× War is coming. × Speeltopic. × - Speeltopics

      De straten schoten voorbij terwijl Micheal en ik op zoek waren naar een slachtoffer om onze behoeftes te voldoen. Natuurlijk moest dit wel een goede verblijfplaats zijn, waar genoeg plaats voor ons allen zou zijn. Dat zou niet bepaald moeilijk worden, gezien dit stadje voornamelijk bestond aan redelijk grote huizen. Waarschijnlijk huizen die al jaren in de familie zaten, zo’n type stadje was dit wel geweest. Mensen met kleine dromen.
      Ik was gefocust op de huizen, totdat er een liedje op de radio kwam waardoor er werkelijk waar haren omhoog gingen staan op mijn armen, en niet in de positieve zin. Wat een belachelijke muziek was er gekomen met de jaren mee. Dat was iets waar ik altijd over kon blijven mekkeren, en deze keer besloot ik mijn mond maar dicht te houden – Micheal had het immers al te vaak aan moeten horen. Ik werd er zelf al zat van, laat staan hoe hij erover dacht.
      ‘Daar?’ probeerde ik terwijl ik richting een gigantisch huis wees. Vroeger zou dit zo’n schattig bed and breakfast gebouwtje zijn geweest, maar nu was het vast een erfstuk dat simpelweg onderhouden werd door schoonmaaksters – omdat één persoon dit echt niet zou kunnen schoonhouden.
      Ik nam het aan als antwoord dat we doorreden. Zuchtend keek ik verder naar de huizen. We reden steeds meer richting het centrum, en dat terwijl me dat niet zo’n verstandig plan leek. Misschien was het eigenlijk ook wel verstandiger geweest. Dan trok je immers minder snel de aandacht, omdat je jezelf zo openbaar opstelde.
      Met mijn hand gleed ik door mijn lange bruine haren – die wat door de war waren geraakt door middel van de wind die door mijn open raam suisde. Ondertussen hoorde ik dat het belachelijke lied dat zonet op de radio was opgehouden was en plaats had gemaakt voor een stel sukkels die de tussenstukjes bijpraatte. Met woorden kon ik niet beschrijven hoe erg ik een radio haatte. Dan had ik nog liever een cd’tje erin. Maar ach. Dit duurde toch niet lang meer.

      Ik kon het niet laten, er ontsnapte een lachje toen hij de radio uit had gezet. Zéér begrijpelijk, en daar was ik hem ook ontzettend dankbaar voor. De muziek was niets, maar dat gepraat was simpelweg onzin.
      ‘Veel beter. Misschien de volgende keer toch maar een cd meenemen?’ had Micheal met een grijns op zijn gezicht gezegd.
      Ook ik begon daardoor te grijnzen. ‘Wauw. Dat ik daar niet op gekomen ben.’ Het sarcasme droop er overduidelijk vanaf. En over druipen gesproken, ik kreeg dorst, en niet zo’n beetje ook. Ik hoopte dat hij snel zou stoppen om die drang te laten stoppen, want na al die jaren was het nog steeds geen gewoonte geworden. Als ik de drang had, dan moest ik het ook gelijk doen. Anders zou ik een kreng worden – en daarom had Micheal me al eens aangevallen. Ik gaf hem uiteraard gelijk, maar natuurlijk niet tegenover hem.
      ‘Die is wel goed… Niet?’ hij knikte richting een huis. Het zag er verdomd goed uit, en zelfs vanaf hier kon ik heerlijk warm stromend bloed ruiken dat haast mijn naam leek te roepen.
      Ik knikte instemmend. ‘Perfect.’
      ‘Nou, wat zeggen we? We zijn vrienden van hem? Familie?’ hoorde ik Micheal zeggen. Hij keek vragend mijn kant op.
      Ik keek zijn kant op. ‘Hmm… natuurlijk best friends forever. Duh.’ Ik begon te grijnzen. ‘Laten we vrienden doen. Eens wat anders. En hij ruikt erg lekker, dus laten we gaan.’ En na dat stapte ik al uit. Mijn dorst nam me over, en ik voelde totaal geen spijt. Ongeduldig had ik op mijn reisgenoot gewacht waarna ik toch echt doelgericht op het huis afliep.
      Ondertussen kon ik het niet laten het huis te bekijken. Het was prachtig, het oogde Victoriaans, maar ondanks de goede replica was dat het uiteraard niet. Handig als je sommige dingen zo kon herkennen. Maar ondanks dat het niet "echt" was, zag het huis er in goede staat uit. En het maakte me enorm nieuwsgierig naar de persoon die erin woonde.

      Uitgeput kwam ik terug van mijn werk, ik had vandaag een dubbele dienst gedraaid bij de garage en ik was letterlijk gebroken. En bovendien had ik mijn huisdieren gemist. Toen ik binnenkwam sprong Ambrose al als een gek tegen me op terwijl zijn tong uit zijn bek hing. Die zou ik zo eens gaan uitlaten, even lekker uitlopen in de bossen – wat klonk dat heerlijk.
      ‘Plassen?’ vroeg ik aan de puppy, en alsof hij me begreep rende hij richting zijn riem. En daarom hield ik nou precies van dieren, ze waren vaak intelligenter dan mensen.
      Ik besloot eerst nog even bij Reigns te gaan kijken, de vleerhond was al gewend geraakt aan mijn huis en dat hij een bepaald aantal uren los mocht, maar dankzij het overwerken de laatste tijd was dat er niet bepaald van gekomen. Hij hing echter rustig in zijn duistere kooi.
      ‘Kom, Ambrose,’ ik liep richting de hond en de riem, die ik van de kapstok afpakte en omdeed. Een wandeling zou me goed doen, dat kon niet anders. Hier was ik nu gewoon even echt aan toe. Rust.
      Ambrose begon als een bezetene te blaffen vanaf het moment dat de riem om zijn nek zat tot op het moment dat we naar buiten liepen – alsof hij bang was dat het er niet van ging komen. Niet vreemd, de afgelopen dagen had ik dit ook niet altijd gedaan. En daar voelde ik me nu ineens heel slecht over. Ik had huisdieren, en die hadden mij nodig. Gelukkig wandelde ik s’ ochtends met hem, dus zó zielig was het ook weer niet.

      Ik rekte me eens goed uit voor ik richting het bos begon te lopen. Het was vlak achter mijn huis, dus ver was het niet. Ambrose, die ik nu zo’n vijf weken had, kende de route al, en was enorm opgewonden. Ondanks dat hield ik de riem ferm vast. Ik was niet van plan de kleine duivel te verliezen.
      Ambrose gaf ineens een harde ruk aan de riem, en ik voelde mijn handen branden. Even keek ik ernaar, en ik zag dat de scherpheid van de riem mijn wond van vanmorgen weer had geopend. Er druppelde wat bloed uit, maar het was niets vergeleken met toen de wond veroorzaakt was.
      Na een diepe zucht besloot ik dus maar door te lopen. Het bloed veegde ik even snel af aan mijn blouse, die toch al rood was. Met mijn andere hand ging ik door mijn warrige bruine haren. Vandaag had een van mijn collega’s geklaagd over het feit dat het te lang werd, maar dat deed hij dan weer iedere dag – daar hechtte ik echter geen waarde meer aan.
      Uit het niets begon Ambrose te blaffen en te grommen. Hij begon hard aan de riem te trekken, maar ik liet hem niet gaan. ‘Ambrose, af!’
      Ik werd gelijk aangekeken met een schuin koppie, waarna hij zich weer op datgeen focuste waardoor hij was begonnen met blaffen. Met gespleten ogen probeerde ik verder te kijken, maar mijn bril was goed vies geworden, dus veel had ik er niet aan. Ik wuifde het maar weg en liep rustig door, terwijl Ambrose nog de drukte zelf was.

      Terwijl ik het gevecht met de pup aan blijf gaan adem ik eens diep in en uit. De natuur doet me goed. De frisse lucht ruikt sowieso een heel stuk beter dan de smeer en benzine lucht in de vieze garage.
      Ambrose blijft blaffen, maar het lijkt gelukkig al minder te worden. Waarschijnlijk weer een eekhoorn, daar had hij echt iets mee. Ik kon alleen niet helemaal plaatsen of hij in staat was zo’n beest daadwerkelijk te doden, dus los zou ik hem niet snel laten. Er waren hier sowieso verschillende wilde dieren, en met zo’n enthousiasme als Ambrose zou hij zichzelf nog in gevaar brengen ook.
      ‘Kom op,’ zuchtend gaf ik een klein rukje aan de riem, ‘je gaat op puppytraining hoor.’
      Alsof de drukke pup me begreep zweeg hij abrupt. Hij begon te kwispelen en zijn kraalogen keken me aan. Zijn bruine oog leek erg vriendelijk in het vage licht dat er in de bossen hing, maar zijn blauwe oog zag er akelig uit. Ambrose deed echter niemand kwaad, dus het was enkel zijn uiterlijk geweest.
      Mijn maag begon te knorren, wat betekende dat ik toch echt wat moest gaan eten nu. Dat zal wel weer pizza worden. Ze werden daar nog rijk dankzij mij alleen.

      Met mijn blik op Ambrose gericht liet ik hem elke boom onder plassen die hij nodig vond, maar naar mijn idee kwam er na de eerste twee al niets uit. Ach, reutjes. De bladeren en takken onder mijn voeten ritselden en braken af, wat een aangenaam geluid was vergeleken met waar ik de afgelopen uren besteed had.
      Toen ik opkeek waren daar ineens twee ogen verschenen. Ze hadden een aangename kleur, een mengelmoes van blauw en groen, maar dat deed er geen eer aan. Het meisje dat deze kijkers droeg was prachtig, haar lange blonde haren golfden over haar schouders.
      ‘Hallo,’ sprak ze.
      Ik glimlachte lichtjes. ‘Hey.’ Ik besefte me toen pas dat ik haar totaal niet kende, en dat ze hier in het bos ronddwaalde. ‘Ik weet niet of het zo’n veilig idee is om nu door de bossen te lopen.’
      Toen ik haar nog eens goed bekeek zag ik iets aan haar, maar ik kon niet plaatsen wat. Ik wist niet zeker of het iets positiefs was of niet, maar Ambrose gaf me niet veel tijd om daarover een conclusie te trekken, aangezien hij al richting haar stormde om haar vriendelijk te onthalen.
      Ik probeerde de pup tegen te houden. Niet iedereen hield immers zoveel van honden als ik deed, en niet iedereen reageerde er even goed op.

      Haar zachte stem klonk als muziek in mijn oren vergeleken met het geschreeuw dat vandaag te horen was op het werk. Dit was de eerste vriendelijke stem geweest die ik had gehoord vandaag.
      ‘Wat ben je een mooie hond,’ had ze gezegd, nadat ze geschrokken was van Ambrose.
      Schaamte stroomde door me heen, met mijn hand ging ik door mijn lange lokken. ‘Het spijt me. Hij luistert nog niet geweldig. Puppy’s.’ Ondertussen maakte ik mijn grip op zijn riem wat strakker en probeerde ik hem zo zacht mogelijk mijn kant op te slepen, wat enkele ongemakkelijke tellen duurde. Uiteindelijk besloot hij toch maar mee te werken en kwam hij naast me staan, alsof het nu ineens wel een waakhond was.
      ‘Ik ben Lily Hale,’ had ze gezegd met een onzekere blik in haar ogen.
      Ik glimlachte opnieuw lichtjes, ergens vond ik het vervelend voor haar dat ze zich zo ongemakkelijk leek te voelen. ‘Arsenio Hall. Maar zeg maar Hall. En dit is Ambrose.’ Opnieuw ging ik met mijn hand door mijn warrige haar. Ik wist niet waarom, maar ik voelde me ineens onwijs dom dat ik mijn hond voorstelde, alsof iemand dat interesseerde.
      Ambrose gaf een ruk aan de riem waardoor ik weer even afgeleid werd. Hij keek me echter onschuldig aan toen ik mijn blik op hem richtte. Zijn staart begon te kwispelen, alsof hij wist dat hij iets fout had gedaan, of me op zijn minst had laten schrikken.