[350] Satan's Waiting II SpeelTopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 14:16 ]

Ivory 'Ivy'

Ze deed een paar passen achteruit als ik Lucia wilde vasgrijpen. Wat een slimme meid. "Als jij denkt dat ik van jouw ben, dan heb je het mooi mis. Ik doe lekker waar ik zelf zin in heb." Sist ze. Ik glimlach, maar van haar af gedraaid. Ze was geweldig.
Lucia was degene die ze wilde. Ik nam haar mee de gang op en liet haar los. Zelf liep ik verder, ze deed maar of ze achter me aan wilde lopen of niet. Ik liep de woonkamer in.
'Gegroet vader,' zei ik tegen de mannelijke persoon in de kamer. Zoals gewoonlijk keek hij weer langs me. Ik wist dat ik hem gewoonlijk niet mocht. Zijn hele gedrag kon ik niet uitstaan. Ik was een keer aardig tegen hem, en dan krijg ik enkel de zin:
'Waar zijn je broers?' Ik wilde aanstalte maken om te vertrekken. Ik zag dat Lucia achter me stond en de kamer bekeek. Haar blik bleef staan bij de persoon op een van de setels. 'Hallo vader leuk u weer te zien,' beet ik hem toe om nog een beetje fatsoenlijk over te komen.
"AnnaSophia." fluiserde ze achter me rug om naar de vrouw.
Ik zag hoe de blik dwars door me heen boorde en de ogen van vader zei genoeg. hij wilde graag antwoord.
Natuurlijk zal ik hem antwoord geven. Ik nam Lucia bij haar arm en trok haar de woonkamer in. 'Ga ergens zitten,' zei ik met een bevel in mijn stem.
'Mijn broers komen wel,' beantwoorde ik zijn vraag en nam zelf ook plaats op een van stoelen, dicht bij de openhaard. 'Mag ik vragen wie je ben?' vroeg ik aan de vrouw altans ze was geen kind meer.
'Kon je het weer niet laten om de mooiste uit te kiezen,' vuurde ik op hem af. Ruzie zoeken was een van de dingen dat ik snel onder de knie had. Dit zal vast eindigen op een pak slaag en een lange straf.
'Moet ik ze anders uit hun persoonlijke gesprekken halen en zeggen dat ze worden verwacht.' Geirriteerd was ik weer begonnen met het kapot trekken van mijn broek. Ik moes daar echt mee ophouden.

Vampire + Servant = Servamp

[ bericht aangepast op 21 aug 2014 - 22:48 ]

Jay Aiden Barnett
Duivel, Duivel. Maak mijn diepste wensen waar. En ik zal voor eeuwig het uwen zijn.’ Is ze me voor. Ze wist dus de vertaling. De frons van toen ik het gordijn open deed was er nog steeds, maar minder gedefineerd. Ze sloot haar ogen. Een grijns staat dan op mijn lippen simpel omdat ik wist dat ze baalde. Hooptendat de spreuk een grote grap was, maar helaas voor haar ziel was ze hier. Ze was in de hel en de hel is zeker niet de beste plek voor ziel. 'Als ik hier ben, zijn mijn vriendinnen hier ook. AnnaSophia, Lucia en Destiney. Uit de keuze tussen mijn drie lieve, aantrekkelijke en zeer zachtaardige vriendinnen kies je de minst knuffelbare. Waarom?’ Hij keek naar me vast om mijn reactie te peilen en een grijns stond nog op mijn lippen terug kijkend naar het half naakte meisje die voor me stond. Blijkbaar merkt ze zelf ook dat ze in haar satijnen slaap jurkje staat en spreekt ze op. 'Ik trek alles aan behalve een jurk, rok of korte broek. Klaar om je kleding te delen?’ Zegt ze met haar strakke gezicht, maar ik weet dat ze haar hand ophoud als een bedelend vrouwtje. Ik zou ook niet in zulke kleding willen rondlopen voor een man. Ik loop naar mijn kast toe, waar ik ook vrouwelijke kleding in had zitten, en open deze.
'Eerst, je bent bloedmooi dat ga ik niet ontkennen. Tweede jij hebt een beetje pit en dat vind ik wel leuk in een vrouw. En Derde je bent eigenwijs dapper en slim. Je laat niet je zwaktes zien en denkt goed na. Het is leuker en makkelijker want ik hoef niet alles uit te leggen en je zal niet zo snel in paniek raken of het te laten zie. Je gilde namelijk niet toen je me zag en ik durf te wedden dat de anderen geschreeuwd of gewilt hebben.' Zeg ik als ik een zwarte skinny pak een zwart topje en een donker rode blazer. Ik sluit de kast en geef het aan haar.
'Ik hoop voor je dat dit goed is. Zoals je wel bedacht bent ben je nu in de hel en dat is niet zo heet als vuur maar het is hier erg warm dus ik weet niet of je het uit gaat houden in skinny jeans, maar het is jou keuze.' Zeg ik en ik loop weer naar het raam om naar buiten te kijken. Ik kon wel een gentleman zijn als ik dat wou en nu kon ze in alle rust omkleden. Ik keek maar naar buiten. Het uitzicht van mijn kamer vond ik werkelijk schitterend. Ondanks dat de hel niet zo super mooi was had ik uitzicht op de bossen en het meer. Ik vond de natuur het mooist gewoon omdat ik me er thuis voelde. Als ik te paard ergens heen ging en dit kasteel verliet dan ging ik naar het meer. Op dit moment staarde ik gewoon naar buiten wachtend tot ze klaar was.

I'm finally back, Finally after a Year break

Destiney Nina Claws

Blake keek me afwachtend aan. Hij leek heel ongeduldig maar ik wist niet of hij boos was of niet. Ik snapte niets van deze situatie.
'Ga je nog wat zeggen? Ik heb namelijk niet de hele dag de tijd', zei hij toen echt ongeduldig. Even keek ik hem verward aan maar er was ook een soort van woede die je in mijn blik duidelijk kon zien.
'Meen je dat nou ? Ik moet iets zeggen ? Volgens mij heb jij meer uit te leggen hoor !', zei ik toen zelfverzekerd. Ik schrok van mijn woorden. Was ik dit wel? Had ik dit echt gezegd? Ik was trots op mezelf dat ik eens voor me op gekomen ben. Wie had dit nu ooit gedacht. Dan gaat Blake op een stoel zitten.
'Wat is je naam?', vroeg de jongen dan al iets rustiger. Ik wachtte even zonder niets te zeggen. Ik had geen zin om te antwoorden. Zeker niet aan een onbekende. Er kwam een luide zucht uit mijn mond. Ik had nu echt uitleg nodig. Nu meteen. Maar de jongen leek niet van plan om me maar iets uit te leggen.
'Luister, hier werkt het zo: jij doet wat ik zeg en dan zal het hier voor jou een fijne plek zijn. Zo niet, dan wordt het hier een... Hel voor jou.' , zei de jongen alsof dit allemaal doodnormaal was. Ik ging echt niet doen wat deze jongen zei. Ik deed wat ik wil en punt uit. Alleen het laatste onderdeel van zijn zin begreep ik niet. Een hel? Wat bedoelde hij daar nou weer mee ? Ik kreeg korte rillingen door mijn rug en iets zij me dat ik toch mijn mond moest openen.
'Ik ben Destiney', kwam er bijna fluisterend over mijn lippen. Ik betwijfelde of de jongen me wel had gehoord. Ik keek weer naar de jongen en zag hem glimlachen. Er kwam geen antwoord aan zijn glimlach. Dat verdiende hij toch niet ? Ik liep met grote passen naar de deur en wou terug naar huis gaan. Dit alles vergeten en weer mijn doodnormaal leventje leiden.

Everyone is good as it is, do not change people

Blake Chase Barnett || Satan
Ik kon zo raden dat Ivory niet bepaald vrolijk zou kijken als hij me zou zien, maar dat was zijn probleem. Het was zeker niet voor de eerste keer dat we botsten en het zou ook niet de laatste zijn. Zolang hij maar herinnerde wie de baas was, na ik het er gewoon bij. Je kon nu eenmaal niet met iedereen even goed opschieten. Zelf niet in Hell. “Hallo vader, leuk u weer te zien.” Ik snoof even zachtjes. “Bespaar me de beleefdheden, we weten beide dat ze niet gemeend zijn.” Ik deed er niet aan en hij, tjah, in mijn ogen was hij altijd de rebel geweest en niet bepaald het type dat met alle gemak onder m’n dak leefde en naarmate hij ouder werd, werd het er niet bepaald beter op.
“Moet ik ze anders uit hun persoonlijke gesprekken halen en zeggen dat ze worden verwacht?” Het was vriendelijk aangeboden, maar ik wist dat hij het ergens eigenlijk net zo goed deed om niet in mijn buurt te moeten zijn. “Kon je het weer niet laten om de mooiste uit te kiezen?” Duidelijk dat hij weer uit was op ruzie. “De dag dat ze jou naam aanroepen om hun wensen in te willigen mag jij eerst kiezen, maar tot die tijd heb ik eerste keuze en moet je de restjes maar verdelen met je broers. Je mag blij zijn dat ik ze heb laten leven zodat je wat had. Ik had je evengoed een stel levenloze lichamen kunnen bezorgen.” Het venijn was duidelijk hoorbaar in m’n stem. Als hij ruzie wilde, dan kon hij dat gerust krijgen en hij wist het. Of het echter zo slim was om het zo ver te laten komen met de gasten erbij, was een andere zaak. Misschien konden ze beter nog even niet onze donkere kantjes zijn, maar aan de andere kant, dan wisten ze in ieder geval waar ze echt aan toe waren.
Terwijl ik m’n blik strak op m’n zoon hield, ving ik zonder enig probleem het gesprek op die de meiden voerden. Dachten ze nu echt dat fluisteren zou helpen? Ik durfde te wedden dat Ivory net zo goed alles hoorde en wist dat ze blijkbaar hoopten om ooit te ontsnappen. Een tel trok ik een wenkbrauw op bij hun woorden. Nou, ze probeerden maar, maar of het ze zou lukken… Het leek me sterk dat ze hier ooit weg zouden raken. In hell belanden was gewoonlijk heel makkelijk. Maar eruit raken was een totaal andere zaak.
“Ga ze halen, als je niets beters te doen hebt dan je kleren nog verder te ruineren.” Hij was heus niet de enige die hatelijk kon zijn of ruzie kon zoeken. “Ik heb geen zin om nog uren te moeten wachten. Het verbaasd me zelf dat je als eerste hier bent.”

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Gweneth Arabella Belcourt

[ bericht aangepast op 22 aug 2014 - 13:15 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

Jay Aiden Barnett
'Je hebt mij hierheen gekregen, maar een simpel stapeltje kleding met je meenemen was moeilijk?’ Een glimlach krulde op mijn lippen en bij haar ook, maar die van haar trekt naar beneden. Ik was even naar haar omgedraaid.
'Voor zover ik weet had ik al kleding voor je hier. Ik neem aan dat ik je maten goed had dus extra bagage was niet nodig.' Zeg ik als ik me weer omdraai. Ze mocht pakken wat ze wou ik vond het niet super erg om te delen. Vooral niet omdat ik toch mijn leven met haar moest gaan delen. Ik kon maar beter op haar goede kant komen. Ik bedoel ik had haar wel eens gezien in de normale leven en ze kon nogal gesloten zijn. Ik zou aardig proberen te blijven voor zolang ik geen reden had om boos te worden. Ik staar nog steeds naar buiten als ik haar hoor omkleden. Dan zegt ze iets over delen, maar dat vond ik niet heel erg. Als ze mijn kleding zou dragen zou ik het helemaal niet erg vinden. Ik durfde te wedden dat het haar sexy zou staan.
‘Er is slechts één detail dat ik niet begrijp aan deze deal. Wat ik wenste toen ik, duidelijk dronken, deze woorden uitsprak is absoluut niet uitgekomen. Ik weet het zeker. Dus technisch gezien zou je me nog niet mogen hebben. Ik heb mijn wens nog niet.’ Zegt ze en dat is my Que om me om te draaien. Ik zie haar al staan bij de deur in mijn donkerblauwe overhemd en de gewone broek die ik haar had gegeven. 'Als jij niet Satan bent. Wie ben je dan? Hoe moet ik je noemen?’ Vraagt ze dan en ik loop naar haar toe.
'Als je wens nog niet uitgekomen is dan is hij in werking of is er nog geen kans geweest om in vervulling te zijn gegaan. Mijn vader houd zich aan zijn woord dus wat je wens ook was hij komt nog uit.' Zeg ik tegen haar als ik water of condence uit de lucht stuur en het bevries om de sleutel van ijs te creëren en die in de deur stuur op de deur van het slot af te halen. 'Zoals je nu misschien wel weet ben ik de zoon van Satan en de naam is Jay.' Zeg ik als ik de deur met de klink open laat. Ik let nog steeds op me maar ze kon niet ergens heen. Ze zat hier vast. Als ze zonder me weg zou gaan dan zou ze sterven.
'Klaar om naar beneden te gaan en je vriendinnen te zien?' Vraag ik har als ik naar de trap kijk en weer terug naar haar.

I'm finally back, Finally after a Year break

Blake Barnet ||
'Meen je dat nou? Ik moet iets zeggen? Volgens mij heb jij meer uit te leggen hoor!' zegt ze vol zelfvertrouwen. Goed, ze heeft pit, dat is altijd fijn. Hoewel ik hoop dat ze er niet al te veel van heeft, dan kan een probleem vormen. Dat is zo met de meeste dingen als je een leider bent. Een beetje angst is goed, teveel is gevaarlijk. Een beetje bemoeienis is goed, teveel gevaarlijk en ga zo maar door.
'Ik ben Destiney,' zegt ze zachtjes. Ik glimlach. De naam past goed bij haar en ik vind het een. Beetje ironisch met het lot dat zij gekregen heeft. Eerlijk gezegd geloof ik niet eens in het lot. Het leven zijn gewoon slechte dingen die je hebt gedaan afgewogen tegen de goede dimgen die je gedaan hebt. Ze loopt met grote passen naar de deur, maar ik ben sneller dan mensen en ben haar dus voor.
'Zo zo, nu meteen al opstandig? Wil je echt weten waar je bent?' Ik kijk haar aan en probeer minder boos te worden. Ik wil niet dat ze bang van me wordt. 'Je bent in de hel. Ja, dit is de hel. Ik ben een demoon, zoon van de duivel. En nu ga jij je omkleden voor ik echt boos word. En ik kan je verklappen, dat wil je niet meemaken,' zeg ik op een strenge toon. Ik vind het niet fijn om dit te gebruiken, maar het moet. Ze moet weten met wie ze te maken heeft. 'Als je omgekleed bent kunnen we naar de woonkamer, om mijn broers, vader en jou vriendinnen te ontmoeten.'

Spoiler alert: you will save yourself

Ivory 'Ivy'

Ik stond in de opening. Ik keek mijn vader aan die kort snoof. “Bespaar me de beleefdheden, we weten beide dat ze niet gemeend zijn.” Tja, daar had hij een punt, ik was voor zijn ogen niet de meest geweldige zoon en dat zal ik nooit zijn.
Ik was de kamer in gelopen en ging ergens zitten. Ik vroeg aan hem of ik mijn broers moest halen, maar ik kreeg daar geen antwoord op dus ging in verder met vragen waarom hij nou juist de mooiste moest hebben.
'De dag dat ze jou naam aanroepen om hun wensen in te willigen mag jij eerst kiezen, maar tot die tijd heb ik eerste keuze en moet je de restjes maar verdelen met je broers. Je mag blij zijn dat ik ze heb laten leven zodat je wat had. Ik had je evengoed een stel levenloze lichamen kunnen bezorgen.” Daar gingen we weer. Ik was blij met een levende ziel. En de oudste zoon was straks degene die hem zou overnemen als hij zou sterven.
Ik wist als ik nu door zou gaan met ruzie zoeken, dat ik straks een uitbrander zal krijgen. Zijn blik ging niet van me weg, maar toen hoorde we allebei fluisterstemmen van de twee meiden. Het was niet moeilijk wat ze zeiden, ze mochten het zeker proberen om te ontsnappen, maar ver zouden ze niet komen. Verdwalen zullen ze eerder in dit gigantische kasteel.
'Ga ze halen, als je niets beters te doen hebt dan je kleren nog verder te ruineren.” sprak hij toen ik bezig was met een draadje kapot te trekken, waar geen beweging in zat. Ik kijk vader strak aan en zucht.
“Ik heb geen zin om nog uren te moeten wachten. Het verbaasd me zelf dat je als eerste hier bent.” Ik rol met mijn ogen en kwam weer overeind. 'Omdat ik gewoon niet wilde wachten en je weet dat ik de afgelopen dagen te laat was bij het eten, maar ik ga ze halen,' zei ik en liep naar de trap. Het zal ook wel dat hij verbaast was over het feit dat hij als eerste beneden was. Ik was altijd laat bij het eten en soms kwam ik helemaal niet. Ik blijf eigenwijs bij de deuropening staan, maar maak geen aantstalte om te bewegen.
'Ach ze komen wel.' Ik liep weer terug naar mijn plaats bij de openhaard.

Vampire + Servant = Servamp

Gweneth Arabella Belcourt
      ‘Voor zover ik weet had ik al kleding voor je hier. Ik neem aan dat ik je maten goed had, dus extra bagage was niet nodig.’ Laat hij me weten -- nonchalant en totaal van plan er meer woorden aan vuil te maken. Ik snuif: hij mag dan misschien niet al te veel moeite aan zijn verschijning hechten, maar ik deel sentimentele waarde met mijn lederen jack.
      ‘Als je wens nog niet uitgekomen is, dan is hij in werking of is er nog geen kans geweest om in vervulling te zijn gegaan. Mijn vader houd zich aan zijn woord dus wat je wens ook was: hij komt nog uit.’ Mijn ogen knijpen zich nadenkend samen. Ik heb niets gewenst wat ook maar lichtelijk in de buurt van de Hel komt: het tegenovergestelde, eigenlijk. Als ik er zo over nadenk jaagt het me de stuipen op het lijf dat er een mogelijkheid bestaat dat mijn wens hier vervuld wordt.
      ‘Dat is niet mogelijk,’ val ik hem direct daarna in de reden. Ik ben van nature al een persoon die gemakkelijk in de verdediging schiet. Ik ben nog niet klaar, maar slik de woorden naar binnen als zijn vingers kort zie bewegen -- kleine deeltjes water samenbrengend om de bevroren versie van een sleutel te vormen.
      ‘Zoals je nu misschien wel weet, ben ik de zoon van Satan en de naam is Jay.’ Pas als ik er van overtuigd ben dat ik het niet heb gehallucineerd -- dwalen mijn ogen terug naar de jongeman. Er is een geamuseerde twinkeling in zijn smalende ogen te lezen.
      ‘Zoon? De Duivel heeft een zoon?’ Ik laat mijn handen tweemaal over mijn gezicht gaan in een poging de verpletterende informatie zo kalm mogelijk te verwerken.
      ‘Wacht. . . Hoe heeft hij een vrouw ooit zover gekregen?’ Het is een typerende gedachte voor mij, mijn afgrijzen verbergend terwijl ik Jay nog eens goed in me opneem. Ik weet wel wat mijn antwoord zou zijn als een dergelijk wezen mij zoiets zou vragen. En nee: het zou geen prettig gesprek worden.
      ‘Klaar om naar beneden te gaan en je vriendinnen te zien?’ Mezelf plotseling opnieuw bewust van de geopende deur -- volg ik zijn blik inschattend naar de trap. Dat is een relevante vraag. Wil ik mijn vriendinnen zien? Wil ik onder ogen komen hoe zij er mee omgaan? Er zitten wat tere zieltjes tussen. En ik ben absoluut geen hulp op emotioneel gebied.
      ‘Als het moet.’ Ik haal een hand door mijn haren om ze uit mijn gezicht te vegen. Hij kan er op rekenen dat hij me nog een hoop mag gaan uitleggen over zijn zo gezegde waterkracht.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Jay Aiden Barnett
‘Dat is niet mogelijk,’ Zegt ze en een geamuseerde twinkeling was in mijn ogen. 'Veel mensen zeggen dat de hel onmogelijk kan bestaan, maar toch staan we hier nu dus alles is mogelijk.' Zeg ik wijs als ik naar haar kijk. Ik weet dat mijn gaves haar verbijsterde maar dat deed bijna iedere levende ziel.
‘Zoon? De Duivel heeft een zoon?’ Zegt ze en ik weet dat ze verbijsterd is ondanks dat ze het probeert te maskeren. ‘Wacht. . . Hoe heeft hij een vrouw ooit zover gekregen?’ Zegt ze dan en ik krijg beelden in mijn hoofd dat ik niet wil zien. Ik vroeg me dat eerlijk gezegd ook af. Ik had medelijden met het meisje dat met mijn vader zou zitten. Ik kon het soms wel met mijn vader vinden, maar het kon ook echt water en vuur zijn als we allebei chagrijnig zijn. Het was een pun want mijn gave was water en mijn vader kon alles besturen maar stond op aarde bekent voor vuur. Op de vraag of ze haar vriendinnen wilt zien twijfelt ze een beetje. Ik voel het. 'Als het moet.' Zegt ze dan terwijl ze haar hand door haar haren haalt.Ik knik als ik voor haar naar de trap loop en naar beneden ga.
'De duivel heeft zelfs 3 zoons al ben ik voor zover ik weet de oudste en ik hoef zelf ook niet te weten met wie hij dat in hemelsnaam gedaan hebt.' Zeg ik eerlijk als ik haar naar beneden begeleid. Ik begrijp wel een beetje dat ondanks haar vriendinnen het enige is wat ze hier nog van thuis heeft ze, ze eigenlijk niet wilt zien. Ik weet van toen we de meisjes al zagen dat Gwen een van de hardste was. Ondanks dat ik een voorkeur had voor haar door haar leuke karakter en mooie vormen snapte ik niet waarom mijn vader haar niet gekozen had. Ik vreesde namelijk dat een karakter dat niet bepaald sterk was zou breken door hem en dat is zonde, vooral voor een ziel waarmee we een toekomst zouden kunnen hebben. Toch was ik blij met haar en ik zou haar niet willen ruilen. Dan had je natuurlijk ook nog haar wens. Een wens die een beetje zelfzuchtig was, maar dat was niet erg. Ik hoopte dat hij uit zo komen door mij om eerlijk te zeggen. Het zou alles eigenlijk wel makkelijker maken, niet dat ik niet van een uitdaging zou houden. Ik eindig op de laatste tree en ik hoor in de verte mijn broer en mijn vader al praten. Ik hou halt in mijn voetstappen en draai me om. Ik buig naar haar toe, haar oor en ik praat in een fluister toon zacht genoeg voor mijn broer en vader om het niet te horen maar hard genoeg dat zij het wel verstaat.
'Gedraag je wel voor mijn vader. Ik kan soms nog wel genieten van een beetje eigenwijsheid en felheid, maar mijn vader vaak niet.' Zeg ik tegen haar als ik terug trek. Ik kijk haar even in haar ogen aan, zoekend naar emoties, als ik naar de deur toe stap en deze open duw. Ik zie mijn vader en Ivory.
'Goedemorgen Vader, Zoals u merkt ben ik iets later en dus sorry voor het laten wachten. Zielen slapen vaak langer als ons.' Zeg ik tegen mijn vader. Ondanks dat hij mijn leeftijd leek weet ik dat ik meet respect moet praten. Hij is en blijft mijn vader en zonder hem was ik er niet eens geweest...

I'm finally back, Finally after a Year break

Gweneth Arabella Belcourt
      ‘Veel mensen zeggen dat de hel onmogelijk kan bestaan, maar toch staan we hier nu dus alles is mogelijk.’ Het betweterige ondertoontje in zijn stem geeft hem een jongensachtige uitstraling. Hij weet ongetwijfeld meer dan ik, maar dat betekent niet dat ik hem op zijn woorden hoef te geloven,
      ‘De duivel heeft zelfs drie zonen. Ik ben, voor zover ik weet, de oudste. Ik hoef zelf ook niet te weten met wie hij dat in hemelsnaam gedaan heeft.’ Zijn eerlijkheid maakt een hoop goed als hij me voorgaat naar beneden. De trap lijkt al even massief als de deur van de slaapkamer. Het interieur doet veel aan de middeleeuwen denken. Mijn moeders smaak was vintage. Mijn kinderkamers zagen er vroeger exact zo uit. Nu ben ik meer van de modernisatie, maar ik geloof dat het best een stijl is die een bepaalde sfeer naar zich toetrekt.
      Het feit dat Jay de oudste zoon is, laat me danig nadenken over de andere twee. Ik ben niet direct de meest volwassen toevoeging tussen mijn vriendinnen. Er is dus niet puur op leeftijd gekozen. Als er drie zoons zijn, en één duivel -- kan het niet anders dat één van hen door de duivel zelf gekozen is. Ik zal nooit hardop toegeven dat ik tevreden ben -- maar ik twijfel over de meningen van mijn vriendinnen. Als Jay slechts een jongen uit een club was geweest, had ik hem ongetwijfeld benaderd. Ieder meisje dat claimt hem niet aantrekkelijk te vinden is een afschuwelijke leugenaar.
      Hij is knap, ondoorgrondelijk en zelfzeker. Allerlei factoren die mijn nieuwsgierigheid omhoog wakkeren. Niet dat ik het hem ooit zou toegeven. Dat kan hij vergeten -- hoe aantrekkelijk ook.
      We komen abrupt tot stilstand aan het begin van de trap -- waar Jay onopvallend naar me toe leunt om ons voor een kort moment af te schermen van wie zich ook in de kamer bevinden.
      ‘Gedraag je wel voor mijn vader. Ik kan soms nog wel genieten van een beetje eigenwijsheid en felheid, maar mijn vader vaak niet.’ Ik adem de scherpe geur van pepermunt diep in voor ik langs hem heen loop, in een rechte pas naar de verzamelkamer (bij gebrek aan kennis over het huis, is dat hoe ik het noem).
      ‘Goedemorgen Vader, zoals u merkt ben ik iets later en dus sorry voor het laten wachten. Zielen slapen vaak langer als ons.’ Het is duidelijk dat Jay een ander man is in bijzijn van zijn vader. Eerbiedig, loyaal, respectvol. Ik volg hem vanuit mijn ooghoeken, enkel om de persoon te zien waarvoor iedere ziel zijn hele leven vreest. Ik niet, maar dat is iets persoonlijks waarschijnlijk. Ik had immers nooit geloofd dat ik in de Hemel zou eindigen.
      Ik besluit dat de duivel eveneens een aantrekkelijke verschijning gebruikt -- maar vind niet genoeg interesse om me bij hen aan te sluiten. Ik was niet zijn keuze, hij is niet de mijne. Sociale interactie is niet vereist, dus mijn blik glijdt door naar de overige aanwezigen.
      Allereerst hun kleding ; jurken waarvan mijn nekharen spontaan overeind schieten. Ik strijk tweemaal dankbaar over Jays overhemd voor ik mezelf naar hen toe leidt. Er is nog een man aanwezig, een vermoedelijke tweede broer, maar ik zie enkel de bezorgde en terneergeslagen blikken op de gezichten van mijn vriendinnen.
      ‘Waar is Destiney?’ Dat is de eerste, zinvolle vraag die in me opkomt bij het zien van twee van mijn drie vriendinnen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Blake Chase Barnett | Satan
Zwijgend tokkelde ik met m’n vingers op de leuning van de stoel. Dit begon een beetje te lang te duren naar mijn idee eigenlijk en ik was niet bepaald degene die gekend stond om het feit dat hij geduld had dat bleef duren. Integendeel, ik was eerder iemand die snel aanbrandde. Misschien daarom dat ik ook de enige was hier in huis die vuur in bedwang kon houden, omdat ik zo op het element leek met momenten.
“Je bent altijd te laat.” Mompelde ik zachtjes toen ik z’n opmerking hoorde over het eten van de afgelopen tijd. De drie jongens mochten dan misschien wel m’n zonen zijn, maar dat wilde zeker niet zeggen dat we beste vrienden waren. Soms leek het er eerder op dat we elkaar elk moment konden afmaken, zeker als er weer eens ruzie uitbrak en dat gebeurde soms om de haverklap.
Terwijl ik wachtte zette ik in m’n hoofd nog even alles wat ik mee moest delen op een rijtje. Het waren een aantal dingen, maar ze waren allemaal nodig, wilden de gasten het hier overleven en wilde ik een beetje orde hebben in m’n eigen huis, ook al was het eigenlijk een kasteel. Daarnaast kon ik het moeilijk hebben dat de meiden in hun eerste week zichzelf de dood in joegen of in de diepste delen van Hell terecht kwamen.
Vanuit m’n ooghoeken hield ik de meiden in de gaten. Het zou niet de eerste keer zijn dat er gasten probeerden te ontsnappen, maar het was nog niemand gelukt en ik liet het ook nooit ongestraft gebeuren. Ergens vaag van bovenaan de trap hoorde ik een opmerking over het feit hoe ik een vrouw ooit zo ver gekregen kon hebben om me een zoon te schenken. Het deed niet veel goed aan m’n humeur, zoveel was zeker. Ik kon me niet inbeelden dat ik lelijk was, toch niet als ik was zoals nu, en dat zonder te overdrijven of overdreven ijdel te zijn eigenlijk. En niet alle vrouwen in het verleden waren zo bang als zij. Ik had er zelf gekend die me aanbeden alsof ik een god was. Waarom er dan ook niet een beetje van profiteren als ze toch zo gewillig waren?
Op dat moment kwam Jay met een van de andere meiden de kamer binnen. “Goedemorgen Vader, Zoals u merkt ben ik iets later en dus sorry voor het laten wachten. Zielen slapen vaak langer als ons.” Het was misschien vriendelijk en eerbiedig gesproken, maar ik had er al lang het geduld niet meer voor. “Je broer kan net zo lui of traag zijn…” Even gebaarde ik naar Ivory. “En net als hij kun je beter de beleefdheden een beetje sparen, oudste of niet.” M’n blik gleed een tel over z’n gezelschap. De brutaalste van het stel, zoveel was zeker. “Waar is Junior?” De vraag klonk allerminst vriendelijk. Als hij niet heel snel ging opschieten, dan zou hij er van gaan lusten. Ik geloofde dat ik behoorlijk duidelijk was geweest in het feit dat ze me geen uren moesten laten wachten eenmaal de meiden wakker waren.

"Nothing is True. Everything is Permitted"