[200] The Dangerous Claws ~ Speeltopic - Speeltopics

De al jaren gezochte bende 'The Dangerous Claws ' zijn weer op zoek naar nieuwe slachtoffers. De bende is al jaren bezig met hun duivelse plannetjes. Ze ontvoeren onschuldige mensen. The Dangerous Claws behandelen hun net als slaven en de mensen moeten alles doen wat ze zeggen. Na een week verkopen ze hen aan onbekende klanten. De klanten komen regelmatig op bezoek om te zien welke nieuwe mensen er bij zijn gekomen. Niemand ontsnapt uit hun klauwen. Ze doen het allemaal voor het geld. Hun enige interesse ! Maar alles verandert als ze op straat een groepje van zeven meisjes tegenkomen. Ze ontvoeren hen en merken al snel iets vreemd. De jongens worden elk verliefd op één van de meisjes. Maar ze hebben het geld hard nodig! Elke jongen wilt zijn meisje beschermen bij het verkocht zijn. Ze willen het niet en zijn daarvoor tot alles in staat. De klanten worden ook ongeduldig, wat zullen ze doen ?... Loopt dit nog goed af voor de meisjes ? Worden de jongens gearresteerd ?

Regels

- Geen perfecte personnages
- Maximum 3 personnages [Jongen en meisje, klant ]
- Minimum 200 woorden
- 16 + is toegestaan, alleen als je wilt
- Verboden personnages van andere te besturen !
- Zet boven je post altijd de naam van je personnage
- Geef door als je een tijdje afwezig bent
- Naamsveranderingen doorgeven aub

Meiden
- Jessica Geline Talia || Levinia
- Ellison Breakway || Nuevo
- Skyler Jordan Mouthen|| Mevalina
- Carmen Sydney Rivello || Parrish
- Abel Ambrose Sadler|| Whilted
- Lucia Loren Colton || Redrosex
- Christina Rose Shiff|| Briar

Jongens
- Tyler Jay Santiago. || Parrish
- Valentino Jonathan Davis || CavalierYouth
- Nathaniel Zac Carter|| Mudita
- Jonathan Tarly|| Nuevo
- Jake Milligan || Silvanaa
- Julian Sadler || Geleninja
- Finnick Evans || Silvanaa
Klanten
- Jerico Elija Cortez ~ Briar
- Dimitri Romanov ~ Parrish



Het begin
De jongens zijn op zoek naar nieuwe slachtoffers in de stad. Daar zien ze zeven onschuldige meisjes samen praten die net van een restaurant terugkomen. Ze zijn alle zeven vriendinnen van elkaar. De jongens besluiten om hun te ontvoeren en brengen hun in een wit busje mee naar hun grote villa. . De jongens worden niet meteen verliefd. Ze zijn erg gemeen en doen wat ze willen.


Later hebben de jongens het geld echt nodig. Ze moeten beslissen welke twee meisjes van de zeven ze gaan verkopen. Elke jongen wilt zijn meisje beschermen.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 12:55 ]

---

Everyone is good as it is, do not change people

De meisjes leken geen direct antwoord op mijn vraag te willen geven en ze leken al helemaal niet gerust. 'Hé, meiden, niet dat ik irritant wil doen, maar ik moet naar het toilet' zei het meisje met het lila haar. Ik voelde haar ongemak en die van de andere meisjes.
'Misschien is ergens nog een cafeetje open.' zei het meisje met het goudkoper kleurige haar. Ze staak haar arm door één van haar vriendinnen en begon sneller te lopen.
'Vinden jullie het erg als ik met jullie mee loop? Het is al best laat en dit lijkt niet één van de beste buurten om voor een groep meisjes alleen rond te zwerven.' probeerde ik op ze in te spelen. 'En dan kan ik gelijk naar een hotel of motel vragen, aangezien jullie mij niet verder lijken te kunnen helpen.'
Ik wierp een geruststellende glimlach naar de meisjes en hoopte vurig dat de jongens zouden opschieten. 'Ik vind trouwens dat je erg mooi haar hebt. Gewaad, en het doet mij een beetje aan thuis denken. In Engeland lopen steeds meer meisjes met dat soort gewaagde kleuren.' zei ik tegen het meisje waar ik naast was gaan lopen met het lila haar.

[ bericht aangepast op 20 aug 2014 - 15:02 ]

---

"We accept the love we think we deserve."

Nog even later komt er nog een jongen aangelopen, met bruine haren. Vreemd, wel jongens, maar geen meisjes. Hij vraagt of er ergens een hotel of motel in de buurt is. Ik heb geen idee, mijn huis is hier redelijk ver vandaan en ik ken de buurt hier niet zo goed. Gelukkig vraagt hij het niet aan mij, of hij kijkt me in ieder geval niet aan. Dan voel ik dat Christina naar me kijkt. Ik draai mijn hoofd ook naar haar om. Ze heeft twee vingers opgestoken en kijkt verbaast en vragend. Ze heeft het over de jongens, weet ik. Ik haal mijn schouders ook, want ik weet ook niet hoe dat komt. Ik kijk wel geruststellend en ik hoop dat ze ziet dat ik zo kijk. Het is beter voor haarzelf als ze zich geen zorgen maakt. Mezelf kan ik maar minder goed troosten. Ik voel me nog steeds bekeken en dat komt niet alleen van die britse jongen. Van hem weet ik tenminste dat hij er is. Even verlaten mijn ogen mijn vriendinnen en richt ik ze op de muurtjes en steegjes naast de straat. Ik zie niets, want de schaduwen zijn te donker om doorheen te kijken. Precies op dit vervelende moment besluit Abel ook maar ineens dat ze naar de wc moet. Ik zucht zacht en zorg ervoor dat niemand het kan horen. Dit is niet echt de goede timing, lijkt me.
"Misschien is ergens nog een cafeetje open." Zegt Christina. Iets beters zou ik ook niet kunnen verzinnen. Dan haakt Christina onze armen in elkaar. Ik hou de hare stevig vast, hopend dat ik me dan minder alleen zou voelen.
'Vinden jullie het erg als ik met jullie mee loop? Het is al best laat en dit lijkt niet één van de beste buurten om voor een groep meisjes alleen rond te zwerven. En dan kan ik gelijk naar een hotel of motel vragen, aangezien jullie mij niet verder lijken te kunnen helpen.' Ik kijk weer naar de jongen. Wilt hij nou serieus met ons meelopen? Ik weet het niet. Ik voel me hier al onveilig genoeg zonder een vreemde erbij. Toch ben ik altijd al veel te goed van vertrouwen geweest.
"Ehm, ik denk dat dat wel kan, toch?" Ik kijk even naar de rest van de meiden om om hun bevestiging te vragen. "Zelf ken ik de buurt hier niet zo goed, dus een motel of hotel kan ik niet snel vinden, sorry. Maar als we er toch één vinden dan kan je daar wel heen. O, en dan kan jij gelijk naar de wc Abel." Ik begin maar een beetje sneller te lopen, zodat Abel snel naar de wc kan. Nog steeds is mijn arm in die van Christina gehaakt.
'Ik vind trouwens dat je erg mooi haar hebt. Gewaad, en het doet mij een beetje aan thuis denken. In Engeland lopen steeds meer meisjes met dat soort gewaagde kleuren.' Ik trek mijn wenkbrauwen op. Is hij nou serieus aan het flirten met Abel? Ik kijk Christina lachend aan.

Niemand leek de vraag van de onbekende jongen te willen beantwoorden, wat ik ergens wel kon begrijpen. We wisten waar er hotels waren of motels, maar het laatste waar we nu zin in hadden was de weg uitleggen vanuit een verlaten steegje naar het centrum van de stad. Wat deed die toerist hier zelfs? Het zou me verbazen moest de reisgids deze plaats aangeraden hebben om naartoe te komen.
"Misschien is ergens nog een cafeetje open," beantwoordde Christina mijn opmerking. Ik knikte instemmend, "Waarschijnlijk wel, er zijn een paar die pas dicht gaan rond zonsopgang."
Zoals ik dacht werd de vraag van de jongen niet beantwoord en liepen we gewoon verder. Het was onbeleefd, wat me ergens een ongemakkelijk gevoel gaf door mijn opvoeding, maar ik kon het ze niet kwalijk nemen dat ze hier weg wouden. Ik had gezien hoe Christina naar me had gekeken. Mijn gezicht verraadde dat ik bezorgd was om de situatie en dat moest veranderen. Ik sloot mijn ogen voor een kort moment waarna ik nogmaals achterom keek. Er was niets, helemaal niets. Geen geluid, geen beweging, alleen de opslokkende schaduw die de nacht met zich meebracht.
"Vinden jullie het erg als ik meeloop? Het is al best laat en dit lijkt me niet één van de beste buurten om voor een groep meisjes alleen rond te zwerven." Ik keek om naar de jongen die naast me was komen lopen. Wel het was ook geen buurt voor een Britse toerist, maar ik wist dat dat wel het laatste was wat ik moest zeggen. Het zou de meisjes enkel ongeruster maken, wetende dat ze waarschijnlijk niet hadden gedacht aan het feit dat toeristen hier niet hoorden rond te lopen.
Ellison leek toen een soort van antwoord te geven op de jongens zijn vraag, zeggende dat ze de buurt niet echt kende en we hem daarom niet konden verder helpen, maar ik denk niet echt dat deze jongens hoopte een antwoord te krijgen van ons.
"Ik vind trouwens dat je erg mooi haar hebt. Gewaad en het doet mij een beetje aan thuis denken. In Engeland lopen steeds meer meisjes met dat soort gewaagde kleuren."
Ik keek opnieuw opzij naar de jongen. Ik vertrouwde hem niet, maar ik vertrouwde niemand die ik pas ontmoette.
"Bedankt, je zou het ook eens moeten proberen, roze zou je geweldig staan," zei ik voor me uit kijkend. Mijn stem verried dat ik sarcastisch was. Het was een soort verdedigingssysteem van me, om anderen ver weg bij me vandaan te houden. Meestal werkte het, maar soms vonden mensen het 'grappig'. Ik snapte nog steeds niet wat er grappig was aan het feit dat ik mensen probeerde weg te houden met sarcasme, maar er zal wel enige vorm van humor ingezeten hebben, denk ik.

[ bericht aangepast op 20 aug 2014 - 15:33 ]

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Nadat één van de meisjes mij vertelde dat het wel prima was dat ik mee liep, had ik dankbaar naar haar geglimlacht en waren we iets verder door de straat gelopen. Ik begon nu redelijk ongeduldig te raken en zag het plan steeds meer neigen naar het falen en verder van slagen.
Het meisje met het lila haar waar ik naast liep gaf antwoord op mijn compliment over haar haar, maar klonk afstandelijk. 'Bedankt, je zou het ook eens moeten proberen, roze zou je geweldig staan,'
Ik voelde mijn irritatie groeien en wilde het liefst dit meisje een klap in haar gezicht geven zodat die vreselijke sarcasme voorgoed eruit geslagen zou zijn. 'Het spijt me.' zei ik zacht zodat het klonk alsof ik mij schaamde. 'Ik ben trouwens Finnick.'
Het zou vast helpen om mezelf voor te stellen, dat zou de indruk geven dat ik open was en niets verborg. 'Ik vermoed dat jullie trouwens net zijn wezen stappen?' Ik doelde op de kleding die de meisjes droegen. 'Weetje, hier in Amerika hebben jullie een hele andere definitie van stappen. Als ik met mijn vrienden ging stappen was het niet naar een club, maar vaak een pub of bar.'
Ik hoopte dat het aanknopen van een gesprek met de meisjes ze wat meer gerust zou stellen en ze meer zou afleiden van de ongemak en argwaan die duidelijk aanwezig was.

---

"We accept the love we think we deserve."

Christina Rose Shiff

Ik was voelde dat Ellison m'n arm stevig vast pakte. Ik keek haar met een glimlach aan, om haar gerust te stellen. Alhoewel ik het zelf geen eens was. Tenminste was die toerist mee en zouden we zo snel mogelijk uit deze enge straten komen. Ik hoorde hem de hele tijd tegen Abel praten, die nogal koeltjes reageerde. Ik onderdrukte een grinnik, Abel is niet zo makkelijk aan te praten. » Ik vind trouwens dat je erg mooi haar hebt. Gewaad, en het doet me een beetje aan thuis denken. In Engeland lopen steeds meer meisjes met dat soort gewaagde kleuren. « Hij was dus aan het flirten. Precies op dat moment stootte Ellison me aan en keek lachend naar me. Haar lach vrolijkte me wat op, ik onderdrukte een lachbui en er kwam een vreemd geluidje uit m'n mond. Ik keek Ellison grijnzend aan.
Toen de jongen zijn naam zei, was ik wat rustiger. Als die nou een crimineel was, zou die niet zijn naam zeggen. Of niet ? » Ik vermoed dat jullie trouwens net zijn wezen stappen? « Nee, hij kon geen crimineel zijn, hij was volgens mij wel vriendelijk. Ik had m'n arm nog telkens bij Ellison ingehaakt en trok haar wat mee, omdat ik niet meer in deze donkere straten wou blijven. » Weetje, hier in Amerika hebben jullie een hele andere definitie van stappen. Als ik met mijn vrienden ging stappen was het niet naar een club, maar vaak een pub of bar. « Ik knikte dan langzaam, want ik was het gesprek aan het volgen. » Waar precies in Engeland woon je dan, ik denk wel dat London een paar clubs heeft, toch ? « Ik haalde weer een hand door mijn rode lokken en keek hem geïnteresseerd aan. Als de anderen geen gesprek willen voeren, dan ik wel. Het leid me tenminste af van deze griezelige buurt. » Waarom ben je hier eigenlijk ? « Ik was wel wat nieuwsgierig, en bekeek hem even snel van top tot teen.
We liepen verder en de straten werden niet lichter en drukker. Het is vrijdag. Ik bedoel dan gaat iedereen uit, waarom komen we niet in een drukke straat? » Hey, ik wil niet lastig zijn.. Maar de straten worden donkerder en er zijn hier nergens mensen. Het is vrijdag en dan gaat iedereen uit.. « Er stond nu duidelijk argwaan in mijn grijze ogen afgelezen. Mijn ogen fonkelden in het donker en het leek een boze blik, maar in feit was ik bang. Bang voor deze straten. Ik kneep Ellison haar arm zowat fijn en ik leunde wat tegen haar schouder. Ik was echt bang en hopelijk merkte ze het, als tip dat we de verkeerde kant op gingen en ik bang was en het niet meer vertrouwde, ze kent me als de beste, dus eigenlijk zou ze wel weten wat waar ik op doelde. Gelukkig was Finnick er, alhoewel die een toerist is en de weg ook niet weet.. Of .. ?

[ bericht aangepast op 22 aug 2014 - 13:21 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

[Screw it, 'k maak het makkelijker voor de jongens zodat er een beetje schot komt in de zaak.]

Ik was het gesprek dat gaande was niet gevolgd. Ik was steeds bezorgder geworden over de situatie en daarbij, ik dacht echt dat we de verkeerde kant uitgelopen waren. Ik kon niet tegen het ongemakkelijke gevoel dat zich in mijn buik had genesteld en ik wist dat ik degene was die een beslissing moest maken.
Ik bleef even staan en draaide me opnieuw om. Er was niets veranderd. De straat werd halverwege nog altijd opgeslokt door een zwarte schaduw en er was geen beweging of geluid.
Ik beet op mijn lip, keek naar de meiden en zuchtte toen. Oké, ik moest het doen.
''Hé meiden, Christina heeft gelijk, volgens mij zijn we verkeerd gelopen. Wacht hier, ik ga de andere kant uitlopen en kijken of dat de goede weg is.''
Ik wist dat ze op mij rekenden hiervoor aangezien ik degene was die in geen jaren echt bang was geweest.
Ik lachte een bemoedigend lachje naar hier en draaide me terug om. Met een rustige pas liep ik terug door de straat, naar het restaurant toe. Terug naar de straatlampen die geen licht gaven en terug naar die donkere schaduw die enkel leek op te lossen als je erin liep.
Dit was bijlange zo erg niet. Het voelde als 1 van mijn nachtelijke wandelingen en er gebeurde niets waar ik niet aan gewend was. Het restaurant kwam opnieuw en zicht en voor ik het wist was ik er alweer voorbij. Ik zakte weg in mijn gedachten, maar bleef alert voor de omgeving. Mijn handen zaten in mijn zakken, de ene omklemde mijn iPhone. Het zou goed komen. De meiden waren enkel bang omdat ze elkaar bang hadden gemaakt, meer niet.

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Wauw, wat zijn we goed bezig! Finnick zijn Britse tourist act leek eerder een grote flop te zijn en de rest ondernam maar geen actie. Hadden ze nog steeds niet door dat ik een ongeduldige zak ben? Ik haalde wat gefrustreerd een hand door mijn warrige haren een sigaret zou me erg deugd doen nu. Als één van de meisjes onze kant oploopt schiet ik in actie en haalde ik twee dingen uit mijn jaszak. Een flesje chloroform en een stoffen -verse- zakdoek die ik overgiet met het spul. Het meisje, met de roze haren waar Finnick probeerde mee te flirten liep het steegje in en we hadden ons goed verdoken in de zwarte schaduwen. Even wachten, wachten... Pas als ze ook in de schaduwen leek opgeslokt te zijn en uit het zicht was van haar vriendinnen liep ik haast onhoorbaar achter het meisje en eenmaal ze me door zou hebben greep ik haar stevig vast en duwde het doekje tegen haar neus aan. Mijn ene hand had ik dus stevig om haar slanke middel heen en de andere dwingde ik haar mee de chloroform op te snuiven zodat ze geruisloos in slaap zou vallen en we meteen achter haar vriendinnen konden


(Heb vlug wat gepost, hopelijk een beetje goed zo ^^' )

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Ik overwoog om terug te keren. Ik overwoog het ook om mijn iPhone te nemen en het lampje te laten branden. Ik overwoog ook voor een kort moment om het restaurant terug binnen te gaan en naar de wc te gaan, misschien zelfs om de weg te vragen, maar ik moest helemaal niet meer naar het toilet en ik had geen zin om als een hulpeloos meisje over te komen.
Ik stak mijn handen wat dieper in mijn jaszakken en klemde mijn iPhone zo hard mogelijk vast in mijn hand. Om de één of andere reden gaf het me een gevoel van veiligheid. Het was iets vertrouwds, iets dat je kende, net zoals je misschien nog altijd je allereerste knuffelbeer in je bed hebt staan voor het geval je toch bang word 's nachts.
Een zachte zucht verliet mijn lippen. Mijn ogen begonnen te wennen aan het donker en mijn oren begonnen meer geluid op te vangen dan toen ik het gepraat van anderen hoorde.
Ik keek om me heen. Er leek nog altijd geen beweging te zijn, nog altijd geen geluid, geen mensen, geen licht, gewoon niets. Misschien moest ik toch maar gewoon terugkeren, zeggen dat de weg die we hadden genomen toch juist was en dan zagen we wel waar we aankwamen. Er moest een weg uit deze straten zijn en normaal gezien was die bereikbaar via beide kanten. Er was toch zo'n gezegde daarvoor? Alle wegen leiden naar Rome. Ja dat was het.
Ik schudde lichtjes mijn hoofd. Het was nu niet het moment om over spreekwoorden na te denken. Helemaal niet. Ik moest me concentreren.
Met een schok kwam ik tot stilstand. Ik kantelde mijn hoofd zachtjes, mijn wenkbrauwen gefronst. Ik dacht dat ik iets hoorde. Een zachte 'hm' verliet mijn lippen, maar ik haalde mijn schouders op en haalde gewoon weer rustig adem.
Een arm om mijn middel. Ik werd naar achteren getrokken, alleen wouden mijn benen niet meer meewerken. Een doekje werd tegen mijn neus gedrukt. Ik wist wat het was, ik wist maar al te goed wat dit was. Eén enkele traan verliet mijn ooghoek voor ik opnieuw werd opgeslokt door een schaduw. Enkel was het deze keer een schaduw waar ik niet al te rap zou uitkomen. Een schaduw die de rest ook zou achtervolgen.

[ bericht aangepast op 21 aug 2014 - 23:54 ]

---

You speak like constellations but you're just a black hole.

Het meisje met de rode lokken was de enige die een gesprek met mij aanging. 'Waar precies in Engeland woon je dan, ik denk wel dat London een paar clubs heeft, toch ?' Ze haalde een hand door haar rode lokken en keek mij geïnteresseerd aan.
'Ik woon ik Wolverhampton, daar zijn niet zo heel veel clubs. En inderdaad, in Londen zijn er zeker wat clubs, alleen kom ik daar niet zo vaak.' Het was grotendeels naar waarheid verteld, alleen het feit dat ik er niet meer woonde was een leugen.
'Waarom ben je hier eigenlijk ?' Ze was duidelijk nieuwsgierig en ik merkte op dat ze mij vlug van topt tot teen bekeek.
Ik glimlachte. 'Ik kom één van mijn broers een bezoekje brengen. Ik heb er drie, waarvan twee in Engeland wonen en één hier in LA.' Dit was wel de waarheid, want mijn twee oudste broers waren terug naar Engeland verhuisd toen ze het huis uit waren gegaan.
'Hey, ik wil niet lastig zijn.. Maar de straten worden donkerder en er zijn hier nergens mensen. Het is vrijdag en dan gaat iedereen uit..' zei vervolgens met argwaan in haar grijze ogen.
'Hé meiden, Christina heeft gelijk, volgens mij zijn we verkeerd gelopen. Wacht hier, ik ga de andere kant uitlopen en kijken of dat de goede weg is.' zei het meisje met het lila haar die vervolgens de andere kant uit liep, richting de steeg waar de rest van mijn vrienden zich verborgen hielden.
De meiden besloten hier te wachten op hun vriendin en ik deed braaf mee. Toen ze na een lange tijd niet meer leek terug te komen besloot ik dat de jongens haar hadden te pakken gekregen.
'Jullie vriendin is al best lang weg, misschien moet ik maar eens een kijkje gaan nemen.' zei ik quasi-bezorgd. 'Misschien is het beter als jullie hier blijven wachten.'
Ik wist haast zeker dat ze een vreemde jongen niet alleen naar hun vriendin opzoek zouden laten gaan. Niemand met verstand zou dat doen.





Het leek er in eerste instantie op dat Finnick zijn act op een flop zou gaan lijken, maar hoe langer de tijd streek hoe meer de meisjes zich op hun gemak begonnen te voelen in zijn aanwezigheid. Sterker nog, één van de meisjes besloot in haar eentje op onderzoek uit te gaan en kwam regelrecht onze kant op.
'Hier komt er één.' fluisterde ik waarnaar ik opnieuw weer uit het busje sprong. Ik merkte dat Nathaniel ongeduldig was geworden en ik deze beter aan hem kon overlaten.
Zoals verwacht begon hij zonder ook maar iets te bespreken achter het meisje aan te lopen toen ze dichtbij genoeg was en haalde hij een flesje chloroform uit zijn jaszak en een een zakdoek, die hij vervolgens in een snelle beweging in het meisje haar gezicht had geduwd zodat ze gedwongen was het spul in te ademen en buiten westen zou raken.
Ik haalde een wenkbrauw op. 'Nou, dat heeft niet lang geduurd.' mompelde ik toen Nathaniel naar het busje gelopen kwam en het meisje met zich mee nam. Ik kon nu pas zien dat ze lila haar had, wat mij ergens wel bewonderde.
'Goed, nog zes te gaan.' zei ik Nathaniel en keek even naar het groepje waar Finnick was. Ik merkte dat hij iets tegen de meisjes zei met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht en vervolgens in de richting wees waar het meisje die wij nu hadden was heen gelopen in haar eentje. Ik snapte direct het plan. Hij wilde de meisjes dichter naar ons toe lokken, terug de schaduw en steeg in.
'Jongens, maak jullie klaar, Finnick laat de meisjes onze kant op komen.'

[ bericht aangepast op 22 aug 2014 - 0:01 ]

---

"We accept the love we think we deserve."

Jessica Geline Talia

      Er was een jongen naast ons komen staan. Hij wou een hotel vinden ofzo... Maar ik nam verder niet de tijd om naar hem en zijn gesprek met de andere te luisteren. Ik concentreerde me op de donkere weg. Ik voelde me hier niet goed. Het was hier zeker niet veilig ! Mijn ademhaling werd steeds harder terwijl de jongen gewoon rustig praatte. Ik vertrouw de hem niet, er was iets met hem. Maar,dat zou ik niet zo luid moeten zeggen.
'Hey, ik wil niet lastig zijn.. Maar de straten worden donkerder en er zijn hier nergens mensen. Het is vrijdag en dan gaat iedereen uit..', hoorde ik een stem van de meisjes zeggen. Ze maakten me allemaal maar onrustiger. Waardoor ik alles langzaam deed. De meisjes hadden hetzelfde gevoel als mij. Even hoorde ik een steentjes vallen. Ik schrok en draaide me om. Het geluid kwam van achter me. Ik keek de andere meisjes bang aan om te bekijken of ze het geluid ook hadden gehoord. Niemand leek zich te interesseren en ik besloot dat dit best kon zijn door de wind.
'Hé meiden, Christina heeft gelijk, volgens mij zijn we verkeerd gelopen. Wacht hier, ik ga de andere kant uitlopen en kijken of dat de goede weg is.', zei Abel zelfverzekerd. Ik zou nooit in haar plaats willen zijn. Hoe kon ze dit zomaar durven ? Na een tijdje kwam ze niet terug en ik werd onrustig. Wat was er met haar ?
Jullie vriendin is al best lang weg, misschien moet ik maar eens een kijkje gaan nemen.' zei Finnick bezorgd. 'Misschien is het beter als jullie hier blijven wachten.', voegde hij er nog aan toe. Wat dacht hij wel ? Dat ik hem zomaar liet gaan ? Ik vertrouwde deze jongen niet, hij was iets slecht van plan !
'Nee ! Ik kom met je mee !', zei ik met zoveel zelfvertrouwen mogelijk.

[ bericht aangepast op 22 aug 2014 - 7:54 ]

---

Everyone is good as it is, do not change people

Ik kijk toe hoe Christina en de Britse jongen samen een gesprek voeren, waar ik niet de behoefte van voel om mezelf er in te mengen. Ik praat niet zo graag met onbekende. Ondertussen besluit Abel ineens om te gaan kijken waar we heen moeten. Ik kijk een beetje bezorgd toe als ze het duister inloopt. Er zal haar vast niets gebeuren, maar waarom heb ik dan zo'n raar gevoel in mijn buik. Na een tijdje te hebben gewacht heb ik het gevoel dat ik alleen maar ongeruster wordt om Abel, ze komt maar niet terug en eerlijk gezegd baart dat me een beetje zorgen.
'Jullie vriendin is al best lang weg, misschien moet ik maar eens een kijkje gaan nemen. Misschien is het beter als jullie hier blijven wachten.' Hoor ik de Briste jongen die zich heeft voorgesteld als Finnick zeggen. Ik ben er denk ik wel mee eens dat er iemand naar haar moet gaan zoeken, maar moet dat dan echt die onbekende jongen zijn die we nog niet zo lang kennen, of nog niet eens kennnen?
'Nee ! Ik kom met je mee !' Hoor ik Jessica dan opeens roepen. Aan de ene kant vind ik het wel handig als die jongen niet helemaal alleen op zoek gaat naar Abel, maar stel dat hij niet deugd, zou Jessica hem dan kunnen tegenhouden? Dat lijkt me sterk.
"Kunnen we dan niet beter met drie personen gaan?" Opper ik dan. Eerlijk gezegd voel ik me niet zo geweldig bij het idee om met hun mee te gaan, maar stel dat die jongen iets van plan is, dan kan je beter met twee zijn om hem tegen te houden.

Christina Rose Shiff

Het gesprek viel langzamerhand stil, toen ik begon over de verkeerde weg. » Hé meiden, Christina heeft gelijk, volgens mij zijn we verkeerd gelopen. Wacht hier, ik ga de andere kant uitlopen en kijken of dat de goede weg is. « Nee he, nu wou Abel alleen door deze straten lopen. Maar ze liep vaker in het donker, dus voor haar zou het geen probleem moeten zijn. Alhoewel er een vreemd gevoel in mijn buik zat. Dus toen stonden we daar met iedereen en die toerist Finnick. » Jullie vriendin is al best lang weg, misschien moet ik maar eens een kijkje nemen. Misschien is het beter als jullie hier blijven wachten. « Oh, dus nu wou hij ook in één keer achter Abel aan. Is dat wel een toerist? Ik bekeek hem nu erg opvallend van top tot teen, met een kritische blik.
» Nee ! Ik kom met je mee ! « En Jessica wou dus ook meekomen. Misschien is die jongen ziek in zijn hoofd, maar dan is het juist handig als Jess meekomt. Ik dacht na. » Kunnen we dan niet beter met drie personen gaan? « Ellison kwam dus ook met Finnick en Jessica mee. Ik haalde een hand door mijn haren en zuchtte nog eens. Ik wreef weer met mijn handen over mijn armen. Trots die angst en die toerist was ik helemaal de kou vergeten. En in dit jurkje heb je het best wel koud.. Ik wreef nog een keer snel over mijn armen en keek toen naar het drietal die naar Abel wouden gaan. » Wat nou als we met iedereen gaan ? Ik bedoel, als iemand hier nou wacht en jullie vinden de weg niet terug in deze straten.. Ik denk dat wij ook meekomen. « Ik sprak dus nu ook voor de rest, omdat ik geen zin meer had om ergens in deze buurt te staan wachten.
Ik mengde me tussen Ellison en Finnick in en keek strak vooruit. » Laten we dan maar gaan.. « Ik liep tussen ze in, omdat ik geen zin had om alleen te lopen, de kou was wat minder en ik voelde me ietsjes veiliger. Ik keek tussendoor telkens met korte blikken naar Finnick. Zou hij wel gek zijn of zo ? Hij doet toch normaal ? Of speelt hij iets voor ? Er schoten duizenden vragen door mijn hoofd en ik keek hem telkens weer aan. Soms met een korte glimlach. Het moest niet opvallen..

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Het meisje spartelde gelukkig niet tegen en binnen de kortste keren viel ze bewusteloos, waardoor ik haar stevig vasthield en haar gezichtje niet op de grond zou belanden. "Mooi zo." fluisterde ik met een scheve glimlach. Het doekje stak ik vlug weg in mijn broekzak en daarna tilde ik het meisje op die als een veertje leek te wegen, des te handiger voor mij. Mijn ene arm ondersteunde haar rug en de ander had haar benen vast, dus eigenlijk lag ze in een 'prinsessenhouding' zoals anderen het zouden zeggen, maar voor mij leek dit nu even het handigst. Op mijn gemak liep ik naar het zwarte busje toe waar Luke stond te wachten, hij leek me al op de merken en een trotse glimlach sierde mijn lippen.'Nou, dat heeft niet lang geduurd.' mompelde Luke terwijl hij een wenkbrauw optrok "Tja anders zitten we hier tot morgen nog." was mijn weerwoord met een zacht lachje. De schuifdeur van het busje stond al open waardoor ik haar voorzichtig erin legden gezien geluid niet mocht. Er ging een klein lichtje waardoor ik mijn vangst ook wat beter kon bekijken. Ze had lila-kleurige haren en haar huid leek sneeuwwit, net een popje van Porselein die Nana altijd spaarde. Ik haalde een stuk touw uit en band daarna haar smalle, zachte handen samen, nu ook merkte ik op dat ze de hele tijd haar mobieltje binnen handbereik had gehad. Deze haalde ik uit haar jeansvestje en stak deze in mijn eigen zakken. Een kleine bijverdienste kwam altijd van pas. Haar voeten kon ik ook maar meteen samen binden, mijn blik gleed ondertussen naar beneden, ze had een redelijk kort zwart rokje aan met daaronder hoogopgetrokken zwarte kousjes en tot slot droeg ze zwarte hakken. Pittig, I like that. Nadat ik deze ook samen gebonden had haalde ik de duktape uit en liet ik mijn bruine kijkers weer naar haar gezichtje gaan. Ze leek wel perfect te zijn, prachtig gewoon. Moest ik niet in de bende gezeten hebben dan had ik graag wel eens met dit popje gedate, helaas. Ik streek een roze lok uit haar gezicht en een dromerige zucht verliet mijn lippen , echter bij de woorden van Luke schoot ik wakker uit mijn gedachten en plakte ik de tape om haar lippen zodat ze stil zou wezen en daarna kroop ik het busje uit en keek ik kort naar Luke. "Laat ze maar komen." grijnsde ik en overhandigde hem het potje chloroform. "Kun je gebruiken." vervolgde ik aangezien Luke niet meteen een meisje zou slaan. Ook ik haalde mijn doekje van daarnet weer uit mijn broekzak en verdween weer in de schaduwen, mijn positie aannemend voor aan te vallen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Mudita schreef:

Nathaniel Zac Carter ~Outfit

Het meisje spartelde gelukkig niet tegen en binnen de kortste keren viel ze bewusteloos, waardoor ik haar stevig vasthield en haar gezichtje niet op de grond zou belanden. "Mooi zo." fluisterde ik met een scheve glimlach. Het doekje stak ik vlug weg in mijn broekzak en daarna tilde ik het meisje op die als een veertje leek te wegen, des te handiger voor mij. Mijn ene arm ondersteunde haar rug en de ander had haar benen vast, dus eigenlijk lag ze in een 'prinsessenhouding' zoals anderen het zouden zeggen, maar voor mij leek dit nu even het handigst. Op mijn gemak liep ik naar het zwarte busje toe waar Luke stond te wachten, hij leek me al op de merken en een trotse glimlach sierde mijn lippen.'Nou, dat heeft niet lang geduurd.' mompelde Luke terwijl hij een wenkbrauw optrok "Tja anders zitten we hier tot morgen nog." was mijn weerwoord met een zacht lachje. De schuifdeur van het busje stond al open waardoor ik haar voorzichtig erin legden gezien geluid niet mocht. Er ging een klein lichtje waardoor ik mijn vangst ook wat beter kon bekijken. Ze had lila-kleurige haren en haar huid leek sneeuwwit, net een popje van Porselein die Nana altijd spaarde. Ik haalde een stuk touw uit en band daarna haar smalle, zachte handen samen, nu ook merkte ik op dat ze de hele tijd haar mobieltje binnen handbereik had gehad. Deze haalde ik uit haar jeansvestje en stak deze in mijn eigen zakken. Een kleine bijverdienste kwam altijd van pas. Haar voeten kon ik ook maar meteen samen binden, mijn blik gleed ondertussen naar beneden, ze had een redelijk kort zwart rokje aan met daaronder hoogopgetrokken zwarte kousjes en tot slot droeg ze zwarte hakken. Pittig, I like that. Nadat ik deze ook samen gebonden had haalde ik de duktape uit en liet ik mijn bruine kijkers weer naar haar gezichtje gaan. Ze leek wel perfect te zijn, prachtig gewoon. Moest ik niet in de bende gezeten hebben dan had ik graag wel eens met dit popje gedate, helaas. Ik streek een roze lok uit haar gezicht en een dromerige zucht verliet mijn lippen , echter bij de woorden van Luke schoot ik wakker uit mijn gedachten en plakte ik de tape om haar lippen zodat ze stil zou wezen en daarna kroop ik het busje uit en keek ik kort naar Luke. "Laat ze maar komen." grijnsde ik en overhandigde hem het potje chloroform. "Kun je gebruiken." vervolgde ik aangezien Luke niet meteen een meisje zou slaan. Ook ik haalde mijn doekje van daarnet weer uit mijn broekzak en verdween weer in de schaduwen, mijn positie aannemend voor aan te vallen.

[ Omg, you must be a Percy Jackson fan, aangezien je Jake Luke noemt :'D ]

[ bericht aangepast op 22 aug 2014 - 15:16 ]

---

"We accept the love we think we deserve."

Silvanaa schreef:
(...)

[ Omg, you must be a Percy Jackson fan, aangezien je Jake Luke noemt :'D ]

( Oh hahha warhoofd dat ik ben :'D -En ik dacht al dat ik hem ergens van kende :x- Ik kan het alleen niet aanpassen, zit op mobiel :'))

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH