» The Wolves In Town » {300} » Wolf Pack » Speeltopic - Speeltopics

Elke stad heeft zo wel zijn eigen mythe. Zo heeft La Push de mythe dat er weerwolven hoedde in het kleine stadje. Zo heeft het vele mensen getrokken die het geheim willen ontdekken van de stad. Alleen is La Push niet de enige stad waar de weerwolven heersen over de stad. Ergens verscholen in Mallowhill, vlakbij La Push, heeft zich een nieuwe wolf pack gevestigd. Niemand wist er ooit van, tot er liefdes buiten de wolf pack ontstaan en er geen weg terug is dan het hun te vertellen. De leider van de pack is er niet blij mee dat het geheim wordt verspreidt. Toch moet hij het feit accepteren en de nieuwe leden een kans geven, maar zal het hun lukken om hun geheim binnen de pack te laten?


R o l l e n:
W o l f      p a c k:
- Aya Brooke Stark » 18 jr. » Reincarnate » 1
- Tatiana "Tatia" Quinn » 17 jr. » geleninja » 5
-

- Finn Zachary van Hohenheim » 18 jr. » Enchanter » 2
- Clyde Roy Mokamo » 19 jr. » Vivir » 5
- Jared Avalon » 20 jr. » Ephrya » 8 (Alpha)

M e n s e n:
- Lora Woods » 17 jr. » Vivir » 1
- Yasmin Yaela Oliveira » 19 jr. » Princesas » 3
- Gereserveerd voor Crissy

- Damon Cameron Morriss » 19 jr. » Reincarnate » 2
- Keith Layton Anderson » 18 jr. » Enchanter » 4
- Dante William Darbyshire » 19 jr. » Drifted » 7

R e l a t i e s:
-
-
-


R e g e l s:
-Alleen ik (Reincarnate) mag topics aanmaken!
-Max. 2 rollen p.p. toegestaan!
-RESERVATIES BLIJVEN 4 DAGEN STAAN! DAARNA WORDEN ZE VERWIJDERT!
-Geen gescheld of gepest! Na 2 waarschuwingen word je eruit gezet!
-Minimaal 300 woorden per stukje.
-Rollen uitgebreid inleveren en laten nakijken! GEEN PERFECTE MENSEN!
-Beheers alleen je eigen rol en niet dat van iemand anders! Jij hebt je eigen rol en daar bemoei je je ook mee!
-Problemen of vragen? Stuur een pb en leg het graag allemaal uit

[ bericht aangepast op 8 dec 2014 - 22:53 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

---

      Op zijn gemak liep Jared de stallen in. De kinderen van rond de elf jaar oud waren al druk bezig met de pony's in de stallen zetten en een meisje was aan het klooien met het zadel. 'Lukt het?' Jared glimlachte even vriendelijk en het meisje schudde haar hoofd zacht. 'Moet ik het voor je doen?' Ze begon zacht te knikken en hij stapte de stal in en deed haar een keer voor hoe je het zadel los moest maken. Vervolgens trok hij het tuig van de pony zijn rug en gooide hij de singel over het zitvlak. 'Hier.' Hij gaf het meisje het zadel zodat ze dat zelf weg kon brengen en zette vervolgens zijn rugtas met schoolspullen op een hoek van de stal zodat het ding niet in de weg zat.
      'Jared!' Een van de andere stalhulpen riep zijn naar vanaf de andere kant van het stallenblok en hij zuchtte even. Je moest die newbie's ook altijd leren dat je niet moest gaan schreeuwen. Toch liep hij rustig naar de andere kant. 'Niet zo schreeuwen man, als die witte pony er weer van door gaat is het jou schuld.' Hij grijnsde er bij als teken dat het een grap was en nam vervolgens een zadel aan dat hij in zijn handen kreeg, wat hij maar weg ging brengen. In heb begin had hij er altijd moeite mee zo ver met het tuig te moeten lopen, maar inmiddels ging het hem prima af.
      Toen zijn telefoon ging, liep hij naar zijn tas om het ding er snel uit te halen. Het duurde even voor hij sprak gezien hij al op opnemen had gedrukt voor hij überhaupt klaar en naar buiten was gelopen zodat hij niet midden in het geschreeuw van alle kinderen stond. Ze moesten echt eens die niet-schreeuwen bordjes weer ophangen. 'Met Jared?'

[ bericht aangepast op 8 dec 2014 - 20:45 ]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Clyde Roy Mokamo

Even ga ik echt helemaal op in het wolf zijn en het rennen, wat ergens best wel fijn is, omdat ik zo een stuk minder denk aan mijn verleden. Volgens mij krijg ik mijn gedachten eindelijk weer onder controle. Misschien zelfs een beetje té, want als ik even later achterom kijk is er niemand te bekennen. Fijn, heb ik weer. Het zou handiger geweest zijn om Tatia in de gaten te houden, die nu vast als een kip zonder kop rond rent. Aya zou vast toch wel bij haar zijn? Toch voel ik me een beetje schuldig dat ik ze in de steek heb gelaten dus ik besluit in ieder geval even naar hun toe te gaan, dus ik sprint even een stukje terug. Ondertussen krijg ik ook Tatia's gedachten door, die allemaal ontzettend vreugdelijk zijn. Ik merk ook dat ze zich zorgen maakt om mij. Ergens haat ik dat hele telepatie gedoe heel erg, waar Tatia ook naar vraagt.
"Dat gedachten lezen is niet uit te zetten nee, helaas. En nee, er bestaan geen heksen of elfjes voor zover ik weet. En vampieren komen zo af en toe langs, maar zijn tot nu toe geen bedreiging voor ons." Beantwoord ik in gedachten. Al snel krijg ik Tatia in het oog, die net een half struikelende beweging maakt, wat er eigenlijk best wel grappig uitziet. Als ik mens was zou ik lachen, maar nu maak ik juist een blaffend geluidje waaruit op te maken is dat ik het grappig vindt. Nu ik Tatia in het oog heb zoek ik ook naar Aya, die nergens te bekennen is. Gelijk maak ik me zorgen, vooral als ik haar gedachten lees. Er was iets met haar been, maar het gaat te snel om er echt duidelijkheid over te krijgen.

---

She was always looking for more..

Ik zou nog uren kunnen door rennen en het bos in mijn nieuwe gedaante verkennen, maar ik heb zo veel vragen en ik ben eigenlijk benieuwd hoe het zou zijn om nu weer terug te veranderen. Aya is weer in een mens veranderd en heeft iets met haar been, wat ik niet zo'n fijn idee vind. Ik zie Clyde ineens naast me en ik struikel direct. Hij maakt een blaffend geluid, dat ik direct herken als een lach.
"Eikel" Denk ik direct. Ik spring op, ren verder en als ik naar hem om kijk ren ik tegen een boom aan. Oké ik heb dus nog totaal geen controle over mijn snelheid, kracht en coördinatie. Dit keer blijft het zeer doen aan mijn hoofd.
"Clyde hoe verander ik terug?"

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Ik hoorde mijn telefoon over gaan, dus dat betekende dat de telefoon aan stond. "Met Jared?", Hoorde ik niet veel later aan de andere kant, maar zodra ik zijn stem hoorde wist even niet wat ik moest zeggen. "Uhm, met Aya. Ik ben een van de nieuwelingen in je pack..", Zei ik voorzichtig en keek om me heen of er niemand mee luisterde, maar natuurlijk was er niemand want iedereen zat in de les. "Ik heb een uhh.. Heel klein probleempje die ik niet zonder hulp kan oplossen.", Vervolgde ik en keek naar mijn voet de redelijk scheef stond. Nu ik zag hoe toegetakeld mijn been eruit zag, wist ik zeker dat ik hulp nodig had. Ik schudde mijn hoofd en keek om me heen. Stiekem hoopte ik al dat hij hier was zodat iemand me kon helpen. Ik beet op de binnenkant van mijn wang en wachtte antwoord af van Jared. Ik vroeg niet graag hulp aan mensen, maar in deze situatie kon ik niet anders. Op de achtergrond hoorde ik paarden hinniken, dus blijkbaar was hij op een stal. Ik trok mijn wenkbrauwen op van verbazing. Dit had ik eigeblijk niet verwacht bij een Alpha. Ik zette mijn tas neer op het bankje en strekte mijn verkeerde been voor me uit. De andere trok ik op en zette ik onder mijn andere been, op het bankje. Ik vertrok even mijn gezicht van de pijn en probeerde niet te grommen of te kreunen. Ik wilde niet nu al laten merken dat ik het heel erg moeilijk had. Even haalde ik diep adem om mezelf te kalmeren. De pijn was vervelend en zeker niet vol te houden. Ik moest het volhouden, want anders kwam ik helemaal nergens meer..

[ bericht aangepast op 8 dec 2014 - 22:59 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

---

      "Uhm, met Aya. Ik ben een van de nieuwelingen in je pack..' Ze had pijn. Hoe hard ze het ook probeerde te verbergen, Jared had genoeg mensen aan de telefoon gehad met problemen om te weten dat ze minstens een flinke klap moest hebben gehad. 'Ik heb een uhh... Heel klein probleempje die ik niet zonder hulp kan oplossen,' Verder zei ze niets, ze wachtte op zijn antwoord.
      'Waar ben je? Dan kom ik eraan. Het moet niet ver zijn.' Hij keek even rond en wierp een blik op de kinderen die druk naar buiten rende. Even hield hij zijn telefoon van zich af en riep dat de kinderen niet op terrein moesten rennen, maar niet te hard zodat het als schreeuwen werd gezien. Hij bracht zijn telefoon weer naar zijn oor. 'Sorry, ik sta op stal en er zijn nog een stel kinderen uit de vorige les van net.' Hij keek de kinderen na, die snel waren gestopt met rennen. Hij stak zijn duim op als goedkeuring en richtte zich weer op het telefoongesprek, wachtend op een antwoord. Ondertussen liep hij naar een kruiwagen met biks die bij de buitenstallen stond en ging de paarden die buiten stonden maar alvast voeren, terwijl hij zich deels concentreerde op wat Aya zei.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

[mt]

---

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Langzaam liet ik mijn nog wat stijve benen uit mijn autoportier zakken. Enkele uren geleden heeft de schoolbel voor het eerste geklonken, niet dat ik daar iets van mee gekregen had. Mijn ogen hadden nog stijf dicht gezeten terwijl ik mezelf nog eenmaal had omgedraaid. Mijn ouders hadden het huis al vroeg verlaten en zouden het niet eens merken als een hele dag niets anders zou doen dan in mijn bed vertoeven. Mijn handen lagen nonchalant in mijn schoot terwijl ik rustig het plein overkeek. Behalve een telefonerend meisje leek er niemand te zijn. Dit was mijn favoriete plek in de hele school. Technisch gezien was het niet eens binnen in de school, maar er buiten. Toch vermaakte ik me prima. De lucht die zich boven mijn hoofd bewoog bracht rampzalige donkere wolken met zich mee die binnen no-time een gigantische regenbui zouden gaan brengen. Met een beweging sloot ik mijn auto af, gevold door het bekende piepje dat hij ook daadwerkelijk op slot zat. De snel optrekkende wind sloot zich om mijn witte T-shirt en bezorgde me kippenvel op mijn ontbloote ledenmaten. Het meisje dat enkele ongeblikken geleden nog aan het telefoneren was kwam steeds dichterbij en iets in de manier waarop ze zich voortbewoog, of dat probeerde te doen liet me huiveren. Mijn voetstappen klonken luid terwijl ik mezelf dwong naar de ingang van het schoolgebouw te lopen in plaats van het veel interessanter meisje dat zich nog altijd in mijn ooghoeken bevond. Enkele maanden geleden had ik nooit ongemerkt school in kunnen lopen, echter was dat hier geen enkel probleem. Het liefste had ik nog altijd in Londen gewoont en daar mijn schooltijd volbracht. niet alleen maakte ik me daar totaal niet druk om wat andere mensen van me vonden. Ook leek school en leren in het algemeen me daar beter af te gaan. Achter mijn rug bevond zich nog altijd dat meisje. Mijn hand haalde ik zo normaal mogelijk door mijn pas gewassen haar heen terwijl ik haar vanachter mijn linkerschouder een goed bedoelde maar toch bezorgde glimlach schonk.

---

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Uiteindelijk hoorde ik wat van de andere kant. "Waar ben je? Dan kom ik eraan. Het moet niet ver zijn.", Hoorde ik de zware stem van Jared zeggen. "Ik ben op school. Het kan niet te missen zijn.", Antwoordde ik en glimlachte even, omdat ik blij was dat er iemand kwam die me kon helpen. Ik vroeg het niet graag, maar in mijn situatie kon ik even niet anders. Ik kon niet eens de trap op! Daar waren veel te veel treden voor. Ik hoorde hoe Jared iets tegen een groepje kinderen zij en daarna zich weer focusde op mijn ongemakkelijke situatie. "Sorry, ik sta op stal en er zijn nog een stel kinderen uit de vorige les van net.", Veronschuldigde hij en ik glimlachte half daarbij. "Oh het maakt niet uit. Ik weet hoe kinderen kunnen zijn.", Antwoordde ik en maakte daarbij een handgebaar, ookal wist ik dat hij dat niet zou kunnen zien. Ik fronste en keek nogmaals om me heen. "In ieder geval, bedankt dat je me wilt komen helpen en ik hoop dat je het kan vinden. Ik hoor of zie het wel wanneer je verschijnt.", Zei ik en speurde met mijn ogen het pleintje af, waarbij ik zat. Kleine kinderen waren op speeltoestelen aan het spelen. Ik kon me nog goed herinneren hoe mijn tijd in mijn oude dorp eruit zag, maar aangezien zoveel mensen mij als een gestoorde aanzagen had ik geen andere keus dan te verhuizen. Die tijd was vreselijk en liever dacht ik niet terug aan die tijd, maar soms was het niet te ontwijken. Ik zag hoe de juffrouw bezig was met een bezeerd kindje en hoe een klein kusje zogenaamd de pijn al minder erg maakte. Zou er ooit een tijd voor mij aanbreken waarbij ik belangrijk voor iemand zou zijn? Niet veel later merkte ik dat er een jongen voorbij liep, die ik eigenlijk nog nooit hier had gezien of tenminste, ik herkende hem niet meteen. Zodra mijn ogen die van hem kruisden, wist ik niet wat me overkwam. Het leek alsof de hele wereld meteen stil stond en alsof het alleen nog maar ons twee was. Verbaasd en verward bij wat er net was gebeurd, was ik alweer vergeten dat ik aan het bellen was. Het enige wat ik nog van de leuke jongen opving was een bezorgde, maar lieve glimlach. Ik wierp hem een zo goed mogelijke glimlach toe en leek uiteindelijk weer met beide voeten op de aarde te staan. Was dit het gevoel waar elke wolf het over had?

[ bericht aangepast op 8 dec 2014 - 22:47 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Langzaam typte de mevrouw achter de balie mijn gegevens in de computer. Haar nagels maakte een akelig en geforceerd geluid dat precies synchroon liep met het tikken van de grote massale klok achter haar. Half 2 gaven de wijzers aan, dit betekende dat ik nog ruim optijd was voor mijn blokuur Europese geschiedenis. Mijn ogen dwaalde onrustig door het smalle gangetje met aan weerzijde een gesloten deur, alles aan deze situatie gaf me een ongemakkelijk gevoel. Niet alleen de veel te jonge vrouw die mijn gegevens nog altijd aan het intypen was, maar vooral het idee aan het meisje dat waarschijnlijk nog altijd alleen buiten stond maakte me benauwd. Alsof ik haar aan haar lot had overgelaten, waarschijnlijk was er niets aan de hand, maar nog een keer kijken kon geen kwaad toch? Mijn gedachte werden terug naar het heden getrokken door de nieuwschierige blik van de secretaresse die het uitgetype briefje naar me uitstak. Mijn lippen vormde een geforceerde glimlach en zo beleefd mogelijk wist ik de woorden "Dankuwel" te formuleren. Mijn handen verfrommelde het briefje meteen waardoor er niets meer overbleef van het werk van de dame van daarnet, mijn ouders hadden nog nooit mijn afwezigheid moeten goedkeuren, waarom nu dan wel.
Mijn hand greep ondertussen richting de klink van de deur, "Meneer Darbyshire." Klonk een vrouwelijke stem van achter me. Mijn lichaam draaide een kwartslag en ik keek recht in het gezicht van de secretaresse. "Ik verwacht dat briefje morgen compleet ingevuld op mijn bureau." zei ze en maakte een hoofdbeweging naar mijn rechterhand. Blijkbaar vond ze het aftanse hokje waar de school haar dagelijks dumpte een bureau, maar alsnog knikte ik vriendelijk en liep zonder haar aan te kijken de deur uit. Eenmaal buiten greep de wind meteen weer om mijn lichaam heen een baande ik een weg naar het nog altijd flink toegetakelde meisje. "Is alles goed met je?" Mijn vraag was werkelijk goed bedoeld maar kwam kort af en kwaad uit mijn mond zette. Mijn ogen bekeken haar gehele lichaam nauwkeurig en stopte bij haar gehavende been.

---

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Ik merkte aan mezelf dat ik baalde dat hij weg liep. Ik wist niet wat er met me aan de hand was, maar ik had mezelf nog nooit zo meegemaakt! Er verscheen een diepe frons in mijn voorhoofd toen ik daarover nadacht. Ik vroeg me nog steeds af of dit wel het gevoel was wat zo bijzonder was. Het voelde magisch en natuurlijk en er was niets wat ik eraan kon doen, want het zat in me en wilde maar niet weg. Ik voegde hem met mijn ogen en merkte dat hij naar binnen liep. Hij was overduidelijk te laat en ik vroeg me af of hij überhaupt nog wel de les in kon komen. Terwijl ik daar over peinsde, trok ik mijn jas wat meer om me heen. De eind die opwelde was guur en koud, ook al had ik het niet zo heel erg koud. Het was meer een act die ik opvoerde, zodat niemand raar zou opkijken als ik het niet koud zou hebben met deze wind. Uiteindelijk na ongeveer een kwartier hoorde in de deur van de ingang weer open gaan. Snel keek ik op om te zien wie het was. En ja hoor, daar was hij en hij liep op mij af. Ik voelde hoe er een brok in mijn keel kwam en een knoop in mijn maag. "Is alles goed met je?", Vroeg hij en ik smolt bijna weg toen ik zijn stem hoorde ook al klonk het wat kil en kortaf, maar dat kon ik natuurlijk niet zo laten merken nu hij hier zo voor me stond! Ik merkte hoe hij naar mij en m'n nogal zwaar toegetakelde been keek. "Uhm, het had beter en erger gekund.", Antwoordde ik en haalde nonchalant mijn schouders op. Het was waar, het had altijd erger gekund, maar op dit moment wilde ik daar niet echt aan denken. Ik keek weer op naar hem en toverde met enige moeite nog een glimlach op mijn lippen, om te pijn maar een beetje weg proberen te denken..

[ bericht aangepast op 9 dec 2014 - 0:21 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Clyde Roy Mokamo

Zodra ik bij haar ben aangekomen en ze mij opmerkt botst ze tegen een boom aan. Niets is leuker dan naar nieuwe wolven kijken en dan met name de roekeloze Tatia, al maak ik me toch ook echt zorgen om Aya, wat mijn plezier enigzins verderft.
"Clyde hoe verander ik terug?" Hoor ik in Tatia's gedachten. Dat was ergens wel een goed idee. Ik wil echt kijken waar Aya uithangt, want nu lijkt ze wel verdwenen te zijn. Vooral nu ze met haar been zit wil ik echt weten wat er met haar aan de hand is. Ze kan toch niet ineens weg zijn? Waar kan ze heen zijn gegaan? Naar school? Naar huis? Ergens anders? Ik heb echt geen idee. Waarom is ze überhaupt weggegaan?
"Je moet je gewoon goed concentreren." Ik doe het al zo lang dat ik er niet eens meer bij nadenk. "Je moet je focussen op het mens zijn." Zeg ik in gedachten tegen Tatia. "Alleen is het misschien beter als ik niet bij je in de buurt ben als je veranderd. Je hebt je kleren kapot gescheurd. Het enige wat je nog hebt is het jack dat je op de grond had gegooid." Tja, dat kan nog wel eens een probleembje worden. Ik had zo het idee dat Aya wel wat kleding voor haar kon halen of zoiets. Het ligt toch een stuk makkelijker als je van het zelfde geslacht bent heb ik geleerd. Ik zou natuurlijk zelf kunnen gaan kijken waar Aya is, maar dan moet ik Tatia hier alleen laten, wat mij nu niet erg handig lijkt. Ik kan ook zelf wat kleding voor haar pakken, wat jongenskleding is beter dan niets, maar dan zou ik haar nog steeds alleen hier achter moeten laten. Niet echt de ideale situatie dus.

---

She was always looking for more..

Lora Woods

Ik maak me een beetje zorgen om Tatia. Ze is dan wel niet officieel mijn vriendin te noemen, maar er was zeker iets aan de hand toen ze langs me heen liep samen met Clyde. Ze gaven niet eens antwoord. Van Tatia begrijp ik dat omdat ze ziek was of zoiets, maar ik vindt Clyde vaak maar raar overkomen. Wel heb ik amper les met hem, wel economie, waar ik nu dan ook heen ga. Economie is het vak uit mijn pakket wat ik nog het beste begrijp, naast Engels. Die laatste is dan ook mijn enige vak waar ik zonder moeite erg goede cijfers voor haal, al is het ook het meest onbelangrijke vak volgens mijn ouders. Economie is niet echt mijn ding, maar beter dan bijvoorbeeld scheikunde. In het lokaal ga ik gelijk op zoek naar Tatia, maar al snel komt Keith binnen, die zegt dat zij en Clyde afwezig zijn en dat Tatia niet lekker was. Dat ze zich niet goed voelde, was erg duidelijk te merken, maar ik heb geen idee wat er precies met haar aan de hand kan zijn. Ik probeer me maar gewoon op economie te concentreren. Ik mag die vrouw niet, maar omdat ik vanaf het eerste moment dat ik haar heb gezien heb gedacht dat het handiger is als ik die vrouw voor me dan tegen me heb, ben ik extra aardig tegen haar gaan doen en heb ik geprobeerd de indruk te wekken dat ik goed oplet. Gelukkig voor mij had dat tot het gevolg dat ze mij juist wel is gaan mogen, of in elk geval in hoeverre ze iemand kan mogen. De les gaat gelukkig redelijk snel voor mijn gevoel, waardoor ik snel de bel hoor klinken. Ik raap mijn spullen bij elkaar en stop het in mijn tas, waarna ik het lokaal uit loop. Mijn gedachten gaan nog even uit naar de bijlessen, waarbij ik vooral benieuwd ben naar waarneer die plaats zullen nemen.

---

She was always looking for more..

"Uhm, het had beter en erger gekund.", Was haar directe antwoord, waarna ze haar schouders nonchalant ophaalde. Hoe hard ze ook haar best deed, toch gaf haar gezichtsuitdrukking weg dat de daadwerkelijk pijn had. "Ja zo kun je het ook bekijken." Ik stak mijn hand naar haar uit zodat ze de mogelijkheid had om deze vast te pakken. Echter staakte ik deze handeling halverwege. Ik kende dit meisje amper en toch stond ik hier mijn best te doen om haar in veiligheid te brengen. "Wil je ergens gaan zitten of wil je naar binnen?" Mijn ogen waren op de hare gefixeerd hopend om een toepasselijke emotie te zien. Je kon me veel wijsmaken maar niet dat dit kleine meisje onder deze omstandigheden nonchalant haar schouders kon ophalen. "Ik hoop dat degene die je net aan de telefoon had je zo dadelijk komt ophalen want anders breng ik je persoonlijk naar een huisartsenpost." Ondertussen had ik mijn arm losjes om haar middel geslagen, als ze zich nu zou bewegen kon ze op mij steunen. Als het nodig was zou ik haar zelfs dragend ergens naar toe brengen. Ik wachtte met lopen tot dat ze had ingestemd, misschien wilde ze wel helemaal niet geholpen worden, of geholpen worden door mij. Haar jas had ze stevig om haar tengere lijfje heengeslagen en als ik iets warms bij had gehad, zou ze het onmiddellijk gekregen hebben. Helaas lag van donkere jack nog in mijn auto en was zij niet de enige die last had van de wind. Mijn ogen ontmoette de hare en ik wierp een halve schuine glimlach haar richting op. "Ik denk dat dit wel het juiste moment is om naar je naam te vragen toch?" Mijn arm had ik ondertussen al iets steviger om haar middel geslagen, ook al had ze het gewild ze kon nu geen kant meer op. Al kende ik haar nog niet ze had overduidelijk hulp nodig en ik was bereid haar die te geven.

{Sorry voor de eventuele fouten, ik typ dit op mijn telefoon}

---

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

"Je moet je focussen op het mens zijn. Alleen is het misschien beter als ik niet bij je in de buurt ben als je veranderd. Je hebt je kleren kapot gescheurd. Het enige wat je nog hebt is het jack dat je op de grond had gegooid." Tja, dat van die kleding was niet zo handig, maar ach Clyde kende me al mijn hele leven en had me al eerder naakte gezien dus wat maakte het uit. Ik concentreerde me, iets wat niet mijn sterkste kant was en even later begon de pijn weer. Terug veranderen voelde net zo fijn aan als in een wolf veranderen. Ik hoopte dat het te maken had met dat het de eerste keer was dat ik dit deed en dat dit niet voor iedere keer gelde.
Even later stond ik naakt midden in het bos en keek ik naar Clyde. 'Zou je mijn jack misschien willen halen?' vroeg ik aan de witte wolf. 'En de gym kleding uit mijn kluisje, code is 5469?' Ik keek om me heen en besefte ik dat we misschien wel heel ver van de school vandaan waren. 'En hoe komen we terug? En waar is Aya?' God, ik was hier zo niet goed in, maar ach met een beetje meer ervaring moest het toch goed komen?

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Ik zag hoe hij me bekeek en ik kon van zijn gezicht lezen dat hij door mijn slechte pokerface heen kon lezen. "Ja zo kun je het ook bekijken.", Zei hij en stak zijn hand uit, hoewel hij die meteen staakte. Aan de ene kant begreep ik het wel, omdat we elkaar pas net ontmoet hadden. Ik keek hem diep in zijn ogen aan en toverde een glimlach op mijn lippen. "Wil je ergens gaan zitten of wil je naar binnen?", Vervolgde hij en het was voor mij overduidelijk dat mijn pokerface zo slap was als een lappen pop. "Ik hoop dat degene die je net aan de telefoon had je zo dadelijk komt ophalen want anders breng ik je persoonlijk naar een huisartsenpost.", Zei hij na een tijdje en er verscheen een verbaasde blik op mijn gezicht. "Ik weet niet wanneer hij komt, maar hij zei dat hij eraan kwam. Het is erg lief van je dat je me wilt helpen.", Zei ik en de glimlach op mijn lippen werd groter. Zachtjes voelde ik hoe zijn arm losjes om mijn middel hing en ik sloeg mijn arm om z'n nek, zodat ik wat meer steun had. "Misschien kunnen we maar beter gaan zitten.", Vervolgde ik en beet op mijn lip, om de pijn een beetje weg te bijten. Ik merkte hoe de kippenvel om zijn armen stond, dus ik was blijkbaar niet de enige die het best wel koud vond. Mijn wolvenkachel werkte niet zo heel goed, nu mijn lichaam wat meer toegetakeld was. Weer ontmoette zijn ogen de mijne en ik smolt bijna weg, terwijl hij me zo vast hield. "Ik denk dat dit wel het juiste moment is om naar je naam te vragen toch?", Hoorde ik zijn zware stem zeggen en ik grinnikte. "Ja, ik denk dat het wel zo handig is. Ik ben Aya.", Zei ik tegen hem met een brede glimlach op mijn lippen. Hij liet mij heel even de pijn vergeten die ik eerder voelde in mijn lichaam. Ik merkte hoe zijn grip om mijn heup versterkte. Nu pas merkte ik dat hij me echt wilde helpen. "Heel erg bedankt.", Zei ik en wierp mijn ogen omhoog, om hem aan te kijken..

[ bericht aangepast op 9 dec 2014 - 16:55 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †