[RPG] Boarding School[speeltopic] - Speeltopics

Even voor de duidelijkheid: ik heb mijn naam veranderd ;')
WE BEGINNEN OP HET PUNT WAAR GABRIEL "GABE" OLSON AAN KOMT.
Het gaat over een kostschool( boarding school in het engels) waarop speciale kinderen zitten.
Ze hebben allemaal iets. Niet in de vorm van een handicap maar meer een gave of speciale kracht.
Zoals: van persoon wisselen( dan een muis dan een konijn en dan weer een mens bijv.), telepatie en andere dingen.
De kinderen zijn in de leeftijdsgroep van 9 jaar tot 17 jaar.

Bij elkaar op kamer:
Gabe en Luke,Ashton en Angelo, Indy en Lisa, Demi en Nicoletta, Clary en Cleo, Davina en Melody.

Vriendje en vriendinnetje: Demi en Ashton
Vrienden:

[ bericht aangepast op 6 aug 2014 - 15:13 ]

---

"If we burn, you burn with us." Katmione --> FollowTheSpider

“Het is het niet waard, hoe erg je krachten ook zijn, dat is het niet waard”, zegt hij dan nog stiller. Zijn hand balt zich en hij probeert zich terug te ontspannen. Dan schrikt hij plotseling als het raam naast hem plotseling openschiet en tegen de bovenkant knalt. Toen zweefde er een spin Davina’s richting uit. Hij draaide zich naar haar om en zag hoe ze met haar geest de spin uitelkaar deed. Gewoon plotseling ging de spinnen in deeltjes uit elkaar. Gabriel hield zijn adem in en dan liet ze de spin los en viel die –al in stukjes- op de grond. . "Je wilt niet weten hoe makkelijk dit is bij een mens. Ik heb het niet in de hand, vooral niet als ik emotioneel ben. Niemand weet dat ik dit kan, ze denken hier dat ik enkel een paar pennen kan laten bewegen en ik laat ze maar al te graag in die waan”, zegt ze met een grote zucht. Gabriel kijkt haar nu bezorgd aan en dan knalt het raam achter hem terug dicht. "Ik kan meer dan alleen maar vliegen”, fluistert ze zacht. Gabriel zag dat ze bijna ging huilen en toen sprong hij bijna uit zijn bed en zei hij: “Hey ,hey, kijk me aan ,het is geen slechte kracht, je bent niet slecht, je moet gewoon je kracht leren controleren.” Hij probeert haar niet in tranen te laten uitbarsten omdat hij dan niet weet wat hij moet doen. “Ik kan helpen, oké, ik kan misschien niet vliegen of een spin uit elkaar halen, maar ik zorg voor een manier om je te helpen ,oké?”, zegt hij en dan valt zijn frank. Waarom haar mama dit het duivelsinstituut noemt. “God, wat je moeder ook heeft gezegd, je hebt een super karakter, Davina en je moet je niet laten kleineren”, zegt hij bezorgd en hij legt voorzichtig een hand op haar schouder. “Ik ben er voor je”, zegt hij en hij meent het. Ze deed hem wat denken aan zijn vader. Ook altijd zo emotioneel. Zo bezorgd en tegelijkertijd zo vurig en temperamentvol.

Bae Shin Wen ~ Demigod, zoon van Alexiarus
Als Clary glimlacht, verschijnt er bij Bae ook een lach op zijn gezicht. Als ze vertelt over de film, glimlacht hij, hij is ongelooflijk verwijfd en zou de film misschien nog wel leuk vinden, maar dat zegt hij er voorlopig maar nog niet bij, daar zal ze vanzelf wel achter komen. "Wel, gaan we nog de stad in?" vraagt ze dan, en Bae knikt. Clary begint haar spullen bij elkaar te rapen, als ze voorstelt om hem eerst zijn kamer te laten zien. Bae knikt, en ze lopen naar beneden waar hij de koffer pakt, en dan door naar een gang met allemaal deuren, waarschijnlijk de andere jongenskamers. "Voilà, je nederig stulpje.." begint Clary, en daarna lijkt het opeens alsof het plafond verdwenen is, en er een sterrenhemel boven zijn kamer hangt. "Met een open dak!" maakt ze haar zin af. Van verbazing laat hij zijn koffer vallen, het was toch gewoon licht buiten? Natuurlijk, Clary's gave. Hij glimlacht en blijft nog even naar de sterren, kijken, tot Clary een beweging maakt met haar hand en de illusie verdwijnt. Interessant meisje, die Clary. Dat gaat nog leuk worden. denkt hij, terwijl hij glimlachend naar haar kijkt. "Ik zal je even je spullen laten uitpakken, als je weg wilt gaan klop dan maar aan mijn deur" zegt Clary, en loopt dan Bae's nieuwe kamer uit. Als ze weg is laat hij zich even op het bed neer zakken. Het bed is al opgemaakt, met schone, witte, geurloze lakens. Hij zucht, en laat zich achterover vallen. Zijn zoveelste school, nieuwe mensen.. Hoe zou het dit keer gaan? Hoe zou het met zijn zusje gaan? Een traan piept uit zijn ooghoek bij de gedachte aan het kleine meisje dat zich aan hem vastklampte toen hij bij zijn pleeggezin wegging om naar deze school te gaan. Ze waren altijd samen geweest, nam je Bae, dan nam je zijn zusje. En nu was hij hier helemaal alleen. En hoe was het nu met haar? Ze was zo overstuur geweest toen hij weg ging.. hij zou willen dat hij haar nog even had kunnen zien, had kunnen spreken. Hij had haar vlak voor hij wegging een telefoontje gegeven, gekocht van zijn eigen geld, zodat ze nog konden blijven praten ook al was hij weg. Hij opende zijn ogen en stond op, om zijn telefoon uit een zij vakje van zijn koffer te halen. Snel stuurt hij een berichtje naar zijn zusje; Hoi lieverdje, ik ben aangekomen. Nog niet zo veel mensen gezien, één meisje leren kennen. Niemand is hier zo leuk als jij natuurlijk c: alles goed daar? Kus. en stopt de telefoon weer weg, waarna hij besluit zijn spullen uit te pakken. Als zijn kast goed georganiseerd is, besluit hij om zijn eigen beddengoed om zijn kussen en dekbed te doen en zet hij het knuffeltje dat hij van zijn zusje heeft gekregen tegen zijn kussen aan. Andere dingen die hij van zijn vriendinnen heeft gekregen, vriendinnen; Bae heeft zich altijd meer op zijn gemak gevoeld bij meisjes, en heeft dus altijd meer vriendinnen dan vrienden gehad. Als hij helemaal tevreden is met zijn kamer, en het wat meer als thuis voelt, loopt hij de gang weer op om naar Clary's kamer te lopen. Eenmaal daar aangekomen, klopt hij op de deur.

---

Spinning around, I'm weightless.

Davina Lauren Wallhouse - Superhuman Telekinetic

Davina kon zich zelf wel voor haar kop slaan toen ze besefte wat ze net gedaan had. Ze had haar ware kracht laten zien, dat niet alleen ze had laten zien dat ze zonder veel moeite een spin kon doden. Hoe moest ze dit uit leggen.Hoe moest ze er voor zorgen dat hij nu niet bang voor haar was of dat hij haar niet zou verlinken. Ze wou niet dat andere dit wisten. Het ging hen niet aan, het ging Gabriel niet aan. Ze had spijt, ze had echt spijt van wat ze hem had laten zien. Hij zou nu vast bang zijn. En het ergste nog, in haar dromen deed ze dit bij zo veel mensen. Mensen die haar niet mochten. Mensen die haar gepest hadden en vooral haar moeder. Bijna elke nacht kwam die zelfde droom langs. Eerst vond ze het nog verschrikkelijk, maar na matte ze meer een hekel aan haar moeder kreeg vond ze die dromen niet erg meer. Al zou ze ze nooit uitvoeren. Ondanks al die woedde hield ze nog steeds van haar moeder en dat zou ze ook altijd blijven doen. Voor ze het wist sprong Gabriel haast van zijn bed en stond hij voor haar. “Hey ,hey, kijk me aan ,het is geen slechte kracht, je bent niet slecht, je moet gewoon je kracht leren controleren.” Moeizaam keek ze hem aan en probeerde haar tranen weg te krijgen. Ze wou dus echt niet waar hij bij was gaan huilen. Dat deed ze nooit, ze schaamde zich als iemand haar zag huilen. Maar de manier waar op hij sprak werd het alleen maar erger. "Het is wel slecht." Sprak ze met een brok in haar keek. “Ik kan helpen, oké, ik kan misschien niet vliegen of een spin uit elkaar halen, maar ik zorg voor een manier om je te helpen ,oké?” Davina schudde haar hoofd en sloeg haar armen weer om haar heen terwijl ze naar beneden keek. "Waarom zou je me willen helpen." Vroeg ze zacht. “God, wat je moeder ook heeft gezegd, je hebt een super karakter, Davina en je moet je niet laten kleineren” Ze schudde haar hoofd en nu kon ze het niet voorkomen dat ze haar tranen in hield. Voor ze het wist begonnen haar schouders te schrokken en rolde de tranen over haar wangen. "Wat mijn moeder zegt klopt wel, ik ben een monster, ik ben haar niet waardig. Ik ben een duivels kind." Sprak ze snikkend. Ze trok haar zelf los en stapte wat naar achteren. "Ze zouden me op moeten sluiten." Fluisterde ze zacht waarna ze zich tegen de muur aan op de grond liet zakken en zacht begon te trillen. De woorden die Gabriel eerder had gezegd over dat hij er voor haar was had ze niet echt gehoord. Omdat ze op dat moment te druk was in haar hoofd.

---

Nothing isn't better or worse than anything. Nothing is just nothing - Arya Stark

Angelo Roberto Mirror
"Hij is een reaper," vertelt Melody na een korte stilte. Reapers.. Die kunnen toch tussen de hemel, de hel, en hier komen? Volgensmij was dat het. Het lijkt me een bijzondere gave om te hebben. Maar tegelijkertijd ook niet. De hele tijd mensen naar hun eindsbestemming brengen..Ik hoop dat ik nog lang ga leven. Melody glimlacht, en vraagt dan "Ben jij degene die altijd mooie muziek maakt op de gitaar?' Ik glimlach terug.
"Ja, ik speel gitaar. Ik ben blij dat je het mooi vind. Het is niet makkelijk om te doen, maar het wordt vanzelf makkelijker," vertel ik haar. Ik speel al twee jaar gitaar. In het begin was het moeilijk maar nu speel ik bijna zonder er bij na te kijken. Toch zijn er nog veel liedjes die ik nog niet kan spelen.
"Van wat voor muziek hou jij?" Vraag ik aan Melody. Blijkbaar houd ze ook van muziek.

---

May StarClan light your path.

Zodra de laatste woorden zei begon ze te huilen. Zo hard dat haar schouders begonnen te schokken. "Wat mijn moeder zegt klopt wel, ik ben een monster, ik ben haar niet waardig. Ik ben een duivels kind”, zei ze snikkend . “Zeg dat niet Davina, je bent helemaal geen duivels kind, ik heb demonen ontmoet en zij zijn veel erger”, zet Gabe en hij kijkt de kamer rond op zoek naar zakdoeken. Hij draait zich terug om net als Davina haar los trekt en naar achteren gaat ,zodat ze tegen de muur staat aangedrukt en dan zei ze snikkend: “Ze zouden me op moeten sluiten.” Toen liet ze zichzelf op de grond zakken. O God, wat moest hij nu doen. Hij grabbelde een pakje zakdoeken uit zijn koffer en zei: “Luister, jij ben niet slecht, Davina, hoe kan ik je overtuigen dat je niet slecht bent. Het enigste wat je moet doen is je krachten leren controleren en gebruiken op een manier die je ligt.” Hij zuchtte en sloot zijn ogen even en zei dan: “Ik heb geen idee wat je meemaakt want ik heb niet dezelfde kracht maar ik beloof je dat ik je help, oké.” Dan omarmt hij haar en hij voelt direct haar warme tranen op hem lopen. “Het komt goed oké, alles komt oké”, fluistert hij en hij laat haar even uithuilen.

Clary stond voor haar kast en dacht even of ze nog iets anders ging aan doen. Ze besloot om nog vlug een zomerjurkje aan te doen en deed haar beanie op haar hoofd. Ze voelde zich direct al zelf zekerder. Ze hield van het kledingstuk, ze had het een jaar geleden gekregen van haar vader voor haar verjaardag en deed het zo veel aan dat ze hem al een paar keer moesten maken omdat ze hem te vaak droeg. Dan wordt er op de deur geklopt en staat Bae er. “Hey”, zei ze en dan glipte ze haar kamer uit en liepen ze samen de trap af. Ze gingen via de keuken naar buiten en Clary zag Melody en Angelo in de tuin liggen. Ze liepen snel weg en Clary haar humeur steeg iedere seconde. “Weet je wat ik deze middag heb gedaan?” vroeg ze met een grijns. Hij schudde zijn hoofd en dan zegt ze met een grijns: “Nou, als je een ster bent krijg je vaak veel dingen gratis, hé? Dus soms net zoals vandaag ,creëerde ik de illusie dat ik een ster was, vandaag Angelina Jolie en heb ik gratis beautyproducten gekregen.” Ze grijnst terwijl ze samen naar het centrum wandelen. Ze hoort Bae naast haar lachen en haar glimlach wordt nog breder. Dan komen ze aan in het centrum van de stad en vraagt ze: “Wel wat wil je doen?”

Davina Lauren Wallhouse - Superhuman Telekinetic

“Zeg dat niet Davina, je bent helemaal geen duivels kind, ik heb demonen ontmoet en zij zijn veel erger" Maar dat betekende nog niet dat zij niet erg was. Davina wist maar al te goed dat ze erg was. Dat hoefde niemand haar ook maar te vertellen. Maar natuurlijk bedoelde Gabriel het vast niet zoals zij dacht. Anders had hij het waarschijnlijk niet gezegd. “Luister, jij ben niet slecht, Davina, hoe kan ik je overtuigen dat je niet slecht bent. Het enigste wat je moet doen is je krachten leren controleren en gebruiken op een manier die je ligt.” Aarzelend keek ze hem met betraande ogen aan. Hoe kan hij zeggen dat ze niet slecht was terwijl hij haar niet eens een dag kende. En in die dag had ze al te veel gedaan om niet goed te zijn. Ze had hem laten denken dat ze dood neer zou vallen al zou dat zeker niet haar plan zijn geweest en ze had net zonder moeite en enig spijt een spin vermoord. Maar aan de andere kant, niemand had spijt wanneer die een spin of ander insect vermoorde. Wat eigenlijk heel stom was aangezien zij ook een leven hadden. "Hoe kun je dat nou zeggen na als wat ik heb gedaan." Snikte ze terwijl ze weer van hem weg keek. “Ik heb geen idee wat je meemaakt want ik heb niet dezelfde kracht maar ik beloof je dat ik je help, oké.” Ze snapte nog steeds niet waarom hij haar ook maar wou helpen. Ze was niet te helpen vond ze zelf. Davina schrok wat zodra ze zijn armen om haar heen voelde maar ergens voelde het fijn. Zonder er bij naar te denken legde ze haar hoofd op zijn schouder en drukte haar gezicht in zijn nek terwijl ze door huilde. “Het komt goed oké, alles komt oké” Na een tijdje waren haar tranen op maar bleef ze toch even zo zitten met haar ogen gesloten terwijl ze stil bleeft. Vervolgens haalde ze diep adem en opende haar ogen weer. "Sorry." Fluisterde ze terwijl ze hem kort aan keek maar vervolgens beschaamd naar de grond keek waarna ze haar tranen weg veegde waardoor haar make-up nog meer verpest werd. Ze keek toch weer naar hem op en bekeek aarzelend zijn gezicht. "Ik denk dat je heel wat te vertellen hebt zodra iemand ook maar vraagt hoe je eerste dag was." Fluisterde ze zacht.

---

Nothing isn't better or worse than anything. Nothing is just nothing - Arya Stark

Als ze uitgehuild is laat ze hem los en kijkt ze hem maar even aan voor ze haar ogen naar de grond richt. “Sorry”, zegt ze stil. “Het geeft niet”, antwoordt hij ook stil. Hij gaf haar stil een zakdoek om haar make-up wat weg te vegen en dan zegt ze terwijl ze hem weer aankijkt: “Ik denk dat je heel wat te vertellen hebt zodra iemand ook maar vraagt hoe je eerste dag was.” Het blijft even stil tussen hen en dan zegt Gabe met een glimlach: “Dan vertel ik hen dat ik een meisje heb ontmoet die heel aardig maar heel onzeker is van haar zelf, maar dat we een leuke tijd hebben gehad, we hebben zelfs op het dak gezeten ook al mag dat niet en dan hebben we in mijn kamer gezeten en hebben zitten praten hoe cool het is dat je een pen kan laten zweven.” Hij glimlacht stil en hoopt dat hij haar een beetje kan opvrolijken en zegt dan: “Hoe gaan we je eens opvrolijken? Moeten ik even verdwijnen en…” Dan verdwijnt hij en staat hij in de geestenwereld. Hij zet zich achter haar en verschijnt dan terug en fluistert dan in haar oor: “… dan onverwacht terugkomen of…” Dan verdwijnt hij weer en verplaats hij zich naar zijn bed en dan keert hij weer terug naar de ‘mensenwereld en zegt hij: “… of gaan we iets doen dat totaal niks te maken heeft met krachten?” Hij glimlacht vriendelijk en hoopt dat ze haar nu heeft opgevrolijkt.

Davina Lauren Wallhouse - Superhuman Telekinetic

Ze was blij dat Gabriel haar niet belachelijk ging maken over dat ze huilde. In tegen stelling liet hij haar juist uit huilen en daar was ze hem zeer dankbaar voor. Om eerlijk te zijn kwamen er ook tranen van oud verdriet waar ze eerder niet toe liet om te huilen. Wel was ze blij zodra ze stopte, ze wou niet eens weten hoe hij nu om haar dacht. Ze durfde hem dan ook niet echt aan te kijken maar zodra hij haar een zakdoek gaf veegde ze haar trannen verder weg en probeerde haar make-up nog iets te redden. Na haar woorden bleef het stil maar ze zag al snel een glimlach op zijn gezicht. Ze keek hem wat aarzelend aan en bekeek zijn gezicht. "Dan vertel ik hen dat ik een meisje heb ontmoet die heel aardig maar heel onzeker is van haar zelf, maar dat we een leuke tijd hebben gehad, we hebben zelfs op het dak gezeten ook al mag dat niet en dan hebben we in mijn kamer gezeten en hebben zitten praten hoe cool het is dat je een pen kan laten zweven.” Even bleef ze stil terwijl ze naar hem keek. "Je bent lief" Sprak ze zacht. Ze meende het echt. De jongen die voor haar zat was echt lief. "Maar vertel ze maar niet dat ik dat meisje ben, ze geloven je nooit." Sprak ze eerlijk. "Maar toch bedankt" Ze ging met niemand hier echt om. Zelfs niet wanneer ze nieuw waren zoals Gabriel. “Hoe gaan we je eens opvrolijken? Moeten ik even verdwijnen en…” Wat geschrokken keek ze naar de plek waar Gabriel net nog zat. "Hollyshit" Sprak ze zacht terwijl ze haar handen uit stak maar ze voelde niks. Davina hield geschrokken haar adem in zodra ze een ademhaling achter haar voelde en voor ze het wist hoorde ze zijn stem in haar oor. Een rilling gleed door haar lichaam zodra ze zijn adem even op haar oor voelde. “… dan onverwacht terugkomen of…” Ze keek snel om zodra Gabriel uitgesproken was maar weer was hij verdwenen. “… of gaan we iets doen dat totaal niks te maken heeft met krachten?” Haar blik schoot naar zijn bed waar hij eindelijk weer te zien was. "Dat was cool en eng te gelijk" Sprak ze menend waarna er een glimlach op haar gezicht verscheen. "Laten we iets doen wat totaal niks te maken heeft met krachten." Even was ze stil terwijl ze na dacht. "Heb je je zwembroek bij je?" Vroeg ze terwijl ze op stond. Ze had eigenlijk wel zin in zwemmen.

---

Nothing isn't better or worse than anything. Nothing is just nothing - Arya Stark

Hij glimlacht stil en hoopt dat hij haar een beetje kan opvrolijken en zegt dan: “Hoe gaan we je eens opvrolijken? Moeten ik even verdwijnen en…” Dan verdwijnt hij en staat hij in de geestenwereld. Hij hoort hoor luid en duidelijk haar Holy Shit zeggen. Hij begint te lachen en dan zet hij zich achter haar en verschijnt dan terug en fluistert dan in haar oor: “… dan onverwacht terugkomen of…” Dan verdwijnt hij weer en ziet hoe ze eerst achter haar kijkt en ziet dat hij er niet meer is. Dan verplaats hij zich naar zijn bed en dan keert hij weer terug naar de ‘mensenwereld en hoort hij haar zeggen: "Dat was cool en eng te gelijk”, zegt ze en Gabriel grijnst naar haar. Dan vervolgt hij: “… of gaan we iets doen dat totaal niks te maken heeft met krachten?” Hij glimlacht vriendelijk en hoopt dat ze haar nu heeft opgevrolijkt. Even waren ze beiden stil, maar Gabe glimlachte omdat ze nu terug glimlachte. "Heb je je zwembroek bij je?" vroeg ze terwijl ze op stond. Gabe grinnikte omdat ze eindelijk van onderwerp was verandert en ze terug gelukkig leek. “Natuurlijk”, antwoordt hij en hij rommelt in zijn koffer waar de helft van zijn kledingstukken nog inzitten en haalt er zijn zwembroek uit en zegt met een grijns: “Bingo!” Ze glimlacht en dan zegt hij: “Hebben we een zwembad misschien?”

Davina Lauren Wallhouse - Superhuman Telekinetic

Ze merkte dat Gabriel blij was dat Davina van onderwerp was veranderd aangezien hij moest grinniken bij haar vraag. Zij zelf wachtte wat ongeduldig op zijn antwoord. “Natuurlijk”, Het duurde niet lang voor hij zijn zwembroek te pakken had. Goed keurend keek ze Gabriel aan. “Bingo!” Dat... was een enthousiate bingo vond ze. Maar het zorgde wel voor een glimlach op haar gezicht. "Mooi" sprak ze dan ook snel bedacht waar haar bikini's lagen. “Hebben we een zwembad misschien?” Davina knikte waarna ze zich omdraaide. "Kleed je om en blijf hier" Sprak ze enkel waarna ze de kamer verliet. 5 stappen van de kamer af draaide ze zich al weer terug en liep zijn kamer al weer in met een hand voor haar ogen en haar ogen dicht geknepen, je wist immers maar niet. "Kom over tien minuten naar de hal" Waren haar woorden waarna ze zich omdraaide en in plaats van door de deur opening heen liep ze tegen de muur aan knalde. Zuchtend haalde ze haar hand weg en schudde haast vloekend haar hoofd. "Verdomme" Waren haar enigste woorden waarna ze er snel van door ging zodra ze de deur dicht getrokken had. Eenmaal op haar kamer trok ze haar kleding kast open op zoek naar haar bikini. Het duurde niet lang voor ze de zwartebikini gevonden had. Snel trok ze haar jurkje uit en verruilde haar ondergoed voor haar zwemkleding. Eenmaal haar panty en haar jurkje weer aan haalde ze haar make-up er af en gebruikte nu alleen waterproof mascara en oogpotlood voor ze terug naar de hal ging om op Gabriel te wachten.

---

Nothing isn't better or worse than anything. Nothing is just nothing - Arya Stark

Bae Shin Wen ~ Demigod, zoon van Alexiarus
Toen Bae binnen kwam zag hij dat Clary zich had omgekleed. Bae glimlachte, ze zag er leuk uit en leek ook meteen een stuk zelfverzekerder. Ze glipte haar kamer uit en samen liepen ze de trap af, via de keuken naar buiten. Daar zag Bae het meisje dat net bij die andere jongen, Gabe heette hij, stond, in het gras liggen met weer een andere jongen. Ze liepen snel door, en Clary leek met elke stap een beter humeur te krijgen. Na een korte stilte, vroeg ze opeens, "weet je wat ik deze middag heb gedaan?" En Bae schudde zijn hoofd, maar keek haar wel geïnteresseerd aan. Met een grijns begint ze te vertellen: “Nou, als je een ster bent krijg je vaak veel dingen gratis, hé? Dus soms net zoals vandaag ,creëerde ik de illusie dat ik een ster was, vandaag Angelina Jolie en heb ik gratis beautyproducten gekregen.” Hij lachte, niet per sé om het verhaal, maar omdat hij het wel voor zich kan zien, en ook een beetje door de manier waarop ze het vertelt. Ze klinkt zo vrolijk. Hij denkt terug aan een keer dat hij zichzelf in een 5jarige had veranderd, en naar het bejaardetehuis was gegaan. Er was daar namelijk een marktje, en hij kreeg dan altijd gratis snoepjes en ijs. Met een zak vol snoepjes en 2 ijsjes gegeten, wandelde hij daar dan weer weg, en om de hoek veranderde hij terug. Geweldig. Niemand kon ooit een klein 5jarig koreaantje weerstaan, niemand. Ook leuk was dat hij zichzelf soms in iemand anders kon veranderen, als de leeftijd erbij klopte, en dat soms de raarste situaties gaf. Hij grinnikt even, en dan zijn ze blijkbaar aangekomen in het centrum, want Clary vraagt wat hij nu wil doen. Hij kijkt even rond, en ziet dan een ijskraampje. "Zin in een ijsje?" vraagt hij dan, en kijkt haar aan met pretoogjes. Als ze knikt, kijkt Bae even snel om zich heen, en als hij zeker weet dat niemand kijkt verandert hij snel in een 5jarige. "Watch this." grinnikt hij, en huppelt op het kraampje af. Als hij even in de rij heeft gestaan, is hij aan de beurt. "Meneer?" zegt hij, met zijn liefste stemmetje en 'verdrietige' oogjes. "Ik... ik moest van mijn zus een ijsje halen, maar ik ben mijn geld kwijt geraakt en.. en... en..." zijn stem wordt hoger bij elke 'en' alsof hij elk moment in huilen uit kan barsten. Voor hij verder nog iets kan zeggen schudt de man zijn hoofd "Het is al goed jongen, voor één keertje dan. 2 ijsjes, zeg het maar." Op dat moment bedenkt hij zich dat hij haar helemaal niet om een smaak gevraagd heeft. "Wat vinden meisjes lekker?" vraagt hij dan, met het stemmetje dat hem altijd irriteerde. Iedereen vond het schattig, als 5jarige, maar hij zelf kon er slecht tegen. De man glimlacht, en geeft Bae een ijsje met 2 bolletjes aardbeien ijs, "en jij?" als hij zegt dat hij graag vanille wilt, en zijn ijsje terug heeft gekregen, huppelt hij terug naar Clary. "Alstublief, madame."

---

Spinning around, I'm weightless.

“Hebben we een zwembad misschien?” vraagt hij nieuwsgierig en dan knikt Davina en zegt ze: “Kleed je om en blijf hier.” Dan verdwijnt ze en Gabriel wilt net zijn T-shirt uittrekken als ze terug binnenkomt met een hand voor haar gezicht en zegt: “Kom over tien minuten naar de hal." Dan draait ze haar om en Gabe wilt nog een nee roepen maar is te laat en ze knalt tegen de muur. Gabriel probeert zijn lach tegen te houden terwijl ze verdomme vloekt. “Sorry”, begint hij, “maar dat was grappig.” Dan verdween ze, deze keer wel door de deur. Hij kleedde zich snel om en zocht dan naar een grote handdoek. Hij deed zijn T-shirt weer aan omdat het nogal raar zou zijn als de nieuwe jongen nu al in zijn bloot bovenlijf zou lopen. Dan besloot hij om naar daar te lopen via de geestenwereld, om haar misschien te laten schrikken. Hij liep naar beneden en zag haar staan wachten. Ze draaide zich net om naar de trap en toen liep Gabe snel voor haar zodat hij aan de deur stond, verscheen dan terug en zei: “Dus vertrekken we nog of ga je blijven staan?” Davina sprong bijna de lucht in en Gabriel kon zijn lach nu niet meer inhouden en zei dan: “Kom ,Davina, toon me eens ons zwembadje.” Dan glimlacht hij. Hij vond het hier veel beter dan op zijn normale school. Daar was hij de ‘weirdo’ maar hier was iedereen even raar. Hij voelde zich hier thuis en even dacht hij dat hij dat hij het verdomd jammer zou vinden als zijn jaar gedaan zou zijn en hij 18 werd want dan moest hij weg, dan moest hij zich permanent door de geestenwereld begeven. “Je maakt jezelf alleen maar slecht gezind, laten we gewoon even genieten van het fantastische zwembad”, denkt hij met een grijns.

“Zin in een ijsje?” vraagt Bae. Ze knikte en zei: “Waarom niet, het is toch warm weer.” Dan kijkt hij even rond zich en dan ziet ze hoe hij voor haar ogen weer in een 5-jarige versie van zichzelf verandert. "Watch this”, zegt hij grinnikend en dan huppelt hij naar het ijsjeskraam. Clary blijft geduldig wachten en een paar minuten later komt hij terug en verandert hij weer naar zijn normale grote. “Alstublieft, madame." “Merci, heer”, zegt ze grinnikend en dan neemt ze het ijsje aan. “Ik ben dol op aardbeien”, zegt ze zodra ze een eerste lek heeft genomen. Ze gebaart naar een bankje in het naburig parkje waar niemand op het moment is en ze gaan allebei neerzitten. “Zin in wat spektakel?” vraagt ze. Bae grijnst naar haar en dan plotseling verschijnen er duizenden vlinders, die zweven rond hun twee en dan terwijl ze aan haar ijsje lekt, zorgt ze ervoor dat deze illusievlinders zijn naam vormen. Dan verdwijnen de vlinders en zegt ze: “Wat wil je eens zien?” Ze laat een illusie Jack Sparrow verschijnen die aan Bae vraagt of hij nog rum heeft. Clary begint te lachen en laat hem dan verdwijnen. Ze komt aan het koekje van haar ijsje en vraagt dan nog eens: “Dus wat wil je zien?”

Melody sharp-dier

"Ja, ik speel gitaar. Ik ben blij dat je het mooi vind. Het is niet makkelijk om te doen, maar het wordt vanzelf makkelijker," antowoord hij. Ik was erg blij dat hij het geen domme vraag vond.ik vond het altijd prachtig rn meestal neuriede ik mee.
"Van wat voor muziek hou jij?" vraagt hij aan mij. "Ik heb niet echt speciafiek iets waar ik van hou, maar ik hou wel zingen en dansen. Ik neurie altijd mee als je op je gitaar speelt" vertel ik hem. Ik wist niet waarom ik het allemaal vertelde, maar ik mocht Angelo steeds meer. "Maar wat gaan we doen" vraag ik. Aangezien ik dacht dat we niet de hele middag hier op het gras zouden liggen. Ik hadeen gevoel dat ik hem leuk begon te vinden, maar dat stopte ik weg. Ik mocht deze vriendschap njet verbreken en ik kende hem nauwelijks. Ik vertrouwde mensen erg snel wat soms misbruikt kan worden.

Bae Shin Wen ~Demigod, zoon van Alexiarus
"Merci, heer." zei Clary, en Bae grinnikte even. "Ik ben dol op aardbeien," zei ze, waarop Bae opgelucht glimlachte. Ze gebaarde naar een bankje wat nog leeg was, en ze gaan er zitten. "Zin in wat spektakel?" vroeg ze toen, en Bae grijnsde naar haar. Nog voor hij antwoord kan geven vliegen er duizenden vlinders rond hun twee. Aan zijn ijsje likkend kijkt hij vrolijk om zich heen. Hij heeft altijd al iets met vlinders gehad, maar hoe kon zij dat weten? En waarom maakte ze die vlinder toen ze elkaar net hadden ontmoet? Hij besloot om het haar later te vragen, want hij was nu te druk met de vlinders volgen. Ze begonnen opeens zijn naam te spellen! Hij glimlachte en keek vol verwondering naar de vlinders, wat was het mooi! Toen de vlinders verdwenen, vroeg ze wat hij nog meer wilde zien, maar voor hij kon antwoorden liep Jack Sparrow al op hem af, om te vragen of hij nog wat rum heeft. Hij hoort Clary lachen en hij begint zelf ook te lachen. Dit zou nog leuk worden, zo'n interessante vriendin. Kon hij haar al zo noemen? Hij had geen idee, maar dat zou wel komen, hij voelde zich erg op zijn gemak bij haar. Na een tijdje vraagt ze weer, "Dus wat wil je zien?" en Bae denkt even na. Het liefst zou hij om zijn zusje vragen, maar dat zou raar zijn. "Ooooh" zegt hij dan, als hij iets bedacht heeft, "Kan je misschien, misschien... het laten lijken of Dan Smith hier staat te zingen? Of, of alsof de kleine zeemeermin hier rondzwemt?" Zodra hij per ongeluk de vraag over de kleine zeemeermin eruit flapt, slaat hij zijn handen voor zijn mond: bijna niemand weet van zijn guilty pleasure: Disneyfilms. Hij grinnikt even, en kijkt haar dan schuin aan. "Sorry, guilty pleasure" grinnikt hij, en bedenkt zich dan pas dat hij nog steeds een klein jongetje is. "Oh." zegt hij met een klein lachje, en verandert zichzelf weer terug naar zijn normale, 17-jarige zelf.

---

Spinning around, I'm weightless.