[350] Satan's Waiting II SpeelTopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 14:16 ]

Blake Chase Barnett || Satan
Na de confrontatie van AnnaSophia met z'n duistere kant, had hij echt wel gemerkt dat ze hem gaan mijden was. De reden kon hij enkel maar raden, maar kans was groot dat ze toch niet zo blij was met de keuze die ze gemaakt had. Helaas voor haar was het te laat om die nog te veranderen. Hij had haar gewaarschuwd dat ze niet in een sprookje terecht kwam. Wat ze uitstak, kon hem niet bepaald schelen, hij wist echt wel dat ze zich niet bepaald aan de regels hield, maar de gevolgen daarvan moest ze zelf maar dragen. De zielen vertelden hem wat hij wilde weten, de rest was haar probleem.
Zwijgend staarde hij uit over de vlaktes voor hem. Zo nu en dan zocht hij de eenzaamheid op en in hell waren er meer dan genoeg plekken waar hij die kon vinden. Hoeveel doden er ook tot zijn rijk veroordeelt waren, ze verborgen zich liever, waardoor de plaats soms echt totaal verlaten en vreselijk leeg leek te zijn. Verstrooid speelden z'n vingers met een pluk van de lange zilverkleurige manen van het paard onder hem. Net zoals hij soms zo aan het staren was, vroeg hij zich vaak af waarom hij het dier gehouden had. Het was geen hengst, zoals waar hij gewoonlijk de voorkeur aan gaf en ze was eigenlijk niet bepaald een paard dat je zou verwachten bij hem, maar toch was ze blijven staan, zonder dat hij er afscheid van kon nemen. Het was enkel als hij het zelf wilde, dat ze haar duisterder kant liet zien en over haar lichaam gloeiende, rode tekeningen zichtbaar werden. Voor nu was ze niets anders dan een pracht van een dier, gebouwd als een Andalusiër, gitzwart, maar met manen en een staart als vloeibaar zilver.
Zwijgend draaide hij het dier langzaam om en begon aan de rit terug. Hij wist wel waarom ze nog niet weg was, maar daar praatte hij nooit over. Hij dacht er ook nooit aan terug. Een afgesloten hoofdstuk in z'n leven, net als dat de moeders van z'n zonen dat waren en alle anderen die hij gekend had en weg waren. Zwijgend spoorde hij de merrie aan. Ondanks haar bouw en haar ogenschijnlijk normaal uiterlijk, was ze toch tot heel wat in staat en een bovennatuurlijke snelheid was daar iets van. Veel sneller dan een ander paard zou nodig hebben, was hij terug bij het kasteel. De teugels van het dier gaf hij aan een van de stalknechten. Die zorgden wel voor haar voor nu. Hij had andere zaken aan z'n hoofd.
Met grote passen liep hij naar binnen en halfweg de hal teleporteerde hij zichzelf gewoon naar boven. Hij belandde recht in z'n privevertrekken, in een van de hoeken waar de sterke drank op een roltafeltje stond. Hij wilde net gaan inschenken toen hij merkte dat er wat niet in orde was. Met een vlammende hand draaide hij zich om, z'n ogen meteen zoekend naar wat er niet in orde was in de kamer. Hij had namelijk de geur van bloed geroken en niet dat van hemzelf. En gezien deze hele vleugel verboden terrein was, hoorde er hier geen ander bloed te zijn dan het zijne. Furieus bleef z'n blik op AnnaSophia rusten toen hij haar zag staan. Wist ze dan niet beter dan hier te komen? Met het kasteel in een halve oproer vanwege het feest waren er bedienden genoeg die rondliepen als ze wat nodig had, waarom hem dan lastig vallen en dan nog wel hier?

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Blake Chase Barnett || Satan
Ik kon zo de schuld in haar ogen lezen toen ze me opmerkte. Ze wist dat ze hier op de verkeerde plek was, na de meer dan duidelijke waarschuwing en toch was ze uitgerekend hierheen gekomen? Je moest wel goed gek zijn om dat te doen eigenlijk. Had ze haar lesje niet geleerd diezelfde dag? Of dacht ze dat ik maar een grapje maakte die ene keer en het allemaal 1 grote illusie was? Goed, toegegeven, ik was tot heel veel in staat, maar sommige dingen hadden gewoon geen opsmuk nodig. Ze had hell gezien zoals het was en ik had toch echt gedacht dat ze daar iets uit geleerd had eigenlijk. Blijkbaar was dat niet het geval. Ik had het al door de vingers gekeken dat ze op plekken kwam waar ze beter niet kon komen, maar dat ze hier binnen kwam, deed de deur dicht.
Zonder een waarschuwing blokkeerde ik de uitgang van de kamer met een muur van vlammen terwijl ik op haar af liep. Ze zou hier niet meer weg raken tot ik het zelf wilde en ze kon maar beter een verdomd goeie uitleg hebben voor waarom ze hier was. "Het spijt me dat ik hier ben." Haar stem trilde van angst want blijkbaar besefte ze wel hoever ze in de problemen zat. "Ik ben van de trap gevallen en heb daardoor een wond gekregen." En dat was reden om hier te zijn? Wist ze niet meer wat een badkamer was om de boel op te kuisen en haar plan te trekken? Ik had toch geen driejarige kleuter in huis gehaald zeker? "Er was niemand beneden en ik raakte in paniek, en in dat moment ben ik hierheen gegaan. In de hoop dat jij er was."
Ik hield pas halt toen ik vlak voor haar stond. "Ben ik niet duidelijk genoeg geweest toen je hierheen kwam?" M'n stem was duister van de verborgen woede. "Niemand mag hier komen, nooit." M'n blik weerspiegelde m'n woede en m'n ogen de vlammen die langs m'n hand dansten. "Of ben je opeens een klein kind geworden dat niet eens meer voor zichzelf kan zorgen als het een beetje bloed ziet?" Het leek wel alsof alle logica verdween bij vrouwen toen ze eenmaal bloed zagen. Hatelijk was het met momenten. "Er bestaat zoiets als een badkamer, water en uitwassen voor je een ander lastig valt."
Met m'n gewone hand sleurde ik haar overeind. "Weet je, eigenlijk zou ik je wat aan moeten doen, maar dat doe je blijkbaar al bij jezelf." M'n blik stond hatelijk. Op dit moment was haar welzijn even het verste van m'n gedachten. Wat voor mij heilig was, was geschonden en er waren nu eenmaal dingen die ik niet snel vergat en nog minder snel vergaf. Nogal hardhandig drukte ik haar tegen de muur, terwijl m'n neus naar der haar en de wonde ging. "Hmmmm, wat te doen met jou?"

"Nothing is True. Everything is Permitted"

[ bericht aangepast op 5 okt 2014 - 0:44 ]

Bess Adeline Marchon II
Junior had na mijn wens gevraagd maar ik had hem daar geen antwoord op gegeven. Niemand mocht weten wat de wens was, en dat ging ik zo houden ook zo. 0ok de vraag of mijn wens was uitgekomen had ik niks op gezegd. Ik had zelfs mijn gezicht in bedwang weten te houden. De afgelopen drie weken waren toch wat zwaar voor me geweest. Ik had zo min mogelijk geboden tot god, en wanneer ik dat wel had gedaan dan was dat in mijn hoofd. Ik had geen woord meer hard opgezegd over Hem. Ik had mijn lesje geleerd toen satan mijn stoel in de brand gezet. Maar elke keer was ik bang dat ik terug wakker zou worden in mijn eigen kamer dat ik gestraft zou worden. En dat was alles wat ik niet wou. Ik lag nog steeds in mijn bed toen de ochtend begonnen was. Ik had geen zin mijn bed uit te gaan dus besloot ik te blijven liggen. Dit bed lag gewoon heel fijn dat moest ik eerlijk toegeven. Zelfs de kussens en het dekbed roken lekker. Langzaam opende ik mijn ogen terwijl ik me uitstrekte en me dieper in het dekbed begroef. Mijn blik gleed door de kamer heen en bleef hangen op een kandelaar die branden. Ik wist toch zeker dat ik hem had uitgedaan voor ik ging slapen. Snel ging ik recht zitten. Mijn blik gleed door de kamer maar Junior was nergens te vinden. Zuchtend liet ik me terug in de kussens vallen. Ergens had ik gehoopt dat hij hier was, maar dit was niet het geval. De afgelopen weken had ik een aantal dagen met junior door gebracht, natuurlijk had ik ook maar weinig tegen hem gezegd. Maar zo was ik nou gewoon eenmaal. Ik draaide me om op mijn buik en sloot kort mijn ogen weer. Misschien dat ik de kandelaar wel gewoon vergeten was te doven. Dat kon natuurlijk ook, als dat inderdaad het geval was dan was ik blij dat hij niet om gevallen was of iets en de boel niet gewoon was afgebrand. Ik legde een arm onder de kussen en dommelde weer langzaam in.

Happiness can be found, even in the darkest of time. if one only remembers to turn on the light

Spoiler alert: you will save yourself

Bess Adeline Marchon II
Net wanneer ik bijna weer terug in slaap viel schrok ik van een klop op de deur. Even bleef ik stil liggen, denkend dat dit misschien gewoon een hersenspinsel was. Zoals ik wel vaker had als ik bijna in slaap was. Maar al snel hoorde ik een bekende stem. 'Bess? Ben je wakker?' Langzaam draaide ik me om terug op mijn rug voor ik ging zitten. Kort bleef ik naar de deur kijken, er van uitgaand dat hij hoe dan ook naar binnen zou gaan komen. Maar dat deed hij totaal niet. Nee hij leek te wachten op een antwoord. Ik had nu natuurlijk allang ja kunnen zeggen maar iets in me hield me stil. Misschien omdat ik gewoon zo was, ik was een jonge vrouw met weinig woorden. Na een volle minuut stilte dwong ik me zelf om ook maar iets te zeggen. "Ja." Klonk mijn stem zacht, te zacht om ook maar voor een menselijk gehoor hoor baar te zijn als ze aan de andere kant van een deur stonden. Maar ik wit allang dat Junior alles behalve menselijk was. Of nou ja alles? Ik wist alleen dat hij een demon was, ik had hem eigenlijk alleen maar in menselijk gedaante gezien en ging er van uit dat dit ook zo was. Maar misschien zag hij er soms heel anders uit? Dat was iets waar ik nog achter zou moeten komen.
Natuurlijk kan ik nu op staan om naar de deur te lopen en deze te openen. Maar ik had het net lekker warm en buiten het bed was het net iets te koud, in elk geval voor mijn blote voeten. Dat is in elk geval wat ik me zelf voor lieg. Het is meer het feit dat ik in een slaap jurkje loop die eigenlijk niet genoeg beschermd. Er is misschien weinig te zien maar voor mij is hij te kort. Hij kwam tot net onder mijn billen en ook de mouwtjes waren te kort voor mijn doen. Maar toch besloot ik uit mijn bed te gaan en de deur te openen. Zodra ik voor de deur sta aarzel ik kort voor dat ik de deur los doe. "Kom binnen." Na die woorden deed ik een sprint terug naar het bed en kroop snel weer terug onder de dekens terwijl een kleine blos mijn wangen kleurde. Eenmaal terug onder de dekens keek ik hem vragend aan. "Is er iets?" Iets in me liet me blij zijn hem weer te zien maar dat gevoel stopte ik weg, ik wou namelijk niet dat hij daar ook maar achter zou komen dat ik hem ergens wel mocht en genoot van zijn aanwezigheid. Al betwijfelde ik ook maar of het anders om ook maar het zelfde was. Ik was namelijk niet echt een spraakzaam persoon.

Happiness can be found, even in the darkest of time. if one only remembers to turn on the light

(beter laat dan nooit en nu de andere ook ff de kans hebben gehad om te posten :p )

Blake Chase Barnett || Satan
"D-dat ben je wel." Wat deed ze hier dan eigenlijk. Ik was duidelijk geweest en toch was ze hier. Soms waren mensen en dan zeker vrouwen, echt gewoonweg onmogelijke wezens. De tranen in haar ogen konden me helemaal niets schelen op dit moment. Ik kwam ook niet in haar kamer als ze dat niet wilde, iets wat ze vast wel gemerkt moest hebben, waarom kon ze dat dan niet omgekeerd doen ook? Ok, de eerste dag dat ze hier was, was een uitzondering geweest, maar dan had ze ook nog niet geweten dat ze hier niet mocht komen, dus dat balanceerde de boel wel, vond ik toch.
"Nee, dat ben ik niet! Ik ben geen klein kind!!!" En weer die grote bek. Nou, die kon ik echt ook wel opzetten hoor. "Waarom gedraag je je dan als een klein kind van het minste beetje bloed dat je ziet?" M'n stem was in ieder geval een stuk voller en zwaarder dan de hare. Het vormde een schril contrast, zoveel was wel zeker. Weer maar eens een herinnering aan het feit dat we niet hetzelfde waren en het ook nooit zouden zijn.
"Doe wat je niet laten kan, dan ben je van me af en kun je verder met je fucking leven. Zonder dat je ook maar lastig word gevallen door mij. Ik snap sowieso niet waarom je ook maar voor mij gekozen hebt." Dat deed de deur dicht. Voor ik het goed en wel beseft had, had ik uitgehaald, met m'n vlakke hand. Ik kon veel verdragen, maar dat was er nu wel over. Ik had al meer dan genoeg door de vingers gezien. Ze stond al op verboden terrein, als ze dan nog eens een grote bek open ging zetten, dan had je aan mij de verkeerde. De reden waarom ik haar gekozen had, deed er niet toe. Ze kon zich er maar beter bij neer gaan leggen, in plaats van erover te piekeren. Het zou toch nooit een antwoord opleveren. Sommige dingen waren gewoon niet te verklaren.
Zwijgend draaide ik haar hoofd opzij toen de traan naar beneden rolde. Ze zouden bij mij niet helpen, niet als je net een grote bek tegen me had opgezet. Weer vond m'n duim de slagader in haar hals en volgde de lijn, zachtjes kloppend, van boven naar beneden. "Waarom ook niet...." Ik mompelde zachtjes, eerder tegen mezelf dan tegen haar. Misschien kon het net zo goed helpen. Ze zou enkel maar sneller naar mijn natuur gaan toe leunen, als ik me niet heel erg vergiste. Het was immers niet m'n gewoonte dit te doen als ik in de hell was, enkel op aarde, maar waarom niet even experimenteren. Zwijgend boog ik me over haar heen, dit keer meer dan ooit bewust van de hoektanden die ik had. Gewoonlijk besteedde ik er geen aandacht aan of merkte ik niet eens dat ze er waren, maar op momenten als deze opeens wel. In geen tijd voelde ik ze wegzakken in haar huid, borend naar wat ik wilde, naar wat deze hele situatie gestart had in de eerste plaats.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Blake Barnett ||

"Ja," antwoordt ze. Ik glimlach en wil de deur openen, maar hoor haar voetstappen naar de deur gaan dus blijf ik staan. "Kom binnen." Ze rent snel terug naar haar bed. Ik glimlach en ga op een stoel zitten die in de kamer staat. "Is er iets?" Ik kijk naar mijn handen die op mijn schoot liggen.
'Als demon heb ik de kracht om menselijke breinen te lezen. Ik heb mezelf voorgehouden om het nooit te gebruiken omdat het ronduit inbraak is van de privacy. Ik zou zelfs jou kunnen besturen. Maar het is gewoon... Onmenselijk.' Het laatste woord zeg ik met een kleine glimlacht. 'Wat het punt is, ik weet niks over je en ik weet dat er zoveel over je te weten is. Ik wil soms mijn belofte aan mezelf breken en jou brein lezen. Maar ik doe het niet omdat jij je geheimen mag hebben.' Ik ben stil en kijk haar niet aan. Het is waar dat ik mezelf beloofd heb die gave nooit te gebruiken, maar om een andere reden. De waarheid is veel pijnlijker dan soms gedacht wordt. Als ik nu in Bess' gedachten kijk en ik zie dat ze me haat, zou ik haar nooit meer aan kunnen kijken. Als ik het niet weet kan ze ten minste nog doen alsof ze me mag.

Spoiler alert: you will save yourself

Blake Chase Barnett || Satan
Eerlijk gezegd kon ze kwaad zijn om de mep al wat ze wilde. Ze moest zich dan maar eens in mijn schoenen stellen, of zich mijn situatie inbeelden tenminste, moest het met haar gebeurd zijn. Vast en zeker dat ze al had lopen schelden en tieren van moord en brand en dat de mensen haar privacy moesten respecteren en meer van dat moois. Wist ik veel wat meiden van tegenwoordig allemaal gingen uitkramen als zoiets gebeurde. Ze dachten dat je ze half vermoorde als je per ongelijk de badkamer binnen kwam terwijl ze onder de douche stonden. Als ik het allemaal moest bijhouden, dan was ik met niets anders meer bezig. Aan de andere kant, ik had haar gewaarschuwd dat m'n geduld grenzen kende, waarom zette ze dan weer een grote bek tegen me op? Dacht ze nu werkelijk dat ik het door de vingers zou blijven zien?
Haar poging om me weg te duwen had niet bepaald veel zin. Het zou haar niet lukken om me weg te krijgen op deze manier, niet tot ik gekregen had was ik wilde en dan nog. Z had er gewoon fysiek de kracht niet voor. Eigenlijk had ik meer weerstand van haar verwacht op wat ik deed. Ze zou niet de eerste gaan zijn die alles zou proberen om los te komen. Maar toen de eerste druppels bloed langs m'n tanden over m'n tong rolden, wist ik al waarom ze het niet deed. Ze had, net als zoveel andere tienermeiden, net wat teveel vampierverhaaltjes gelezen en de leugens geloofd over hoe romantisch die konden zijn. Bah, als het iets was waar ik een hekel aan had, was het wel rommel zoals die dingen van Twilight, of hoe heten ze ook alweer? Vampiers waren niet lief, ik was niet lief en je kon ze zeker niet bestempelen als boyfriend material. Als je slim was, bleef je bij hen uit de buurt.
Ik voelde hoe ze me vast bleef houden toen ik langzaam begon te drinken. Als er 1 iets was waarvan ik zekerheid zou krijgen, was het dit wel. Als ze niet de juiste keuze was, dan zou het niet speciaal zijn voor me, anders wel. Eens in de zoveel tijd was er namelijk wel een die een beetje in de buurt kwam. Hoe waren de jongens er anders gekomen?
Langzaam dronk ik verder. Het was alsof ik met elke kleine slok die ik nam, enkel maar meer wilde. De smaak van haar bloed was allesbehalve gewoontjes voor me. Of was het de angst die het specialer maakte dan dat het was? Langzaam gleden m'n handen naar haar middel, voor ik haar tegen me aantrok. Ik wilde nu eigenlijk enkel maar meer. Een soort van nood aan dominantie maakte zich over me meester. Ik wilde laten merken van wie ze was en ervoor zorgen dat iedereen die haar passeerde het zou weten. Niet enkel omdat het algemeen gekend was, maar ook omdat ze naar me rook. Met een hand onder haar hoofd en de andere stevig om haar middel om haar bij me te houden, dronk ik gewoon verder.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

[ bericht aangepast op 9 okt 2014 - 19:50 ]

Bess Adeline Marchon II
Terwijl ik terug in mijn bed was keek ik toe hoe junior op een stoel ging zitten. Mijn blik kreeg een vragende uitdrukking toen hij naar zijn handen keek. Waarom deed hij dat? Had hij iets op te biechten of iets? Zodra hij begon te spreken bleef ik naar hem kijken terwijl ik het dekbed tot aan mijn kin bracht. Dat was fijn om te weten dat hij mijn brein kon lezen. Dat zou betekenen dat geen enkele gedachte meer veilig voor hem was of voor een van zijn broers laat staan zijn vader! Ik nam in elk geval aan dat elke demon dat kon doen. Maar dit schrikte me wel af, het betekende dat ik zelfs in mijn gedachten niet kon bidden. Hoe moest ik het anders doen. Ik kon er echt niet zomaar mee stoppen. Ik keek weg toen hij bekende dat hij me zelfs kon besturen. Ik wou iets zeggen als in de trant van: Als je dat maar laat. Maar het leek beter mijn mond te houden. Daarbij als of hij ook maar echt naar me zou luisteren als hij me zou willen besturen. 'Wat het punt is, ik weet niks over je en ik weet dat er zoveel over je te weten is. Ik wil soms mijn belofte aan mezelf breken en jou brein lezen. Maar ik doe het niet omdat jij je geheimen mag hebben.' Ik staarde voor me uit terwijl ik stil bleef, ik moest zijn woorden gewoon even verwerken. Het was fijn om te horen dat hij dat niet zou gaan doen om me mijn geheimen geheim te houden. Maar ik snapte ook wel dat hij me wou leren kennen, en in de laatste paar weken had ik niks los gelaten. Het enigste wat hij waarschijnlijk wist was mijn naam, wellicht mijn leeftijd en mijn geloof. Dat was weinig om er aan te denken dat ik hier voor eeuwig zou moeten blijven. “Ik... Ik praat gewoon niet graag.” Begon ik langzaam. “Al helemaal niet over mij zelf.” Mijn lippen bleven even op elkaar terwijl ik met mijn handen over mijn armen wreef. “Wat wil je weten?” Klonk mijn stem fluisterend.

Happiness can be found, even in the darkest of time. if one only remembers to turn on the light

Blake Chase Barnett || Satan

Het kon me niet echt schelen wat ze dacht van die klap. Ik had me nog nooit van iemand iets aan getrokken en ik was niet bepaald van plan om daar nu mee te gaan beginnen. Daar zou ik wel heel goed gek voor moeten zijn en voor zover ik wis, was ik niet gek. Dus simpel gezegd, ze kon stoven in haar eigen sop als ze niet akkoord was met die mep. Ik had wel ergere dingen gedaan voor minder kwaad dan dat zij gezegd had.
Terwijl haar bloed door m'n keel naar beneden stroomde, voelde ik hoe m'n vingers in haar zachte vel drongen. Vast en zeker dat ze er blauwe plekken aan over zou gaan houden, maar het kon me geen moer schelen. Op de een of andere manier wilde ik haar bezitten, niet op de manier dat ze hier niet meer weg kon, maar evenmin op een manier dat het in de slaapkamer zou eindigen. Vast niet dat ze dat zou gaan willen. Niet dat dat me tegen zou gaan houden, wat ze niet wist, zou haar ook niet deren. Dat was toch mijn mening over de zaak.
Ik voelde haar spanning, maar het bracht me niet van de wijs eigenlijk. Ik was wel erger gewoon dat dit. Meestal vochten ze om weg te raken als ze eenmaal doorhadden wat ik van plan was, maar nu leek dat niet het geval te zijn. Er was wel spanning, maar het leek eerder die van een innerlijke strijd dan die van angst en een pogign om te ontsnappen aan me. Iets waar ik eigenlijk notie van moest maken.
Toen ik haar handen voelde kostte het me moeite om een lichte grijns te onderdrukken. Blijkbaar vond ze dit niet zo erg als ze eerst eigenlijk had laten uitschijnen. De spanning van haar lichaam, de zachte kreet, het waren tekenen van afkeer en verstoting geweest, maar dit was eerder het omgekeerde van dat, als m'n gezonde verstand me tenminste niet in de steek had gelaten.
Zonder enige pardon pinde ik haar vast tussen de muur en mezelf. Langzaam liet ik haar hals los, maar ik kon het niet laten om de druppels bloed die uit de wondjes opwelden weg te likken. Ja, met momenten was ik half een beest, maar wat kon mij het schelen. Ik maalde er niet om. Het maakte me trouwens bitter weinig uit wat mensen over me dachten. De vraag was eerder, hoe zou zij ermee om gaan?

"Nothing is True. Everything is Permitted"