[RPG] Boarding School[speeltopic] - Speeltopics

Even voor de duidelijkheid: ik heb mijn naam veranderd ;')
WE BEGINNEN OP HET PUNT WAAR GABRIEL "GABE" OLSON AAN KOMT.
Het gaat over een kostschool( boarding school in het engels) waarop speciale kinderen zitten.
Ze hebben allemaal iets. Niet in de vorm van een handicap maar meer een gave of speciale kracht.
Zoals: van persoon wisselen( dan een muis dan een konijn en dan weer een mens bijv.), telepatie en andere dingen.
De kinderen zijn in de leeftijdsgroep van 9 jaar tot 17 jaar.

Bij elkaar op kamer:
Gabe en Luke,Ashton en Angelo, Indy en Lisa, Demi en Nicoletta, Clary en Cleo, Davina en Melody.

Vriendje en vriendinnetje: Demi en Ashton
Vrienden:

[ bericht aangepast op 6 aug 2014 - 15:13 ]

---

"If we burn, you burn with us." Katmione --> FollowTheSpider

Davina Lauren Wallhouse - Superhuman Telekinetic

Zodra ze zijn huid aan raakte merkte ze meteen hoe hij zijn adem in hield en haar terug aan keek. Toch wist ze niet of Gabriel dit nou wel zo goed vond. Hoe hij dan ook reageerde. Ze liet haar vingers zacht over de huid van zijn kaak en wang gaan en bleef hem aan kijken. Zodra ze hem los liet en sorry zei had ze niet verwacht dat hij haar hand terug zou pakken en die weer op zijn wang zou leggen. Davina bloosde licht zodra hij sprak: “Ik heb geen spijt.” Ze glimlachte voorzichtig na dat hij wat haren uit haar gezicht veegde wat er voor zorgde dat er een rilling door haar lichaam liet gaan. “Ik ga hier zo spijt van krijgen.” Even keek ze hem vragend aan maar voor ze het wist voelde ze zijn lippen op de hare. Davina hield kort haar adem in en was wat verrast maar ze reageerde al snel door hem terug te kussen. Ze ademde zacht door haar neus door en sloot haar ogen. Davina liet haar hand naar zijn hals en nek gaan en verstrengelde haar vingers niet veel later met zijn haren. Haar andere hand legde ze in zijn nek en ging op haar tenen staan zodat hij niet zo hoefde te bukken aangezien ze veel kleiner was met haar 1 meter 65. Na een tijdje liet ze hem zacht los maar bleef dicht tegen hem aan staan. Haar hart klopte als een bezeten en haar ademhaling ging wat sneller. "Wat doe je toch met me." Fluisterde ze zacht terwijl ze hem haast met een ondeugende glimlachje aan keek. Meteen moest ze terug denken aan zijn eerdere woorden. "Waarom zou je hier spijt van krijgen?" Fluisterde ze zacht terwijl ze moeizaam slikte. Denkend dat hij er nu al spijt van had.

---

Nothing isn't better or worse than anything. Nothing is just nothing - Arya Stark

Bae Shin Wen ~ Demigod, zoon van Alexiarus
Na een lange tijd, of niet, Bae heeft geen idee, voelt hij dat iemand hem omhoog helpt en hem meesleurt. Hij probeert te helpen door mee te lopen, maar hij heeft geen idee of hij de persoon nu helpt of niet. Nadenken. Concentreren. Wat weet hij zeker? Zijn naam is Bae, en hij is 17 jaar oud. Hij is de zoon van Alexiarus, en zijn moeder heeft hem op jonge leeftijd in de steek gelaten. Zijn zusje is 9 jaar oud. Hij is naar deze kostschool gegaan omdat... omdat.. omdat zijn vader een god is en hij een speciale gave heeft. Op die school heeft hij een meisje leren kennen. Op het moment dat hij hierbij aankomt, stoppen ze, en Bae kijkt verwilderd om zich heen. Waar is hij? Hij heeft het idee dat hij dit moet weten, maar op het moment schiet hem niets te binnen. “Ik heb geen idee wat er aan de hand is maar alles komt goed, oké?” Hoort hij een stem. Hij herkent de stem, hij voelt op een vreemde manier vertrouwt. Clary. Zo eet ze. Hij heeft haar even geleden ontmoet. Langzaam begint alles terug te komen en na wat een eeuwigheid lijkt voelt hij iets kouds op zijn hoofd. Wat is dat? Washandje. Wat doet het daar? Voorzichtig opent hij zijn ogen, en kijkt in die van een meisje. Was dat Clary? Hij voelt dat zijn hartslag nog steeds erg hoog is, maar langzaam begint te dalen. Stukje bij beetje begint hij te beseffen dat hij veilig is, dat het allemaal in orde komt. Voorzichtig brengt hij zijn hand naar het koude, natte washandje dat op zijn hoofd ligt, en vervolgens naar de hand van het meisje dat hem geholpen heeft. Een klein glimlachje verschijnt op zijn gezicht, als hij zich verontschuldigt; "Sorry daarvoor, ik wilde je niet laten schrikken.." en hij heeft er echt spijt van, hij voelt zich er echt rot over. "Ik kan er gewoon niet zo veel aan doen.."

---

Spinning around, I'm weightless.

Niet veel later voelt hij haar lippen op de zijne en een berg vlinders ontploffen in zijn buik en hij vraagt zich af of zijn moeder zich ook zo voelde met zijn vader. Haar handen gingen naar zijn nek en bleven daar steken, hij deed op zijn buurt zijn armen rond haar middel. Dan ging haar ene arm naar zijn haar en ze strekte zich uit. Hij bukte zich naar haar en pakte haar stevig vast. “Wat doe je toch met me?” fluistert ze zacht als ze hun kus afbreken. Een ondeugende lach siert haar gezicht en Gabe glimlacht bijna automatisch terug. Hij voelde zich compleet bij haar, op zijn gemak. "Waarom zou je hier spijt van krijgen?" hoort hij haar plots fluisteren. “Omdat ik dacht dat je me waarschijnlijk tegen de muur ging smijten omdat ik je kuste”, zegt hij met een glimlach. Maar eerlijk was hij gewoon bang. Bang omdat hij wist dat hij niet gelukkig mocht worden, hij moest groot worden en dan beginnen werken, geen relaties zoals zijn moeder wel had gedaan. Niemand mocht dicht bij hem komen. Hij wou zichzelf bijna slagen toen hij dit dacht. Hij moest die verdomde reapers zijn leven niet laten regeren. “Hey, gaan we eruit, ik begin er als een spons uit te zien”, zegt Gabe maar eigenlijk wou hij gewoon alleen zijn. Hij ging het water uit en sloeg de handdoek om zijn lichaam.

Clary zat bezorgd naast hem en zag hem voorzichtig zijn ogen open doen. "Sorry daarvoor, ik wilde je niet laten schrikken..", hoort ze hem fluistert zeggen. “Shtt”, antwoordt ze zacht terug. Hij gaat ongestoord verder: "Ik kan er gewoon niet zo veel aan doen..". “Het is geen erg, Bae, ontspan maar even”, zegt ze bezorgd en dan zet ze zich even recht en gaat ze de keuken in. Ze vult een glas met water en gaat dan terug naar de woonkamer en als ze ziet dat hij al rechtstaat ,geeft ze hem het water. “Voorzichtig drinken, je bent nog maar net terug”, zegt ze fluisterend. Ze draaide zich om naar de gang en vervloekte in haar eigen de lak aan leerkrachten, waar waren ze wanneer je ze nodig had? Hoe moest zij nu een ziekte weten waarvan ze nog nooit had gehoord. Ze was beschermend opgevoed door haar ouders die ook dachten dat je je alleen met je eigen zaken moest bemoeien. “Gaat het al wat?” vraagt ze en ze kijkt hem bezorgd aan.

Bae Shin Wen ~ Demigod, zoon van Alexiarus
“Het is geen erg, Bae, ontspan maar even” Zegt Clary bezorgd, en als hij hoort dat ze zijn naam zegt glimlacht hij even. De meeste mensen vermijden zijn naam, of nemen anders zijn 'advies' wat hij geeft bij het voorstellen aan, en noemen hem Beau. Clary had dat gewoon volkomen genegeerd, en hoewel haar uitspraak niet helemaal klopte, was het wel erg lief. Ze loopt weg richting de keuken en komt terug met een glas water. Bae is inmiddels alweer opgestaan, en wrijft in zijn ogen. Het enige wat hij nu wil, is slapen, maar hij vindt het ook niet fijn om Clary bezorgd achter te laten. "Voorzichtig drinken, je bent nog maar net terug." fluistert Clary, en Bae knikt waarna hij rustig kleine slokjes uit het glas neemt. Clary draait zich om naar de gang, en na een tijdje draait ze zich weer terug. "Gaat het al wat?" vraagt ze met een bezorgde blik in haar ogen. Bae knikt. "Ja.. het spijt me dat je dit nu al mee moet maken..." hij bijt even op zijn lip. Even weet hij niet of hij het moet doen, maar hij vertrouwt Clary en zoiets heeft hij nog nooit gehad. Nooit heeft hij zijn verhaal kunnen vertellen. "Met een god als vader, heb ik mijn vader vroeger niet gekend. Mijn moeder heeft me na de geboorte van mijn zusje in de steek gelaten waardoor we in talloze pleeggezinnen en tehuizen zijn gekomen. De tehuizen waren klein en slecht onderhouden, de pleeggezinnen geen verbetering... daardoor ben ik.. Een aantal jaar geleden ben ik naar een psycholoog gegaan, omdat ik me altijd maar somber voelde en veel van deze aanvallen had. Ik had dagen dat ik niet uit mijn bed kon komen en waarop het me allemaal niets kon schelen. Ik had het verdiend, dacht ik. Toen ik daar kwam, kreeg ik te horen dat ik manisch depressief was, en een angststoornis had. Ik heb medicijnen ervoor en het gaat tegenwoordig wel weer goed, maar ik heb gewoon m'n momenten dat het echt niet gaat.." hij keek haar verontschuldigend aan. "Sorry, ik.. ik vertrouw je gewoon en ik heb dit nooit aan iemand kunnen vertellen." zei hij toen zachtjes.

---

Spinning around, I'm weightless.

Angelo Roberto Mirror
''Dankje, jij ook!'' antwoord Melody. ''Maar helaas ga ik dit winnen!''
''Echt niet!'' antwoord ik terug. ''Ik ga dit winnen.'' Ik probeer nog sneller te gaan dan ik al ga. Plotseling rent Melody de hoek om en herriner ik me dat dat de snelste weg is. Ik ren haar achterna op volle kracht terwijl ik haar in probeer te halen. Dan hoor ik het geluid, het geblaf van een hond. Ik volg het geluid en zie uiteindelijk dat Melody in een boom zit, met de hond blaffend onder haar. Het grote beest blaft hard naar haar, gelukkig dat die beesten niet kunnen klimmen. Snel kijk ik om me heen of er iemand is, en dan verander ik terug in mens. ''Wegwezen jij!'' roep ik naar de hond. Plotseling roept iemand een naam, blijkbaar is het de naam van de hond, want de hond rent richting het geluid.
''Zo, die is weg,'' zeg ik tegen Melody. ''Maar.. wie heeft er nu gewonnen?''

---

May StarClan light your path.

Melody Kapel- dier

ik zie Angelo onder de boom staan en hij kijkt even om zich heen. Waarschijnlijk om te kijken of er niemand is. Dan verandert hij terug in een mens en probeert de hond weg te jagen. Ik hoor dat iemand een naam roept, waarschijnlijk die van de hond want hij rent richting het geluid. Ik klim uit de boom en verander dan weer in een mens. Kat zijn is leuk, maar mens zijn is iets veiliger. ''Zo, die is weg,'' zet hij tegen mij. ''Maar.. wie heeft er nu gewonnen?'' vraagt hij dan. “ik besluit dat we allebei hebben gewonnen mee eens?” zeg ik met een glimlach. Ik pak zijn hand vast. Ik trek hem mee door de menigte naar de ijskraam. Ik bestel 1 aardbei ijsje.” En wat wil jij?” vraagt ik dan aan hem.

Angelo Roberto Mirror
"Ik besluit dat we allebei hebben gewonnen, mee eens?" Zegt Melody glimlachend.
"Deal," antwoord ik. Voor ik iets anders kan zeggen pakt ze me vast en sleept ze me door een drukke menigde van mensen. Uiteindelijk komen we bij de ijskraam aan. Terwijl Melody 1 aardbeien ijsje bestelt denk ik na. Wat voor ijs zal ik bestellen? Aardbei is lekker, kersen ook, en chocola..
"En wat wil jij?" Vraagt Melody.
"Uh.." Nog één keer kijk ik op de kaart met ijsjes, en dan weet ik het. "Chocolade ijs."
De man achter het kraampje geeft Melody een roodroze aardbeien ijsje en mij een bruin chocolade ijsje. Met mijn linkerhand zoek ik naar geld in mijn broekzak en vind een paar muntjes. "Betalen we elk ons eigen ijsje?" Vraag ik aan haar. "Ik wil ook wel twee betalen, hoor, ze kosten maar één euro per stuk." Ik heb toch vijf euro mee.

---

May StarClan light your path.

Melody sharp-dier

Angelo bestelt een chkcolade ijsje. De ijscoman knikt en geeft mij een roodroze ijsje en Angelo een bruine. "Betalen we elk ons eigen ijsje?" Vraagt hij aan mij."Ik wil ook wel twee betalen, hoor, ze kosten maar één euro per stuk." "ik betaal wel" zeg ik. Ik wist dat hij waaarschijnlijk zou protesteren. Dus gaf ik het geld al aan de ijscoman. Ik wilde hem eigenlijk meenemen naar het bos. Daar komt toch bijna njemand, dus konden we ons in dieren veranderen. Mens zijn is heel fijn, maar dier zijn misschien wel meer. Mijn ouders vonden het altijd raar en verboden mij om in een dier te veranderen. Waardoor ik niet veel had kunnen oefenen en ik het nog steeds niet helemaal onder de knie had. Ik keek op mijn horloge en zag dat er bijna twee uur voorbij was van de vorige transformatie. Ik had nog 10 minuten. Dus voor die tijd moest ik in het bos zijn, want krachten laten tonen aan normale mensen is nog steeds gevaarlijk. Dus ik pakte zijn hand en trok hem mee richtong het bos. Het was ongeveer op onze tempo 5 minuutjes lopen."je moet zo niet schrikken. Ik zal in een willekeurig dier veranderen en zelf weet ik ook niet welke." Leg ik uit aan hem.

[ bericht aangepast op 28 juni 2014 - 8:18 ]

“Gaat het al wat?” vraagt ze en ze kijkt hem bezorgd aan. "Ja.. het spijt me dat je dit nu al mee moet maken...”, zegt Bae en hij bijt op zijn lip. Hij kijkt haar wat twijfelend aan en Clary op haar beurt kijkt nog steeds wat bezorgd. Dan begint hij te vertellen en Clary luistert aandachtig: “"Met een god als vader, heb ik mijn vader vroeger niet gekend. Mijn moeder heeft me na de geboorte van mijn zusje in de steek gelaten waardoor we in talloze pleeggezinnen en tehuizen zijn gekomen. De tehuizen waren klein en slecht onderhouden, de pleeggezinnen geen verbetering... daardoor ben ik.. Een aantal jaar geleden ben ik naar een psycholoog gegaan, omdat ik me altijd maar somber voelde en veel van deze aanvallen had. Ik had dagen dat ik niet uit mijn bed kon komen en waarop het me allemaal niets kon schelen. Ik had het verdiend, dacht ik. Toen ik daar kwam, kreeg ik te horen dat ik manisch depressief was, en een angststoornis had. Ik heb medicijnen ervoor en het gaat tegenwoordig wel weer goed, maar ik heb gewoon m'n momenten dat het echt niet gaat.." Clary knikt begrijpend en zegt – zelf tot haar verbazing - : “Je kan altijd bij mij terecht.” Ondanks dat ze beide verschilden van thuissituaties voelde ze zich bij hem op het gemak, wat normaal niet het geval was. Meestal voelde ze zich alleen maar bij haar ouders thuis. Dan kijkt hij haar verontschuldigend aan en zegt hij: “Sorry, ik.. ik vertrouw je gewoon en ik heb dit nooit aan iemand kunnen vertellen." “Het geeft niet, ik voel me op de een of andere manier ook op mijn gemak bij jou, het … het is raar om uit te leggen, ik voel me thuis bij je en… ik vertrouw je en…. Je doet me denken aan thuis”, zegt ze en haar lip begint te trillen. Ze haatte het als ze emotioneel werd. Ze stond recht en wapperde even met haar handen om de tranen terug te dringen. “Sorry, ik… Ik laat je wel even terug tot je zelf komen, ik ga naar boven, ik ga eens vroeg slapen denk ik”, zegt Clary en dan verdwijnt ze snel naar boven. Ze moest even alleen zijn.

Bae Shin Wen Demigod, zoon van Alexiarus
Toen Bae bezig was met zijn verhaal knikte Clary, en zei dat hij altijd bij haar terecht kan. Hij glimlachte, op de een of andere manier wist hij dat ze dit meende, en voelde hij zich fijn bij haar. “Sorry, ik.. ik vertrouw je gewoon en ik heb dit nooit aan iemand kunnen vertellen." “Het geeft niet, ik voel me op de een of andere manier ook op mijn gemak bij jou, het … het is raar om uit te leggen, ik voel me thuis bij je en… ik vertrouw je en…. Je doet me denken aan thuis”, Clary's Lip begon te trillen, en haar stem ook een beetje. Bae knikte, dat had hij ook. “Sorry, ik… Ik laat je wel even terug tot je zelf komen, ik ga naar boven, ik ga eens vroeg slapen denk ik.” Zei ze, en Bae begreep het. Ze moesten allebei even alleen zijn op dat moment, er was veel gebeurd en ze hadden veel gedeeld. Zelf was hij ook uitgeput van zijn aanval, en rusten was nu wel een fijn idee. Voorzichtig liep hij de trap op, nog een beetje duizelig, richting zijn kamer. Daar aangekomen opent hij de deur, en loopt naar binnen. Als hij de deur zachtjes gesloten heeft, gaat hij op zijn bed zitten. Hij laat zijn ellebogen op zijn knieën steunen, en zijn hoofd in zijn handen. Hij haalt even diep adem, slaat een zucht, en laat zich achterover vallen. Er was zó veel gebeurd..

---

Spinning around, I'm weightless.

[Ik zie dat jullie al zijn begonnen. Waar bevind iedereen zich op dit moment? Al op school?]

---

"We accept the love we think we deserve."

xxjiggerxx schreef:
Melody sharp-dier

Angelo bestelt een chkcolade ijsje. De ijscoman knikt en geeft mij een roodroze ijsje en Angelo een bruine. "Betalen we elk ons eigen ijsje?" Vraagt hij aan mij."Ik wil ook wel twee betalen, hoor, ze kosten maar één euro per stuk." "ik betaal wel" zeg ik. Ik wist dat hij waaarschijnlijk zou protesteren. Dus gaf ik het geld al aan de ijscoman. Ik wilde hem eigenlijk meenemen naar het bos. Daar komt toch bijna njemand, dus konden we ons in dieren veranderen. Mens zijn is heel fijn, maar dier zijn misschien wel meer. Mijn ouders vonden het altijd raar en verboden mij om in een dier te veranderen. Waardoor ik niet veel had kunnen oefenen en ik het nog steeds niet helemaal onder de knie had. Ik keek op mijn horloge en zag dat er bijna twee uur voorbij was van de vorige transformatie. Ik had nog 10 minuten. Dus voor die tijd moest ik in het bos zijn, want krachten laten tonen aan normale mensen is nog steeds gevaarlijk. Dus ik pakte zijn hand en trok hem mee richtong het bos. Het was ongeveer op onze tempo 5 minuutjes lopen."je moet zo niet schrikken. Ik zal in een willekeurig dier veranderen en zelf weet ik ook niet welke." Leg ik uit aan hem.

''Ik betaal wel,'' zegt Melody en geeft het geld voor ik iets anders kan zeggen. ''De volgende keer betaal ik dan wel,'' zeg ik. Daarna trekt Melody me naar het bos. Daar kunnen we rustig in dieren veranderen, zonder dat mensen het zien. Plus de natuur was gewoon mooi. Vooral voor als je in een dier verandert was. Na vijf minuutjes lopen komen we in het bos aan. ''Je moet zo niet schrikken. Ik zal in een willekeurig dier veranderen en zelf weet ik ook niet welke,'' legt Melody uit. Ik heb geen idee welk dier ze wordt, maar hopelijk niet een olifant of zo, want dat valt op. ''Alright, let's do this,'' zeg ik en verander mezelf in een kat.

---

May StarClan light your path.

[Melody en Angelo zijn in iedergeval in het bos]

---

May StarClan light your path.

[Ze zijn over het algemeen op die school, Bae zit in zijn kamer. Need help met inspringen?]

---

Spinning around, I'm weightless.

[Okay ik zie dus dat de kamers niet gedeeld zijn? Want anders laat ik mijn personages gewoon vanaf hun eigen kamers ergens heen gaan. Bij wie kan ik inspringen met Rosabella en/of Finnick?]

---

"We accept the love we think we deserve."