Niall Horan
Ik grijnsde een beetje toen Freddie al snel haar mobieltje opnam. Ik belde haar als een goedkope escort, maar zo was het niet begonnen. Ik had haar op een dag gevonden in een steegje, hopeloos voor wat geld, waar ze alles voor over had. Rond die tijd had ik al tijden droog gestaan, dus ik was er echt wel aan toe, en zij leek er geen enkel probleem mee te hebben. Zo kwam de verstandhouding op stand. Ik kreeg de seks die ik zo hard nodig had, en zij het geld wat ze graag wilde hebben. Niemand wist ervan en dat wilde ik graag zo houden. Nu was het me wel opgevallen dat ze steeds magerder en bleker werd, maar ik zei er maar niets over. Als het echt slecht ging zou ik haar wel naar het ziekenhuis brengen, of deze verstandhouding termineren, maar nu zag ik er nog geen enkele reden voor. "Hey Freddie. Kan je langskomen op kantoor? Ik heb nog 3 uur tot mijn volgende vergadering en heb echt even iets nodig om de stress van me af te krijgen. Of heb je het te druk met het feest?" vroeg ik, terwijl ik verder typte aan mijn verslag. Ik vond het nooit echt heel erg om ze uit te typen, maar het kostte veel tijd. Ik zou nog een uurtje hebben als ze nu kwam, dat moest genoeg zijn. Ik zou gewoon mijn secretaresse bellen dat ik geen bezoek meer wilde omdat ik het te druk had en mijn telefoon van de haak halen zodra Freddie er was. Even lekker ontstressen zonder pottenkijkers, die ik thuis soms nog wel eens verwachtte in het hutje. Ik had namelijk vaker dan eens krakende voetstappen buiten gehoord als we bezig waren, maar nooit was er aan de deur gemorreld, die ik wel altijd op slot deed. Mijn secretaresse kwam binnen met het bericht dat een van mijn ondergeschikten er voor me was. Met een simpele handbeweging wees ik haar erop dat ik telefoneerde en dat het nog een minuutje of 5 zou duren. Ze knikte en verdween weer. "Sorry, dat is het vervelende van de zakenwereld." zei ik, voor ik verder typte en wachtte op haar antwoord op mijn vraag. "Als je komt, neem dan wat leuks mee om mee te spelen. Ik heb hier ook wel wat, maar daarmee hebben we al veel vaker gespeeld." zei ik in de telefoon, met mijn ogen nogsteeds strak op het scherm van mijn laptop.
Kevin Styles
Ik had al een redelijk laagje as op mijn broek toen mijn mobiel die op mijn schoot lag trilde. Het was voor mij heel normaal om een broek onder het as te hebben. Ik keek naar het schermpje en glimlachte een klein beetje, een heel klein nerveus glimlachje. Ik snapte nogsteeds echt niet wat hij in mij zag. Ik was een sukkel, onzeker, lelijk, dom, en doodsbang om uit de kast te komen, om de reacties van mijn familie en vrienden. Ik was al het lelijke eendje, het zwarte schaapje, de zondebok, altijd en overal. Ik tikte toch wat terug, want hoe ongelofelijk het ook was, het voelde heel fijn om eens een beetje liefde te krijgen. Kijk, van mijn ouders kreeg ik ook wel liefde, maar dat was anders. Zelfs van mijn broer en zus mochten me niet. De liefde van Jessie was echt heel belangrijk voor me. Wanneer kan je? Misschien kan je helpen met het opzetten van mijn kraampje. Alleen als je wil dan. Anders kunnen we ook wat anders doen. Kevin Ik verzond het en zuchtte zachtjes. Ik moet het kraampje nog opzetten, maar alleen ging het moeilijk, en hulp van vreemden kreeg ik toch niet. Ik vond het echt vreemd hoe het was gelopen met mij en Jessie, maar was er wel heel blij mee, zelfs al wilde ik het absoluut niet in het openbaar laten blijken. Hij leek er geen problemen mee te hebben, wat normaal hoorde te zijn, maar ik wilde gewoon niet dat mijn ouders me ook nog zouden verafschuwen, want wie hield er nu van een jongen die niet op meisjes viel? Dat Jessie's vader zelf niet helemaal hetero was, was vrij duidelijk, en hij was dan ook geaccepteerd, volgens mij, maar ik durfde het met mijn vader en zeker ook mijn moeder niet aan. Ik zuchtte zacht en begon maar weer blaadjes af te branden, tot iemand naar me riep dat ik eens van mijn luie kont moest komen. Ik kromp kort ineen, waarna ik opstond en toch maar, vrij onhandig en wiebelig, aan het opzetten van het kraampje begon. Ik was er verre van sterk genoeg voor, maar als ik geen hulp kreeg, moest ik het alleen doen, zelfs al zou ik hierdoor morgen onder de spierpijn en blauwe plekken zitten. Ik zette een van de platen neer en probeerde met mijn voeten de dwarsbalken voor op de grond open te trappen, wat dus verre van makkelijk was. God, wat was dit toch onhandig, maar alsnog verwachtte ik niet dat iemand me zou komen helpen, dat gebeurde toch nooit.
Bowties were never Cooler
