"But I don't feel perfect at all."
Victoire Barton
"Euh, hoi. River is de naam." Stelde de jongen zich vriendelijk voor. Hij was een heel stuk langer, maar wat verwacht je als je zo'n dwerg bent als Victoire was. "Aangenaam, River!" Zei ze tegen de jongen, en keek vrolijk om zich heen. De meeste mensen stonden inmiddels wel te praten, en het leek haar een erg gezellige groep. Een enkeling stond nog alleen, maar misschien vonden ze dat even fijner zo. Sommige mensen bekeken de situatie gewoon liever even goed voor ze zich ergens in stortten. Vic was dus niet zo'n persoon. Vaak wist ze niet zo goed of ze het goed deed, maar ze probeerde zich voor te doen als het vrolijke meisje dat ze altijd was geweest. Ze zou het best wel eens te hard proberen, maar tot nu toe had het goed gewerkt. "Hoe vind jij het hier?" Vroeg de jongen, en Victoire keek om zich heen en trok een wenkbrauw op. "Wit. En koud." Grinnikte ze. Nog voor ze aan hem kon vragen wat hij vond, hoorde ze een vrouwenstem.
"Dames en Heren,'De naam is Sharp en dit is mijn partner, meneer McEwan. Jullie zijn hier voor jullie eigen, als jullie willen gaan, gaan jullie maar, daar heb ik niets mee van doen, maar als je wilt blijven, zullen jullie moeten luisteren. Vanaf dit moment volgen jullie dan ook onze instructies nauwkeurig op, gebeurt dit niet, volgt er straf en eventueel ontslag uit het huis. Goed," ging ze verder, en ze haalde een lijst uit haar tas tevoorschijn. "De volgende vijf mensen krijgen hun ticket voor de skilift, stappen uit bij het bovenste station en wachten op de rest van de groep: Thomas Barton, Scott Berkham, Michael Hood, Lucas Howerd en River Posey. De rest blijft nog even wachten!" Victoire glimlachte bij het horen van de naam van haar broer, en toen ze hoorde dat ook River genoemd werd glimlachte ze naar hem. "Oh, nou dan zie ik je later wel." Ze knikte en lachte vrolijk terug. "Tot daar!" zei ze, en keek hem even achterna terwijl hij richting de groep liep.
De hele dag door had ze het wel aan voelen komen. Natuurlijk was het leuk om nieuwe mensen te leren kennen, om weer eens iets nieuws te doen, en zeker om weg te zijn bij de bullies, maar ergens in haar borrelde de hele dag al een soort angstgevoel. Nu Thomas weg zou gaan, wist ze niet zeker of ze dit nog wel kon bedwingen; met hem erbij wist ze altijd dat het goed zou komen, maar nu? Ze miste haar vader meteen al, bang dat ze iets vergeten was. Dat kon toch niet? Ze had alles ingepakt. Alles. Trots was ze er niet op, maar om nou trillend en huilend in het huis te gaan zitten was dus ook geen optie. De docenten zou het misschien wel opvallen dat ze wat vaker een pleister zou komen halen, maar ach, die wisten dat er iets aan de hand was, toch? Zwijgend keek ze om zich heen, terwijl ze niet doorhad dan er een traan over haar wang rolde. Diep van binnen was ze nog steeds dat onzekere meisje dat ze probeerde te verbergen.
[ bericht aangepast op 29 juni 2014 - 15:20 ]
Spinning around, I'm weightless.
