» The Wolves In Town » {300} » Wolf Pack » Speeltopic - Speeltopics

Elke stad heeft zo wel zijn eigen mythe. Zo heeft La Push de mythe dat er weerwolven hoedde in het kleine stadje. Zo heeft het vele mensen getrokken die het geheim willen ontdekken van de stad. Alleen is La Push niet de enige stad waar de weerwolven heersen over de stad. Ergens verscholen in Mallowhill, vlakbij La Push, heeft zich een nieuwe wolf pack gevestigd. Niemand wist er ooit van, tot er liefdes buiten de wolf pack ontstaan en er geen weg terug is dan het hun te vertellen. De leider van de pack is er niet blij mee dat het geheim wordt verspreidt. Toch moet hij het feit accepteren en de nieuwe leden een kans geven, maar zal het hun lukken om hun geheim binnen de pack te laten?


R o l l e n:
W o l f      p a c k:
- Aya Brooke Stark » 18 jr. » Reincarnate » 1
- Tatiana "Tatia" Quinn » 17 jr. » geleninja » 5
-

- Finn Zachary van Hohenheim » 18 jr. » Enchanter » 2
- Clyde Roy Mokamo » 19 jr. » Vivir » 5
- Jared Avalon » 20 jr. » Ephrya » 8 (Alpha)

M e n s e n:
- Lora Woods » 17 jr. » Vivir » 1
- Yasmin Yaela Oliveira » 19 jr. » Princesas » 3
- Gereserveerd voor Crissy

- Damon Cameron Morriss » 19 jr. » Reincarnate » 2
- Keith Layton Anderson » 18 jr. » Enchanter » 4
- Dante William Darbyshire » 19 jr. » Drifted » 7

R e l a t i e s:
-
-
-


R e g e l s:
-Alleen ik (Reincarnate) mag topics aanmaken!
-Max. 2 rollen p.p. toegestaan!
-RESERVATIES BLIJVEN 4 DAGEN STAAN! DAARNA WORDEN ZE VERWIJDERT!
-Geen gescheld of gepest! Na 2 waarschuwingen word je eruit gezet!
-Minimaal 300 woorden per stukje.
-Rollen uitgebreid inleveren en laten nakijken! GEEN PERFECTE MENSEN!
-Beheers alleen je eigen rol en niet dat van iemand anders! Jij hebt je eigen rol en daar bemoei je je ook mee!
-Problemen of vragen? Stuur een pb en leg het graag allemaal uit

[ bericht aangepast op 8 dec 2014 - 22:53 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Clyde Roy Mokamo

Terwijl ik nadenk over een plan om goed en wel weg te komen en voor kleding te zorgen voor Tatia ben ik daar zo druk mee bezig dat ik amper merk waar Tatia mee bezig is. Ik schrik dan ook enorm als ik even naar haar opkijk en ze weer terug is veranderd in een mens. Gelijk wend ik mijn kop af, zodat ik haar niet meer naakt hoef te zien. Als ik mens was geweest had ik rood geworden, dat weet ik zeker. Met dat hele wolvengebeuren zie ik anderen wel vaker naakt. Zowel in het echt als in hun gedachten, maar dat betekend niet dat ik daar aan gewend ben, zelfs niet na zoveel jaar. Ook al is er soms geen ontkomen aan, ik ontwijk die dingen toch het liefste. Zeker waarneer het om een vrouw gaat zoals nu het geval is met Tatia.
"Zou je mijn jack misschien willen halen?" Vraagt ze op een doodnormale toon, alsof ze helemaal niet naakt in het bos staat. Nog steeds houd ik mijn kop weggedraait, waar ik niet van plan ben verandering in te brengen. "En de gym kleding uit mijn kluisje, code is 5469?" Vervolgd ze zichzelf, terwijl ik me steeds ongemakkelijker ga voelen en hier het liefste zo snel mogelijk weg wil. "En hoe komen we terug? En waar is Aya?" Ze lijkt niet op te houden met vragen stellen en helaas kan ik deze niet voor haar beantwoorden. Ik ben nog steeds wolf en hoe zij er ook over mag denken. Zij hoeft mij niet naakt te zien als ik dat kan voorkomen. Dat is dan ook de reden dat ik gewoon wegloop, ik zal wel terugkomen met de spullen en ondertussen hoop ik Aya tegen te komen. Ik ren terug naar de plek waar ik mijn eigen kleding had neergelegd achter een stel bomen, waar ik zelf snel omkleed. Tatia's jack had ik al vanaf school meegenomen, dus die pak ik ook gelijk op. Daarna loop ik terug naar de school in een zo normaal mogelijk tempo, alhoewel ik wel graag een beetje op wil schieten, voor Tatia. Als ik weer bij school ben loop ik gelijk op de receptie af en wacht ik ongeduldig tot de receptioniste klaar is met haar werk op de computer, wat naar mijn mening ontzettend lang duurt. Als ze dan eindelijk opstaat wil ik gelijk het verhaal uitleggen, maar zij is me al voor met praten.
"Aha, dus nu heb je wel besloten je op te geven voor de bijles." Zegt ze voldaan, waarna ik iets met mijn ogen rol. Zelf was ik het bijles gedoe alweer vergeten.
"Nee, eigenlijk niet. Ik wilde Tatia Quinn ziek melden. Ze werd onwel en ik heb haar gelijk naar huis gebracht." Zeg ik met een zo geloofwaardig mogelijke stem. De receptioniste kijkt me aan alsof ze het niet gelooft.
"En was mevrouw Quinn zo ziek dat ze zich niet eens netjes kon afmelden?" Vraagt ze mij en even weet ik niet echt een antwoord te bedenken.
"Ja, zo ziek was ze." Zeg ik dan uiteindelijk maar. Iets beters weet ik niet te verzinnen. "En ik moest zelf ook naar de tandarts, wat ik vergeten was te melden." Nu kijkt ze alleen maar nog ongeloofwaardiger, maar uiteindelijk krijg ik het voor elkaar. Ik ga nog even snel langs het kluisje van Tatia terwijl ik me de code probeer te herinneren. Die kan ik niet kwijt zijn. Gelukkig schiet hij me dan ook weer te binnen en pak ik de gymkleding eruit, die ik weer mee neem naar buiten. Snel ga ik weer terug naar het bos waar ik Tatia al vanaf een afstandje zie staan. Mijn ogen houd ik op de grond gericht als ik naar haar toe loop. "Alstjeblieft." Zeg ik en ik gooi haar kleding op de grond, waarbij ik haar nog steeds niet aankijk.

[ bericht aangepast op 9 dec 2014 - 14:44 ]

---

She was always looking for more..

---

      Hij hing snel op en gaf de laatste paarden buiten voer, wat een paar minuten tijd kostte. Hij liep de stallen weer in en zei tegen een van de stalhulpen dat de paarden buiten hun biks al hadden gekregen en dat hij er snel vandoor moest, waarna hij zijn rugtas van de grond pakte en over zijn schouder sloeg om naar buiten te lopen.
      Terwijl hij richting zijn auto liep haalde hij de sleutels uit het voorvak van zijn tas, die hij eenmaal daar in het slot stak zodat hij in kon stappen. Hij trok de deur achter zich dicht en gooide de tas op de achterbank. Zijn sleutels stak hij in het contact en terwijl hij de oprit af reed, maakte hij zijn gordel vast. Hij had inmiddels al wat langer zijn rijbewijs en ondanks dat hij ook gewoon kon rennen, ging dit soms een stuk makkelijker. Het voorkwam heel wat vragen over waarom hij lopend aan kwam met een shirt dat achterstevoren zat omdat hij het verkeerd om terug aan had getrokken. -- Dat gebeurde hem namelijk wel vaker in zijn haast.
      Op school zette hij de auto aan de kant van de weg en stapte uit, waarbij het het portier in het slot gooide. Direct keek hij rond op zoek naar Aya. Hij kende haar verder niet, ze was nieuw en hij had haar nog nooit gezien, maar de geur van weerwolf was voor hem genoeg om te weten dat ze het meisje was dat door de jongen omhoog werd gehouden. Hij versnelde zijn pas iets gezien ze aan de andere kant stonden en minderde eenmaal bij hun weer vaart tot hij stil stond.
      'Aya..' Hij besloot het niet vragend te zeggen, dan zou het voor de jongen overkomen alsof de twee elkaar niet kende en zo te zien kende hij Aya duidelijk wel. Hij zal wel zo'n zorgzaam type zijn dat iemand niet zo maar mee gaf aan een jongen die een wildvreemde was voor een vriend of vriendin. 'Sorry, ik ben wat laat.'

[ bericht aangepast op 9 dec 2014 - 14:40 ]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

-

[ bericht aangepast op 9 dec 2014 - 16:55 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Terwijl ik en Dante samen opweg waren naar een bankje, hoorde ik een auto aankomen. Ik fronste en vroeg me af of dat Jare was. Ik haalde diep adem en leunde meer op Dante, aangezien mijn voet nu al helemaal geen gewicht meer kon verdragen. Stiekem hoopte ik dat er een wonder zou gebeuren, maarja als beginnende wolf werkt alles natuurlijk nog niet optimaal en geneest alles nog op een langzaam tempo. Ik sloot even mijn ogen en hoorde zware voetstappen op mij Dante aankomen. Langzaam opende ik mijn ogen en mijn ogen schoten naar de persoon die op ons kwam afgelopen. Het was een lange jongen met donkerbruin wild haar. Niet veel later had hij ons bereikt en keek me aan. Ik herkende de geur van een weerwolf uit duizenden en het hing duidelijk om hem heen. "Aya..", Hoorde ik uit zijn mond en ik knikte naar hem. "Sorry dat ik zo laat ben.", Vervolgde hij en ik toverde een kleine glimlach op mijn lippen. "Het is oke. Zolang heb ik niet hoeven wachten.", Antwoordde ik en keek heel even naar Dante. Ik was hem heel erg dankbaar dat hij me zo hielp! Zodra ik weer naar hem keek, sloeg mijn hart over. Alweer kreeg ik het gevoel alsof de wereld stil stond en de kippenvel verscheen op mijn armen. Algauw schudde ik mezelf weer wakker en keek naar Jared. Ik wist niet wat er was, maar zo had ik mezelf nog nooit meegemaakt over een jongen! Ik haalde diep adem en hield mezelf erg tegen om Dante niet meteen om hem te knuffelen van dankbaarheid. Dit gevoel dat ik had was zo anders dan al die kalverliefdes. Dit voelde echt en zo goed..

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Clyde voelt zich overduidelijk ongemakkelijk en ik draai met mijn ogen naar hem terwijl ik mijn kleding aantrek. In een zak in mijn jack vind ik gelukkig mijn telefoon en sleutels.
'Heb je Aya gezien?' vraag ik Clyde terwijl we terug lopen richting school. 'Is alles goed met haar?' Mijn laatste vraag is beantwoord als we het schoolplein op lopen, waar Aya, Dante en een onbekende man staan. Aya's been ziet er verschrikkelijk uit, maar het lijkt haar niet te kunnen schelen, want ze staat daar te staren naar Dante alsof hij de zon is.
'Wat heeft zij?' vraag ik Clyde. 'Want het is eng!'

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

---

      De blikken van Aya vertelde hem genoeg. Ze was verliefd. Het zal eens niet. Hij hield zich voor de aankomende tijd op haar te letten. Aya had net een paar uur ervaring met het weerwolf zijnde en Jared kon zichzelf met zijn dertien jaar toch aardig ervaren noemen. Hij wist inmiddels wel hoe grote problemen zulke verliefdheden op konden leveren. In het pack van zijn vader was het wel eens gebeurd en ze waren bijna ontdekt. Minstens twee weken was er een grote chaos en Jared was niet van plan dat te laten gebeuren. Liefdes binnen het pack boeide hem werkelijk echt helemaal niets, ze gingen hun gang maar. Relatie's met mensen waren daar in tegen een stuk ingewikkelder.
      'Het is oké. Zolang heb ik niet hoeven wachten.' Ze keek naar de jongen en je zag aan haar dat ze hem leuk vond. Ze moest haast moeite doen om naar Jared te kijken in plaats van de jongen en hij hoopte maar dat ze goed was in geheimen bewaren. Anders kon dit nog wel eens heel erg uit de hand lopen.
      'Kom, dan breng ik je naar de eerste hulp.' Hij legde zijn arm rond haar middel en nam Aya daarmee over van Dante. 'Bedankt voor de hulp.' Hij gaf Dante kort een knikje en liep vervolgens snel met Aya richting de auto om zo snel mogelijk bij Dante uit de buurt te zijn. Hij kon niet zomaar gaan staan praten over het pack met ook maar een mens in de buurt. Het was gevaarlijk en hij wilde geen risico's nemen. Ook niet nu Clyde en blijkbaar een andere nieuweling op het plein waren verschenen. Wat was het vandaag toch met die newbie's?
      Jared opende met een hand het portier en liet haar zitten in de passagiersstoel. 'Oké, les nummer een: Als je gewond bent, niet naar de eerste hulp van school. Beter laat je je helemaal niet zien onder de mensen. Wij weerwolven genezen een stuk sneller dan mensen en over een paar dagen is die voet van je wel weer volledig geheeld. Je gaat echt rare blikken krijgen als je na een paar dagen geen last meer hebt van je gebroken voet, geloof me.' Hij bedoelde het niet slecht, dus probeerde hij het zo rustig mogelijk te brengen terwijl hij zijn frustratie perfect wist te verbergen. Hij glimlachte even licht. 'Maar goed, misschien is het verstandig tijdelijk verband om je voet heen te wikkelen.' Voordat hij praatte keek hij steeds even Dante zijn kant op, in de hoop dat hij hun niet had gevolgd.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Clyde Roy Mokamo

Ik kijk pas weer op als ze aangekleed is, waardoor ik me al een stuk comfortabeler voel. Samen met haar loop ik weer terug naar de school, waar ik al gelijk overspoeld wordt met Tatia's vragen. Zij stelt echt altijd vragen.
"Heb je Aya gezien?" Vraagt ze eerst. "Is alles goed met haar?" Vraagt ze als tweede. Een kleine zucht verlaat mijn mond. Ze gaf me nog niet eens genoeg tijd om haar eerste vraag te beantwoorden. Dat doet ze dan ook altijd, maar ik ben er onderhand wel aan gewend.
"Nee, ik heb haar niet gezien." Ik had liever gehad dat ik haar wel was tegen gekomen, dan had ik tenminste geweten dat het goed ging met haar. Als ik het schoolterein afstuin zie ik een paar mensen bij een auto staan. Ik kan Aya en Jared's geur ruiken. "Maar ik geloof wel dat ik haar daar zie staan. Ik versnel mijn tempo een beetje en al snel zijn we bij de twee aangekomen.
"Hey. Jared, ik heb hier een nieuwe wolf voor de pack. Ze is nog geen uur geleden veranderd. Gelukkig heb ik haar op tijd weg weten te krijgen. Tatia, dit is Jared. Jared, dit is Tatia." Jared is de alpha, een functie die ik nooit zou willen. Als ik had gewild had ik het nog wel eens tot béta kunnen schoppen, maar daar heb ik nooit mijn best voor gedaan. Ik zou liever helemaal geen wolf zijn, laat staan dat ik dan nog eens de leiding moet geven. Ik zou er niet aan moeten denken. Dan pas zie ik Aya in de auto zitten. "Aya, wat is er met je? Je was opeens verdwenen." Zeg ik een beetje bezorgd, wat dan ook wel logisch is. Er had van alles met haar gebeurd kunnen zijn terwijl ze weg was.

---

She was always looking for more..

---

      Clyde en de nieuweling kwamen op hen af lopen. 'Hey. Jared, ik heb hier een nieuwe wolf voor de pack. Ze is nog geen uur geleden veranderd. Gelukkig heb ik haar op tijd weg weten te krijgen. Tatia, dit is Jared. Jared, dit is Tatia.' Hij glimlachte even kort en knikte als een begroeting. 'Juist, Jared dus. Ik ben dat geval dat de meeste de Alpha noemen.' Hij glimlachte even vriendelijk. Bij sommige packs kwam je verschrikkelijk moeilijk er bij, maar Jared liet over het algemeen iedereen wel toe. Zo lang je maar wist waar je aan begon was het wel prima.
      Zijn telefoon klonk vanaf de achterbank. Hij had het ding bij zijn tas gegooid voor hij uitstapte en het zou hem niets verbazen als het een van de stalhulpen was die niet wist wat hij moest doen. 'Momentje,' hij liep naar de andere kant van de auto en opende het portier, wat hij weer dicht gooide nadat hij zijn telefoon van de achterbank had gegrist. Terwijl hij weer naar de rest liep opende hij zijn telefoon om te kijken wie hem een bericht had gestuurd en hij leunde iets tegen de auto aan zodat hij niet met zijn hele gewicht op zijn voeten stond.
      Dafuq Jar waar ben je. Hij grinnikte even bij het bericht van Simon, die al minstens twee jaar hielp op stal. Het gebeurde wel vaker dat hij hem nodig had maar absoluut niet kan vinden. Ik sta op school, moest weg. Ik kom zo wel terug. Stuurde hij snel terug voor hij zijn telefoon weer in zijn zak stopte. 'Excuses. Ik moest snel hier heen vanwege Aya en ze miste me op stal.' Legde hij vlug aan de twee uit.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Ik keek naar Jared en trok een wenkbrauw op toen ik zijn gezicht zag. Blijkbaar was duidelijk van mijn gezicht af te lezen hoe ik over Dante dacht. Ik merkte aan mezelf dat dit meer was dan alleen leuk vinden en dat dit echt niet eenmalig zou zijn. Uiteindelijk merkte ik dat Jared me overnam van Dante en ik keek even naar Dante. "Sorry.", Gebaarde ik met mijn lippen naar Dante en werkte mezelf met Jared mee naar zijn auto. Ik fronste en liet mezelf op de passagiersstoel vallen. "Oké, les nummer een: Als je gewond bent, niet naar de eerste hulp van school. Beter laat je je helemaal niet zien onder de mensen. Wij weerwolven genezen een stuk sneller dan mensen en over een paar dagen is die voet van je wel weer volledig geheeld. Je gaat echt rare blikken krijgen als je na een paar dagen geen last meer hebt van je gebroken voet, geloof me.", Zei Jared met een serieus gezicht en ik keek schuldig naar hem. "Sorry.. Op dat moment leek het mij de beste optie..", Zei ik zacht en keek langzaam weg. Uiteindelijk hoorde ik twee voetstappen in onze richting komen. Het waren Tatia en Clyde. "Aya, wat is er met je? Je was opeens verdwenen.", Zei Clyde en ik keek op naar hem. "Op een of andere manier raakte ik afgeleid en door mijn hoge snelheid ben ik tegen een eeuwenoude boom aangeknald. Daardoor heb ik mijn voet nogal ernstig bezeerd en kon ook niet meer in mijn wolven-vorm verder.", Antwoordde ik en keek Tatia en Clyde aan. "Het spijt me dat ik niks zei, maar het deed erg veel zeer dat ik mezelf eerst in veiligheid wilde brengen.", Vervolgde ik en keek hun verontschuldigend aan. Ik keek naar mijn voet en wist dat Jared gelijk had. Het zou vreemd zijn als mijn voet al na een paar dagen genezen zou zijn, terwijl bij een mens dat process langer is. Ik moest dan ook de feit accepteren dat ik wel minstens een week met verband om mijn voet moest lopen..

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Aya leunde extra mijn kant op zodra we ons op het bankje hadden laten zakken. Mijn arm lag nog altijd losjes om haar middel en een gevoel van absolute rust trof mijn lichaam onverwachts. "Heel erg bedankt.", zei ze na een tijdje, haar woorden klonken warm en oprecht wat me liet glimlachen. "Laten we gewoon hopen dat je voet snel geneest." Een onbekende lange jongen kwam in de richting van Aya en mij gelopen. Onze blikken kruisden voor een enkele seconden maar dat was genoeg om mij gerust te stellen. Ten eerste zag hij er uit als een zorgzame jongen die overduidelijk het beste met Aya voorhad en ten tweede leken Aya en deze zogenoemde Jared elkaar al een tijdje te kennen. "Sorry dat ik zo laat ben.", Begon hij. Waarna Aya hem gerust stelde door mee te delen dat ze niet al te lang had hoeven wachten. Stiekem hoopte ik dat ze het niet erg had gevonden om met mij te moeten wachten. Zonder enige woord met Jared te spreken wisselde we af en toe blikken uit. Nadat hij duidelijk had gemaakt dat hij Aya richting de eerstehulp zou begeleiden liet ik mijn arm met enige tegenzin achter haar middel vandaan glijden. Net voordat Jared haar volledig van me had overgenomen kneep ik kort maar geruststellend in haar hand, alsof dat een bewijs voorstelde dat vandaag daadwerkelijk had plaats gevonden. Jared leek me kort en firm te bedanken, maar al mijn aandacht was op Aya gevestigd dus ik wist het niet zeker. Haar lippen mompelde een onverstaanbare "Sorry." Waarschijnlijk zei ze het geluidsloos om de eventuele gevoelens van Jared niet te kwetsen. Mijn ogen bleven nog even op haar langzaam verdwijnende silhouet gericht terwijl mijn mond in een halve glimlach veranderde. Nu Aya niet meer langs mij zat vestigde de kippenvel zich weer op mijn armen en haastte ik me de school in, misschien was vandaag toch wel een goede schooldag.

[Iemand voor Dante?]

[ bericht aangepast op 9 dec 2014 - 21:52 ]

---

“Do what I do. Hold tight and pretend it’s a plan!” - The Doctor

Clyde Roy Mokamo

"Op een of andere manier raakte ik afgeleid en door mijn hoge snelheid ben ik tegen een eeuwenoude boom aangeknald. Daardoor heb ik mijn voet nogal ernstig bezeerd en kon ook niet meer in mijn wolven-vorm verder." Opgelucht haal ik adem. Ik ben vooral blij dat ik haar niet mee kwijt ben, het had veel erger kunnen zijn. Wie weet wat er had kunnen gebeuren. En ergens klinkt dat tegen een boom aan knallen ook wel grappig en vooral ook bekend na vandaag. Het is Tatia ook overkomen, al heeft zij er gelukkig niets aan over gehouden. "Het spijt me dat ik niks zei, maar het deed erg veel zeer dat ik mezelf eerst in veiligheid wilde brengen." Ik knik even kort en glimlach naar haar.
"Ik snap het. Ik was gewoon bezorgd om je. Wie weet wat er zou kunnen zijn." Zeg ik tegen haar. Ze hoeft haar excuses echt totaal niet aan te bieden. Het was nu toch weer goed, aangezien we haar hebben gevonden. Ik voel me ergens ook een beetje schuldig omdat ik misschien een beetje overbezorgd ben geweest. Ik wist gewoon niet wat er aan de hand kon zijn. Ik was alleen op zoek naar een beetje meer duidelijkheid over deze situatie.
"Misschien is het een idee om hier weg te gaan." Zeg ik tegen hun alle drie. Tatia is zogenaamd ziek en hoort allang thuis te zijn. Daarnaast heeft ze ook nog eens haar gymkleding aan terwijl we vandaag niet eens gym zouden hebben. Ik heb zogenaamd een afspraak bij de tandarts, dus ik hoor hier ook niet meer te zijn. Aya zit met haar voet en Jared zit hier niet eens op school. Bij elkaar zijn we dan ook nogal een vreemd clubje om hier te zijn momenteel. Ook zit iedereen in de school en zijn wij ongeveer de enigen hier waardoor we misschien ietwat opvallen. Reden genoeg om te gaan lijkt mij dus.

---

She was always looking for more..

---

      Jared zweeg terwijl Clyde met Aya stond te praten. 'Op een of andere manier raakte ik afgeleid en door mijn hoge snelheid ben ik tegen een eeuwenoude boom aan geknald. Daardoor heb ik mijn voet nogal ernstig bezeeerd en kon ook niet meer in mijn wolven-vorm verder.' Legde Aya uit. Ze haalde even opgelucht adem. 'Het spijt me dat ik niks zei, maar het deed er veel zeer dat ik mezelf eerst in veiligheid wilde brengen.' Clyde knikte en glimlachte kort naar het meisje. 'Ik snap het. Ik was gewoon bezorgd om je. Wie weet wat er zou kunnen zijn.'
      'Misschien is het een idee om hier weg te gaan.' Zei hij uiteindelijk. Jared knikte instemmend. 'Misschien is dat wel een slim idee, we kunnen eventueel wel langs mijn appartement. Dan kunnen we direct wat aan Aya haar voet doen.' Stelde hij voor. Sinds anderhalf jaar huurde hij een appartement in een flat aan de rand van de stad. Het was ongeveer vijf minuten vanaf school en ze zouden er zo zijn. Normaal nam hij niet graag mensen mee naar zijn huis. Zijn hond maakte er nogal graag een troep van het het gebeurde dan ook vaak dat gasten over alle speeltjes heen vielen of het kleine dier gewoon niet zagen en bijna op hem gingen staan. En er stonden nog wel wat foto's van hem en zijn echte ouders op de kast, maar deze stonden zo hoog dat je ze eigenlijk niet zag.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Lora Woods

Ik loop een beetje alleen de gangen door. Hier op school heb ik eigenlijk niet ontzettend veel vrienden. Ik heb eigenlijk geen idee waarom. Mijn beste vriendin woont een uur rijden bij mij vandaan, maar we zijn samen opgegroeid omdat onze moeders elkaar kenden van hun school vroeger. Verder heb ik ook niet echt tijd voor vrienden, omdat ongeveer al mijn tijd opgaat naar mijn huiswerk. Bij die gedachte zucht ik een beetje. Wat ik ook doe, het lijkt niet te helpen. Ik hoop maar dat die bijlessen zullen gaan helpen want anders weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik wil echt weten waarneer die plaatsvinden, want dan kan ik dat een beetje inplannen met de rest van mijn huiswerk. Misschien is het dan ook beter als ik het gewoon even gaan vragen. Ik heb dan ook geen idee waarneer ik dat anders te horen ga krijgen. Ik loop richting de lerarenkamer, waar ik iemand hoop te vinden. Zodra ik daar ben aangekomen blijf ik een beetje ongemakkelijk in de deuropening staan, omdat ik niet precies weet wat ik moet doen. Ik klop welgeteld drie keer op de deur, die al half open stond. Als ik die wat verder openduw zie ik meneer van Hohenheim zitten.
"Meneer, ik vroeg me af waarneer de bijlessen plaats gaan nemen. Heeft u enig idee?" Vraag ik heb een beetje onzeker en hoopvol. Ik hoop wel dat ik snel een antwoord kan krijgen. Als ik later thuiskom van school moet ik naar mijn idee eerst al weken van te voren zeggen waarneer en hoe laat tegen mijn ouders, zelfs al is het voor bijles. Ik mag dan ook nooit ergens anders te laat voor thuiskomen voordat ik betere cijfers haal. Ik heb niet het idee dat dat ooit gaat gebeuren.

---

She was always looking for more..

Finn Zachary van Hohenheim.

Het duurt niet lang voordat ik mezelf in de lerarenkamer vindt. Het is vrij rustig, sinds de meest leraren of al uit zijn óf ze op het moment les aan het geven zijn. Voor de zoveelste keer deze dag breng ik mijn mok met koffie naar mijn lippen. Hoogstwaarschijnlijk is dit al de achtste mok die ik heb genomen, maar het lukt me maar niet om een ruim blikveld te krijgen. Zo moe voel ik me.
Mijn hand met pen glijdt onvermoeibaar over de papieren voor mij. Het kost me vrij veel moeite om al deze mensen in te delen. Uit tegenzin om dit thuis te gaan doen, heb ik besloten om me hier terug te trekken. Thuis zal ik enkel afgeleidt worden door Killian of mijn moeder. Het valt me lastiger om uit te vogelen waar ik iedereen moet stoppen, de meesten hebben een heel ander rooster. En mijn rooster is nou ook niet altijd prettig. Sommigen zal ik moeten overdragen aan andere docenten omdat het gewoon niet in mijn rooster past.
De laatste gekleurde papieren komen in beeld, opgelucht kan ik weer ademhalen. Misschien zal ik hier de hele nacht niet op moeten doorwerken.
Mijn gedachtengang wordt verstoord door het horen van kloppen op de deur. Ik besluit er niet op te reageren, hoogstwaarschijnlijk is het weer een tiener met een domme vraag. Iets waar ik me vandaag niet aan wil binden. Vanuit mijn ooghoek zie ik de deur verder opengaan en zie ik een petite gestalte staan. Een beetje fronsend kijk ik op.
"Meneer, ik vroeg me af waarneer de bijlessen plaats gaan nemen. Heeft u enig idee?" Het is het meisje uit mijn eerste klas vandaag. Mijn lichaam lijkt het weer eens niet te kunnen laten, en laat mijn hart een sprongetje maken en beneemt me voor een aantal seconden van mijn adem.
Ik wil haar direct beantwoorden, overduidelijk eerst met haar naam. Maar het zal raar zijn wanneer ik haar aanspreek bij haar voornaam, direct al uit mijn hoofd. "Juist... Woods toch..?" Ik vraag het twijfelend, ik weet beter dan niet haar naam weten. Ik wacht niet eens op een knikje. "Ik kan je inplannen voor morgenmiddag... waarschijnlijk ook vrijdagochtend? Ik zag ook dat je je voor scheikunde en biologie hebt aangemeld." Ik doe hard mijn best om niet te vaak te knipperen, af en toe kijk ik naar mijn blaadjes. Ik wil echter weinig van haar uiterlijk over het hoofd zien. "Wil je dat ik ze beiden op dezelfde dag geef, of dat we een aparte dag nemen voor elk vak?"

---

“You’re unique. Not just in terms of what you’ve accomplished, but what you represent.” - The Illusive Man

Lora Woods

Ik wacht even een tikkeltje gespannen op het antwoord. Ik ben altijd een beetje nerveus in de beurt van leraren, zelfs als het een stagair is. Ik weet niet precies waarom, maar ik heb gewoon het idee dat ik alles goed moet doen en dat ze anders boos worden. Daarom haar ik school ook onder andere, voornamelijk omdat ik gewoon mezelf wil zijn en niet wil proberen om beter over te komen dan ik ben. Ik wil liever gewoon mezelf zijn, maar op één of andere manier wilt dat maar niet lukken bij leraren en anderen volwassenen. Gewoon bij mensen in het algemeen niet. Daar kan ik meestal maar weinig van veranderen.
"Juist... Woods toch..?" Zegt hij vragend en ik knik even kort. Dat hele achternamen gedoe vindt ik vaak maar vaag en formeel, maar zo gaat het er nou eenmaal hier aan toe op school. Het blijft hoe dan ook toch vaag."Ik kan je inplannen voor morgenmiddag... waarschijnlijk ook vrijdagochtend? Ik zag ook dat je je voor scheikunde en biologie hebt aangemeld." Ik knik weer. Met twee vakken kom ik natuurlijk redelijk dom over, vooral als je natuurkunde daar ook bij opteld. Maar dat laatste hoef ik hem niet te laten weten. "Wil je dat ik ze beiden op dezelfde dag geef, of dat we een aparte dag nemen voor elk vak?" Ik denk daar even over na, maar het maakt me eigenlijk niet echt zoveel uit. Die bijles zou er hoe dan ook wel van moeten komen en het gaat me hoe dan ook tijd kosten. De tijd maakt dan ook helemaal niet uit lijkt mij.
"Dat maakt mij niet uit hoor. Wat voor u het handigste is. Maar morgenmiddag en vrijdagochtend is goed." Zeg ik dan maar. Die tijden lijken mij wel goed.

[ bericht aangepast op 10 dec 2014 - 18:52 ]

---

She was always looking for more..