[350] Satan's Waiting II SpeelTopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 14:16 ]

[ bericht aangepast op 28 sep 2014 - 22:14 ]

Blake Chase Barnett || Satan
Onzichtbaar voor haar grijnsde ik even lichtjes toen ik haar reactie merkte. Dit kon nog leuk gaan worden. Ondanks de zachtheid van m'n stem, wist ik zeker dat ze me gehoord had. Haar lichaam gaf haar gewoon weg. Het was niet bepaald moeilijk om die reacties op te merken, zeker niet voor een demon. Het was alsof ze met een enorm uithangbord rondliep waar het op geschreven stond. "N-nee." Hoe hard ze ook haar best deed, het overtuigde me voor geen meter.
"Lieg niet AnnaSophia." Zachtjes streelde ik verder. Dat het haar niet echt op haar gemak stelde, kon ik ook zo merken, maar het was zeker niet allemaal angst. Er was iets anders en hoewel ik met alle gemak de informatie over wat het was uit haar mooie hoofdje zou kunnen halen, deed ik het nu even niet. Wat was daar nu leuk aan? Ok, als het echt nodig zou zijn, zou ik het wel doen, maar voor nu wilde ik even dit spelletje zo verder spelen. "Ik weet dat je liegt en voor nu zie ik het even door de vingers, maar ik zou het niet te vaak proberen, moest ik van jou zijn." Met m'n vrije hand haalde ik het haar uit der hals terwijl ik onder m'n andere hand haar hartslag de hoogte in voelde schieten.
Met m'n krachten liet ik m'n vingertoppen eerst warm worden, om ze vervolgens te laten afkoelen, zoekend naar de gevoeligheid van de huid in haar hals. Ik was geen volslagen idioot en als ik wilde kon ik met alle gemak een meid om m'n vinger winden. Dat wilde echter niet zeggen dat ik er ook maar één iets voor voelde. Zelf nu kon ik niet zeggen dat ik wat voor haar voelde. Ik speelde gewoon een spelletje, gedreven door de jager die zich in me schuil hield en af en toe eens wilde spelen. En op momenten als deze was het te verleidelijk om het te laten.
"Waarom gaat je hart dan zo tekeer, als je niet bang bent?" Vroeg ik, m'n hete adem in haar hals, terwijl ik van de gelegenheid gebruik maakte om haar geur op te snuiven, vlak onder haar oor. Jonge meisjes roken gewoon lekker. Kon het mij schelen dat dat me misschien een oude pervert maakte. Ik zag er niet oud uit, maar ik was het wel. Alsof een andere man het zou laten, moest hij in mijn schoenen staan. Daarin verschilde ik dan weer bitter weinig van gewone mannen. Soms dachten we gewoon een beetje teveel met onze hormonen en een beetje te weinig met ons verstand. Maar nu was ik er wel met m'n volle verstand bij. Ik wilde haar reactie weten en hoe ze zou gaan doen in situaties als deze. Besefte ze eigenlijk dat ze, in alles behalve uiterlijk, met een roofdier te maken had?

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Jay Aiden Barnett
‘Hangt er vanaf. Ben jij klaar om te verliezen?’ Zegt ze. Ik merk ook al dat ze veel zachter is voor de dieren dan mensen zelf. Zo te zien heeft ze er een zwak voor en het laat me glimlachen om te zien dat ze door deze onschuldige wezens zelf ook haar eigen onschuld laat zien en haar toch wel zachte aard. Zodra we beide zitten zie ik haar ogen afdwalen van het meer naar haar hand. De ring die rond haar vinger stroomt. het water blijft in constante beweging dankzij mijn sturing. Een vertederende glimlach vormt zich rond mijn lippen. Ik gaf het water rond haar vinger alleen maar omdat ze er zo naar keek alsof het een wereld wonder was. Een kunst om het zo te maken terwijl ik alleen maar met mijn vinger ervoor hoefde te zwaaien. Ze breekt uit haar eigen gedachte, net als die van mij en zegt dat we gaan om vervolgens Ace aan te sporen en weg te draven. Ik volg haar al snel terwijl ik doorzit alsof ik dagelijks op Aphrite zit te draven. Ik voel hoe haar spieren bewegen. Haar benen op en neer gaan en kracht aan de grond weggeven om vervolgens sneller te gaan tot ze flank aan flank reden. Alsof we meededen aan het carrousel. Ik wijk echter van haar af aangezien het niet fijn is oom constant iemand bij je te hebben. Ik hield namelijk ook erg van mijn eigen vrijheid en zou het verschrikkelijk vinden als iemand de heletijd op mijn vingers tikt of over mijn schouder meekijkt. Ik spoor Aphrite aan om in een rustige galop te gaan en ze galoppeert in een rustige galop ongeveer de snelheid van Ace zijn draf, gewoon omdat ik dan nog wel dichtbij Gweneth was. Aphrite kon verschrikkelijk snel galopperen, maar ook langzaam. Ze kon het allemaal net als Passage en de Spaanse pas. Ze deed het uit zichzelf en ik hoefde soms nauwelijks hulpen te geven. Terwijl ik geniet van de wind overhoor ik wel het gesprek tussen Ace en Gweneth.
‘Ik vraag me af of ze jou ook gewoon uit een stal hebben gestolen. Terwijl je sliep. En ze je vervolgens in die stal hebben gedumpt. Moest jij soms ook één of ander demonenpaard trouwen?’ ze murmelt het, maar ik hoor het nog steeds. Dankzij mijn versterkte zintuigen natuurlijk. Ik kom wat dichter bij haar en kijk haar aan.
'Jij en je vriendinnen gaven ons toestemming toen jullie die spreuk uitspraken, dus we hebben jullie niet gestolen. Mijn bed is trouwens erg lekker dus je bent niet zomaar gedumpt, je bent voorzichtig neergelegt.' Zeg ik een beetje betweterig. 'Als je het trouwens wilt weten. Ik heb Aphrite en Ace trouwens gekocht. Rond 1400 zag ik een oude man met een zoon en 2 dochters in de put dus ik gaf hem een aantal goudstukken voor zijn twee paarden. Hij noemde ze nutteloos en nam graag het goud aan. Als ik dat niet gedaan had dan waren deze twee dieren vermoord en opgegeten dus je kan het zeggen dat ik ze gered hebt. Ik ben niet compleet harteloos.' Zeg ik tegen haar. Het verrhaal was geen leugen. De man en zijn kinderen zaten diep in de put en konden niet op het land van de heer wonen zonder stuk land zonder lijfeigene te worden en dat is net zo goed als slaaf en als meisje is dat niet bepaald fijn. De zoon van de man ging uiteindelijk de geschiedenis in als een goede ridder en zijn dochters trouwde met rijke mannen. Ik kijk uiteindelijk weer naar voren naar het meer dat steeds dichterbij kwam.

I'm finally back, Finally after a Year break

Blake Chase Barnett || Satan
"Ik lieg niet." Het was haar eerste reactie en zelf die was een leugen. Een emotieloos lachje klonk, maar het was al over voor je het goed en wel gehoord had. Tuurlijk, en ik was een engeltje zeker? Dat maakte je de kat echt niet wijs, niet dat ik er een had. Ik was meer van het type hond, hellhound meer bepaald. Iets agressiever dan de gemiddelde viervoeter en ook wat groter. Niet bepaald een die je wilt tegen komen in een donker steegje, midden in de nacht, tenzij je dood wilde natuurlijk. Maar vergeleken met mij waren het soms brave puppy's.
Heus iet dat ik haar vandaag zou laten stikken, niet dat het zou uitmaken, ik kon haar toch meteen terug brengen. Dit was immers mijn domein. En nee, ik zou me niets aantrekken van heilig haar of niet, hier was niets heilig. Daarvoor moest je bij de half geplukte kippen in de hemel zijn. Ergens moest ik de boel daar nog eens gaan opvrolijken, zodra ik er de kans toe kreeg. Misschien wat voor op m'n to-do lijstje.
Ik grijnsde even toen ik haar reactie hoorde. Duidelijk wel dat ik een gevoelige snaar geraakt had. Het werkte ook altijd weer. Onder m'n vingers voelde ik het kippenvel ontstaan, maar ik deed gewoon doodleuk verder. "Omdat..." Ze aarzelde. Ow, ze was bang, maar dit keer niet enkel van mij. Ze was net zo goed bang voor haarzelf en voor haar reactie op wat ik deed. "Ik denk dat jij weet waarom mijn hart te keer gaat." Haar woorden waren iets zelfverzekerder, maar het was nog verre van wat het geweest zou zijn, moest ik een gewone sterfelijke man geweest zijn en haar lange liefde.
"Mij zegt het dat je het niet half zo erg vind als je denkt." In zulke zaken was het hoofd vaak de grootste hindernis. Meestal wilden ze wel, maar waren ze te trots om het toe te geven. Of te preuts, ze zou zeker niet de eerste zijn. Al kende ik daar een prima remedie voor. Ow, de mogelijkheden die het bood. Even likte ik langs m'n lippen bij het idee alleen al.
Een tel hield ik m'n hand stil toen ik haar vingers om m'n pols voelde sluiten. Ze was in tweestrijd. Een deel van haar zei dat ze me moest tegen houden, maar een ander deel verzette zich daartegen. Als ze het echt niet meer wilde, had ze al lang m'n hand weg getrokken. Zonder een woord pakte ik haar pols vast en moeiteloos trok ik haar recht van de stoel, op haar voeten en met der gezicht naar me toe, op amper een aar centimeter voor me. Zwijgend pakte ik haar kin tussen m'n vingers, haar dwingend me aan te kijken. Ik wist zo dat er een vuur in m'n ogen moest branden, deels veroorzaakt door m'n kracht, deels door wie ik was.
"Besef iets heel goed, AnnaSophia, ik ben geen man." M'n stem was hard, maar het was beter dat ze nu meteen de waarheid wist, voor er brokken van kwamen. "Ik ben een monster en op welk moment dan ook kan het met één enkele vingerknip gedaan zijn." Ik zou er geen doekjes om winden. "Toen je de spreuk sprak, heb je je aan mij gegeven, voor altijd. Maar wees de vrouw die je wilt zijn, zonder teveel tegen pruttelen, en je zult merken dat het niet half zo erg hoeft te zijn als je jezelf nu voorstelt." Wat net was gebeurd, kon daar gerust een voorproefje van zijn. Ik kon haar meer geven dat ze voor mogelijk zou kunnen houden. "Kun je dat? Zijn wie ik van je verlang dat je bent en je daarmee voorgoed de mijne maken?"

[ bericht aangepast op 28 sep 2014 - 23:16 ]

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Gweneth Arabella Belcourt
      ‘Jij en je vriendinnen gaven ons toestemming toen jullie die spreuk uitspraken, dus we hebben jullie niet gestolen. Mijn bed is trouwens erg lekker dus je bent niet zomaar gedumpt, je bent voorzichtig neergelegd.’ De teugels voelen warm en sterk in mijn vingers, een goede vergelijking waarmee ik eveneens de atmosfeer zou willen omschrijven. Warm en sterk aanwezig. Een constant, drukkend gevoel dat me langzamerhand bedrukt laat voelen.
      ‘Ik heb die onzin van internet geplukt. De vertaling klopte niet eens. En ik blijf mijn vraagtekens houden bij de wens die ik er voor terug wilde. Die heb ik niet, of wel?’ Laat ik hem op een eveneens betweterig toontje weten. Jay, echter, is zoals Jay kennende niet klaar met zijn pleidooi.
      ‘Als je het trouwens wilt weten. Ik heb Aphrite en Ace zelf gekocht. Rond 1400 zag ik een oude man met een zoon en 2 dochters in de put dus ik gaf hem een aantal goudstukken voor zijn twee paarden. Hij noemde ze nutteloos en nam graag het goud aan. Als ik dat niet gedaan had dan waren deze twee dieren vermoord en opgegeten dus je kan het zeggen dat ik ze gered hebt. Ik ben niet compleet harteloos.’ Veertienhonderd. Ik besluit het jaartal wijselijk te negeren en houd mijn ogen in stilzwijgen op Ace's nek gericht. Wat zal er van me terecht komen, voor altijd negentien jaar oud? Ik heb de vampierromans gelezen en de films ervan gezien. Maar zelf zo'n bizar leven leiden? Ik weet niet of dat me wel zal aanstaan.
      ‘Ik heb nooit gezegd dat je harteloos was.’ Ace komt langzaam tot stilstand als we de rand van een blauwgloeiende oase bereiken. Ik laat mezelf van zijn rug glijden en aai het beest zacht langs zijn neus.
      Dicht bij het meer schittert de ring als een prisma vol verborgen kleuren. Warmoranje, metaalblauw, lavarood. Ace blijft staan als ik me van hem af beweeg, in de richting van het water. Het stille blauw. Ik kantel mijn hoofd iets opzij terwijl ik me op mijn knieën laat zakken. Het is zo warm. Zo verstikkend benauwd hier.
      Bijtend op mijn onderlip steek ik mijn handen voor me uit, zoekend naar verkoeling.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Blake Chase Barnett ||Satan
Vrouwen konden echt zo raar zijn als ze wilden. Ik wist gewoon dat ze de aandrang om m'n hand weg te trekken aan het onderdrukken was. En het was net de inwendige strijd die ik altijd zo mooi vond op momenten als deze. Als ze zichzelf aan het martelen waren om zoek naar vragen en antwoorden binnenin zichzelf. Hoe konden ze aan de ene kant weerstaan aan de aandrang om het niet te doen, terwijl alles toch weer schreeuwde om het wel te doen. Heerlijk gewoon.
Het was letterlijk neerkijken op haar wat ik deed. Ik was een stuk groter en zelf als ze op haar tenen was gaan staan betwijfelde ik of ze me recht in de ogen zou kunnen kijken. Vast niet. Daarvoor was ze te klein eigenlijk. En o zo breekbaar in vergelijking met mezelf. Het was haast schandalig om ons zo samen te zien. Vast dat menig ander zou denken dat dit niet goed kon komen en in zekere zin hadden ze ook wel gelijk. Maar aan de andere kant, als ze zou accepteren, zou met het verstrijken van de tijd ook haar menselijkheid voor een deel verdwijnen en zou ze zo gaan worden als wij waren.
M'n woorden drongen duidelijk door, te zien aan haar reactie en maar goed ook. Ze moest goed beseffen dat ze niet met een braaf ventje aan het aanpappen was, maar eigenlijk met de grootste seriemoordenaar die er ooit bestaan heeft. Om maar van m'n andere zonden niet te spreken. Ze waren veelvuldig en allemaal niet bepaald om over naar huis te schrijven. Je kwam niet doodleuk thuis met iemand als ik en zei: ma, pa, ontmoet m'n man. Hij is een moordenaar, vooral voor z'n eigen plezier, maar voor de rest scheelt er niet veel aan. Dat zou niet lang gaan duren.
"Ja." Het antwoord klonk behoorlijk vastbesloten voor iemand die daarnet nog de aandrang had gehad om weg te lopen omdat ze bang was. "Ja dat kan ik." Ze had eeuwig om me te leren kennen ook al was ik nu een onbekende. Dat zou zeker niet blijven duren. Zwijgend keek ik haar aan toen ze antwoord gaf voor ik zachtjes knikte. Zonder verpinken pakte ik haar linkerpols stevig vast. "Dit gaat even pijn doen." Het feit dat ik voor links koos, was niet zozeer omwille van geloof, ik wist dat christelijken links kozen, maar eerder vanwege het feit dat volgens de mythe er een slagader van daar recht naar het hart liep.
Zonder verpinken pakte ik haar ringvinger tussen m'n vinger en brandde er het zichtbare teken in van haar belofte. M'n eigen zegen bovenop haar vinger, vergezeld van een elegant design die de 'ring' compleet maakten. Er was niets ter wereld of in de hell die het nog zou kunnen verwijderen, maar het was wel zodanig gedaan dat het geen gruwelijk lelijk ding was. Met tijd zouden de voordelen wel komen. Voor nu zou ze tevreden moeten zijn dat de pijn van net maar voor even was en het begin was van de rest van haar eeuwig leven.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

(Ivory gaat voor een keertje iets aardigs doen.)
Ivory

Ik zat bij het vuur en keek toe hoe mijn broers zich met hun nieuwe meiden mengde. Ze waren allemaal in gesprek en evenlater verlieten ze ieder de kamer, tot hij zelf samen met Lucia nog over in de lege woonkamer. Ik draaide me naar het vuur en bleef er een korte tijd naar staren, voordat ik besloot om maar eens wat te gaan doen. Ik kwam uit mijn stoel en liep richting de deur.
'Ik moet wat doen, je mag op mijn kamer alles onderzoeken, kom tegen de avond naar de eetzaal' zei ik tegen Lucia en beende de woonkamer uit, richting de keukens. Regelmatig begaf ik me in de keukens. ik vond het leuk om dingen te bereinden.
Ik liep naar de enorme vrieskelder en zocht malse stukken vlees uit, paar soorten groenten voor de dames en natuurlijk een fles wiskey en een fles wijn. Ik zette het allemaal op de enrome keukenblad en twee grote pannen die ik op het vuur zet.
Rustig liep ik naar de broodoven en stopte wat hout onderin en wakkerde het vuur aan. Rustig blies ik naar het vuur en zorgde dat de wind onder het hout kwam en niet erbovenop.
Het vuur wakkerde aan en sloot de luik en liep terug naar de keuken en gooide de stukken vlees in de pan en besprenkelde het met wijn. Vervolgens begon ik de groenten te snijden, waar ik een hekel aan had, maar als de meiden het lekker vonden, want vanaf dan moesten ze het allemaal zelf regelen.
De groenten gooide ik bij het vlees en nam die mee naar de enorme oven en zette die op het rooster. Ik leunde tegen de muur en rook de overheerlijke geur van vlees. ik hoopte maar dat het wat zou zijn, want dit was wel waar ik voor geoefend had.
Ik haalde twee twee flessen mijn vader en broers uit de grote kelder en zette die op het aanrecht om straks op te dienen.
Na een aantal minuten pakte hij met zijn blote handen de pan van het rooster en nam die mee terug naar de keuken en zette het op het blad, pakte een enorme schaal van de plank en goot eerst het vet in de schaal en vervolgens de hete vlees en de groenten. Hij nam de schaal terug naar de oven en zette die op de rand, zodat het niet af zou koelen, nu de rest van het dinner en natuurlijk de tafel dekken.

(Kreeg ineens een spontaan idee en wilde wat schrijven, dus hier mij stukje.)

[ bericht aangepast op 29 sep 2014 - 20:39 ]

Vampire + Servant = Servamp

Blake Chase Barnett || Satan
Er was niet meer te zeggen dan wat een knikje ook kon zeggen. Ik had haar antwoord gehoord, wat moest ze meer hebben? Een hele welkoms-speech? Nou, dan was ze echt aan het verkeerde adres. Daarmee zou ik me niet bezig houden, ik had wel belangrijker dingen te doen dan dat eigenlijk. Hoe je het ook draaide of keerde, hell runde zichzelf niet. Geen enkel land of bedrijf deed het vanzelf, dus waarom zou het hier dan wel vanzelf gaan? Het was misschien raar om aan te denken, maar zorgen dat al het slechte hier beneden goed verliep, was mijn dagtaak.
Geen enkele goudsmid zou een ring kunnen maken die zo permanent was als degene die ik haar gaf. Ze mocht nog van geluk spreken, sommige meiden had ik in het verleden opgezadeld met een gemeen brandmerk, midden op hun voorhoofd, van m'n persoonlijke zegel. Dat ze er op deze manier vanaf kwam was voor haar dus echt een meevaller. Ok, het deed alsnog ferm zeer voor haar toen ik het in haar huid brandde, maar dat ging vanzelf over. En het zou niet moeten genezen of wat dan ook. Nog een voordeel eigenlijk van hier zijn als je het mij vroeg, al zou ze dat vast niet gaan erkennen op die manier. Ik kon zo aan haar gezicht zien dat ze haar uiterste best moest doen om het niet uit te gillen. Ze trok gewoon lijkbleek weg. Soms waren vrouwen toch echt wel het zwakke geslacht. Aan de andere kant, vuur kon mij helemaal iets deren, het was immers een deel van me, dus de pijn ervan zou ik ook nooit voelen.
"Hier doen ze dus niet aan ringen." Nee, ik deed inderdaad niet aan ringen, toch niet op de traditionele manier. Maar op de een of andere manier had ze er wel een gekregen, dus ze hoefde niet te klagen. Als ze ook al een heel gedoe verwachtte wat trouwen betrof, dan zou ze ook van een koude kermis thuiskomen. Hier waren geen burgemeesters die je voor de wet trouwden en kerkelijke ceremonies zou je hier al helemaal niet vinden. Ergens kon je dus nu wel een beetje stellen dat ik ons zonder veel boe of ba getrouwd had. Eigenlijk had ik er zelf amper woorden aan vuil gemaakt.
"Al moet ik toegeven dat een ring er nooit zo er uit zou kunnen zien." Een tel snoof ik zachtjes. Dat had ze maar al te goed geraden. "Of ook maar pijn doet." En dat nam ze er maar bij. "Krijgt, krijgen mijn vriendinnen ook zo iets?" Even keek ik haar aan voor ik achter me reikte om m'n glas te pakken. "Dat hangt volledig van m'n zoons af." Als ze ervoor kozen om het te doen, dan konden ze hun vrouwen elk op hun eigen manier een ring geven. "Maar geen van hen zal een krijgen als die van jou. De kracht van vuur is uniek." En daarmee zou ze perfect samen kunnen stellen dat ik de enige was die hem bezat, als ze een beetje slim nadacht.
Fronsend keek ik haar aan toen ik haar maag hoorde grommen. Bij mij gebeurde het amper, maar goed, ik was geen mens. Nogmaals maar eens een teken dat we verschillend waren. Zwijgend legde ik een hand op haar schouder en nog voor ze met haar ogen kon knipperen duwde ik haar op een stoel, voor een volle tafel in de keuken, drie verdiepingen lager en in een andere vleugel van het kasteel. Gezien haar aanval van eerder op de ochtend leek het me niet bepaald slim om haar uit te hongeren. "Eten." Het woord was kortaf, maar vast dat ze het zich geen twee keer zou laten zeggen. Zwijgend ging ik even verderop aan het hoofd van de tafel zitten.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

[ bericht aangepast op 29 sep 2014 - 21:34 ]

Blake Chase Barnett || Satan
Even gleed m'n blik langs Ivory toen ik ging zitten. Ik had niet bepaald verwacht dat ik hem hier aan zou treffen, maar aan de andere kant, hij was ook altijd de uitzondering van de drie geweest, dus was ik eigenlijk nooit zeker waar ik hem kon aantreffen. Soms tot m'n grote frustratie. M'n blik volgde even wat hij deed, tot hij door de deur naar buiten verdween. Zolang hij maar z'n manieren hield en m'n huis niet in de fik zette. Kasteel of niet, dat was nog geen reden om de boel af te branden, ook al zou ik het zo kunnen stoppen.
In stilte vroeg ik me af was AnnaSophia verwacht had van het branden van de ring. Dacht ze dat vuur een pretje was misschien? Ok, toegegeven, het schonk warmte in koude tijden en het kon zorgen voor nieuw leven, maar wat moest het daar eerst voor vernietigen? Vuur schonk nooit iets zonder er een hoop voor terug te nemen en die dingen kwamen nooit meer terug. En eerlijk gezegd, in de lange jaren dat ik het vuur al machtig was (eeuwig eigenlijk), had ik het nooit gezien als iets lieflijks. Vuur was kracht, pure energie, gedreven door degene die het gebruikte, maar eenmaal vrijgelaten grillig en onvoorspelbaar, z'n eigen weg zoekend en alles vernietigend dat het tegen kwam.
Toegegeven, ik mocht er best wezen, menig vrouw had me dat toch al verteld, maar ook al dachten ze dat ze te maken hadden met een lieflijk vlammetje van een kaars dat danste als er een deur open of dicht ging, of een gezellig haardvuur op een koude winteravond, ze hadden allen van hen ook heel snel de vernietigende kracht leren kennen. Niet enkel van m'n magie, maar net zo goed van m'n persoonlijkheid en m'n fysieke kracht.
Terwijl ik in het glas sterke drank staarde dacht ik aan de reden waarom ik het goedje dronk als water. Voor gewone mensen brandde het en als je lang genoeg in de amberkleurige diepten staarde, leek het alsof het vloeibaar vuur was. Hadden de indianen het vroeger ook geen vuurwwater genoemd, toen de blanken het voor het eerst naar Amerika brachten? Ik geloofde het wel, als m'n geheugen me niet in de steek liet.
"Dankje. Het is best wel lekker." Ik hoorde haar amper praten, waardoor er een afwezige hmmmm kwam als antwoord. Soms waren m'n gedachten werkelijk niet aanwezig in het hier en nu, maar verloren op een andere plaats als ik zat te piekeren, waardoor er amper wat tot me door drong. Ik wist dat er op tafel vast en zeker meer zou staan dan ze ooit in 1 keer op zou kunnen, waardoor ik me niet bepaald veel aan trok van wat ze at, hoeveel en met welke tafelmanieren, voor nu toch niet. Op meer deftige gelegenheden zou ik zeker en vast wel staan op tafelmanieren, maar voor de rest kon het me bitter weinig schelen.
Hoe vreemd het voor mij ook was, soms kon ik werkelijk een engelengeduld hebben, zoals nu bijvoorbeeld, maar op andere momenten was het in een oogwenk op. Voor nu bleef ik gewoon zittend, wachtend tot ze klaar was. Vast en zeker dat ze nog een hoop moest of wilde weten, maar aan de andere kant was het misschien ook handig om haar straks even de belangrijkste plekken in het kasteel te laten zien. Als ik haar de hele tijd zou moeten helpen als ze verloren liep, dan zou er van m'n geduld niet veel meer overschieten vreesde ik.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

( Lazulis - Seto

Vampire + Servant = Servamp