MSV - We're going home! - Speeltopic - Speeltopics

Based on The 100. Echter hoef je de serie natuurlijk niet te kennen om mee te doen!

Het is 2187. De wereld heeft zijn ondergang honderd jaar geleden gehad. Toen er een nucleaire oorlog uitbrak hebben verschillende onderduikers van verschillende landen besloten de ruimte in te gaan en daar te wachten tot de Aarde terug leefbaar is.
Terwijl het leven in het ruimtestation (De Ark genaamd) doorgaat begint de Aarde zich te herstellen. Echter gebeurd er van alles in de Ark en misdrijven gaan vaak gepaard met de doodstraf. Echter worden jongeren opgesloten in cellen die zich in de Ark bevinden.
Wanneer de raad het er over eens is dat er gekeken moet worden of de Aarde terug leefbaar is, besluiten ze de gevangen jongeren naar de Aarde te sturen, ze te laten kijken of het leefbaar is. Ieder van de jongeren krijgt een ijzeren armband om. Deze laat weten aan de Ark of ze nog in leven zijn en of het veilig genoeg is om terug te keren naar de Aarde, en hier een nieuwe samenleving te starten met de mensen die ze hebben...

Jongeren;
- Jongen - Rune Mateja - 19 - Gonplei
- Jongen - Lucas - 19 - Aureolus
- Jongen - Keagan Yate - 23 - Ignatius
- Jongen - Marshall Sadler "Spike-E" - 24 - Angmar
- Jongen - Cain Stephans - 26 - Angmar
- Jongen - Nicky Cane "Force" - 22 - Hohenheim
- Meisje - Estera - ? - AsamiSato
- Meisje - Celeste Silver Twisteye "Silver" - 25 - Hohenheim
- Meisje - Marguerite Crux - 20 - Angmar
- Meisje - Bird Forsyth - 19 - Repair
- Meisje - Abbygail Raven Ryess - 18 - Aereolus
- Meisje - Nimf Yates - 18 - Waldeinsamkeit
- Meisje - Pearl - 21 - Waldeinsamkeit


Regels
- Maximaal 3 personages
- Jongens en meiden gelijk houden alsjeblieft
-We schrijven in de 3e persoon, verleden tijd (tenzij meerdere toekomst willen)
- Offtopic tussen haakjes of in het praattopic
- Respect voor elkaar
- Ruzies mogen alleen in het speeltopic
- Plezier hebben!

Topics;
Rollentopic 1
Speeltopic 2

[ bericht aangepast op 12 feb 2015 - 20:27 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Rune

Rune keek om zich heen. Het luik was naar beneden geklapt en maakte een stofwolf om de shuttle heen. Een grijns verscheen op zijn gezicht, hij liep naar voor en stapte als eerste van het ijzeren luik van de shuttle het mossige gedeelte van het bos op.
"Hell yeah!" riep hij luid en stak zijn armen in de lucht.

Sasha

Hij wist niet wat hij zag. Een wereld waar je alleen van hoorde tijdens de lessen die gegeven werden en waar je van kon dromen. Zijn ogen twinkelde en hij glimlachte breed. Toen hij Rune het luik af zag springen wilde hij hem tegenhouden, maar toch liet hij hem gaan.
"Aarde..." zei hij gefascineerd en keek even naar de mensen om hem heen. "We zijn gewoon op de aarde!" Hoewel hij niet meegestuurd was door De Ark was hij de shuttle in gegaan en heeft hij zich in het voedselluik weten te verschuilen. Bij de landing was hij eruit gekomen.

[ bericht aangepast op 9 nov 2014 - 20:01 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Bird.

Tijdens de landing was het meisje een paar keer goed door elkaar geschud – waardoor er nu een pijnlijk blauwe plek op haar linkeronderarm zou verschijnen. Ze liet zich echter niet ontmoedigen door de ruige rit en was daarom juist één van de eersten die zich uit hun stoel worstelden om bij de deur te komen. Ze was het eerste meisje om de zilverkleurige deuren voorbij te gaan: ieder stukje aarde in haar ogen opzuigend. Er steeg een energieke, haast kinderlijke enthousiaste kreet op achterin haar keel, en voor ze het wist liep ze over de aardse grond alsof ze koningin was van de hele planeet.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Rune

Rune zag Bird, na hem de grond vinden. Hij snelde naar haar toe en omhelsde haar.
"Dit is toch gaaf!" hij stuiterde wat op en neer en glimlachte. "Dit is geen straf, het is een beloning!" riep hij naar Bird en trok haar mee.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Bird.

Ze moest toegeven: ze werd lichtelijk verrast door de plotselinge omhelzing van een warm jongenslichaam. Ze vervloekte zichzelf kort om haar onoplettendheid, voor er een lichte grijns over haar lippen kroop. Aangezien ze geen zin had om op de rest te wachten, liet ze zich door hem meeslepen tot ze zich lostrok om de lucht te bestuderen. Ze had wel plaatjes gezien – natuurlijk – maar vanaf hier zag de Hemel er uit als een plek van vrijheid, in plaats van gevangenschap.
Ze voelde zich simpelgezegd een tikje high bij het idee dat ze vrij was. Geen Ark, geen bewakers. Er kwam een korte, ongelovige lach over haar lippen voor ze zich tot Rune keerde: ze kende zijn gezicht wel, maar echt met hem gesproken had ze nog niet. ‘We zijn terug!’ Verduidelijkte ze, waarna ze haar mond zonder enige vorm van aarzeling of schaamte tegen de zijne drukte. Tevreden met het idee dat ze losgeslagen mocht zijn op deze gedenkwaardige dag: niemand kon haar iets maken, en dat was onbeschrijfelijk.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Rune

Geheel verward stond hij daar toen Bird haar lippen op de zijne had gedrukt. Een grijns kwam op zijn gezicht terug en hij beet op zijn lip. Hij keek om zich heen en lachte hard.
"Tijd om ons eigen leven te lijden," zei hij zelfverzekerd en keek naar de lucht. Het was prachtig.

Sasha

"Ho, ho." Sasha kwam bij de twee snelle personen aan en pakte ieder bij de arm. "Gaat dit niet een beetje snel? Jullie zijn hier naartoe gestuurd om te zien of het leefbaar is, niet om je eigen leven te lijden." Hij keek de twee om en om aan. Hij voelde hoe Rune zichzelf lostrok.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Nimf

Nimf staarde met open mond naar de wereld om haar heen, de wereld waarvan ze nooit had gedacht hem te zien. Haar voeten stonden stevig op de grond, de grond van de aarde, waar haar voorouders ook al eens hadden gestaan. Ze was blij met deze kans, blij om hier te zijn. Aarzelend, maar ook vol vreugde staarde ze om zich heen. Een lachje vormde zich rond haar lippen. De personen rond haar heen keken waarschijnlijk net zo verbaast, maar ook blij als zichzelf.
'Eindelijk vrij!' Zei ze meer tegen zichzelf dan de anderen.

She was always looking for more..

Bird.

Met opgetrokken wenkbrauwen nam ze Sasha in zich op. Hij was hooguit drie jaar ouder als ze het zo bekeek, maar verder kende ze hem net als de rest niet bepaald goed. Er kwam een lichtelijk, spottend geluid over haar lippen toen ze zijn woorden in overweging nam.
‘En wie ben jij om mij daarvan te weerhouden?’ Ze keek de jongeman een tijdlang uitdagend aan, voor ze zich net als Rune losstrok en enkele meters verder liep. Ze had lang genoeg onder een wurggreep geleefd: hij zou niet de eerste zijn om haar proberen de les te lezen, en zeker niet de laatste.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Sasha

"Goed, ga er maar meteen vandoor dan!" riep hij Bird en Rune na en draaide zich om, waarna hij tegen iemand opliep. Hij had haar wel een aantal keer gezien maar wist haar niet bij naam te noemen. Hij kon echter maar een paar personen omdat hij van zijn vader nooit bij de gevangenen in de buurt mocht komen. Hij voelde zich stom dat hij daarnaar geluisterd had, maar wat wilde je anders met een vader die in de raad zat.
[Persoon is Nimf]

Rune

"Negeer hem Bird. Hij is het niet waard. Je weet dat zijn vader een raadslid is, hij is onbetrouwbaar." Hij sloeg een arm om Bird heen en grinnikte. "Laten we er gewoon het beste van maken."

[ bericht aangepast op 9 nov 2014 - 20:44 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Nimf

Door haar verbazing over de omgeving, lette Nimf niet echt op de anderen. Ze schrok toen dus ook een beetje toen iemand tegen haar aanbotste. Gelijk keek ze met grote ogen naar de jongen. Ze kende hem niet echt, op de paar keer na wanneer ze hem had gezien. Ze kende niet echt heel veel mensen. Ze was meer op zichzelf.
'Ehm, sorry. Ik lette niet goed op.' Zei ze gelijk, na hun botsing. Haar blik flitste van de omgeving naar de jongen. Meer wist ze niet echt te zeggen. Ze was dan ook niet cht iemand die veel kletstte met vreemden.

Pearl

Zuchtend kwam Pearl naar buiten. Zoals ze al had gedacht vond ze de aarde een vreselijke plek. Ze was echt pissig dat ze hier naartoe moest. Bijna had ze de persoon die haar dat voor het eerst had verteld vermoord, al was ze tegengehouden door een andere bewaker, waardoor ze nu een paar krassen op haar armen had. Eén ding was haar duidelijk: de komende tijd zou verschrikkelijk worden voor haar.

She was always looking for more..

Bird.

Het meisje haalde haar schouders op, niet bepaald onder de indruk van Sasha's poging tot leiderschap. Hier beneden was geen kanselier: hij kon haar niets maken. Ze tolereerde Rune, omdat ze wist dat hij ook niet om een tweede Ark stond te springen. In alle stilte bekeek ze de horizon van bos die zich voor hen uitspreidde. Vroeger, toen ze nog tekende, maakte ze enkel bomen en gras en prachtige poelen. Nu ze hen in het echt zag, verbleekten zelfs de mooiste creaties.
‘We moeten eten vinden. Ik durf te wedden dat die schoften geen voedsel hebben meegestuurd, en ik ben niet van plan te wachten tot het donker wordt en de honger toeslaat.’ Ze gebaarde naar de smalle paden en keek vervolgens opzij naar Rune. Ze boorde haar groene ogen in de zijne alsof ze hem voor een keuze stelde: ga mee of blijf achter.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Sasha

"Ach, ik lette ook niet op." Hij keek het meisje aan met een kleine glimlach. Hij besloot Rune en Bird maar te laten. Ze kwamen er zelf weg achter.
"Mijn naam is trouwens Sasha." Hij keek haar aan.

Rune

"Er was toch iets van een voedselopslag in de shuttle? Of zit daar echt niets in?" Rune keek Bird aan en zag haar groene ogen in de zijne kijken. "Zullen we dat eerst checken of wil je perse eten gaan zoeken?" vroeg hij toen.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Keagan snoof toen de helft van de mensen de shuttle al verlaten leek te hebben. Hij begreep werkelijk niet dat die losgeslagen kinderen naar aarde waren gestuurd om te kijken of het leefbaar was, maar misschien was het gewoon een poging om van hen af te komen.
Hij nam een aantal voedselpakketten uit één van de kluisjes en klom toen uit de shuttle.
'Jullie zullen het niet lang overleven zonder jullie voedselpakketten,' zei hij met opgetrokken wenkbrauw, waarna hij enkele van de pakketten richting het groepje gooide.

Bird.

Ze keek kort opzij naar Sasha, die al bezig leek te zijn met zijn volgende slachtoffer. Ze was wantrouwig tegenover alles wat ook maar enigszins met de Ark te maken had: zelfs hun zogenaamd meegegeven voedsel. Ze vertrouwde de hele shuttle niet, en als het aan haar lag was ze hier binnen no time vandaan.
De meeste van deze mensen leken behoorlijk onbruikbaar en ze was er van overtuigd dat ze in haar eentje veel meer kon bereiken.
‘Ik ga niet terug dat ding in,’ liet ze hem koppig weten, waarna ze haar handen door haar haren streek en ze vervolgens bij elkaar bond in een staart. ‘Ik ga niet ver. . . Gewoon een beetje rondsnuffelen.’ Ze glimlachte kort voor ze zich omdraaide en haar ogen zorgvuldig over de planten en bomen liet glijden. Ze herkende enkele soorten uit prentenboeken van haar vader, maar lang niet alles. Mutatie, vast en zeker. Haar vader had het helemaal geweldig gevonden hier.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Nimf

Nimf lippen vormden een klein lachje bij zijn antwoord. Ze was blij dat hij niet boos was of iets dergelijks.
'In dat geval, hallo Sacha. Mijn naam is Nimf.' Ze lachte nog steeds. Tot nu toe was nog niemand echt boos of chagerijnig tegen haar geweest. Ze was een beetje bang om in contact te komen met een echte crimineel. Zij vond nog steeds niet dat zij daarbij hoorde. Haar vader had het verdiend. Hij was vreselijk tegen haar geweest.

She was always looking for more..