• Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
    In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


    • Rollen •
    • Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]
    Vader • Niall James Horan • 38 • TonyTurtlePerry
    Moeder • Céline "Cellie" Amelia Horan-Bourdon • 38 • Alate
    Kinderen •
    Lucy Meave Horan • 16 • Little_Liars

    • Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]
    Vader • Zayn Javadd Malik • 42 • JackSkellington
    Moeder • Somaiya Yasmin Malik-Ravi • 37 • TonyTurtlePerry
    Kinderen •
    Cassandra Daliya Malik • 17 • Zamperini

    • Familie Payne [Vol]
    Vader • Liam James Payne • 41 • Rovers
    Moeder • Alexis "Alex" Payne-Dourdan • 38 • Xiphias
    Kinderen •
    Felicia Jasmine Payne • 18 • Isimat
    River Graig Payne • 17 • GusWaters
    Ezra Lukas Payne(-Horan) • 19 • Fitzgomery

    • Familie Styles [Vol]
    Vader • Harry Edward Styles • 40 • Rovers
    Moeder • Avalanté Louise Styles (née Deveraux) • 38 • Crucifix
    Kinderen •
    Arianna Meline Styles • 17 • Recentia
    Aaron Styles • 18 • Vulpes
    Kevin William Styles • 16 • TonyTurtlePerry

    • Familie Tomlinson [Vol]
    Vader • Louis William Tomlinson • 42 • Fitzgomeryi
    Moeder • Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson-Brown • 39 • Rovers
    Kinderen •
    Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson • 17 • Xiphias
    Jessie Connor Tomlinson • 17 • Fanders
    Katherine Lena Tomlinson • 16 • Timlin

    • Overige Buurtbewoners
    Gary Christopher Beale • 27 • TonyTurtlePerry



    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Relaties hebben problemen, ouders hebben problemen met kinderen, en geheimen vertel je niet zo makkelijk als je ze al zo lang hebt bewaard. One Direction bestaat niet en heeft nooit bestaan.De jongens hebben gewone banen en een gewoon 'saai' leven.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag.
    • Alleen Bain maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


    • Nu verder •
    Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

    [ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]


    Bowties were never Cooler

    Kevin Styles
    Ik glimlachte zwakjes toen hij het niet heel erg vond dat ik het niet kon beloven dat ik helemaal clean zou blijven. Ik had het te lang gedaan om dat te kunnen beloven. Ik was al even clean geweest, maar toen gebeurde er dit, alsof alle pijn die ik eruit liet door te snijden, er in een keer uit had gelaten met dat mes door mijn long. Dat hij begon over hulp deed me weer iets in mijn schulp kruipen, omdat het me deed denken dat hij me toch naar een zielenknijper wilde sturen, terwijl het met Jessie's hulp tot nu toe redelijk was gelukt, en hopelijk met zijn hulp en die van mijn vader tot een ding uit het verleden kon worden gemaakt. "Ik wil niet naar een psych." zei ik terwijl ik hem zag opstaan. In de knuffel leunde ik met mijn hoofd tegen hem aan en glimlachte wat bij zijn woorden. Hij wilde het duidelijk echt proberen. Misschien was dit toch de klap geweest die ons allebei had doen wakkerschudden. Zacht vroeg ik hem of hij aan oma wilde vertellen dat het goed met me ging, want die maakte zich vast veel zorgen, vooral omdat ik vandaag eigenlijk bij haar langs zou gaan. Het was fijn dat mijn vader haar wilde inlichten. Een hele zachte grinnik kwam uit mijn keel van zijn opmerking over de zusters, die hier vrij streng, maar ook beschermend waren. "Misschien nog wat ondergoed, een broek en een shirt, gewoon de bovenste van beide stapels is goed. Ik draag nooit sokken, dus dat hoeft niet, en misschien mijn schooltas als het lukt. Daar zitten wat dingetjes in om te doen." vroeg ik voorzichtig aan mijn vader. Ik wilde niet te veel vragen, maar dit leek me toch wel wat basis. Ik wist het alleen niet zo goed, omdat ik dit soort situaties alleen maar kende van bij Jessie thuis en bij mijn opa en oma. Ik sloeg nog een arm om mijn vader heen en liet mijn hoofd nog even tegen zijn buik liggen. Het was fijn om zijn warmte te voelen, om te weten dat een aantal mensen, echte levende mensen, om me gaven, ookal voelde dat nog heel vreemd. Bij Jessie en mijn oma begon ik het nu langzaam te accepteren dat het misschien zo kon zijn, maar met mijn vader zou dit nog wel even duren.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles.
    Ik kon niet van Kevin verlangen dat hij zomaar in een dag kon stoppen, daar had hij hulp bij nodig. Ik stond op en nam hem in mijn armen en hij zei dat hij geen psycholoog wilde. 'Zo bedoelde ik het niet Kevin' fluisterde ik in z'n oor en ik wreef zachtjes over z'n rug, 'Ik ga je er bij helpen en Jessie wil je vast en zeker er ook wel bij helpen' Het was bij ons beide hard aangekomen, ik had bijna een zoon verloren en ik proefde toch wel in z'n woorden dat hij er mee wilde stoppen, maar het zou niet gemakkelijk worden. Natuurlijk wilde ik voor hem mijn moeder op de hoogte brengen, zij was de enige die er echt voor hem was geweest en daar was ik haar dankbaar voor. Hij moest grinniken op mijn opmerking dat de zusters mij straks zouden weg sturen en ik grinnikte wat mee. 'Ik ben niet bang voor ze hoor' vertelde ik hem plagend. Toen ik hem vroeg of ik nog wat voor hem mee moest nemen, kwam er een hele waslijst, maar ik zou straks wel een lijstje maken met de dingen die hij graag in het ziekenhuis wilde hebben, al moest je nou ook weer niet je hele hebben en houden mee nemen en hij zou zeer waarschijnlijk over een paar dagen toch weer thuis zijn. 'Dat komt allemaal in orde' beloofde ik hem, 'En je geeft maar gewoon een gil en ik neem het voor je mee' gaf ik bij hem aan. Ik wilde mijn leven beteren, Kevin had mijn aandacht en liefde nodig en niet een vader die alleen maar ruzie met z'n oudste zoon aan het maken was. Kevin leunde tegen mijn buik aan en ik ging nog wat dichter bij hem staan, zodat we allebei steun aan elkaar hadden en ik streelde zacht door z'n haren heen. 'Zal ik je strak naar Jessie brengen of naar je eigen kamer'? vroeg ik hem toen zachtjes. Ik zuchtte diep en liet hem toen heel voorzichtig los en glimlachte naar hem. Het zou een moeilijke weg zijn om te bewandelen, maar ik had er alle vertrouwen in dat ik weer een goede band met mijn zoon zou krijgen.


    'Darling, just hold on'

    Kevin Styles
    Blijkbaar had ik het toch verkeerd begrepen en wilde mijn vader me, voor het eerst in mijn leven, echt zelf helpen. Gister hadden we hier nog een enorme ruzie over gehad, maar gelukkig was het kwartje nu echt gevallen, dat leek in elk geval wel zo. Ik grinnikte plagend toen mijn vader begon over de zusters, waar hij volgens hem niet bang voor was, maar in een gevecht zette ik wel al mijn 3 pond spaargeld in op de zusters. Ik leunde iets meer tegen mijn vader aan en vroeg hem wat schijnbaar simpele dingen mee te nemen, zoals schoon ondergoed en een setje kleren, net als mijn schooltas met wat dingen erin om te doen. Toch voelde het heel vreemd omdat ik nog nooit zoiets van mijn vader had gevraagd. Ik leunde nog wat fijn tegen mijn vader aan, gewoon om nog wat warmte te krijgen van degene van wie ik zo lang warmte had verlangt maar het sinds jaar en dag niet had gekregen. Ik keek wat op toen hij vroeg waar ik heen wilde. Ik haalde mijn schouders op en sloot mijn ogen even. "Jessie. Ik ben zoizo daarna overgeplaatst. " zei ik zachtjes. Nog even en dan zou ik naar huis mogen, en Jessie hopelijk ook. Ik wilde hem graag vertellen over dit alles, maar was ook nog erg voorzichtig, vooral omdat ik niet wist hoe het met zijn ouders was gegaan. Ja, ik was verdrietig dat mijn moeder weg was, maar zij was ook nooit echt een moeder voor me geweest. Waarschijnlijk zouden de tranen komen als we alleen waren en alles boven kwam drijven, maar ik had nu hopelijk in elk geval een ouder die om me gaf, in plaats van twee die me driekwart van de tijd vergaten en het vierde kwartje als vanzelfsprekend beschouwden en geen enkele vorm van echte aandacht of liefde gaven. Ik ging weer rechtop zitten en wiebelde wat aan het dingetje in mijn neus, wat eigenlijk echt niet lekker zat. "Dank je, pap." zei ik zacht, drie woorden waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze ooit zou zeggen, maar die op dit moment meer betekende dan iemand er waarschijnlijk ooit had ingelegd. Ik was hem dankbaar voor het proberen, het luisteren, het accepteren en bovenal het redden van mijn leven. Door hem zat ik hier nog en hopelijk zo met zijn hulp alles beter worden.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles.
    Het voelde goed om zo even met Kevin te zitten en te praten over kleine onbelangrijke dingen, maar toch ook over grote belangrijke dingen. Ik zou hem straks terug brengen naar Jessie en daarna zou ik misschien wel naar huis gaan, maar ik wilde kijken of ik Louis ook nog kon spreken. Ik had geen idee waar hij uithing en misschien wilde hij ook wel niet met mij praten. 'Goed. dan breng ik je naar Jessie' Dat de jongen mij niet mocht, daar kon ik wel mee inkomen, maar ik hoopte ook wel dat hij ooit z'n vijandige houding naar mij zou laten varen. Ik streelde nog even door z'n haar en toen ik naar de tafel keek zag ik dat ik mijn koekje nog niet had opgegeten en ik pakte het voedsel en gaf het aan Kevin. 'Hier, eet maar op' vertelde ik hem met een glimlach. Hij had het harder nodig dan ik. 'Nou, laten we dan maar terug gaan' Ik pakte het dienblad op en zette die in een grote kast waar nog meer bladen stonden en die straks zouden worden mee genomen naar de keuken om afgewassen te worden. Ik liep terug naar Kevin en pakte de rolstoel vast. 'Ik vond het fijn om zo even met je te praten Kevin' vertelde ik hem naar alle eerlijkheid en ik rolde de jongen uit het kleine cafeetje en ging weer op weg naar de kamer van Jessie. Halverwege de gang stonden Louis en Lizzy en de vrouw snikte hysterisch terwijl ze allemaal dingen tegen Louis zei. Ik beet hard op m'n lip en rolde Kevin er langs heen en ik kon nu maar beter geen oogcontact maken, want anders had ik een woedende Lizzy achter me aan. Ik rolde Jessie's kamer in en zag de tweeling zitten. Ze leken in gesprek met elkaar te zijn. 'Ik kom vanavond terug en dan zal ik je spullen mee nemen' beloofde ik Kevin. Ik gaf hem nog een voorzichtige knuffel en liet hem toen los. 'Tot vanavond' Ik liep de kamer uit en bleef op de gang even staan en keek naar de twee personen in het midden van de gang. Ik diepte mijn telefoon op en stuurde een berichtje naar een van de twee. Ik ben in de tuin, kom je langs? H. Aan het gesprek te zien zou het nog wel even gaan duren, maar ik had geduld en als hij niet zou komen, dan zou ik daar vrede mee hebben. Ik liep weer langs ze heen en ging rechtstreeks door naar de tuin om daar op een bankje te zitten en alles eens goed te overdenken.


    'Darling, just hold on'

    Louis William Tomlinson.

    Ze vind dat ik het haar niet aan kan doen en ze heeft er wel een beetje gelijk mee. Ik kan haar niet zomaar verlaten, dat is niet eerlijk, maar het is ook niet eerlijk om bij haar te blijven. "Het zou niet eerlijk zijn om bij je te blijven Lizzy-" voor ik verder kan praten doet zij dat al. Therapie, ergens wil ik het, een stem zegt me dat ik het moet doen, een stem zegt dat ik het moet doen voor Lizzy en niet te vergeten de kinderen, maar wat zit daar voor eerlijkheid in? En daarbij, wie maakt dat gelukkig, mij niet. Haar geduw tegen mijn borstkas, zeggen dat Harry me gehersenspoeld heeft, het werkt niet echt. Ik sla mijn ogen neer. "Nee Lizzy, ik, ik -hou echt van Harry," dat heb ik nog nooit hardop gezegd en dat voelt raar, maar het is waar. Ik word hees. "Ik wil wel bij je blijven, maar ik kan niet doen alsof het er nog is, ik kan niet bij je blijven als mijn hart ergens anders is." Dat ze me vast heeft gepakt en hysterisch begint te snikken, haar hoofd in mijn shirt verborgen, het helpt niet. Het breekt mijn hart, dit kan toch niet. Moet ik haar vastpakken en haar troosten? Geef ik haar dan niet het verkeerde beeld. Maar ik kan haar niet zo laten breken, dus wrijf ik met mijn hand over haar bovenrug, zoals vrienden dat doen. Nee, ik sla mijn armen niet stevig om haar heen, maar ik probeer haar wel een beetje te sussen. Beider onze telefoons gaan af en ik zoek een beetje afstand. "Lizzy, misschien moeten we een pauze inlassen, we kunnen nu niet doorgaan alsof er niks is gebeurd. Dan kunnen we beiden nadenken en misschien kunnen we dan met een therapeut praten die het duidelijk maakt, of dat nou zegt of we aan ons moeten werken of uit elkaar moeten gaan. Ik zal ook bij Harry uit de buurt blijven, dat beloof ik." Ik wil haar niet teveel hoop geven. "Ik beloof niks, Lizzy. Het spijt me." Daarmee doe ik een paar stappen van haar vandaan en bots bijna tegen de dokter die aan komt lopen, maar afwezig op mijn telefoon turend heb ik niet door dat de dokter er voor mijn familie is en loop ik naar buiten, mijn vingers verzenden ondertussen een bericht. Kom eraan. L. Ik kom, maar niet om de geliefde te zoenen en te knuffelen, maar om afscheid te nemen, in ieder geval voorlopig.


    Reality's overrated.

    Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
    Ze wil het niet horen. Ze wil het niet horen als hij zegt dat hij van Harry houdt, ze wil het niet horen als hij zegt dat zijn hart bij iemand anders ligt, maar ieder woord komt als een sneltreinvaart bij haar binnen en dondert haar bijna omver. Ze kan het gewoon niet geloven. Ze wil het al helemaal niet als hij zegt dat ze een pauze in moeten lassen en het enige wat ze kan doen is huilen in z'n shirt en ze voelt z'n hand troosten op haar bovenrug, iets wat haar weer hoop geeft. 'Verlaat me nou niet, nee' snikt ze bijna hysterisch. Ze hoort haar telefoon een geluidje maken, een teken dat ze word gebeld, maar ze wil niet opnemen, want dan is ze bang dat Louis haar los laat en dan is ze hem kwijt. Toch wil hij er toch over nadenken om met een therapeut te praten en ze kijkt hem aan, met betraande ogen. Ze weet echt niet wat ze zonder hem zou moeten, maar toch laat hij haar los. 'Louis' zegt ze zwakjes. Ze kan en wil het gewoon niet geloven. Dat hij naar een therapeut wil, zegt hij alleen maar om van haar af te zijn en ze snapt ook niet waarom hij nu ineens weg loopt. 'Louis'? Het geluid van haar telefoon irriteert haar en snel pakt ze het mobiele apparaat uit haar zak en ziet een onbekend nummer staan. 'Wat'? vraagt ze snauwend als ze hem dan opneemt en gelijk. 'Sorry, met wie spreek ik' zegt ze dan wat rustiger. Ze haalt haar neus op en loopt de kamer van Jessie binnen en gebaart naar Freddie dat ze haar mee neemt naar haar kamer, want de dokter wil haar vast nog zien en de andere dokter die nu ook bij Jessie staat, kijkt haar vragend aan. 'Wacht even' zegt ze tegen de persoon aan de andere kant van de lijn en legt haar hand voor haar telefoon en kijkt naar de dokter. 'Ik breng mijn dochter even weg en dan kom ik terug' Ze moet er verschrikkelijk uit zien, maar dat is nog wel het minste van haar zorgen. 'Kom Freddie' Haar stem trilt en ze trekt de rolstoel vast en glimlacht verdrietig naar Jessie. 'Ik kom zo' Dan houdt ze de telefoon weer tegen haar oor en al bellend duwt ze Freddie dan de kamer uit en gaat op weg naar haar kamer. 'Ja, daar ben ik weer' Ze beet op haar lip en kijkt naar haar dochter in de rolstoel. Ze moet zich sterk houden voor de kinderen, maar zojuist is ze gebroken en ze weet niet meer wat ze moet doen. Bij Freddie's kamer aangekomen mist ze het drukke gebaren van de zuster en ze rijd de kamer in van haar dochter en blijft dan stokstijf staan, omdat er in het tweede bed iemand ligt. De blonde buurman, de buurman die het bed gedeeld heeft met haar dochter en ze kan niets anders doen dan staren naar de Ier.


    'Darling, just hold on'

    Harry Styles.
    Ik breng Kevin terug naar de kamer van Jessie, waar de tweeling nog steeds met elkaar in gesprek lijkt te zijn. Het lijkt alsof ze met gebarentaal met elkaar communiceren en ergens ben ik er wel nieuwsgierig naar wat ze allemaal tegen elkaar zeggen en ze hebben het vast ook wel over mij, dat ik een klootzak ben en dat ze me vast haten. Ik beloof Kevin nog dat ik zijn spullen mee zal nemen en dat ik vanavond weer bij hem terug kom. Ik aai hem nog even over z'n haar en loop dan de kamer uit, ik loop langs Louis en Lizzy en ik bijt op m'n lip. Louis en ik moeten hier wel over praten en het kan maar beter nu gebeuren. Ik pak mijn telefoon uit m'n zak en typ een smsje naar Louis en verstuur die dan, om daarna naar de tuin te lopen en op een bankje te gaan zitten, in afwachting van een reactie van Louis. Ik heb geen idee wat ik tegen hem ga zeggen. Ik heb mijn hart al uitgestort door tegen hem te zeggen dat ik van hem houd en dat meen ik, maar ik ben bang dat hij bij haar zal blijven en ik daar zal ik mee om moeten gaan.Het was misschien ook te mooi om waar te zijn. Ik zucht en haal een hand door m'n haar en kijk de tuin even door. Achter de boom hebben we nog gezoend en gezegd dat we door met elkaar gingen. Het lijkt een eeuwigheid geleden. Ik hoor m'n telefoon piepen en ik haal hem snel uit m'n zak en zie dat ik een berichtje van Louis heb en mijn hart slaat een slag over. Hij komt er aan en ik type een simpele Oke. -H terug. Ik ga staan en ik hou de opening in de gaten die toegang geeft tot de tuin en als ik hem zie, gaat mijn hart sneller kloppen en ik begroet hem zachtjes. 'Hey' Ik kauw op m'n wang en ik kijk hem afwachtend aan. Ik weet niet of ik hem nu een zoen moet geven of een knuffel, dus ik blijf wat ongemakkelijk voor hem staan.


    'Darling, just hold on'

    Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

    Haar vingers gleden over zijn rug, ze moest rustig blijven, sterk zijn. Ze voelde een spanning in zijn lichaam komen en hij begon te bewegen, alsof iets hem pijn deed. Ze was een hoge arts, pijn ontging haar niet en ze wist zo goed als zeker dat hij zijn medicijnen nodig had. "Medicijnen?" vroeg ze hem zachtjes. "Moet ik ze pakken, met wat water?" Haar vingers gingen naar zijn borstkas en tekende hier een klein figuurtje op. Ze keek hem aan, vol met de liefde die ze voor hem voelde, maar ook met zorg. Nee, ze zou hem nu niet gaan baby-en, maar ze zou er wel rekening mee gaan houden en ze moest nu alles wat er kon in deze laatste maanden gaan stoppen, dan konden ze met hun gezin er al het mogelijke van maken. Ze ging niet makkelijk naar buiten, ze ondernam niet makkelijk dingen, maar nu moet ze nog harder haar best doen zich over haar angsten heen te zetten, ze wist nog niet hoe ze het ging doen, maar ze moest. Ze hield zo van hem, het kon niet, het kon eigenlijk niet, hoe kon ze hem kwijt raken, hoe kon ze doorgaan als ze hem kwijt was? Kon zedat wel?


    Reality's overrated.

    Gary Christopher Beale
    Uiteindelijk werd er opgenomen, net toen ik wilde neerleggen, maar direct werd ik afgesnauwd. Ik keek wat geschrokken voor me uit, maar de vrouw aan de andere kant van mijn lijn kalmeerde gelukkig al snel weer. "Hallo, mevrouw Tomlinson? Ik ben Gary Beale, leraar en mentor van uw tweeling." Ik kwam niet veel verder want ik werd weer in de wacht gehangen. Ik hoorde wat gerommel op de achtergrond, maar had er niet te veel aandacht voor. Dat was onbeleefd en ik was goed opgevoed. Ik hoorde wat namen vallen, die me vertelden dat ze in de buurt van haar kinderen was, die hier nu hoorden te zijn. Toen ze zei dat ze er weer was haalde ik even adem, voor ik weer begon te praten. "Gary Beale, dus. De mentor van uw kinderen. Ik vroeg me af waarom ze vandaag niet aanwezig zijn voor de 5 kilometer. Het leek me niets voor die twee." zei ik, maar ik zag toen de eerste kinderen verschijnen in de verte. Ik ging staan en liep naar de tafel om daar de tijden op de klok die er stond te kunnen noteren. "Het spijt me als ik nu iets langzamer reageer, ik moet tijden noteren." zei ik als excuus, voor ik met mijn telefoon tussen mijn oor en mijn schouder een pen pakte om achter de tafel de tijden van de eerste kinderen achter hun namen te schrijven. "Is er iets aan de hand met de kinderen?" vroeg ik voorzichtig, toen er even geen kinderen aan de tafel verschenen om hun tijd te laten noteren en hun nummer bij me in te leveren. Als er iets ergs was zou ik wel zorgen dat er maandag met de hele mentorgroep iets leuks voor elk van de twee kinderen werd gedaan. Ze waren dan wel een tweeling, maar het was belangrijk ze als twee kinderen te zien, in plaats van een wezen, want ze waren niet een wezen, het waren twee bijzondere kinderen op hun eigen manier. Jessie zou waarschijnlijk een boekenbon erg op prijsstellen, Freddie eerder een bon voor kleding leuk vinden, of in elk geval dit hoopte ik. Waarschijnlijk zou ik er wat lekkers van de bakker bij doen, iedereen vond dat toch leuk? Ik hoopte nu gewoon dat het niet te ernstig was, want dan zou een bon en wat zoets het zeker niet dekken.


    Bowties were never Cooler

    Kevin Styles
    Ik was blij dat mijn vader zich om me leek te bekommeren. Ik gaf hem nog een dankbare glimlach en pakte het koekje aan wat hij me toestopte. Ik knabbelde er stilletjes op terwijl hij me door de gangen reed, terug naar mijn vriendje. Eenmaal in de kamer nam hij afscheid en kwam er al snel een zuster om me weer van de zuurstoffles af te koppelen en aan het langere snoer vanuit de muur te koppelen. Zo kon ik net tot in Jessie's bed komen, maar geen centimeter verder. Ik zag nu ook dat de paar spulletjes die ik hier in het ziekenhuis had, naast het witte bed lagen waar ik nu in was gelegd. Intussen was Freddie weer weggereden door haar moeder en ik keek even naar de jongen in het bed. Voorzichtig kroop ik uit mijn eigen bed, toen de zuster echt was verdwenen, en liep wat wankel en slapjes naar dat van Jessie. "Mag ik erbij?" vroeg ik zacht. Toch wachtte ik niet op een antwoord, voor ik bij hem in bed kroop. Zijn lichaam was fijn warm en groot genoeg om me helemaal te omwikkelen. Nu hadden we beiden allerlei slangetjes die in en uit onze lichamen gingen, die ons gezond en stabiel hielden, maar dat was nu niet echt wat speelde in mijn hoofd. In mijn hoofd speelde alles wat was gebeurt in het laatste uur a anderhalf uur. Het was gewoon te veel en nu ik eenmaal bij mijn veilige haven was aangekomen temidden van woeste stormen, was er maar een manier waarop alle opgebouwde emoties eruit kwamen: Een eindeloze zondvloed aan stille tranen uit een schokkend lichaampje. Iedereen die me niet kende zou vast denken dat ik een aanval van een of ander soort had, maar dit was echt de enige manier dat er emoties uit me kwamen als ik de hele dag ermee was overweldigd en ik niet kon, of mocht, snijden, wat nu beiden het geval was. In de kamer lieten ze het echt niet toe, noch had ik een mes, en ik had aan zowel Jessie als mijn vader beloofd dat ik zou proberen te stoppen, en die belofte wilde ik niet zomaar breken. Ik bleef dus maar stil opgekruld liggen tegen Jessie aan, terwijl mijn lichaam wat bleef schokken en de tranen bleven komen, door alles wat er in deze korte paar uur al was gebeurt, tot ik in een hele diepe slaap viel.


    Bowties were never Cooler

    Liam Payne.
    Op het moment dat hij net wat rustiger was geworden en z'n vrouw dicht in z'n armen had, begon z'n lijf weer te protesteren, een teken dat hij z'n medicijnen, of ten minste de morfine medicatie weer moest slikken, Hij vervloekte zichzelf, maar hij besloot het eerst te negeren, want hij wilde dit intieme momentje met Alexis ook niet verstoren. Toch kon hij er niks aan doen, toen hij wat heen en weer bewoog en Alexis, zo slim als ze was, daar was ze niet voor niets dokter voor was, had op een gegeven moment ook wel door dat er wat aan de hand was. 'Ja' zei ik uiteindelijk toen ze vroeg of ik mijn medicijnen nodig had, 'Die ene uit dat groene potje' Hij slikte en hij voelde haar aanwezigheid op z'n borst en hij keek haar aan en zag de liefde in haar ogen en de tranen sprongen weer in z'n ogen, omdat hij haar over een paar maanden moest gaan missen omdat hij dan dood zou gaan en hij wilde het wel uitschreeuwen van verdriet en pure frustratie' Een stekende pijnscheut schoot door z'n lichaam en hij kneep z'n ogen dicht en hij kreunde zachtjes. Soms had hij wel eens van die pijnaanvallen, maar het was nooit zo heftig als nu. Hij kwam overeind en hij klapte dubbel omdat het zo verschrikkelijk pijn deed. De pijn kwam vanuit z'n buik en straalde hem door z'n lichaam heen. 'Alex, mijn..mijn medicijnen' fluisterde ik tegen haar. Ik ademde zwaar in en uit en sloeg mijn armen om mijn middel om de pijn iets te verminderen. 'Alex' Allerlei gedachtes schoten door z'n hoofd en hij kreunde zachtjes. Hij wilde Alexis niet kwijt. Nu niet, morgen niet, nooit niet. Maar z'n leven was al voor hem bepaald en daar was hij allesbehalve blij mee.


    'Darling, just hold on'

    Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
    Ik moet mijn telefoon wel opnemen en dan loopt Louis ook nog van me weg, god weet ik veel waarheen. 'Louis'? Geiriteerd pak ik mijn telefoon uit mijn zak en ik snauw tegen de onbekende als ik hem opneem en heb daar gelijk weer spijt van en verontschuldig me en vraag wie het is. Ik loop ondertussen naar de kamer van Jessie en ik moet er beroerd uit zien, maar dat kan me nu even niet schelen. Het enige wat ik mee krijg is dat het een of andere Gary is en dat hij de mentor van de tweeling is. Ik vraag hem even te wachten en zeg dan tegen de dokter dat ik straks terug kom, maar dat ik eerst mijn dochter weg breng en vertel tegen Jessie dat ik hem straks zie en ik duw al bellend Freddie haar kamer uit. Het is de mentor van de kinderen en hij vraagt zich of waarom de twee niet op de vijf kilometer zijn verschijnen en ik wil tegen hem uitvallen, wat kan haar die vijf kilometer nu schelen, nu haar kinderen hier in het ziekenhuis zijn en haar man vreemd gaat en misschien van haar wil scheiden. Ze heeft helemaal geen behoefte aan die man, maar ze blijft netjes. 'Sorry, ik was het helemaal vergeten' zeg ik uiteindelijk, 'Mijn kinderen liggen in het ziekenhuis' Ik beet op m'n lip en hoor hem zeggen dat hij wat langzamer reageert. Ik zucht en ik weet niet wat ik tegen hem moet zeggen als hij aan me vraagt wat er is gebeurd. Hij zal wel denken dat ik een slechte moeder ben als ik zo door de telefoon zeg dat Jessie een zelfmoordpoging heeft gedaan en dat Freddie een overdosis aan weet ik veel wat heeft gedaan. 'Ze hebben een ongeluk gehad' zeg ik dan alleen maar, 'Ik heb nog geen idee wanneer ze het ziekenhuis uit mogen en..' Ik blijf hangen in mijn zin als ik de kamer van Freddie binnenloop en een welbekend blond hoofd in het andere bed aantref. 'Wat doe jij hier'? sis ik dan tegen hem, helemaal vergetend dat ik Gary aan de lijn heb. De zuster komt binnen en probeert me uit te leggen dat er geen andere bedden meer vrij waren. 'Dat kan me geen ruk schelen' zeg ik met trillende stem. Ik herinner me vaag dat ik Gary nog aan de lijn heb en ik blijf dodelijk naar de Ier staren. 'Ik houd u op de hoogte meneer..Gary' En dan druk ik hem weg en met trillende handen stop ik mijn telefoon weg en ik staar naar Niall. Hij moet hier weg, ik wil hem niet op de kamer van mijn dochter hebben.


    'Darling, just hold on'

    Jessie Connor Tomlinson
    Dit was allemaal zo surreëel, mijn zus die al langer gebruikte dan dat ik me voelde zoals nu. Volgens haar was het geen verslaving. Tuurlijk, want als je niet verslaafd was nam je namelijk sneller een overdosis. Nee, die ging er bij mij niet zomaar in. Gelukkig stemde ze er wel mee in om te stoppen als ik dat ook deed. Dat ging niet van de een op de andere dag zijn, maar samen ging het misschien wel makkelijk dan als je in je eentje stond. Een beetje vooruitgang was beter dan helemaal geen vooruitgang. Met een kleine glimlach keek ik haar aan. Waar ging het heen met ons? Waar was het fout gegaan? Alles was een grote zooi en ik was bang dat we ons er dit keer niet uit konden redden. Wat ze toen naar me gebaarde schokte me en even dacht ik dat ze een foutje had gemaakt en iets anders bedoelde te zeggen, maar dat kon niet. Freddie had in eerste instantie het grootste deel van de gebaren bedacht. Ongelovig staarde ik haar aan, dat kon niet. Dat was zelfs gewoon eng, ik kon het niet positiever brengen dan dat. Ik wist niet wat ik moest zeggen en ik keek haar met stomheid geslagen aan. Er was ook geen tijd meer om het te bespreken, want mijn moeder kwam Freddie terugbrengen naar haar kamer op verzoek van de dokter en ik knikte licht naar haar. Overweldigd door alles wat ik gebeurde liet ik me tegen mijn kussen zakken en wreef in mijn ogen. Vermoeidheid sloeg toe en het werd opeens wel heel erg lastig om mijn ogen open te houden. Een paar minuten later, net toen ik bijna weg was, werd Kevin teruggebracht naar de kamer, die mijn bed verkoos boven het zijne. Loom schoof ik iets op en nam de jongen in mijn armen. Hij was duidelijk overstuur en wilde er even niet over praten, voor mij gold hetzelfde. Daarom hield ik hem alleen zo stevig vast als werd toegestaan door mijn lichaam en de buisjes, om te laten weten dat hij, ondanks alles, mij nog wel had. Altijd. Zelfs nu ik wegviel en eindelijk eens wat rust uit mijn slaap kon halen, in plaats van moeier wakker te worden dan dat ik ervoor was.


    Because I love him, do I need another reason?

    Niall Horan
    Ik keek op toen ik wat gepraat in de deuropening hoorde. Ik was platgespoten met morfine en was helemaal van de wereld. Ik zag Frankie met haar moeder daar staan, of in elk geval Frankie in een rolstoel en haar moeder erachter. Ik keek haar alleen wat dommig aan terwijl de zuster uitlegde dat er geen andere bedden meer waren op de ICU. Ik knipperde wat loom en probeerde me te herrinderen hoe ik iets moest zeggen in het Engels. Ik geeuwde wat en keek de twee vrouwen en het meisje met zwakke oogjes aan. Ik kon naast mijn oogleden en mond eigenlijk niets bewegen aan mijn lichaam. Overal zaten verbanden, gips, of spalken. Ik kon geen enkele kant op, dat kon Lizzy zelf toch ook wel zien. Ik snapte dat ze ontzet was over wat ik met haar dochter had uitgespookt. Zelf was ik erg ontzet over hoe het meisje eruit zag. Ze was magerder dan ik me kon herrinderen, lijkbleek en doodziek. Ik keek haar met grote ogen aan. Ik wist dat ze aan de drugs zat, maar niet dat het zo erg was. Ze zag er nog slechter uit dan die eerste middag toen ik haar tijdens mijn lunch in de steeg had gevonden. Dit was mijn schuld. Ik had haar de mogelijkheid gegeven om dit te doen. Nu zou ze vast ook wel een manier hebben gevonden als ik haar geen geld had gegeven in ruil voor diensten, maar toch. Nu had ik dit indirect veroorzaakt en ik voelde me heel erg schuldig. "Cén fáth?" kwam er krakerig uit mijn keel. Ik wilde weten waarom ze dit had gedaan, waarom ze nu als een zombie in de rolstoel zat, gewoon waarom. Ik kreeg het alleen niet in een verstaanbare taal, voor hun in elk geval, uit mijn keel. Het leek wel of mijn taalverwerking was kortgesloten en ik geen woord Engels meer uit mijn keel kreeg. Hopelijk kreeg ik het weer terug, maar nu leek dat er in elk geval niet op. "Tá brón orm." verontschuldigde ik me oprecht, maar nogsteeds met een erg gebroken stem. Ik was een gebroken mannetje, mentaal en fysiek, en het was allemaal mijn eigen schuld. Misschien was het een goede beslissing dat ik zou vragen om overplaatsing naar Dublin. Ik wist niet hoe blij mijn familie daarmee zou zijn, maar er was wel meer waarmee ze waarschijnlijk nog minder blij zouden zijn. Zoizo had ik mijn ouders al heel lang niet gezien en miste ik ze best heel erg.


    Bowties were never Cooler

    Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
    De man aan de andere kant van de lijn was de mentor van Freddie en Jessie en hij vroeg zich af waarom mijn kinderen niet op de vijf kilometer zijn verschenen en of er misschien wat aan de hand was. Ik wil tegen hem uitvallen dat er van alles aan de hand is, dat mijn kinderen zich van alles op het hoofd hebben gehaald en dat mijn man vreemd gaat en dat hij misschien wel van mij wil scheiden, maar dat hoeft hij allemaal niet te weten, dat is zijn zaak niet en ik blijf netjes door tegen hem te zeggen dat de tweeling een ongeluk heeft gehad en als ik de kamer van Freddie binnen kom, zie ik het welbekende hoofd van de Ier en de woede giert weer door mijn lijf en het kan me geen ene reet interesseren dat er geen bedden meer over waren op de ICU. Ik wil hem gewoon niet op de kamer van mijn dochter hebben. Ik verbreek de verbinding met de mentor van de tweeling met de belofte dat ik hem op de hoogte houd. Dat Niall helemaal in het gips zit, ontgaat me voor een deel, dat hij tegen ons praat en dat hij het ook nog in het Iers doet, begrijp ik al helemaal niet. 'Ik wil de hoofdzuster spreken' snauw ik tegen de zuster die mijn dochter helpt om in bed te komen en het meisje kijkt me een beetje angstig aan. Ze denkt vast dat ik een gestoorde psychopaat ben, maar dat stuk verdriet hoort niet in een kamer met mijn dochter. 'Ik ga naar mijn zoon' zeg ik dan woest tegen het meisje en ik geef de Ier een dodelijke blik. 'Als ik terug kom wil ik de hoofdzuster spreken' snauw ik tegen het doodsbange meisje, 'En ik wil gewoon dat hij de kamer verlaat, weg, hij moet weg'! Ik ben niet meer voor rede vatbaar en voordat ik iets doe waar ik later spijt van ga krijgen, vlucht ik snel de kamer uit en loop ik terug naar de kamer van Jessie, waar ik twee jongens in een bed aan tref en het word me allemaal te veel. Tranen glijden over mijn wangen en vallen uiteen op de grond. Ik loop naar het bed toe en ik streel zacht over het haar van Jessie en ga dan naast het bed zitten en zachtjes egin ik te snikken. Ik weet voor nu gewoon even niet meer wat ik moet doen. Ik ben uitgeput en ik zou willen dat het ophield.

    [ bericht aangepast op 13 april 2015 - 20:02 ]


    'Darling, just hold on'