[200] When generations meet || HP || Topic 3 - Speeltopics

Harry Potter en zijn vrienden en vijanden gaan weer naar school voor hun zesde jaar. Wat als ze er opeens achter komen dat hun ouders en hun toekomstige kinderen ook naar Zweinstein gaan? James Potter, Harry Potter en Albus Potter zitten alle drie in hun zesde jaar en komen elkaar tegen. Niemand weet wat er aan de hand is. De toekomstige kinderen mogen niets tegen hun ouders zeggen over de toekomst, maar kunnen ze dat wel volhouden? En wat als de ouders erachter komen wat er later van hun gaat worden, dat sommige vriendschappen verbreken? En Voldemort is er ook nog. Kunnen ze hem tegenhouden?
Rollen:

[ bericht aangepast op 14 aug 2014 - 13:54 ]

Spoiler alert: you will save yourself

Scorpius Malfoy
‘Gaan jullie maar. Ik heb iets laten vallen in het bos.’ Ik kijk naar George, die de koets uit gaat en het bos in rent. Ik zucht, wat een idioot. Ik leun achterover en kijk naar Campbell, die George achterna kijkt.
‘Wat een debiel. Ik ga hier zo spijt van krijgen.’ Ik wil eerst zeggen dat hij niet achter George aan moet gaan maar hij is al weg voor ik iets kan zeggen. Ik blijf alleen over in de koets. Geweldig, net wat ik wou. Eigenlijk ben ik altijd al bang geweest voor dit bos; je weet nooit wat er zich allemaal bevind en ik ben er ook niet zeker van of ik dat wel wil weten. Ik kijk naar buiten en zie helemaal niks. Licht trekt dieren aan, maar hoe kunnen George en Campbell de koets dan zo meteen nog vinden? Misschien verdwalen ze wel en ik kan ze hier niet alleen achterlaten. Maar in mijn eentje door het bos zwerven lijkt me ook geen slim plan, dus blijf ik maar zitten.
'Campbell? George?' vraag ik zachtjes als ik geluid hoor van iets dat dichterbij komt. Als er geen antwoord komt kan ik het niet langer houden en gebruik ik lumos om licht te krijgen. Ik zie het grote beest, hoewel ik geen idee heb wat het is en ik schreeuw bang om hulp. Ik zit in de koets maar die houdt het niet veel langer aangezien het beest tegen de koets aan ramt. Maar nu komen George en Campbell misschien hierheen en dan worden zij ook opgegeten door dit beest. 'Help!' schreeuw ik nog een keer wanhopig. Ik probeer me te bedenken met welke spreuk ik ook alweer vuur kan oproepen maar ik ben zo in paniek dat ik nergens aan kan denken.

Spoiler alert: you will save yourself

George Weasley

‘Ik weet wel zeker het verschil. Ik kan zeker zien wanneer iemand mij leuk vind of geweldig. Ik weet hoe ik het vreselijkste uit mensen kan halen uit slechts wanhoop of wraak. Ik weet wat mensen fijn vinden; waar hun hart naar wenst. Ik weet wat je moet doen of gebruiken om mensen te laten smeken waardoor ze alles voor je doen. Ik weet het allemaal. Mijn kennis gaat dieper dan die van menig ander maar sinds de tijdsprong lijkt alles op zijn kop te staan en maakt niks logica meer.’ ik keek hem sprakeloos aan en boog mijn hoofd even naar zijn richting toe. Is dit een grap? Ik dacht even na. Verklaart dit alles? Waarom hij zo vreemd deed alsof hij twee gezichten had? Pribeerde hij iets uit mij te krijgen?
'Campbell, ik..'
'Help!'
Ik keek geschrokken om. Was dat Scorpius zijn stem?
'Oh nee,' murmelde ik en keek Campbell even weer aan. Zonder iets te zeggen trok ik mijn hand los uit die van hem en rende weer richting het koets toe. Scorpius zat in de koets met een grote beest voor zich die bij hem probeerde te komen.
'Scorpius!' Riep ik en rende om het beest heen. Haastig grabbelde ik een aantal stenen uit de gras en gooide het richting het beest die zich moeizaam naar mijn richting toe keerde.
'Scorpius ga weg van daar!' Riep ik naar hem en stak mijn stok uit naar de beest toe die nu naar mijn richting toe ging. Een aantal spreuken vuurde ik op hem af maar het leek alsof de beest er maar steeds woester van werd.
'Scorpius ga naar Campbell,' riep ik dan nogmaals.


George to the rescue

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Campbell Saunders

‘Campbell ik…’ begon hij wat algauw afgekapt werd door een luid kabaal en geschreeuw. ‘Help!’ Scorpius. ‘Oh nee.’ Hoorde ik George murmelen. Voordat ik kon reageren rende George al weg en hoorde hem ‘Scorpius.’ Roepen. Alsof ze al jaren vrienden waren. Alsof hij liever bij Scorpius was als bij mij. Met een ruk draaide ik me richting het geschreeuw en binnen een paar tellen bevond ik me bij George en het wezen. Hadden ze nooit van de doodsvloek gehoord? Binnen slechts een milliseconde had ik mijn toverstok in mijn hand en zei non-verbaal crucio waardoor het beest begon te stuiptrekken en voor een paar seconde bleef ik stilstaan terwijl ik zijn pijn bekeek voordat ik door liep en me omdraaide om de doodsvloek op hem af te sturen waarbij het beest direct dood neerviel. ‘Zo doe je dat.’ Mompelde ik voordat ik het bos rustig uitliep. Ik wist toch de uitweg en aangezien ze blijkbaar mij niet meer wilden zien dan bekeken ze het maar. Iedereen mocht oprotten uiteindelijk zou toch iedereen je alleen laten en zou je er niks aan kunnen doen. Net zoals mijn ouders. Een nutteloos onderwerp om over na te denken maar ik wist dat alleen een boek mijn gedachtes weg konden nemen. Zoals ze altijd dat deden. Ik las nooit boeken over een Happy Ending. Die bestonden slechts alleen in de fantasieën van de mens waar ze zich mee bezig hielden. Iets wat mij nooit zal raken. Binnen een paar tellen liep ik het gazon van Zweinstein op wat duidelijk niet uit mijn tijd was. Toch negeerde ik alles en liep automatisch richting de bieb. Ik moest mijn gedachtes verzetten en het enige middel was een boek. De zaal was donker maar dat vond ik rustgevend. Ik hield er niet van om al te veel mensen om mij heen te hebben ook al leek dat wel vaak zo. Mijn vinger gleed langs de boeken en zoals altijd vloekte ik door de leerlingen die de boeken kapot gemaakt hadden tot ik bij een stil bleef hangen en het eruit pakte. Ik had het totaal niet uit interesse uitgezocht. Het was gewoon een feit dat mijn gedachtes op hol sloegen en tot mijn ellende nog steeds aan George dachten hoewel Scorpius er ook een kleine rol in speelde. Meteen sloeg ik het boek open en liet mijn ogen over de letters glijden terwijl ze slechts door het maanlicht verlicht werden. Mijn vingers gingen automatisch naar mijn mond om nagel te bijten. Een zeer slechte eigenschap van mijzelf maar het werkte meestal kalmerend met een boek hoewel het nu echter zijn doel totaal leek te missen. De letters leken geen woorden in mijn hoofd te vormen en nog steeds herhaalde de scenes van vandaag door mijn hoofd en iedere keer kwam tot mijn afschuw George in beeld; wat afschuwde ik dat joch met een harde klap gooide ik de boek weg en plantte mijn handen in mijn haar die op mijn knieën rusten. Ik wenste dat ik nooit de coupe uitgelopen was. Dat ik nooit bij George was blijven staan. Dat ik nooit met George opgesloten had gezeten want dan was ik nog normaal.


Wie voor Campbell? ('x

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Zal ik George of Ralf brengen :')

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

SphinxX schreef:
Zal ik George of Ralf brengen :')

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

George Weasley

Ik wist niet welke spreuk ik gebruikte of de beest lag te stuip trekken op de grond en ik zag campbell tevoorschijn komen. Mijn hart maakte een wilde sprong toen er vervolgens een groene lichtstraal uit zijn stok vloog en de beest raakte die dood neerviel.
‘Zo doe je dat.’ mompelde hij en liep weg. Diep hijgend bleef ik stil staan tot Campbell de bos weer in verdween en ik rende richting Scorpius toe.
'Blijf in het koets, die brengt je wel weer terug naar het kasteel. Verdomme gebruik geen Lumos of de beesten gaan je doden.' Ik stond even stil en wreef even over zijn arm en schouder heen.
'Bedank Campbell maar, die heeft zojuist je leven gered.' Ik beet even op mijn lip en sprong weer terug.
'Ik ga kijken waar hij is voordat hij verscheurd gaat worden. Blijf in die koets en ga twrug naar het kasteel.' Riep ik en rende de pad op waar Campbell ook over heen liep. Scorpius is niet bevriend of Ik ken alleen zijn vader, maar wat maakt het nu nog uit? En wat ik net zei was een leugen. Zo te zien is het onmogelijk voor Canpbell om verscheurd te worden. Hij vuurde verdomme een doodsvloek op die beest! En daarvoor nog crucio, gebruikt hij alleen onvergetelijke vloeken?
Tot mijn grootste opluchting kwam ik ook op de zweinstein terrein uit en volgde Campbell de bieb in. Bij een van de boekenkasten ging ik schuilen en staarde naar Campbell die een boek probeerde te lezen maar er duidelijk niet in slaagde. Maar ik zag ook alleen zijn rug. Ik zuchtte en liep naar hem toe. Langzaam plaatste ik mijn hand op zijn schouder en knielde achter hem neer.
'Je gebruikte de doods vloek op die beest? Je redde Scorpius zijn leven, en ook die van mij.' Zei ik.
'..Bedankt daarvoor.'

Xq

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

//

[ bericht aangepast op 10 aug 2014 - 23:15 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell Saunders

Ik voelde uit het niets een hand op mijn schouder en met een ruk pakte ik mijn toverstok en wilde een spreuk afvuren tot ik de bekende geur rook die langzaam gevolgd werd door de veels te bekende stem. ‘Je gebruikte de doodsvloek op dat beest? Je redde Scorpius zijn leven en ok die van mij. Bedankt daarvoor.’ Ik zette mijn hand naast me neer waardoor het tegen zijn schoen stootte. Hij stond vlak achter mij geknield kon ik daardoor aan oordelen en ook door zijn hete adem wat over mij heen streek wat kippenvel opleverde en mij zachtjes deed huiveren. Bang voor wat ik zal doen stond ik gauw op en ging voor het raam staan waar ik uit keek. Ik wist zo en zo niet wat hij gezien had. Ik dacht dat ik privé had maar blijkbaar niet. Wat deed hij überhaupt hier. Hij wilde toch van mij af zijn.
‘Slechts een dienst voor een dienst. Míjn schuld is ingelost en daarmee is het enige sliert wat ons verbonden verbroken. Weet dat je misschien volgende keer niet zo geluk hebt om mij te besluipen. Ik had een spreuk kunnen afvuren die je niet prettig zou vinden Niet persoonlijk. Gewoon uit voorzorg.’ Ik zei het zo kalm mogelijk terwijl allerlei emoties door mij heen leken te stuiteren. Alsof ze wilden dat ik me aan ze overgaf terwijl ik niet eens wist wat dat zou betekenen. In iedergeval iets met George omdat ik constants ze bij hem kreeg. Maar nu zou ik ze nooit meer krijgen. Het hoofdstuk van mij en George is afgesloten. We hebben geen redenen om bij elkaar te zijn. Ik draaide me om en keek vanuit het duister zijn richting op waar uitgerekend hij in de maanlicht bevond waardoor ik voor de laatste keer iedere contour kon opnemen.
‘Waarom ben je hier naartoe gekomen.’ Ik keek met die woorden meteen weer weg. Ik voelde me zwak; ik voelde mijn masker wegsijpelen en dat vond ik vreselijk want hoewel ik dat nooit zou vertellen was ik vanbinnen gebroken. Ik was daar nog steeds het zesjarige jongentje die iedere keer mishandeld werd door zijn eerste pleegouders. Het jongentje wat iedere dag op hoop wacht. Hoop dat iemand van hem houd en die hem kwam halen en vertelde dat het een fout was. Dat ze hem kwijt waren en dat ze overal voor hem gezocht hadden terwijl je wist dat dat niet zo was. Maar je wilde het geloven omdat de waarheid te gruwelijk was. Helaas was de waarheid bij mij mijn leven geworden. Een leven die ik met beide handen aangenomen heb.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Ron en Lily? :x

What do we say to the god of death? ''Not today.''

George Weasley

Hij stond op waardoor mijn hand van zijn schouder afgleed en hij liep naar het raam toe waar hij uit begon te staren.
‘Slechts een dienst voor een dienst. Míjn schuld is ingelost en daarmee is het enige sliert wat ons verbonden verbroken. Weet dat je misschien volgende keer niet zo geluk hebt om mij te besluipen. Ik had een spreuk kunnen afvuren die je niet prettig zou vinden Niet persoonlijk. Gewoon uit voorzorg.’
Hij draaide zich om en keek me even aan. Wat praat hij nou? Niets is verbroken van ons. Dat ik zijn waarheid nu ken of Scorpius probeerde te redden heeft niets veranderd in onze relatie of band. Ik wil het niet bekennen maar ik debk, nee weet dat ik op jongens val. En dat komt door Campbell. Die gevaarlijke sukkel heeft letterlijk mijn leven ondersteboven gegooid en ik wil dus ook verder zo leven.
‘Waarom ben je hier naartoe gekomen.’
Ik zucht en liep naar hem toe waardoor ik vlak voor hem stond en zijn adem over mijn gezicht voelde streken wat me een erge kippenvel opleverde.
'Omdat ik je wilde bedankten.' Begon ik.
'En je de echte verschil tussen haat en liefde wilde vertellen.' Ik stop even en keek hem diep in de ogen aan.
'Als eerst, misschien is jouw band voor mij gebroken maar bij mij is niets veranderd.' Ik keek even naar de grond en haalde diep adem voor mijn volgende woorden en al gelijk begon mijn hoofd te tollen.
'Ik haatte je bij het begin. Ik haatte je zo erg dat ik net als jou, je wilde gaan doden. Natuurlijk, maar er veranderde iets toen we vast zaten in de wc. En dat iets lag in mijn gevoelens toen we vast zaten. De gevoelens die jij beschouwde als vergif.' Zei ik.
'Heb jij ook die gevoel? Die tintelingen over je hele lichaam als er een speciale persoon in de buurt staat, die glinlach die dan op je gezicht verschijnt zonder te weten, die kippenvel als iemand je aanraakt en de lust naar meer van die ene persoon? Dat is die vergif die jij noemt. En hoe afschuwelijk jij bent, hoe afschuwelijk jij bent met je spreuken of je kunsten, jij hebt een druppel van jouw vergif aan mij laten drinken.' Ik schudde met mijn hoofd en keek hem maar zo diep mogelijk in de ogen terwijl mijn hart maar sneller ging bonken.
'En die gif heet liefde. Het maakt mij geen barst meer uit wat jij doet met mensen en wat je in ze kunt vinden of of je ze gebruikt of je de doodsvloek hebt afgevuurd of wat dan ook. Want dit is eenmaal een.. "liefde op het eerste gezicht".' Zei ik. Ik perste mijn lippen dan op elkaar en draaide me om. Even overwoog ik om mijn lippen op die van hem te planten, maar ik negeerde die gedachtes en liep maar richting het deur toe. Ik zie hem wel ooit, of nooit meer. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. Eindelijk.. eindelijk ben ik niet meer verward, ik snap alles nu zo goed..


Kies maar camp; tegen hem praten of weg hem laten varen (:

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Campbell Saunders

Hij liep dichter naar mij toe. Iets wat mij enorm ongemakkelijk deed voelen en het liefst wilde ik een worden met de muur gezien ik nu daar tegen aan stond. ‘Omdat ik je wilde bedanken.’ Zijn woorden waren zo simpel en toch leken ze moeilijk voor mij terwijl mijn hartslag sneller ging en mijn ogen een klein stukje sloten waardoor ik George aankeek vanonder mijn wenkbrauwen terwijl zijn kastanjebruine ogen mij leken te doorboren. ‘En je de echte verschil tussen haat en liefde wilde vertellen. Als eerst, misschien is jouw band voor mij gebroken maar bij mij is niets veranderd. Ik haatte je bij het begin. Ik haatte je zo erg dat ik net als jou, je wilde gaan doden. Natuurlijk, maar er veranderde iets toen we vast zaten in de wc. En dat iets lag in mijn gevoelens toen we vast zaten. De gevoelens die jij beschouwde als vergif.’ Ik beet op mijn lip zonder weg te kijken terwijl ik haast bang was voor de volgende dingen die hij ging zeggen.
'Heb jij ook die gevoel? Die tintelingen over je hele lichaam als er een speciale persoon in de buurt staat, die glinlach die dan op je gezicht verschijnt zonder te weten, die kippenvel als iemand je aanraakt en de lust naar meer van die ene persoon? Dat is die vergif die jij noemt. En hoe afschuwelijk jij bent, hoe afschuwelijk jij bent met je spreuken of je kunsten, jij hebt een druppel van jouw vergif aan mij laten drinken.’ Ik schudde afwezig mijn hoofd terwijl nog steeds niks meer logica leek te maken. ‘Nee, dat kan niet.’ murmelde ik zachtjes. Ik wilde protesteren. Met tegenbewijzen slingeren maar zijn ogen. Ze hielden me tegen. Haast alsof ze me dwongen te zwijgen.
'En die gif heet liefde. Het maakt mij geen barst meer uit wat jij doet met mensen en wat je in ze kunt vinden of of je ze gebruikt of je de doodsvloek hebt afgevuurd of wat dan ook. Want dit is eenmaal een.. "liefde op het eerste gezicht".' Ik schudde weer nutteloos verward mijn hoofd terwijl er allemaal touwen in mijn lichaam los leken te gaan die ik krampachtig bij elkaar wilde trekken. Het ergste was dat ik op mijn tenen ging staan klaar om mijn lippen tegen de zijne te drukken maar hij draaide zich om. Even had ik gedacht; maar natuurlijk was dat fout. Mijn adem ging jachtig op en neer terwijl ik iedere stap volgde die hij zette naar de deur. Ik had hem verteld dat hij mij niet mocht verlaten.
‘Had ik niet gezegd dat je niet zonder mijn toestemming mij mocht verlaten.’ Mijn stem klonk raar en totaal niet sterk als normaal waardoor ik naar de deur liep waar hij zich bevond zodat hij er niet door kan maar wel daardoor super dicht bij George stond. Ik keek in zijn ogen en ik voelde weer die rare zwakte. Mijn ogen gleden van zijn ogen naar zijn lippen en kneep mijn ogen dicht terwijl mijn lippen slechts twee millimeters van elkaar schoven voordat ik mijn ogen opende en erachter kwam dat ik mijzelf dichter tegen hem aangedrukt had om hem te zoenen. Dit hoort niet. ik wilde niet maar toch..’ met een ruk draaide ik me om omdat ik wist dat ik het niet kon volhouden als ik bij hem was. Dit was fout. Ik werd niet verliefd. Dat kon niet. Alleen om dat te voorkomen zou ik mijn hart uitsnijden zodat niemand het meer kon beroeren.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Ik weet al wat ik moet posten

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

George Weasley

‘Had ik niet gezegd dat je niet zonder mijn toestemming mij mocht verlaten.’ ik stopte met lopen en schoof ook mijn glimlach opzij. Campbell kwam voor me staan en in trance staarde ik in zijn ogen. Ik snapte allen eindelijk. Wat er was met Campbell en wat er met mij aan de hand was. Ik val gewoon op hem, ik voel letterlijk dingen bij hem. Zo snel maar ook zo duidelijk. Zijn lippen kwamdn dichter naar die van mij en automatisch sloot ik mijn ogen tot ik voelde dat Campbell zich eerder tegen me aan drukte. Alsof hij toen pas door kreeg wat hij deed, draaide hij zich met een ruk om. Ik stak mijn stok uit en voor het geval dat sloot ik de deuren door middel van mijn stok en liet het weer in mumijn gewaad glijden. Deze keer kwam ik voor Campbell staan en schudde mijn hoofd.
'Hoe kun je weten wat liefde is als je het nooit hebt gevoeld? En ik herhaal het nogmaals; ik kan je verlaten wanneer ik het wil.' Ik stond even stil en keek maar naar zijn ogen en bestudeerde elk kleine detail van zijn gezicht.
'Zal ik je anders helpen.' Fluisterde ik zachtjes en langzaam gleed mijn hoofd naar die van hem en drukte ik mijn lippen tegen die van hem aan. Dit was niets, ik hielp hem alleen. Misschien weet hij nu meer of hij liefde voelt of haat tegenover mij.. dat was dus een leugen.


Dit was alles wat hij wilde :'D

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Pabu schreef:
Ron en Lily? :x

Spoiler alert: you will save yourself

LeoValdez schreef:
(...)

Ik wacht nog op de reactie van Daggers. Of i heb die ove het hoofd gezien.

The monsters running wild inside of me. I'm faded