[350] Satan's Waiting II SpeelTopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 14:16 ]

Blake Barnett ||

“Ik... Ik praat gewoon niet graag.” Ik zie aan haar dat ik haar onzeker en een beetje bang maak. Natuurlijk, ik heb haar net verteld dat ik ieder moment van de dag in haar hoofd kan kijken. Natuurlijk is het niet zo geweldig als het lijkt, zoals alle gaven, maar het is wel wat.“Al helemaal niet over mij zelf.” Aan hoe ze zich gedraagt zie ik dat ze echt niet graag over zichzelf praat. “Wat wil je weten?” Ik denk even na en glimlach dan. Eigenlijk wil ik haar gewoon echt leren kennen, maar ik kan beter rustig aan doen. Ik zou het ook niet fijn vinden om meteen alles over mijzelf te vertellen. Want hoewel ik niet zo gesloten ben als Bess, ben ik ook zeker niet open. Ik hou er niet van om anderen alles over mezelf te vertellen, voornamelijk omdat ze dan meestal gillend wegrennen.
'Alles wat jij over jezelf wil vertellen. Ik wil niet dat je iets verteld wat je niet wil vertellen.' Ik sta op en ga naast haar zitten. 'En jij mag ook best wel wat over mij vragen hoor, hoewel mijn leven vooral bestaat uit hier zijn en de regels van mijn vader opvolgen.'

Spoiler alert: you will save yourself

Bess Adeline Marchon II
Ik wachtte op zijn antwoord over wat hij wou weten over mij. Voor mijn gevoel duurde het veelte lang voor hij ook maar antwoord gaf. Ik was ergens wel bang dat hij dingen wou weten die ik misschien niet eens wou vertellen. Op dit moment in elk geval niet. Misschien wel nooit, maar dat was een zorg voor later. Daar ging ik me nu dus echt niet moeilijk over doen om er nu al over na te denken als hij nog niet had gezegd wat hij van me wou weten. 'Alles wat jij over jezelf wil vertellen. Ik wil niet dat je iets verteld wat je niet wil vertellen.' Even bleef ik stil terwijl ik na dacht en staarde hem aan toen hij op stond en naast me kwam zitten. Ik voelde me er wat ongemakkelijk door maar meer omdat ik op dit moment zeer weinig aan had niet omdat hij bij me kwam zitten. 'En jij mag ook best wel wat over mij vragen hoor, hoewel mijn leven vooral bestaat uit hier zijn en de regels van mijn vader opvolgen.' Ik reageerde niet op zijn woorden omdat ik zelf nog aan het denken was over wat ik wou zeggen. "Ik." Zuchtend sloot ik mijn mond en trok het dekbed iets meer omhoog voor zo ver dat kon. Op dit moment wou ik echt helemaal niks zeggen. "Ik ben enigst kind." Sprak ik zacht en keek voor me uit terwijl ik verder na dacht. "Mijn ouders zijn streng gelovig en wouden van mij een perfecte jonge vrouw maken." Vervolgde ik. Mijn blik gleed kort naar Junior voor ik weer weg keek. "En als ze weten waar ik nu op dit moment ben dan weet ik zeker dat ze me niet meer in huis willen hebben. Me zelfs niet meer willen kennen." Weer dacht ik na voor ik verder sprak. Ik vond het zo moeilijk om het over mij zelf te hebben en het liefst zei ik helemaal niks meer. Maar hij wou me leren kennen en dat vond ik toch wel belangrijk. "Mijn lievelingskleur is rood." Vervolgens kwam er weer een stilte en sloot ik kort mijn ogen. "Wat wil jij vertellen." Sprak ik vervolgens.

Happiness can be found, even in the darkest of time. if one only remembers to turn on the light

[Derek_Hale --> OutlawQueen]

Spoiler alert: you will save yourself

Blake Barnett ||

"Ik." Hoewel ik haar net vroeg om alleen te vertellen wat ze wil vertellen, zie ik aan haar dat ze eigenlijk helemaal niks wil vertellen. "Ik ben enigst kind. Mijn ouders zijn streng gelovig en wouden van mij een perfecte jonge vrouw maken." Ik knik. Voor zover wist ik het al wel, maar toch. "En als ze weten waar ik nu op dit moment ben dan weet ik zeker dat ze me niet meer in huis willen hebben. Me zelfs niet meer willen kennen." Ik kijk haar niet aan omdat ik me schuldig voel. Maar niks hiervan is mijn schuld. Het is mijn vader, die er altijd op uit is om andermans leven te verpesten. "Mijn lievelingskleur is rood." Ze is even stil en ik glimlach. Eigenlijk vind ik de kleur rood helemaal niks. Het doet me denken aan al het bloed van de mensen. "Wat wil jij vertellen." Ik glimlach en kijk naar de grond.
'Mijn lievelingskleur is zwart,' begin ik en ik kijk haar aan. 'Zoals ik al zei, mijn leven is helemaal niet interessant. Ik ben de tweede zoon van Satan. Veel hobby's heb ik niet.' Ik kijk naar mijn handen en glimlach zonder vreugde. 'Het moet vast vreselijk zijn om tegen je geloof in te moeten trouwen met een zoon van Satan. Ik heb echt geen idee hoe dat zou zijn.'

Spoiler alert: you will save yourself

Bess Adeline Marchon II
'Mijn lievelingskleur is zwart,' Ik keek hem aan terwijl hij sprak. "Zwart is geen kleur, dat weet je?" Vroeg ik aarzelend. Ik had namelijk geen idee of hij daar ook echt een besef in had. "In elk geval niet in de echte wereld" Even dacht ik na over mijn laatste woorden. "Ik bedoel de aarde." Het was voor mij toch best nogal vreemd met het hele aarde en hel gedoe. 'Zoals ik al zei, mijn leven is helemaal niet interessant. Ik ben de tweede zoon van Satan. Veel hobby's heb ik niet.' Ik keek naar zijn handen toen hij daar ook naar keek en aarzelend legde ik mijn hand op de zijne. Geen idee of dat een goed idee was maar mijn gevoel sprak om dat te doen dus deed ik het ook. 'Het moet vast vreselijk zijn om tegen je geloof in te moeten trouwen met een zoon van Satan. Ik heb echt geen idee hoe dat zou zijn.' Ik staarde voor me uit terwijl hij die woorden sprak. Kort haalde ik mijn schouders op. "Ik ben nog niet met je getrouwd en de bijbel zegt niks over het trouwen met de zoon van satan." Sprak ik schouder ophalend. "Tot nu toe heb ik dus ook nog geen idee hoe dat gaat zijn." Bekende ik eerlijk. "Ergens had ik wel verwacht dat ik gedwongen zou worden om te trouwen, alleen had ik niet verwacht dat satan de gene zou zijn die me zou dwingen met zijn zoon te trouwen." Ik keek kort naar Junior voor ik weg keek. "Hobby's heb ik ook niet echt, al vind ik het zeer leuk om mijn eigen kleding te maken of aan te passen." Mijn blik bleef op een plek hangen terwijl ik verder sprak. "Het was het enigste wat ik echt leuk vond en ik weet wel zeker dat ik dat nooit meer ga doen." Een zucht verliet mijn lippen waarna ik hem weer terug aan keek.

Happiness can be found, even in the darkest of time. if one only remembers to turn on the light

Blake Barnett ||

"Zwart is geen kleur, dat weet je? In elk geval niet in de echte wereld" Ik haal mijn schouders op. Zelf vind ik het altijd maar onzin dat zwart geen kleur is, maar ach, meningen verschillen. "Ik ben nog niet met je getrouwd en de bijbel zegt niks over het trouwen met de zoon van satan." Ik kan het niet laten om even te glimlachen.
"Toch denk ik dat het niet echt de bedoeling is van de kerk dat je met een demon zou gaan trouwen." Even blijf ik hangen bij het woord 'demon'. Ik haat het om dat te zeggen, dan klinkt het meteen alsof ik een monster ben - wat ik misschien ook wel beng.
"Tot nu toe heb ik dus ook nog geen idee hoe dat gaat zijn. Ergens had ik wel verwacht dat ik gedwongen zou worden om te trouwen, alleen had ik niet verwacht dat satan de gene zou zijn die me zou dwingen met zijn zoon te trouwen." Ze kijkt even naar mij voor ze wegkijkt. Ik kijk ook weg en probeer me te bedenken hoe het zou zijn. Ik word ook gedwongen om te trouwen, maar bij mij is het anders. "Hobby's heb ik ook niet echt, al vind ik het zeer leuk om mijn eigen kleding te maken of aan te passen. Het was het enigste wat ik echt leuk vond en ik weet wel zeker dat ik dat nooit meer ga doen." Ik haal mijn schouders op en loop naar de kledingkast. Er hangen een heleboel mooie jurken in.
"Als je wil dat ik voor stof zorg ofzo, kan je het gewoon vragen hoor. Dat is ten minste een voordeel aan de hel." Ik zucht en ga weer zitten. "Geloof me, het hoeft hier niet al te slecht te zijn. Als je mijn vaders vertrouwen echt helemaal gewonnen hebben - geloof me, dat is niet makkelijk -, mag je misschien zelfs een keer naar de zielenwereld. Jullie wereld, sorry, dat is hoe wij het hier noemen."

Spoiler alert: you will save yourself

Bess Adeline Marchon II
"Toch denk ik dat het niet echt de bedoeling is van de kerk dat je met een demon zou gaan trouwen." Ik bekeek junior terwijl hij het woord demon sprak. "Ik moet eerlijk toegeven dat als we in de kerk moesten trouwen in de echte wereld dat ze je dan niet verdenken van het zijn van een demon." Mijn blik gleed nog even over zijn gezicht heen waarna ze haar hoofd schudde. "Ik weet wel zeker van niet." Even bleef ik stil waarna ik weer weg keek. "Kun je wel een kerk in?" Vroeg ik aarzelend terwijl ik mijn blik van hem weg hou. Maar zodra hij op stond gleed mijn ogen meteen naar hem toe. Kort haalde ik mijn wenkbrauwen op terwijl hij in mijn kast keek. Waarom deed hij dat ook maar? Hij wist wat er in hing. Ze had de jurken namelijk echt niet zelf uitgekozen. Dus dacht ze dat hij dat gedaan had. "Als je wil dat ik voor stof zorg ofzo, kan je het gewoon vragen hoor. Dat is ten minste een voordeel aan de hel." Mijn blik bleef op hem hangen terwijl hij weer bewoog en ging zitten. "Ik wil je niet tot last zijn." Waren mijn enige woorden terwijl ik kort verschoof op mijn plek. "Geloof me, het hoeft hier niet al te slecht te zijn. Als je mijn vaders vertrouwen echt helemaal gewonnen hebben - geloof me, dat is niet makkelijk -, mag je misschien zelfs een keer naar de zielenwereld. Jullie wereld, sorry, dat is hoe wij het hier noemen." Even bleef ik stil terwijl ik zocht na woorden. Ik beet op mijn lip en keek naar de deken. "Ik heb nooit gezegd dat het hier slecht is." Fluisterde ik zacht terwijl ik naar het dekbed bleef staren. "Het. Het is anders dan thuis. Maar ergens wel." Toen ik besefte wat ik ging zeggen sloot ik mijn lippen weer en slikte moeizaam. Hij hoefde niet te weten dat ze het hier beter vond dan thuis. Dat ging niemand iets aan.

Happiness can be found, even in the darkest of time. if one only remembers to turn on the light

Blake Chase Barnett || Satan

Blauwe plekken warn bij hem echt wel het minst van haar zorgen. Als ze enkel dat eraan over hield, dan mocht ze zichzelf gelukkig noemen. Hij deed meestal veel ergere dingen met de vrouwen die hij onder handen nam, op welke manier dat je dan dan ook wilde opvatten. Je kon dit makkelijk opvatten als een straf, maar aan de andere kant was hij er niet bepaald van overtuigd dat ze dit ook zag als een straf eigenlijk. Haar lichaam in ieder geval niet. Hij merkte echt wel hoe ze zich gedroeg en bewoog. Nee, hij was ervan overtuigd dat ze dit ergens diep vanbinnen echt niet zo erg vond als ze zou beweren met woorden.
De rilling die door haar lichaam trok, was onmogelijk voor hem on te negeren. Hij merkte ze met alle gemak op en zelf als ze gewild zou hebben, zou ze het niet verborgen kunnen houden hebben. Er waren nu eenmaal dingen die niet te verbergen waren en dat was er een van.
"hoe smaakt bloed voor jou?" De woorden bleven even zachtjes tussen ons in hangen, vragend en geladen met het besef dat ze misschien beter niet uitgesproken konden worden. Langzaam en zwijgend keek ik haar aan. Zulke vragen stellen was niet bepaald slim, zeker niet als de duisternis die nog half zichtbaar was aan de randen van z'n ogen ieder moment terug kon keren. "Sommige dingen vallen niet uit te leggen." Je kon namelijk net zo min uitleggen waarom de ene spruitjes wel lekker vond en een ander niet. Kwestie van persoonlijke smaak. Met bloed was het gewoon niet anders. Hij kende andere demonen die bloed dat hij welgelijk vond, juist lekker vonden.
Even keek hij haar onderzoekend aan. Misschien... Misschien moest ze er maar zelf over oordelen hoe het smaakte. Het zou haar in ieder geval een beter beeld geven. Het enige risico was dat ze mogelijk levend zou verbranden als ze zijn bloed zou drinken, tenzij ze natuurlijk voorbestemd was voor hem. Niet dat het voor hem een hartsverscheurende keuze was. Als ze stierf, dan zocht hij wel een anders, simpel zat. Met 1 arm hield hij haar tegen de muur voor hij met z'n tanden z'n rechter pols open haalde. "Je wilt het weten? Waarom probeer je het zelf niet?" Met een strakke en ergens licht uitdagende blik, hield hij z'n pols voor haar gezicht. het bloed dat langzaam naar beneden druppelde was veel donkerder dan het hare, maar ergens leek het van binnenuit te branden met een onwerkelijk voor. Het was gewoon een manifestatie van z'n kracht. Hij was ergens wel benieuwd. Als ze niet stierf, was het zelf heel goed mogelijk dat ze nooit meer dezelfde zou zijn als de druppels over haar tong rolden. De vraag was enkel of ze het zou durven.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

(Ik zal straks wat posten.)

Vampire + Servant = Servamp

OutlawQueen schreef:
[Derek_Hale --> OutlawQueen]

Blake Chase Barnett || Satan
Zwijgend bleef ik toekijken, afwachtend wat ze zou gaan doen. Er waren gewoonlijk twee groepen. De eerste waren degene die het nooit overleefden. Die waren te gretig naar de mogelijkheid dat m'n bloed hen macht zou geven en eindigden heel snel nogal dood op de grond. De andere walgden van het idee en wezen het resoluut af. Resultaat? Na ja, die eindigden net zo makkelijk dood omdat ze een soort van geschenk van de verkeerde persoon afwezen en ik had evenmin nood aan zwakke zielen.
Ik wachtte af, kijkend wat ze zou doen. Zou ze toehappen of afwijzen? Hoe zou ze eigenlijk reageren? Mensen en bloed, het bleef een vreemde zaak. Ze zou niet de eerste zijn die ik kende die er van flauw viel. Soms waren meiden gewoon te erg voor woorden. Ik zag zo de vertwijfeling in haar ogen toen ik m'n pols voor haar gezicht hield. Het idee stond haar niet bepaald aan, maar aan de andere kant... Weer die verleiding van het onbekende. Als er een plek was waar je aan verleiding toe mocht geven, dan was het wel hier. Wat de meeste als onaanvaardbaar beschouwden, was hier soms behoorlijk normaal. Om maar een stom voorbeeld te nemen: een demon die een andere vermoorde vanwege een meningsverschil. Niemand keek er van op. Het gebeurde met de regelmaat van de klok.
Een lichte grijns verscheen om m'n lippen toen ze aarzelend proefde. Blijkbaar had de eerste ervaring niet bepaald volledig walgelijk, gezien ze m'n pols pakte en haar lippen tegen de wondjes drukte. Dat ze haar ogen sloot, was helemaal een teken dat ze het niet zo erg leek te vinden of dat het op z'n minst niet zo smerig was als ze vast en zeker gedacht zou hebben. Je eigen bloed smaakte nooit lekker, zelf ik wist dat. Voor mij smaakte het mijne ook naar niets. Het was maar het bloed van anderen dat ook een andere smaak had.
"Het is vies." Ze staarde naar haar schoenen toen ze de woorden mompelde. "Leugenaar." Siste ik zachtjes in haar oor. Als het zo was geweest, dan had ze al veel sneller losgelaten en me tenminste durven aankijken. Nu leek het eerder of ze wat wilde verbergen. Zonder te kijken veegde ik m'n pols af. De wondjes waren ondertussen al genezen, ook al waren ze eigenlijk gemeen diep geweest, toch naar menselijke maatstaven.
Het vuur voor de deur was ondertussen ook gedoofd, als ze wilde kon ze zo weg. Maar ik besloot nog even een trucje uit m'n arsenaal uit te proberen. Al was het amar om te zien hoe ze zou reageren. Het koste me geen enkele moeite om me op haar gedachten te concentreren, zonder ze te storen of echt te laten merken dat ik er was. "Bloed is macht." De woorden kon je met alle gemak op verschillende manieren opvatten. Vroeger behoorden mensen tot een meester of landeigenaar toe. Hun bloed was een bezit, maar je kon het net zo goed zien als in de legende van de vampiers, dat ze kennis over hun slachtoffers te weten konden komen door hun bloed te drinken. Aan de andere kant had je dan de letterlijke betekenis, de betekenis die op mij van toepassing was. Dat mijn bloed letterlijk macht was en bepaalde eigenschappen bezat. "Gebruik het wijselijk. De kans was groot dat ze wel ergens iets van effect kon hebben, ook al was het maar een kleine hoeveelheid. De concentratie in m'n bloed was gewoon zodanig groot, maar zelf ik kon niet voorspellen wat de uitwerking zou zijn. Iedereen reageerde immers anders. Er waren er die gek geworden waren ervan, maar er waren er net zo goed van binnenuit levend verbrand. Het hing allemaal van haarzelf af wat ht zou gaan worden .

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Blake Chase Barnett || Satan
Wat had ze eigenlijk verwacht? Dat hij weg zou kijken terwijl zij aan z'n arm stond te zuigen? Als ze dat dacht, dan had ze echt wel een heel verkeerd beeld van de wereld. Er was geen haar op z'n hoofd dat eraan dacht om dan weg te gaan kijken. Misschien konden mensen niet bijster goed tegen de aanblik van bloed, maar zelf had hij er absoluut geen problemen mee.
Hij genoot er gewoon van om haar onzeker te maken en haar te laten twijfelen aan alles wat ze dacht te weten en hoopte te kunnen verbergen. Er was gewoon niets fijner momenteel. Zelf haar blik merkte hij op toen hij z'n pols afveegde. Gezien het niet heel grote wondjes waren geweest, wilde het zeggen dat ze in geen tijd waren genezen. Een voordeeltje van een demon zijn eigenlijk. Dat wilde echter niet zeggen dat alles in 1 keer genas, zoals nu, het was allemaal afhankelijk van de situatie en de ernst natuurlijk.
Ach, reactie op z'n woorden. Ze had hem dus gehoord, al wist ze vast niet bepaald waar het vandaan kwam, hoe het mogelijk was, of wat dan ook. De blik die ze op hem wierp vertelde hem genoeg. Ze probeerde het te plaatsen en tegelijk had ze moeite met het feit of het wel mogelijk zou zijn. Waarom zou het niet mogelijk zijn? Als hij mensen hierheen kon halen en ze hem kon horen aanroepen vanop aarde, waarom zou dit dan niet kunnen. Ze was duidelijk nog voor zichzelf aan het beslissen of ze al dan niet moest denken of de woorden van hem kwamen of niet. Het was zowat van haar gezicht af te lezen en eigenlijk behoorlijk amusant. Dacht ze echt dat het enige wat hij kon doen met vlammen spelen was? Nee, zijn krachten gingen het gezonde verstand ver te boven, zoveel was wel zeker.
Haar hand ging langs de plekjes in haar hals. Ja, ze zouden voorlopig een herinnering zijn aan wat hij gedaan had, maar ook een waarschuwing aan anderen dat ze van haar moesten blijven. "Ik kan beter gaan." Langzaam deed hij een stap achteruit. Misschien was dat inderdaad wel het beste idee, voor nu dan toch.
"Er ligt een jurk op je te wachten op je kamer. Ik kom je over twee uur ophalen." Hij draaide zich om en liep naar een van de torenramen. "Zorg dat je toonbaar bent en op tijd. Ik heb geen zin om te moeten zien hoe je me te schande maakt op het eerste bal." Hij had geen echte liefde voor de dingen, maar aan de andere kant sloeg hij er ook nooit een af. Het kasteel was al bijna 2 weken in oproer om alles op tijd klaar te krijgen en vanuit de verte zag hij de eerste gasten al op pad zijn. Zowat elke hooggeplaatste demon in hell zou aanwezig zijn en hij verwachte niets minder dan perfectie van z'n huishouden. En daar viel z'n aanstaande ook onder.

(rechter jurk, zonder het veste http://amis15.com/wp-content/uploads/2010/10/vestido-victoriano.jpg )

"Nothing is True. Everything is Permitted"

[ bericht aangepast op 26 okt 2014 - 15:53 ]