[RPG] Boarding School[speeltopic] - Speeltopics

Even voor de duidelijkheid: ik heb mijn naam veranderd ;')
WE BEGINNEN OP HET PUNT WAAR GABRIEL "GABE" OLSON AAN KOMT.
Het gaat over een kostschool( boarding school in het engels) waarop speciale kinderen zitten.
Ze hebben allemaal iets. Niet in de vorm van een handicap maar meer een gave of speciale kracht.
Zoals: van persoon wisselen( dan een muis dan een konijn en dan weer een mens bijv.), telepatie en andere dingen.
De kinderen zijn in de leeftijdsgroep van 9 jaar tot 17 jaar.

Bij elkaar op kamer:
Gabe en Luke,Ashton en Angelo, Indy en Lisa, Demi en Nicoletta, Clary en Cleo, Davina en Melody.

Vriendje en vriendinnetje: Demi en Ashton
Vrienden:

[ bericht aangepast op 6 aug 2014 - 15:13 ]

---

"If we burn, you burn with us." Katmione --> FollowTheSpider

"Nou ja, misschien ben ik dan een keer niet de lul", zegt hij en grinnikt hij. Clary lacht met hem mee en dan vraagt hij de vraag die ze liever niet wou horen omdat ze het liefst gewoon thuis wou zijn. “ben je hier al lang?” vraagt hij en ze zucht even en kijkt weg en zegt dan: “Ik ga hier al naar school sinds ik 9 ben, door mijn ouders, ze gingen hier ook naar school en hebben beide dezelfde kracht als mij.” Het blijft even stil en dan zegt ze: “Als iemand zegt dat ik heel bitchy ben dan moet je weten dat het daarom komt, omdat mijn ouders de enigen zijn die me echt begrijpen maar jij bent anders, je gave lijkt een beetje op mij en wel, daarbij ben je niet bevooroordeeld.” Dan omdat de situatie te ongemakkelijk wordt ,loopt ze terug naar boven en loopt ze rechtstreeks naar haar kamer. Ze krult zich op een bolletje en doet haar oortjes terug in. Muziek was haar vluchtroute. “Nog twee jaar”, dacht ze, “nog twee jaar en ik ben hier weg, voor goed.”

"Welkom Gabe, op de school voor speciale kinderen. Of zoals mijn moeder zou zeggen, de instituut voor duivels kinderen”, zegt ze en Gabriel kijkt haar fronsend aan. Het leek alsof ze niet de beste ouder had of dat hier inderdaad demonen rondliepen maar dat zou nogal raar zijn. Net zoals als hij een engel zou tegenkomen. Deze twee rassen wisten onmiddellijk wat hij was, een reaper, maar bij hem koste het iets meer moeite om te zien omdat hij ook nog voor de helft een mens was. "Mijn naam is Davina, Davina Lauren Wallhouse”, hoort hij haar vervolgens zeggen. “Mooie naam”, antwoordt hij en hij meent het. Hij glimlachte vriendelijk en dat doet ze de deur van haar kamer toe en zegt ze: “Wil je een rondleiding?” Gabriel denkt even na en knikt dan. Hij kan maar beter alles maar direct weten zodat hij zo kort mogelijk de nieuwe jongen is. Hij volgt haar als ze met de rondleiding begint en zegt dan: “Bedankt dat je niet vraagt welke gave ik heb, ik vind het nogal moeilijk om te vertellen en daarbij ging ik vroeger naar een gewone school, zonder mensen met krachten dus.” Dan glimlacht hij oprecht naar haar.

Bae Shin Wen ~ Zoon van Alexiarus, Demigod
Zodra hij de vraag stelt, heeft hij er spijt van. Aan haar gezicht te zien vindt ze het niet fijn, maar nadat ze zucht en wegkijkt, vertelt ze het toch. Ze zit hier al sinds ze 9 is, haar ouders gingen hier ook heen en hebben dezelfde kracht. Ze is even stil en vervolgt dan: “Als iemand zegt dat ik heel bitchy ben dan moet je weten dat het daarom komt, omdat mijn ouders de enigen zijn die me echt begrijpen maar jij bent anders, je gave lijkt een beetje op mij en wel, daarbij ben je niet bevooroordeeld.” hij knikt even, waarom zou hij bevooroordeeld zijn? Hij vond haar gave juist wel cool. Als het een beetje ongemakkelijk wordt loopt ze terug naar boven, en weet Bae even niet wat hij moet doen; hij staat daar maar, met zijn koffer, en de enige persoon waarvan hij iets weet loopt zomaar bij hem weg. Hij besluit om zijn koffer maar even te laten voor wat hij is, en loopt achter Clary aan. Hij wil niet dat ze zich rot voelt, daar was ze veel te aardig voor. Hij ziet haar nog net in haar kamer verdwijnen, en klopt voorzichtig aan. Zonder op antwoord te wachten doet hij de deur open; hij kan zelf ook erg koppig zijn en mensen op die momenten buitensluiten, maar dat is ook niet goed. Daarbij lijkt Clary hem een echt aardig meisje en hij wil haar graag iets beter leren kennen, ze lijkt hem een goeie vriend. In de kamer treft hij haar aan op haar bed, een klein bolletje met een bos blond haar. "Clary?" vraagt hij dan voorzichtig.

---

Spinning around, I'm weightless.

Davina Lauren Wallhouse - Superhuman Telekinetic

Davina merkte dat Gabriel haar wat fronsend aan keek om haar woorden maar de waarheid mocht gezegd worden. Wel was ze blij dat hij niet verder vroeg. Het was zeker niet dat hier engelen of demonen rond liepen. In elk geval niet dat ze wist. Of ze het wou weten was ook totaal iets anders. Dat wou ze namelijk zeker niet. Al dat gedoe tussen het goeie en het slechte. Ze was blij dat zij zelf een neutraal iemand was en dat zou ze zo houden ook. Ze zou nooit voor het goeie of het slechte kiezen. "Dankje" Sprak ze zodra hij haar vertelde dat hij haar naam mooi vond. Zo mooi vond ze haar naam zelf niet echt, maar dat had iedereen wel dacht ze. Zodra Gabriel knikte sloot Davina haar deur volledig en begon te lopen. Ze zou beneden beginnen in de gang en dan langzamer hand naar boven gaan tot dat ze op het dak stonden. Daar zou ze laten zien wat buiten het gebouw lag. Ze liep dan ook de trap af en keek niet eens of hij haar achterna liep. "Dit is de centrale hal, hier ga je naar de klaslokalen, eetzaal, keuken en de leraren." Sprak ze, terwijl ze door de hal heen liep wees ze elke 'afdeling' aan. In de eetzaal zit iedereen vaak in groepjes of heeft men een tafel alleen." En daar viel zij onder. Ze zat tijdens elke eetgelegenheid alleen maar dat was iets waar ze zelf voor had gekozen. Net het moment dat ze zich wou omdraaien om weer naar de trappen te gaan keek ze Gabriel aan toen hij tegen haar sprak. “Bedankt dat je niet vraagt welke gave ik heb, ik vind het nogal moeilijk om te vertellen en daarbij ging ik vroeger naar een gewone school, zonder mensen met krachten dus.” Davina haalde haar schouders op en bleef hem even aan kijken. "Het maakt me niet uit wat van gaven je hebt. Zolang je ze maar niet tegen me gebruikt." Waren haar enigste woorden waarna ze weer terug liep naar de trappen. "Aan deze kant liggen de jongens slaap kamers en aan de andere kant natuurlijk de meiden slaap kamer." Het duurde niet heel lang voor ze op het dak stonden en Davina haar armen om haar zelf heen sloeg aangezien het best fris was boven op dak. "En dit is het mooiste verdieping in dit huis. Eigenlijk is het verboden hier te komen. Maar ik luister niet graag naar regels." Davina liep richting de rand van het dak en keek naar beneden. Ze stond letterlijk met haar voeten op de rand en een zacht duwtje was al genoeg om er vanaf te vallen.

---

Nothing isn't better or worse than anything. Nothing is just nothing - Arya Stark

Door de luide klanken van de muziek hoort ze plotseling hoe de deur opengaat. “Clary?” hoort ze Bae vragen. Ze blijft even liggen en vraagt zich af waarom hij hier is. Meestal blijven ze altijd weg als ze zoiets zegt. Ze was altijd bitchy en koel tegen mensen omdat ze die mensen of niet kon hebben of omdat ze geen vrienden wou zijn. Ze begrepen haar toch niet en waren ze niet de moeite om vrienden van haar te zijn. Bae probeerde het wel waardoor ze toch even verbaasd was. Ze draaide zich naar hem om en zei: “Ja?” Ze doet haar oortjes uit maar de muziek is nog duidelijk hoorbaar waardoor ze weet dat ze haar oortjes weeral veel te luid stonden. Ze kijkt hem even aan en zegt dan: “Sorry dat ik wegliep, maar ik maak niet graag vrienden omdat de meeste mensen hier me niet begrijpen, ik gebruik mijn kracht in mijn voordeel en soms kan dit als ‘misdaad’ worden gezien maar zo ben ik opgegroeid, de meeste hier willen hun krachtens zo weinig mogelijk gebruiken, ik kan juist niet zonder ze.” Ze stopt even met praten en zegt dan, wat weglachend: “Nu klink ik echt zo stom.” Ze gaat met haar hand door haar blonde haren en kijkt hem terug aan. Ze wou wanhopig van onderwerp wissen en vroeg dan maar: “Naar welke muziek luister je graag?” Natuurlijk keek hij even verbaasd van de plotselinge wissel van onderwerp maar gelukkig vroeg hij niet meer door over het vorige onderwerp en vertelde hij zijn muzieksmaak.

"Het maakt me niet uit wat van gaven je hebt. Zolang je ze maar niet tegen me gebruikt”, zegt ze als we terug de trap oplopen. Ze had de gelijkvloers al helemaal uitgelegd en hij was blij dat hij nu tenminste alles wist zijn. Maar van haar antwoord moest hij grinniken. “Wees gerust, dat zal ik niet doen”, zegt hij. Hij kon niks met haar doen ,met niemand van het huis, alleen maar met zielen van dode mensen dus daar was ze veilig voor. Hij legde haar natuurlijk niet uit waarom. Ze vervolgt al snel de rondleiding en vertelt: “Aan deze kant liggen de jongens slaap kamers en aan de andere kant natuurlijk de meiden slaap kamer." “Ik kwam daarnet al een jongen tegen, Luke en die heeft me al een kamer aangeduid”, zegt hij met een glimlach en dan gaan ze nog naar boven. We lopen helemaal naar boven en ze opent een luik dat naar buiten eindigt en dan staan we op het dak. "En dit is het mooiste verdieping in dit huis. Eigenlijk is het verboden hier te komen. Maar ik luister niet graag naar regels”, zegt ze en ze zet wandelt voorzichtig tot aan de rand en blijft daar staan. Gabriel kijkt naar beneden en zegt dan: “We kunnen beter terug gaan, kom Davina, ga weg bij de rand.” Hij voelde zich niet op zijn gemak omdat één misstap de dood zou betekenen. Hij wist dat ze nu uitdagend ging terug antwoorden en dat deed ze ook. Hij riep nog eens: “Davina, komaan dat is niet grappig, kom hier.” Hij wou niet iemand die hij niet aardig begon te vonden ook niet zien doodgaan. Hij had voor vandaag al genoeg doden gezien.

Bae Shin Wen ~Zoon van Alexiarus, Demigod
Even krijgt hij geen reactie, en Bae bedenkt zich net dat het misschien een slecht idee was om achter haar aan te gaan, als ze zich omdraait. "Ja?" zegt ze dan, en doet haar oortjes uit. Bae kon de muziek nog steeds horen: haar oortjes stonden duidelijk veel te hard. Hij glimlachte even, daar kon hij zelf ook wat van. Een vriendin van hem, een dochter van Appollo, en een vriend, zoon van Euterpe, maakten de mooiste muziek, en leerden Bae om zijn uitvlucht te zoeken in muziek, in plaats van de verkeerde dingen. Hij glimlacht bij de gedachte aan zijn vrienden, maar zijn gezicht vertrekt als hij zich bedenkt dat hij ze niet meer zal zien. Niet vaak meer, in ieder geval. Zij kijkt me even aan, en zegt vervolgens: “Sorry dat ik wegliep, maar ik maak niet graag vrienden omdat de meeste mensen hier me niet begrijpen, ik gebruik mijn kracht in mijn voordeel en soms kan dit als ‘misdaad’ worden gezien maar zo ben ik opgegroeid, de meeste hier willen hun krachtens zo weinig mogelijk gebruiken, ik kan juist niet zonder ze.” Ze kijkt even weg, lachend alsof het niets is, en kijkt dan weer terug. "Nu klink ik zo stom" zegt ze dan, en Bae schudt zijn hoofd "helemaal niet, dat snap ik best. Maar daar is toch niets mis mee? Je kracht is geweldig! Daar moet je je voordeel mee doen! En ik begrijp je, dat beloof ik." Hij merkt dat Clary zich ongemakkelijk voelt bij het onderwerp, en natuurlijk was hij even verbaasd toen ze plotseling van onderwerp wisselde, maar hij liet het wel gebeuren. "Naar welke muziek luister je graag?" vraagt ze, en Bae denkt even na. "Volgens mij noemen ze het 'alternative', Bastille, Chef'Special, Arctic Monkeys, Green day, Blink 182.. En.." bijna wilde hij vertellen over zijn vrienden, maar opscheppen over hoe hij vrienden is met allemaal halfgoden (en dat hij Appollo had ontmoet, leuke gozer) vond hij niet nodig. Zo bijzonder was het nou ook weer niet. En daarbij wil hij haar niet afschrikken doordat zij misschien denkt dat hij graag opschept, want dat is absoluut niet het geval. Na een korte stilte kijkt hij haar weer aan. "En jij? Waar luister jij graag naar?"

[ bericht aangepast op 24 juni 2014 - 20:19 ]

---

Spinning around, I'm weightless.

Davina Lauren Wallhouse - Superhuman Telekinetic

Blijkbaar waren haar woorden grappig, maar ergens moest ze om zijn gegrinnik wel glimlachen. Alleen liet ze die glimlach niet zien aan hem. “Wees gerust, dat zal ik niet doen” Ze knikte enkel waarna ze hem kort aan keek voor ze verder ging. Het maakte haar echt niet uit wat voor gaven hij had. Al kon hij de wereld met een knipoog vernietigen. Dat zou het waarschijnlijk niet zijn, maar het was maar een simpele voorbeeld. Eigenlijk de stomste voorbeeld die ze kon maken, maar he ze had een voorbeeld nodig. “Ik kwam daarnet al een jongen tegen, Luke en die heeft me al een kamer aangeduid” Kort keek Davina om naar Gabriel. "Je bedoelt die jongen die stom stil blijft staan en voor zich uit staart terwijl er iemand dood gaat?" Dat was gemeen om te zeggen, maar Davina vond het belachelijk hoe hij reageerde. En pas wanneer zij haar gered had deed de jongen pas iets. Aan zulke mensen had je niks. "Dan hoef ik je dus ook geen kamer meer te laten zien." Dat scheelde weer voor haar. Daarbij zat Luke hier waarschijnlijk langer op school dan zij deed. Ze was een half jaar geleden hier aan gekomen en sinds dien ook niet meer weg geweest. En dat ging ze zeker niet doen. Hier leerde ze haar gaven echt ontdekken. Al had ze haar zelf al best veel thuis geleerd. Maar toch was dat anders. Het duurde niet lang voor ze boven waren en wanneer ze net bij de rand stond hoorde ze Gabriel al wat paniekerig reageren. “We kunnen beter terug gaan, kom Davina, ga weg bij de rand.” Die woorden lieten haar ogen rollen en zuchtend draaide ze zich om. "He je kent me net, ga me niet commanderen." Sprak ze waarna ze zich weer terug draaide en voor haar uit staarde. “Davina, komaan dat is niet grappig, kom hier.” "Nee," Sprak ze terwijl ze zich weer naar hem omdraaide. Echter zette ze haar voet net verkeerd neer waardoor ze haar evenwicht kwijt raakte en van het dak af viel. Davina liet een zacht gilletje van schrik horen en voor ze met een klap op de grond zou vallen bleef ze hangen in de lucht. "Verdomme mompelde ze zacht. Davina maakte haar handen tot vuisten en het duurde niet lang voor ze haast te snel weer omhoog schoot. Net boven het dak bleef ze hangen en sloeg haar armen over elkaar terwijl ze terug op het dak terecht kwam en lopend naar de midden van het dak liep. "Nu tevreden?" Vroeg ze terwijl ze hem wat schreef aan keek als of het allemaal niks was wat er net was gebeurt.

[ bericht aangepast op 24 juni 2014 - 20:29 ]

---

Nothing isn't better or worse than anything. Nothing is just nothing - Arya Stark

"Volgens mij noemen ze het 'alternative', Bastille, Chef'Special, Arctic Monkeys, Green day, Blink 182.. En..", vertelt Bae maar plotseling stopt hij. Ze merkt dat hij zich bedenkt en toch niet wilt vertellen wat hij wou zeggen. Dan zegt ze maar: “Bastille is goed.” Dan vraagt hij van welke muziek ze houdt en zegt ze: “Nou, eigenlijk hou ik van alles, soms luister ik graag naar iets klassieks maar meestal luister ik naar alternatieve of rock muziek, mijn favoriete bands, zijn Bastille, Shinedown, Fall Out Boy en Nickelback. Maar ik kan bijvoorbeeld ook genieten van een popliedje of zelfs liedjes in andere talen, bijvoorbeeld ken ik door een film een goed Zweeds hiphop liedje.” Ze grijnst bij het laatste en kijkt hem met een glimlach aan. Hij had haar opgevrolijkt en daar was ze hem dankbaar voor. Ze moest misschien ook niet te snel oordelen over mensen. Ze dacht altijd dat ze haar altijd al haatte. Dan denkt ze aan wat hij eerder zei: “Je kracht is geweldig! Daar moet je je voordeel mee doen!” Een grijns komt op haar gezicht en dan zegt ze: “Waarom gaan we even niet de stad in als je mijn kracht zo cool vind, laten we eens genieten van onze krachten.” Ze zet zich recht uit haar bed en zegt dan: “Bedankt trouwens, ik ben helemaal opgevrolijkt.”

“Davina, komaan dat is niet grappig, kom hier”, zegt Gabriel licht in paniek. "Nee," Sprak ze terwijl ze zich weer naar hem omdraaide. Maar dan merkt hij hoe ze haar evenwicht verliest en van het dak valt. “Nee!” gilt hij ongelovig en hij probeert haar nog te grijpen maar ze valt en dan plotseling niet meer. Ze blijft zweven in de lucht en hij kan zijn ogen amper geloven. “Verdomme”, hoort ze haar mompelen. Dat was haar kracht. "Nu tevreden?" Vroeg ze terwijl ze Gabe aankeek alsof ze nu net niet tien seconde geleden nog in de lucht hing. “Doe dat nooit meer oké, ik dacht dat ik je al moest gaan reapen en…” Hij doet zijn hand voor zijn mond maar het is te laat natuurlijk. Nu weet ze ook zijn kracht. Ze kijkt hem verbaasd aan terwijl hij zich terug begeeft naar het luik en dan zegt hij: “Mijn kracht is dat ik mensen die dood zijn moet wegdoen naar hun hiernamaals ,daarom was ik ongerust.” Dan gaat hij de luik door. Zijn eerste dag ging echt geweldig! Hij zuchtte even diep en probeerde zijn handen te stoppen met te trillen. Hij hoort dat ze zich beweegt op het dak maar voor hij kan zien of ze naar hem toeloopt, rent hij de trappen af en gaat hij naar zijn kamer die hij met Luke deelde. Daar sloeg hij de deur achter hem dicht en ging hij met nog een zucht op zijn bed liggen. Hij dacht dat hij zich misschien hier thuis zou kunnen voelen maar natuurlijk was hij weer verkeerd, zoals altijd. Iedereen hier had normalere krachten in tegen hem. Hij legt zich neer en staart naar het plafond.

Angelo Roberto Mirror
Het meisje schrikt een klein beetje, maar kwam al binnen èèn seconde weer tot rust.
"Hey," zegt Melody terug. Ze voegt er daarna nog een vraag achter na. "Welke kracht heb jij eigenlijks?"
"Ik kan wanneer ik wil veranderen in een kat," antwoord ik. Een speciale kracht was het niet, maar blijkbaar voor mijn ouders genoeg om me naar een speciale school te sturen. Ik vind het nogal dramatisch van hun, maar zo erg is het hier ook niet. In de verte zie ik een nieuwe jongen staan. Hij was nieuw op deze school, dat wist ik alleen. Hoe heet hij ook al weer? Net als ik aan Melody wil vragen of zij zijn naam weet, staat ze op en zegt ze dat ze zo weer terug is. Ik zie dat ze naar de jongen loopt en met hem begint te praten. Binnen een paar seconden is ze alweer terug. Als tijger. Plotseling herriner ik me haar kracht weer, ze kon veranderen in een dier. Toch vraag ik me af waarom ze dat op dit moment doet. "Hij is die nieuwe jongen, toch?" vraag ik aan haar. "Hoe heet hij ookalweer?"

[ bericht aangepast op 24 juni 2014 - 20:59 ]

---

May StarClan light your path.

Davina Lauren Wallhouse - Superhuman Telekinetic

“Nee!” Zijn nee liet een rilling van narigheid door haar lichaam heen gaan. Ze zag dat hij haar nog probeerde te pakken maar ze was al te ver voor dat hij bij haar kon komen. Hier door had ze meteen spijt dat ze zo dicht bij de rand stond. Even moest ze terug denken aan toen. Zacht schudde ze haar hoofd. Nee ze moest niet terug gaan denken aan dat ene moment dat ze gesprongen was en de bedoeling was geweest dat ze zou overlijden. Dammit nu moest ze er toch nog aan denken. Kort haalde ze diep adem en het duurde niet lang voor ze het toch even vergeten was. “Doe dat nooit meer oké, ik dacht dat ik je al moest gaan reapen en…” Davina slikte moeizaam en haalde een hand door haar haren. "Sorry, het was niet mijn bedoeling." Fluisterde ze zacht terwijl ze hem aan keek. Eerst snapte ze niet wat hij met Reapen bedoelde maar voor ze het hem kon vragen ging hij er vandoor maar toch vertelde hij het haar nog. “Mijn kracht is dat ik mensen die dood zijn moet wegdoen naar hun hiernamaals ,daarom was ik ongerust.” Zuchtend keek ze hem na. "Goed gedaan Davina, goed gedaan." Mompelde ze tegen haar zelf waarna ze besloot achter hem aan te gaan. Gabriel was toch wat sneller dan haar maar ze kon net op tijd zien welke kamer hij in ging. Aarzelend stopte ze bij de deur en bleef even staan. Wat was ze blij dat ze een goed conditie had anders moest ze nu zeker toch wel even uit hijgen. "Gabriel." Sprak ze zacht maar hard genoeg voor hem om het te horen. "Het spijt me echt, het was niet mijn bedoeling om dat te doen. Ik wil nog lang niet dood." Sprak ze het laatste met een leugen. Aarzelend opende ze de deur en liep naar binnen. Zodra ze binnen was sloot ze zacht de deur en leunde tegen de deur aan terwijl ze na Gabriel keek die op bed lag. "Het spijt me echt." Herhaalde ze aarzelend. Kort beet ze op haar lip en wou dichterbij komen maar deed dit niet. Niet omdat ze bang voor hem was maar meer omdat ze niet wist of hij dit nu wel wou. "Eigenlijk als je buiten de dood en pijn om kijkt kan je best een mooi iets doen." Fluisterde ze zacht. "Je geeft die zielen rust, hoe moeilijk het ook is." Davina zuchtte zacht en beet op haar lip. "Als je wilt dat ik ga, zeg het me en dan ga ik." Sprak ze zacht terwijl ze haar blik naar de grond richtte. "En om eerlijk te zijn zou ik een moord doen voor je gaven." Sprak ze zacht misschien wel te zacht om het te verstaan.

---

Nothing isn't better or worse than anything. Nothing is just nothing - Arya Stark

Bae Shin Wen ~ Zoon van Alexiarus, Demigod
"Bastille is goed." zei Clary, toen Bae zich bedacht. Dan begint ze te vertellen over haar muziek: “Nou, eigenlijk hou ik van alles, soms luister ik graag naar iets klassieks maar meestal luister ik naar alternatieve of rock muziek, mijn favoriete bands, zijn Bastille, Shinedown, Fall Out Boy en Nickelback. Maar ik kan bijvoorbeeld ook genieten van een popliedje of zelfs liedjes in andere talen, bijvoorbeeld ken ik door een film een goed Zweeds hiphop liedje.” Als er bij dat laatste een grijns op haar gezicht verschijnt knipoogt Bae, "dan moeten we die film maar eens samen kijken." Even is hij verbaasd over wat hij net zei, normaal is hij helemaal niet zo, maar bij Clarissa gaat het allemaal zo... makkelijk. Aan haar gezicht te zien was Clary ook weer opgevrolijkt, en dat zorgde voor een grote glimlach op Bae zijn gezicht. Hij wilde altijd al iedereen helpen, en kon er nooit tegen als mensen verdrietig waren. Er verschijnt weer en grijns op haar gezicht, en Bae kijkt haar even vragend aan, als ze zegt: "Waarom gaan we even niet de stad in als je mijn kracht zo cool vindt, laten we eens genieten van onze krachten." Hij grinnikt. "Waar zat je aan te denken?" Vraagt hij dan. “Bedankt trouwens, ik ben helemaal opgevrolijkt.” Zegt Clary, en Bae knijpt even in haar arm "Altijd, het is niet leuk om zo'n lief meisje verdrietig te zien."

[ bericht aangepast op 24 juni 2014 - 21:22 ]

---

Spinning around, I'm weightless.

Melody Sharp- dier

Ik zag hoe verbaast Angelo naar mij keek. Ik wist wat hij dacht, maar kon nu niet antwoorde. Op dit moment kon ik alleen praten met dieren. "Hij is die nieuwe jongen, toch?" vraag hij aan mij. "Hoe heet hij ookal weer?" heel mooi dacht ik in mezelf. Ik kon nu niks antwoorden tenzij hij in een kat verandert. Ik werd elke keer 5 minuten lang een dier. Ik wist niet hoe lang ik nog een dier bleef. En op dat moment werd ik weer een normaal mens. ‘sorry voor het voor geval’ verontschuldigde ik mezelf. ‘ en trouwens dat was Gabe, die nieuwe inderdaad. Ik schaamde me nog steeds voor dat tijger gedoe. Ik keek een beetje omlaag en waarschijnlijk was mijn hoofd knalrood. ik wist niet wat ik moest zeggen.

Plotseling hoort hij Davina haar naam roepen. “Gabriel?” vraagt ze luid genoeg aan de andere kant van de deur. Hij bleef liggen staarde naar het plafond. “Het spijt me echt, het was niet mijn bedoeling om dat te doen. Ik wil nog lang niet dood”, hoort ze haar zeggen. “Dat wilt niemand”, denkt hij en dan opent ze de deur. Hij draait zich hoofd en ziet hoe ze traag naar binnenwandelt. Ze sloot vervolgens de deur en bleef er tegen leunen. "Het spijt me echt”, zegt ze nog een stil. Gabriel kijkt haar zwak aan en zet zich dan recht ,zodat hij zit op het bed en zegt dan stil: “Geen erg, dat kon je niet weten.” Hij blijft even stil tussen de twee en dan fluistert Davina: “Eigenlijk als je buiten de dood en pijn om kijkt kan je best een mooi iets doen, je geeft die zielen rust, hoe moeilijk het ook is." Hij glimlacht vriendelijk naar haar en weet dat dat ook het enige – en zijn vader- dat hem overeind helpt om dit te blijven doen en natuurlijk het feit dat hij waarschijnlijk ook wordt vermoordt als hij zijn werk niet doet. Reapers waren zo’n workaholics en hij moest er automatisch ook één zijn. Davina zuchtte en beet op haar liep en vervolgde dan: “Als je wilt dat ik ga, zeg het me en dan ga ik." Sprak ze zacht terwijl ze haar blik naar de grond richtte. Gabriel keek haar met een zwakke glimlach aan en schudde zijn hoofd. "En om eerlijk te zijn zou ik een moord doen voor je gaven." Sprak ze toen zacht , zo zacht dat hij de woorden even moest registreren in zijn hoofd. Zodra hij door had wat ze zei, zei hij te luid: “Nee!” “Sorry ,ik bedoel dat mijn krachten het absoluut niet waard zijn, mijn moeder was een reaper wat mij een halve reaper maakt, maar ik heb genoeg krachten van een reaper om eeuwig te leven, ik ga niet dood, Davina toch niet van menselijke dingen en ik mag voor de rest van de eeuwigheid mensen overbrengen”, zeg ik al stiller. “Het is het niet waard, hoe erg je krachten ook zijn, dat is het niet waard”, zegt hij dan nog stiller. Zijn hand balt zich en hij probeert zich terug te ontspannen.

“Altijd, het is niet leuk om zo'n lief meisje verdrietig te zien”, zegt Bae en er komt een glimlach op haar gezicht. Dan zegt ze: “De film is denk ik niet iets voor jou, echt een meidenfilm en dan is er een personage ,een schrijver , die dan verzot is van die muziek en wel het liedje blijft in je hoofd plakken.” Hij glimlacht en dan zegt ze: “Wel gaan we nog de stad in?” Ze neemt haar gsm, steekt die in haar broekzak, doet haar iPod uit en neemt haar portemonnee, beter toch maar wat geld meenemen in het geval dat. Dan zegt ze: “Ik zal je anders nog eerst een lege kamer tonen voor je koffer.” Bae knikt en ze lopen even naar beneden voor zijn koffer en dan loopt ze de jongensgang op en wandelt ze naar het einde van de gang waar er nog een kamer leeg staat. “Voilà, je nederig stulpje”, zegt ze en dan creëert ze de illusie dat het plafond doorzichtig is en er een sterrenhemel is, ook al schijnt de zon nog buiten. “Met een open dak”, zegt ze met een grijns en wijst naar boven. Bae kijkt naar boven en laat zijn koffer vallen. Ze lacht en met één gebaar van haar hand verdwijnt de illusie weer. “Ik zal je even je spullen laten uitpakken, als je weg wilt gaan klop dan maar aan mijn deur”, zegt ze en ze geeft hem even wat privacy en ze loopt terug naar haar kamer en zet zich op haar stoel. Bae was echt interessant en een leuk persoon. Vriendelijk, wat koppig maar goed, net iemand die ze nodig had.

[ bericht aangepast op 24 juni 2014 - 21:39 ]

Angelo Roberto Mirror
Melody blijft stil. Plotseling schiet me te binnen dat als ze nu antwoordde, ze met een tijger brul antwoordde. Nog net voordat ik mezelf in een kat kan veranderen, word Melody weer mens. ''Sorry voor het geval,'' zegt ze.
''Geeft niet,'' antwoord ik. ''Ik was vergeten dat je als een dier niet kan antwoordden tegen een mens.''
''En trouwens, dat was Gabe, die nieuwe inderdaad,'' beantwoord Melody mijn vraag. Gabe dus, dat zal ik onthouden. Melody kijkt een beetje omlaag. Ze vind het tijger gedoe nogsteeds erg van haar. Ik vind het alleen vreemd, ik bedoel, je kunt toch zelf kiezen wanneer je dier wordt? Misschien kan Melody dat helemaal niet beheersen. Ik kan het wel, maar ja, ik heb ook maar één vorm. Toch moest ik in het begin wel oefenen. Moet je nagaan hoeveel dieren Melody wel niet kan worden! Dan lijkt het me inderdaad lastig. ''Heb je ook gevraagd wat zijn gave is?'' vraag ik aan Melody zodat er geen stilte valt. Stiekem ben ik vaak wel nieuwsgierig naar de gave's van mensen. Bij sommige gaven lijkt mijne er niks bij. Toch vind ik een kat worden wel handig. Je bent sneller, je hebt scherpe klauwen en tanden.. Je moet wel uitkijken voor honden, maar dan kun je ook gewoon terug weer veranderen naar mens.

[ bericht aangepast op 24 juni 2014 - 21:54 ]

---

May StarClan light your path.

Davina Lauren Wallhouse - Superhuman Telekinetic

Davina keek toe hoe hij naar haar keek en zich daarna recht zette. Ze beet zacht op haar lip en keek hem aan. “Geen erg, dat kon je niet weten.” Dan nog speet het haar, het was nooit de bedoeling geweest dat ze van het dak af zou gaan. Ze hield gewoon van het uitzicht. Ze zat of stond altijd op de rand alleen was het dit keer anders aangezien ze daar met iemand was en dat leidde af leek maar weer. Ze probeerde hem met haar woorden wat op te vrolijken en misschien lukte dat ook waar door ze een stuk blijer werd. Zodra de vraag kwam of ze moest gaan kreeg ze geen antwoord dus keek ze op. Hier door zag ze dat hij met zijn hoofd schudde waardoor er weer een kleine glimlach op haar gezicht verscheen. Dit was echt de eerste keer dat ze lang bij iemand bleef op deze school. Normaal interesseerde het haar helemaal niks dat ze iemand had laten schrikken of van slag had gemaakt. Maar hem blijkbaar wel. Zodra ze hem had verteld dat ze liever zijn gaven wou hebben dan de hare leek hij hier iets te luid op te reageren. “Nee!” Ze schrok wat van zijn stem en keek hem aarzelend aan. “Sorry ,ik bedoel dat mijn krachten het absoluut niet waard zijn, mijn moeder was een reaper wat mij een halve reaper maakt, maar ik heb genoeg krachten van een reaper om eeuwig te leven, ik ga niet dood, Davina toch niet van menselijke dingen en ik mag voor de rest van de eeuwigheid mensen overbrengen” Voor haar klonk het veel beter. Haar blik gleed naar buiten waar ze aan het raam aan de buiten kant een spin zag zitten in zijn web. Haar blik gleed weer naar Gabriel zodra hij weer sprak. “Het is het niet waard, hoe erg je krachten ook zijn, dat is het niet waard” Dat was het wel waard. Ondanks dat ze zag dat hij zich probeerde te ontspannen keek ze weer naar het raam. Die niet veel later veel te hard omhoog schoof. Ze stak haar hand uit en liet de spin bewegen en naar binnen gaan waarna ze het raam weer sloot. "Denk je dat dit zo leuk is?" Ze hield de spin in de gaten en trok zijn pootjes zo dat ze languit waren en de spin eigenlijk gespreid was. Ze maakte een beweging met haar vinger en de spin werd uit elkaar getrokken. "Je wilt niet weten hoe makkelijk dit is bij een mens. Ik heb het niet in de hand, vooral niet als ik emotioneel ben. Niemand weet dat ik dit kan, ze denken hier dat ik enkel een paar pennen kan laten bewegen en ik laat ze maar al te graag in die waan." Zuchtend liet ze de raam weer los gaan en gooide de spin met een simpele beweging naar buiten. Davina had tranen in haar ogen die ze moeilijk onder controle had maar ze hoopte echt dat ze niet in tranen uit zou barsten. "Ik kan meer dan alleen maar vliegen." Fluisterde ze zacht.