» The Wolves In Town » {300} » Wolf Pack » Speeltopic - Speeltopics

Elke stad heeft zo wel zijn eigen mythe. Zo heeft La Push de mythe dat er weerwolven hoedde in het kleine stadje. Zo heeft het vele mensen getrokken die het geheim willen ontdekken van de stad. Alleen is La Push niet de enige stad waar de weerwolven heersen over de stad. Ergens verscholen in Mallowhill, vlakbij La Push, heeft zich een nieuwe wolf pack gevestigd. Niemand wist er ooit van, tot er liefdes buiten de wolf pack ontstaan en er geen weg terug is dan het hun te vertellen. De leider van de pack is er niet blij mee dat het geheim wordt verspreidt. Toch moet hij het feit accepteren en de nieuwe leden een kans geven, maar zal het hun lukken om hun geheim binnen de pack te laten?


R o l l e n:
W o l f      p a c k:
- Aya Brooke Stark » 18 jr. » Reincarnate » 1
- Tatiana "Tatia" Quinn » 17 jr. » geleninja » 5
-

- Finn Zachary van Hohenheim » 18 jr. » Enchanter » 2
- Clyde Roy Mokamo » 19 jr. » Vivir » 5
- Jared Avalon » 20 jr. » Ephrya » 8 (Alpha)

M e n s e n:
- Lora Woods » 17 jr. » Vivir » 1
- Yasmin Yaela Oliveira » 19 jr. » Princesas » 3
- Gereserveerd voor Crissy

- Damon Cameron Morriss » 19 jr. » Reincarnate » 2
- Keith Layton Anderson » 18 jr. » Enchanter » 4
- Dante William Darbyshire » 19 jr. » Drifted » 7

R e l a t i e s:
-
-
-


R e g e l s:
-Alleen ik (Reincarnate) mag topics aanmaken!
-Max. 2 rollen p.p. toegestaan!
-RESERVATIES BLIJVEN 4 DAGEN STAAN! DAARNA WORDEN ZE VERWIJDERT!
-Geen gescheld of gepest! Na 2 waarschuwingen word je eruit gezet!
-Minimaal 300 woorden per stukje.
-Rollen uitgebreid inleveren en laten nakijken! GEEN PERFECTE MENSEN!
-Beheers alleen je eigen rol en niet dat van iemand anders! Jij hebt je eigen rol en daar bemoei je je ook mee!
-Problemen of vragen? Stuur een pb en leg het graag allemaal uit

[ bericht aangepast op 8 dec 2014 - 22:53 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Clyde Roy Mokamo

__________________________________________________

Ik moet een beetje grinniken van al de vragen die Tatia stelt, wat ze wel vaker doet, al blijft het hoe dan ook grappig.
"Hoe oud ben je eigenlijk? en hoe lang ben je al een wolf? Waarom ben jij de alfa? Wat doet een alfa precies? Zijn de wolven echt nodig?" Vraagt ze aan Jared. Ze vraagt ook aan mij hoe lang ik al wolf ben. "En hoe werkt dat gedachten ding nu precies? En Imprenten is het verhaal van imprenten waar? Ik hield van dat verhaal! Wacht, zijn alle verhalen waar? En veranderen we nu elke volle maan? Of gewoon wanneer we willen? En... Misschien moet ik jullie eerst mijn vragen laten beantwoorden voor ik nieuwe stel?" Zegt ze dan weer wat meer in het algemeen. Ik geef Jared eerst de tijd om antwoord te geven, waarna hij zijn verhaal vertelt wat ik over het algemeen wel ken.
"Ik denk wel dat het imprent verhaal waar is.." Zegt Aya als Jared is uitgepraat, wat me enigzins doet fronsen. Vooral de manier waarop ze het zegt. Voordat ik daar verder nog bij na kan denken wordt er op de deur geklopt, waarna Aya die open gaat doen.
"Ik ben al wel een tijdje wolf, sinds mijn tiende of elfde of zoiets." Zeg ik ondertussen tegen Tatia. Mijn stem klinkt een beetje onzeker. Ik heb de jaren dan ook niet echt bijgehouden. Even later komt Finn binnen. Ik weet dat hij nu stagiar is op school, maar no way dat ik hem bij zijn achternaam ga noemen, ik heb geen les van hem en ik ken hem al een tijdje onder de naam Finn.
"Goedemiddag!" Komt er uit zijn mond. Het is best uitzonderlijk dat we met zo'n groep bij elkaar zijn, dus het komt ergens wel een beetje vreemd over dat dat nu wel ineens het geval is.

[ bericht aangepast op 16 dec 2014 - 9:16 ]

---

She was always looking for more..

Terwijl mijn gedachtes ongecontroleerd door mijn hoofd spookte liep ik richting het lokaal voor mijn volgende les. Het geluid van mijn piepende schoenen op de afgeplakte vloer zorgde voor een nieuwe stortvloed aan beelden in mijn hoofd. Waarschijnlijk was dit gevoel morgen toch wel weer weg, dat hoopte ik dan maar. Ik vond het verschrikkelijk om geconcentreerd te zijn op iemand anders dan mijzelf. Al helemaal als het om een voor mij onbekend meisje ging dat mij waarschijnlijk niet eens zag staan en alleen een steunpilaar nodig had gehad. Mijn hand omklemde de deurklink van het Engelse lokaal, het was enkele seconde voordat de bel zou doen klinken wat betekende dat de overgebleven lege plaatsen makkelijk te vinden waren. Mijn oog viel op de lege stoel naar Lora, een meisje waar ik verschillende vakken mee samen had. Ze had altijd een glimlach om haar lippen en kwam erg zelfverzekerd over. Toch had ik nog nooit echt de tijd genomen om haar te leren kennen. Langzaam haalde ik de stoel naast haar naar achteren en nam plaats, als ik dan toch afleiding nodig had, waarom dan niet van een meisje dat ook nog is ontzettend knap was. Haar lange bruinen haren waren stijl vandaag en hingen losjes maar met volume langs haar gezicht naar beneden tot op ongeveer haar middel. Haar bruinen ogen waren niet op mij gericht maar alsnog schonk ik haar een oprechte glimlach, al was het alleen al om haar dag wat op te vrolijken. Het bleef een korte periode stil, die naar mijn mening alsnog veel te lang duurde. Mijn handen had ik in elkaar gevouwen en op de tafel voor me gelegd. De leraar was nog altijd afwezig wat de leerlingen om ons heen de kans gaf om hun weekend nogmaals met elkaar te bespreken. Mijn ogen richtte ik echter opnieuw de kant van Lora op. Ik schraapte mijn keel een enkele keer om een redelijk zelfverzekerde stem op te zetten. "Vind je het erg als ik hier kom zitten." Waarschijnlijk zou haar antwoord toch 'nee dat vind ik niet erg' of iets in die richting bevatte, maar toch vond ik het wel zo netjes om het toch even te vragen.

---

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Lora Woods

___________________________________________________________

Ik slenter een beetje richting Engels. Dat vak maakt mijn stemming vandaag al een stuk beter, moet ik bekennen. Niet omdat ik Engels nou zo leuk vindt, maar omdat het ongeveer het enige vak is van mijn vakken pakket waar ik wel goed in ben. Alleen bij die les voel ik me niet ongelofelijk dom, dus dat lijkt me al een enigzins positief punt van de dag. Als ik in het lokkaal ben zijn er nog maar weinig mensen, waardoor ik genoeg plek heb om uit te kiezen. Meestal zit ik alleen, bij ongeveer alle lessen. Mijn vrienden zitten niet op deze school en de rest van de leerlingen in volgens mij ook al snel afgehaakt toen ze merkten dat ze ook niet bij mij konden spieken omdat ik waarschijnlijk nog slechter was dan hun zelf. Meestal ben ik dus net diegene die er niet helemaal bij hoort, maar wel in de klas zit. Alleen dan wel ergens achteraan waar toch niemand tegen me praat. Echt geweldig.
"Vind je het erg als ik hier kom zitten." Hoor ik dan ineens naast me. Als ik opkijk zie ik Dante staan. Even bedenk ik me wat ik moet zeggen, maar ik weet niet echt iets te verzinnen. Waarom wilt hij naast mij zitten?
"Ja hoor, is goed." Antwoord ik dan op een normale toon. Ik ken Dante niet zo goed, waardoor ik me juist een beetje teruggetrokken voel. Hier op school is het zo anders dan bij mijn vriendinnen. Als die hier op school zaten zouden ze zeggen dat ik en de Lora die zij kennen twee verschillende personen zijn. Ik richt mijn aandacht ondertussen op mijn tas, waar ik mijn spullen uitpak. Met mijn pen tik ik een beetje nerveus op de tafel, waar ik mee stop als ik het zelf irritant begin te vinden. Ik hoop maar dat de leraar snel komt, dan kan ik mijn aandacht in iedergeval richten op de les.

[ bericht aangepast op 17 dec 2014 - 10:08 ]

---

She was always looking for more..

Finn Zachary van Hohenheim.

"Wie zei dat je hier welkom was, Finn?" Eh, ik? Jared grijnst, duidelijk om aan te geven dat hij het niet zo bedoelt. "Niemand heeft gezegd dat ik jou in mijn appartement wilde." De man loopt weg naar de woonkamer, waar ik hem naar toe achtervolg. "Maar oké, als je wat te drinken moet weet je waar het staat."
Beide honden begonnen om elkaar heen te springen van enthousiasme. Een van mijn leerlingen, die de deur had overgedaan, had zich weer op de bank geplaatst. Het duurt niet lang voordat ik zelf ook drinken heb genomen en even enthousiast tegenover ieder ander probeer te zijn. Met enige moeite zet ik mezelf op de grond neer. Zonder pardoes verlaat Killian Skipp de hond en vertrekt naar mij om op mijn schoot te gaan zitten. Een aantal ogen liggen op mij.
Met mijn handen aai ik mijn hond ruw door zijn vacht. Ik weet dat ik er van geniet wanneer het bij mij wordt gedaan in wolf-vorm, dus waarom zal het de hond niet bevallen? Ik begin me langzaam een beetje ongemakkelijk te voelen, maar de koelte die van Killian afkomt stelt me wel gerust. Sinds hij iedereen schijnt te accepteren, zal het voor mij hopelijk ook niet zo moeilijk zijn als gedacht.
Stark en Clyde herken ik nu uiteraard, Jared the alpha to my beta en het meisje... dat te laat was gekomen in mijn les. De andere naast Woods uiteraard. "Hé nieuwe, leuk he om wolf te zijn?" Ik klop de splinternieuwe op haar knie en kijk dan de kamer weer rond. "Boom geraakt?" vraag ik dan aan Stark, haar blik verandert niet, wat ik ook niet echt had verwacht. Ik heb niet veel zin om op antwoord te wachten, maar het schijnt dat ik er op zal moeten wachten. Fijn.

---

“You’re unique. Not just in terms of what you’ve accomplished, but what you represent.” - The Illusive Man

Ik merk hoe een andere hond naar binnen komt gerend en gelijk met Skipp gaat spelen. Ik frons even en kijk ernaar. Blijkbaar hoor hij bij Finn, aka meneer van Hohenheim. Ik kijk rond naar de mensen die in de kamer staan of zitten. Ondertussen pak ik mijn glas en neem er een grote slok uit. Toch voelde ik me een beetje ongemakkelijk hier. Misschien kwam het door mijn voet. Het voelde als een enorme blunder die ik had begaan. Niet veel later liep Finn weer vanuit de keuken naar de woonkamer en ging op de grond zitten. Ik zag hoe hij naar iedereen keek. "Boom geraakt?", Vroeg Finn en keek in mijn richting. "Ja, en wat dan nog?", Zei ik met een opgetrokken wenkbrauw en keek weg. Was het zo erg dan om een keer een ongelukje te krijgen? Ik fronste en dronk mijn glas leeg in stilte. Mijn handen jeukte nu enorm om gewoon weg te gaan en te veranderen in een wolf, alleen dat was natuurlijk nu nog niet mogelijk met mijn voet. Geërgerd haalde ik diep adem en werkte mezelf in een hoekje van de bank. Ik beet op m'n lip en trok mijn goede been naar me toe, om vervolgens mijn hoofd erop te leggen en de kamer eens goed te bekijken. Ik raakte zo gefrustreerd dat ik nu bijna niks meer kon, wat ik heel graag wilde doen. Maar dat kon ik niet doen zonder hulp of zonder mijn voet in gevaar te brengen. Ik hield mezelf stil, terwijl ik merkte dat de rest met elkaar een gesprek aan het houden was. Ik sloeg mijn ogen neer en staarde naar Skipp, die naast mijn voet was gaan liggen en de boel in de gaten hield..

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Nog voordat Lora antwoord heeft gegeven had ik al plaats genomen lang haar. Misschien vond ze het vreemd dat ik langs haar wilde gaan zitten terwijl er nog meer dan genoeg andere legen plekken te vinden waren. Ze was waarschijnlijk niet voor niets helemaal achterin het lokaal gaan zitten. Gelukkig neemt dit verwarrende gevoel een beetje af als ze instemmend zegt dat ze het niet erg vind. Toch merk ik aan haar houding dat ze dit ongemakkelijk vind. Haar handen rommelen ongeconcentreerd in haar tas, waarschijnlijk opzoek naar het juiste boek, maar lijken het maar niet te kunnen vinden. Mijn ogen bewegen zwevend door het lokaal terwijl ik een ander focuspunt probeer te vinden. Mijn handen lagen nog altijd op de tafel voor mij, terwijl enkele centimeters daar vandaan Lora een terugkerend melodietje met haar nagels op de tafel tikte. Langzaam sloeg ik mijn armen over elkaar terwijl ik ze in een beging richting mijn borst trok. Misschien had ik Lora toch verkeerd ingeschat en was ze helemaal niet het sociale meisje waar ik haar voor aan zag. Bijna had ik medelijden met haar, als een wildvreemde langs mij was komen zitten had ik ook raar opgekeken. Met mijn rechterhand haal ik mijn half versleten literatuurboek uit mijn tas. Met Engels had ik nooit moeite gehad, maar misschien dat het Lora iets deed ontdooien als ze over iets kon vertellen waar ze goed in was, of hoe dan ook haar interesses lagen. Deze bevinding had ik al snel gemaakt toen ik eenmaal doorhad met hoeveel enthousiasme ze haar boek aan het bestuderen was geweest. Of dit het vak was of het feit dat ze mij wilde ontlopen wist ik alleen niet zeker. Ondertussen had de leraar het lokaal ook kunnen vinden. "Ik hoopte eigenlijk dat jij me deze les misschien kon helpen." Was het laatste was ik kon uitbrengen voordat de leraar de klas tot stilte maande.

{Sorry voor eventuele typefouten, telefoons typen niet zo fijn (:}

---

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Lora Woods

Ik kijk toe als de leraar binnenkomt en zegt dat we stil moeten zijn. Ja dus, alsof iemand zich daaraan gaat houden.
"Ik hoopte eigenlijk dat jij me deze les misschien kon helpen." Zegt Dante dan maar. Ik kijk hem even aan.
"En waar zou ik je dan mee moeten helpen? Je hebt in elk geval het goede vak uitgekozen. Bij de rest kan ik denk ik eerder jouw hulp gebruiken." Zeg ik terug, of eerder fluisterend zodat de leraar het niet hoort. Niet dat dat dan ook zo erg zou zijn, de leraar mag mij wel, gelukkig. Wie mag er nou geen rustig meisjes die goede cijfers voor zijn vak haalt? Ik tik weer met mijn pen op de tafel, maar het is al minder dat ik me ongemakkelijk voel. Nu is het eerder omdat ik gewoon niet stil kan blijven zitten. Als ik iemand tegen kom die ik nog nooit of amper heb gesproken voel ik me in het begin erg onzeker, maar dan gaat dat dan langzaam maar zeker over. Ik begin me nu dan ook al beter te voelen, waar ik eigenlijk ook best wel blij om ben. Als ik mijn schrift heb geopend begin ik er met mijn pen een te tekenen. Ik wil graag even tekenen nu ik dat even kan. Bij de andere lessen moet ik echt opletten, maar hier weet ik alles wel. Dus daar wil ik dan ook maar al te graag gebruik van maken. Uit mijn losse hand teken ik de basisvormen van een gezicht. Ik kan best wel goed tekenen en ik vindt het echt geweldig om te doen, maar mijn ouders vinden dat ik me bezig met andere zaken voor school bezig kan houden. Ik krijg mijn potloden pas weer terug als ik een voldoende haal voor Scheikunde.

---

She was always looking for more..

"Hé nieuwe, leuk he om wolf te zijn?" Ik hoor de woorden vaag en knik, maar reageer verder niet. "Ik ben al wel een tijdje wolf, sinds mijn tiende of elfde of zoiets." "sinds mijn tiende of elfde of zoiets." De woorden blijven door mijn hoofd spoken. Ik had altijd geweten dat Clyde dingen achter hield, maar 8 fucking jaar zo'n groot geheim voor me achter houden. Wat wist ik nog meer niet? Hoezo moest ik in een godverdomme wolf veranderen om er achter te komen waarom zijn ouders hem verlaten hadden?
'Ik ga even naar de wc,' zeg ik zachtjes en direct schiet ik zo snel en hopelijk onopvallend mogelijk de badkamer in. Gelukkig is iedereen met Finn en de honden bezig. Mijn ademhaling is snel en ik voel hoe mijn handen trillen.
Ik moet kalmeren. Ik moet kalmeren.
Mijn wangen zijn nat, wanneer ben ik begonnen met huilen? Waar huil ik om?
Het feit dat Clyde's familie hem verlaten heeft? Het feit dat Clyde me nooit genoeg vertrouwd heeft om me echt in zijn leven toe te laten? Ik veeg de tranen van mijn wangen en zie nu pas dat mijn handen vies zijn. Tja dat gebeurd nu eenmaal als je op handen en voeten (wel toen der tijd op poten) door het bos rent. Ik pak een stuk handzeep en begin mijn handen schoon te maken. Het geeft me iets te doen en hoewel de gedachten nog steeds door mijn hoofd razen probeer ik ze weg te boenen. De zeep is ruw en ik krijg het voor elkaar mijn handen open te boenen, maar ik blijf door gaan. Het is bijna alsof de pijn me helder houd.
Waarom vind ik het zo erg dat Clyde me niet vertrouwde?
En dan is ineens het antwoord daar: Omdat ik hem wel vertrouwde. Omdat ik hem met alles vertrouwde. Met ieder gebroken hart dat ik had. Met iedere ruzie die er thuis was. Met ieder verschrikkelijk moment dat Alex kanker had. Ik had mezelf volledig aan hem gegeven en het meeste wat ik van hem te weten was gekomen kwam doordat ik in een magisch wezen was veranderd en zijn gedachten had kunnen lezen.
Ik was de de zeep en het bloed van mijn huid, de wondjes bleven lichtjes bloeden, en droogde mijn handen af. Mijn ogen waren nog rood van het huilen, maar op dit moment kon het me niet schelen.

[ bericht aangepast op 19 dec 2014 - 13:38 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

---

      Zijn ogen vlogen alle kanten op. Hij ving flarden op van halve gesprekken en keek naar de rest terwijl hij zich zelf wat stil hield. 'Sinds mijn tiende of elfde of zoiets.' De woorden van Clyde leken een groot effect te hebben op Tatia, die nu Jared zijn aandacht had getrokken. Je kon aanvoelen dat ze zich niet meer prettig voelde.
      'Ik ga even naar de wc,' Het feit dat ze snel en zacht op sprong om naar de badkamer te gaan, maakte het er toe dat Jared zichzelf overeind duwde. Hij pakte zijn eigen, lege glas en liep richting de keuken. De deur van de badkamer stond nog deels open en je kon Tatia zien staan, tranen in haar ogen. Jared zette het glas in de keuken en liep naar het meisje toe, waarbij hij eerst op de deur klopte voor hij die wat meer opende, zodat ze zijn aanwezigheid op zou merken.
      'Hé,' Sprak hij uiteindelijk zacht, maar duidelijk. 'Wat is er?' Hij keek even naar haar. Haar handen waren open gebloed.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

'Hé,' zei Jared zachtjes terwijl hij de badkamer inliep. 'Wat is er?' Ik veegde nogmaals mijn wangen af, maar dit resulteerde alleen in dat ik bloed op mijn wangen kreeg. Even wilde ik hem alles vertellen, mijn hele hart bij hem uitstorten, maar ik stopte mezelf. Ik had mijn lesje geleerd. Geef nooit alles van jezelf aan een persoon, want als die persoon verdwijnt een groot deel van jezelf met hem mee. En ja, Clyde was verdwenen. Wel eigenlijk had hij nooit bestaan. De Clyde die ik dacht te kennen was een fantasie in mijn hoofd geweest gebaseerd op de weinige dingen die ik over hem wist.
'Ik ben prima,' mompelde ik. Ik was niet prima, ik voelde me verschrikkelijk. 'Ik denk dat ik nog een stukje wil rennen als wolf,' mompelde ik. Ik had het al gezegd voor ik er erg in had, maar het leek precies wat ik nodig had. Even een wezen zijn dat heel anders omging met menselijke gevoelens. 'Mag dat?'

[ bericht aangepast op 19 dec 2014 - 14:47 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

---

      Ze draaide zich zijn kant op nadat ze haar tranen van haar wangen veegde en zo kwam het bloed op haan wangen. Jared leunde tegen de deurpost, zo dat ze niet zomaar langs hem zou kunnen komen. 'Ik ben prima.'
      Aan alles van haar was te zien dat het absoluut zo was. Het was dat sommige weerwolven hem aanvoelde, maar anders was ook Finn nooit zo ver gekomen überhaupt te weten dat zijn ouders niet meer leefde. Jared zijn standaard antwoord was ook altijd 'Ik ben okay,' maar het deed hem op de een of andere manier niet goed als het tegen hem werd gezegd. Alsof hij niet genoeg vertrouwd werd om het te vertellen. En toch deed hij precies hetzelfde.
      'Ik denk dat ik nog een stukje wil rennen als wolf,' Mompelde ze zacht. 'Mag dat?' Jared krabde even in zijn nek. 'Je bent duidelijk niet oké, Tatia. Misschien is het niet zo verstandig alleen weg te gaan. Je kan domme dingen doen als je verdrietig of kwaad bent.' Hij sprak uit ervaring. Een ervaring die uit was gelopen op een gevecht, waar hij vier littekens en een verstoting uit een pack over aan had gehouden. Hij wilde het voorkomen dat er ook nog maar iets zou gebeuren met de leden van zijn eigen pack. 'Dus nee, je gaat nu even helemaal nergens alleen heen. Sorry.'

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

'Je bent duidelijk niet oké, Tatia. Misschien is het niet zo verstandig alleen weg te gaan. Je kan domme dingen doen als je verdrietig of kwaad bent. Dus nee, je gaat nu even helemaal nergens alleen heen. Sorry.' Hij begrijpt het niet. Ik kan Clyde nu niet onder ogen komen. Hij begrijpt het niet, maar ik heb hem ook niets verteld. Ik voel hoe de tranen weer over mijn wangen beginnen te stromen en ik heb zin om te gaan schreeuwen. Ik haat huilen, ik heb een ongelofelijke hekel aan huilen. Ik veeg mijn gezicht weer af en ik het zout van mijn tranen prikt op de opengehaalde huid op mijn handen.
'Ik verdien beter,' zeg ik dan zachtjes en verbaas mezelf er mee. 'Ik wil beter. Ik wil dat hij me goed genoeg vind. Ik wil dat hij me vertrouwd. Ik wil iets slaan en hard ook.' Ik veeg weer mijn wangen af. 'Ik wil hem nooit meer onder ogen komen. Ik wil naar huis.' Ik maak een snik geluid en besef dan dat hij waarschijnlijk niet weet wie ik bedoel. Ik zucht. 'Clyde is mijn enige vriend, tenminste ik was zijn enige vriend. Ik was blijkbaar nooit echt iets voor hem.'

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

---

      De tranen begonnen weer over haar wangen te lopen. 'Ik verdien beter,' Begon ze zacht. 'Ik wil beter. Ik wil dat hij me goed genoeg vind. Ik wil dat hij me vertrouwd. Ik wil iets slaan en hard ook.' Ze veegde de tranen weer van haar wangen. 'Ik wil hem nooit meer onder ogen komen. Ik wil naar huis.' Ze maakte een geluidje dat een snik voor moest stellen. 'Clyde is mijn enige vriend, tenminste ik was zijn enige vriend. Ik was blijkbaar nooit echt iets voor hem.'
      Jared knikte langzaam. 'Het is omdat hij je nooit over de weerwolven heeft verteld, nietwaar?' Gokte hij uiteindelijk. Hij ging rechtop staan zodat hij niet meer tegen de deurpost aan leunde, zodat het er uit zag alsof hij meer interesse toonde. 'Je moet niet kwaad op hem zijn. Niemand van ons heeft ooit geweten dat je zelf ook een weerwolf was. Het is gevaarlijk anderen te vertellen over het pack. Het kan meer gevolgen hebben dan je je eigenlijk realiseert.'
      Hij zweeg even. 'En daarnaast, wij zijn nu je vrienden. Natuurlijk ga je niet met iedereen geweldig op kunnen schieten, maar er zijn vast wel een paar wolven waarmee je goed op kan schieten.' Hij glimlachte even vriendelijk. 'Maar als je naar huis wilt, kan ik je eventueel wel brengen.'

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

'Het is omdat hij je nooit over de weerwolven heeft verteld, nietwaar?' Ik schudde mijn hoofd. 'Je moet niet kwaad op hem zijn. Niemand van ons heeft ooit geweten dat je zelf ook een weerwolf was. Het is gevaarlijk anderen te vertellen over het pack. Het kan meer gevolgen hebben dan je je eigenlijk realiseert.'
'Het is niet omdat hij me niet verteld heeft over weerwolven het is omdat hij me nooit echt iets heeft verteld. Ik wist dat hij prive was, maar... Het is bijna belachelijk hoeveel ik niet van hem weet in vergelijking met wat hij allemaal van mij weet, wat zo'n beetje alles is. Want ik ben een stomme flap uit en vertel iedereen alles.' Jared zweeg even.
'En daarnaast, wij zijn nu je vrienden. Natuurlijk ga je niet met iedereen geweldig op kunnen schieten, maar er zijn vast wel een paar wolven waarmee je goed op kan schieten,' ging hij uiteindelijk verder. 'Maar als je naar huis wilt, kan ik je eventueel wel brengen.' Daar dacht ik even over na. Kon ik wel naar huis? School was nog niet uit en wilde ik eigenlijk wel weten waarom mijn familie zo raar deed? 'O, God ik ben zo egoïstisch,' mompelde ik. 'Ik zit hier om Clyde te zeuren terwijl er God weet wat thuis aan de hand is!' Ik greep mijn telefoon en belde direct mijn broer Alex. 'Alex, is alles goed met je?' vroeg ik hem. 'Ben je weer ziek? Gaat alles goed met je?'
'Waarom zou ik ziek... ga me niet zeggen dat je door die stomme sms'jes dacht dat ik weer ziek was!' hij klonk boos en ik besloot maar niet te antwoorden. 'Er is niets ernstigs aan de hand, mam is op haar werk van een trappetje afgevallen en heeft haar enkel gebroken. Pap in paniek, belde ons op, wilde jou opbellen en begon je toen te sms'en. Het was een heel drama. Het gaat goed met Mam, ze zit nu thuis een boek te lezen.' Ik zuchtte opgelucht. 'Ik hoop dat je niet in paniek bent geraakt.'
'Nee, geen paniek hier,' zei ik direct. 'Maar Thanks Alex.' ik hing op en kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. 'Wel dat was een geweldig verhaal om mensen te vertellen. Hoe ben je voor het eerst in een wolf verander Tatia? Wel ik raakte zo in paniek omdat mijn vader rare sms'jes stuurde en ik daaruit ideeën kreeg dat ik in een wolf veranderde terwijl er eigenlijk niets aan de hand waah...' O, god dat had ik hard opgezet. Ik keek kort even naar Jared en klapte mijn mond dicht. 'Zeg me alsjeblieft dat ik nog steeds dronken kan worden, want ik heb zin om dronken te worden en morgen ochtend niets meer van vandaag te herinneren,' zei ik terwijl ik langs hem heen de woonkamer in loop.

[ bericht aangepast op 19 dec 2014 - 18:19 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

---

      'Het is niet omdat hij me niet verteld heeft over weerwolven, het is omdat hij me nooit echt iets heeft verteld. Ik wist dat hij prive was, maar... Het is bijna belachelijk hoeveel ik niet van hem weet in vergelijking met wat hij allemaal van mij weet, wat zo'n beetje alles is. Want ik ben een stomme flap uit en vertel iedereen alles.' Hij knikte uiteindelijk. Hij wilde best vrienden met Tatia worden, maar hij wist nu al dat het niet zou gaan werken. Ze zou direct kwaad op hem zijn als ze ooit achter zijn littekens kon komen, en Jared wist dat hij nooit zou kunnen leven met het schuldgevoel over dat hij dingen achter hield voor iemand die ze eigenlijk absoluut zouden willen weten. Wat voor slechte vriend was hij eigenlijk?
      'O, god ik ben zo egoïstisch.' Mompelde ze. 'Ik zit hier om Clyde te zeuren terwijl en God weet wat thuis aan de hand is!' Ze greep direct naar haar telefoon, waarschijnlijk om naar een familielid te bellen. 'Alex, alles goed met je? Ben je weer ziek? Gaat alles goed met je?' Hij volgde het gesprek terwijl hij weer tegen de deurpost aanleunde. Hij dwong zichzelf alles wat gezegd werd te onthouden. Ene Alex die ziek was en een moeder die van de trap af was gevallen, juist.
      'Wel dat was een geweldig verhaal om mensen te vertellen. Hoe ben je voor het eerst in een wolf veranderd Tatia? Wel ik raakte zo in paniek omdat mijn vader rare sms'jes stuurde en ik daaruit ideeën kreeg dat ik in een wolf veranderde terwijl er eigenlijk niets aan de hand waah...' Ze klapte haar mond dicht. 'Zeg me alsjeblieft dat ik nog steeds dronken kan worden, want ik heb zin om dronken te worden en morgen ochtend niets meer van vandaag te herinneren.' Hij bleef zo staan dat ze niet naar de woonkamer kon.
      'Tatia, ik weet dat dit alles moeilijk en verwarrend is, maar pas alsjeblieft op met wat je doet en zegt. Ik wil niet dat je in de problemen raakt.' Hij klonk soms echt als een overbezorgde vader. 'Maar hé, mijn eerste verandering was nou ook niet bepaald wat je noemt professioneel en ja, dronken worden kan nog steeds. Ik vraag me alleen af hoe verstandig het is. Maar je geeft maar een gil als ik je naar huis moet brengen of whatever.' Hij ging voor haar aan de kant.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.