[Speeltopic] Same Love • One Direction • 5SOS - Speeltopics

Stel je voor; een wereld waarin mannen niet op mannen mogen vallen, en vrouwen niet op vrouwen. Waarom dan niet? Dat weet niemand. Mensen in die wereld gaan liever dood dan dat ze laten zien wie ze werkelijk zijn, omdat ze hoe dan ook toch nooit geaccepteerd zullen worden, want zij zijn anders, zij zijn "handlangers van de duivel" volgens sommige religies. Ze vallen op het zelfde geslacht. Wat maakt het uit? Als je maar gelukkig bent, toch? Nee, zo werkt het niet meer. Het is zelfs strafbaar om te houden van wie je houd. Als je al niet eens meer normaal verliefd mag zijn, waar moeten we met deze wrede wereld vol met haat dan naar toe? Wat komt er van terecht? Niks. Die mensen word hun leven zó zuur gemaakt, dat ze op een gegeven moment zelfs liever dood willen, dat is wat er gebeurd vanwege de "anti-gay wet". Het maakt de hele wereld kapot. Maar boeit het ze? Nee, zolang zij hun gang maar kunnen gaan. Maar wat nou als dat niet alleen een voorstelling is, als je echt in die wereld leeft, net zoals de jongens van One Directon en 5 Seconds of Summer? Wat moet je dan? Je geliefde zomaar opgeven? Of doorvechten tot het bittere eind, en dat je alsnog neergeknald word? Terug vechten? Nee, dat heeft allemaal geen zin. Uit elkaar ga je toch wel in zo'n wrede wereld, vol met haat. Wat doen de jongens? Misschien niet de verstandigste keus, maar ze gaan gewoon door met hun leven, samen, als stel. In de hoop dat niemand er wat van merkt. Maar wat als ze het merken, en ook zij zo tot waanzin worden gedreven, en niet eens meer over straat kunnen zonder uitgescholden te worden, en zelfs haat-mail krijgen, en niet eens meer veilig voor de haat zijn in hun eigen huis? Wat kunnen ze er nog tegen doen?

Love doesn't know gender, only happiness.

Love isn't perfect.
Love is overcoming obstacles,
Facing challenges,
Fighting to be together.
Holding on, and never letting go.
Love is realizing that every hour,
Every minute,
Every second,
it was worth it,
Because you did it together.

• Rollen •


• Regels •


Koppels:
Niall & Quinn
Michael & Ashton
Calum & Luke
Louis & Harry

Begin:
Het is zomervakantie, en iedereen heeft hun verdiende tijd vrij gekregen. Sommigen hebben hun koffers al gepakt en staan de trappelen om op vakantie te gaan, naar een plek waar niemand ze kent, terwijl anderen hun vakantie liever thuis vieren, waar het veilig en bekend is. Sommigen zijn allang op hun plek van bestemming en genieten met volle teugen van hun rust, terwijl anderen nog even moeten wachten en nog in de auto, het vliegtuig op zelfs op de boot zitten. Hoe dan ook, iedereen probeert er het beste van te maken in die zes weken van vrijheid, al is dat soms nog best lastig in de wereld waarin ze leven.

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 0:32 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashton Irwin.
Ik lachte na zijn antwoord op mijn vraag. 'Ja, dat zijn we zeker. Wie gaat er nou in een ijsbad zitten voor zijn lol?' zei ik. Ook Michael begon te lachen, we zijn echt idioten. Hij kneep zijn neus dicht, en ging onderwater waar ik lichtelijk van schok. Ik dacht dat hij het voor de lol vroeg, en niet letterlijk zou doen. Lang onderwater bleef hij niet, want een paar seconden later kwam hij met een ruk omhoog, en hoestte als een gek, en was daardoor half op mij beland. Niet dat ik dat erg vond. Na een tijdje was zijn ademhaling weer normaal, en keek met een rood hoofd naar mij. 'Nee, dat was het inderdaad niet. Gaat het wel?' vroeg ik enigszins bezorgd. Hij glimlachte, en zette draaide de warme kraan open, zodat het bad - gelukkig - weer wat warmer werd. Zijn gezicht werd met de seconde roder, en hij leunde iets naar voren. Het was ontzettend moeilijk om niks te doen nu zijn lippen zo dichtbij waren. Mar als ik wel wat zou doen - wat ik heel graag wilde - zou dat alles verpesten. Dat zou onze vriendschap verpesten, toch? Hij zou toch nooit hetzelfde voor mij voelen. Zijn blik was gefixeerd op mijn lippen, wat het nog ongemakkelijker maakte. Ook mijn blik was nu gefixeerd op zijn lippen. Waarom moest hij nou ook zo leuk en perfect zijn? Ook ik leunde nu iets meer naar voren. Nu bleef mijn blik zijn blik voor een tijdje kruisen. Ik besloot iets te doen waar ik waarschijnlijk ontzetten spijt van zal krijgen, of juist niet. Ik bracht mijn gezicht steeds dichter bij zijn gezicht, tot ik net voor zijn lippen stopte. Ik ging zacht met mijn hand langs zijn wang, welke ik daarna op zijn wang legde, om nu mijn lippen zacht op die van hem te drukken. Wat ik voelde was meer dan ik verwachtte. Mijn hart sloeg op hol, begon als een bezetene te kloppen, en in mijn onderbuik had zojuist een ontploffing plaats gevonden. Nu besefte ik pas hoe verliefd ik op hem was al die tijd. Ik heb het altijd maar weggewuifd, er niet echt over nagedacht, ik wilde er niet eens over nadenken. Het enigste waar ik op dit moment aan kon denken was de perfecte jongen voor me, en eigenlijk wilde ik nooit meer aan iets anders denken dan aan hem.

---

How far is far

Louis Tomlinson
Ik schudde mijn hoofd bij Harry zijn woorden. Hij zag het compleet verkeerd. Hij was juist de dappere hier. Degene die ondanks tegenslagen doorging en zich niet liet zakken tot het niveau van een hoer om aan aandacht te komen. Hij had altijd de eer aan zichzelf gehouden, ondanks de eenzaamheid. Dat ik mezelf niet van kant had gemaakt in de tijd tot mijn baan, maakte me echt niet sterk. Toch ging ik de discussie maar niet meer aan. Hier zouden we namelijk allebei volgens mij anders over blijven denken. Hij was in mijn ogen sterk en dapper en ik in de zijnen. Misschien moest ik daar ook niets aan willen veranderen. Zacht kuste ik hem en aaide over zijn wang. Hij was het belangrijkste in mijn leven, maar leek dat zelf niet te begrijpen. Ondanks de constante herinderingen eraan. Toch zou ik blijven proberen het tot hem te laten doordringen. Zacht sloot ik de kus af en keek vertedert naar hem voor ik hem vroeg te beloven nooit meer zo negatief over zichzelf te denken. Het deed me goed zijn antwoord te horen en na het fixen van zijn wilde haardos stelde ik maar voor om iets te gaan doen. Tijdens zijn antwoord dronk ik rustig de rest van mijn koffie op en knikte. "Prima, Hazza." mompelde ik voor ik nog een kusje van hem stal. Daarna liet ik hem dan toch los om Buddy los te maken, die nogsteeds als een malloot over het dek ging. Het duurde even voor ik de mafkees weer bij me had, maar rustig was hij zeker nog niet. Ik draaide me naar Harry en zag hem al wachten. Snel voegde ik me bij hem en stak mijn arm door de zijne. "Kom. Dan gaan we." zei ik voor ik hem voorzichtig weer naar binnen leidde met in mijn vrije hand het traytje met de twee theebekers en Buddy's riem. Het kostte dan wel wat tijd toen we eenmaal binnen waren, maar we kwamen bij de drukke wc's aan. Buddy bond ik vast en keek naar mijn man. "Lukt het zelf? Of niet?" vroeg ik toch een beetje ongemakkelijk. Zowel bij hem als bij mij thuis was hij bekent, dus was hulp niet nodig, maar hier mogelijk wel. Nu had hij Elijah nog, maar goed. Als hij mijn hulp wilde kreeg hij die, ondanks dat ik me daar toch wat ongemakkelijk bij voelde. Het hoorde erbij en echt erg was het niet, maar zeker zo in het openbaar vond ik het toch lastig. Ik wilde hem niet te hulpbehoevend laten voelen of laten lijken, maar ik wilde hem zeker ook niet aan zijn lot overlaten. Dan was mijn eigen ongemakkelijke gevoel de minste van mijn zorgen. Zacht kneep ik even in zijn arm en wachtte op antwoord. Gelukkig was het niet zo druk dat mensen ons boos aankeken omdat het even duurde. Ik wilde gewoon niets overhaast doen met hem. Dat had ik nooit gedaan en dat wilde ik ook niet gaan doen. Langzaam leerden we zo elkaars grenzen kennen en nu zaten we weer op zo'n leerpunt.

[ bericht aangepast op 14 aug 2014 - 11:39 ]

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was maar voor het beste dat hij niet opnieuw tegen me in ging, want ik was koppig als de neten en zou me aan mijn standpunt blijven vasthouden, wat nog wel eens op ruzie uit kon lopen. En dat wilde ik echt niet, dus speelde ik gewillig mee. Zo erg was het toch niet, want ik kreeg er een kus voor en daar deed ik alles voor. Nadat hij terugtrok beloofde ik hem zacht dat ik er niet meer zo over zou denken. Alhoewel, ik ging het hem in ieder geval niet laten merken of weten dat ik zo dacht, het had hetzelfde effect. Ik liet hem mijn ernstig verwaaide haar weer enigszins goed doen en stemde in met het tweede deel van zijn voorstel om maar gelijk door te gaan in plaats van hier nog een beetje rondhangen. Het verschil tussen de twee opties was niet heel groot, maar mijn voorkeur ging daarnaar uit. Ik glimlachte om het korte kusje op mijn lippen en stond op, maar niet voor ik mijn cola op had. De riem van Elijah had ik ook alweer snel in mijn hand en hoefde ik alleen nog te wachten op mijn andere trouwe begeleider. Zo te horen had hij wat moeite met Buddy te pakken te krijgen, waardoor ik een zacht lachje liet horen, om te doen alsof ik helemaal niet om hem had gelachen toen hij zijn arm weer door de mijne stak. Vlug drukte ik nog mijn lippen tegen zijn wang voor we binnen waren waar het niet meer kon. Het was er nu ook wat drukker omdat meerdere mensen nog even naar het toilet wilden voor ze de auto weer instapten, wat logisch was, maar met wat moeite kwamen we er toch. De ongemakkelijke toon waarop Louis zijn vraag stelde zorgde ervoor dat ik in de lach schoot. Hij was een schat en ik waardeerde dat hij zo behulpzaam was, maar soms leek hij me toch iets overbezorgd, hoe ongemakkelijk het hem ook liet voelen. "Het lukt me wel, dank je," zei ik met een zachte gniffel, voor ik hem losliet en mijn hond een gebaar gaf dat hij moest wachten. Het was hier toch een kwestie van wachten en een beetje aftasten. Zo'n grote ruimte kon het niet zijn en dan ging het me prima af. Ik bleek gelijk te hebben en het duurde niet heel erg lang voor ik weer bij de uitgang van de toiletten stond na mijn handen gewassen te hebben, waar ik een neus licht tegen mijn hand voelde duwen. Dat was hoe de hond aangaf dat hij bij me was. Ik wist niet zeker of Louis hier nog stond of zelf ook al was gegaan, dus pakte ik de riem van de hond opnieuw op en wachtte een tikje nerveus. Ondanks dat ik het niet kon zien, ik had een hekel aan menigtes en mensen die ik niet kende om me heen. De druk en de starende blikken die je duidelijk kon voelen vond ik maar niks. Vooral als je een jongen met een bakbeest van een hond was die zenuwachtig om zich heen keek zonder ergens zijn blik op leek te richten was je nog wel eens een punt van aandacht.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik had veel problemen om Buddy onder controle te krijgen. Het leek wel of hij alleen drukker was geworden door het uitwaaien, als dat al mogelijk was. Begrijp me niet verkeerd, ik hield enorm veel van het maffe beest, maar ik werd nu echt knots knettergek van hem. Buiten de wc's bond ik hem weer vast, zodat hij daar geen mensen onopzettelijk zou verwonden, lomp hyperactief bakbeest dat hij was. Nu was ik ook lomp en hyperactief, maar niet zo groot. Eenmaal in de wc vroeg ik Harry iets ongemakkelijk of hij hulp nodig had. Ik wilde niet te bezorgd zijn, maar ik wilde hem ook niet zomaar aan zijn lot overlaten. Toen hij zei dat het hem lukte liet ik hem los en liep naar een urinoir om daar wat kwijt te raken. Dat was wel makkelijk aan een jongen zijn en kunnen zien. Het luchtte echt enorm op en al vrij snel deed ik mijn gulp weer dicht en ging naar de wasbak om mijn handen te wassen. Ik had geleerd dat dat altijd moest, en deed het nogsteeds netjes, want ik vond het anders ook gewoon vies. Daarna liep ik naar buiten, mijn handen drogend aan mijn broek, om Buddy weer los te maken. Hij bleef maar spasten, maar gelukkig kon ik hem iets kalmeren door hem achter zijn pluizige oor te krabben. Dat vond hij altijd heerlijk. Nu viel ik wel op, een klein joch met een gestreept shirt, bretels, opgerolde pijpen en een enorme pluizige hyperactieve hond. Toch vond ik het zeker niet erg. Ik bleef zo staan tot ik Harry en Elijah naar buiten zag komen. Ik glimlachte en liep naar ze toe, Buddy die rondjes bleef rennen en springen meetrekkend. Hij zag er wat ongemakkelijk uit, dus ik legde mijn hand maar weer snel op zijn arm. "Kom." zei ik voor ik met hem, Buddy, Elijah en de thee weer richting de trap omlaag liep. Net op de rand van de eerste tree hield ik halt. Buddy trok me alweer bijna de trap af. Een hesje om hem tegen te kunnen houden zou misschien fijn zijn, want die hond trok me echt nog een keer mijn dood in, onbedoeld natuurlijk. "We staan op de rand van de trap. Ik ga wel eerst, daarna kan je volgen. Ik hoop niet dat je het erg vind, maar Bud staat alweer halverwege de trap me mijn dood in te trekken." zei ik met een scheve glimlach, voor ik Harry een zacht kneepje in zijn arm gaf. Hij moest dit gewoon op zijn eigen tempo doen en daarin kon ik niet mee met een hond als de mijne bij me. Ja, misschien had ik hem beter kunnen laten castreren toen hij jong was, en ja misschien moest ik hem beter africhten, maar als het echt moest was hij er voor me, was hij de liefste hond die je je kon wensen tegen alles en iedereen die hem en vooral mij goed gezint was en luisterde hij naar me en daar ging het mij om. Dan moest ik dit maar voor lief nemen vond ik zelf.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Hierbinnen had ik Elijah niet nodig en eigenlijk zou hij hier alleen maar in de weg zitten, dus liet ik hem op een bepaald plekje wachten zodat ik mijn eigen gang kon gaan. Het kostte me een paar verontschuldigingen en was wat ongemakkelijk maar het ging wel, in ieder geval beter dan als me door heel veel mensen heen zou moeten banen, vooral zonder hulp, dan was ik of in paniek geraakt, of zou ellenlang wachten tot er niet zoveel anderen meer waren. Toch deed ik redelijk rustig aan, want ik wilde niet per ongeluk iemand omver duwen of iets dergelijks. Uiteindelijk kon ik heelhuids mijn handen gaan wassen met goedkope zeep, en ik wist niet zeker of er zo'n droog blaas ding voor je handen was, dus ging ik mezelf niet voor schut zetten door te zoeken naar iets dat er misschien niet eens was en droogde ik mijn handen af aan de onderkant van mijn shirt en mijn broek, veel makkelijker. Ik zocht mijn weg weer naar de plek waar ik ongeveer de hond had achterlaten, wat niet veel later werd bevestigd door een neus die tegen mijn hand aan drukte. Zacht aaide ik het dier langs zijn snoet en pakte zijn riem vast, om met hem naar buiten te lopen en tegen de muur naast de deur te gaan leunen. Dit was nog steeds onbekend terrein voor me en dan had ik Elijah wel, het was een stuk onduidelijker voor me als hij zijn tuigje niet omhad. Dat zou ik hem in Parijs toch echt wel moeten omdoen, want daar was het al helemaal erg en als ik Louis om de een of andere reden kwijt zou raken had ik hem nog. Verzonken in gedachten over Parijs schrok ik licht op toen ik opeens een hand op mijn arm voelde, al kon dat echt maar een persoon zijn. Braaf volgde ik jongen, veel anders kon ik niet, tot hij tot stilstand kwam en de mededeling deed van de trap. "Ga dan maar voor, anders moet ik straks nog meebetalen voor de begrafenis ook," zei ik plagerig, om aftastend de eerste tree naar beneden te nemen en de diepte in te schatten, daarna ging ik al een stuk sneller. Sowieso ging het makkelijker naar beneden dan boven, waarom wist ik niet. Volgens mij kwam ik daardoor niet heel ver achter te liggen, beter ook, dan hoefde hij niet zo lang op mij te wachten. Onderaan de trap aangekomen zocht ik weer naar zijn arm. "Heb je nog flesjes water in de auto liggen? Anders kunnen we nog de drinkbakken vullen en die twee nog wat laten drinken voor we gaan," stelde ik voor. Die beestjes moesten ondertussen ook wel wat dorst hebben en het was zielig om het nu niet te doen. Het was in de ruimte hier nog best stil, wat hopelijk betekende dat we nog de enigen waren en ik nog dicht tegen hem aan kon kruipen in de auto, al was het maar voor heel eventjes.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Harry leek erg in een droomwereld verzwolgen toen ik zijn arm nam. Gelukkig schrok hij niet te erg en waren we al snel weer opweg naar de auto. Voorzichtig manouvreerde ik ons door de mensen heen tot we weer bij de nauwe trap aankwamen. Daar trok Buddy alweer zo hard, dat ik bijna op mijn snuffelt ging. Ik meldde dat ook aan de jongen aan mijn arm en liet hem los. Gelukkig leek hij het niet erg te vinden. Ik grinnikte zacht en ging toen maar dribbelend vlug de trap af. Langzamer had het niet moeten gaan, want Buddy was heel ongeduldig. Die hond vond trappen echt te leuk, al donderde hij er zelf steeds bijna af. Gelukkig kon ik hem onderaan wat afremmen en wist zelfs de thee voor onderweg te redden. Achter me hoorde ik verrassend snel alweer voetstappen en het duurde dan ook niet lang voor ik mijn arm weer door de zijne kon haken. Ik knikte op zijn vraag. "Bij de drinkbakken onder de achterbank." zei ik voor ik hem rustig meenam naar de auto. Met een druk op de knop sprong die open en kon ik Harry even loslaten om de twee drinkbakken erbuiten op de grond te zetten en te vullen met inmiddels lauw water. Bijna direct schoten beide honden erop af. Die hadden duidelijk wat dorst. Ik glimlachte en zette de thee bij de voorstoelen neer voor ik me weer op Harry richtte. "Dus? We hebben nog bijna een kwartier voordat we hier eigenlijk naartoe zouden moeten. Ik heb wel wat ideeën om die tijd te vullen, maar jij misschien ook wel?" vroeg ik terwijl ik op mijn tenen ging staan en mijn armen om zijn nek sloeg. "Er is niemand, dus we kunnen vanalles doen. Misschien iets langs de lijnen als dit." met die woorden stal ik een kusje van zijn lippen. Het duurde natuurlijk veels te kort, maar echt een ding wat we normaal in het openbaar deden was het niet. Toch nam ik het ervan als het maar even kon. Ik wilde als schoolmeester niet terug naar mijn oude gewoontes als barslet en al helemaal niet nu ik Harry had. Het probleem was alleen dat het soms erg moeilijk was om zo trouw te blijven in deze cultuur. Veel ruimte om onszelf en een stelletje te zijn hadden we niet en alles wat we deden moest binnenshuis en onzichtbaar. Als iemand er ook maar lucht van kreev dat er iets tussen ons gaande was, hadden we allebei enorme problemen. Harry zou nooit meer een baan vinden, ik zou de mijne voor altijd kwijt zijn en publiekelijk vernedert worden. Dat wilde ik echt niet. Het kwam alleen door onze geaardheid, maar de wereld was nu eenmaal zo dat dat een schande kon zijn en zelfs strafbaar. Ik snapte niet waarom, maar het was zo en na de beslommeringen als kind al wat te hebben meegemaakt, hield ik me als volwassene wel koest. Gelukkig bood deze vakantie ons nog een beetje vrijheid en verlossing van de onderdrukking... Hopelijk.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
De trap kostte me niet heel veel tijd dus duurde het niet lang voor ik me weer bij Louis onderaan de trap kon voegen, waar ik een beetje in het niets tastte om zijn arm te pakken. Gelukkig deed hij dat zelf al en hoefde ik niet zo awkward in de lucht te grijpen. Zacht stelde ik voor of we niet beter de honden nog wat te drinken konden geven voor we weer op pad gingen, als we nog flesjes water hadden tenminste. Blijkbaar hadden we die nog en liet ik me meevoeren richting de auto, waarna ik na het geluid van het openspringen van de auto weer alleen stond. Ik draaide me iets en hield mijn handen achter me zodat ik op de motorkap van de auto kon leunen en Elijah losliet toen ik de bakken de grond hoorde raken. Bij zijn woorden hield ik mijnhoofd ietwat schuin, zogenaamd onwetend. "Ik kan zo niks bedenken, had jij iets in gedachten dan?" vroeg ik hem, om mijn armen om zijn middel te slaan toen hij datzelfde deed bij mijn nek. Ik glimlachte bij hetgene wat erna kwam want ik wist dat een kus zou volgen, waar ik gelijk in kreeg. Het was alleen veel te kort voor mijn smaak dus trok ik een pruillip, om hem zelf nu iets naar me toe te trekken en mijn lippen op de zijne drukte. Heel even kon het me niks schelen dat dit een openbare plek was en iedereen die ons hier zo zou vinden ons gigantisch in de problemen kon brengen, dit waren van die kleine momenten waar ik dol op was. Helaas waren die er niet vaak, en als ze er waren was het meestal binnenshuis. Ach, het was wel Parijs waar we sowieso heengingen en als we juist daar dit niet minstens een keer in het openbaar konden doen wist ik het ook niet meer. En anders zou ik genoeg keren een kusje van hem stelen, hoe risicovol het ook was. Ik kon gewoon niet de hele dag wachten tot we weer uit het zich waren om dat te doen. Voorzichtig trok ik terug en verstopte mijn gezicht in zijn nek. "Ik hou van je," zei ik zacht, bijna onhoorbaar, om Louis zo dicht mogelijk tegen me aan te houden. Vaak sprak ik mijn gevoelens voor hem niet zo uit, maar liet ik merken aan andere dingen. Bijvoorbeeld had ik de gewoonte gekregen om elke zaterdag naar de bloemist te gaan en een bosje voor hem mee te nemen, niks groots of opzichtigs, gewoon iets bescheidens en kleins om te laten merken dat ik aan hem dacht en om hem gaf. Ik zei het alleen echt hardop als ik het gevoel had dat het moest of als de situatie goed en veilig voelde, waarin het laatste nu het geval was. Zo veilig was het helemaal niet, maar zo voelde het wel, met de honden in buurt en hem zo in mijn armen. Beter kon ik het eigenlijk niet hebben.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Harry deed erg onschuldig, maar dat hij dat niet helemaal was, wisten we allebei. Toch ging ik erin mee en deed zelf maar een voorstel. Ik kon het echt niet laten. Zijn lippen die de hele tijd maar onberoerd bleven, dat was eigenlijk heel erg zonde. Ik drukte zacht even kort mijn lippen op de zijnen. Ze waren heerlijk zacht en warm en ik genoot er enorm van, maar toch trok ik terug, om te weten hoe hij zich over dit geliefkoos in het openbaar voelde. Ik zag hem pruilen, waardoor ik weer glimlachte. Dat was alleen maar goed. Toch kon ik niet lang naar mijn prachtige vriendje kijken, want hij nam zelf alwee het heft in hand. Niet dat ik het erg vond, maar goed. Ik liet mezelf iets tegen hem aan hangen en genoot van de kus. Dit gebeurde zo bar weinig dat dit nu echt heel speciaal voelde. In Parijs zou ik waarschijnlijk ook een aantal kusjes van hem stelen op straat. Het mocht dan waarschijnlijk niet, het kon me hier het niet schelen. Als ik op een plek van mijn vriendje wilde genieten, waar er maar weinig consequenties aan hingen, dan deed ik dat. Dit keer was het ik die pruilde toen de kus eindigde. Toch stond ik zo ook heel prettig. Ik liet mijn handen iets omlaag zakken, naar zijn borst, terwijl hij zijn gezicht in mijn nek verstopte. Bij zijn woorden werden mijn ogen groot. Hij zei dit maar zo weinig, dat het net zo goed een huwelijksaanzoek had kunnen doen. Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht en ik drukte een kusje op zijn wang. "Ik hou ook van jou, Hazza." zei ik zacht terug. Nog even bleef ik zo staan, maar al snel trok Harry me nog dichter naar hem toe, waardoor mijn voeten net boven de grond bungelden. Hij was altijd zo lief in vooral de kleine dingen. Ondanks zijn blindheid nam hij elke week een bosje mooie bloemen voor me mee. En zijn armen waren de veiligste plek te wereld voor mij. Ik hield echt van deze jongen met heel mijn hart. Toch hoorde ik al iets van een omroep op de achtergrond, jammer genoeg. Ik wiebelde wat met mijn voeten en drukte nog een kusje op Harry's wang. "Laten we maar in de auto gaan zitten, lief. Ik zet de honden wel vast." mompelde ik zacht in zijn oor. Ik wilde ondanks het fijne gevoel wat ik ervan kreeg nog niet gesnapt worden. Wat in Parijs gebeurde maakte me niets uit, maar hier waren nog te veel Engelsen. Nu pas merkte ik dat ik mijn koosnaampje van binnenshuis had gebruikt. Dat was best wel een dingetje, maar toch zouden we er niet te lang bij kunnen stilstaan. Nu stond ik nogsteeds niet, maar dat kwam zo wel. Het moeilijkste van dit alles zou Buddy in zijn harnasje krijgen worden. Elijah ging zo, maar die hyperactieve kneus van mij was altijd een ramp. Nu snapte ik ook waarom ik nooit met de auto meeging met mijn moeder zolang ze het kon voorkomen. Maar ach, ik wilde hem ook niet ergens achterlaten, want ik hield enorm veel van hem en hij was mijn beste vriend.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik wist bijna voor de volle honderd procent dat mijn woorden hem verbaasden, en stiekem hoopte ik dat ik zijn uitdrukking kon zien, wat ik eigenlijk niet moeten doen want zo teleurstelde ik mezelf alleen maar. Sowieso zou ik er letterlijk alles voor over hebben om hem te kunnen zien, al was het maar een glimp. Ik had wel een soort van beeld van hem, aan de hand van wat ik voelde als ik hem vasthield of mijn handen zijn gezicht vasthad en wat hij me had verteld, maar toch. Het was anders en dat vond ik verschrikkelijk, alles aan het blind zijn had ik geaccepteerd, omdat ik de meeste mensen in mijn leven echt had gezien, dit kon ik niet accepteren en betwijfelde of ik het ooit zou doen. Dat ik er af en toe zo'n last van had vertelde ik Louis niet, hij hoefde zich niet al meer zorgen om me te maken dan hij normaal al deed. Toch had ik het idee dat hij me soms dondersgoed door had maar het stil hield, om diezelfde reden dat ik het hem niet vertelde. Ik glimlachte door het kusje op mijn wang, wat veranderde in een gniffel toen ik dezelfde liefkozende woorden terug kreeg. Expres trok ik hem dichterbij en merkte dat ik hem daardoor iets van de grond tilde, wat hij hopelijk niet zo heel erg vond, ik niet, want ondanks dat ik het niet zag wist ik heel goed dat de jongen minstens een halve kop kleiner was dan ik er daar plaagde ik hem graag mee. Na hem even zo half platgedrukt tegen mijn borst aan te hebben gehad zette ik hem voorzichtig terug bij het kusje op mijn wang en zijn woorden. Ik trok een wenkbrauw op bij de koosnaam die hij gebruikte maar trok me er verder niet veel van aan. "Alleen als ik dan daar nog een kus krijg," pruilde ik, om hem met veel tegenzin los te laten en richting de deur aan mijn kant te gaan. Ondertussen wist ik uit mijn hoofd waar ik hem open moest maken en hoefde niet eindeloos met mijn hand over de deur te gaan. Ik ging zitten en sloeg de deur weer dicht, om mijn gordel te pakken en die om te doen. Ik kon niet wachten tot we eindelijk op plaats van bestemming waren en wat tijd voor onszelf hadden, Louis zou dan toch wel gesloopt zijn en gingen we echt niks meer doen. Met alle liefde zou ik dan het hem zo gemakkelijk mogelijk maken, als ik eenmaal wist waar alles stond dan.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Harry deed gelukkig zoals eigenlijk altijd voorzichtig met me. Alsof ik toch een beetje van porselein was. Ik glimlachte een beetje bij zijn pruillipje en woorden. "Zo veel je er wil tot ik weer moet gaan rijden." zei ik voor ik aan de slag ging met de honden. Als eerste zette ik Elijah in de auto en deed hem zonder problemen zijn tuigje om. Ik kreeg er zelfs nog een lik bij over mijn gezicht. Heel erg was het niet, maar ik had toch liever dat zijn baasje het deed dan hij. Daarna was het Buddy's beurt. Het was maar goed dat ik hem aan een paal had vastgemaakt, anders zou hij hier nu weer als een gek rondrennen. Ik pakte hem bij zijn halsband en nam hem mee naar zijn kant, waar hij op zijn plek sprong en daar zijn draaikunsten probeerde te laten zien en mij nog erger aflebberde dan Elijah. Met veel moeite kreeg ik ook zijn tuigje om, om erna de beide riemen en waterbakken op de grond te zetten en de deuren te sluiten. Nu zaten die twee bakbeesten ten minste weer veilig vast. Ondertussen begonnen de mensen langzaam terug te gaan naar hun auto's zelf controleerde ik nog of we niets hadden laten liggen voor ik ook instapte en me naar Harry boog toen ik de autodeur aan mijn kant sloot. Dit zou de laatste kus worden tot we in onze hotelkamer waren, waarschijnlijk, want echt zin om tussen hier en Parijs nog te stoppen had ik niet. Ik plaatste een vinger onder Harry's kin om zijn gezicht naar me toe te draaien voor ik voor een paar seconden mijn lippen op die van hem drukte. Het was niet veel, maar langer kon ik me nu ook echt niet meer veroorloven. " Vanavond in de hotelkamer kan je er zo veel krijgen als je wil... En meer als je dat wil." zei ik met een scheve glimlach voor ik me naar voren richtte en keek of niemand iets had gezien, wat gelukkig zo leek. Ik wilde deze vakantie niet beginnen met haatleuzen. Toen het mocht startte ik de auto en al snel reden we door Frankrijk. Het was nog best vreemd, want iedereen reed hier aan de verkeerde kant. Gelukkig hadden wij ook een parkeerplaats voor een week, naast het hotel, dus rijden hoefde ik maar 2 keer in het schijnbaar beruchte Parijse verkeer. Nu zeiden ze dat ook over London en daar reed ik vaak genoeg, maar goed. Niet in hartje London, terwijl wij nu wel naar hartje Parijs gingen. Voor nu was het alleen geen enkele zorg. Nu reed ik nog als een of andere brilsmurf over de Franse snelweg met mijn verboden liefde naast me en onze honden op de achterbank, opweg naar onze eerste, hopelijk zorgeloze, vakantie samen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Tevreden knikte ik bij woorden en maakte mijn weg richting mijn kant van de auto waar ik rustig ging zitten wachten en me half omdraaide zodat ik toch nog iets meekreeg van wat er op de achterbank gebeurde. Niet dat dat veel hielp, maar zo had ik een beetje het gevoel dat ik betrokken bleef in plaats van dat ik hier heel onbehulpzaam zat. Dat resulteerde in dat een van de honden, ik kon niet precies zeggen wie, zich zo ver naar voren had kunnen trekken om het voor elkaar te krijgen mij te likken. Ik schoot in de lach en draaide me snel weer goed in mijn stoel, dat waagde ik niet nog een keer. Vlug veegde ik mijn gezicht af aan mijn mouw voor ik Louis naast me hoorde komen zitten. Ik wilde namelijk wel dat hij zich aan zijn woorden ging houden. Gewillig liet ik hem me naar hem toe draaien en legde mijn hand kort op zijn wang in de tijd dat hij zijn lippen op de mijne gedrukt hield. Het was me te snel over en bijna wilde ik me alweer zijn kant op buigen toen zijn woorden kwamen. Semi-boos keek ik hem aan. "Dat zei je net ook al," klaagde ik. "Maar daar houdt ik je aan Tomlinson, denk maar niet dat ik het vergeet," ging ik verder, om hem beschuldigend in zijn zij te prikken. Toch verschoof ik zo dat ik makkelijk mijn hoofd op zijn schouder kon leggen en sloot mijn ogen, als mensen gingen kijken kon het altijd nog lijken alsof ik in slaap was gevallen en daardoor op zijn schouder terecht kwam. Heel erg warm had ik het ondertussen niet meer, maar echt lekker koel was het ook zeker niet. Ik twijfelde even of ik mijn shirt toch maar uit zou doen, ik had er toch nog een tanktop onderaan. Uiteindelijk deed ik het niet, met in mijn achterhoofd wat Louis ooit zei wat er ging gebeuren als ik dat deed en hij achter het stuur had en ik hoefde nog niet dood. Ondanks dat kon ik het niet laten om mijn hand op zijn knie te leggen en vanaf daar met mijn vingertoppen over zijn been te trippelen, zonder mijn ogen te openen alsof ik me nergens van bewust was. Waarschijnlijk werd ik dan toch wel zo op mijn plek gezet door hem, maar dan had ik tenminste mijn lol gehad omdat ik heel goed wist wat het met hem kon doen en we hadden vanaf hier nog wel even te gaan.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Natuurlijk begon Harry na het afsluiten van de kus te klagen. Ik vond het ook te kort, maar het ging nu gewoon nog even niet. Gelukkig leek hij door mijn belofte er wel enigsinds vrede mee te hebben. "Daar twijfel ik neit aan, styles. En ik heb het juist erg graag als je me eraan houd." zei ik met een scheve glimlach. Ik voelde hem met zijn hoofd op mijn schouder zakken, net toen ik de motor van de auto mocht starten. Erg vond ik het zeker niet en veel mensen zouden er weinig van denken, gelukkig maar. Ik reed rustig de boot af en door het Franse landschap, aan de verkeerde kant van de weg zoals het hier hoorde. Ik wilde net zacht gaan fluiten toen ik Harry's hand op mijn knie legde. Ik concentreerde me harder op de weg, maar bleef me extreem bewust van zijn hand. Het werd alleen maar erger toen hij met zijn vingertoppen dichter naar mijn lies begon te trippelen. Ergens halverwege mijn been liet ik een zacht geluid horen wat een soort combinatie van een kreun en een grom was. "Harry, stop alsjeblieft, als je niet tegen een boom wilt eindigen en dat bedoel ik op twee manieren." zei ik terwijl ik me zo goed en zo kraad als het ging op de weg bleef concentreren. Er waren nu twee scenario's die konden voorkomen als hij doorging. Ofwel ik verloor controle over de auto omdat ik te afgeleid werd door hem en zijn hand en de auto zou zich om een boom vouwen, ofwel ik wist de auto aan de kant te zetten op een parkeerplaats en drukte hem tegen een boom, om hem daar dan te zoenen en misschien wel van zijn kleren te ontdoen, met alle gevolgen van dien. Beiden waren nu niet echt handige opties. Ook aan het tweede denken was niet zo handig van me, maar ik had nog net genoeg concentratie om me op de weg te richten. Die spelletjes deden we straks in de hotelkamer wel. Ik zou waarschijnlijk wel moe zijn van het rijden, maar nooit te moe om dat soort dingen met hem te doen en dan samen in slaap te vallen. Nu was het nog nooit helemaal zo ver gekomen, maar wel bijna, dus ik hoopte stiekem een beetje dat het er deze vakantie van zou komen, al zou ik hem natuurlijk neit pushen. Als het kon gebeuren, gebeurde het wel. Met mijn elleboog probeerde ik harry's arm wat weg te duwen, teriwjl ik me toch echt zo goed mogelijk op de weg concentreerde, wat over een aantal tellen niet meer zou gaan als hij hiermee door zou gaan.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik gromde hem nog iets toe door zijn woorden, onverstaanbaar gelukkig, voor ik zijn schouder als kussen ging gebruiken. Een heel zacht kussen was het niet, toch zou ik op dit moment niets liever hebben dan dat. Het raam was minder comfortabel en zo had ik een excuus om tegen hem aan te hangen, al was het jammer dat het niet meer dan dat kon zijn. Ik humde zacht toen ik merkte dat we wegreden en zuchtte. Bijna had ik de neiging om als een klein kind te vragen hoe lang we nog moesten, wat ik beter niet deed. Misschien straks, als we wat verder waren en ik niet als een irritante kleuter over zou komen. Om wat tijd te doden besloot ik Louis iets te gaan plagen door met mijn vingers heen en weer over zijn been te gaan, terwijl het telkens een heel klein beetje dichterbij zijn lies kwam. Elk moment verwachtte ik daardoor een uitbrander die mijn kant op kwam. Ik grijnsde breed om de halve kreun die ik te horen kreeg toen ik op de helft van zijn been was, wat veranderde in gegiechel door zijn woorden volgden, ook al was het niet grappig bedoeld. Dubbelzinnige opmerkingen waren nou eenmaal deel van mijn humor. Ik ging iets rechter zitten zodat ik met mijn lippen bijzijn oor kon, zonder mijn hand van zijn been te halen. "Je weet wel dat het fijn vindt, vooral als je weet dat ik mijn onschuldigheid alleen laat vallen voor jou," mompelde ik, om een kusje in zijn nek te drukken en nog een laatste kneepje in zijn been te geven, waarna ik me lachend naar de andere kant boog zodat ik hem met niks meer aanraakte. Dit was een hele, hele slechte plek om dit soort opmerkingen te maken, maar Lou zou er maar mee moeten leven. De kans dat hij de auto aan de kant ging zetten hiervoor schatte ik erg klein, net als, hopelijk, de kans dat we echt tegen een boom of de vangrails kwamen. De laatste tijd was ik gewoon wat losser geworden in dit soort acties in om hem heen, al was ik nog wel wat schrikkerig om echt seks te hebben. Dat kwam echt nog wel als hij wat geduld met me had, misschien stemde ik zelf nog eerder in dan we beiden zouden denken. Het was wel de perfecte gelegenheid, ver weg van het bekende dat ons zo in de weg stond, in een land waar we vooral elkaar hadden en niemand ons eigenlijk kon zeggen wat wel en niet kon, alleen als het echt heel erg werd. Ik zag het vanzelf wel, en dan was hij zeker de eerste die het wist.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Het was nu maar goed dat we op een rechte weg reden, want anders had ik echt brokken gemaakt. Zeker omdat hij zijn geplaag nog net wat verder doorzette toen ik hem waarschuwde te stoppen. Natuurlijk ha ik moeten weten dat hij nog net iets verder zou gaan, maar dit was echt heel erg verder. Er ging een rilling door mijn ruggegraat van zijn woorden en er klonk nog een zaéhte kreun over mijn lippen, terwijl mijn ogen voor een paar sevonden gesloten waren om mezelf te herpakken. Het was echt maar goed dat de weg recht was, anders waren we een harmonica geweest tegen een boom of de vangrail. Ik opende mijn ogen weer en reed verder terwijl ik in mijn hoofd plannejes bedacht om de jongen terug te pakken. Het enige was wel dat ik die pas zou uitvoeren als we geparkeerđ waren, want nu hadden we al erg geluk gehad dat we niet verongelukt waren. Ik zuchtte even en pakte een van de twee bekers thee van de tray om een slok vande inmiddels lauwe vloeistof te nemen. "Er staat thee als je daar zin in hebt." zei ik tegen Harry, in de hoop dat hij toch de lichte heesheid in mijn stem niet zou horen. Hij wist gelukkig wel waar ik altijd het drinken zette, dus ik hoefde het niet aan te geven. Ik nam nog een slok thee voor ik mijn beker wegzette en volgde netjes de borden Parijs. Hoe dichter bij we bij de stad der liefde kwamen, hoe opgetogener ik werd. Ik had er echt enorm veel zin in. Zacht begon ik wat door elkaar gegooide liefdesliedjes te neuriën en trommelde met mijn vingers wat mee op het stuur. Ik had er echt veel zin in. Wel was het jammer dat ik geen lichamelijk contact had met mijn vriendje op dit moment, maar het was waarschijnlijk wel beter voor mijn concentratie, die zoizo al slecht was. Ik reed door en langzaam maar zeker kwamen we steeds dichter bij Parijs. Toen ik de ringweg dan toch eindelijk opdraaide was ik moe maar ook extreem opgelucht dat we het hadden gehaald. "Harry, tussen de papieren zit een braille blaadje met het adres erop. Kan je dat voorlezen alsjeblieft." vroeg ik terwijl ik de juiste afslag nam. Ons hotel lag in de buurt van het Louvre, maar ik wist niet in welke straat precies. Daarbij was het oude paleis enorm. Gelukkig had ik al wel gezien dat de straat van het hotel recht tegen het museum aanliep, dus als ik er maar lang genoeg rondjes om bleef rijden zou ik het wel vinden... Hopelijk. Toch was een naam en adres wel handig, anders kon ik het dan altijd nog vragen als we toch verdwaald raakten.

[Ik heb even geskipt naar Parijs als je het niet erg vind]

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
In de tijd dat we samen waren had ik heel goed geleerd hoe ik de jongen kon bespelen met aanrakingen en woorden, waar ik steeds preciezer in werd. Om eerlijk te zijn vond ik het ook ontzettend leuk dat ik die reacties uit hem kon krijgen en ook de enige was die daar de kans tot kreeg. Dit ging ik geheid van hem terugkrijgen als we de auto uit waren, maar dat kon me niet veel schelen, ik kon namelijk niet zeggen dat ik dat zo erg zou vinden. Ik zorgde ervoor dat ik hem even niet meer aanraakte, want ik hoefde niet alsnog te sterven, al zou ik met alle liefde rustig doorgaan als het kon. Het was toch niet alsof mensen konden zien wat ik deed. Ik liet wat instemmend gehum horen bij zijn opmerking en liet een enigszins triomfantelijke glimlach zien door de ondertoon waarop hij het zei, af en toe was Louis zo voorspelbaar, maar het zei wel dat ik heel goed effect op hem had. Ik reikte in de richting waar het drinken altijd werd neergezet en al snel had ik de kop thee in mijn handen. Heet was het niet dus ik hoefde ook niet bang te zijn dat ik mijn mond zou verbranden en kon ik rustig drinken. De jongen werd merkbaar steeds vrolijker naarmate we dichter bij onze bestemming kwam en dat sloeg over op mij, waardoor de glimlach niet meer van mijn gezicht was te slaan en ik genietend van de zon mijn ogen sloot. Sowieso was ik wel vrolijk aangezien ik even aan de constante sleur in London kon ontsnappen en wat tijd alleen had met de waarschijnlijke liefde van mijn leven, ik kon mezelf in ieder geval niet met iemand anders voorstellen, dat wilde ik ook niet. Toen ik mijn thee bijna ophad kreeg ik van Louis een vraag, dus zette ik he kopje neer en griste naar de papieren, die ik even doorzocht om het juiste blaadje te vinden. "Rue Jean-Jacques Rousseau, nummer 20," las ik op in mijn beste Franse accent, die alsnog prut was. Frans was nooit mijn sterkste punt geweest op school en ik probeerde het niet eens meer te verbergen, zo duidelijk was het. Talen mochten mij niet en ik hen niet, mooi geregeld. Ik boog me weer iets naar hem toe en drukte een kusje op zijn wang als verontschuldiging van daarnet. Het speet me eigenlijk helemaal niet zo maar zolang hij dat dacht was het prima. Ik legde de papieren terug op het plekje waar ze vandaan kwamen en pakte mijn thee weer op om het laatste beetje weer op te drinken, wachtend tot Louis een seintje zou geven dat we er waren, en dan moest ik gaan oppassen.

---

Because I love him, do I need another reason?