Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Het Begin •
Het is vrijdagmiddag rond een uurtje of 1. De kinderen hoeven niet naar school, want vanavond staat er een dorpsfeest gepland en zij worden verwacht om te helpen met het opzetten van de kraampjes en andere voorbereidingen voor het feest. De meeste van de ouders zullen aan het werk zijn in de omliggende steden, anders zijn ze mogelijk bezig met het huishouden of het helpen opzetten van het dorpsfeest. Het feest start om 5 uur met een gezamenlijk diner, waar elke familie een gang voor meeneemt.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:48 ]

---

Bowties were never Cooler

River Graig Payne

Het verfrommelde papier zette ik voor me neer en ik probeerde de notenbalken te kunnen volgen. Langzaam liet ik de strijkstok over de snaren heen glijden. Eerst volgde ik de afgedrukte partituur nauwkeurig en werden de noten traag gevormd, maar naarmate ik hetzelfde stuk opnieuw en opnieuw speelde, moesten mijn ogen niet meer de hele tijd gericht zijn op de zwartgekleurde noten. De klanken klonken minder stroef en met mijn ogen gesloten luisterde ik aandachtig naar hetzelfde stukje gespeeld door mezelf en mijn gedachten gingen hun vrije gang. Ik droomde er van hoe fantastisch het zou moeten zijn om voor publiek te mogen spelen. Hoe tientallen of honderden of misschien zelfs wel duizenden mensen vol aandacht en vol fascinatie naar me zouden luisteren en een oorverdovend applaus mijn oren zou vullen.
Mensen zouden aan me vragen of ik nog eens een liedje voor hen zou willen spelen en met plezier zou ik mijn viool tevoorschijn halen.
Met heel deze illusie nog in mijn gedachten stopte ik met spelen en zakte een beetje door mijn knieën waardoor ik boog. Ik beeldde me in hoe er rozen naar me toe werden gegooid en er verscheen een glimlach op mijn gezicht.
'River', hoorde ik een wat zwaardere stem zeggen. Zijn zin moest hij niet afmaken, ik wist wat het betekende. Het betekende zoveel als maak dat je wegkomt of betaal extra.
En voor mij betekende dat dus elke keer het eerste.

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Ze hoorde de deur opengaan en kroop nog verder in elkaar, het was in ruim twintig jaar niks ergs geweest, maar toch deed ze het iedere keer weer. De stem deed haar wat ontspannen, hij was thuis om haar te beschermen. Toch verstijfde ze heel even toen ze iets over haar arm voelde wrijven, daarna keek ze op en glimlachte lichtjes naar hem. Het was geen echte glimlach, ze glimlachte eigenlijk nooit echt. "Ik heb heet water gezet," zei ze zachtjes. "Oké, de operatie is goed verlopen. Hoe ging jouw dag?" Haar ogen brandden even op hem en ze werd nog wat rustiger, kort sloot ze haar ogen en haalde even trillerig adem. Hij werd magerder, zag er helemaal niet zo goed uit, ze had dit soort dingen vaak genoeg zien, ze was immers chirurg en het baarde haar zorgen, toch zei ze er niks van, misschien omdat ze te bang was dat hij boos werd, misschien omdat ze bang was voor de waarheid. Daarna stond ze voorzichtig op en pakte de doos met theezakjes, daarbij pakte ze ook de suiker. "River is naar een vriend," meldde ze. "Heb je al geluncht?" vroeg ze toen voorzichtig. Zo niet zou ze hem een lunch maken. Alexis was de voorzichtige in hun relatie, overduidelijk, Liam moest de leiding nemen en het vuur brengen, zelf was ze hier veel te bang voor. En zelfs als Liam haar aanraakte kon ze nog wel eens compleet in tranen uitbarsten of verstijfde en rende dan weg, ze kon ook nog eens een complete paniekaanval hebben of zelfs boos worden. Gelukkig begreep hij haar wel. Anders hadden ze ook niet drie kinderen gekregen, hoewel, de oudste was niet eens van hem en ze voelde zich er iedere dag enorm schuldig over, toch wist ze niet hoe ze het hem ging vertellen, al wist ze dat ze dit niet lang meer uit kon stellen.

---

Reality's overrated.

Cassandra Daliya Malik ~ Outfit

'Ik lig er drie weken uit door die enkel, echt volgende keer als ik tegen dat mens speel..' gromde ik door de telefoon, wat alleen maar wat gelach opleverde bij Kiara. 'Relax.. Over drie weken ben je er gewoon weer. Je hoorde mij ook niet klagen toen ik er vier maanden uit lag.' antwoordde zij. Ik rolde alleen mijn ogen. 'Wel.. Een maand lang zelfs.' zei ik. 'Dat is dus drie maanden niet.' zei ze vervolgens lachend. 'Oké, daar heb je een punt.' mompelde ik maar. 'Luister.. Ik moet gaan.. Zie ik je morgen bij de club?' vraagt ze. 'Ik zie wel.. Het is niet dat ik daar wat te doen heb nu..'. 'Okay grumpy, ik zie het wel. Bye.' zei ze met een lachje. 'Bye bye.' zei ik ook maar lachend waarna ik de telefoon ophing.
Ik zuchtte even diep en keek naar mijn enkel. Stomme verstuikte enkel.. Ik zucht en trek mijn broekspijp er weer overheen. Ik doe het eerste paar schoenen aan wat ik tegen kom en sta op. Net op dat moment hoor ik mijn moeder. "Zayn, Cassandra, het eten is zo klaar." riep ze. Ik knoop dan toch maar mijn blouseje dicht. Ik heb even geen zin in een flippende moeder omdat je navel te zien is. Kom op, het is niet dat mijn topje net onder mijn borsten eindigt, maar whatever. Mijn zwarte zonnebril schuif ik in mijn haren die een donkerblauwe kleur hebben. Ik merk wel duidelijk dat mijn eigen zwarte kleur weer door begint te breken, maar ach. Ik wou het toch weer zwart hebben, in elk geval voor een tijdje.
Mijn telefoon stop ik snel in mijn zak en dan loop ik naar beneden. Eenmaal beneden neem ik plaats aan de tafel. 'Hey hey..' zeg ik. Het was ergens wel aan me te merken dat ik wat geïrriteerd ben, maar wat verwacht je dan ook. Ik was goed bezig bij het voetballen en dan lig je er weer drie weken uit. Toch probeer ik het niet teveel te laten merken, zeker niet vanavond met dat dorpsfeest. Ergens was ik blij dat dit een week geleden gebeurt is, lopen kan ik wel weer. Al voel je het natuurlijk, maarja. Wat ga je eraan doen..

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 22:50 ]

---

El Diablo.

Terwijl ik een hap van mijn brood nam, hoorde ik geklop op de deur. "Ik ben zo terug," ik schoof de stoel naar achter en liep met grote passen - maar alsnog elegant, naar de deur.
Toen ik hem opendeed verscheen er een lach rondom mijn mond. Ik gaf twee kusjes op elke wang van Avalanté. "Ook zin in vanavond," vroeg ik met een lach toen ik uitnodigend naar binnen wees.
Misschien zou het vanavond leuk worden, misschien met Niall - misschien ook niet.. "War ben jij vandaag nog van plan te doen?" Waarschijnlijk zou iedereen I'm jet dorp helpen, op z'n beurt was een feest wel goed met alcohol en gewoon vreugde.
"Ik ga namelijk vandaag nog het hele huis schoonmaken, wat papierwerk doen en dan uiteindelijk het feest? Al een idee wat je aandoet?" I keek met een lachje naar Ava, ze is mijn beste vriendin en meestal kwam ook zij op bezoek voor een kopje koffie en als de tijd meezat, gingen we ook vaker naar een café of een grotere stad.
Even zuchtte ik. Waarschijnlijk zou Il vanavond een jurk aandoen, gezien ik zoiets al lange tijd niet meer combineerde met de vele make-up van vroeger.
"Kom binnen," zei ik uiteindelijk lachend.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Ze haalde haar schouders op "Ja, ik denk het." Ze hield niet zo van de dorpsfeestjes, de meiden uit de buurt die deden alsof ze alles waren en de jongens die stoere bink uithingen. Maar ze wist dat hun vader wou dat Jessie meeging en ze wist ook dat het niet zou helpen als zij ook nog eens afwezig was, waarschijnlijk zou hij niet eens komen. Ze glimlachte weer even geruststellend naar hem en kuchte zachtjes. Ze werd gebeld en toen ze opnam vroeg de buurman of ze langskwam. "Nee, ik kom eraan," zei ze, ze was misschien vrij kortaf, maar ze moest niet vergeten dat Jessie in de kamer zat. Ze hoorde wat gerommel en nam ondertussen nog een laatste trekje, om daarna haar sigaret onder haar schoenzool uit te drukken en toen ze er zeker van was dat deze niet meer brandde gooide ze hem naar buiten, op de stoep. Niall's stem klonk weer door de telefoon. "Zal ik doen, tot zo." En daarmee hing ze op, om ook de sigaretten en telefoon weer in haar shorts te proppen. Ze ging even naast Jessie op bed zitten en keek hem even bezorgd aan, ze dacht niet dat het goed kon zijn om de hele tijd zo in zijn kamer te zitten en ze gaf hem even een knuffel. "Ik ga even," informeerde ze hem en liet hem weer los, ze drukte een kus op zijn kruin en stond op, waarna ze ineens iets bedacht. Haar handen stak ze in haar zakken om de trillingen enigszins te verbergen. "Wat vind je trouwens van mijn haar?" vroeg ze redelijk enthousiast. Hij was de enige die zijn mening over haar haarkleuren mocht vertellen, hij was ook de enige uit dit huis die van haar tatoeages en lippiercing wist - al viel het steentje onder haar lip lastig te verbergen. "Take care, little bro." Haar blik viel ook op zijn telefoon. "Ook daarmee, veel plezier, denk ik, maar doe je wel voorzichtig?" Daarna draaide ze zich om en ging de kamer uit, de deur sloot ze achter zich en ze ging opzoek naar spullen, waar ze klemmen en een naald in een plastic zak deed, hierna ging ze snel naar beneden. Ze zag haar moeder en ging zonder iets te zeggen snel langs haar heen en haalde een kaars uit de kast, vervolgens pakte ze tabasco, ook dit ging erin. Ze liep haar moeder straal voorbij en ging naar buiten.
Het eerste wat ze deed toen ze de hoek om was en in een rustig steegje was -was het openmaken van haar pakje sigaretten (waar meer dan dat in zat, om eerlijk te zijn) en ze deed alles behalve de joint en aansteker in haar zak. Terwijl ze naar de bus liep stuurde ze eerst Aaron een berichtje met daarin een Vanavond in de steeg, neem poedersuiker en iets spannends mee, daarna rookte ze haar joint op en ging de bus in, het liefst had ze meteen aan de coce gegaan, maar met het kleine beetje wat ze nog had moest ze sparen voor het geval dat Aaron vanavond niet kon - al zou ze dan wel een andere dealer zoeken, of haar reserves tevoorschijn halen, maar toch - en dat maakte haar kribbig. Tijdens haar busreis kauwde ze wqt op een kauwgompje, die ze in een zakdoek ergens in een afvalbak achterliet. Eenmaal in de stad aangenomen haalde ze het pakje sigaretten voor de laatste keer uit haar zak en vlak voor de het gebouw inging nam ze nog een lijntje sneeuw en meteen voelde ze zich een stuk beter, waardoor ze ook grijnsde en haar lippen bleven zo omhoog krullen. Via de nooduitgang ging ze het gebouw in, richting het kantoor van haar buurman. Tweemaal klopte ze op de deur en grinnikte zachtjes om het galmende geluid, wat in haar hoofd herhaald werd en grappig klonk, al had ze het normaal helemaal niet zo grappig gevonden. Hoewel, normaal, dit was voor haar normaal en nu was ze wat aan het brabbelen, in haar hoofd dan. Whatever. Ze deed de deur open en sloot deze achter zich. Hij moest deze zomenteen maar op slot doen. Ze vond dit helemaal niet zo erg als het zou moeten en al zeker niet in de toestand waarin ze zich nu verkeerde, waarin ze zich regelmatig - heel vaak - verkeerde, ze vond het wel best en misschien vond ze het zelfs lekker.

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 10:40 ]

---

Reality's overrated.

(mt. Ik schrijf straks iets als ik terug kom van mijn examen)

---

I was raised to be charming, not sincere. -- prince charming

Liam Payne.

Toen hij haar aanraakte kromp ze even in elkaar. Hij was het gewend geraakt, niet dat hij dat leuk vond. Maar hij en zijn kinderen hadden er mee om leren gaan, met vallen en opstaan. 'Mijn dag was een beetje stressvol' beantwoordde hij haar vraag terwijl hij naar haar keek terwijl ze de suiker en de doos met theezakjes pakte. 'Binnenkort word het hopelijk weer wat rustiger' zei hij met een kleine glimlach, 'Maandag word er weer een nieuwe klant binnen gehaald' vertelde hij toen enthouisiast, 'Ze hebben toch door dat wij de beste zijn in horeca aangelegenheden' zei hij knipogend. Hij vond het niet leuk om tegen haar te moeten liegen, maar hij was nog een manier aan het bedenken hoe hij het zo normaal mogelijk tegen haar kon vertellen. Maar kanker was niet normaal, dit was niet normaal. Ze vertelde hem dat River bij een vriend was en hij knikte kort en daarna kwam de vraag of hij al geluncht had. Sinds de kanker kon hij niet alles meer eten, maar hij moest wel zo normaal mogelijk doen, wat erin resulteerde dat hij soms dingen at die hij niet mocht eten en dat hij daarna uren op het toilet zat, en daarna kreeg hij weer een preek van de dokter toen hij dat hoorde. Zijn darmen konden het niet meer aan en waren langzaam aan het afsterven. Volgens de dokter ging het geleidelijk aan, maar hij moest er rekening mee houden dat het in een keer heel hard kon gaan. Hij zuchtte even kort. 'Ja, ik heb al gegeten' zei hij toen maar. Hij nam wel een stukje fruit, dat kon hij nog wel aan. 'Weet je al wat je gaat maken voor het eten vanavond'? vroeg hij toen terwijl hij de waterkoker pakte en deze leeg schonk in de thee pot. 'Misschien is het leuk als we straks nog even een wandeling gaan maken? Als je zin hebt'? zei hij er snel achteraan, 'Het hoeft niet, we kunnen ook gezellig nu met z'n tweeën thee drinken, dan zijn we nog even alleen' zei hij met een glimlach. Hij liep door de keuken naar de buitendeur en deed de deur voorzichtig open. Twee hondensnuitjes kwamen nieuwsgierig de hoek om en daarna twee hondenlijven. 'We kunnen ook met de twee honden nog een wandeling maken' zei hij afwezig terwijl hij voorzichtig bukte en hij de labrador en de herder aanhaalde. De twee staarten kwispelde hard en kwamen bijna met elkaar in de knoop, 'Ja, jullie zijn lief'' Hij kreeg een lik van Pepper en hij grinnikte zachtjes en hij draaide zich om naar de kast om daar twee mokken uit te pakken en deze op het aanrecht te zetten.

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 13:39 ]

---

'Darling, just hold on'

Jessie Connor Tomlinson
Ik was net iets teveel bezig met mijn mobiel om echt mee te krijgen waarover of tegen wie Freddie het had met de telefoon, daarbij was het schending van haar privacy dus probeerde ik ook niet wat op te kunnen vangen. Eigenlijk stond ik op het punt om te antwoorden op het nieuwe sms'je dat ik kreeg, toen mijn zus bij me op het bed kwam zitten. De bezorgdheid in haar ogen was duidelijk te zien, maar ik kon niet veel anders dan het te negeren. Ik voelde me al schuldig dat ik dingen achterhield, zeker voor haar, maar dit mocht gewoon niet bekend worden. Automatisch trok ik mijn mouwen iets naar beneden omdat ze zo dichtbij was, zo paranoïde was ik wel. Toch knuffelde ik haar gewoon terug, dat bleef fijn en anders zou ze argwanend worden. Ik knikte wat bij haar woorden en glimlachte een beetje door het kusje op mijn kruin dat ze me gaf. "Het staat je geweldig, echt," antwoordde ik haar oprecht. Tot nu toe had zowat iedere kleur haar goed gestaan, daar viel deze ook zeker onder. Een hele kleine blos verscheen op mijn wangen door de opmerking die ze maakte over mijn telefoon en beet licht op mijn lip. "Zal ik doen, doe jij dan ook voorzichtig?" vroeg ik haar. Ik wist nooit echt wat Freddie van plan was, maar ze bleef mijn zus en ik zou niet willen dat haar iets overkwam. Ik keek toe hoe ze uit mijn kamer verdween voor ik mijn mobiel weer pakte en glimlachte. De onzekerheid in het berichtje klonk zo erg door dat ik het bijna kon voelen. Natuurlijk help ik, anders zou ik een slecht persoon zijn, niet? Ik kom er zo aan. x Snel verzond ik het berichtje en stond op van mijn bed. Zoals eigenlijk altijd was ik volledig in het zwart gehuld en ik plande ook niet om dat te veranderen. Ik liep naar beneden waar ik mijn moeder zag staan. Eerst trok ik mijn schoenen en jas aan voor ik me op haar richtte. "Mam, ik ga even naar het plein om te helpen, oké? Ik ben straks weer terug," zei ik haar, voor ik de deur uitliep en richting het dorpsplein ging. Ver woonde ik er niet vanaf, dus dat was een voordeel. Persoonlijk vond ik het nog best koud, dus was ik blij dat ik een fijne warme jas had. Na een minuutje of drie slenteren kwam ik aan bij het plein. Een aantal mensen was al bezig met de voorbereidingen voor het feest en ik glimlachte zwakjes toen ik Kevin in mijn blikveld kreeg. Ik liep rustig naar hem toe en tikte de kleinere jongen op zijn schouder. "Hulp nodig?" vroeg ik zacht, wat een overduidelijke vraag was gezien hij ook duidelijk moeite had met hem kraampje. Hij had even kunnen wachten tot ik er was, maar dat maakte niet meer uit. Ik was er nu en dat was wat telde, aan alle anderen dingen probeerde ik niet te denken.

---

Because I love him, do I need another reason?

(MT)

---

How far is far

Niall Horan
Freddie was vrij kortaf, wat waarschijnlijk betekende dat ze bij mensen was. Toch leek ze er niets tegenin te brengen, dus ik vroeg maar niet verder. Zij haar leven en ik het mijne. Niemand anders hoefde hiervan te weten, en meer dan dit hoefden we van elkaar niet te weten. Ik legde mijn telefoon neer en begon weer te typen. Niet veel later kwam mijn collega binnen, die me vragen begon te stellen. Ik luisterde met gevouwen handen en gaf hem al snel de antwoorden die hij nodig had. Hij knikte en wenste me nog een fijne dag. Ik glimlachte en wenste hem hetzelfde toe. Ik werkte rustig door en belde nog wat terwijl ik mijn verslagen instuurde naar de juiste instanties. Ik werkte rustig door, tot ik na een minuutje of 50 na het eerste telefoontje geklop op de nooddeur hoorde. Ik glimlachte toen ik haar met een glimlach op haar gezichtje zag verschijnen. Direct pakte ik mijn telefoon en belde mijn secretaresse. Dat zou al veel moeilijkheden voorkomen. "Hey, Katie-Ann. Ik wil zeker de komende 2 uur niet gestoord worden. Geen telefoontjes, geen bezoek. Gewoon een afspraak laten maken of later laten terugbellen." zei ik in de telefoon. Ze brabbelde nog iets, maar het was fijn dat ze wist hoe het werkte. Ze dacht dat ik soms gewoon gek werd van de constante stroom vragen en mensen om me heen. "Je bent een schat. Ik bel je wel als het weer gaat." zei ik, voor ik ophing en de telefoon daarna van de haak in mijn bureau opborg. "Zo, Freddie. Wat heb je meegenomen om vandaag mee te spelen?" vroeg ik speels en nieuwsgierig, terwijl ik de rest van mijn bureau leegmaakte. "We hebben zeker twee uur, misschien wel meer, dus het is tijd zat om lekker te spelen. En als je goed je best doet, krijg je een extraatje." zei ik met een grijnsje. Zelf had ik hier in een van mijn lades nog wel een zweepje en wat touw liggen, maar dat werd langzaam ook een beetje oud. Ik was nu eenmaal een man die op dit vlak snel verveeld raakte. Wat wilde je van iemand die de hele dag door compleet overgestimuleerd werd? Alleen thuis had ik rust, maar dan werd mijn hoofd al snel druk als ik niet bezig bleef. Het was dus fijn om me te ontspannen, maar tegelijkertijd elke keer nieuwe dingen te proberen. Ze was een meisje met wie is alles kon doen wat ik wilde, een soort persoonlijk hoertje. Ik haalde mijn sleutels uit mijn zak en stond op, om eerst de nooddeur en daarna de hoofddeur van mijn kantoor op slot te doen. Uiteindelijk loot ik de rolluiken en ging weer achter mijn bureau zitten. Zacht klopte ik op mijn schoot, zodat ze wist waar ik haar wilde hebben. Dan konden we beginnen en zouden we de hele twee uur voor onszelf hebben in dit nu schemerige kantoor. Ik kreeg al wat jeukende handen en kriebels in mijn buik, wat betekende dat ik heel graag aan de gang wilde. Ik had er namelijk enorm veel zin in, zeker nu het een aantal dagen geleden was sinds de laatste keer.

Kevin Styles
In mijn eentje werkte dit echt niet. Ik had een van de muren rechtop, maar dat was ook alles. Ik had intussen ook nog een smsje gekregen, maar geen tijd gehad om het te lezen, doordat ik anders op mijn flikker zou krijgen. Dat wilde ik echt niet hebben. Ik wankelde net met het tweede zijpaneel, toen Jessie aan kwam lopen. Ik merkte hem eerlijk gezegd niet op, tot ik bijna een meter de lucht in sprong van een tikje op mijn arm. "Ik schiet al op, ik schiet al op." piepte ik, voor ik door een bekende stem toch wat kalmeerde. Ik keek hem met een klein glimlachje aan en drukte heel snel met knalrode wangetjes een kusje op zijn wang als begroeting. Alleen al een klein beetje fysiek contact met hem maakte me compleet warm van binnen. "Dank je voor het komen. Je bent veel te lief voor me." zei ik zacht, voor ik het muurtje neerzette en vast klikte aan het andere. "Kom je vanavond ook?" vroeg ik zacht en onzeker, terwijl ik nu met mijn handen en op mijn hurken wel de dwarsbalken goed kon neerleggen, zodat het een stevig kraampje werd. Nog twee muurtjes en een vloer. Het dak zou iemand anders erop moeten tillen, want ik was verre van lang genoeg. Kijk, mijn vader was lang en die van Jessie was kort, maar tussen ons was het andersom. Ik was een klein mager mannetje, Jessie was ook wel mager, maar toch een stuk langer. Het maakte me weinig uit. Ik vond het misschien zelf wel fijn, want het gaf me een veilig gevoel, het gevoel alsof hij voor me uitkeek en me beschermde. Het liet me geliefd voelen en ik hoopte dat ik dat bij hem ook kon doen. Ik wist eerlijk gezegd niet goed hoe dat werkte, maar ik mocht hem echt heel graag en zijn glimlach was er eentje die mijn hele wereld liet stralen. Ik zag hem niet vaak, maar als ik hem zag, kon mijn hele dag niet meer stuk. Misschien moest ik het hem ooit zeggen, ik plaats van het alleen maar op te schrijven, maar dat durfde ik gewoon niet. Ik was bang hem te beledigen, hem pijn te doen, en hem weg te jagen. Iemand kon de wereld van duivels overleven voor een engel, en een engel was hij zeker. Ik zou me geen wereld meer kunnen voorstellen zonder zijn aanwezigheid en zijn prachtige glimlach, waarmee hij mijn dag soms wist op te lichten. "Kan je helpen met de volgende muur? Het gaat jammer genoeg niet allemaal handig." zei ik met een zucht, terwijl ik het volgende deel van het stomme kraampje oppakte. Ik had er echt geen zin in, zelfs al zou het goed zijn, volgens de mensen om me heen. Ik geloofde het niet echt. Ik zou liever ergens rustig met Jessie een pint gaan drinken ofzo, maar dat kon jammer genoeg niet, want ik moest werken op het feest en hij had vast anderen om mee op te gaan terwijl ik warme drankjes schonk.

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 14:26 ]

---

Bowties were never Cooler

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Jessie vond haar nieuwe haarkleur goed staan en ze glimlachte. Bij haar opmerking bloosde hij en gaf aan dat hij dat zou doen en dat zij ook voorzichtig moest zijn, daarop knikte ze. Ze bedoelde echt dat hij voorzichtig moest zijn en als hij er überhaupt ook maar aan dacht een sigaret op te steken - of naar een oude man of vrouw zou kijken - maakte ze zich al de grootste zorgen, moest je nagaan als hij meer zou doen dan dat. Dat hij gevoelens had voor twee jongens op hetzelfde moment maakte haar niet helemaal blij nee - zeker gezien één van hen haar beste vriend was -, maar ze begreep wel dat dit lastig voor hem was en als hij hiermee zat of zich om welke reden dan ook verdrietig voelde moest hij weten dat hij altijd bij haar terecht kon. Altijd. Dat hij gevoelens had voor jongens stoorde haar ook niet, het was dan ook geen verassing voor haar dat hij bi was, ze waren een tweeling en voelde dit soort dingen nou eenmaal aan, misschien al voor ze het zelf wisten. Dat zij een voorkeur had voor de volwassen man moest hem ook niet erg verbaasd hebben.
      Eenmaal bij het kantoor aangekomen vroeg Niall haar nieuwsgierig, maar ook speels, naar wat ze mee had gebracht en ze grijnsde, ze was weer opgewekt, euforisch, ze voelde haar hart bonken, te snel, te hard, maar het deerde haar niet. "Wat nieuws," sprak ze, misschien sprak ze normaal, misschien te snel, misschien zelfs wel te zacht - al leek dat laatste haar sterk -, ze wist het niet zo goed, maar ze had echt het idee dat dit normaal klonk. Het extraatje klonk haar goed in de oren, dan had ze vanavond geld om wat meer te kopen, wat ze ook wel nodig had. Ze had nu niet genoeg op en het maakte haar lichtelijk gek, al voelde ze zich nu al honderd keer beter dan eerst. Ze knikte en wachtte geduldig - of niet, in haar hoofd ging het veel te langzaam - tot hij de boel afgesloten had. Hij ging weer achter het bureau zitten en klopte op zijn schoot, wat haar duidelijk maakte dat hij haar daar wou. Ze kwam naar hem toe en terwijl ze op zijn schoot plaats nam, haar hoofd richting dat van hem, drukte ze het kleine tasje met spullen tussen zijn benen, tegen zijn kruis. Hij moest maar zien wat hij ermee deed.

---

Reality's overrated.

Jessie Connor Tomlinson
Het was niet de bedoeling geweest om Kevin zo te laten schrikken, ik had wel gedacht dat hij me had horen aankomen of zo. Gelukkig leek hij snel weer te kalmeren toen hij door had dat ik het maar was en ik was zo'n beetje de minst angstaanjagende persoon in de wereld, dus schrikken was nergens voor nodig. Ik glimlachte vertederd om om zijn rode wangen en nog iets breder om het kusje dat ik van hem kreeg. Dat deed me altijd erg goed, vooral omdat ik vaak degene was die het initiatief moest nemen met dit soort dingen. Niet dat ik dat erg vond, absoluut niet, het deed me gewoon goed om te zien dat hij langzaam zekerder van zijn zaak begon te worden. Dat was het enige dat ik vroeg, want hij had niets om onzeker voor te zijn, in mijn ogen dan. Ik haalde mijn schouders wat onverschillig op bij zijn woorden en keek toe hoe hij verder ging met het kraampje. "Valt wel mee, elk normaal persoon had hetzelfde gedaan," mompelde ik. Hoewel ik voor een ander misschien wat minder snel uit mijn huis zou komen, maar het ging om het principe en maakte mijn echt niet zo speciaal. "Als het goed is wel. Ik heb niet veel beters te doen en waarom zou ik er niet willen zijn als ik warme chocola kan krijgen?" antwoordde ik rustig. Dat laatste had ik vooral gezegd omdat Kevin altijd ontzettend schattig reageerde als ik hem een compliment gaf of liet blijken dat hij belangrijk voor me was. Ik schuifelde wat heen en weer van de ene voet op de ander terwijl ik keek hoe hij bezig was en ergens wachtte op instructies. Na even kwamen die ook en ik knikte een beetje, dat was immers waarom hij me in eerste instantie hierheen had gevraagd, al kon ik me indenken dat er een achterliggende reden was. Ik liep naar hem toe en pakte het deel van hem over, ik had dit pas een aantal keer gedaan en dan kwam een fotografisch geheugen erg van pas. "Ehm, ik had misschien een idee wat we een keer zouden kunnen doen, maar ik weet niet wat jij ervan vind. Het hoeft ook niet, het was maar een gedachte." Ik onderbrak mezelf door met mijn hoofd te schudden, ik klonk belachelijk en het was gewoon geen goed idee, niet nu. "Laat maar," zei ik zacht en pakte weer op waar ik was gebleven met het vastzetten van de muur. Ik hoopte dat hij mijn opmerking zou negeren, maar als ik hem een beetje kende zou ik er niet op rekenen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Hij beantwoorde haar vraag. "Dan zijn ze toch slim," antwoorde ze hem. Hij vertelde haar dat hij al gegeten had en ze keek hem even twijfelend aan, ze had het gevoel dat hij niet helemaal de waarheid sprak en daarbij werd hij ook nog eens steeds magerder. "Pasta met salade, denk ik." Toch hield ze het daar maar bij. Hij schonk de thee in de pot en ze hield hem de doos voor, zodat hij hier een zakje uit kon pakken. Ze dacht even na over zijn vraag en schrok even op toen de honden binnen kwamen. Het was niet dat ze de beestjes niet lief vond, maar ze schrok zich iedere keer rot. Maar Liam was wel gek op de beestjes en het was voor de kinderen ook leuk, zeker in de tijd dat ze de honden kregen, en dat was het belangrijkste. Ze durfde eigenlijk niet naar buiten en ze wist dat vanavond nog het dorpsfeest was, dus het werd druk. Naar het dorpsfeest durfde ze al zeker niet. Ze zou meegesleept moeten worden en uiteindelijk een hartstilstand krijgen, zo overstuur zou ze raken. Ook nu begon ze weer als een gek te twijfelen en raakte half in paniek bij het idee naar buiten te gaan, maar daar tegenover stond dat ze Liam anders misschien zou teleurstellen.

---

Reality's overrated.

Zayn Malik.
Natuurlijk kon ik alle problemen in de lopende zaak weer oplossen, waardoor ik op mijn vrije dag dus weer de hele dag in mijn kantoor te vinden was. De langzaam maar zeker opkomende hoofdpijn hielp hier dan ook niet bepaald bij. Ik was tenminste wel blij dat het bij de hoofdpijn bleef, en dat ik dit keer eens een keer niet straal bezopen was. Gefrustreerd gooide ik de na gisteravond en vanochtend inmiddels lege fles alcohol van het bureau af en greep met mijn handen naar mijn hoofd. Dit keer had ik mezelf echt in de nesten gewerkt, en goed ook. Ik had geen idee hoe ik mezelf hier nou weer uit moest krijgen, dus liet het maar zitten. We zullen wel zien of de politie binnenkort voor de deur zou staan bij de zaak en het op zou doeken, dat was misschien maar beter ook. Ik wilde net mijn laptop uitzetten toen somaiya riep dat het eten zo klaar was. Ik liep de kamer uit en gooide de deur achter me dicht. Ik was deze dag nu al zat, en dan is dat feest vanavond ook nog eens. Nou ja, niet op komen dagen kon ik ook niet maken. Ik liep snel de trap af en liep de kamer binnen. ´Hey lieverds.´ zei ik, en drukte snel een kus op Somaiya haar lippen voordat ik ook aan tafel ging zitten. 'Gaat het wel goed met je? Als ik je ergens mee kan helpen moet je het zeggen.' zei ik tegen Somaiya. Het zou best wel weer even wennen zijn om weer op vaste grond te staan na lang in vliegtuig te zijn geweest. 'En hoe gaat het met jou? Ga je straks nog helpen met het dorpsfeest?' vroeg ik aan Cassandra. Het was fijn om na een best wel lange tijd weer gezellig eens een keer met zijn allen aan tafel te zitten, en om te checken hoe het met iedereen gaat. Ik mag dan misschien wel een alcoholistische zak zijn, ik geef wel om mijn familie, en vind het nog altijd fijn om samen met ze te zijn.

---

How far is far

Louis William Tomlinson.
Mijn voet raakte voor de zoveelste keer te bal terwijl ik in mijn hoofd het aantal keren tel dat de bal steeds opnieuw de lucht in gaat. Ik had vandaag een vrije dag, de leerlingen op school waren vrij vanwege het dorpsfeest vanavond en dus had ik ook geen lessen om te geven, en vrije dagen besteedde ik graag aan voetbal. Als er dan niemand was om mee te voetballen, zoals vandaag, ging ik maar wat in de achtertuin staan hooghouden.
Ineens hoorde ik mijn telefoon een geluidje maken in mijn broekzak, als teken dat ik een bericht ontvangen had. Ik legde de bal stil onder mijn voet en opende het sms'je. Een grijns verscheen op mijn gezicht toen ik alleen al naar de afzender keek, Harry, en ik liet mijn ogen vlug over de woorden glijden. Kunnen we nog voordat het feest begint elkaar zien? Gebruikelijke plek? - H. Direct begon ik een berichtje terug te typen. Natuurlijk kan dat, graag zelfs. Ik zie je zo. - L. Zorgvuldig wiste ik twee berichtjes meteen, je wist het tenslotte maar nooit, en borg de telefoon weer op, waarna ik naar binnen liep.
Ik riep een vrolijke begroeting naar Lizzy, die blijkbaar net thuis was gekomen. Mijn oog viel op de brief die ze in haar handen had. Aangezien ik meestal degene was die de post op zijn naam ontving, was dit nogal vreemd. Vooral als je keek naar de ernstige blik die Lizzy op haar gezicht had staan terwijl ze de tekst in zich opnam. Ze leek er nogal geschrokken van.
"Is er iets?" vroeg ik haar voorzichtig. "Wat is dat voor brief?"

---

"Family don’t end in blood”