» The Wolves In Town » {300} » Wolf Pack » Speeltopic - Speeltopics

Elke stad heeft zo wel zijn eigen mythe. Zo heeft La Push de mythe dat er weerwolven hoedde in het kleine stadje. Zo heeft het vele mensen getrokken die het geheim willen ontdekken van de stad. Alleen is La Push niet de enige stad waar de weerwolven heersen over de stad. Ergens verscholen in Mallowhill, vlakbij La Push, heeft zich een nieuwe wolf pack gevestigd. Niemand wist er ooit van, tot er liefdes buiten de wolf pack ontstaan en er geen weg terug is dan het hun te vertellen. De leider van de pack is er niet blij mee dat het geheim wordt verspreidt. Toch moet hij het feit accepteren en de nieuwe leden een kans geven, maar zal het hun lukken om hun geheim binnen de pack te laten?


R o l l e n:
W o l f      p a c k:
- Aya Brooke Stark » 18 jr. » Reincarnate » 1
- Tatiana "Tatia" Quinn » 17 jr. » geleninja » 5
-

- Finn Zachary van Hohenheim » 18 jr. » Enchanter » 2
- Clyde Roy Mokamo » 19 jr. » Vivir » 5
- Jared Avalon » 20 jr. » Ephrya » 8 (Alpha)

M e n s e n:
- Lora Woods » 17 jr. » Vivir » 1
- Yasmin Yaela Oliveira » 19 jr. » Princesas » 3
- Gereserveerd voor Crissy

- Damon Cameron Morriss » 19 jr. » Reincarnate » 2
- Keith Layton Anderson » 18 jr. » Enchanter » 4
- Dante William Darbyshire » 19 jr. » Drifted » 7

R e l a t i e s:
-
-
-


R e g e l s:
-Alleen ik (Reincarnate) mag topics aanmaken!
-Max. 2 rollen p.p. toegestaan!
-RESERVATIES BLIJVEN 4 DAGEN STAAN! DAARNA WORDEN ZE VERWIJDERT!
-Geen gescheld of gepest! Na 2 waarschuwingen word je eruit gezet!
-Minimaal 300 woorden per stukje.
-Rollen uitgebreid inleveren en laten nakijken! GEEN PERFECTE MENSEN!
-Beheers alleen je eigen rol en niet dat van iemand anders! Jij hebt je eigen rol en daar bemoei je je ook mee!
-Problemen of vragen? Stuur een pb en leg het graag allemaal uit

[ bericht aangepast op 8 dec 2014 - 22:53 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

"Als je nog langer doorgaat, heb je zometeen geen stuk hout meer over." De stem lijkt van verder weg te komen. Ik heb er normaal gesproken geen probleem mee te hebben om kunst en beeldende vormgeving te hebben, maar mijn hoofd lijkt zulke sprongen te maken vandaag. Dat ik me nergens meer op kan concentreren. Het jammere is dat ik een blokuur heb, dus twee uur aan houtbewerken.
Mijn tong glijdt oncontroleerbaar langs mijn lippen voordat ik naar hem opkijk. Een huiverig lachje verlaat mijn mond. Mijn leraar is een kleine man, ik ben minstens twee koppen groter dan hem, een kalende man met een klein brilletje er op. Hij draagt altijd een fleece-trui en een spijkerbroek. Alsof hij nooit wat anders in zijn garderobe heeft liggen. "Misschien is dat wel mijn idee van kunst," vertel ik de man.
De rimpels op zijn voorhoofd worden een stuk dieper. "Dan heb jij een raar inzicht op kunst.."
Ik haal mijn schouders op, onverschillig, althans zo lijk ik over te komen vandaag. "Er gaat niets boven de geur van houtsnippers op de vroege ochtend." Ik doe net alsof mijn woorden wat menen.
En zoals verwacht, krijg ik een andere taak van de docent. Ik heb geluk, hij heeft geen idee wat voor hersenspinsels ik maak. Ik kan me er niet door concentreren. Hierom werd ik richting de kelder gestuurd om planken te zagen op maat. Mede om als doek en als palet te gaan gebruiken. Het is de beste dagelijkse ooit. Ik ben compleet alleen, in de kelder. En ik heb het recht om iets door midden te zagen.
Dan wordt mijn project maar uitgesteld, ik krijg toch wel minstens een zes van die man op mijn eindlijst. Zolang ik vandaag maar niet in mijn vingers zaag voor de volgende twee uur, vind ik het allemaal best en kan ik van mijn pauze gaan genieten.


Finn komt zo!

---

“You’re unique. Not just in terms of what you’ve accomplished, but what you represent.” - The Illusive Man

De deur vliegt nogmaals open, mijn naam staat al langer dan ik me kan heugen op het bord en de deur gaat nog steeds open. Uit ergernis kijk ik op naar wie het is. "Ik ben ook te laat, het spijt me." Haar worden lijken weg te vallen, mijn hart lijkt twee keer zo snel te gaan kloppen. Als het mogelijk zou zijn voelde ik me letterlijk tot haar aangetrokken, het kost me enige moeite om niet naar toe te stappen. De hele klas lijkt opeens weg te vallen. Haar lange bruine haar heeft een glans dat zich verspreidt wanneer ze verder de klas inloopt. Een halfgare grijns valt over mijn gezicht, ik lijk het gewoon niet te kunnen laten.
Een beetje wild probeer ik mezelf weer bij een te schrapen, ik kan het niet helpen om naar haar te blijven staren. Ze is gewoon... prachtig. Ik besluit de namenlijst af te maken, er staan nog maar drie namen op en er ontbreken een aantal mensen op mijn lijst. Het zal niet moeilijk zijn om achter haar naam te komen... toch?
Het moeite schraap ik mijn keel en ga ik verder. Blijkbaar is het niet enkel positief voor mij dat ik verder ging met de namenlijst, aangezien haar achternaam helemaal achteraan in het alfabet ligt. Nu weet ik tenminste haar naam... en voel ik me al binnen drie seconden een stalker... fijn.
"Oké, laten we het dan maar vandaag hebben over enzymen!" Met een klap leg ik het klembord op het bureau neer en neem ik plaats op het tafelblad." Zoals jullie de vorige les al waarschijnlijk te horen hebben meegekregen zijn dit eiwitten. Door hun tertiaire structuur is het mogelijk om een actief centrum te hebben, hierdoor kunnen ze substraten soort van opslokken en het interne micromilieu van anderen zodat het substraat wordt omgezet in verschillende producten... hierbij moet je rekening houden dat er natuurlijk ook andere elementen deze ontbinding tegen kan gaan zoals..."
(...)
"Vergeet je vandaag niet op te geven voor bijlessen! De formulieren hangen naast de receptie!" De les is net voorbij of bijna het hele lokaal is al leeg. Met een zucht zak ik in mijn stoel en neem ik eindelijk een slok van mijn koffie -die ondertussen al koud is geworden-. Mijn hoofd gaat iedere keer weer naar het meisje van eerder. Wat is er aan de hand? En waarom lijkt mijn hoofd haar niet van me af te kunnen zeggen. Ze is gewoon nog een tiener, die niet geïnteresseerd is in lessen, die alleen maar school probeert te overleven.

---

“You’re unique. Not just in terms of what you’ve accomplished, but what you represent.” - The Illusive Man

Yasmin Yaela Oliveira
____________________________________________

De lucht zag er kil en somber uit. De wolken hadden een bijna zwarte kleur en de wind was vanaf haar slaapkamer te horen. Een uur geleden scheen de zon nog, maar daar had ze niets van meegekregen. Al die tijd had ze als een roos liggen slapen. Het weer in dit stadje was altijd wisselvallig geweest, dus ze was er wel aan gewend. Yasmin liet haar vingers over haar raam glijden en bekeek de strepen die haar huid had achtergelaten. Meteen voelde ze een rilling door haar lichaam gaan. Hierbinnen was het bijna even koud als buiten. Ze had nooit een voorkeur gehad voor de winter, maar jammer genoeg kon ze er niets aan veranderen. Ze kon het seizoen niet overslaan. Met langzame bewegingen liep ze naar de termostaat om hem hoger te zetten. Hij was al dagen kapot, maar ze weigerde haar vader te bellen. Al een paar weken had ze niets meer van hem gehoord nadat ze de verbinding had gebroken. De laatste keer hadden ze ruzie, zoals gewoonlijk. Yasmin had deze situatie nooit gewild. Ze verlangde naar een goede band met haar vader, maar diep van binnen wist ze dat het nooit 'helemaal' goed zou komen. Dat gebeurde alleen in sprookjes. De dood van haar moeder had tot veel problemen geleid. Het was allang bewezen dat ze geen van allen zonder haar konden. Even liet ze haar hand door haar lichtbruine lokken heen glijden. Eigenlijk leek het meer op blond dan op bruin, omdat ze het een tijdje geleden had laten verven. Dit had ze alleen maar gedaan om haar vader te ergeren. Hij was er absoluut niet blij mee. Ze wierp een snelle blik op de klok. Haar eerste les was allang begonnen en ze deed niet eens de moeite om zich te haasten. Nou ja, ze was niet leerplichting meer, dus eigenlijk maakte het niet veel uit. Yasmin had een voorsprong op alle vakken, omdat ze simpelweg erg slim was. Misschien was deze school ook wel te laag gegrepen voor haar. Gelukkig was Yasmin verstandig en probeerde ze alsnog iedere les te volgen. Nadat ze haar kledingkast had geopend liet ze haar ogen over de netjesopgevouwde kleren glijden. Alles in haar kamer was met structuur aangebracht. Je kon wel zeggen dat Yasmin een hekel aan rommel had. Haar leven was van zichzelf al een puinhoop, dus dat wilde ze er niet bij hebben. Ze trok een trui uit de kast en bekeek hem met een kritische ogen. Ondertussen had de klok tien uur geslagen en was ze nog steeds niet vertrokken. Ze liet een zucht ontsnappen en sloot de slaapkamerdeur achter haar. Met tegenzin haalde ze haar jas van de kapstok en ging ze opzoek naar haar sneakers. Het waren simpele All-Stars, want op dagen als deze had ze geen zin om lang met haar outfit bezig te zijn. Zodra ze haar jas had dichtgeknoopt stapte ze naar buiten. De buurt waarin ze woonde zag er nogal stil uit in de winter. Het leek wel alsof alle inwonenden als trekvogels naar warme landen waren gevlucht. De lantaarnpaal die aan de overkant van de sraat stond zag er kapot uit. Zonder er al te veel op te letten trok ze de deur achter zich dicht en vertrok. Zoals ze al voorspeld had waaide het hard en voelde ze de wind tegen haar gezicht aan blazen. Yasmin's haren vlogen voor haar gezicht waardoor ze haar ogen even fijnkneep. Ze bracht haar hand omhoog om het aan de kant te vegen. Voor de zekerheid bindde ze het in een hoge staart zodat ze er geen last meer van had.

---

It's hard to stay mad when there's so much beauty in the world

(grrr ik heb geen inspiratie voor Damon >.< )

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Clyde Roy Mokamo

'Ik...' Begint Tatia te praten, terwijl de bel ondertussen gaat. 'ben te laat voor mijn scheikunde les.' Maakt ze haar zin af. Ik grinnik zacht. 'Waarom heb ik ook al weer een beta profiel gekozen? Geef daar maar geen antwoord op. Zie je zo in de pauze.' Daarna loopt ze weg en ik weet niet hoe snel ik mijn eigen lokaal in moet gaan.
"Laten we maar zeggen dat je in de bel bent binnengekomen." Zegt mijn leraar met een grafstem. Volgens mij was dat zijn favoriete zin. Ik knik.
"Ja meneer." Zeg ik op formele toon, waarna ik ga zitten en mijn spullen pak. Ik zou deze les maar extra goed moeten opletten, omdat ik zo laat binnenkwam. Daarom zou mijn leraar wel de hele les extra goed op mij letten, helaas. Dan zit er ook niets anders op dan me deze les als een voorbeeldige leerling te gedragen. Inderdaad zie ik in de loop van de les dat zijn ogen vaak mijn kant op schieten. Die blik beantwoord ik meestal met een keurig glimlachje, hij lacht nooit terug. Mijn leraar lacht dan ook nooit, nog minder dan ik zelf. Hij is ongelofelijk oud, waardoor zijn rug na al die jaren krom en gebogen is geworden. Zijn bril staat op het uiterste puntje van zijn neus. Het is zo'n klein, rechthoekig geval met kromme hoekjes die achter zijn verouderden oren uitsteken. Naar mijn menig staat er geen vet meer op zijn botten, die dan ook akelig goed zichtbaar zijn. Hij heeft wit, pluizig haar en is kaal op de bovenkant van zijn hoofd, waar een aantal ouderdomsvlekken zichtbaar zijn. Hij beweegt zich langzaam en geleidelijk, waarbij hij geen enkele vorm van geluid schijnt te maken. Soms lijkt hij net een onderdeel uit een spookhuis. Uit zijn mond komt er een schriel en langzaam gepiep wat hij zijn stem noemt. Ik noem het pijn aan je oren.
"De volgende keer gaan we het hebben over de geloofsverspreiding en dan met name het Christendom en hoe hij zich door Europa en voornamelijk Nederland verspreidt." Nog een klein dingetje over mijn leraar geschiedenis: hij gebuikt veel te lange zinnen waarbij je eerder in slaap valt dan oplet. Mijn leraar vindt ik dan ook niet echt de beste leraar ook, totaal niet. Altijd al ben ik redelijk geïntereseerd geweest in geschiedenis, totdat ik mijn leraar ontmoette. Ik ben dan ook blij als de les is afgelopen en loop zo snel mogelijk het lokaal uit. Op naar mijn volgende les.

---

She was always looking for more..

Eenmaal met mijn vrienden buiten, ging de bel alweer. Ik zuchtte en werkte mezelf van de bank af en gooide mijn rugzak over een schouder, terwijl ik samen met mijn vrienden naar het klaslokaal liep. Scheikunde en biologie was niks voor mij. Ik zuchtte en plofte neer in een stoel bij geschiedenis. Dit werd een uurtje pitten, dus rekte ik al mijn armen uit en plaatsde die achter mijn hoofd. De leraar lulde over alles wat los en vast zat in het verleden, waardoor zijn verhalen altijd langer werden dan gepland. Ik trok een wenkbrauw op toen ik het vreemde mannetje me aan zag kijken. Ik knikte naar hem en deed alsof ik oplette. Ik verveelde me stierlijk en er was niemand die op of om naar me keek. Geen enkel meisje in dit lokaal had oog voor me op dit moment, wat mij nogal irriteerde. Eindelijk na die saaie les hoorde ik de bel. Ik wist niet hoe gauw ik op most staan en uit de les moest lopen. Het irriteerde mijn mateloos dat geschiedenis zo moest lopen dit jaar. Misschien had ik toch een grote fout gemaakt door geschiedenis te kiezen. Ik fronste en wachtte op de jongens en de meiden. Ik herinnerde me hoe James tegen Aya deed, wat mij alleen maar nog bozer maakte..

[ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 12:19 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Lora Woods

Ik staar een beetje naar het tafelblad. Ik kom nooit graag te laat, vooral niet als er een nieuw persoon voor de klas staat. Volgens mij is hij nog niet zo heel lang afgestudeerd. Ik heb wel een niet al te goed begin bij hem gemaakt door mijn late komst. Als je dat opteld bij mijn waarschijnlijk lage cijfers die vast en zeker nog gaan komen kom ik al helemaal over als de meest ongeïntereseerde leerling ooit. Dat is niet bepaald wie ik wil zijn, maar ik denk dat ik er maar weinig aan kan doen. Ondertussen begint de les en vlug sla ik mijn aantekeningenschrift open en zoek ik mijn etui door naar mijn pen, die ik openklik en waarvan ik de punt op het papier neer zet. Ik probeer aandachtig te luisteren, maar ik krijg het niet helemaal binnen. Het gaat iets te snel naar mijn mening en ik begrijp er dan ook weinig van. Ik schrijf alles op wat er wordt verteld, maar aan het eind van de les begrijp ik nog steeds niet wat er nou eigenlijk in mijn schrift staat, die ik met een zucht dichtklap. De rest van dit jaar kan nog wel eens heel zwaar gaan worden lijkt me. Doei vrije tijd.
"Vergeet je vandaag niet op te geven voor bijlessen! De formulieren hangen naast de receptie!" Wordt er nog gezegd net voordat ik de deur uit wil lopen. Die bijlessen lijkt me een goed plan dus voordat mijn volgende les begint loop ik nog even snel naar de receptie, waar ik twijfel voor welke vakken ik mezelf moet opgeven. Scheikunde en natuurkunde zijn het grote probleem, maar biologie heb ik eigenlijk ook nodig. Toch lijkt het me nogal stom als ik me voor drie vakken opgeef, dus laat ik biologie maar zitten. Er hangen formulieren voor elk vak, elke in een andere kleur, dus moet ik even zoeken tot ik de goede gevonden heb. Scheikunde is paars en Natuurkunde mintgroen, mijn handen blijven nog even hangen bij het oranje blaadje voor biologie, maar dat besluit ik toch maar niet te pakken. Dat staat gewoon overdreven. Op de twee blaadjes die ik wel heb gepakt schrijf ik mijn naam, waarna ik ze aan de vrouw van de receptie doorgeef. Ik betwijfel of die bijles überhaupt gaat helpen, maar ik kan het allicht proberen. Voor natuurkunde heb ik een vreselijke leraar, die mij volgens mij niet zo aardig vindt. Bovendien lijkt hij altijd te spugen bij elk woord wat hij zegt. Die staigere van scheikunde lijkt me al een grote verbetering op de rest van de leraren, maar ik weet niet of hij die bijles gaat geven.

[ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 13:05 ]

---

She was always looking for more..

Tatia Quinn

Ik snapte niets van mijn les en was uiteindelijk gewoon maar de aantekeningen van Aya gaan overschrijven. Niet dat het heel veel zou uitmaken als ik ging leren.
'Vergeet je vandaag niet op te geven voor bijlessen! De formulieren hangen naast de receptie!' Ik zuchtte diep. Ja, ik had bijles nodig. Heel veel bijles.
Ik had nu een tussenuur en besloot me direct, maar op te geven voor de bijles.
Lora stond al bij de receptie en schreef haar naam op gekleurde vellen papier. Ik pakte snel een blaadje voor wiskunde, scheikunde en natuurkunde en voelde me behoorlijk dom toen ik zag dat zij maar twee velletjes in leverde.
'Zo, wat vind je van de stagiaire?' vroeg ik haar. Lora en ik waren geen vrienden, maar ik vond haar wel een van de aardige mensen in de klas. 'Volgens mij vind hij je wel leuk.'

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Ik sta op zodra ik de bel hoor en pak mijn boeken in. Ik zucht diep en kijk naar de stagiair. Ik zie hoe hij met een zucht in zijn stoel zakt. Er verschijnt een diepe frons op mijn gezicht. Het leek wel alsof hem iets heftigs net was overkomen deze 2 uur. Ik schudde mijn hoofd en gooide mijn tas over mijn schouder, terwijl ik het lokaal uit loop. Ik pak mijn telefoon uit mijn broekzak pakte en mijn oortjes in mijn oren stopten. Ik zette rustig "Reincarnate" van Motionless In White op. Ik zette alleen dat soort nummers op wanneer ik het echt nodig had. Op een hoog tempo liep ik naar buiten, ookal merkte ik dat er iemand achter me aan kwam. Ik rende naar het bebosde gedeelte achter de school en verstopte mijn tas onder een struik. Ik rende de heuvel op en veranderde in mijn wolven-vorm. Op volle snelheid rende ik door de bossen heen en ontweek de bomen. Dit had ik af en toe echt nodig. Vele herinneren hun eerste kill nog, maar mijn herinneren zijn vaag op dat gebied. Ik kan me nauwelijks nog wat van die dag herinneren. Door mijn grijze vacht woedde een zachte wind. Uiteindelijk bereikte ik de top van de heuvel en ging zitten, terwijl over de strand uit keek. Het was heerlijk om even weg te zijn. Mijn blauwe ogen zochten de kust af naar iets. Iets in mijn gevoel zei dat ik hier niet alleen was. Ik kneep mijn ogen licht samen en gebruikte mijn reukvermogen om te ruiken wat het was, maar ver kwam ik niet. Ook zag ik niets abnormaals op het strand lopen, dus zat mijn gevoel toch blijkbaar fout. Hoe kon mijn gevoel er ooit naast zitten? Ik zat er anders bijna nooit naast. Ik gromde in mezelf, omdat ik er niet tegen kon dat ik het fout had. Ik hief mijn kop en merkte de regendruppels die plotseling naar beneden vielen. Ik ging onder de dikke bladerdak zitten en staarde nog steeds het strand af naar dingen die er niet hoorde..

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Net als ik de blaadjes voor de bijlessen overhandig aan de vrouw bij de receptie, die me een warme glimlach toe schenkt, hoor ik voetstappen aan komen lopen. Als ik omkijk zie ik een meisje met bruine haren, Tatia, naar de receptie komen. Haar vindt ik wel aardig, al is ze soms misschien iets té open naar mijn mening. Toch is ze dan wel gewoon eerlijk door te zeggen wat ze denkt, wat ik juist waardeer aan haar, wat dat ook de reden is dat ik naar haar glimlach. Ik spreek haar alleen nooit zo heel vaak, al zit ze wel in mijn klas en volgens mij volgt ze ook ongeveer dezelfde lessen als ik. Ik kijk toe hoe zij ook een aantal formulieren pak voor de bijles, welgeteld drie, wat mij erg deed opluchten. Gelijk loop ik weer terug naar de blaadjes en pak er nog eentje voor biologie, wetend dat ik die heel erg nodig ga hebben. Ook daar zet ik mijn naam op, waarna ik hem inlever.
'Zo, wat vind je van de stagiaire?' Vraagt Tatia en ik denk daar even over na. Hij leek mij aardig en hij zag er goed uit, maar ik had me voornamelijk geconcentreerd op de les, wat mij al moeite genoeg kostte. Voordat ik ook maar antwoord kan geven of bedenken, gaat Tatia's mond weer open. 'Volgens mij vind hij je wel leuk.' Zegt ze en ik trek mijn wenkbrauwen op. Even moet ik zachtjes lachen en ik kijk haar aan. Zo te zien meent ze het nog ook. Daar moet ik weer even om grinniken.
"Nou, volgens mij vond hij het eerder vervelend dat ik te laat was." Geef ik als antwoord." Tatia zegt soms echt dingen die ik totaal niet verwacht op dat moment, wat ik ergens ook erg knap vindt van haar.

[ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 13:26 ]

---

She was always looking for more..

Yasmin Yaela Oliveira
__________________________________________

Binnen een halfuur was ze op school aangekomen en duwde ze de klapdeuren met moeite open. Ze had nog niet gegeten en verlangde naar een warm broodje, vooral omdat het nu zo koud was buiten. Terwijl ze naar de klok keek bedacht ze welke les ze moest volgen. De geschiedenis les was nog maar vijf minuten begonnen, dus daar kon ze nog makkelijk naartoe. Ze haastte zich door de gangen en liep met snelle passen de trap op. Vaak nam ze de lift omdat ze te lui was om te lopen, maar omdat ze al laat was besloot ze zich als een brave leerling te gedragen. Yasmin was sowieso braaf op school. Leraren hadden amper last van haar en meestal viel ze niet zo erg op. Daarnaast haalde ze hoge cijfers en deed ze haar best met studeren. Docenten vonden haar een ijverige leerling. Tot haar grootste ergernis was ze dan ook een lieveling van de leraren. Ze duwde voorzichtig de deur van het lokaal open en liep naar binnen. Allerlei blikken staarden haar onderzoekend aan, wat haar een ongemakkelijk gevoel gaf. Ze hield er niet van om bekeken te worden. Nu stond ze in het middelpunt van de belangstelling en daar was ze alles behalve blij mee. Ze zag geschiedenisleraar in een klein boekje bladeren, waarna hij haar met een norse blik aankeek. ''Laatkomers worden niet getolereerd in mijn les. Dat moet jij toch weten, Oliveira?'' vroeg hij verwijtend, alsof zij de braafste leerling van de school was en nooit wat verkeerd deed. Hij had natuurlijk hoge verwachtingen van haar. Bah. Wat walgde ze van die man. Hij had grijs haar en was bijna een kop kleiner dan zij. Soms verbaasde ze zich daarover, aangezien Yasmin niet langer was dan 1,65. De manier waarop hij keek irriteerde haar. Al die tijd had ze braaf haar mond gehouden en liep ze met rustige passen naar een stoel achterin. Haar klasgenoten toonden ondertussen geen aandacht meer aan haar en hadden zich gefocust op de les. Yasmin bestudeerde haar gelakte nagels even en zuchtte. Ze had goede cijfers voor geschiedenis, maar stiekem vond ze het alles behalve interessant. Ze had dit vak gekozen omdat haar vader het wilde. Hij vond het belangrijk voor haar 'algemene ontwikkeling' en daarnaast wilde hij ook nog dat ze zich opgaf voor bijles. Allemaal geklets natuurlijk, maar ze had braaf naar hem geluisterd. Natuurlijk was hij degene die haar de wet moest voorleggen. Een paar lokken vielen voor haar gezicht toen ze zich over haar schrift heen boog. Haar handschrift was klein en kriebelig, omdat haar vingers nog steeds koud waren van de korte wandeling.

---

It's hard to stay mad when there's so much beauty in the world

Mijn hoofd blijft maar terug spinnen naar het meisje met de achternaam Woods. Het was alsof er een touw aan haar vast zat en ik constant naar haar werd toegetrokken. Ik weet niet waardoor het komt, ik wil het liever ook niet weten. Misschien moet ik het maar uit de weg gaan, zo'n aantrekking kan niet goed zijn.
"Moet een moeilijke les zijn geweest..."
Het enige wat ik hoor is een piep, of eerder geroezemoes in de achtergrond. Ik knik enkel naar het zachte geluid dat ik hoor en tik met mijn vingers tegen mijn nu lege mok. Ik had net een tussenuur gehad, maar het lijkt mij lastiger te omvatten hoe ik de komende lessen door moet komen. Pas wanneer mijn ogen naar mijn voeten glijden, merk ik dat er iemand voor me staat. Een beetje verward kijk ik op, het is meneer Sanders, de docent zelf. "Mmmmh?laat ik horen als geluid, om aan te geven dat ik geen idee heb van wat hij net heeft gezegd.
"Het moet een moeilijke les zijn geweest, meneer van Hohenheim." Zijn stem klinkt niet goed, ik herken het nog van drie jaar geleden. Waren mensen naar hem toegegaan om te klagen? Zo slecht ging de les nou ook weer niet, het viel me alleen op dat niemand de voorkennis al had doorgenomen.
Ik schud mijn hoofd als antwoord. "Nee, niet daadwerkelijk zo... is er iets?" vraag ik aan de man.
"Ik kwam alleen melden dat we nu al erg veel aanmeldingen hebben voor de bijlessen, het zijn er zo veel dat jij er ook een aantal extra bij moet nemen." Hij legt een lijstje voor mijn neus neer. "Succes met inplannen, de dag is nog niet voorbij of je hebt er al twaalf onder je vleugels gekregen." Ik slik moeilijk, maar goed. Alles om de kost te verdienen nietwaar?
"Danku," zeg ik zonder enige emotie te tonen. Ik sta op en besluit in de lerarenruimte koffie te gaan halen, nog twee uur en dan kan ik mijn poten gaan strekken in de bossen. We moeten toch een keer een packvergadering houden... Voor morgen moet iedereen worden ingepland voor de bijlessen, het zal een lange dag worden. Met de wachtrondes die ik van drie tot zeven moet rennen, weet ik nu al dat ik vannacht niet zal slapen.

---

“You’re unique. Not just in terms of what you’ve accomplished, but what you represent.” - The Illusive Man

Het blokuur is voorbij, en voordat ik het weet heb ik mezelf eenzaam gevonden in de kantine. Ik ben de enige van de gehele vriendengroep die kunst en beeldende vormgeving heeft gekozen, vandaar dat je mij meestal alleen zult aantreffen. Misschien had ik beter een andere pakket moeten kiezen, maar kunst leek voor dat moment mijn enige uitlaatklep. Het enige vak dat ik heb, wat nog een beetje richting de beta kant gaat, is mijn wiskunde. Maar zelfs daar zie ik geen enkel van mijn vrienden. Hier en daar zie ik mensen rondlopen, niemand die ik van gezicht herken. Het wordt waarschijnlijk tijd dat ik binnenkort nieuwe vrienden maak, voordat ik mezelf helemaal van binnen ga opvreten. Ik ken mezelf daar ook wel weer bij.
Gefrustreerd wrijf ik met mijn handen tegen mijn oogleden. Ik ben zo moe, ik heb alweer de hele nacht liggen malen en ik kan niet wachten voordat ik vannacht weer mijn bed terug vindt.
Mijn economie laat zich nogmaals op zich wachten, het meest nutteloze vak wat ik gekozen heb, al zeg ik het zelf. Mijn ouders waren het er ook niet helemaal mee eens, gelukkig zijn ze zo vrij dat ze zich hebben overgegeven en mij het hebben laten kiezen. Zelf weet ik ook niet meer waarom ik het heb gekozen.
Ik bekijk het positief, nog een tussenuur, een lunchpauze en een uur engels en daarna frans. Het is iets wat ik kan overleven, zolang ik mijn zusje maar niet onder ogen hoef te zien.
"Hey," hoor ik naast me. Het is mijn jongste zusje, nieuweling op school zijn is niet fijn. En vooral niet als je ziet dat je grote broer zich ook niet oké voelt.
"Kira, hoe is je dag?" vraag ik aan haar. Ik trek de stoel naast me naar achteren, zodat ze er naast kan gaan zitten. Met wat moeite gaat ze op de stoel zitten.
"Ik voel me alleen." I feel you little sister.
"Dat snap ik, maar kijk eens naar mij. Als ik het kan, kan jij het zeker drie keer beter!" Ik gun haar een glimlach. Wederom werken mijn woorden en lijkt ze weer even te glimlachen. "Heb je al mensen ontmoet." Ze knikt, "mooi, zoek ze op en geef ze de brownies die mams één voor je heeft klaargemaakt. Dan maak je zeker vrienden!"
Het duurt niet lang of ze heeft zichzelf overgehaald om het ook daadwerkelijk te gaan doen. Ik ben dan wel weer overgelaten met mijn gedachten, maar het is beter dan met een kniezende zusje plaats te nemen in de kantine.

---

“You’re unique. Not just in terms of what you’ve accomplished, but what you represent.” - The Illusive Man

Tatia Quinn

"Nou, volgens mij vond hij het eerder vervelend dat ik te laat was,' zegt Lora.
'Wel jij zag niet de manier waarop hij naar je keek,' zei ik met een grijns. 'Alsof hij vijf was en jij de cadeautjes onder de kerstboom.' Ik gaf de dame achter de receptie mijn bijlesformulieren en liep naar de aula.
Halverwege daar heen trilde mijn telefoon.
- Alles goed op school? Pap - Dat was raar, mijn vader was haast nooit overbezorgd.
- Ja alles prima, verveel je je op je werk of zo? -
- Alles hier ook prima. Geniet van je schooldag. - Oké dat was echt te raar voor woorden. Even dacht ik eraan om hem op te bellen, maar toen ging de bel al dat de pauze begon en binnen enkele seconde was het zo luidruchtig in de gang dat ik mijn vader toch niet verstaan had.
- Je doet raar, pap. Zeg me wat er aan de hand is als ik thuis kom. T. -
Ik liep naar de aula en zag tot mijn teleurstelling Clyde daar niet zitten. Wel zat Keith alleen.
Ach, what de hell, dacht ik en plofte naast hem neer.
'Zin in economie zo?' vroeg ik hem. 'Ik niet. Ik heb wel zin in Donuts en die heb ik bij me, wil je er een?'

[sorry, voor de sms'jes en zo, maar dat is opbouw naar de reden waarom Tatia uit eindelijk in een wolf veranderd. Want de wolven zijn over het algemeen heel depri of woedend als ze veranderen (dat was in de boeken zo), vandaar]

[ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 15:16 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Clyde Roy Mokamo

Terwijl ik in de richting van de kantine loop, kom ik langs de receptie waar ik formulieren zie hangen voor bijles. Heel even blijf ik staan om ze te bekijken, waardoor degene bij de receptie gelijk denkt dat ik het nodig heb.
"En welke wordt het voor jouw jongen?" Vraagt ze me op een vriendelijke toon. Ik kijk naar haar op.
"O, die heb ik niet nodig hoor." Antwoord ik, waarna ze een kleine speech geeft over dat ik me er niet voor zou hoeven te schamen en dat heel veel leerlingen te doen. Eventjes zucht ik zachtjes. "Mevrouw, ik heb het echt niet nodig hoor." Zeg ik met een geïriteerde ondertoon in mijn stem, waarna ik wegloop. Ze roept me nog iets achterna, maar ik reageer niet. Ze zou toch niet naar me gaan luisteren. Sommigen mensen willen nooit luisteren, wat je ook zegt. Dat kan soms nog best wel eens aardig vermoeiend zijn. Ik zei nog de waarheid ook, maar ze leek me niet te geloven. Ik heb nooit veel moeite gehad met leren. Ik zou eerder die bijles kunnen geven dan krijgen. Ondertussen loop ik de aula binnen, waar ik gelijk op zoek ga naar bekende gezichten. Ik zie Tatia samen aan een tafel zitten met Keith, waar ik maar besluit om op af te lopen.
"Hey." Zeg ik bij wijze van begroeting voordat ik plaats neem, al komt het een beetje lichtelijk chagerijnig uit mijn mond. Zo had ik het niet echt bedoeld, maar ik voel me dan ook een beetje chagerijnig eerlijk gezegd, zeker na die vrouw van de receptie die zei dat ik bijles nodig zou hebben. Die zal ik heus wel nemen op het moment dat ik het nodig heb, maar dat is op dit moment dus niet het geval.

[ bericht aangepast op 7 dec 2014 - 16:07 ]

---

She was always looking for more..