MSV - We're going home! - Speeltopic - Speeltopics

Based on The 100. Echter hoef je de serie natuurlijk niet te kennen om mee te doen!

Het is 2187. De wereld heeft zijn ondergang honderd jaar geleden gehad. Toen er een nucleaire oorlog uitbrak hebben verschillende onderduikers van verschillende landen besloten de ruimte in te gaan en daar te wachten tot de Aarde terug leefbaar is.
Terwijl het leven in het ruimtestation (De Ark genaamd) doorgaat begint de Aarde zich te herstellen. Echter gebeurd er van alles in de Ark en misdrijven gaan vaak gepaard met de doodstraf. Echter worden jongeren opgesloten in cellen die zich in de Ark bevinden.
Wanneer de raad het er over eens is dat er gekeken moet worden of de Aarde terug leefbaar is, besluiten ze de gevangen jongeren naar de Aarde te sturen, ze te laten kijken of het leefbaar is. Ieder van de jongeren krijgt een ijzeren armband om. Deze laat weten aan de Ark of ze nog in leven zijn en of het veilig genoeg is om terug te keren naar de Aarde, en hier een nieuwe samenleving te starten met de mensen die ze hebben...

Jongeren;
- Jongen - Rune Mateja - 19 - Gonplei
- Jongen - Lucas - 19 - Aureolus
- Jongen - Keagan Yate - 23 - Ignatius
- Jongen - Marshall Sadler "Spike-E" - 24 - Angmar
- Jongen - Cain Stephans - 26 - Angmar
- Jongen - Nicky Cane "Force" - 22 - Hohenheim
- Meisje - Estera - ? - AsamiSato
- Meisje - Celeste Silver Twisteye "Silver" - 25 - Hohenheim
- Meisje - Marguerite Crux - 20 - Angmar
- Meisje - Bird Forsyth - 19 - Repair
- Meisje - Abbygail Raven Ryess - 18 - Aereolus
- Meisje - Nimf Yates - 18 - Waldeinsamkeit
- Meisje - Pearl - 21 - Waldeinsamkeit


Regels
- Maximaal 3 personages
- Jongens en meiden gelijk houden alsjeblieft
-We schrijven in de 3e persoon, verleden tijd (tenzij meerdere toekomst willen)
- Offtopic tussen haakjes of in het praattopic
- Respect voor elkaar
- Ruzies mogen alleen in het speeltopic
- Plezier hebben!

Topics;
Rollentopic 1
Speeltopic 2

[ bericht aangepast op 12 feb 2015 - 20:27 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Rune

Hij hoorde Keagan iets over voedselpakketten zeggen en keek naar Bird.
"Ik ga wel mee," zei hij toen en keek de richting op waar Bird net heen blikte. Hij begon te lopen. "Kom, laten we voedsel vinden," sprak hij met een grinnik uit en liep het smalle pad op.

Sasha

"Aangenaam, Nimf." Hij glimlachte en keek even rond. Hij was waarschijnlijk de enige persoon die vrijwillig de shuttle in was gegaan. Hij wilde gewoon weg uit De Ark, weg bij al die mensen daar binnen. Weg bij zijn vader. "Wat vind je ervan, tot nu toe?" vroeg hij toen, doelend op de Aarde.

[ bericht aangepast op 9 nov 2014 - 21:19 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Bird.

Ze was van plan ieder detail aan deze plek in haar gedachten op te slaan: als een soort kaart. Vastbesloten liep ze tussen de bladeren door, oplettend als altijd. ‘Raak zo min mogelijk aan.’ Ze keek waarschuwend naar Rune. Het zou nog wel even duren voor ze zeker wist of de boel niet vergiftigd was, tot die tijd zou ze niet veel naar het spul omkijken. Meer was ze geïnteresseerd in de primitievere bomen waar vruchten in groeiden. Bird hield halt bij een diepblauwe struik, waar sappig uitziende, geribbelde besjes in groeiden. Haar ogen begonnen te glimmen op het moment dat ze er één plukte en zorgvuldig tussen haar lippen liet verdwijnen.
‘Eetbaar,’ besloot ze, met een halve glimlach, terwijl ze haar gevulde hand ophield voor Rune.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Rune

Hij had juist zin om alles aan te raken toen Bird het hem verbad. Het was een soort tic van hem alles te doen wat hij niet mocht doen.
"Oh geweldig!" Hij grinnikte en pakte toen een paar van de besjes om ze te proeven. Ze waren heerlijk. "Eindelijk eens wat anders dan dat ruimtevoedsel. Je hebt gelijk, Bird. Dit is beter." Hij wist echter niet of Bird dat nou gezegd had of niet, maar het maakte hem niet uit. Hij vond de besjes erg lekker.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Nimf

'Ik vind het..... Vrijheid. Ik voel me nu al minder opgesloten. Dat beknellende gevoel is... weg.' Dat laatste woord sprak ze verbaast uit. Ze was daar pas achter gekomen terwijl ze het zei. Hier voelde ze zich goed. Met niet al te veel mensen. Misschien zou ze hier zelfs gelukkig kunnen worden. Alleen die gedachte alleen al maakte haar aan het lachen.

Pearl

Pearl lette niet echt op de rest. Er waren twee groepjes van twee met elkaar aan het praten, beiden een jongen en een meisje. Zelfs zij kon raden wat die van elkaar wilden. Zelf voelde ze dan ook totaal niet de behoefte om bij hun te gaan staan. Daarom liet ze zich op de grond zakken. Ze moest nog een beetje wennen aan de aarde. Die had een rare geur, vond ze al gelijk. Ze keek op toen ze een jongen iets hoorde zeggen over voedselpakketen. Ze had toch geen idee wat ze hier zou moeten doen, dus waarom niet over eten bakkeleien. Dat leek nog het nuttigste wat er nu te doen viel. Ze raapte het pak op wat de jongen op de grond had gegooid. Ze trekte een vies gezich bij het aanzicht alleen al.
'En wat zouden we hiermee moeten doen. Het ziet er verschrikkelijk vies uit. En waarom heb je het over jullie? Jij zou net zo goed dood gaan als de rest.' Ze keek de jongen met de voedselpakketen in zijn handen chagerijnig aan. 'Deze planeet sucks.' Mopperde tegen hem.

She was always looking for more..

Bird.

Impulsieve beslissingen waren nooit de beste, veruit de meest emotionele. Net als ieder ander was zij in staat om kilometers te rennen, extra te ademen van de zoete, overvloedige lucht en wat al niet meer. Maar toch: ze besloot dat ze zichzelf zou bewijzen dit te kunnen. Voor zichzelf zorgen, en zo.
Ergens liet Rune's reactie haar glimlachen. Ze plukte de hele struik leeg, haar zakken volstoppend met de zoete tussendoortjes voor ze verder liep.
‘Het is een kwestie voor tijd voor iedereen uitbreekt. Punt is: zelfs als de shuttle voedsel heeft, dan is het nog maar een bepaling van tijd voor het opraakt en iedereen tot waanzin wordt gedreven. Ik weet dat de Ark wil dat wij bewijzen of de aarde leefbaar is of niet, maar ik ben van plan om het goed te doen, weet je.’ Ze wist niet waarom ze zich verantwoordde tegenover Rune, want ze was allerminst sociaal. Bird moest toegeven dat hem zoenen een impulsieve beslissing was geweest, maar hij begreep toch ook wel dat het door de adrenaline was gekomen? Ze kauwde langzaam op twee besjes terwijl haar ogen naar de boomtoppen dwaalden.

Feel the fire, but do not succumb to it.

'Omdat ik het langer zou overleven, ik heb immers hun voedselpakketten gepakt,' beantwoordde Keagan haar vraag, en hij liep op zijn gemak op haar af.
'Bovendien gaat het er niet om of het er lekker uitziet, maar of het voedzaam is. Hoe dan ook, als je je voedselpakket niet wilt, mag je het best aan me teruggeven.'
Hij stond nu recht voor haar en stak zijn hand uit om het voedselpakket weer aan te nemen.
'Of liever niet?'

Sasha

"Vrijheid is het niet, De Ark houd jullie nog steeds in de gaten." Zei Sasha toen en bekeek Nimf. Hij pakte haar arm vast en bekeek de polsband die ze om had. "Je zou pas echt vrijheid hebben als-" hij stopte en liet haar arm los. Dit ging hij niet vertellen. Zo dom was hij niet. "Nevermind."

Rune

Rune volgde Bird en keek rond.
"Goed te doen," herhaalde hij zacht en bekeek Birds achterwerk. Hij liep immers achter haar en moest toch ergens naar kijken? "Goed... voor we echt eten kunnen verzamelen moet je een wapen hebben." Rune ritste zijn jaszak open en haalde er een mes uit, eentje de hij direct bij de landing had weten te bemachtigen. Hij had er nog een, maar dit hielt hij even achter. Hij stak het mes naar Bird uit.

[ bericht aangepast op 9 nov 2014 - 21:45 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Pearl

'Nee, liever niet nee. Ik zal niet zeggen dat ik er blij mee ben, maar ik leef liever nog iets langer.' Pearl dacht erover na hoe ze haar zin precies moest formuleren. In plaats van het voedselpakket terug te geven gebruikte ze de uitgestoken hand om zelf op te kunnen staan. Daarvoor zat ze nog steeds op de grond. Ze bekeek hem even grondig, waarna ze toch wel vond dat ze hem moest complimenteren. 'Slim van je om meteen op zoek te gaan naar eten. Op die manier zal je er nog velen overleven. Ik zal je je gang laten gaan om dit spel slim te spelen, totdat ik bang wordt dat jij mij nog eens zou overleven. En dat beloof ik je dat het game over is. Denk daar maar eens aan.'

Nimf
Nimf keek raar op van zijn woorden en van de manier waarop hij naar haar polsband bekeek.
'Alleen wij zijn hier. Dat is voor mij vrijheid genoeg. Ik ben eindelijk weg van...' Haar zin stopte net zo abrupt als die van Sasha. Ze had eigenlijk haar vader willen zeggen, maar daar was wel het laatste waar ze nu over wilde praten.

She was always looking for more..

Keagan grinnikte bij haar woorden.
'Een spel?' vroeg hij haar toen.
'Is dit een spel? Of is het een spel om mij te proberen te intimideren? Of vind je het een spel om te kijken wie het het langste volhoudt? Ik denk dat je niet blij zou zijn met de uitkomst als je als enige op deze hele wereld overbleef, verdoemd om een eenzame dood te sterven, zonder kinderen die je bloedlijn voort kunnen zetten.'
Hij glimlachte vervolgens even naar haar.
'Het is wel zo netjes om je voor te stellen als je mijn hand aanneemt. Zelf heet ik Keagan.'

Bird.

Ze keek een tijdlang naar het wapen, overwegend of ze het zou aannemen of niet, voor ze het uiteindelijk uit zijn hand pakte. Het was niet zo dat ze nog nooit een mes had gezien, maar nu pas realiseerde ze zich dat ze behoorlijk dom was geweest door er zelf niet mee aan te komen.
‘Het is een begin.’ Ze wist heust wel dat Rune haar begluurde, daar hoefde je geen genie voor te zijn. Ze streek een losgeraakte lok achter haar oor terwijl ze terug begon te lopen.
‘Ik moet even nadenken over de volgende stap. Vertel niemand over het voedsel.’ Ze klonk redelijk dreigend, vond ze zelf, terwijl ze enkele besjes tussen haar lippen stopte en het pad terug naar de shuttle insloeg. Het mes had ze goed tussen haar kleding verstopt.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Pearl

Pearl's mondhoeken krulden een beetje om bij zijn woorden.
'Ik bestempel dit hele gedoe al sinds een spel sinds ik erachter ben gekomen dat ik was verdoemd naar deze hel. Ik moet wel bekennen dat ik alles doe behalve jouw proberen te intimideren. Daar doe ik niet aan, als je dat maar weet. Over dat volhouden kan je nog best eens gelijk hebben. Zodra deze voedselpakketen opraken en deze plek nogal zonder eten zal blijken komt het daar inderdaad op neer. En je hebt het mis. Ik zal me hier totaal niet eenzaam voelen. Een beetje rust zou me juist goed uitkomen. Als ik dan toch voorbestemd ben om hier te leven, doe ik dat liever in m'n eentje. Die bloedlijn kan naar de verdommenis. Denk je nou echt dat ik zit te springen om met één van jullie het bed in te duiken? Mij niet gezien hoor. En o ja Keagen, aangenaam. Ik ben Pearl, of hoe je me ook noemen wilt. Niet dat het mij iets uitmaakt.'

[ bericht aangepast op 9 nov 2014 - 22:05 ]

She was always looking for more..

Silver leunde met een schouder tegen de gladde behuizing van de shuttle en bekeek de rest van het groepje. Ze had even een paar minuten gewacht met het naar buiten treden, om te zien we er zou bezwijken aan de eventuele giftige stoffen in de lucht. Een nucleaire oorlog liet altijd sporen na en de lucht zat er ongetwijfeld vol mee. Haar longen bleken echter nog te werken en omdat ze om de paar minuten even een simpele keersom uitrekende, wist ze dat haar hersenen nog werkten. Het was echt zuurstof dat ze binnenkreeg en dat stelde haar voldoende gerust om haar voeten in het hoge gras rond de shuttle te zetten. Een deel was verschroeid door de hitte, de rest was groen.
Ze keek de eerste paar minuten van haar leven op de aardbodem om zich heen. De wereld was overweldigend nieuw, waardoor ze niet goed kon besluiten wat ze nu wilde doen. Een kamp opslaan, voedsel en water zoeken, leken haar het meest voor de hand liggend, maar ze wist niet of ze haar nieuwsgierigheid wel wilde of kon bedwingen.
Ze had het gevoel alsof ze moest concurreren met de anderen, alsof dit alles een wedstrijd was die zij moest winnen. Silver wilde dan ook niets liever dan de verstandigste zijn en het langste overleven. In feite hadden ze met deze stap al bewezen dat de aarde bewoonbaar was. Ze kon hier vrijer ademhalen dan ze op De Ark ooit gekund had doordat dat enkel kunstmatig opgewekte zuurstof was, maar hier was alles puur en echt. Het kostte haar lichaam dan ook even tijd om daar aan te wennen, alsof haar longen nu pas de gelegenheid kregen zich te ontvouwen als een tere vlinder - een dier dat ze enkel in boeken was tegengekomen en achter dunnen glasplaatjes in houten kisten.
Silver controleerde de sluitingen van haar laarzen voor ze een paar meter wegliep bij de shuttle en daar even bleef staan om te zien of zij hier de enige waren of niet. Ze vroeg zich af of alles hier dood was op de planten na. Planten waren voedsel, dus ze ging er maar niet van uit, hoewel je het nooit zeker kon weten...

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Pearl,' herhaalde hij haar naam.
'Vind je mij niet knap dan?' vroeg hij vervolgens met een strak gezicht, 'Of vind je mij wel knap, maar niet je type? Of ben ik niet knap én niet je type? En als niemand hier je type is, wie is dat dan wel? Wie vind je wel knap? Ik ben benieuwd.'

Pearl

'Wat een vragen gast. Ach, ik zal in elk geval niet ontkennen dat je niet erg onaantrekkelijk bent, maar vat dat maar niet als een compliment op. En hoezo ben je daar benieuwd naar? Wat boeit het jouw wie ik wel of niet leuk vindt om te zien?' Pearl keek hem recht in zijn ogen aan, terwijl ze dacht dat ze het wel slechter had kunnen treffen.

She was always looking for more..

Keagan keek terug in haar ogen en haalde toen zijn schouders op.
'Helemaal niets,' antwoordde hij toen, 'je moet zelf weten wie je leuk vindt.'
Hij glimlachte weer en streek toen met zijn hand door zijn haar, voordat hij voor het eerst diep inademde. Het was voor het eerst dat hij stilstond bij de nieuwe wereld, een wereld die ondanks haar verwoesting minder verpest was dan de Ark.
Hij maakte zijn eigen voedselpakket alvast open en haalde er één va de kleine flesjes water uit, die hij als een soort toost voor zich uithield.
'Laten we hopen dat jij dan maar als laatste overblijft,' zei hij, 'want dat betekent dat ik het niet ben.'