[RPG] Boarding School[speeltopic] - Speeltopics

Even voor de duidelijkheid: ik heb mijn naam veranderd ;')
WE BEGINNEN OP HET PUNT WAAR GABRIEL "GABE" OLSON AAN KOMT.
Het gaat over een kostschool( boarding school in het engels) waarop speciale kinderen zitten.
Ze hebben allemaal iets. Niet in de vorm van een handicap maar meer een gave of speciale kracht.
Zoals: van persoon wisselen( dan een muis dan een konijn en dan weer een mens bijv.), telepatie en andere dingen.
De kinderen zijn in de leeftijdsgroep van 9 jaar tot 17 jaar.

Bij elkaar op kamer:
Gabe en Luke,Ashton en Angelo, Indy en Lisa, Demi en Nicoletta, Clary en Cleo, Davina en Melody.

Vriendje en vriendinnetje: Demi en Ashton
Vrienden:

[ bericht aangepast op 6 aug 2014 - 15:13 ]

---

"If we burn, you burn with us." Katmione --> FollowTheSpider

Davina Lauren Wallhouse - Superhuman Telekinetic

Davina zuchtte overdreven toen hij begon te lachen ondanks dat ze merkte dat hij zich in probeerde te houden. “Sorry”, Kort rolde ze met haar ogen maar glimlachte ze er wel bij, "En ik moet jou geloven?" Vroeg ze met nog steeds een glimlach rond haar lippen. “maar dat was grappig.” Ze lachte wat nep en schudde haar hoofd. "Grappig." Sprak ze hoofd schuddend. Terwijl ze wachtte merkte ze natuurlijk niet dat hij haar kant op kwam aangezien hij onzichtbaar was. Ze draaide zich om naar de trap en keek er kort naar terwijl ze na de klok keek die aan de muur hing. “Dus vertrekken we nog of ga je blijven staan?” Geschrokken draaide ze zich om en in die zelfde tijd stak ze haar hand uit waardoor Gabriel werd weg gegooid door haar kracht. Geschrokken staarde ze hem aan waarna ze haar hand bewoog en net kon voorkomen dat hij tegen de muur gesmeten werd. "Sorry, sorry sorry!" Sprak ze geschrokken uit waarna ze hem zacht op de grond zette en haar handen naast haar lichaam liet hangen. "Ik had je niet verwacht, en ik schrok en, en." Om eerlijk te zijn wist Davina niet wat ze verder nog moest zeggen. Ze hoopte dat Gabriel het haar kon vergeven. "Als je geen blauwe plekken wil hebben doe het dan alsjeblieft niet weer." Sprak ze zacht. “Kom ,Davina, toon me eens ons zwembadje.” Kort haalde ze diep adem waarna ze richting de kelder liep, er onder zat het zwembad en een kleine gym zaal. Ze had het alleen even vergeten te vertellen toen ze de rondleiding deed. Eenmaal bij het zwembad liep ze meteen naar een van de licht stoelen en deed haar panty en haar jurkje uit. Davina sloeg meteen haar armen om haar lichaam heen en glimlachte wat onmakkelijk naar Gabriel. "Ik ben alvast het water in." Sprak ze waarna ze richting het bad liep en met een soepele sprong er in zat. Eenmaal in het water kwam ze weer boven en bleef aan de rand hangen terwijl ze naar hem keek. "Kom je er nog in? Het water is lekker." Sprak ze met een kleine glimlach.

---

Nothing isn't better or worse than anything. Nothing is just nothing - Arya Stark

Met een grote knal komt hij tegen de muur terecht en kreunt hij van de klap. “Sorry ,sorry, sorry!Ik had je niet verwacht, en ik schrok en, en.” zegt ze luid en dan grijnst Gabriel half naar haar en antwoordt: “Dat had ik verdient, schrik nooit iemand die je door de ruimte kan gooien met één blik.” Hij zet zich terug recht en zegt: “Niks aan de hand.” "Als je geen blauwe plekken wil hebben doe het dan alsjeblieft niet weer”, zegt ze dan zacht. “Kom om, voel je nu niet schuldig, ik had je niet moeten schrikken en laat je het zwembad nog zien?” vraagt hij. Ze lopen naar beneden en dan merkt Gabriel het zwembad op dat hij eerder nog niet gezien had. “Precies toch een stuk vergeten tijdens de rondleiding”, zegt hij met een grijns. Dan ziet hij hoe Davina snel haar kledij uitrekt en in het zwembad springt. Ze zwemt even en komt dan naar de rand en dan zegt : “Kom je er nog in? Het water is lekker.” “Natuurlijk”, zegt hij. Hij doet zijn T-shirt over zijn hoofd en duikt dan in het water. Het is tamelijk fris maar eenmaal hij even zwemt warmt hij op en went hij aan het water. “Ah, lekker”, zegt hij en dan zwemt hij naar Davina.

"Kan je misschien, misschien... het laten lijken of Dan Smith hier staat te zingen? Of, of alsof de kleine zeemeermin hier rondzwemt?" vraagt Bae en Clary kijkt hem aan of hij het meent en een glimlach verschijnt op haar gezicht. Hij doet direct zijn hand voor zijn mond en Clary lacht kort. Hij grinnikt ook en zegt dan: “Sorry, guilty pleasure.” “Geen probleem, Dan Smith en een zwemmende zeemeermin, komt er aan”, zegt ze glimlachend. Ze stelde Dan Smith voor die keer dat ze hem live had gezien en plotseling stond hij voor hen en begon hij “Things We Lost In The Fire” te zingen. Dan zorgde ze ervoor dat Ariel begonnen te zwemmen in de lucht rond Dan. Ondertussen was haar ijsje op en begon ze met haar hand te tikken op de bank met de maten van de muziek. Ze begint dan zachtjes mee te neuriën en als Dan over de helft van zijn nummer zit kan ze het niet laten om mee te zingen met het refreintje: “These are the things, the things we lost/The things we lost in the fire fire fire/These are the things, the things we lost/The things we lost in the fire fire fire.” Als het liedje is afgelopen verdwijnt zijn illusie en Ariel zwemt nog vrolijk verder maar dan ziet ze iemand komen aan joggen en met een zwaai van haar hand verdwijnt ook de zeemeermin en juist op tijd want de jogger komt aangelopen en kijkt hen vreemd aan. “Dat was op het nippertje”, zegt Clary met een grijns.

[ bericht aangepast op 25 juni 2014 - 21:11 ]

Davina Lauren Wallhouse - Superhuman Telekinetic

In plaats dat Gabriel ook maar enig vorm van pijn liet zien grijnsde hij wat stom van zich af. Davina hield hem goed in de gaten op zoek naar enig pijn maar die was duidelijk niet zichtbaar. “Dat had ik verdient, schrik nooit iemand die je door de ruimte kan gooien met één blik.” Ze schudde snel haar hoofd en keek hem aan. "Nee dat had je zeker niet verdient. Het spijt me echt." Sprak ze zacht terwijl ze hem aan keek. Ze meende het echt. Het was niet haar bedoeling geweest hem pijn te doen, al weer. “Niks aan de hand.” Ze keek hem ongelovig aan en beet kort op haar lip. "Dat kan niet, die klap had je pijn moeten doen." Reageerde ze. “Kom om, voel je nu niet schuldig, ik had je niet moeten schrikken en laat je het zwembad nog zien?” Davina keek hem kort aan voor dat ze hem het zwembad liet zien. "Toch voel ik me schuldig." Antwoordde ze nog. “Precies toch een stuk vergeten tijdens de rondleiding” Ze haalde haar schouders op en keek naar hem. "Ik had er inderdaad niet meer aan gedacht." Sprak ze gemeend. Het duurde niet lang voor dat Gabriel zijn shirt over zijn hoofd heen trok en het water in dook. In dat moment had ze alle tijd om zijn lichaam te bekijken. "God wat heb jij een lekker lichaam." Sprak ze onbedoeld hard op. Zodra ze ook maar besefte wat ze gezegd had verscheen er een kleine blos op haar wangen waar door ze hard op haar lip beet. “Ah, lekker” Ze draaide naar hem om en zag dat hij haar kant op kwam. Kort bleef ze hem aan kijken. "Laat me je rug eens zien." Sprak ze zacht, ze moest zeker weten dat ze hem geen pijn had gedaan. "Het spijt me zo." Sprak ze weer. "Dit is een van de redenen dat ik met niemand hier om ga." Sprak ze zacht. Ze zou zijn rug zeker gaan bekijken voor als hij gelogen had en ze hem wel pijn had gedaan.

---

Nothing isn't better or worse than anything. Nothing is just nothing - Arya Stark

“Laat me je rug eens zien”, zei ze tegen hem en Gabe fronste even. Was ze nu aan het flirten of zo? Dan snapte hij het zodra ze zei: “Het spijt me zo, dit is één van de redenen dat ik met niemand hier om ga.” Gabriel draaide zich dan om en hij voelde haar ogen op zijn rug brandde. Dan zei hij: “Weet je nog toen ik zei dat in onsterfelijk was, doordat ik voor de helft een reaper was, wel dat betekend ook dat ik niet dood of gewond kan gaan door normale dingen, zoals een muur, als ik gewond ben genees ik veel sneller, bijvoorbeeld toen ik mijn pols brak was hij een week later al helemaal genezen.” Het blijft even stil en Gabriel neemt daarvan op dat ze toch het zekere voor het onzekere wilt nemen. “Echt ik ben oké, ontspan maar”, zegt hij en als ze dan eindelijk wegkijkt, draait hij zich terug om en zwemt hij op zijn rug naar de andere kant. “Trouwens, waar zijn de volwassenen eigenlijk, ik heb er nog geen één gezien, is het hier zo een huis van trek je plan maar en ga niet dood?” vraagt hij terwijl hij al terug naar haar zwemt. Ze staat nog steeds waar ze daarnet zijn rug had bekeken en Gabriel is lichtelijk ongerust dat zij zich nog steeds zorgen maakt over haar. Wat ze helemaal niet moet doen.

Bae Shin Wen ~Demigod, zoon van Alexiarus
"Geen probleem, Dan Smith en een zwemmende zeemeermin, komt eraan" zei Clary glimlachend, en glimlachte ook. Ze deed er gelukkig niet raar over. Kort daarna stond Dan voor hen en zong hij 'Things we lost in the fire', en Ariël begon er omheen te zwemmen. 'Things we lost to the flames/things we'll never see again/all that we've amassed/sins before us, shattered into ash' hoorde hij Dan zingen, en even waande hij zich weer in het concert waar hij zo lang voor gespaard had. Naast hem begon Clary mee te tikken met de maat van de muziek, en na een tijdje begint ze ook te zingen. Bae glimlacht, ze heeft een mooie stem en het is leuk om te zien dat ze het gewoon doet en er niet over na lijkt te denken. Na een tijdje begint hij zelf dan ook zachtjes mee te zingen, met een grote lach op zijn gezicht. Na het liedje verdwijnt Dan weer, maar Ariël blijft vrolijk doorzwemmen. Als hij een jogger aan ziet komen, wil hij Clary waarschuwen, maar ze had hem al gezien. De man keek hen raar aan, maar ach, hij zal waarschijnlijk wel denken dat hij het zich verbeeld. "Dat was op het nippertje" zegt Clary met een grijns, en Bae knikt lachend "Zeker." Hij blijft heel even stil, en besluit haar dan te vragen naar de vlinders. "Ehm, dit klinkt misschien heel raar en misschien is het ook wel helemaal niets maar dan weet ik dat," begint hij. "Maar het eerste wat je me van je gave liet zien, was een vlinder, en net weer met die vlinders.. heeft dat een betekenis, of hou je gewoon heel erg van vlinders?"

---

Spinning around, I'm weightless.

“Dat was op het nippertje”, zegt Clary met een grijns. “Zeker”, zegt Bae naast haar en ze glimlacht naar hem. Na een korte stilte vraagt hij: "Ehm, dit klinkt misschien heel raar en misschien is het ook wel helemaal niets maar dan weet ik dat. Maar het eerste wat je me van je gave liet zien, was een vlinder, en net weer met die vlinders.. heeft dat een betekenis, of hou je gewoon heel erg van vlinders?" Clary kijkt hem wat verbaasd aan dat hij die vraag stelt en dan zegt ze: “Vlinders zijn makkelijk voor te stellen en het was het eerste dier dat ik kon doen omdat ik ze als kind altijd geweldig vond, waarschijnlijk ook omdat mijn vader ze altijd liet rondfladderen om me inslaap te krijgen.” Ze kijkt hem met een glimlach aan en zegt dan: “Jup ik kreeg vlinders in plaats van een verhaaltje als ik moest slapen, maar nee ik vind vlinders mooie dieren en zoals ik eerder zijn, ze zijn makkelijk om voortestellen omdat ik ook met vlinders ben opgegroeid.” Het blijft even stil en dan zegt ze: “Wil je anders een ander dier?” Voor hij zelfs maar iets kan zeggen staat er een gigantische olifant voor hun neus. Maar al snel doet ze hem weer weg omdat hij iets meer opvalt dan een zeemeermin. Raar maar waar, hij was natuurlijk ook veel groter. Ze grijnsde en stond recht van het bankje. “Zullen we verder gaan?” vroeg ze.

Davina Lauren Wallhouse - Superhuman Telekinetic

Het leek als of Gabriel even twijfelde over of hij zijn rug zou laten zien. Maar gelukkig deed hij dit wel. Zodra hij met zijn rug naar haar toe stond bekeek ze zijn rug maar kon niks zien dus liet ze haar vingers zacht over zijn rug gaan maar ook zo kon ze niks voelen. Toch geloofde ze hem nog steeds niet. “Weet je nog toen ik zei dat in onsterfelijk was, doordat ik voor de helft een reaper was, wel dat betekend ook dat ik niet dood of gewond kan gaan door normale dingen, zoals een muur, als ik gewond ben genees ik veel sneller, bijvoorbeeld toen ik mijn pols brak was hij een week later al helemaal genezen.” Davina herinnerde ze zich het nog maar toch geloofde ze het niet. "Die klap was niet menselijk" Sprak ze hem tegen. En ze meende het, die klap was zeker niet menselijk. “Echt ik ben oké, ontspan maar” Zuchtend liet ze zijn huid met rust en keek nog een keer naar zijn rug waarna haar blik kort naar zijn achterwerk ging waarna ze kort op haar onderlip beet en grinnikte. "Oke, oke" Reageerde ze tegen hem. Ze keek toe hoe hij naar de andere kant zwom en weer terug. “Trouwens, waar zijn de volwassenen eigenlijk, ik heb er nog geen één gezien, is het hier zo een huis van trek je plan maar en ga niet dood?” Davina bleef hem kort aan kijken voor ze antwoord gaf. "Zoiets, je ziet ze alleen tijdens de les uren en sochtends en savonds voor het slapen gaan." Vertelde ze hem. Waarna zij dit keer weg zwom. Echter met haar kracht kon ze haar zelf afzetten waardoor het leek als of ze door het water vloog. Het duurde niet lang voor ze achter hem te voorschijn kwam. Ze kon het niet laten om hem een zacht tikje tegen zijn achter werk te geven. "Ik kan ook plots verdwijnen" fluisterde ze met een grijns in zijn oor waarna ze haar adem zacht in zijn hals blaaste. Gewoon om hem wat te plagen.

[ bericht aangepast op 25 juni 2014 - 22:27 ]

---

Nothing isn't better or worse than anything. Nothing is just nothing - Arya Stark

xxjiggerxx schreef:
Melody sharp-dier

"Ja, ik speel gitaar. Ik ben blij dat je het mooi vind. Het is niet makkelijk om te doen, maar het wordt vanzelf makkelijker," antowoord hij. Ik was erg blij dat hij het geen domme vraag vond.ik vond het altijd prachtig rn meestal neuriede ik mee.
"Van wat voor muziek hou jij?" vraagt hij aan mij. "Ik heb niet echt speciafiek iets waar ik van hou, maar ik hou wel zingen en dansen. Ik neurie altijd mee als je op je gitaar speelt" vertel ik hem. Ik wist niet waarom ik het allemaal vertelde, maar ik mocht Angelo steeds meer. "Maar wat gaan we doen" vraag ik. Aangezien ik dacht dat we niet de hele middag hier op het gras zouden liggen. Ik hadeen gevoel dat ik hem leuk begon te vinden, maar dat stopte ik weg. Ik mocht deze vriendschap njet verbreken en ik kende hem nauwelijks. Ik vertrouwde mensen erg snel wat soms misbruikt kan worden.

Angelo Roberto Mirror
''Ik heb niet echt speciafiek iets waar ik van hou, maar ik hou wel van zingen en dansen,'' antwoord Melody. ''Ik neurie altijd mee als je op je gitaar speelt.'' Ik glimlach weer, ik heb echt geen idee waarom, maar ik word vrolijker bij haar. Ik ben niet iemand die altijd vrolijk is, maar ook niet iemand die de hele tijd chagereinig rondloopt. Het lijkt of ik van bij Melody zijn vrolijker word. ''Maar wat gaan we doen?'' vraagt ze dan. Goeie vraag, denk ik bij mezelf. De hele dag op het gras liggen kan natuurlijk ook niet. Het weer was mooi, dus misschien kunnen we iets in de stad doen?
''We zouden naar de stad kunnen gaan of zo,'' stel ik voor ''Als je dat wilt natuurlijk. Waar heb jij zin in?''

---

May StarClan light your path.

Melody Sharp-dier

''We zouden naar de stad kunnen gaan of zo,'' stelt hij voor ''Als je dat wilt natuurlijk. Waar heb jij zin in?' vragt hij daarna. Ik dacht even na over wat we konden gaan doen. We konden een ijsje halen en daarna misschinen nog naar het park ofzo. “we kunnen een ijsje halen en misschien naar het park” zei ik maar. Ik wist nooit goed om iets te gaan doen. ik stond op zonder op antwoord te wachten. “wie als eerste in de stad is” riep ik hem nog na. Ik rende alvast en veranderde in een kat. Dan was ik sneller en was het wel eerlijk tegenover Angelo. Ik rende zo snel als ik kon en lette niet op Angelo. Tijdens het rennen verscheen er vanzelf een glimlach op mijn gezicht. Ik wist niet wat hij deed of hoe hij het deed, maar elke keer bij hem maakte me vrolijk. Natuurlijk was ik altijd wel vrolijk, maar bij hem nog meer dan anders.

Angelo Roberto Mirror
Ik geef Melody de tijd om na te denken, en uiteindelijk zegt ze ''We kunnen een ijsje halen en misschien naar het park.''
''Is goed,'' antwoord ik. Ik heb wel zin in een ijsje. Plotseling staat Melody op. ''Wie als eerste in de stad is!'' Ze verandert in een kat en sprint weg. Zelf verander ik ook in een kat, en begin haar achterna te rennen. Dit gaat veel sneller als kat. Mijn poten sprinten over de grond terwijl ik Melody probeer in te halen. De zon schijnt op mijn zwarte vacht en er gaat een harde wind door mijn snorharen. Ik vind het altijd heerlijk om te rennen als kat en even te bewegen. Dat was veel beter dan als mens op zo'n loopband. Ik snap niet goed waarom mijn vader altijd liever had dat ik amper in een kat verander. Mens zijn is leuk maar eigenlijks vind ik kat zijn nog veel leuker. Melody komt in zicht en al snel rennen we naast elkaar. Ik doe mijn best om haar voorbij te rennen en de race te winnen, maar het lukt niet echt goed. '''Jij bent snel!'' zeg ik rennend tegen haar en glimlach.

---

May StarClan light your path.

Melody Sharp-dier

Ik kijk even achterom en zie hem steeds dichterbij komen. En binnen een paar seconden rennen we naast elkaar. Hij was een mooie zwarte kat. En door de zon lijkt het te glanzen. Ik zie hem glimlachen en mijjn glimlach word steeds groter. Ik geniet van de wind die door mijn vacht gaat. ''Jij bent snel!'' zegt hij rennend. ‘dankje, jij ook” zeg ik terug. “maar helaas zal ik dit winnen” zeg ik eigenwijs. Ik trek nog een klein sprintje en ga de hoek om. Ik spring van kist naar kist. Ik probeer via de snelste weg te gaan. Als ik er bijna ben zie ik opeens een hond. Ik keek er met grote ogen naar en klim in de dichts bijzijnde boom. Ik blijf trillend in de boom zitten.

[ bericht aangepast op 26 juni 2014 - 18:39 ]

Gabriel stond met zijn rug naar Davina in het zwembad en voelde plots zijn hand tegen zijn gat en toen zei ze: “Ik kan ook plots verdwijnen.” Ze blies wat adem in zijn nek en Gabriel grijnsde. Normaal voelde hij zich niet zo, hij bleef liever op afstand van mensen. Het was net zoals met zijn moeder, eerst was ze ook afstandelijk van mensen toen ze mijn vader zag. Hij lag in coma en hij had haar weten overtuigen om hem met rust te laten want hij wou leven. Zij redde hem en ze leefde een jaar samen. Toen de reapers door kregen wat ze deed wouden ze haar vermoorden maar toen was ze zwanger van mij, dus besloot hun baas Death, haar te laten leven tot ik was geboren. Ze heeft me één keer in haar handen gehad voor ze vermoordt werd. Daar is Gabe nog steeds boos om natuurlijk ,maar het gaat erop dat hij net zoals zijn moeder geen mens interessant genoeg vond. Davina was zijn versie van zijn vader en op dat moment konden de reapers de pot op. “Zeker weten”, grijnst hij en hij duikt onderwater en pakt haar bij haar benen vast zodat hij haar in de lucht vasthoudt. Met een grijns op zijn lippen pakt hij haar vast en kijkt in haar blauwe ogen en smelt. Hij laat haar terug los en dan glimlacht hij.

=

Davina Lauren Wallhouse - Superhuman Telekinetic

“Zeker weten” Davina glimlachte om zijn woorden en voor ze het wist dook hij onder water. Wat afvragend keek ze naar waar hij heen ging waarna ze al snel voelde hoe hij haar benen vast pakte. Ze grinnikte om wat hij deed en beet kort op haar lip. Waarna ze haar lippen nat maakte en hem kort bekeek. Er verscheen een glimlach rond haar lippen zodra hij haar vast pakte en een tinteling gleed door haar lichaam heen waarna ze hem bekeek. Ze keek hem terug aan in zijn groen maar mooie ogen. "Wat?" Fluisterde ze zacht terwijl hij haar aan bleef kijken. Niet dat ze het zo erg vond. Zodra hij haar los liet leek er toch een teleurstelling door haar heen gaan, ze glimlachte terug maar bewoog zich wat dichter naar hem toe zodat hij gevangen zat tussen haar en de kant. Aarzelend stak ze haar hand uit en streelde met haar vingers zacht over zijn kaak. Ze vond hem echt knap, dat niet alleen. Hij leek ook een geweldig karakter te hebben. En dat was iets wat belangrijker was dan uiterlijk. Ze was nog nooit iemand tegen gekomen die er knap uit zag en ook nog eens een geweldig karakter had. Vaak was het zo hoe mooier van buiten hoe verrotte van binnen. Maar dit was bij hem zeker weten het geval niet. Snel haalde ze haar hand terug en keek hem aarzelend aan. "Sorry" Fluisterde ze zacht.

---

Nothing isn't better or worse than anything. Nothing is just nothing - Arya Stark

Bae Shin Wen ~Demigod, zoon van Alexiarus
Op Bae's vraag over de vlinders kijkt Clary even verbaasd, waarna ze antwoord geeft: “Vlinders zijn makkelijk voor te stellen en het was het eerste dier dat ik kon doen omdat ik ze als kind altijd geweldig vond, waarschijnlijk ook omdat mijn vader ze altijd liet rondfladderen om me inslaap te krijgen.” Bae glimlacht; hij houdt van verhalen over vroeger, altijd al gedaan. Hij houdt ervan om te horen hoe mensen met hun ouders waren, zeker omdat hij zelf zijn vader eerst nooit gekend heeft, en zijn moeder hem en zijn zusje al gauw opgegeven had. Zijn zusje was ook een demigod, dochter van Hades. Hoe zijn moeder het voor elkaar had gekregen om 2 goden achter elkaar te strikken, was voor hem ook een raadsel. Zijn vader zag hij steeds meer, al was hij erg druk; Alexiarus was samen met zijn tweelingbroer een soort 'verdediger' van Olympus, maar als hij even tijd had kwam hij hem wel opzoeken. In zijn jeugd heeft hij dus nooit echt ouders 'gehad', op een paar rotte pleeggezinnen na. Clary kijkt hem glimlachend aan en zegt dan; "Jup ik kreeg vlinders in plaats van een verhaaltje als ik moest slapen, maar nee ik vind vlinders mooie dieren en zoals ik eerder zijn, ze zijn makkelijk om voor te stellen omdat ik ook met vlinders ben opgegroeid." Het blijft even stil voordat ze dan vraagt of Bae een ander dier wilt, en voor hij kan antwoorden staat er al een gigantische olifant voor hem. Zijn ogen worden even groot, want het ding lijkt best echt, en daarna begint hij te lachen. Helaas deed ze deze snel weg; een olifant viel natuurlijk iets meer op dan een zeemeermin of een jongen die in het park staat te zingen. Clary grijnst en staat op van het bankje. "Zullen we verder gaan?" vraagt ze dan, en Bae knikt. Hij wil nog zo veel vragen aan haar, maar weet niet precies hoe. Hij wil haar zoveel vertellen.. Maar dat is gewoon nog niet slim. Hij glimlacht naar haar, en staat vervolgens op van het bankje. Hij kijkt even om zich heen, geen idee waar hij is, en opeens voelt hij de angst weer opkomen. Niet nu. Probeert hij zichzelf te vertellen, maar hij kan er niets aan doen. Hij voelt de duizeligheid al opkomen en heeft moeite om zijn ademhaling onder controle te houden. Al snel zullen de stemmen in zijn hoofd verschijnen. Niet goed wetend wat hij moet doen, grijpt hij zijn laatste moment waarop hij nog kan denken en pakt Clary's pols vast. "Clary, ik had gehoopt dat dit niet zou gebeuren, maar ik kan er niets aan doen. Ik leg het later wel uit, waar het nu op neer komt is dat ik een anxiety disorder heb en dit sneller opkomt in plaatsen die ik niet ken. Niet in paniek raken, alsjeblieft." Het laatste zinnetje komt er een beetje mompelend uit, als zijn zicht steeds vager wordt en Bae zijn hele lichaam voelt trillen. Hij wordt misselijk, en probeert te blijven staan, maar vindt zichzelf enkele... wat is het? Zijn tijdsbesef vervaagt ook. Bae vindt zichzelf al snel op zijn knieëen op de grond, en probeert zich zo goed mogelijk te focussen op de grond voor zich, om weer rustig te worden, maar op dit moment weet hij niet meer goed wat echt is en wat niet.[/i]

---

Spinning around, I'm weightless.

“Wat?” fluistert ze en Gabriel moet even met zijn ogen knipperen omdat hij –waarschijnlijk heel schaamtelijk - haar zat aan te staren. Voor hij kon reageren ging ze nog dichter bij hem staan zodat hij vast zat aan de rand van het zwembad. Aarzelend ging haar hand de lucht in en belande zachtjes en voorzichtig op zijn wang. Gabriel hield zijn adem in en keek terug in haar helderblauwe poelen. En op dat moment wist hij het en hij had geen spijt. Als hij er later problemen door zou krijgen konden die de pot op. Hij wou nu zijn hart laten spreken, voor deze ene keer. Maar dan haalt ze haar hand terug en fluistert ze een sorry. Gabriel pakt haar hand terug op en legt deze weer op zijn wang en zegt tamelijk schor: “Ik heb geen spijt.” Dan wrijft hij zachtjes met zijn hand een paar natte haren weg die in haar gezicht hingen en dan fluistert hij: “Ik ga hier zo spijt van krijgen.” Dan overbrugt hij de afstand tussen hen en kust hij haar voorzichtig.

Clary stond op van het bankje en Bae zette zich naast hem recht. Plots zag ze hoe hij naar adem hapte. Paniek schoot door haar lichaam terwijl Bae haar pols vast. “"Clary, ik had gehoopt dat dit niet zou gebeuren, maar ik kan er niets aan doen. Ik leg het later wel uit, waar het nu op neer komt is dat ik een anxiety disorder heb en dit sneller opkomt in plaatsen die ik niet ken. Niet in paniek raken, alsjeblieft”, zegt hij en Clary kijkt hem toch met wat paniek aan. Hij kijkt naar de grond en ze heeft geen idee wat hij nu voelt. Ze kijkt even rond en doet zijn arm rond haar schouder en sleurt hem mee het park uit. “Wat ,nu?” denkt ze zelf en ze kijkt de straat rond. Ze ziet mensen al staren en bijna automatisch creëert ze die illusie dat ze er niet zijn en samen strompelen ze verder. Als ze bijna bij de school aankomen stopt Clary even om naar adem te happen en fluistert dan tegen Bae: “Ik heb geen idee wat er aan de hand is maar alles komt goed, oké?” Dan sleurt ze hem weer verder. Ze opent de voordeur en legt hem in de zetel. De trap op zou haar niet lukken. “Oké, wat nu?” dacht ze. Z rende de trap op, direct naar de badkamer en nam een washandje en liet de kraan lopen. Ze deed de kraan half toe en vloog de trap af en legde het washandje op zijn voorhoofd en wachtte gespannen af.