Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic 2 - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]

• Overige Buurtbewoners



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Nu verder •
Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Hij voelde zich een gebroken man, en in feite was dat misschien ook wel zo. Nu hij het met Alexis had gedeeld, kwam de klap nog groter aan over het feit dat hij niet lang meer had te leven. Hij liet haar de potjes met z'n medicijnen zien en hij begon zachtjes te huilen en liet van uitputting z'n hoofd vallen. Ze omhelsde hem, heel even en daarna veegde ze zijn tranen weg. Iets wat hem toch wel wat goed deed. Ze stond op en zonder iets te zeggen verliet ze de kamer en verward keek hij haar na, maar zuchtte toch wel een beetje van opluchting toen ze terug kwam met een glas water voor z'n medicijnen. 'Dank je' fluisterde hij schor toen hij het glas aanpakte en uit alle potjes een paar pillen pakte. Een voor een stopte hij ze in z'n mond en dronk ze weg met wat water. Hij hoorde haar vragen hoelang hij het al wist en deze vraag had hij al wel een beetje verwacht. De eerste keer dat hij bloed in z'n ontlasting ontdekte, het ging als een waas bij hem voorbij. 'Iets meer dan een jaar' zei hij toen schor, 'De chemo sloeg niet aan en sindsdien..' Hij viel stil en hij moest hard op z'n lip bijten om niet opnieuw te gaan huilen, al brandde de tranen in z'n ogen. Hij keek haar aan en hij slikte. 'Het spijt me zo' fluisterde hij gebroken, 'Ik had het je moeten vertellen' Hij zou het begrijpen als ze boos op hem zou worden, maar ze bleef zo kalm, zo griezelig rustig, maar van binnen moest ze in paniek zijn. 'Het spijt me zo' zei hij nog een keer en hij keek weg en hij staarde naar z'n voeten en zijn hand zocht de hare en toen hij die vond, kneep hij daar zachtjes in. Want hij wilde iets om vast te kunnen houden en haar hand was het enige wat hij kon vast houden op dat moment.

---

'Darling, just hold on'

Harry Styles.
Met een harde klap gooide ik de deur achter me dicht van Kevins's kamer. Ik was woest, woest omdat ik het niet gezien had hoe het met Kevin ging, woest omdat hij gelijk had en dat ik te trots was om dat toe te geven. Woest omdat ik mijn huwelijk aan het verkloten was. Ik was gewoon woest op mezelf. Met grote stappen beende ik de afdeling af en liep ik richting de ziekenhuis tuin en ik ging op zoek naar de grote eik, ergens in het midden van de tuin. Toen ik hem gevonden had, zag ik dat Louis er nog niet was en zuchtend liet ik me er tegen aan vallen en wachtte ik op Louis. Ik sloot heel even mijn ogen en toen hoorde ik een begroeting komen van een bekende stem en ik opende mijn ogen weer en ik zag Louis staan. Hij leek er net zo slecht uit te zien als mij. Ik glimlachte wat onzeker naar hem. 'Hoi' zei ik zacht en ik deed een stap naar hem toe en ongemakkelijk keek ik hem aan. Toch besloot ik hem een knuffel te geven en ik streelde over z'n rug en ik kuste hem op z'n wang. Was er iets veranderd tussen ons? Ik had er geen idee van, maar ik wist niet wat hij met z'n vrouw besproken had, waarschijnlijk niks. Maar gisteren was zo'n hectische middag en avond geweest. 'Zijn we oké'? vroeg ik hem wat aarzelend. Ik had geen idee of hij verder wilde, maar als we dat deden, moesten we het nog voorzichtiger aan gaan doen. Ik hield hem nog steeds vast in mijn armen en ik knuffelde hem nog steviger. 'Wil je..doorgaan'? vroeg ik hem aarzelend, 'Met ons? Er zijn nu wel wat dingen veranderd' Ik beet op m'n lip en drukte een snelle kus op z'n lippen. Als hij er nu zou mee zou willen stoppen, dan zou ik dat niet eens als een verassing zien, dan zou ik het wel begrijpen. Dan moest hij het maar zeggen, want nu werd er sowieso over hem en mij geroddeld in dit toch al kleine dorp.

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Schor bedankte hij haar en nam zijn medicijnen in, waarna hij vertelde en zei dat het hem speet. Al een jaar, hij eist het al ruim een jaar en nu pas vertelde hij het. Het deed ppijn, maar ze begreep het ook - ze wist naar al te goed hoe moeilijk geheimen te vertellen waren. Daarbij, het ging nu niet om haar, het ginh om hem. Ze liet hem haar hand pakken en voorzichtig knuffelde ze hem weer. "Het geeft niet," zei ze zachtjes. "We gaan proberener nog een paar mooie maanden van te maken," ze sprak kalm. Maar ze wist het niet. Ze wist niet wat ze zonder hem moest. Ze kon niet zonder hem en ze had geen idee hoe ze verder ging als hij er niet meer was. Maar nu moest ze hem steunen, ze kon niet zelf instorten, ze moest sterk zijn. Ze kon rustig blijven als ze met de kleinste dingetjes van het hart bezig was, ze kon dit. Haar hand wreef zacht en geruststellend over zijn rug. Ze moest de tranen uit haar ogen knipperen. Nee, nee, niet huilen, sterk zijn. Ze voelde zich stom dat ze nooit wat door had gehad. Hoe zwaar moet hij het gehad hebben met dit geheim rustend op zijn schouders? Het moest verschrikkelijk voor hem zijn. De behandelingen, alleen. Er kwam nog een vraag door haar heen, hoe gingen de kinderen het doen zonder vader? Hij was de stabiele factor, aan haar hadden ze niet zoveel. Ze kookte, ze maakte schoon, maar er waren dagen zat dat ze nog niet eens boodschappen kon doen. De honden uitlaten had ze nog nooit alleen gedurft. Liam hield het gezin draaiende. Maar nu was haarbgrote zorg hoe ze dit draagbaar voor hem moest maken, hoe ze hem toch nog een goedeaatste tijd konden geven.

---

Reality's overrated.

Liam Payne.
Hij verontschuldigde zich, tegenover, wel twee keer. Hij wilde het blijven zeggen, maar daarmee kon hij zijn eigen verdriet niet weg nemen en hij kon dat ook niet met haar verdriet. Want dat ze verdrietig was. dat voelde hij gewoon door z'n hele lijf. Dat ze nu zo zakelijk bij hem was, dat zei helemaal niks. Ze knuffelde hem en hij knuffelde haar, zo strak en stevig dat hij haar eigenlijk nooit meer wilde loslaten. Ze vertelde hem dat het niet gaf en dat ze er nog een paar mooie maanden van gingen maken en z'n hart verkrampte. want hij wilde nog niet dood. Hij was pas eenenveertig, nog in de bloei van z'n leven. Hij hoorde dood te gaan, ergens in de negentig, als z'n leven op was. niet over een paar maanden al. 'Hoe kan je zo kalm blijven'? vroeg hij haar toen voorzichtig. 'Hoe doe je dat'? Hij streelde door haar haren en bleef haar vasthouden. 'De kinderen..hoe..'? Hij viel stil, de kinderen, ze moesten het ook weten. Ze zouden verdrietig zijn, boos misschien wel, dat hij het zolang voor ze verborgen had kunnen houden. 'Volgende week..dinsdag, dan heb ik een afspraak met de dokter..Wil je mee'? vroeg hij haar toen zacht en hij liet haar voorzichtig los en hij pakte haar hand deze keer vast en streelde door over heen. De pijn in z'n lichaam begon al iets af te zwakke, een teken dat z'n medicijnen begonnen te werken. Hij leunde iets naar haar toe en leunde met z'n voorhoofd tegen de hare en hij keek haar in haar ogen. 'Ik hou van je, altijd' Ik beet op m'n lip en streelde zacht over haar gezicht en heel even zuchtte hij.

---

'Darling, just hold on'

Jessie Connor Tomlinson
Ik keek op toen ik Kevin de kamer in zag lopen en glimlachte even. Hij zag er nog net zo erg uit als ik dat waarschijnlijk was, wat niet veel goeds voorspelde. Liefdevol gaf ik een kneepje in zijn hand zodra hij op adem gekomen leek te zijn en naar me opkeek. Als je het zo bekeek ging het duidelijk wat tijd kosten voor we beide genoeg hersteld waren om ook maar echt plannen te maken om weg te gaan. "Jup, ze weten ook van geen ophouden hè?" zuchtte ik bij zijn vraag en de kus die hij op mijn hand drukte. Met enige moeite draaide ik mezelf op mijn zij en aaide met mijn vrije hand door zijn haren terwijl ik luisterde naar wat hij te zeggen had. Ik was het gedeeltelijk met hem eens, in ieder geval met dat we op deze manier niet zomaar weg konden gaan. "Ik denk dat mijn moeder het wel begrijpt, of het op z'n minst probeert te begrijpen. Als ik haar was -was ik ook in paniek geraakt. Volgens mij is het niet zo dat ze geen moeite willen doen, maar dat het nu zo in hun gezicht wordt gegooid wat ze de afgelopen jaren over het hoofd hebben gezien dat ze bang zijn het erger te maken. Ze willen ons gewoon niet kwijt en voor zover zij in kunnen schatten is dit hun beste kans om dat voor elkaar te krijgen," zei ik stilletjes en keek hem bezorgd aan. Hij zag er echt niet goed uit, waardoor ik me afvroeg waarom ze hem überhaupt van zijn kamer af hadden gelaten. "Misschien worden we wel kamergenoten," glimlachte ik kleintjes, dat was misschien een van de weinige positieve dingen op het moment, al kon het natuurlijk ook heel goed gebeuren dat we alsnog gescheiden werden. De bezorgdheid om mij in zijn stem deed me glimlachen, zeker omdat hij Ezra erbij betrok en ik wist hoe hij daarover dacht. "Je bent lief, maar ik heb gewoon geen honger. Een keer ontbijt overslaan kan geen kwaad en ik ben bang dat het er anders toch weer uit komt," mompelde ik, voor ik wat naar achteren schoof en op het bed klopte. Ik wilde hem gewoon even dichtbij me hebben en gister leek hij het toch niet zo erg gevonden te hebben om bij me te liggen, dus hopelijk konden we dat erin houden, want het was wel prettig als hij af en toe een nacht bij mij door kon brengen en andersom.

---

Because I love him, do I need another reason?

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ze verliet Jessie's kamer en begroette de jongen van Styles. Ze voelde zich wel een beetje schuldig, dat ze het nooit had gezien dat er wat aan de hand was, met haar twee oudste kinderen. Maar als gisteren niet was gebeurd, dan had ze het nu nog geweten. Ze was dankbaar dat Harry Styles zo snel haar zoon had kunnen helpen, maar ze begreep niet dat hij er al had kunnen zijn voor de ambulance en de andere politie mannen. Ze had eigenlijk geen idee of Louis en hij vrienden waren, ze had ze eigenlijk nooit echt samen gezien. Ze zou het hem toch nog eens vragen. Somaiya was ze ook dankbaar, dankzij haar snelle optreden, was Freddie naar het ziekenhuis gebracht, ze had nog geen tijd gehad om haar te bedanken, maar dat zou ze vandaag wel doen. Ze liep naar de afdeling waar Freddie lag en ze was niet alleen, Louis was daar ook en heel even dacht ze dat hij schrok toen hij haar zag, maar hij herstelde zich snel. Ze knikte snel toen hij haar vroeg of ze bij Jessie was geweest. 'De jongen van Styles is nu bij hem' zei ze tegen hem toen hij aanstalten leek te maken om de kamer uit te lopen. Hij kuste haar vlug op de wang en zei haat gedag. 'Blijf je niet'? Vroeg ze teleurgesteld, maar hij leek haar niet te horen en was al verdwenen voordat ze er verder nog iets over kon zeggen. Het werd stil, op het piepen van de hartmonitor en het druppelen van het infuus na. Ze draaide zich om naar haar dochter en ze beet harder op haar lip. 'Freddie'? Natuurlijk kreeg ze geen antwoord, hoe kon dat ook als haar dochter in coma lag. Ze pakte de stoel en ging naast het bed zitten. 'Je moet wakker worden lieverd' ze aaide voorzichtig over het haar van haar dochter, over dat kobaltblauwe haar waar ze zich nog zo druk om had gemaakt. 'Mama houdt van je, ook al denk je misschien van niet' ze had wel eens ergens gelezen dat een coma patiënt alles kon horen in zijn slaap, en ze hoopte dat ze hiermee Freddie kon wakker maken.

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Ze dacht na, hoe ze zo kalm bleef? ze wist het niet. Het moest met haar werk te maken hebben, maar ook gewoon het feit dat ze haarzelf maar toe bleef spreken rustig te blijven. Ze kauwde aan de binnenkant van haar wang en haalde haar schouder op, ze was ook gewoon verdoofd. Ze zou vanzelf instorten, er kwam een moment, dat wist ze. Hij begon over de kindere. "Wanneer wil je het ze vertellen? Ze moeten het weten, Liam." Toen hij vroeg over de afspraak knikte ze. "Natuurlijk.' Ze wou hem steunen door de moeilijke tijd, door zijn laatste tijd, deze gedachte deed Alexis slikken, hopend de brok weg te werken. "Ik hou ook van jou," antwoorde ze zachtjes. Haar ogen werden weer waterig en opnieuw probeerde ze het weg te knipperen. Hoe ging ze hem ooit missen? Hoe ging ze dit ooit missen? Het idee dat hij er in zes, hoogstens zeven, maanden niet meer was -was ondragelijk. Ze moest nogmaals slikken. Wat kon ze zonder hem? Ze was niemand, zonder hem was ze helemaal niemand, niks, noppes, nada. Ze wou huilen, maar dat mocht ze niet, dat kon niet, niet nu. Het begon haar steeds meer te bezinken en het viel haar steeds zwaarder. Het was echt, hij ging echt dood, en er was niks tegen te doen.

---

Reality's overrated.

Kevin William Styles
Ik luisterde stilletjes naar Jessie. Zijn moeder was blijkbaar niet boos op hem geworden. Ik zuchtte zacht, wat toch wel wat pijn deed, ondanks de duidelijke effecten van de morfine in mijn systeem. Jessie bleef gelukkig wel positief tegenover me en de situatie. Hij was echt veel te lief voor me, zelfs al was ik wel bezorgd om het feit dat hij niet had gegeten van zijn ontbijt. "Als het maar niet vaker gebeurt, want je bent al mager." mompelde ik zacht. Zelf was ik zeker ook niet dik, maar ik had wel gegeten vanochtend. Ik keek naar hem op en kroop met wat moeite naast hem op het bed. Ik krulde me op tegen hem aan en liet mijn handen op zijn borst rusten. "Het enige wat mijn vader nog heeft gedaan is tegen me gillen, me dwingen de kast uit komen, en koken van woede. Hij zegt dan wel dat hij om me geeft, maar hij wil niet eens naar me luisteren." mompelde ik zacht. Een zachte snik verliet mijn keel. Net was ik er boos om geworden, maar nu ik er beter over dacht, en een ander alternatief zag, deed het eigenlijk alleen maar pijn. Ik had nooit echt een vaderfiguur gehad, sinds Aaron in de pubertijd kwam, en ik was nooit een moederskindje geweest. Daarbij was ze altijd druk met andere dingen dan ik. Ze was nog niet eens langs gekomen in het ziekenhuis. Mijn zus had ik ook niets aan, dus ik snapte ook niet waarom ze het vreemd vonden dat ik in een diepe afgrond was gevallen. Ik had gevraagd om liefde, en zelfs die kon ik niet van hem krijgen. Het snikken werd langzaam steeds erger. "Is een beetje liefde dan te veel gevraagd." snikte ik, terwijl ik me nu echt aan zijn shirt vastklampte. Ik wilde hem geen pijn doen, maar de realisatie dat geen van mijn twee ouders genoeg om me gaf om naar me te luisteren en me gewoon wat tijd, aandacht en liefde te geven, was heel hard bij me binnen geslagen. Ik vroeg niets meer dan normaal, zou je denken. Ik wilde gewoon af en toe een knuffel, aan mijn fiets sleutelen met mijn vader, thee drinken met mijn moeder, de vraag hoe school was als ik thuis kwam, gewoon de simpele dingen, die ik altijd bij Jessie thuis had meegemaakt, maar die ik thuis nooit had gekregen. Ik drukte een zacht kusje op zijn kaak en verstopte mijn gezicht toen in zijn borst, terwijl ik doorging met snikken.

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Hij vroeg aan haar hoe zo kalm kon blijven, want het was griezelig om te zien. Hij had veel van haar verwacht, maar dit niet. Ze wist het zelf waarschijnlijk ook niet en haalde haar schouders maar wat op. Maar op een gegeven moment zou zij ook wel instorten, ze kon dit niet eeuwig vol blijven houden. Ze vroeg aan hem wanneer hij het wilde vertellen,want de kinderen moesten het ook weten. Opeens was het feit dat Ezra niet van hem was, niet zo belangrijk meer. 'Vandaag of morgen' zei hij schor, 'Dit weekend, hoe moeilijk het ook is' Hij zag er tegenop om het z'n kinderen te vertellen, dat hij het Alexis had verteld, betekende het nog niet niet dat het tegen z'n kinderen vertellen, makkelijker zou worden. Gelukkig wilde ze met hem mee toen hij vroeg of ze met hem mee wilde naar het ziekenhuis en dat was een hele opluchting. Hij hoorde haar zachtjes zeggen dat ze ook van hem hield en z'n hart brak, want hij hoorde gewoon dat ze er ontzettend moeilijk mee had, maar dat was begrijpelijk. Hij knuffelde haar nog een keer en hij drukte een kus op haar wang. 'Ik ga me even opfrissen en dan met de honden naar buiten' sprak hij zacht, 'Wil je mee of blijf je liever thuis'? Hij moest even naar buiten, om z'n hoofd leeg te maken, om zo even alles op een rijtje te kunnen zetten. Hij stond op en keek even naar de potjes medicijnen die op het bed lagen. Hij hoefde ze nu niet meer te verstoppen, ieder geval niet voor Alexis en hij zette ze nu op het nachtkastje, naast de wekker. Het voelde vreemd om ze daar zo neer te zetten. Hij keek nog even naar Alexis, ging voor haar op zijn knieën voor haar zitten en nam haar hoofd in zijn handen om daarna een lange kus op haar voorhoofd te zetten. 'Mijn liefste Alexis' mompelde hij zachtjes en hij glimlachte voorzichtig naar haar. Hij gaf de moed nog niet op, hij wilde het nog niet opgeven. Hij zou blijven vechten, tot het einde.

---

'Darling, just hold on'

Jessie Connor Tomlinson
Ik rolde met mijn ogen om zijn woorden dat ik al mager was. Dik was ik in ieder geval niet, maar om mezelf nou mager te noemen wilde ik ook weer niet. Ik woog gewoon een beetje minder dan de gemiddelde van mijn lengte en leeftijd. Ik maakte een gebaar voor hem om bij me op bed te komen liggen, waarna ik me uit puur automatisme beschermend om hem heen krulde met mijn armen ook om hem heen. Het was aan te voelen dat Kevin zich zacht gezegd rot voelde en daar wilde ik hem tegen beschermen, tegen alle negativiteit. Zacht aaide ik over zijn rug terwijl hij sprak en slikte even toen ik een snik van hem hoorde. "Lieverd, hij houdt echt wel van je, net als ik. Hij is gewoon bezorgd om je en maakt wat overhaaste keuzes omdat hij wil doen wat goed is, of wat hij denkt dat goed is. Het is ook wat hectisch allemaal nu, als je er over een tijdje nog eens met hem voor gaat zitten weet ik zeker dat hij naar je luistert," probeerde ik hem gerust te stellen. Mijn hart brak om hem zo gepijnigd te horen door wat er was gebeurd en dat ik er niets aan kon doen. Het enige wat ik hem nu te bieden had was een momentje van veiligheid en hopelijk wat rust. "Absoluut niet, je hebt er het recht toe en ik doe iedere dag weer mijn best om je te geven waar je recht op hebt. Wat er ook gebeurt, je familie houdt van je, geloof me. Ik hou van je en zij ook," suste ik hem zachtjes. Hij verdiende alleen het beste dat er was, dat stond vast. Anders ging ik hoogstpersoonlijk er eens met Harry over praten, of ik liet het mijn moeder doen want zij begreep het wel. Van mijn vader had ik geen idee, ik had hem nog steeds niet gezien, hij was vast nog bij mijn zus. Ik maakte me zorgen om Freddie en zou willen dat ik langs bij haar kon gaan, maar ik had sterk het idee dat mijn benen me in de steek gingen laten. Ik bleef zacht in figuurtjes over zijn rug aaien en drukte mijn lippen op zijn haren in de hoop hem wat te kunnen kalmeren. Aan de andere kant was het goed om dit er even allemaal uit te laten, ik kon er gewoon slecht tegen om mensen zo te zien. Ik was sowieso slecht met emoties, wat een van de zoveelste redenen was dat ik me graag afzonderde van mensen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Hij zou het dit weekend vertellen en ze knikte, het was goed dat hij het zo snel mogelijk deed, hoe zwaar dat de kinderen ook zou vallen. Ze moesten het weten, ze gingen hun vader al zo jong verliezen. Misschien voelde ze zich er alleen nog maar erger over omdat ze het gevoel kende, het was niet fijn en ze had het met haar kinderen te doen. Ineens besloot hij met de honden te gaan wandelen en ze keek even op, een beetje afwezig. Het leven ging door. Ze knikte. "Ik ga wel mee." Ze was er niet gek op, maar op het moment wou ze hem echt niet alleen laten. Hoe hij daarna tegen haar sprak deed haar -haar blik afwenden, als ze hem aan zou blijven kijken zou ze gaan huilen, dat wist ze. Het moest niets tussen hen veranderen (niet op die manier dan) en ze zou zich zomenteen wel weer bij elkaar rapen, maar nu kon ze het gewoon even niet. Ze stond op en pakte wat schoon ondergoed en sokken, samen met een simpele broek en effen shirt, uit de kast, zodat ze de pyjama (een top en sweatpants, niet erg interresant) even snel kon vervangen. Haar blonde haar bond ze alvast snel in een rommelige knot, hoe ze eruit zag kon haar niet erg veel schelen en make-up was natuurlijk ook totaal onbelangrijk. Hopelijk was het buiten een beetje rustig, zeker na gisteravond. Ze hoopte dat ze hun gedachten een beetje los konden krijgen, hen beiden. Ze wachtte even op Liam, hij kon eerst. Zelf ging ze even de gang op, om te kijken of de kinderen al wakker waren. Inderdaad, vanuit de kamer van River hoorde ze zachte geluiden en ze klopte even op de deur, om deze daarna open te doen. "Wij gaan de honden uitlaten," zei ze stilletjes. "Was het feest een beetje leuk?" Eerlijk? Ze wou helemaal geen gesprek met hem aanknopen, dat vond ze verschrikkelijk, ze hield helemaal niet van praten, maar ze moest haar zoon even vertellen waar ze heengingen (zodat hij het als het nodig was ook aan de andere twee door kon geven) en ze was echt wel in hem geïnteresseerd, ze wou echt wel weten hoe hij het gehad had, ze sprak gewoon niet graag en ze was ook niet graag bij mensen.

---

Reality's overrated.

Louis William Tomlinson.
Harry glimlachte wat onzeker naar mij. "Hoi," begroette hij mij zachtjes terug en deed een stap in mijn richting, waarna hij mij ongemakkelijk aankeek. Vervolgens trok hij mij in een omhelzing en streelde over mijn rug, terwijl zijn lippen kort mijn wang raakte. Ook ik sloeg mijn armen om hem heen en drukte mij dicht tegen hem aan. Het was anders tussen ons, anders als normaal, want normaal hadden we alleen seks. Maar ik voelde meer dan alleen lust voor deze man en het was fijn dat we er nu ook voor elkaar konden zijn. "Zijn we oké?" vroeg Harry toen aarzelend. Ik beet even op mijn lip, want ik wist zelf ook niet zeker wat er over ons vermoedt werd, het was natuurlijk wel vreemd dat Harry ineens bij ons thuis bleef te zijn en ik vroeg me af hoelang het duurde voordat mensen conclusies gingen trekken en wat voor conclusies dit zouden zijn. "Ik denk dat we wel oké zijn, ja, Lizzy heeft in ieder geval nog geen vragen gesteld, al kan dat nog komen aangezien ze op dit moment wel iets anders aan haar hoofd heeft," antwoordde ik twijfelend.
Harry's knuffel verstevigde iets. "Wil je.. doorgaan?" vroeg hij toen. "Met ons? Er zijn nu wel wat dingen veranderd." Hij beet op zijn lip, om vervolgens een snelle kus op mijn lippen te drukken. Ik knikte. "Ja, Harry, ik wil doorgaan met ons. Ik weet dat er vragen zullen komen en dat de roddels er al zijn, wat betekent dat we extra voorzichtig zullen zijn, maar ik wil doorgaan. Juist nu. Jessie was er bijna niet meer geweest en ik weet niet of Freddie het gaat halen. Ik wil jou niet ook nog eens kwijtraken en zeker niet nu," zei ik zachtjes en keek op, zodat onze ogen elkaar kruisten. "En jij? Wil jij doorgaan?" vroeg ik op nog zachtere toon, ergens was ik bang voor het antwoord dat nu zou komen, want ik zou het volkomen snappen als hij niet verder wilde. Zijn huwelijk stond misschien ook op het spel, ik wist dan niet precies wat zijn vrouw wist, maar mocht Lizzy vragen gaan stellen en er uiteindelijk achter komen, dan zou het niet lang duren voordat Ava ook op de hoogte zou zijn.

---

"Family don’t end in blood”

Kevin William Styles
Ik luisterde naar Jessie, maar zijn woorden hielpen echt niet. Ik bleef snikken en had echt behoefte aan wat liefde, wat aandacht, en Jessie was de enige die me dat ooit oprecht had gegeven. Zijn armen waren veilig en warm, en zijn ademhaling was een stuk dieper en regelmatiger dan de mijne. Diep ademhalen deed nog veel pijn en meer morfine ging ik echt niet krijgen. Ik was namelijk al veel te lastig voor de zusters en deze pijn was vast 'mijn eigen schuld'. Zijn woorden waren fijn, wat kalmerend, maar dat mijn familie van me hield geloofde ik echt niet. Toch hielp het een beetje met mijn panische gesnik, net als zijn lippen op mijn haren en zijn vingers die haast traag over mijn rug gingen. "Ze houden van het beeld van me, van een stille ja-knikkende, perfecte zoon." mompelde ik zachtjes. "Je bent bij mij thuis geweest. Er is geen enkele foto van mij alleen. Geen interesse in mijn leven. Geen woord. Geen aandacht. Ik ben het zat, Jessie, helemaal zat. Misschien houden ze van me, maar dat laten ze niet zien. Alleen mijn verdomme vader is me komen opzoeken, en het enige wat hij heeft gedaan nu de grootste schrik eraf is, is tegen me schreeuwen. Ik weet niet veel, maar dat is geen liefde. Ik kan het wel aan zolang ik jou heb, zolang ik iemand heb die wel voelbaar om me geeft, zolang ik niet alleen ben. Daarom lig ik hier nu ook, alleen niemand lijkt te kunnen zien dat dit niet alleen komt door depressie, maar gewoon omdat ik nu ik weet wat genegenheid is, ik niet meer zonder wil, nog kan leven." snikte ik zachtjes, maar toch een stuk rustiger dan eerst. Hij mocht het weten, dat hij mijn enige zonnestraaltje was, de enige die me genegenheid en liefde gaf, want dat was zo, en dat maakte hem ook stipt op een de belangrijkste persoon in mijn leven. "You are my sunshine... My only sunshine... You make me happy... When skies are grey... You'll never know... Dear... How much I love you... Please... Don't take my sunshine away..." song ik zacht en schokkerig, terwijl ik zacht over zijn borst aaide. Ik tekende kleine patroontjes met mijn vinger over de aderen die onder zijn prachtige zachte huid zichtbaar waren. Er zaten wat stoppeltjes op, maar het viel wel mee. Ik zag hem liever niet zo scruffy, maar hier in het ziekenhuis kon je daar niets aan doen. Ik wreef zacht met mijn enkel over zijn onderbeen. Het ging niet eens echt expres, maar hopelijk zou het toch wat goedmaken van dat verdriet van net, want ik wist hoe verschrikkelijk hij het vond als mensen verdrietig waren.

---

Bowties were never Cooler

Jessie Connor Tomlinson
Het was niet veel, maar ik zag de jongen stukje bij beetje door woorden en aanhalingen. Ik begreep het als hij geen woord geloofde van wat ik zei, gezien alle gebeurtenissen, maar een ding was sowieso honderd procent waar. Ik hield van hem en dat kon niemand veranderen, zonder twijfel. Ik zuchtte zachtjes toen Kevin weer tegen me in begon te gaan, al onderbrak ik hem niet. Soms was het even nodig om alle frustratie eruit te gooien en ik vond het juist fijn dat hij me genoeg vertrouwde om het bij mij kwijt te kunnen. In de tijd dat hij sprak bleef ik met regelmaat de figuurtjes op zijn rug maken met mijn vingers, voor mij werkte dat kalmerend en dat hoopte ik zo op hem over te brengen. Al die stress was niet goed, voor ons beide niet, net als het verdriet dat altijd wel net onder het oppervlak leek te liggen, wachtend op de minste kans om toe te slaan. "Ik heb het net al gezegd maar ik zeg het gewoon nog een keer, hij is gewoon bang je te verliezen. Stel je eens voor dat de rollen omgedraaid waren, had jij je dan ook niet dag en nacht zorgen gemaakt om je kind? Had jij dan niet gezocht naar oplossing die jou het beste leken. Luister, veel dingen komen en gaan, maar familie ben je voor altijd en daar valt niet aan te ontsnappen, dus kun je er alleen het beste van maken," zei ik zachtjes met een weke glimlach. Het was fijn om te horen dat ik zo belangrijk voor hem was, maar zelfs ik wist dat het niet goed was om op maar een iemand te vertrouwen. Ik had hem, Ezra, Freddie en misschien mijn ouders daarvoor. Het was niet veel, maar als je maar een echte steun had was het erg gevaarlijk. Heel zacht humde ik mee op de melodie die hij zong en liet een wat oprechtere glimlach zien toen ik zag en voelde waarmee hij bezig was met zijn vinger. Ik vond het niet erg zolang zijn aanrakingen zacht bleven, want veel meer kon ik nog steeds niet hebben, al was dit toch best prettig. Voorzichtig drukte ik hem iets meer tegen me aan terwijl hij een poging leek te doen om sorry te zeggen voor net, wat niet nodig was. Ja, ik kon erg van streek raken door andermans emoties, dit was anders geweest. "En als je dat echt vind denk ik dat mijn moeder er weinig op tegen heeft als je een tijdje bij ons blijft slapen, het is niet oké om daar te blijven als je -je daar niet prettig voelt. Je ouders begrijpen het vast wel als het word uitgelegd en ze weten dat je in goede handen bent. Niks moet, het is alleen een voorstel," mompelde ik voordat ik mijn ogen sloot. Slapen ging echt niet, maar zijn aanwezigheid en aanhalingen waren genoeg om me tenminste wat rust te geven.

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Styles.
Met hem in mijn armen vroeg ik of we oké waren, er was iets veranderd tussen ons, dat kon ik ook zo wel voelen. Normaal zagen we elkaar alleen tijdens de seks, nu hadden we geen seks, maar we moesten wel met elkaar praten. Hij zei dat we oke waren en dat Lizzy nog geen vragen had gesteld, maar dat, dat normaal was omdat ze wel wat anders aan haar hoofd had. Er klonk twijfel in z'n stem, die ik zeer goed begreep en ik knikte zelf ook begrijpend. 'Ava heeft me nog niks gevraagd, het is een beetje hetzelfde bij ons' Ik verstopte mijn hoofd in z'n nek, dit kon makkelijk omdat hij kleiner was dan mij. Met de vraag of hij toch door wilde gaan, zei hij dat hij dat wilde en ik kon een klein glimlachje niet onderdrukken. 'Ik wil jou ook niet kwijt raken boo' Ik tilde mijn hoofd op en keek hem aan met een onzekere glimlach. 'Dat het nu anders is, betekend niet dat we..uit elkaar gaan en ons eigen ding weer gaan doen' Ik beet op m'n lip en ik zuchtte even. 'Ava weet nog van niks, net zoals Lizzy' Ik woelde wat door z'n haar en drukte een kus op z'n neus. 'Je bent belangrijk voor me love' Zolang Ava het niet wist, zou Lizzy het ook niet weten. Er werd toch al over ons geroddeld, maar zolang niemand wist wat er nu werkelijk aan de hand was, konden we blijven door gaan. 'We kunnen elkaar dan wel minder gaan zien' zei ik toen met een trieste glimlach. Geen idee waarom dit wat met me deed. Ik ging vreemd en ik vond het jammer dat Louis en ik elkaar nu minder konden zien. Ieder ander zou deze affaire nu verbroken hebben, maar wie niet. 'Het komt goed boo' fluisterde ik zachtjes in z'n oor.

---

'Darling, just hold on'