Saffron Natalia Hartley
In mijn hoofd neurie ik zachtjes mee met het liedje dat door de oortjes van mijn inmiddels paar jaar oude mp4 schalt, terwijl ik mijn helderblauwe ogen over de regels van mijn boek laat glijden. Af en toe staar ik door het raam naar buiten om de omgeving te bewonderen, die op sommige manieren hetzelfde is als het landschap in Italië, maar ook in vele opzichten anders.
Wanneer ik het geluid van mijn mp4 harder wil zetten, moet ik meerdere malen het volumeknopje indrukken. Ik vrees dat het binnenkort tijd wordt voor een nieuwe, maar totdat ik het niet meer kan gebruiken, ga ik geen andere kopen. Tegenwoordig kun je allerlei muziekspelers kopen met in mijn ogen nutteloze functies er op. Als ik foto's wil maken, dan gebruik ik daar wel gewoon mijn camera voor en behoefte aan spelletjes spelen. Vele functies op mobiele telefoons, vind ik ook maar onnuttig, maar de meeste mensen kunnen er niet zonder. Het is natuurlijk handig dat je mensen een bericht kan sturen, vanaf waar ook ter wereld, en dat je binnen vijf seconden een antwoord kunt hebben, maar, ikzelf schrijf het liefst brieven naar oma Sarah, maar gezien het lang duurt voordat die aankomen en ik enkele keren heb gehad dat ze kwijtraken in de post, stuur ik haar e-mails. Doordat oma weet hoe al die dingen werken, heb ik soms het idee dat ze moderner is dan ik ben, wat me niks zou verbazen als het echt zo is. Niet erg into de hedendaagse technologie zijn, en daarmee bedoel ik echt de high-tech dingen en niet de onbreekbare "koelkast" mobieltjes van nokia, is soms niet erg handig, maar op deze kampeertrip heb ik er enkel voordeel aan, gezien er geen internet of iets dergelijks in de Ardennen zal zijn. Er zullen vast mensen zijn die al panikeren wanneer ze een paar uur niet op internet of wi-fi kunnen, maar ik vind het juist wel prettig, gewoon even rust.
Ik zet mijn muziek uit wanneer de bus af begint te rennen en wanneer ik uit het raam kijk, zie ik dat we waarschijnlijk all in ons kampeergebied zullen zijn, gezien in enkel bomen zie. Mijn gedachten blijken juist te zijn, gezien de leraren ons melden dat we uit kunnen stappen en dat we onze spullen kunnen zoeken, die hier al eerder zijn afgezet. We moeten het laatste stukje lopen, gezien het busje niet verder kan. Als eerste sta ik op om het busje uit te kunnen, ik heb genoeg van de muffe lucht van het busje en verlang naar frisse lucht. Wanneer ik tussen de bomen sta, haal ik even diep adem, waarna ik naar de stapel met spullen loop. Mijn spullen liggen gelukkig aan de zijkant, waardoor ik niet eerst andermans tassen hoef te verplaatsen. De grote rugzak op mijn rug valt wel mee, maar de tent is best zwaar. Ik had een eenpersoonstent kunnen nemen gezien ik alleen slaap, maar met een twee persoonstent heb ik wat meer ruimte om mijn spullen kwijt te kunnen. Hopelijk is niemand zijn of haar tent verwachten, want ik wil mijn tent niet met anderen delen. Niet uit hebzuchtige redenen, dat ik de gehele tent voor mezelf wil, maar ik wil absoluut niet op een paar meter afstand van iemand anders slapen, zeker niet in zo'n kleine ruimte. De gedachte er aan alleen al, zorgt er voor dat er een rilling over mijn rug loopt en zenuwen gemengd met angst door mijn lichaam gieren.
Het duurt even, maar uiteindelijk heeft iedereen zijn spullen gevonden en lopen we het bos verder in. Gelukkig hoeven we niet erg lang te lopen voor we bij de open plek zijn, zo'n tien minuten à een kwartiertje, want hoewel ik de omgeving prachtig vind, is de zware tenttas, waarvan de banden in mijn handen snijden, verschrikkelijk. In een hoekje van de open plek laat ik de tenttas vallen en masseer ik zacht mijn handen, waarna ik de vlecht uit mijn haar maak, omdat die tijdens de lange busreis iets verward is geraakt, om vervolgens de vlecht er opnieuw in te maken. Eenmaal ik daar klaar mee ben, begin ik met het opzetten van mijn tent.
[ bericht aangepast op 22 sep 2014 - 22:37 ]
To the stars who listen — and the dreams that are answered
[Ook dit, overleg in het praattopic a.u.b!]
