George Weasley
Een aantal keren deed hij zijn mond open en dicht waarna ik hem stom genoeg vergeleek met een schaap met stemverlies, tot de deur achter me open vloog en een zuster binnen kwam lopen waardoor ik Campbell zijn hand even weer losliet.
‘We missen enkele gegevens van u die we verplicht zijn te hebben gezien u minderjarig bent. Als u antwoord geeft op mijn vragen dan schrijf ik het voor u op. Naam?’
‘Campbell Dylan Saunders.’ ze keek op en knikte, ik voelde oets niet goeds aankomen.
‘Naam van uw moeder en vader?’
‘Mary- Jane D’laurentis.’
Dat was eigenlijk de eerste keer dat ik iets over zijn moeder hoorde, maar die naam komt me ook vaag bekend voor..
‘Uw moeder schrijft altijd van die mooie en leuke columns in de Ochtendtprofeet. Ik kan altijd om haar inzicht smakelijk lachen.’
Daar was mijn antwoord al, ik wist wel dat ik haar naam ergens had gehoord.
‘En u bent natuurlijk de zoon waar ze zo trots op is. Ik vind het naar om te zeggen vooral na de geschiedenis die uw moeder meedraagt door haar man- maar er is een duistere gif gevonden in uw bloed wat u langzaam van binnen kapot maakte en u heeft werkelijk geluk dat u nog leeft. Alleen we konden het niet geheel verwijderen als u stress heeft komt het in grote banen naarboven waardoor u alsnog zult sterven.’
Ik voelde me weer bleek worden en de misselijheis nam weer over mijn lichaam, maar erger. Ik kon nauwelijks op mijn plek blijven staan nadat ik opstond toen ze dat zei en begon ik op mijn plek te wankelen. Dood? Gaat hij alsnog..
‘Wat een geluk dat deze jongen heeft kunnen zorgen dat uw stressgehalte omlaag ging.’
Ik keek gauw terug naar de zuster die me aanwees en probeerde een glinlach te persen, en keek Campbell even aan waardoor mijn hart compleet begon te smelten en als een vloeibare vloeistof in mijn lichaam spetterde.
‘M-mevrouw het lijkt me beter als u niks tegen mijn moeder zou zeggen. Ze zou kapot zijn en ik ben niet dood.’ ik knikte ook met mijn hoofd maar dat maakte me meer misselijk en zag dat de zuster haar hoofd schudde.
‘Het is mijn plicht om dit soort dingen te zeggen en vooral omdat dit behandeld moet worden op het ministerie gezien het tegen uw zin naar binnen is gebracht of- hoe naar ik het ook vind om te vragen; heeft u uzelf proberen te vergiftigen.’
‘Nee, mevrouw.’ Ze knikte en ergens was ik ook opgelucht.
‘Voor nu weet ik genoeg.’ ze stond op en liep de kamer uit waarna ik en Campbell weer alleen achterbleven. En lakte weer zijn hand vast en sloot even mijn ogen.
'Ze gaan dus komen, hm?' Murmelde ik, maar tot mijn verbazing was mijn stem vrij kalm. Ik maakte me meer zorgen om de gif in sijn lichaam ik nam weer naast hem plaats, ik maak me zo een zorgen.
'Heb je pijn, Camp? Hoe is die gif überhaupt in je lichaam gekomen?' Mompelde ik en ik voelde me woord voor woord steeds zwakker worden.
'..laat maar, stress niet teveel, Camp. Je weet wat er kan gebeuren..' murmelde ik dan en plaatste weer een kus op zijn hand die ik vasthield.
Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••
