Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic 2 - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]

• Overige Buurtbewoners



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Nu verder •
Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]

---

Bowties were never Cooler

Kevin Styles
Ik glimlachte een beetje toen mijn vader zei dat hij mijn favoriete boek een keer van me wilde lenen. Ik kon niet van hem vragen dat hij altijd zo zou blijven doen, hij had namelijk nog twee kinderen die zijn liefde en aandacht verdienden, maar ik was heel blij dat hij in elk geval de moeite deed om onze band te beteren. Ik vroeg voorzichtig of hij al een plek wist waar we naar toe konden gaan en zijn antwoord stelde me eigenlijk niet teleur. De vakanties aan het strand met opa en oma had ik altijd geweldig gevonden, of in elk geval wat ik me ervan kon herrinderen, en ik snapte nogsteeds niet waarom we vanaf mijn 7e daar niet meer heen waren gegaan. Mijn gezicht begon te stralen en ik knikte. "Dat huisje aan het strand van Bay Town? Waar we altijd zandkastelen bouwden en steentjes met kleine beestjes erin vonden, dat dorpje met de nauwe straatjes en de ijszaak op het dorpsplein?" vroeg ik aan hem, bij de herrindering al sprekend in een vrij plat Yorkshire accent. Dat had mijn ouders veel moeite gekost om dat vroeger uit me te krijgen doordat ik daar zo vaak was geweest in mijn jeugd en nu ik eraan terugdacht, kwam ook het accent weer de kop opzetten. Nu wist ik dat Bay Town eigenlijk Robin Hood's Bay heette, maar Bay Town was iets wat nog altijd als naam in mijn geheugen gegrift was. "Waarom gaan we daar eigenlijk niet meer heen?" vroeg ik voorzichtig. Ik had namelijk geen idee, en misschien was het wel een pijnlijk onderwerp, maar het kon ook gewoon zijn dat mijn ouders hadden gedacht dat wij als kinderen het leuker vonden ergens ver weg in een luxe hotel. Nu kon ik me dat van feestbeest Aaron en mijn populaire zusje wel bedenken, en mijn ouders hadden rust omdat wij onze gang wel gingen zonder dat ze zich zorgen om ons hoefden te maken, maar op die vakanties was ik nog verder weggekwijnd dan ik thuis al had gedaan. Ik knabbelde nog wat aan mijn koekje en keek naar mijn arm, waar nogsteeds een naald in zat voor het toedienen van vanalles en nogwat. Ik hoopte dat die er binnenkort uit mocht, want het zat niet lekker, maar het was voor mijn eigen bestwil en zou allemaal vast wel weer goedkomen. Dat hoopte ik in elk geval.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.
Toen Kevin vroeg wat ik dan in gedachte had om een weekendje weg te gaan en ik hem vertelde dat we wel naar het strandhuidje van mijn ouders konden gaan, werd de jongen heel enthousiast, wat bekende dat hij veel goede herinneringen daar aan had en dat maakte me toch wel blij. We kwamen daar al voordat Aaron zelfs geboren was en ik had Ava daar ook ten huwelijk gevraagd. Het was zo cliché geweest. Op het strand, met blote voeten en een ondergaande zon, inclusief een huilende Ava. Mijn hart deed pijn als ik daar aan dacht en dat ze nu weg was, terug naar Italië. 'Ja, dat klopt' zei ik toen snel met een glimlach. maar mijn glimlach was niet erg overtuigend, ook al deed ik m'n best. Ik speelde wat met het papiertje waar de suiker in had gezeten en keek mijn zoon weer aan. 'Je vond het daar altijd geweldig en nu komt je accent ook weer terug' zei ik toen plagend. Ik had de vraag kunnen verwachten van Kevin toen hij aan me vroeg waarom we daar niet meer heen gingen. 'Je moeder wilde daar niet meer heen' zei ik toen met een zucht, 'Ze wilde wat van de wereld zien en ik had eigenlijk niet veel in te brengen daar over' De ruzies die daar over waren gegaan wilde ik hem besparen, het was gebeurd en daar had hij toch niks meer aan. 'We kunnen oma binnenkort wel opzoeken, als je dat wil'? vroeg ik hem toen, 'Wanneer heb je haar voor het laatst gezien'? En met die vraag bedacht ik me dat ik mijn eigen moeder al heel lang niet meer had gezien en dat ik het haar moest vertellen, over Ava en Louis. Zij en Ava konden toch al niet zo goed door een deur en ik verdacht mijn moeder ervan dat ze er niet bepaald rouwig om zou zijn als we uit elkaar gingen.

---

'Darling, just hold on'

Kevin Styles
Mijn vader's glimlach werd minder vrolijk terwijl ik herrinderingen ophaalde die ik nog had van het huisje van opa en oma. Hij plaagde me om mijn accent, wat ik daar vroeger had opgedaan, terugkreeg door de herrinderingen. Ik glimlachte wat verlegen en vroeg toen toch zacht waarom we er niet meer heen gingen. Ik vond het daar altijd zo leuk en toen gingen we opeens niet meer. Ik luisterde in stilte naar de uitleg en kreeg al meer informatie van alleen zijn houding en toon al, dan uit de woorden. Dat waren de eerste ruzies in ons huis geweest en sindsdien was het nooit meer hetzelfde geweest. Aaron was gaan puberen, mijn zus niet veel later ook, en er waren elke dag ruzies geweest en ik was totaal vergeten. Ik werd er zelf allemaal een beetje triest van en at het laatste stukje koek op. Toch wist hij me weer op te vrolijken om te vragen of we binnenkort bij oma langs zouden gaan. Ik hield echt van die vrouw en ze was altijd nog de enige die me echt zag staan in de familie. Ik was dan zeker ook wel eens, onder het mom van studeren met vrienden, bij haar langs gegaan met de trein. "Twee weken geleden toen Aaron en jij het hele weekend zo enorm aan het vechten waren."biechtte ik op, omdat ik me echt niet kon herrinderen wanneer we er met het gezin waren geweest. Het kostte me 2 uur om met de trein er te komen, maar als het weer eens goed mis was thuis, zat ik liever 4 uur in de trein, zodat ik een tijdje rust en aandacht kon hebben bij mijn oma thuis, dan dat ik thuis op mijn kamer bleef zitten terwijl er constant geschreeuwd werd en met deuren werd geslagen. Zij wist meer over dan mijn eigen ouders, ze wist over Jessie, over mijn boeken, verhalen en tekeningen, ze wist over hoe het thuis en op school ging. Ze gaf me elke keer als ik daar was het warme thuis wat ik thuis nooit had. Ik wist niet wat mijn vader ervan vond, maar ik kon het moeilijk verbergen als we daar eenmaal zouden zijn, dus dan was het beter als hij het nu vast wist.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.
Door alle herinneringen die er nu werden opgehaald, wist ik ook weer wanneer alle ruzies waren begonnen. Aaron was in de puberteit gekomen en had zich van alles afgezet, inclusief mij en Ava. Bij mij was het erger geweest en hij had altijd het gevoel gehad dat hij in een gevangenis leefde, ook kwam dat mede omdat ik natuurlijk bij de politie zat. Ik had altijd geprobeerd mijn kinderen een vrije opvoeding te geven, ik wilde het gewoon niet zo doen als mijn ouders. Het waren lieve mensen, maar mijn vader was altijd de baas geweest en had met harde hand geregeerd. 'Het spijt me' zei ik toen beschamend, 'Het spijt me dat je elke keer weer die ruzies mee moest maken, het spijt me dat we je niet genoeg aandacht geven' Ik zuchtte en ik besefte heel goed dat ik mijn zoon pijn had gedaan door hem te verwaarlozen en dat ik alleen maar bezig was om Aaron in het gareel te brengen. Ik legde mijn hand op zijn hand en ik kneep er zachtjes in en ik glimlachte aarzelend naar hem. Ik vroeg aan hem wanneer hij voor het laatst bij mijn moeder was geweest en ik was eigenlijk niet heel verbaasd dat het twee weken voor het laatst was geweest. 'Het spijt me Kevin' zei ik toen met een diepe zucht, 'Ik beloof je dat het anders zal worden' Ik pakte mijn kopje koffie en dronk het laatste beetje op en zette het kopje weer terug op de tafel. 'Ze vind het vast gezellig als we even bij haar langs wippen' zei ik toen. Ik moest ook met mijn moeder praten, maar ik had nu voor Kevin geen geheimen meer, dus hij mocht er bij zijn, al zou dat niet erg gezellig zijn. 'Laten we zeggen dat we eerst langs oma gaan en dat we daarna naar Bay Town gaan' Het zou misschien wat drukjes zijn, ook omdat Kevin dan amper een week uit het ziekenhuis zou zijn, maar we hoefde ook niks te doen, we konden ook gewoon luieren aan het strand, met een boek en genieten van de stilte.

---

'Darling, just hold on'

Kevin Styles
Mijn vader begon zich tussen alle herrinderingen door plots voor van alles te verontschuldigen. Het was fijn om te weten dat het hem speet, maar het hoefde nu daar ook niet alleen maar over spijt te gaan. Hij had me heel veel pijn gedaan. Het grootste deel van mijn jeugd had bestaan aan het leven tussen de vier witte muren van mijn kamer terwijl er buiten constant werd gevochten. Ik glimlachte weekjes bij het kneepje in mijn hand. Ik kon nu wel zeggen dat het goed was, dat ik hem vergeven had, maar ik mocht en kon niet liegen. Mijn jeugd was niet leuk geweest en hij was een van de grootste onruststokers geweest. Ik vond het enorm fijn dat hij zich wilde beteren, maar voor mij was het nogsteeds eerst zien dan geloven. Ik vertelde hem bij zijn vraag eerlijk dat het voor mij niet lang geleden was dat ik bij oma was geweest. Zij had me door de rottijd heen altijd wel wat liefde gegeven. Het waren dan maar een aantal uurtjes per maand, maar het had me toch wel hier gehouden in plaats van op het kerkhof. Ik glimlachte iets sterker en knikte oen hij over oma verder ging. "Ze heeft het er vaak over dat ik de enige ben die haar niet is vergeten. Ze mist je ook, pap." zei ik tegen hem, voor ik mijn hand voorzichtig onder die van hem uit trok, zodat ik mijn glas weer naar mijn mond te brengen. Ik nam een paar slokjes toen hij zijn plan aan me voorlegde. Het was 3 uur rijden van oma naar het huisje, die rit hadden we vaker dan eens hadden gemaakt toen ik klein was. Ik kon me weinig van de rit herrinderen maar wel hoe we over de Moor reden en al van verre tussen de bomen door eerst de zee konden zien, daarna horen en dan ook echt ruiken net voor we het dorpje in reden. "Graag" zei ik zacht, voor ik het glas leegdronk en weer wegzette. Oma zou wel geschokt zijn over mijn staat van zijn, maar ze had ook de wonden op mijn armen vaker dan eens schoon gemaakt en verbonden, dus echt nieuws moest het voor haar niet zijn. Ik keek naar mijn vader en zuchtte zachtjes. "Oma weet alles, van mijn depressie, van Jessie, van de ruzies, van alles." zei ik zacht, dat hij niet dacht dat hij straks voorzichtig hoefde te zijn met zijn woorden. Zij wist veel meer dan hij, misschien zelfs dan hij ooit zou weten.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.
Ik voelde me schuldig toen mijn zoon zei dat hij de enige was die mijn moeder niet vergat. Ik had veel fouten gemaakt, waaronder het verwaarlozen van mijn jongste kind en dat ik te weinig naar mijn moeder ging. Ze had me alle liefde gegeven die er was in de wereld en toch had ik me van haar afgestoten, ook omdat het vroeger eigenlijk nu hetzelfde ging als bij ons thuis. 'Ik mis haar' zei ik met een zucht en daarna gaf ik bij hem aan dat we wel eerst naar mijn moeder konden gaan om daarna naar Bay Town te gaan. We zouden er wel een halve dag aan kwijt zijn, omdat het in de eerste plaats als bijna een uur was om naar mijn moeder te gaan en met de trein zelfs twee uur, omdat je zo vaak moest overstappen. En daarna was het nog drie uur om naar Bayn Town te gaan, maar we hadden de tijd. Het hoefde allemaal niet zo gehaast te zijn. Mijn moeder zou wel schrikken als Kevin en ik zo bij haar op de stoep zouden staan, ik kon haar beter eerst even bellen. Ik schrok toen Kevin zei dat mijn moeder alles wist, maar dat had ik ook eigenlijk wel kunnen verwachten. Anne was de enige die nog echt aandacht aan hem schonk en ik snapte het wel dat hij daarom naar haar toe was gegaan en dat ze meer wist dan dat ik eigenlijk wist. 'Dat snap ik' zei ik uiteindelijk, 'Ze zal wel boos op me worden, dat ze me zo niet heeft opgevoed' Ik was niet bang voor mijn moeder, maar ik zou heus wel verwijten krijgen dat ik het anders had aan moeten pakken en dat ze me niet had opgevoed om er er met een ander vandoor te gaan en dat ik mijn kinderen zou verwaarlozen. Ik zuchtte en keek naar Kevin. 'Ik zal haar vanavond bellen en haar vertellen dat we volgende week bij haar langs komen' Ik keek naar z'n glas, dat inmiddels leeg was. 'Wil je nog wat drinken, of wil je alleen nog praten of iets anders doen? Niet dat je nu veel kan doen, we zijn in het ziekenhuis, ik kan je terug brengen naar Jessie als je dat wil'? vroeg ik hem toen vragend.

---

'Darling, just hold on'

Kevin Styles
Mijn vader were gelukkig niet boos toen ik vertelde dat oma wel over mijn problemen en leven wist en hij niet. Ik dronk rustig van mijn limonade tot het op was en ik het glas weer op het tafeltje zette. Een zachtte grinnik kwam uit mijn mond bij zijn woorden over dat hij een standje zou krijgen van oma. Ik had haar wel horen mopperen in de keuken dat ze mijn vader zo niet had opgevoed en mijn moeder een slechte invloed op hem was. Ik had er nooit op gereageerd, maar ik wist zeker dat hij gelijk had en dat ze boos zou worden op zijn ontrouw, maar niet op het feit dat hij mijn moeder had laten gaan. Ik knikte toen hij zei dat hij oma zou bellen. Ik had echt zin weer eens langs te gaan. Ik keek hem aan en haalde mijn schouders op. Aan de ene kant was ik doodmoe en wilde graag wat slapen, maar ik was bang dat als ik wakker zou worden dit alles weg zou zijn. Ik geeuwde nog een keer en sloeg mijn hand voor mijn mond. "Ik wil niet tussen hem en zijn zus gaan zitten. Dan zit ik liever nog even hier met jou te praten. Is er nog iets wat je wil weten?" vroeg ik voorzichtig. Sommige vragen was ik nog echt niet aan toe te beantwoorden tegenover hem, en ik hoopte dat hij dat snapte. Toch wilde ik op veel vragen hem wel een antwoord, of een gedeeltelijk antwoord, geven, maar dan moest hij het wel vragen. Ik kon geen antwoorden geven zonder vragen, en was geen prater, dus ik ging niet vanuit mezelf dingen vertellen. Ik was maar een kleine jongen, mager en bang voor harde geluiden. Jessie was er altijd om me te beschermen, fysiek dan, en ik probeerde hem mentaal te beschermen. Nu ik alleen was en me zwak voelde, voelde ik me enorm kwetsbaar. Dat was vast te zien aan mijn houding, maar toch vond ik het toch fijn om de eerste stapjes te zetten naar een goede band met mijn vader. Ook de korte vakantie naar het huisje uit mijn kindertijd maakte me heel vrolijk en gaf me hoop voor de toekomst.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.
Kevin moest grinniken toen ik zei dat mijn moeder boos op me zou worden en dat ze me zo niet had opgevoed, om mijn vrouw te bedriegen en mijn kinderen te verwaarlozen en ondanks de situatie grinnikte ik wat ongemakkelijk met hem mee. Je kon er maar beter nog grapjes over maken, dan dat het allemaal zo diep triest werd. Kevin was moe, dat was aan hem te zien, maar toch wilde hij niet terug naar Jessie, iets wat ik eigenlijk ook nog wel kon begrijpen, ook omdat de jongen met z'n zus in gesprek was en dat ze elkaar nodig hadden. Mijn gedachte dwaalde wat af naar Louis en onbewust moest ik toch even glimlachen als ik aan hem dacht en ik vroeg me toch wel een beetje af of hij voor mij zou kiezen of dat hij bij z'n vrouw zou blijven. Ik wist niet of ik zo blij moest zijn als hij voor de tweede zou kiezen, maar dan zou ik ook wel mijn verlies aangeven en proberen verder te gaan met mijn leven. Ik kon niet van hem verlangen dat hij haar voor mij verliet, maar toch stiekem, diep in mijn hart was ik zo egoïstisch, dat ik dat wel hoopte. Ik was zo in gedachte dat ik bijna Kevin's vraag miste. 'Of ik nog wat wil weten'? vroeg ik toen voorzichtig. Ik had zoveel vragen aan hem, maar ik wist simpelweg niet waar ik moest beginnen. Het was wel fijn om zo even met mijn zoon te zitten, ondanks de omstandigheden. Het was wel een manier om weer dichter bij elkaar te komen en misschien moest ik ook eens een goed gesprek met Aaron hierover voeren, want ik snapte dat hij puberde, maar het ging nu toch wel over de top. 'Vanaf wanneer.. verwond je jezelf'? vroeg ik hem toen aarzelend, 'Als Aaron en ik ruzie hadden, deed je het dan ook'? Ik beet op m'n lip en keek naar de jongen die voor me zat. Het was nog altijd niet makkelijk om er over te praten en ik begreep het best als hij zo'n persoonlijke vraag niet wilde beantwoorden

---

'Darling, just hold on'

Kevin Styles
Mijn vader was duidelijk heel erg diep in gedachten, gezien de diepe rimpels in zijn voorhoofd, die normaal maar heel klein waren. Ik vroeg hem dus maar of hij nog vragen had, anders kon ik net zo goed teruggaan naar de kamer om daar te slapen, zelfs al wilde ik Jessie niet storen. Ik knikte wat bemoedigend bij zijn vraag. Ik wist veel van mijn vader, omdat ik een observeerder was. Ik keek, bestudeerde en herrinderde, maar hij wist eigenlijk niets van me, dus dan was het wel zo eerlijk hem de mogelijkheid te geven in elk geval iets van me te weten te komen. Zijn eerste vraag was alleen zwaarder dan ik had verwacht. Ik beet op mijn onderlip en wendde mijn ogen af. In stilte wiebelde ik wat met mijn vingers en zuchtte zacht. Hij verdiende in elk geval een gedeeltelijk antwoord. Zijn tweede vraag wilde ik niet beantwoorden, hij hoefde geen details te weten, vooral omdat ik dit al tijden achter me probeerde te laten, ondanks dat het enorm moeilijk was, zeker in zo'n gezin als het mijne, maar door Jessie lukte het me de afgelopen maanden toch redelijk. "Vanaf iets over mijn 13e. De laatste tijd ging het wat beter, maar het is heel moeilijk te stoppen als er bijna overal redenen zijn om door te gaan." zei ik zacht, terwijl ik nu wat ongemakkelijk over mijn bovenbenen wreef, waar de nieuwste van mijn sneeën zaten. Sommigen waren nog maar net geheeld, terwijl anderen al een lange tijd in littekens waren verandert. Ik haalde voorzichtig mijn handen van mijn benen en pakte heel voorzichtig een van mijn vader met mijn beide kleine handjes vast. "Ik wilde niemand teleurstellen, maar het hielp gewoon met het verwerken van alles." verontschuldigde ik me aan mijn vader. Ik wilde er niemand mee teleurstellen of pijn doen, maar dit was mijn manier om ermee om te gaan zonder echt destructief te worden of andere uiterlijke losgeslagen acties te vertonen. Ik had me opgesloten in mijn kamer en was gaan lezen en snijden om de wereld buiten te sluiten. Het leek in elk geval beter dan alles kort en klein slaan zoals mijn broer. "Het spijt me, pap." zei ik zachtjes, maar wel oprecht. Ik wilde niemand pijn doen, maar dat was duidelijk wel gebeurt en dat kon ik mezelf echt niet vergeven.

---

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson.

Eg lang ben ik niet buiten, gezien het me niet ontgaat dat Harry en zijn jongste zoon ook buiten zijn en ik ze ten alle koste wil ontlopen, dus ga ik het ziekenhuis weer in. Binnen staat mijn vrouw voor de kamer van mijn zoon en zijn vriendje, waar de tweeling in hun taal aan het communiceren is. Ik heb er eigenlijk nooit wat van begrepen, het zal wel iets voor tweelingen zijn, ik heb geen idee, ik heb geen tweelingbroer. Ja, Phoebe en Daisy zijn een tweeling, net als de jongsten, en zij begrepen elkaar ook, als er iets was keken ze elkaar altijd aan en begonnen ze te giechelen, maar de ene tweeling zal vast hechter zijn dan de ander. Al kan je -je soms afvragen hoe gezond het is, nu ze hier beiden liggen. Zachtjes vraag ik aan mijn vrouw of we kunnen praten en gelukkig komt ze mee. Samen lopen we een stukje weg en ze hoeft mr niet te vragen waar ik over wil praten. Het lijkt me duidelijk. Ik zucht. "Ik heb twee jaar een affaire gehad Lizzy, misschien moeten we daarmee beginnen." En de kinderen, de tweeling, daar moet ook even goed over gesproken worden. Maar misschien moet dst erna komen, of ervoor, nu ze nog enigszins rustig is, maar dan ben ik daar nu dan te laat voor. Ik slik. "Ik hou nog echt van je, maar ik weet dat ik ook gevoelens heb voor Harry en al was dat niet zo, het is niet eerlijk tegenover jou. Ik geef nog echt om je en in zekere zin ben ik ook nog verliefd op je, maar ik keijg die echte kriebels niet meer van jou. Jij houd mijn vuur rustig, maar het vuur verliest zijn kalmte. Jij bent altijd heel goed voor me geweest, voor de kinderen, de familie, maar ik ben bang dat wij niet meer werken." Daarmee is het besluit eigenlijk al genomen, misschien nog niet met de woorden, maar in mijn hoofd heeft het pad zixh duidelijk gemaakt. Mijn pad zal een andere weg uitslaan als dat van Lizzy en dat moet ik volgen, voor ons beiden, maar eerst moet ik die stap durfen zetten.

[ bericht aangepast op 10 april 2015 - 23:52 ]

---

Reality's overrated.

Harry Styles.
Ik was zo ver in gedachte dat ik bijna de vraag van Kevin had gemist en natuurlijk wilde ik veel dingen van hem weten. Ik had hem de helft van z'n leven, misschien wel meer dan de helft verwaarloosd en afgezien dat ik nu wist wat z'n lievelingsboek was en dat hij hield van Jessie, wist ik eigenlijk niks van hem. Het was misschien dan ook wel een zware vraag toen ik aan hem vroeg sinds wanneer hij zichzelf al pijn deed en of hij het ook deed als Aaron en ik ruzie hadden. Het komt als een schok binnen als hij zegt dat hij al vanaf z'n dertiende zichzelf snijdt en ik kan hem alleen maar aankijken en ik kan geen woord uitbrengen. Hij doet zichzelf dus al drie jaar pijn. Ik sluit mijn ogen om mijn emoties te bedwingen, maar ik kan het ook niet helpen als er tranen in mijn ogen springen. Ik ben geen man die snel huilt, de laatste keer dat ik huilde en ik me dat kan herinneren, is al zo lang geleden. Het was op de dag dat mijn goudvis dood ging en ik was ontroostbaar, want dat kleine ventje dat ik toen was, zag zijn goudvis als z'n beste vriend. Ik open mijn ogen weer als ik voel dat Kevin mijn handen vast pak en ik kan het niet verhinderen als er een traan naar beneden glijd en op de grond uiteen valt. 'Ik heb jou teleurgesteld' zeg ik dan moeilijk en ik knipper een paar keer, maar de tranen gaan niet weg. 'Het spijt mij ook Kevin' fluisterde ik dan zachtjes. Als ik nu normaal ga praten, dan zal mijn stem binnen de kortste keren overslaan van emoties. Ik probeer echt mijn tranen te bedwingen, maar het enige wat er gebeurd is dat er alleen nog maar meer tranen komen. 'Ik weet dat ik nu al heel vaak sorry tegen je heb gezegd, en je hebt er misschien niet veel aan, maar ik zal het blijven zeggen' vertel ik hem met een zachte stem. Ik glimlach wat scheef naar hem. 'Kun je, je me misschien beloven dat je niet meer gaat snijden'? vraag ik hem dan aarzelend. Het is een vraag die niet makkelijk is en misschien word Kevin wel boos, maar hij is mijn zoon en ik ga proberen dat alles anders word en ik wil hem hierbij helpen, als hij tenminste mijn hulp wil.

---

'Darling, just hold on'

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Louis vraagt of ik mee ga naar een rustig plekje, doe ik dat ook en ik loop met hem mee naar een plek waar het rustig en waar we kunnen praten. Ik heb een bepaalde spanning in mijn buik en ik ben bang voor wat hij gaat zeggen, maar ik zal hem niet zomaar laten gaan. Ja, hij heeft een fout gemaakt, maar dat betekend niet dat we er niet over kunnen praten en dat we het achter ons kunnen laten. Het zal misschien niet meer zo zijn als in het begin van ons huwelijk, maar we hebben elkaar iets beloofd op onze trouwdag en ik wil me daar aan houden. Het begin van z'n woorden gaat al niet lekker, ik weet dat hij een affaire heeft gehad en het is nog steeds niet leuk om te horen. Z'n volgende zinnen komen maar half aan. Nog wel verliefd maar geen kriebels. Natuurlijk ben ik goed voor hem geweest, we zijn al meer dan achttien jaar getrouwd. Het komt er eigenlijk op neer dat hij wil scheiden en dat wil ik juist niet. Hij is mijn veilige baken en ik weet niet wat ik zonder hem moet. 'Dit kun je me niet aan doen' zeg ik dan met een snik, de tranen staan in mijn ogen. Ik ben boos, ik ben verdrietig, allerlei emoties razen door mijn lichaam. 'We kunnen naar therapie Louis, ik hou van je, je zegt zelf dat je ook nog van mij houdt' Dat hij niet meer in die zin van mij houdt, dat vergeet ik even. 'We kunnen dit huwelijk laten slagen' Ik duw tegen z'n borst aan. 'Harry heeft je gehersenspoeld'! zeg ik dan met een luidere stem, 'Je houd niet van hem, dat denk je alleen maar'! Ik word bijna hysterisch, maar ik weiger hem kwijt te raken aan Harry. 'Jij en ik horen gewoon bij elkaar, blijf bij me, Louis, alsjeblieft'! Ik pak hem vast en kijk hem met betraande ogen aan. 'Ik hou van je, je hebt een fout gemaakt, maar ik hou teveel van je om je te laten gaan. Blijf bij me' Ik kan mijn emoties nu echt niet meer in bedwang houden en ik begin hysterisch te snikken en ik verstop mijn hoofd in z'n shirt. 'Blijf bij me' smeek ik hem, 'Ik wil niet scheiden' Ik blijf me stevig aan hem vast houden en ik ben niet van plan om hem voorlopig los te laten.

---

'Darling, just hold on'

Kevin Styles
Ik zag dat dit mijn vader pijn deed, echt pijn. Hierdoor kreeg ik een enorm schuldgevoel , wat alleen maar groter werd toen ik de tranen in de ogen van mijn vader zag verschijnen. Ik pakte voorzichtig zijn hand vast en verontschuldigde me. Ik wilde niemand pijn doen, ik wilde juist voorkomen dat ik iemand pijn deed, waardoor ik tot nu toe ook nog nooit echt een aanslag had gedaan op mijn eigen leven. Ik had het zo vaak niet meer zien zitten, maar had iemand achter willen laten. Ik zuchtte zachtjes en verontschuldigde me nog eens. Het was al moeilijk toe te geven dat ik mezelf verminkte en mijn vader's reactie maakte alles nog veel erger. Toch bleef hij zich juist verontschuldigen, terwijl hij niet alleen de schuldige was. De eenzaamheid was er een van de factoren geweest, maar nooit de enige. Vaak was ook de schooldag verschrikkelijk geweest, als ik het mes op mijn huid had gezet. Hetgeen wat hij van me vroeg kon ik alleen niet beloven. Ik sloeg mijn ogen verslagen neer en schudde lichtjes mijn hoofd. "Ik kan het proberen, maar ik kan het niet beloven. Ik wil geen beloftes breken en weet hoe moeilijk het is te stoppen. Ik wil er graag vanaf, echt, want ik doe het niet voor mijn lol, maar stoppen is moeilijk." zei ik zacht voor ik met schuldbewuste ogen mijn vader aankeek. "Omdat het mes al een tijdje ongebruikt daar lag te roesten waren ze zo bang voor bloedvergiftiging, tetanus en andere ontstekingen. Het was me de afgelopen paar maanden gelukt schoon te blijven, maar het was heel erg lastig en het kwam er gewoon in een keer uit. Het spijt me." Mijn stem trilde en ik had tranen in mijn ogen. Het was echt moeilijk om hierover te praten, ik voelde me er alleen maar schuldiger door, maar hij mocht het weten. Hij had mijn leven gered en hopelijk zou het niet meer nodig zijn. Ik voelde me nogsteeds verschrikkelijk, er kon nog zoveel mis gaan, maar er was hoop, niet veel, maar genoeg om het leven nog een kans te geven. Ik keek naar de klok, die zij dat het bezoekuur bijna over was. Ik keek weer naar mijn vader en vouwde mijn handjes op mijn schoot. "Als je oma belt, kan je dan zeggen dat het goed met me gaat? Ik wil niet dat ze zich zorgen om me maakt." vroeg ik zacht aan mijn vader, om de toon van het gesprek hopelijk weer iets te verlichten en in elk geval de focus van dit ongemakkelijke onderwerp af te halen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.
Ik werd er echt ontzettend verdrietig van toen ik hoorde dat Kevin zich al drie jaar pijn deed, omdat het thuis gewoon niet leuk was voor hem. Ik voelde me schuldig en ik vertelde Kevin dat het me weer speet, al had hij dat nu al wel al een paar keer gehoord en op een gegeven moment zou je dat ook zat worden. Ik had zoveel spijt en ik had veel verdriet bij Kevin veroorzaakt. Ik vroeg aan hem of hij me wilde beloven dat hij niet meer zou snijden, maar hij schudde z'n hoofd, waarop ik een trillende zucht slaakte. Hij kon het proberen, maar niet beloven. Je had altijd wel een terug val en Kevin gaf ook aan dat het moeilijk was om te stoppen. 'Het geeft niet jongen' fluisterde ik met trillende stem toen hij zei dat het hem speet, 'Ik kan niet van je vragen dat je op de een op andere dag stopt, dat kan je niet alleen en daar heb je hulp bij nodig' Ik kwam overeind en ik aarzelend sloeg ik mijn armen om hem heen en gaf hem voorzichtig een knuffel, rekening houdend met de buisjes die hij in z'n lijf had. 'Dat ik je nog heb, dat is voor mij belanrijk' fluisterde ik in z'n oor, 'En ik ga er alles aan doen om het anders te doen' Met die belofte liet ik hem weer los en wreef ik in mijn ogen om de tranen weg te vegen. 'Dat zal ik doen' beloofde ik hem toen hij aan me vroeg als ik mijn moeder zou bellen dat ik dan tegen haar zou zeggen dat goed met hem ging. Natuurlijk zou ze zich zorgen maken en natuurlijk zou ze boos op me worden, maar ik kon haar dan wel vertellen dat we volgend weekend langs kwamen, zodat ze daar naartoe kon leven. Ik keek even naar de klok en zag dat het bezoekuur bijna voorbij was. 'Ik kan straks nog wel bij je blijven, maar ik denk dat ik dan door de zuster zal worden weg gestuurd, ik kom vanavond weer langs, zal ik dan wat spullen voor je meenemen? Boeken, kleding? Je zegt het maar' vertelde ik tegen mijn zoon.

---

'Darling, just hold on'

Gary Christopher Beale
Ik gaf de kinderen van de 5e klas het startsignaal dat ze mochten beginnen met het rennen van hun 5 kilometer, wat elk jaar op een zaterdag werd geplant voor het gemak van de planning. Zelf rende ik voor en na mijn werk, maar tussendoor niet, dan zat ik meestal na te kijken of dingen in te voeren in het systeem, als ik even tijd had, zoals nu. Ik ging in het gras zitten, waar Rose op mijn schoot ging liggen. Ik aaide het hondje even en voerde toen in welke kinderen afwezig waren. Het was onder anderen de Tomlinson-tweeling, die normaal gesproken niet spijbelden op cijferdag, zeker Jessie niet. Ook had ik wat dingen zo hier en daar gehoord, en gister in het dorp de ambulances gezien toen ik net terug was van het zwembad. Misschien was het beter even te bellen. Ik zocht het nummer op van het huis en belde, maar er werd niet opgenomen. Gelukkig werd ik wel doorgeschakeld. Ik wachtte tot meneer of mevrouw Tomlinson zou opnemen, zodat ik ook wist wat te zeggen als er vragen werden gesteld. De twee kinderen zaten namelijk ook nog in mijn mentorklas en ik vond het belangrijk op de hoogte te zijn als er iets aan de hand was wat hun schoolprestaties kon beïnvloeden, wat er nu wel aan de hand leek te zijn omdat ze hier niet waren. Even keek ik op mijn horloge. De kinderen waren pas 5 minuten weg, dus ik had zeker nog 10 minuten tot een kwartier voor de eerste paar terug zouden zijn, al zou de grootste bups pas over 20 tot 25 minuten terug zijn. Ik aaide over het koppie van de vrolijke hond op mijn schoot. Tijdens het trainen hiervoor was ik wel meegefietst met de renners en had Rose ook duidelijk een goede invloed gehad. Ik had nog nooit zo'n goede groep gehad, maar vandaag zou het toch iets meer meevallen, niet alleen omdat de hond hier was, maar ook omdat het nu echt 5 kilometer was en niet de 3 die we trainden tijdens de voorafgaande lessen. De telefoon bleef overgaan en ik begon wat ongeduldig met mijn voet te tikken. Toch begon ik me wel steeds meer zorgen te maken, want als ze niet opnamen moest er wel iets heel ergs aan de hand zijn.

[ bericht aangepast op 11 april 2015 - 18:53 ]

---

Bowties were never Cooler