[hoe spring je op in een skilift?]
"Tell me a piece of your history that you're proud to call your own."
Thomas Barton
Thomas wachtte even, en toen Lucas in de lift zat ging de beugel omlaag en begon het karretje te bewegen. Omdat ze langs een paal kwamen schudde het bankje even, en Lucas schrok. Hij sloeg zijn handen voor zijn ogen en begon te trillen. "Ik wil eruit, alsjeblieft." Smeekte de blonde jongen terwijl de tranen over zijn wangen rolden. Zijn lichaam stond strak van de spanning. "Laat me eruit!" Roept hij, tegen het randje van hysterisch aan. Thomas dacht even na, en greep de jongen vervolgens bij zijn polsen. "Lucas, Lucas kijk me aan." Zei hij, zachtjes maar toch dwingend; hij had dit al eerder meegemaakt met zijn zusje. Die was vroeger ook bang voor de skilift, en daar had hij hetzelfde op gereageerd. "Niet naar beneden kijken, okay? We zijn nu op weg en je komt er niet meer uit. Het enige wat we nu kunnen doen is stilzitten en wachten tot we er zijn. Ik beloof je dat het niet te lang duurt. Kijk naar mij. Focus op mij." Zijn groene ogen keken in die van Lucas. "Rustig blijven, afleiding zoeken." Zei hij zachtjes. "Vertel me iets over jezelf, iets leuks. Iets waar je trots op bent." Lucas keek hem even aan, en Thomas keek terug. "Ik zag dat je een gitaarkoffer bij je hebt. Speel je al lang gitaar?" Probeerde hij toen zelf maar te beginnen. Hij wist hoe gevaarlijk het kon zijn als iemand hysterisch werd in een skiliftje. Niet alleen voor die persoon zelf, maar ook voor degene die erbij zat. Bovendien vond hij het moeilijk om te zien hoe moeilijk de jongen het had, en wilde dit graag verhelpen.
"I'll spread my wings and I'll learn how to fly.
Victoire Barton
Toen Victoire haar armen om Scott's middel had geslagen bleef hij even verbaasd staan, lachte toen, en legde zijn handen even over de hare, tot ze hem losliet. Zijn handen waren heerlijk warm geweest; hij had ze de hele tijd in zijn zakken gehouden. "Ik leg het later wel uit." Fluisterde hij met een glimlachje, en Victoire knikte grinnikend. "You better." Zei ze zachtjes, maar niet op een verkeerde manier. Toen ze haar ticket overhandigd kreeg en ze weer naar Scott keek, vroeg hij bezorgd: "Doe je voorzichtig?" Ze glimlachte naar hem; dat was lief van hem. "Natuurlijk doe ik voorzichtig, je bent echt nog lang niet van me af." Zei ze met een zwak glimlachje; natuurlijk had ze er geen zin in. Ze zat met niemand waar ze echt contact mee had gehad in de groep voor de liften dus zou ze waarschijnlijk alleen moeten. Dat vond ze eng, maar ze wist dat er niet veel zou gebeuren. "Tot zo." Zei ze tegen Scott, en wierp hem een glimlach toe voor ze richting de skiliften verdween.
Bij de skiliften aangekomen zag ze nog net hoe haar broer in een liftje zat met een blonde jongen, die zodra ze van de grond kwamen hysterisch werd. Arme Thomas. Ze glimlachte voorzichtig bij de gedachte aan hoe het de eerste keer was dat zij samen in een skiliftje zaten; het was voor haar de allereerste keer geweest en ze wilde met niemand anders dan haar grote broer. Daar had hij haar erdoorheen geholpen. En nu..? Nu moest ze het zelf doen. Ze sloot kort haar ogen, haalde diep adem en wierp een laatste blik naar beneden, waar haar afgetrapte zwarte allstars in de sneeuw zonken. Haar donkerblauwe spijkerbroek en zwarte jasje gaven niet veel weg over haar, wat voorlopig misschien maar goed was.Haar handen verstopte ze in de mouwen van haar vest, en voorzichtig nam ze plaats in het eerstvolgende liftje dat aankwam.
Ze sloot haar ogen en hield de stang stevig vast terwijl ze voelde hoe de grond onder haar voeten vandaan ging terwijl het karretje af en toe een schokkende beweging maken. Niet snel daarna kwam het bekende onderbuik gevoel en het gevoel alsof haar benen veel zwaarder waren dan ze eigenlijk waren. De stang voelde koud aan in haar handen en Victoire wist dat ze over een tijdje haar ogen weer kon openen om te genieten van het uitzicht. De eerste paar seconden waren altijd het meest eng. Kort daarna opende ze haar ogen en keek om zich heen. Ze voelde de frisse wind langs haar wangen gaan en haar haren door de war blazen.
Snel deed ze haar muts af, en stopte deze in de zak van haar jas. Overal om haar heen was het wit. De bergen waren wit, de grond was wit, en zelfs sommige delen van de lucht leken wit. De donkere wolken verstoorden dit beeld, en even beet Victoire op haar lip; dat was toch wel even spannend, maar ze wist dat de begeleiders hen nooit in de lift zouden laten gaan als dit een gevaar zou kunnen vormen. Ze hield zich vast aan die gedachte terwijl ze zichzelf langzaam voelde ontspannen; eerst haar schouders, vervolgens de grip van haar handen op de ijzeren stang en daarna haar benen, tot ze gewoon rustig van het uitzicht zat te genieten. Een klein tevreden glimlachje speelde op haar gezicht; dit was haar eerste angst die ze overwonnen had hier, en het zou zeker niet de laatste zijn. Het ging dan niet meteen goed, maar ze zou er zeker wel komen.
Spinning around, I'm weightless.
