Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic 2 - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]

• Overige Buurtbewoners



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Nu verder •
Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Hij vertelde haar dat hij de honden wilden gaan uitlaten en hij vroeg aan haar of ze mee wilde of liever thuis bleef en ze zei dat ze wel met hem mee ging en dat deed hem even glimlachen. Hij stond op en liep naar de badkamer toe, waar hij even wat water in z'n gezicht gooide. Hij keek even naar zichzelf en zag dat hij roodomrande ogen had, vast van het huilen en de vermoeidheid. Hij zuchtte en zette de kraan weer uit, waarnaar hij even een hand door z'n haar heen haalde. Het wilde niet zo zitten zoals hij het wilde en met een schouderophaal liet hij het maar zo. Hij liep terug naar de slaapkamer en zag dat Alexis zich al had aangekleed en ze liep de slaapkamer uit en ik hoorde haar even later tegen iemand praten, vermoedelijk River, want diens kamer was het dichtstbij. Hij trok gauw z'n schoenen aan en een trui en liep toen ook de slaapkamer uit en z'n vermoedens dat ze bij River was, werden bevestigd. Snel begroette ik de jongen en liep toen door naar beneden, waar de honden al op smart op me aan het wachten waren. 'Ja, ja' mompelde ik zachtjes terwijl ik de voerbakken pakte en de grote zak met eten. 'Jullie krijgen echt wel eten, jullie gaan heus niet dood' Ik beet op m'n lip en besefte wat ik zojuist had gezegd, dat werd me niet in dank afgenomen, want Pepper sprong tegen me aan en ik keek hem streng aan. 'Af, jullie doen alsof jullie al minstens een maand geen eten hebben gehad' Munchkin keek me aan met haar grote trouwe hondenogen, alsof ze leek te zeggen dat het zo was en dat ze hele erge honger hadden. Ik rolde met mijn ogen en strooide snel wat brokken in de voederbakken en zette die toen neer op de grond. 'Af'' zei ik streng, 'Wacht, toe maar' De twee honden vlogen aan op hun eten en dat was voor mij tijd om even wat water te drinken. Ik had dorst, ook al had ik net mijn medicijnen opgedronken met wat water. Twee glazen klokte ik naar binnen en toen pakte ik de riemen van de twee en wachtte even totdat Alexis ook naar beneden zou komen.

---

'Darling, just hold on'

River Graig Payne

Zacht werd er op mijn deur geklopt en ik zette meteen mijn muziek af. Niet veel later ging de deur ook open en kwam mijn moeder binnen.
"Wij gaan de honden uitlaten," zei ze. Ik knikte. Ergens was het een beetje vreemd dat mijn moeder samen met mijn vader de honden ging uitlaten want meestal deed hij dat alleen. Natuurlijk waren er altijd wel van die dagen dat ze dat samen deden.
Ze vroeg of het feest leuk was geweest. 'Het was wel leuk', antwoordde ik en ik glimlachte even. 'Het eten was lekker en de mensen vriendelijk dus', voegde ik daar nog aan toe.
'Misschien ga ik naar katherine straks, er waren een aantal roddels over haar familie en ik wil weten of ze me nodig heeft of niet', zei ik daar nog eens achter. Misschien waren het allemaal dingen die haar niet interesseerden, maar toch vertelde ik ze.
Ook mijn vader kwam even langs. Ik lachte even kort.
Plots schoot er me weer iets te binnen. 'Oh ja en zeg tegen Ezra of Felicia dat ze de volgende keer wat minder drinken.', vertelde ik haar doelend op het braken dat zich eerder deze ochtend had afgespeeld.

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

"Mooi," zei ze kort, maar gemeend. Dat over de Tomlinson's baarde haar zorgen, ze wist niet wat er was, maar mmisschien had het meisje met de onnatuurlijke haarkleuren wel iwts geks gedaan, Alexis had het niet verassend gevonden als zij zoveel had gezopen dat ze naakt op straat was gaan rennen en over de burgemeester had gekotst. Of misschien had andere kant van de Tomlinson-tweeling wel iets geks gedaan, hij was stil, maar dat hoefte niet alles te zeggen, misschien was hij wel over de rooie gegaan - van Ezra zou je in eerste iinstantie ook nirt verwachten dat hij ern strafblad had, het was dus nuet onmogelijk. "Doe je voorzichtig?" vroeg zr hem bezorgd, ze vond het absoluut geen prettig idee als ern van haar kinderen mogelijk in problemen verwikkeld raakte, daarom was ze gisteravond zelf bijna in panirk geraakt toen Ezra zo thuis kwam, ze moest haar oudste zoon zomenteen echt spreken. Ineens kwam River ermee dat zijn broer of zus minder moesten moesten drinken in het vervolg. Alexis fronste even, maar al snel begreep ze wat hij bedoelde, de braakgeluiden. Nee, als dat een van haar kinderen was geweest was ze echt niet blij - al was dit honderd keer erger, wat zei ze, duizenden keren. Wat zei ze nu? Ze schudde haar hoofd. "Je vader voelt zich niet helemaal lekker," zberedeneerde ze simpel. Ze wou niet dat hij zich nu al zorgen zou maken door verkeerde dingen te zeggen, Liam moest het helemaal op tafel leggen En tot die tijd zou ze er niks over zeggen tegen de kinderen, dat was niet aan haar. Daarna ging ze weer weg, even de badkamer in om zich ook snel op te frissen en daarna naar beneden, waar Liam ook was. Snel trok ze haar gympen aan, de schoenen waarin ze normaal sportte, maakte niet uit, om ook de jas aan te trekken. Geen zorgen om de gekke combinatie.

---

Reality's overrated.

Liam Payne.
Hij gaf de twee honden eten en geduldig wachtte hij op ze en toen de twee honden klaar waren met eten, lijnde hij ze aan en ondertussen was Alexis ook beneden gekomen en had ze haar schoenen en jas aangetrokken. 'Klaar'? vroeg hij haar toen en hij opende deur. Mucnkin wilde er van door gaan, maar hij kon haar nog net terug trekken. 'Niet te snel ja' mompelde hij. Hij pakte Alexis' hand en gaf haar een bemoedigende knik. Hij liep het huis uit, de zon scheen wat feller dan normaal en hij moest even z'n ogen sluiten om te voorkomen dat hij verblind zou raken. 'De zon schijnt goed vandaag' zei hij toen tegen Alexis. Toen hij dacht dat hij nu wel weer kon kijken en opende z'n ogen. Hij keek even om zich heen en liep toen de oprit af en wachtte even totdat Pepper z'n behoefte had gedaan bij een boom. Daarna liep hij verder en hij hield de hand van z'n vrouw goed vast. 'We moeten ook nog met Ezra praten' sprak hij zacht. Het was misschien nu niet een van de belangrijkste dingen op het moment, maar er moest ooit wel met de jongen gepraat worden. Ik keek naar de honden en ik zag op hetzelfde pad nog een man lopen, met ook twee honden en ik wilde de honden al bij me roepen, toen ik verstijfde en ik keek nog eens naar de man. Hij leek op de buurman en toen we dichterbij kwamen, was het ook de buurman. Niall Horan, de biologische vader van Ezra, en degene die met mijn vrouw had geslapen. Ik haalde diep adem en ik probeerde de woede in zich in mijn lijf aan het ontwikkelen was, te beperken en ik moest hem gewoon begroeten alsof er niks aan de hand was, maar dat kon ik niet. Er kwam een soort oermens in mij naar boven, de drang om mijn vrouw tegen hem te beschermen en voordat ik het wist had ik Alexis' hand losgelaten, was ik op de blonde man afgestormd. 'Klootzak'! snauwde ik en ik gaf hem een vuistslag, recht in z'n gezicht. Ik stond versteld van mezelf, ik was geen vechtersbaas en ik had nog nooit op de middelbare school, ooit iemand in elkaar getrapt en nu deed ik het. 'Hoe durf je'! gilde ik hard in z'n gezicht en ik duwde hem op de grond, 'Eikel, klootzak'! Ik stond te trillen op mijn benen, maar ik kon mezelf gewoon niet meer stoppen. De honden waren ook op tilt gesprongen en stonden nu blaffend om me heen. Grommend haalde ik nog een keer naar hem uit en ik schopte hem hard in z'n zij.

---

'Darling, just hold on'

Niall Horan
Ik was gewoon aan het hardlopen door het park met de twee bakbeesten van honden. Als je mijn manke gestrompel hardlopen kon noemen. Het ging steeds langzamer, tot ik uiteindelijk niet sneller ging dan een oud opaatje in een sukkeldrafje. Gelukkig hielp het wel met het leegmaken van mijn hoofd. Echt uitgeput was ik op dit moment nog niet, maar alles kraakte en mijn knieën deden verschrikkelijk veel pijn. Ik had alleen nog geen tijd om me op een bankje neer te zetten om even uit te rusten, of ik zag mijn buurman en buurvrouw staan. Ik zwaaide even, maar dat leverde een heel andere reactie op dan ik normaal van ze zou krijgen. Alexis zag ik niet veel, maar Liam was een gezellige jongen om mee om te gaan en we konden het zeker in de pub op vrijdag avond normaal gesproken best goed met elkaar vinden. Vandaag kwam hij in tegenstelling tot normaal woest op me af en noch voor ik kon vragen wat er was noemde hij me een klootzak en kreeg ik een slag zo hard in mijn gezicht, dat ik op de grond klapte en mijn neus onder zijn vuist hoorde kraken. Dat werd zeker een tripje ziekenhuis. Een rits Ierse scheldwoorden rolde over mijn lippen, terwijl Rua en Liath grommend tegenover Liam's honden stonden. Daar torenden ze echt bovenuit, dus ik vond het wel bijzonder dat ze niet afdropen, maar dat was nu niet mijn prioriteit. Liam bleef me uitschelden en trapte me nog eens hard in mijn zij, waardoor ik hoestend tot een bolletje opkrulde. "Waarom?!" piepte ik. Ik was meteen weer terug op de middelbare, waar dit zeker in de onderbouw een dagelijks iets was. Waar had ik dit in godsnaam aan verdiend? Ik had hem nooit iets misdaan, noch zijn familie. Als Louis dit deed, dat zou begrijpelijk zijn gezien ik met zijn dochter een affaire had. Maar ik had geen idee waarom Liam boos op me zou zijn. Ik zou het vast wel horen, maar liever voor ik dood werd geslagen door hem dan erna. "Waarom?!" piepte ik nog eens. Ik schaamde me enorm om mijn affaire, en nog meer over wat er gisteravond was gebeurt, maar zelfs daar had Liam niets mee te maken. Ik had nooit geweten dat Liam zo sterk was. Hij had wel spieren, maar zo sterk had ik hem nooit ingeschat. Slechte inschattingsfout, want anders was ik wel in een boom geklommen ofzo, want dit was nu al niet leuk en ik had zo het gevoel dat dit maar het begin was.

Kevin William Styles
Ik luisterde naar Jessie en zuchtte zacht. Hij had misschien wel gelijk, maar ik zou in elk geval wel naar mijn kind luisteren, in plaats van boos op hem worden terwijl hij zich duidelijk al rot voelde. Ik besloot voor de rest maar niet meer te reageren, want op dit moment had ik liever geen familie hebben. Dan had ik misschien geen dak boven mijn hoofd gehad, maar in elk geval deze zooi ook niet. Zacht zong ik schokkerig hetgeen wat echt op hem sloeg. Hij was mijn sterkste en enige zonnestraaltje. Ik tekende zacht met een vinger de patroontjes van zijn aderen onder zijn huid over. Heel zacht verontschuldigde ik me voor de plotse uitbarsting. Ik wilde hem hiermee niet opzadelen en wist hoe moeilijk hij dit soort emoties vond om mee om te gaan. Ik voelde hoe hij me dichter tegen zich aan trok en ik krulde me nog iets verder om hem heen, maar ik stopte niet met de zachte strelingen van mijn enkel en mijn vingers. Langzaam begon ik weg te dommelen, want een goede nacht was het niet geweest,en de ochtend was nu al erg zwaar geweest. Toch schoten mijn ogen weer open bij zijn voorstel. Ik kon het gewoon niet geloven. "Meen je dat echt, Jess? Dat ik bij jou mag blijven, omdat het thuis niet lekker loopt?" vroeg ik met ogen en een stem vol ongeloof. Ik bleef hem nog even aankijken, maar met zijn gesloten ogen lieten me mijn hoofd weer neerleggen. Ik drukte een kusje in zijn nek en kroop zo dicht mogelijk tegen hem aan, zonder zijn armen te belasten, noch ook maar een van alle buisjes die onze lichamen in liepen te blokkeren. Dat was best moeilijk, maar het lukte me toch. Ik wilde wel graag even een dutje doen, maar wilde aan de andere kant mijn ogen niet sluiten en tijd verdoen die Jessie en ik samen hadden. "Ik hou van je, Jess." zuchtte ik zachtjes. Mijn oogleden werden nu langzaam best heel zwaar en een luide geeuw ontsnapte van tussen mijn lippen vandaag. Het was niet netjes, maar al deze zorgen en het geruzie maakte me enorm moe. "Welterusten." mompelde ik nog wat loom. Het zou goed zijn, vast en zeker, en hopelijk lieten ze me dit keer wel hier liggen, gezien ik nu toch naar deze afdeling verplaatst zou worden. Echt rust zoou ik zonder hem namelijk niet hebben. Zijn liefde en warmte waren heerlijk kalmerend en ik voelde me enorm veilig in zijn armen. Mijn borst stak een beetje, mijn borstkas deed nog flink wat pijn, maar dat kwam allemaal wel weer goed. Ik zou bij Jessie kunnen wonen, en mogelijk gaan studeren over een jaar of 2. Misschien had al deze duisternis toch nog een klein gouden randje... Heel misschien... Al bestond dat nu alleen nog maar in mijn dromen.

---

Bowties were never Cooler

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Ze waren buiten aan het wandelen met de honden toen ze de buurman tegen kwamen en eerst wou Alexis omdraaien, ze kon hem nu gewoon niet spreken, maar ze Liam's lichaamstaal vertelde iets anders. Hij was het type toch niet? Nee toch? Zijn ogen begonnen te vlammen en zijn lichaam trok op. Waar ze bang voor was gebeurde en haar man begon op de vader van haar oudste zoon in te slaan. Alexis liep bleek aan bij het aanzicht, ze kon er niet tegen, ze kon er niet tegen als mensen vochten of als er enige vorm van paniek om haar heen was, ze kon er niet tegen als een geliefde overstuur was of iemand pijn had, dat zij hier de reden om was, dat haar fout dit had veroorzaakt hielp niet. Alexis begon te trillen, als een gek. Flitsen gingen door haar heen, op dit soort momenten waren de herinneringen het ergst. Ze bleef dingen mompelen en misschien begin ze wel te gillen. Haar handen sloeg ze om haar hoofd en voor ze het wist kwamen de restjes avondeten haar maag uit. Ze had niet eens meer door wat er gebeurde. Haar ogen staarden groot voor haar uit en wat ze deed, hoe het in haar omgeving ging? Geen idee. Haar ademhaling was zo hoog dat ze er bijna in stikte, maar zelfs daar maakte ze zich geen zorgen over. Het waren vlekken, beelden en vlekken.

---

Reality's overrated.

Liam Payne.
De woede nam bezit van zijn lichaam, borrelde door z'n hele lichaam en elke vezel, en elke cel kreeg er mee te maken. Voor hij het wist was hij op de buurman gesprongen, op Nial Horan, en sloeg hij hem in elkaar. Hij, diegene die nooit een vlieg kwaad deed, nooit een kwaad woord over iemand sprak. Hij hoorde de man onder hem kreunend vragen waarom en dat maakte hem gewoon nog bozer. Liam was helemaal van het padje af. 'Waarom'? Brieste hij, 'Waarom? Hoe kon je'? Schreeuwde hij in het gezicht van de man. Hij was gewoon niet meer voor rede vatbaar, hij kon zichzelf niet uitschakelen, hij kon gewoon niet meer stoppen. De honden stonden lijnrecht tegenover elkaar, grommend en wel, maar ze vlogen elkaar niet aan. 'Hoe durf je van een vrouw misbruik te maken als ze al in de war is'! Schreeuwde hij in het verblufte gezicht van Niall, 'Je hebt haar gewoon misbruikt klootzak! Ze wilde het niet! En nu..en nu..' Hij gromde en hij kwam niet meer uit z'n woorden. 'Wat verschrikkelijk laag'! Liam pakte hem bij z'n shirt vast en trok hem omhoog. 'Raak Alexis ooit nog aan en het zal je bezuren'! Siste hij woedend tegen de Ier en hij duwde hem hard tegen de dichtstbijzijnde boom. Hij liet los en hij keek naar het hoopje ellende op de grond en hij besefte wat hij had gedaan. Hij moest hier weg, snel keek hij om zich heen. 'Alexis' Ze leek in shock te zijn en snel liep hij naar haar toe. Hij schaamde zich, maar zijn vrouw was nu toch echt wel belangrijker dan de Ier die daar creperend van de pijn op de grond lag. 'Alex' sprak hij voorzichtig en hij pakte haar handen vast, z'n handen trilde hevig en het draaide ook een beetje om hem. 'Alex' Hij schudde z'n hoofd en knipperde even.

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Haar handen werden vastgepakt, ze merkte het pas na een tijdje en hard trok ze zichzelf los. Het waren niet meer de handen van haar man, het waren handen van de mannen, handen uit haar verleden, misschien zelfs die van Maxim. Hij had haar handen wel eens vast gepakt, wel meer dan eens, toen ze vertelde waar het kam was had hij haar handen zo vast. Ze kon zich niet meer bewegen, stond daar alleen maar te trillen. Dit is precies waarom mensen dachten dat ze gek was, ze was eigenlijk nooit helemaal normaal, maar nu flipte ze compleet. De meesten zouden haar in een inrichting stoppen. Haar hoge ademhaling ging steeds meer richting het stikken. Misschien huilde ze wel, misschien niet. Nee, een rustig weekend was dit niet en het zag er ook niet naar uit dat Alexis binnen korte tijd zou kalmeren. Ze zakte door haar benen, ging liggen, midden in het park, armen om haar lichaam, en ze begon te zingen, hel zachtjes, mompelent, schor, hakkelig. "Blackbird singing in the dead of night. Take these broken wings and learn to fly. All your life. You were only waiting for this moment to arise." Ze zong het toen ze opgesloten was, zo hield ze het vol. Ze zong het de jaren erna nog wel eens, steeds minder, eigenlijk al een tijdje niet. Maar nu met het alles, en ook het feit dat ze Liam ging verliezen, werd het haar gewoon teveel en oude dingen kwamen weer terug.

---

Reality's overrated.

Niall Horan
Liam leek alleen maar bozer te worden door mijn vraag, terwijl ik oprecht niet wist waar hij het over had. Hij gromde woorden naar me, die in mijn hoofd niet klopten. Ik had zijn vrouw nog nooit met een vinger aangeraakt, zeker niet sinds ze met z'n tweeën hier waren komen wonen als getrouwd stel. Misschien daarvoor een keertje, voor allebei onze huwelijken, maar die tijd van mijn leven wilde ik het liefst niet oprakelen. Daarbij was ik de helft van alle avonden uit die tijd vergeten door de drank. Het leek me nu alleen niet echt een goed plan om er iets over te zeggen, want dan zou ik echt mijn leven niet zeker zijn. De woede was gewoon voelbaar en brandde heftig in zijn ogen. Plots bungelde ik hulpeloos boven de grond en belandde met een klap tegen een boomstam, waardoor mijn rug kraakte en de lucht weer uit mijn longen werd geslagen. Een zachte piep was het enige wat nog uit mijn lichaam kwam, voor ik hulpeloos naar adem bleef happen, die ik pas weer vond toen hij me liet vallen en ik met een harde klap op de grond viel. Ik voelde de ijzingwekkende pijn van mijn knieschijf die van z'n plek schoof, terwijl het niet eens mijn eigen knieschijf meer was. Een bloedstollende kreet van pijn kwam uit mijn lichaam, waarop eigenlijk meteen mijn honden naast me stonden. "Faigh Máma" bracht ik naar ze uit, waarna ze richting het huis renden om Cellie te halen. Opstaan was nu zelfs geen optie meer. Vroeger kon ik mijn knieën zo weer goed zetten, maar bij de operatie hadden ze ook mijn kniebanden ingekort, waardoor dit nog veel pijnlijker was dan voorheen. De tranen stonden letterlijk in mijn ogen, alleen maar door mijn knieën. Zo kon het echt niet, ik moest naar de doctor, ook met mijn gebroken neus, maar het feit dat ik niet kon opstaan, laat staan lopen, was nu misschien belangrijker.

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Nadat hij z'n woede op Niall had weten te botvieren, besefte hij pas wat hij had gedaan. Dat het misschien niet zo heel slim was geweest om het te doen, maar hij had z'n woede niet onder controle kunnen houden. Boosheid, verdriet, het kwam er allemaal in een keer uit en Niall was in de buurt geweest, hij had de klappen moeten incasseren. Hij vroeg zich lichtjes af als het Niall niet was geweest, of hij het dan ook had gedaan, maar nu was Alexis weer z'n eerste priorteit. Ze reageerde niet toen hij haar naam zei, drie keer. Ze stond daar maar, in shock. 'Alexis'? Haar handen die hij vast had gepakt, rukte ze van hem weg. Tot zijn grote schrik zakte ze plots door haar knieën en ging ze midden op straat liggen. 'Alexis'? Ze zong, rauw en vol verdriet en het deed mij ook pijn. Pijn, dat ik haar pijn had gedaan, pijn van alles. Ik bukte bij haar neer en schoof mijn handen achter haar rug en tilde haar zo voorzichtig mogelijk op. Mijn knieën kraakte even door het gewicht, maar ik trok me er niks van aan. De eerste en de laatste keer dat ik haar ooit had gedragen was op onze bruiloft geweest en nu was het heel anders. 'Alex' mompelde ik zachtjes, terwijl ik met haar in mijn armen begon te lopen, op naar huis. Ik floot een wijsje en ik zag de honden voorbij komen rennen. 'Naar huis' vertelde ik ze schor. Ik keek nog even kort achterom naar Niall en ik zag dat hij tegen de boom aanlag, de pijn verbijtend die ik hem had toegebracht en een schuldgevoel kwam bovendrijven. Als we weer thuis waren, zou ik een ambulance voor hem bellen. Thuis aangekomen, ging ik rechtstreeks door naar de slaapkamer. 'Liefste Alex' Ze reageerde nog steeds niet en ik beet op m'n lip en ik wist dat als ze zo bleef, zo apathisch, dat ik dan de huisarts moest bellen, dat hij iets voor haar kon doen. Ik legde haar voorzichtig op bed, trok haar schoenen en jas uit en ging naast haar liggen en trok haar in mijn armen. Heel zacht begon ik te zingen, een slaapliedje, het enige liedje wat er op dat moment door m'n hoofd schoot. Het ging niet goed, dat zag ik zo ook wel.

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Ze sloot haar ogen en begon de woordjes hierna te fluisteren. Ze werd opgetild, ze vloog, als een blackbird, de blackbird die zijn vleugels uit moest slaan. Had ze dat gedaan? Nee, dat had ze gedaan toen ze overleefde, toen ze het ziekenhuis uitkwam, toen haar tijd vol mentale hulp erop zat, ze had het gedaan toen ze Liam binnen diurfte tw laten en toen ze hem eindelijk had verteld dat ze van hem hield. En ook toen ze de kinderen voor het eerst vasthield wae er iedere keer weer een klein stukje Alexis teruggekomen, maar zrlfs die kleine stukjes waren breekbaa en dit moment was een uitstekend voorbeeld. Zelfs in haar bed bleef Alexis trillen en mompelen. Hhet slaapliedje en de armen om haar heen begonnen langzaam door te dringen, een heel klein beetje maar, ze was nog niet zover dat ze doorhad wat of wie het was, maar ze voelde wel de warmte en de besxhermende greep en ze hoorde de stem. Ieder mens zou zeggen ddat dit al een complete paniekaanval was, maar Alexis kon nog dieper in schock raken en ze kon ook met dingen gaan gooien en schreeuwen, gevolgd door een schock, ze kon een gevaar zijn en al ging het meestal goed, soms kon ze dat niet. "Blackbird's fly. Blackbird's fly."

---

Reality's overrated.

Liam Payne.
Met Alexis in zijn armen liep Liam stilletjes naar huis. Z'n knokkels deden zeer, van het slaan van Niall, maar degene waar hij echt ontzettend veel van hield, die nog voor z'n kinderen kwamen, was toch we Alexis. En het ging niet goed, dat kon hij zelfs ook wel zien. Er was iets in haar geknapt toen hij Niall te lijf was gegaan, de shock, het verdriet om hem. Het was allemaal een reden. En nu lag ze dicht tegen hem aan, veilig weggestopt in zijn armen en terwijl hij een slaapliedje voor haar zong, mompelde ze wat woorden en hij herkende de woorden die ze even daarvoor had gezongen. 'Ik ben hier' fluisterde hij zachtjes, 'Ik laat je niet alleen' Hij drukte voorzichtig een kus op haar kruin en pakte toen uit z'n zak, z'n telefoon. Hij moest nog een ambulance voor Niall bellen, met de consequenties zou hij later wel dealen, dan zou hij misschien wel z'n excuses aan kunnen bieden. Hij toetste het alarmnummer in en hij beet even op z'n lip toen hij de telefoon over hoorde gaan. Niet veel later hoorde hij een vriendelijke stem van de medewerkster en hij vertelde snel dat ze naar Niall moesten gaan en vertelde haar de plek waar hij hem had achter gelaten. Toen dat was afgehandeld legde hij z'n telefoon op het nachtkastje en verlegde z'n aandacht weer op Alexis. Ze bleef maar hetzelfde nummer zingen en hij had het haar wel eens horen zingen, ooit, maar hij begreep wel dat hij nummer belangrijk voor haar was. Zacht streelde hij over haar blonde haren en hij wiegde haar zachtjes heen en weer. 'Alexis, ik ben bij je' fluisterde hij zacht, in de hoop dat ze het kon horen en dat ze rustiger werd.

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Een stem, nu gesproken, nog meer, daarna haar naam. Alexis werd stiller, haar ogen nu stijf dichtgeknepen. Het was de stem van haar man, ging er door haar heen, van Liam, haar grote liefde. Waarom was ze zo overstuur? Ze had hem verteld over Ezra en hij had de buurman in elkaar geslagen. Haar man ging dood, dat ook, een halfjaar, hoogstens zeven maanden. Zonder hem, wat ging ze dan doen? Ze wist dat zonder hem de stukjes Alexis die weer hersteld waren permanent af zouden sterfen, niet meer in een diepe slaap zouden raken, maar dood, compleet verdwenen. Ze wist niet of ze het zonder hem vol zou houden en Alexis krulde opnieuw op tot een bolletje, haar hoofd tussen haar knieën. Ze mocht niet huilen, ze mocht niet huilen. Ze was ondertussen gestopt het liedje te zingen, maar bleef maar een tranta volhouden. "Niet doen, niet doen, niet doen," fluisterde ze haarzelf toe. "Nee, nee, nee." Ze moest sterk zijn, sterk zijn, ze moest, ze moest, ze moest. Niet nu instorten, niet nu. Misschien had ze dat niet al min of meer gedaan, maar ze moest zichzelf weer bij elkaar rapen, al trilde ze nog altijd als een rietje. Ze kon dit nu niet doen, niet nu.

---

Reality's overrated.

Liam Payne.
Zachtjes wiegde hij z'n vrouw heen en weer en fluisterde lieve woordjes in haar oor. Ze leek het niet te horen, of wel, maar reageerde ze er gewoon niet op. Hij maakte zich zorgen om haar, ze had een emotionele breakdown en ze liet hem amper binnen. 'Alexis' Zacht streelde hij over haar haren en lipbijtend keek hij toe hoe ze zich opkrulde en zich in de foetus houding neer legde. Hij wist niet of hij haar alleen moest laten, of dat ze graag wilde dat hij bij haar bleef. Nog meer gefrons toen hij haar dingen hoorde zeggen, steeds maar weer opnieuw. 'Lieverd, ik ben hier' Misschien moest hij maar blijven praten, zou dat haar rustig maken. Hij sloeg voorzichtig zijn armen nog wat steviger om haar heen en bleef haar heen en weer wiegen. Baby's werden en rustig van en hopelijk zij ook. 'Ik ben bij je, ik ben hier, ik ga niet weg' fluisterde hij zacht in haar oor. 'Het is goed Alexis' Nu hij er zo over na ging denken, had hij hier gewoon schuld aan. Als hij niet was gaan vechten met de buurman, was ze niet over haar toeren gegaan en was ze nu niet zo in zichzelf gekeerd. Dit moest helen en dan zou het weer een hele lange tijd duren voordat ze hem weer toeliet. Hij begon zachtjes te neurieren, geen slaapliedje deze keer, maar gewoon een rust gevend gehum, tenminste dat hoopte hij. Misschien zou ze zo wel in slaap vallen, hij bleef maar neuriën en haar zacht heen en weer wiegen.

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Ze hoorde haar naam, haar man praatte tegen haar en begon haar heen en weer te wiegen, waarna hij begom te neuriën. Misschien maakte dat het ook alleen maar moeilijker om niet te gaan huilen, wetend dat ze dit moest gaan missen. Het ergste nog was dat dit alleen maar meer bevestigde wat voor goed mens hij was, hij verdiende het niet, absoluut niet, hij verdiende een lang en gelukkig leven, niets minder. Maar nee, hij moest er amper halverwege uitgeplukt worden, ook nog op een akelige manier. Ze vond het verschrikkelijk dat hij dit zolang alleen had moeten doen. Dit was waarschijnlijk precies de reden waarom hij het niet had durfen vertellen, bang dqt ze zou flippen. Ze draaide zich om, begrief haar hoofd in zijn borstkas en begon ineens te huilen, stille watervallen. Alles wat ze deed was zich steviger aan hem vastklampen. "Ik kan je niet kwijt," zei ze zachtjes toen ze weer wat rrustiger werd. "Ik hou van je, ik hou van je, ik hou zoveel van je." Ze kon het hem niet vaak genoeg vertellen. Ze voelde zich schuldig, schumdig dat hij niet eerder het gevoel had dat hij het kon vertellen en dat het nu nog was ondat ze hem zo ongeveer had gedwongen, schudig omdat het de beste mens die ze kende moest overkomen.

---

Reality's overrated.