet. Mijn gesprek met Louis, Kevin die een paniekaanval krijgt en achter de affaire komt van mij en Louis en Lizzy die zich als een hysterische bitch mij in het gezicht slaat en dan tegen haar man aan begint te schreeuwen. Mijn huwelijk dat hiermee in gevaar komt, houd ik eigenlijk nog wel van Ava? Ben ik verliefd op Louis. houd ik van hem? Allerlei gedachtes spoken door mijn hoofd. Ik sta verdwaasd op de gang, ik mag niet bij Kevin blijven, nu op het moment dat hij me het hardst nodig heeft en ik heb geen idee of hij dat wel wil, stel dat ik erbij had gemogen. Ik hoor ruziende stemmen ergens naast me komen en eerst zie ik Lizzy die me met een furieuze blik aan kijkt, alsof ik een insect ben die ze dood wil trappen en als ik haar blik ontwijk, zie ik de man waarvan mijn hart toch wel sneller van gaat kloppen. Hij is boos, ontzettend boos, dat kan ik wel uitmaken op zijn lichaam taal. Niall Horan, de Ier en een buurman praat met hem en het lijkt alsof hij ergens spijt van krijgt. Ik wil geen luistervinkje spelen, maar toch loop ik naar de twee toe. Ik moet Louis proberen te kalmeren, voordat hij straks domme dingen gaat doen. Het kan me niks schelen dat Lizzy er ook bij is, ik heb nooit begrepen wat Louis eigenlijk in haar ziet. Ze is een grijze muis naar mijn gevoel, maar dat kan je natuurlijk niet hardop zeggen en Louis weet ook niet dat ik dat denk. 'Louis' zeg ik rustig en zacht en ik leg een hand op z'n arm, 'Lou' Ik kijk even kort naar Niall. Hij ziet er toegetakeld uit, en dat kan niet alleen van Louis komen. 'Ga je mee, even een kop koffie drinken, even rustig worden' zeg ik hem zacht en ik streel met mijn hand over z'n arm. Als hij eerst maar een rustig word, dan kunnen er ook normale gesprekken gevoerd worden, ook al is er van alles aan de hand.


    'Darling, just hold on'

    Niall Horan
    Louis was laaiend, wat meer dan logisch was. Ik zette me schrap voor meer klappen, die ook zeker kwamen. Mijn hele lichaam moest het nu ontgelden. Ik voelde verschillende lichaamsdelen kraken onder zijn kracht. Hij was misschien niet zo groot, maar zeker wel sterk. Hij had gelijk. Ik was een zwijn, een goor oud mannetje. Dat ik nu vanaf die leeftijd al voor een camera dat soort diensten verleende, betekend niet dat het hoort. Het was geen excuus en ik verdiende dit. Daardoor deed ik niets, bleef ik gewoon zitten, piepend van de pijn. "Het spijt me. Het is geheel mijn schuld. Ik ben een goor zwijn." piepte ik oprecht tussen twee klappen door. "Ik zal nooit ook maar weer in haar buurt komen." piepte ik na nog een aantal stoten. De tranen stonden in mijn ogen en ik wist zeker dat hij al verschillende botten, waaronder mijn neus en een aantal ribben had gebroken. Harry, de buurman, probeerde hem te dimmen, maar het personeel vond het duidelijk niet goed genoeg nu ze eht doorkregen wat er aan de gang was. Er kwam een zuster die Louis tegen een muur wist te drukken en mij wegreed naar mijn kamer. Daar werd ik uit de rolstoel getild, piepend van de pijn, en weer op bed gelegd. Daarna werd ik naar de MRI gereden, wat toch al moest gebeuren, maar nu al helemaal. Alles deed pijn en ging moeilijk, zelfs ademhalen was verschrikkelijk pijnlijk. Toch verdiende ik dit. De klappen van Liam vast ook, maar ik had geen idee waarom. Ik had nooit iets met zijn kinderen gedaan, en volgens mijn weten ook nooit met zijn vrouw. Nu wist ik dat vrijwel zeker, maar mijn jeugd kennende was ik niet zeker. Ik had zoveel gedaan, dat ik niets met zekerheid kon zeggen. Ik zuchtte, wat weer een pijngolf met zich meebracht, terwijl ik naar de MRI werd gebracht om al de schade die mijn lichaam had geleden in kaart te krijgen.

    [ bericht aangepast op 30 maart 2015 - 17:06 ]


    Bowties were never Cooler

    Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
    Het ene moment sta ik nog bij Freddie, en het andere moment stort mijn wereld onder mijn voeten weg. Louis heeft een affaire. Met de buurman die gisteren nog het leven van Jessie heeft gered. Ik voel geen dankbaarheid meer. Ik voel alleen nog maar walging. Walging voor mijn man, walging voor die man die met mijn man meerdere keren naar bed is geweest. Het komt als een harde klap aan als hij zegt dat hij al twee jaar een affaire heeft. Twee jaar, twee hele fucking jaren. Ik kan het niet geloven, maar toch is het zo. Is hij gay? Weet hij niet wat hij is? Ligt het aan mij? Houd hij niet meer van me? Heb ik de signalen gemist. Allerlei gedachtes dwarrelen door mijn hoofd. Scheiden. Dat is best een groot woord, misschien is het een fase van Louis, hij komt toch wel weer bij me terug? Ik ben boos, ik kan gewoon niet meer helder nadenken. Ik geef de man waar hij al twee jaar een affaire mee heeft een smerige en dodelijke blik. Als blikken konden doden was hij nu dood geweest. Hij ontwijkt mijn blik en loopt naar Louis toe, die helemaal uit het lint gaat. Ik ben te boos en te veel in shock om te horen wat hij nu allemaal zegt tegen die Ier. Harry probeert hem te kalmeren en ik snuif. Hoe durft hij mijn man aan te raken? Met grote stappen loop ik naar hem toe en ik duw hem hardhandig aan de kant. 'Blijf van hem af'! snauw ik hem toe. Door mij zal hij wel kalmeren toch? We moeten hier gewoon over praten, als het moet gaan we zelfs in therapie, want hij komt wel weer bij me terug, dat moet gewoon. Het kan niet zo zijn dat hij er met een man vandoor gaat. Louis is van mij. De zuster zijn me voor en duwen Louis tegen de muur en proberen op hem in te praten. Niall word ondertussen weg gereden. Ik wil een ding van Louis weten en het boeit me niet dat iedereen mee kan genieten. Ik ga voor hem staan, handen in mijn zijde, net zo strijdlustig als Jeanne d'Arc en al die vele vrouwen die na haar kwamen. 'Hou je nog van me'?


    'Darling, just hold on'

    Louis William Tomlinson.

    Voor ik meer schade aan kan richten voel ik Harry's hand op mijn arm, maar erg tegenhouden doet het niet, zeker als Lizzy ook begint te gillen. Een zuster weet me wel te stoppen, niet grote politieman Harry, of mijn krijsende vrouw, maar een zuster. "Vieze perverd!" schreeuw ik de blonde buurman nog na voor ik stil word en kalmeer. In, uit, in, uit, zoals de zuster zegt. Als Niall compleet is verdwenen en mijn ademhaling onder controle is knik ik dat ik rustig ben. Maar dan gaat mijn vrouw voor me staan en stelt één van de lastigste vragen. Hou ik nog van haar? Ja. Hou ik nog van haar zoals vroeger? Nee. Hou ik wel van Harry op die hartlustige manier? Ik besef me ineens dat Harry nooit nee heeft gezegt toen zijn zoon hem beschuldige verliefd op me te zijn, maar dat xou toxh niet? Misschien is Harry wel net zo verward als ik, maa dat lijkt me sterk, hij heeft een prachtige vrouw, daar houd hij van. Ik slik. "Ik hou nog van je," weet ik uit te brengen, een brok in minn keel. "Maar het is anders dsn vroeger." Eerlijk, ik moet nu eerlijk zijn. Ik wil huilen, huilen als een klein kind, maar dat recht heb ik verspild, na al die tijd die ik gekogen heb, dat ik mijn vrouw heb bedrogen, heb ik al mijn rechten wel verspild.


    Reality's overrated.

    Kevin Styles
    Ik werd snel afgeschermd van alles en iedereen, terwijl de doctor en zusters me zo snel mogelijk weer aan het ademen probeerden te krijgen. Na even ging het weer en lag ik uit te hijgen op het bed naast dat van Jessie. Dat mijn vader een affaire had met de buurman liet nogsteeds mijn hartslag versnellen en me wat in paniek raken. Ik snapte het allemaal niet om eerlijk te zijn. Maakte dat Jessie en mij broers? Juk. Toch zouden we nooit bloedgerelateerd zijn en kon het me eigenlijk weinig schelen. Ik hield van mijn krullenbol en wilde geen dag meer zonder hem willen. Nogsteeds was ik erg voorzichtig en een beetje bang aangelegd, zeker rond onze relatie. Ik draaide me voorzichtig naar mijn vriendje en keek hem aan. "Wist jij dat ze iets hadden?" vroeg ik voorzichtig, en nogsteeds buiten adem. Mijn vader mocht me zo alles haarfijn gaan uitleggen, nu de deur weer was geopend. Ik had van de zusters een dingetje gekregen wat zuurstof vanuit de muur naar mijn neus bracht, net als in de Fault in our Stars film. Ik had geen idee hoe het heette, maar het hielp een boel. Op de gang zag ik mijn vader en Jessie's ouders staan. Zijn ouders lijken wel in tranen, terwijl mijn vader er hopeloos bij staat. Misschien was het nu een goede tijd om te praten, nu de rest hier in de buurt bezig was met elkaar. "Pap." piepte ik zacht, in de hoop dat hij het zou horen. Ik wilde gewoon weten hoe alles in elkaar stak. Ik wilde mijn vragen van net beantwoord hebben. Ik had al zoveel onzekerheid in mijn leven, zoveel eenzaamheid, angst, en hopeloosheid. Nu hij had beloofd te proberen een beter vader te zijn, was dat wel het minste wat hij voor me kon doen. Ik vond het dan wel erg dat hij niet trouw was aan mama, verschrikkelijk zelfs, maar hij kon er, net als ik, niets tegen doen wat zijn hart deed. Ik pakte het glaasje water van het tafeltje bij mijn bed en nam een klein slokje. Ik keek nog even met een tedere blik naar mijn vriendje en toen weer naar mijn vader buiten. Ooit had ik ontzag voor de man gehad, voor de stoere politieagent die ons allemaal veilig hield, maar dat was echt heel erg lang geleden. Misschien was ik een hele dwarse puber, maar hij mocht ook wel wat aandacht aan iemand anders dan Aaron, en blijkbaar de buurman, besteden, als hij het respect en de liefde van diegene wilde hebben.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles.
    Ik probeer Louis te kalmeren die helemaal los gaat op Niall, maar het lukt me niet. Het is de shock en de angst dat door mijn lichaam heen raast dat ik niet eens normaal meer mijn stem kan verheffen. Ik word opzij geduwd door een strijdlustige Lizzy, maar zelfs haar lukt het niet om haar man te kalmeren. De zusters moeten er aan te pas komen en ik haal diep adem. Lizzy stelt een vraag die me af doet vragen of ik npg wel van Ava hou. Ik hou nog wel van Ava, maar niet meer op die hartstochtelijke manier. Mijn hart heb ik zonder het te weten lang geleden al verloren aan de man die daar voor me staat. Alles valt nu op z'n plek, en ik moet het tegen Louis zeggen, maar ik ben ook bang voor een afwijzing. Ik, die stoere politie agent die bang is voor de reactie van zijn minaar. Ik hoor Louis zeggen dat hij nog wel van haar houdt, maar sat het anders is dan vroeger. Een pets klinkt door de nu stille gang en ik besef dat ze hem heeft geslagen en ik wil hem beschermen tegenover haar. 'Hou op'! Zeg ik dan hard en voordat ik me dan kan tegen houden, duw ik Lizzy aan de kant en neem ik Louis' gezicht tussen mijn handen en zoen hem passievol. Ik kan nu niet meer terug en ik hoor Lizzy naar adem happen. Ze is boos, woest, maar ik kan daar nu niet mee zitten. Ik hoor de stem van mijn zoon, hij heeft me nodig en ik laat Louis los 'Ik hou van je' fluister ik hem nog toe en ik streel teder over z'n wang en ik ben me ervan bewust dat iedereen kan mee genieten, maar ik meen het dat ik van hem houd. Ik glimlach voorzichtig naar hem en ik draai ne nu om, om dan toch naar Kevin te gaan, om hem onder ogen te komen en zijn vragen te beantwoorden, want hij heeft recht op de waarheid. 'Hey buddie' zeg ik dan zachtjes tegen hem als ik de kamer binnen loop en naast hem ga zitten. Ik zucht en knak met mijn vingers. 'Je zal wel een heleboel vragen hebben huh'? Ik zie dat hij zuurstof krijgt en dat hij dicht tegen Jessie aan zit en ergens ben ik toch wel blij dat Jessie het hart van mijn zoon heeft.


    'Darling, just hold on'

    Jessie Connor Tomlinson
    Ik kon nauwelijks bevatten wat er allemaal gebeurde, op dit moment en alles daarvoor. Misschien kwam het omdat ik nog erg wazig was, maar alles ging gewoon zo snel en ik kon het allemaal niet meer bijhouden. Voor heel even sloot ik mijn ogen om alles op een rijtje te kunnen krijgen. Gisteren was me nog duidelijk, te duidelijk. Vandaag een stuk minder, maar het was me wel bijgebleven dat bleek dat mijn vader vreemd ging. Het kon niet kloppen, het moest wel een fout zijn, zoiets zou hij mijn moeder, ons, nooit aandoen. En als het wel zo was moest ik nog een niet bepaald vriendelijk gesprek met hem voeren. Ik schudde mijn hoofd toen ik Kevin iets hoorde vragen en keek hem aan. "Als ik het had geweten had ik je dat echt wel verteld," mompelde ik. Dat was iets wat ik hem nooit zou onthouden, zelfs al had ik eerder dingen voor hem verborgen gehouden maar dat was om mijn eigen egoïstische redenen, dit ging ons beide aan. Met moeite en pijn drukte ik mezelf overeind in het bed, mijn armen vonden dat niet echt leuk maar anders ging het niet lukken. Ik keek naar onze ouders die buiten de deur stonden, mijn moeder was helemaal overstuur en ik keek geschokt toe dat Harry haar zomaar tegen de muur drukte en mijn vader kuste. "Serieus?" bracht ik uit. Dit was niet alleen al een grote klap, het was nergens voor nodig om zout in de wond te wrijven. Met een dodende blik keek ik naar de man die de kamer binnenkwam. Ja, hij had mijn leven gered, maar dat was al tegen mijn wil in geweest en nu was uitgekomen dat hij mijn vader ertoe aanzette mijn moeder te bedriegen. Ik kon helemaal niets positiefs opbrengen voor hem, als Freddie er nou maar was. Zij durfde tenminste te zeggen wat ik dacht, want wij dachten bijna altijd hetzelfde. Zonder het echt door te hebben wreef ik over mijn polsen en hield Harry nauwlettend in de gaten. Mijn hoofd bonkte als een bezetene, maar dat betekende niet dat ik niet op mijn eigen stille manier vijandig over kon komen zonder iemand te beledigen.


    Because I love him, do I need another reason?

    Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
    De vraag is of hij nog van me houdt. Een hele simpele vraag. Houd hij nog van mij? Met mijn handen in mijn zijde sta ik voor hem en ik kijk hem recht aan en ik probeer de emoties in z'n ogen te lezen. Hij houd nog van me, brengt hij dan uit, maar het zinnetje wat hij daarna zegt, baart me zorgen en voordat ik het weet heb ik hem een klap in z'n gezicht gegeven. Ik kijk hem aan met een dodelijke blik, maar ik word dan omver geschoven door de man die mijn man zover heeft gekregen een affaire met hem te beginnen. Louis is geen homo, nooit geweest. Het komt allemaal door hem. Hij zoent hem en ik hap naar adem en ik kan geen woord uitbrengen. Hoe durft hij me zo ten overstaan van de hele gang ten schande te zetten. Het zal nu wel door het hele ziekenhuis gaan. Lizzy Tomlinson, bedrogen door haar man, notabene met een andere man. Harry gaat weg en ik kan Louis alleen maar aanstaren. ''Waarom'? vraag ik hem dan en ik voel de tranen in mijn ogen branden. 'Heb je genoeg van me'? Er glijd een traan naar beneden en verwoed wrijf ik hem weg, maar ik kan niet verhinderen dat er nog meer tranen naar beneden glijden. Ik hef mijn hand op en sla hem nog een keer. 'Wij horen bij elkaar en ik wil dat je tegen Harry zegt dat het voorbij is tussen jullie, je houd niet van hem, je houd van mij en je hoort bij mij' vertel ik hem, 'En desnoods gaan we naar therapie' Dit huwelijk moet slagen, ik wil niet van Louis scheiden. Ik bedenk me dat Freddie alleen op haar kamer is en ik moet nu naar haar toe, voordat ze alles hoort. 'Ik ga naar Freddie' zeg ik met een brok in mijn keel en ik draai me om en loop van hem weg. Ik ga naar Freddie's kamer en het zal wel aan me te zien zijn dat ik gehuild heb en dat ik boos ben geweest, maar ik heb de puf niet meer om mezelf een beetje te fatsoeneren. 'Hey' zeg ik tegen het meisje en ik herinner me vaag het gesprek met Louis en Niall. Mijn dochter is met hem naar bed geweest, toen ze nog minderjarig was. Ik heb geen zin meer om ook nog boos op haar te worden, al zal dat wel op een later moment gebeuren. 'Zal ik je naar Jessie brengen? Hij zal het vast leuk vinden je te zien' Ik probeer naar haar te glimlachen, maar dat mislukte en het is een scheve grijns. Ik laat het maar zo. Ze zal ook wel door hebben dat er veel aan de hand is.


    'Darling, just hold on'

    Kevin Styles
    Jessie wist er blijkbaar evenveel van als ik. Ik bleef nog even liggen en keek toe naar wat er allemaal wel niet gaande was op de gang. Ik snapte er echt niets meer van, al kon dat ook komen doordat ik nog altijd iets licht in mijn hoofd was door het zuurstoftekort, wat nu door de buisjes in mijn neus langzaam werd bijgevuld. Ik piepte zacht om mijn vader, maar hij leek niet te reageren, maar na even kwam hij toch naar me toe. Ik keek naar mijn vader die naast me kwam zitten. Hij had vast ook geen makkelijke dag en nu ik eenmaal gekalmeerd was, vond ik het ook heel moeilijk om ook nog eens op mezelf gericht te blijven. Ik schrok even bij het kraken van zijn vingers, omdat het plots flink geluid maakte. Ik pakte met een zwak handje zijn hand en hield die vast. "Hey." zei ik zacht. Hem hardop in zijn gezicht papa noemen vond ik nog erg moeilijk. Dat zou wel tijd gaan kosten. Ik knikte bij zijn vraag en haalde een paar keer diep adem, om niet weer zonder adem te komen zitten als ik begon te stressen. "Hoe lang is het al gaande? Hoeveel jaar? Ben je hierom nooit meer thuis? Is mama hierom nooit meer thuis? Weet mama het überhaupt? Betekent dit dat Jessie vroeger of later mijn broer wordt?" Ik had nog veel meer vragen, maar ik merkte dat ik bij de laatste vraag weer in ademnood begon te komen en in paniek begon te raken. Ik liet mijn ogen even naar Jessie glijden, die duidelijk problemen had met zich inhouden. Ik vond het enorm moeilijk dat mijn vader vreemdging, maar ik was verre van close met mijn familie, had me er nooit echt thuis gevoelt, waardoor het opbreken van mijn familie toch minder hard aankwam dat me bij hem leek, de jongen die een lieve warme familie had. Mijn grootste angst was dat nu onze vaders een relatie bleken te hebben, die van ons werd verboden, of werd verbroken, omdat het niet mocht, of te ongemakkelijk was. Ik wilde Jessie echt niet kwijt, nooit niet, want dan zou dit niet de witte bekleding zijn waarin ik zou liggen. Mijn bleke huid had genoeg tekens van het feit dat ik al een hele hoop keren op de rand van een 6 voet diep gat had gestaan. Nu hoopte ik dat het nooit meer zou gebeuren, zelfs al was ik daar nog niet erg zeker van.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles.
    Ik maak me los van Louis, want mijn zoon roept me. Ik kijk Louis nog even aan en ik glimlach een beetje en ik draai me dan om en loop de kamer toe waar mijn zoon en zijn vriendje in liggen. Ik begroet ze zachtjes en ik ga naast het bed zitten. Ik negeer de vijandelijke blik van Jessie, die ik overigens heel goed kan begrijpen. Ik knak met mijn vingers en dan pakt Kevin mijn hand vast en begroet me wat zwakjes. Ik knijp zacht in zijn hand en zeg dan dat hij vast heel veel vragen voor me heeft. Vragen die ik naar alle eerlijkheid zal beantwoorden, ook al zijn het misschien antwoorden die hij niet wil horen. Hij knikte en haalde toen diep adem om daarna een hele stortvloed aan vragen op me af te schieten en ik knipper en ik wacht tot hij klaar is met uitrazen. 'Rustig maar, ik zal op al je vragen antwoord geven' vertel ik hem, als ik merk dat hij weer in ademnood begint te raken en ik knijp opnieuw in z'n hand. 'Louis en ik hebben al twee jaar een..affaire' vertel ik hem en ik knik, 'Het is een van de redenen dat ik zo weinig thuis ben, je moeder en ik, ik denk dat je wel kan zeggen dat we uit elkaar zijn gegroeid' Ik bijt op m'n lip en ik denk aan Ava die ergens thuis is of ergens anders god mag weten waar en ik zal het haar ook nog moeten vertellen. 'Je moet niet denken dat ik niet meer van je moeder hou, ik hou nog heel veel van haar, maar die spark is er niet meer, niet meer sinds..Louis en ik iets zijn en nee, je moeder weet het niet, nog niet' vertel ik mijn zoon. Het is moeilijk om zo open en eerlijk tegenover hem te zijn, maar vroeg of laat was het toch wel uitgekomen en kan het maar beter nu gebeuren. 'Ik wil nog niet op de zaken vooruit lopen' geef ik antwoord op zijn laatste vraag, 'Ik weet niet wat Louis wil, maar stel dat zoiets zou gebeuren, dan worden jullie stiefbroers' Ik knik en kijk naar de twee. 'Maar ik juich jullie relatie van harte toe, god, het zou zo hypocriet en egoïstisch van me zijn als ik jullie relatie zou verbieden, dat ik er op tegen ben' Ik kijk naar Jessie. 'Ik snap dat je boos op me bent, ik voel het en ik zie het aan je. Liefde is niet de verklaren en jij en Kevin zijn ook op een dag verliefd geworden en ik kan er niks aan doen dat ik verliefd op je vader werd, dat gebeurt nu eenmaal' Ik bijt op m'n lip en zucht. Het zullen vast niet de laatste vragen zijn en dan moeten Louis en ik ook nog eens goed met elkaar praten.


    'Darling, just hold on'

    Louis William Tomlinson.

    Dat ik zeg dat ik nog wel van haar hou, maar dat het anders is, maakt Lizzy duidelijk niet erg blij, dat maakt de klap in mijn gezicht wel duidelijk. Natuurlijk vind ze het niet leuk om te horen. Maar wie wel zegt dat ie van iemand houd is Harry en hij zegt dat hij van mij houd, maar niet voor hij me passievol gezoend heeft, zo in het gezicht van mijn vrouw. Ik ben gechoqueerd, uiterst gechoqueerd en ik heb geen idee wat ik moet zeggen. Zowel tegen hem als tegen mijn vrouw. Door haar woorden voel ik me eigenlijk alleen maar slechter, ze wilt serieus verder, ze is wanhopig verder te gaan. Dat kan toch niet zomaar, na al die tijd met Harry? En hou ik van Harry? Als ik ook van Harry hou kan ik niet met haar verder, ik ga niet langer doen alsof, dat is niet eerlijk. Maar het ding is, ik weet dat ik van Harry hou, dat weet ik eigenlijk al een hele tijd. En dat maakt dit het ergst, wetend dat ik mijn vrouw moet verlaten. Maar dat gaat zo moeilijk worden, misschien is het niet zo als vroeger, maar ik hou nog wel van haar, ze is nog altijd rustig waar ik druk ben, ze houd mijn vuur in bedwang, om het zo maar te zeggen. Misschien kan ik weer van haar leren houden, maar dat had al oneerlijk geweest zonder die gevoelens voor de krullenbol, laat staan met. Ik slik en blijf daar staan, heel stom, maar iets beters kan ik niet doen. Daarvoor ben ik te ver in gedachten verzonken.

    Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

    In de tijd dat haar moeder weg was had Freddie een zuster met wat vage gebarentaal om pen en papier gevraagd, daarna had ze nog meerdere malen geprobeerd te praten, maar het enige wat eruit kwam was die piep, dat kuchje, dat gekke geluid, wat dan ook, en zelfs dat koste haar een hele hoop moeite. Het duurde een tijdje voor haar moeder terug kwam, het duurde achterlijk lang. En toen ze eindelijk terug was was er iets aan de hand, Freddie was niet gek, ze kon het zien. Er was ook iets met het 'hij zal het vast leuk vinden je te zien'. Ging haar meoder niet naar Jessie om te vragen of ze mocht komen, of om hem hierheen te brengen? Wat heeft ze daar dan gedaan? Vast niet alleen kijken of hij er was, want waar zou hij anders zijn? Hij zit op de psychiatrische afdeling, logisch dat hij dan vrij is om te gaan en staan waar hij wilt na een zelfmoordpoging. Ze kon natuurlijk kijken of het mogelijk was, maar er was iets gebeurd, dat was duidelijk. Toch knikte ze enkel naar haar moeder en een zuster hielp haar de rolstoel in. Ze had dan niet lang in coma gelegen, maar haar lichaam was wel een beetje overhoop en voornamelijk door die enorme hoeveelheid drugs die ze had genomen en dan ook nog eens van alles door elkaar, in combinatie met alcohol, al was dat maar een heel klein beetje. Het was een soort van stom, wat ze gedaan had, maar ze was gewoon in paniek geweest, ze had nu wel geleerd dat ze voortaan minder pillen bij de coke moest nemen, maar verder ging het altijd oké. Ze was gewend veel en vaak te nemen, de pillen waren nu gewoon het probleem geweest, dat was het.


    Reality's overrated.

    Jessie Connor Tomlinson
    Geïrriteerd en boos keek ik naar de man die de oorzaak was van zoveel ellende. Ik was niet het type dat zijn mond opentrok en letterlijk zei wat hij dacht, dat was meer mijn zus, maar ik kon altijd proberen hem dood te staren. Op dit moment had ik er spijt van dat ik gisteren niet had doorgezet, dan had ik dit nooit geweten en kreeg Harry niet zoveel lof die hij niet verdiende. Aan de andere kant, ik was er nog en ik moest mijn moeder steunen hierin, vandaag was al zwaar genoeg voor haar geweest en het ging alleen maar erger worden. Hij en mijn vader verdienden niets van die steun, absoluut niets. Ik was verschrikkelijk hypocriet en dat wist ik, ik kon er niks aan doen dat ik kwaad op hem was en daarbij had ik een tussenweg gevonden waar verrassend genoeg mee ingestemd was. Mijn vingers gleden licht over het verband op mijn onderarmen terwijl ik in stilte naar het gesprek luisterde. Twee jaar, twee verdomde jaren dat ik blind was geweest. Vandaar dat mijn vader niets had gemerkt, hij had het veel te druk gehad. Met iedere seconde raakte ik hier gefrustreerder van en volgens mij was dat te merken op de monitoren. Zelfs toen Harry zei dat hij niks tegen onze relatie had lachte ik schamper, alsof hij het überhaupt kon gaan verbieden, alsof dat ging lukken. Daarna richtte hij zich tot mij en kon ik niets anders dan hem vuil aankijken. "Laat hem hierbuiten, het is onze schuld niet. Het kan me niet schelen dat u verdomme verliefd op hem bent geworden, wees zoveel verliefd als u wilt. Wat me wel kan schelen is dat u vreemd bent gegaan, het niets eens op een waardige manier hebt afgesloten en het achter de rug van uw nietsvermoedende vrouw te doen die van u houdt. Dat u niet eens lef genoeg had om het te bespreken als een volwassene, want dat ben u toch? Daar lijkt het anders niet op, agent. En dan ook nog eens zuur erbij te gooien door mijn vader te zoenen voor de neus van mijn moeder! Denkt u ooit wel eens aan de gevoelens van een ander? Hoe zij zich nu voelt? Vind u dat normaal? Nogmaals, ik heb niks tegen de liefde, maar wel tegen de manier waarop het gebruikt en misbruikt wordt," spuwde ik hem in een keer toe. Onbewust waren de licht aanrakingen over verband krassende nagels geworden, dat deed ik altijd als iets me teveel werd. Ik liet me nooit zo uit over hoe ik me voelde, maar dit ging niet alleen om mij, dit ging om veel meer mensen die het verdienden met respect behandeld te worden.


    Because I love him, do I need another reason?

    Kevin Styles
    Ik luisterde in stilte naar mijn vader. De tijd dat het al gaande was sloeg me zo hard als een klap in mijn gezicht, dat de rest maar langzaam binnenkwam. Het was erg moeilijk te bevatten. Mijn vader had al twee jaar een relatie, buiten zijn huwelijk met mijn moeder om, met de buurman. Sinds die tijd hield hij al niet meer van mijn moeder, niet op de juiste manier in elk geval. Mijn moeder wist intussen nergens iets vanaf. Nu was ik wel wat emotioneel afstandelijker van mijn familie dan Jessie, en reageerde ik ook minder heftig, maar toch was het niet leuk om te horen. Als hij zich tot mijn vriendje richt zag ik aan de kwetsbare jongen al dat het mis zou gaan. Zijn handen klauwde letterlijk aan zijn armen, iets wat ik echt niet aan kon zien. Alles wat hij zei was meer dan waar, dat was het punt niet, en ik ging mijn vader ook echt niet verdedigen, maar het was niet alleen de schuld van mijn vader. Als hett echt al zo lang duurde had zijn vader evenveel schuld. Toch wilde ik eerst de jongen stoppen met zichzelf pijn doen, voor ik hem daarmee comfronteerde. Ik klom met moeite uit mijn bed en wist net de rand van zijn bed, op wiebelende beentjes te berijken, voor het snoer van de zuurstof me tegenhield. Met mijn kleine handjes nam ik zijn handen beet. "Niet doen, Jess." zei ik zacht. "Weet je nog wat ik je heb gezegt even geleden? Elke keer als je jezelf pijn doet, doe je mij pijn, en elke keer als je je eigen lichaam schade toebrengt, breng je mijn lichaam schade toe." zei ik zacht, haast ademloos. Lopen en zelfs staan waren enorm zwaar voor me op dit moment. "Wat mijn vader heeft gedaan is verschrikkelijk, niet goed te praten, onvergefelijk. Maar de jouwe heeft precies hetzelfde gedaan. Hij heeft ook achter de rug van onze moeders om jaren lang seks gehad met een ander." zei ik niet om het erger te maken, maar om zijn woede iets te sprijden. Zoveel intense haat en woede op een persoon richten was namelijk niet gezond voor zowel de verstuurder als de ontvanger. Ik bracht zijn handen heel voorzichtig iets naar boven en gaf een kus op zijn ringvingers. "Kunnen we niet gewoon knuffelen en slapen, en de volwassen dit laten oplossen? Ondanks dat het onze vaders zijn, zijn het niet onze problemen, maar die van hun." zei ik zacht, voor ik nog even naar mijn vader keek. "En jij gaat het nu aan mama vertellen. Het kan me niets schelen wat je wil gaan doen of hoe erg je er tegenop ziet. Je bent een ploert en je verdient het dat ze je daarvoor uitmaakt." beet ik hem toe, waarna ik fysiek compleet uitgeput en buiten adem op de stoel naast het bed van Jessie viel.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles.
    Ik geef antwoorden op de vragen van Kevin, vertel hem dat Louis en ik al twee jaar lang een affaire hebben, dat zijn moeder en mijn vrouw het niet weet en dat ik het haar nog moet vertellen. Ik vertel dat ik hun relatie zal accepteren en dat ik best snap dat Jessie boos op me is, dat Kevin boos op me is. Dan kan Jessie zich niet meer inhouden en vertelt me op de nog meest nette manier hoe hij over me denkt en ik hoor hem aan en ik schaam me een beetje dat ik me zo heb laten gaan en ik verwacht niet dat Kevin het voor me op zal nemen. Natuurlijk niet, dat kan en mag ik ook niet eens bellen. Kevin stapt snel uit bed en ik wil hem al vertellen dat hij dat niet mag, dat hij in bed moet blijven liggen, maar hij is al bij Jessie en zegt wat dingen tegen hem en zegt dat ik Ava moet bellen. Niet straks, maar nu. Natuurlijk zie ik er tegen op. Ik heb geen zin in een huilende vrouw aan de telefoon, maar het zal toch moeten. 'Ik ga haar nu bellen' vertel ik hem zacht en ik pak mijn telefoon en loop naar de deuropening waar ik blijf staan. Zo kan Kevin toch nog het gesprek mee volgen. Ik zoek het nummer op van Ava en laat de telefoon over gaan en als ze opneemt, vertel ik haar dat ik haar ergens over moet spreken. Aan de andere kant van de lijn is geruis te horen en het lijkt wel alsof er iets word opgeroepen. Het lijkt ook wel alsof ze haast heeft. 'Ava, waar ben je'? vraag ik haar voorzichtig en dan krijg ik te horen dat ze op het vliegveld staat en dat ze naar haar familie gaat en dat ze niet weet wanneer ze weer terug komt, maar iets in mij zegt ze dat ze misschien wel helemaal niet meer terug komt. 'Maar..waarom'? En dan komt er een hele stortvloed aan woorden uit de telefoon en komt het erop neer dat ze niet meer van me houdt en dat ze het allemaal al weet. Ik moet me vast grijpen aan de deurpost en het voelt alsof al het bloed uit mijn lichaam weg trekt. 'En de kinderen dan, je kan ons hier niet achter laten' Ik verhef mijn stem met de eerste zin en als ik kijk naar Kevin, verzacht mijn stem weer. Ze vind dat ik het maar moet uitzoeken en dat ze nu moet ophangen omdat ze haar vliegtuig moet halen. 'Maar..' Ik praat tegen de leegte. 'Ava..'? vraag ik gebroken, maar geen antwoord. Ze is weg en ze wist het eigenlijk al. Hoelang, geen idee? De tranen branden in mijn ogen en ik zie een eindje verderop Louis staan, maar ik vind de kracht niet om naar hem toe te lopen en ik leun maar tegen de deurpost aan.


    'Darling, just hold on'