- Ik vind die quotes boven je stukjes zo leuk staan noa 
-
Thomas Barton
Het meisje knikte terwijl hij aan het praten was. "En ik raak nogal snel in paniek, maar hopelijk komt het goed." Ze glimlachte, en toen hij had gezegd dat hij niet zo eng was grijnsde ze. Hij glimlachte vrolijk naar haar. "Mooi." zei ze, en Thomas grinnikte. Hij mocht het meisje wel, ze had iets liefs over haar. Hij had het gevoel alsof zij hem vertrouwde, en dat gaf hem een fijn gevoel. Hij was altijd al beschermend geweest, maar dit meisje was anders, ze begon meteen al een beetje als een tweede zusje te voelen, nog voor hij haar echt kende. Natuurlijk was het anders dan met Vic; zij waren samen opgegroeid, kenden elkaar door en door, maar dit was ook bijzonder, en dat wist hij wel.
Een laagje sneeuw had zich gevormd op zijn schoenen, en begon langzaam te smelten door zijn lichaamswarmte. Hij keek naar beneden, naar zijn inmiddels doorweekte allstars. Daar had hij even niet overna gedacht toen hij hierheen was gekomen, maar hij had ook niet geweten wat hij dan wel had moeten dragen qua schoenen. Hij keek voor de zoveelste keer om zich heen en zach dat er een nieuwe, blonde jongen was gearriveerd. Nog steeds zag hij geen volwassenen, of in ieder geval niemand die bij hun leiding zou kunnen horen. Hij was benieuwd naar het huisje, naar de leiding, naar de andere mensen in het huis.
Na een korte stilte besloot Thomas dat het tijd werd om een beetje lol in het hele geheel te brengen. Maar wie zou zijn slachtoffer worden? Hij dacht even na. Hij wilde Chelsey wel een beetje plagen, maar hij wist niet of dat wel zo'n goed idee was. Victoire zou tegen hem gaan lopen schreeuwen; dat zag hij ook niet zitten. Hij wilde wel graag de stemming wat losser maken, want met iedereen die maar een beetje zo stond was ook niets te doen. Toch kon hij niets verzinnen: Een sneeuwballengevecht zou resulteren in zeiknatte, geïrriteerde mensen en hij had geen idee hoe lang ze nog zouden moeten blijven staan waar ze nu waren.
Hij keek even richting de sneeuw, richting zijn zusje, en toen weer naar Chelsey, waarna hem een idee te binnen schoot. Hij checkte snel of zijn jas goed dicht zat, en liet zich toen achterover vallen in de sneeuw. Met een klein lachje strekte hij zijn armen boven zich uit, en begon zijn armen en benen allebei te bewegen. Vroeger maakte hij altijd sneeuwengeltjes met Victoire en hij vond het wel leuk om een beetje gek te doen: anders was het ook alleen maar hetzelfde. Ze stonden allemaal maar zo saai, en dan moest er toch even één persoon iets raars doen om de stemming iets minder geforceerd te maken. Hij stopte even, zijn benen wijd en armen boven zijn hoofd, "Kom erbij!" Riep hij vrolijk naar Chelsey, waarna hij weer verder ging.
Spinning around, I'm weightless.
