[RPG] Boarding School[speeltopic] - Speeltopics

Even voor de duidelijkheid: ik heb mijn naam veranderd ;')
WE BEGINNEN OP HET PUNT WAAR GABRIEL "GABE" OLSON AAN KOMT.
Het gaat over een kostschool( boarding school in het engels) waarop speciale kinderen zitten.
Ze hebben allemaal iets. Niet in de vorm van een handicap maar meer een gave of speciale kracht.
Zoals: van persoon wisselen( dan een muis dan een konijn en dan weer een mens bijv.), telepatie en andere dingen.
De kinderen zijn in de leeftijdsgroep van 9 jaar tot 17 jaar.

Bij elkaar op kamer:
Gabe en Luke,Ashton en Angelo, Indy en Lisa, Demi en Nicoletta, Clary en Cleo, Davina en Melody.

Vriendje en vriendinnetje: Demi en Ashton
Vrienden:

[ bericht aangepast op 6 aug 2014 - 15:13 ]

---

"If we burn, you burn with us." Katmione --> FollowTheSpider

[iemand voor Clary?]

Melody Sharp-dier

Ik werd langzaam wakker uit mijn slaap. Ik keek naar de wolken die boven mj zweefde. 'Hey' hoorde ik opeens uit iemands mond komen. Ik schrok een beetje maar kwam weer tot rust. Ik keek naast me zag een jongen die ik niet zo heel goed ken. Ik wist dat hij heel goed gitaar speelt. En dat hij als het goed is Angelo heette. Het was een leuke naam. Ik was helaas wel vergeten welke kracht hij had. 'Hey' zej ik maar terug. 'Welke kracht heb je eigenlijk?' Vroeg ik er mteen achteraan. Verderop zag ik die niuewe jongen staan. Hij stond zo stil als een standbeeld. Ik vroeg me af welke kracht hij zou hebben. Ik had wel gehoord dat hij gabe ofzo heette. Maar ik richtte me weer tot Angelo. En bekeek hem nu wat beter. Hij had zwart haar en was rond de 16 schat ik. Hij was iets langer dan ik.

Indy Vandenberg

Onder de ijslaag waarin ik bevroren was, kon ik alles zien. Ik zag veel mensen alleen maar staren.
Hoe kon ik ook zo dom zijn om mezelf te bevriezen... Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Maar dat ging nu even niet.
Davina vond ik wel redelijk aardig ondanks dat ze een paar jaar ouder is. Ze goot wat kokend heet water over mijn hand. Aan haar blik zag ik dat ze hoopte dat het zou lukken. En het klopte. Het lukte! Mijn hand kon ik weer gewoon bewegen. Ik bevrijdde mezelf met behulp van mijn magische kracht.
Ik was drijfnat en had het koud. Luke ontwaakte uit zijn trans en hielp me uit de badkuip. Hij gaf me een handdoek die ik om heen sloeg. Met behulp van mijn verhit kracht probeerde ik mezelf droog te maken zodat mijn staart weg zou gaan. Nu stond ik vast voorgoed bekent als het domme meisje wat zichzelf vast had gevroren in bad... Nu, kreeg ik al helemaal geen vrienden... Ik vroeg me af waarom.

[ bericht aangepast op 24 juni 2014 - 16:45 ]

---

"If we burn, you burn with us." Katmione --> FollowTheSpider

Gabriel zuchtte en keek naar de twee die verderop in het gras lagen, zij leken zo vredig, zij moesten niet leven met wat hij iedere dag moest meemaken. Mensen reapen. Mensen naar hun eindbestemming brengen en nooit, maar dan ook nooit had hij al iemand gehad die hij niet moest overtuigen. Buiten die keer dat hij in het ziekenhuis was, dat was verschrikkelijk. Normaal is daar een reaper maar zodra die reaper merkte dat hij er was ,ging hij weg. Op de één of andere manier was hij belangrijker dan zijn job. Gabe zou normaal nooit naar het ziekenhuis geweest zijn maar hij was gevallen en had zijn pols gebroken. Toen had hij –nadat ze zijn pols in de plaaster hadden gedaan- een vrouw moeten wegdoen naar de Hemel die hier al jaren lag en die had er wel vrede mee. Maar anders had hij nooit geluk. Hij zuchtte en besloot maar om terug uit de geestenwereld te gaan. Hij werd er alleen maar slechtgezind van en daarbij zou het ook raar zijn als de nieuwe jongen plots terug verdwenen zou zijn. Hij zucht en met één stap is hij uit de geestenwereld. Hij knijpt even zijn ogen toe door de zon, die hier veel feller is en zucht nog eens diep en haalt zijn gsm boven. Hij wist dat dit belachelijk duur zou zijn maar hij moest zijn vader even contacteren. Nog iets waar hij hier later problemen van zou hebben, hier in Engeland zullen ze zijn accent zeker boers vinden, terwijl in de US hij een licht accent had. Hij sms’t zijn vader dat hij veilig is aangekomen en dat hij zich geen zorgen moet maken en dan ziet hij een meisje zijn kant op komen.

Melody Sharp-dier

Eigenlijk zou ik die nieuwe wel willen ontmoeten, dus zei ik tegen Angelo dat ik zo terug kwam. Ik stond op en stapte regelrecht maar wel beetje onzeker naar de nieuwe jongen toe. Hij stuurde net een smsje naar iemand via zijn gsm, ik keek naar hem en besloot dat ik hem wel mocht. Ik zou geen idee hebben welke kracht hij had en schat hem rond de 17, 18. Hij zag er wel aardig uit, waardoor ik me iets minder onzeker voelde. Ik was iemand die alles wilde weten en met iedereen vrienden wilde zijn. Ik was nieuwsgierig waar sommige mensen zich aan ergeren. Ik hoopte in mezelf dat ik van onzekerheid niet in een muis ofzo verander. ‘hoi, ik heet Melody en jij?’ vroeg ik. ‘wat is jou kracht eigenlijk?’ vroeg ik er gelijk nieuwsgierig achteraan. Ik hoopte dat hij zich niet aan mij ergerde. Ik kreeg nu toch wel licht blosjes op mijn wangen wat je bij mij heel goed kon zien. Waarom ik dacgt ik bij mezelf. Ik hoopte dat hij de blosjes niet zag, want ik wilde absoluut niet zwak lijken.

[Negeer dit maar]

[ bericht aangepast op 24 juni 2014 - 17:52 ]

Bae Shin Wen ~ Zoon van Alexiarus, Halfgod.
Op zijn lip bijtend pakte Bae zijn koffer nog wat steviger vast. "Dit is het dan..." mompelde hij in zichzelf. "Zoveelste school, zoveelste keer. Kijken waar we nu weer terecht komen." Hij keek kort naar boven. "Thanks, dad." zuchtte hij, waarna hij het terrein op liep en om zich heen keek. Hij zag twee mensen in het gras liggen, en een andere jongen stond opeens in het gras en pakte zijn telefoon erbij. Vreemd. Nou... nu was dit ook niet zo'n erg normale school, dus zo vreemd zou het vast niet zijn. Bae was benieuwd wat zijn 'gave' was, maar besloot er maar bij vandaan te blijven; een jongen die zomaar verscheen, dat kon nooit goed gaan. Bovendien liep er al een meisje op de jongen af. Ze werd een beetje rood, dus Bae was benieuwd wat er tussen die twee gaande was. Dat had hij nou altijd: hij was zo nieuwsgierig. Toch zou hij er niets mee doen, nog niet. Ze hoefden niet meteen te denken dat hij vervelend was ofzo, hij wilde nu eens een keer goed beginnen. Dat was bij zijn oude scholen wel anders geweest. No matter hoe oud hij zich voordeed, hoe sportief hij ook was, hij deed altijd wel iets fout op de eerste dag waardoor hij meteen problemen kreeg met de rest. En daar zit je dan, zonder vrienden, en heel jaar op zo'n school. Dat had hij al vaak genoeg meegemaakt. Nee, dit jaar zou hij het goed doen. Hij realiseerde zich opeens dat hij in gedachten verzonken was blijven staan, dus hij kneep weer even in het handvat van zijn koffer, en stapte toen op het gebouw af. Niet goed wetend wat hij toen moest doen, deed hij de deur maar open en liep naar binnen. "Ehm... hallo?"

---

Spinning around, I'm weightless.

Clary verveelde zich dood en besloot dan maar om naar beneden te gaan. Ze deed haar oortjes en iPod in haar broek zak en liep uit haar kamer maar terwijl ze liep zorgde ze ervoor dat het leek alsof er een wolk van mist langs haar ging. Als ze zich dood verveelde maakte ze de stomste illusies. Ze wou net de trap aflopen als ze iemand hoorde zeggen: "Ehm... hallo?" Ze grijnsde toen ze een onbekende jongen zag en liet de slierten mist snel verdwijnen en liep de trap af. “Nieuw?” vroeg ze met een grijns. De jongen leek niet mis en dan grijnst ze nog eens en zegt ze: “Ik ben Clarissa Davidson, maar noem me maar Clary.” Hij antwoordt met zijn naam en ze kijkt toch wel wat verbaasd. Ze vond zijn naam mooi klinken. Dan opent ze haar hand en maakt ze een illusie dat er uit haar hand een vlinder komt en dan zegt ze: “Dit is mijn gave, ik kan illusies creëren, iedereen vraagt altijd eerst wat je kracht is en zo ook ik maar als ze het aan mij vragen toon ik het altijd liever, niet?” Ze glimlacht en zegt dan: “Dat creëert wat meer show in plaats van gewoon te zeggen wat je kunt, actie is altijd beter.” Dan blijft ze even stil en zegt dan: “Dus wat is jouw “gave”?”

Gabe kijkt op als hij iemand voor zich ziet staan. Het is het meisje dat net nog neerlag in het gras. Ze keek hem met een kleine glimlach aan die wat zenuwachtig leek en zei toen: “hoi, ik heet Melody en jij?” Dan voegt ze er nieuwsgierig aan toe: “Wat is je gave eigenlijk?” Hij kijkt even haar aan en lacht dan heel kort. Natuurlijk willen ze direct weten wat hij kan. “Hallo, Melody, ik ben Gabriel en mijn kracht is reizen tussen het hiernamaals, de hemel en de hel en hier”, zegt hij. Het blijft even stil en hij weet dat hij haar waarschijnlijk afschrikt. Veel mensen geloven niet in de hemel en in de hel maar jammer voor die mensen want ze bestaan wel degelijk en hij is ze al zo beu als iets, beide plaatsen. Hij kijkt haar terug aan en vervolgt dan: “Ik kan dit omdat ik een reaper ben en mijn kracht is dus om mensen die gestorven zijn mee te nemen naar hun eindbestemming.” Het blijft stil en je zou een speld kunnen horen vallen en dan loopt Gabriel weg. Hij hield niet veel van rechtstreekse communicatie met mensen die hij nog niet kende of niet vertrouwde. Hij liep weer naar binnen en liep langs Clary en een jongen en liep de trap op. Hij liep net voorbij een kamer als de deur wordt open gedaan waardoor hij bijna wordt neergeslagen door de deur zelf.

[ bericht aangepast op 24 juni 2014 - 17:51 ]

Bae Shin Wen ~Zoon van Alexiarus, halfgod
"Nieuw?" Hoorde Bae een meisjesstem van ergens boven vragen, en toen hij opkeek zag hij inderdaad een meisje de trap aflopen. Toen het meisje voor hem stond bekeek hij haar even snel: Blond, klein meisje, lang haar, blauwe ogen. Hij glimlachte; ze leek hem wel een aardig persoon. Het ging in ieder geval niet metéén fout: hij veranderde in ieder geval niet in een kleuter voor hij zijn naam had gezegd. Dit was een paar keer voorgekomen op zijn vorige school, en daarna werd hij overal gemeden en gepest. Mensen bleken uiteindelijk ook een beetje bang voor hem, want wie verandert er nou zomaar in een 4-jarige? "Ik ben Clarissa Davidson," stelde het meisje zich voor, maar Bae moest haar maar Clary noemen. Hij knikte en glimlachte. "Bae Shin Wen, Maar zeg maar Beau" grinnikte ik "Bae onthoudt niemand." Ze kijkt een beetje verbaasd en ik glimlach. Hoewel zijn uiterlijk het al een beetje verraadt, kijken mensen vaak gek op bij het horen van zijn koreaanse naam. Het meisje opent haar hand, en er vliegt een vlinder uit. Vol verbazing kijkt hij naar haar hand, terwijl Clary uitlegt dat dit haar 'gave' is. "Dat creëert wat meer show in plaats van te zeggen wat je kunt, actie is altijd beter." zegt ze, en ik knik instemmend. In de stilte die volgt kan hij al bedenken wat haar volgende vraag zal zijn en grinnikt, waarna hij zichzelf in een jongetje van 7 verandert. en naar haar lacht. "Tadaaaaa. Oh, en ik ben goed met sport. Mijn vader is een minor Griekse god, dus ik ben opgescheept met de meest nutteloze gave in de hele wereld." Grinnik ik. "Maar ach, gratis snoep is wel leuk." Ik zwijg even, en bekijk het meisje nog even goed.

---

Spinning around, I'm weightless.

Davina Lauren Wallhouse - Superhuman Telekinetic

Davina was blij dat het gelukt was het meisje te bevrijden. Echter door het hele gebeuren waren haar kleren nat geworden door dat het water uit het bad viel zodra het begon te dooien. Zonder iets te zeggen keerde ze zich om en liep terug naar haar slaapkamer. Zuchtend liep ze naar binnen en trok haar natte kleding uit en verruilde die voor een panty en een blauw jurkjemet haar gympen. Davina haalde haar haren uit de knot en kamde haar haren. Veel zin om het terug vast te maken had ze niet dus liet ze haar haren voor de verandering eens los. Ze keek weer even naar de plek waar de spiegel had gehangen en beet kort op haar lip. Ze moest zo snel mogelijk een nieuwe hebben wat betekende dat ze haar moeder zou moeten bellen voor geld en of ze daar nu zo veel zin in had? Dan zou ze moeten zeggen wat er gebeurt was en daar had ze niet veel zin in. Haar moeder zou dan weer zeggen dat ze zeer gevaarlijk was. En daar had ze alles behalve zin in. Davina beet kort op haar lip waarna ze richting de deur liep en die los deed. Tegelijk liep ze er door heen en zag net op tijd dat de deur bijna tegen een jongen aan knalde. Snel trok ze de deur naar haar toe waar door die zonder ook maar bij naar te denken tegen haar aan botste. Kort keek ze wat moeilijk waarna ze de deur maar snel los liet en de jongen weer aan keek. "Oke, het is al duidelijk. Blijf bij mij uit de buurt wanneer ik met een deur bezig ben." Zei ze wat grappend terwijl ze hem aan keek. Haar blik gleed snel over hem heen waarna ze met een kleine grijns op haar onderlip beet. "En hoe heet de onbekende jongen?" Vroeg ze. Ze keek weer op naar hem en moest eerlijk bekennen dat hij er als een stuk uit zag. Eindelijk liepen er weer wat knappe jongens rond. Even bleef ze stil. "Zeg me alsjeblieft dat je nieuw bent en niet toevallig hier op bezoek bent? Want als dit wel het geval is wil ik graag weten waar je op school zit." Normaal was ze een stuk rustiger maar wanneer ze iemand zag die haar wel beviel kon ze honderden uit praten

[ bericht aangepast op 24 juni 2014 - 18:05 ]

---

Nothing isn't better or worse than anything. Nothing is just nothing - Arya Stark

Clary glimlacht en dan krimpt hij plots en ziet hij eruit alsof hij 7 is of zo. Clary is even verbaasd maar hersteld zich al snel omdat dat zijn gave is. Hij wordt terug groot en zegt dan met een grijns: “Tadaa!” Ze kan een gegrinnik niet onderdrukken en dan zegt hij: “Oh, en ik ben goed met sport. Mijn vader is een minor Griekse god, dus ik ben opgescheept met de meest nutteloze gave in de hele wereld. Maar ach gratis snoep is wel leuk.” Ze begint te lachen en zegt dan: “Zo’n nutteloze gave is het dan toch niet en daarbij, toch handig, ik woon in de US en daar mag je pas drinken als je 21 bent, je gewoon even groter maken en poef, geen probleem meer.” Ze glimlacht en bekijkt de jongen nog even goed. Zijn rood haar staat hem mooi, hij ziet er Aziatisch uit wat ze eigenlijk juist wel leuk vind omdat iedereen hier maar westers uitziet. Zij zelf inbegrepen. Zijn huid is wel erg bleek maar dat zal waarschijnlijk altijd zo zijn. Haar huid was nu ook niet om te zeggen bruin maar zag er toch wat donkerder uit. Als ze stopt met staren zegt ze nog: “Je bent trouwens niet de enige die nieuw is, diegene die daarnet voorbij liep was Gabriel, hij is ook nieuw.” Ze glimlacht en op de één of andere manier weet ze dat ze hem wel kan hebben.

Gabriel keek op naar het meisje die aan de andere kant van de deur staat. Ze glijdt met haar ogen voor zijn lichaam en omgekeerd kijkt hij ook even vlug naar haar. "Oké, het is al duidelijk. Blijf bij mij uit de buurt wanneer ik met een deur bezig ben”, zegt ze en hij glimlacht door haar woorden. “Niks, aan de hand ik leef nog”, antwoordt hij ook met en glimlach. "En hoe heet de onbekende jongen?" vraagt ze en Gabriel bloost bijna en zegt dan: “Gabriel, maar zeg maar Gabe.” Het blijft even stil zonder dat ze beide iets zeggen. Dan zonder haar naam te zeggen zegt ze hopend: “Zeg me alsjeblieft dat je nieuw bent en niet toevallig hier op bezoek bent? Want als dit wel het geval is wil ik graag weten waar je op school zit." Hij grinnikt en zegt dan: “Nee, ik ben inderdaad nieuw hier en wat is jouw naam want blijkbaar ben ik zo interessant.” Een glimlach komt op haar gezicht en Gabriel vergeet voor even wie hij is en kijkt het meisje ook met een glimlach aan. Misschien moest hij toch maar eens vrienden maken in plaats van alleen maar ze uit de weg te gaan. Daarbij ging hij met deze mensen wonen voor een heel jaar, hij moest ze toch tenminste ten vriend houden,niet?

Melody Sharp-dier

“Hallo, Melody, ik ben Gabriel en mijn kracht is reizen tussen het hiernamaals, de hemel en de hel en hier”, zegt hij. Ik had er wel van gehoord maar wist niet dat het echt bestond. “ik kan dit omdat ik een reaper ben en mijn kracht is dus om mensen die gestorven zijn mee te nemen naar hun eindbestemming.” Ik wist niet hoe ik moest reageren dus kwam er een stilte. Ik geloofde hem wel, maar het klonk zo vreemd. Ik voelde dat ik mezelf niet mee onder bedwang kon houden. Ik zou binnen nu en 5 minuten weer een random dier worden. De jongen genaamd ‘gabe’ liep weg, waarschijnlijk naar zijn kamer. Ik besloot om weer terug te gaan naar Angelo. Op weg nar hem toe werd ik, zoals verwacht een dier. Ik was een witte tijger geworden. Aan mijn vacht te zien. Ik liep dus als tijger zijnde naar Angelo toe en ik hoopte dat hij niet zou schrikken. Ik hoopte ook dat hij van mijn kracht afwist, aangezein hij dan minder zou schrikken. Iets wat ik nog meer hoopte was dat ik mijn instinct van een tijger onder bedwang kon houden. Ik werd om de 2 uur een random dier en als ik heel boos was of heel bang. Pas als ik het onder de knie kreeg kan ik zelf beslissen. Soms was het wel lastig.

Bae Shin Wen ~ Zoon van Alexiarus, Demigod
“Zo’n nutteloze gave is het dan toch niet en daarbij, toch handig, ik woon in de US en daar mag je pas drinken als je 21 bent, je gewoon even groter maken en poef, geen probleem meer.” zegt ze lachend, en Bae knikt "dat is zeker een voordeel!" grinnikt hij, en kijkt rustig om zich heen terwijl hij voelt dat Clary hem bekijkt. Op de ene of andere manier voelt hij zich niet vervelend bij het idee dat zij naar hem kijkt, ze lijkt hem wel aardig, en hij is de eerste persoon op een nieuwe school waaraan hij zich normaal kan voorstellen. Daarbij hielp het vaak ook niet dat hij 'dat Asian jongetje' was. Hij was dan wel vrij gespierd dankzij zijn afkomst en het vele sporten, dat hield sommige jongens niet tegen om hem er nog steeds tussen uit te pikken. Sowieso hielp nieuw zijn daar al niet veel bij, maar lijkt Bae een iets minder groot probleem, als Clary verder gaat: “Je bent trouwens niet de enige die nieuw is, diegene die daarnet voorbij liep was Gabriel, hij is ook nieuw.” Bae knikt even, en denkt dan terug aan de jongen die net langs liep. Dat was ook de jongen die hij net buiten had zien staan. "Nouja, misschien ben ik dan een keer niet de lul" grinnikt hij, waarna hij Clary nog een keer bekijkt, en vraagt "ben je hier al lang?"

---

Spinning around, I'm weightless.

Nicoletta

''Nee, en misschien wil ik dat ook niet.'' grinnikte hij eventjes en ik lach kort. Ik zie de grijns op zijn gezicht en kort daarna hoor ik een gil van Demi. 'Wow... Ben ik nou echt het enige meisje hier dat niet loopt te gillen bij elk klein insect?' grijns ik. Ik haal mijn schouders op en met een paar slokken is het blikje in mijn handen op. Met een simpele worp gooi ik hem in de afvalbak en ik kijk Ashton weer aan. 'Dus... Gaan we nog wat doen? We kunnen naa...' begin ik maar ik wordt al snel onderbroken. Ik kijk de oorzaak daarvan aan en onderdruk een diepe zucht als ik Lauren zie. Een weerwolf. 'Nicole! Je gaat het niet geloven, Jeremy heeft m...' verder komt ze niet want ik druk twee vingers op haar voorhoofd en kijk toe hoe ze voor me ineen zakt. Engel krachten zijn soms nog wel handig.. Zo kan je met een aanraking iemand flauw laten vallen, zoals nu. 'Het is onbeleefd om iemand te onderbreken.. Zeker als het is om weer over je vriendje te praten..' mompel ik en kijk kort naar Lauren. Daarna kijk ik weer naar Ashton. Niet veel mensen hier wisten dat ik een engel was. De mensen die het weten zijn eigenlijk op een handje te tellen. De meesten dachten namelijk dat ik gewoon mensen kon laten flauwvallen en doden met een aanraking.. Ach ja. Maar beter ook. Een engel heeft erg veel krachten, en sommigen willen daar maar al te graag gebruik van maken... 'Zoals ik al zei... Wat gaan we doen?' vraag ik luchtig aan Ashton.

[ bericht aangepast op 26 juni 2014 - 22:43 ]

---

El Diablo.

Davina Lauren Wallhouse - Superhuman Telekinetic

“Niks, aan de hand ik leef nog” Davina was blij met het antwoord en keek hem aan. "Gelukkig." Waren haar enigste woorden op zijn uitspraak. Het duurde niet lang voor ze eindelijk antwoord kreeg op haar vraag hoe hij heette. “Gabriel, maar zeg maar Gabe.” Gabriel, gabriel waar had ze die naam eerder gehoord? Kort dacht ze na. "Gabriel, als in de aartsengel Gabriel? Leuke naam" Sprak ze gemeend. Ze hoopte alleen niet dat hij inderdaad ook een engel was anders hoorde hij hier niet eens thuis. Dit was geen plek voor engelen vond ze. Engelen hoorde in de hemel en sommige in de hel zoals lucifer. Al vond ze niet dat hij in de hel hoorde te zitten. Ze vond het maar een stom iets. “Nee, ik ben inderdaad nieuw hier en wat is jouw naam want blijkbaar ben ik zo interessant.” Davina was toch redelijk blij omdat te horen. "Welkom Gabe, op de school voor speciale kinderen. Of zoals mijn moeder zou zeggen, de instituut voor duivels kinderen." Het was misschien niet helemaal handig omdat nu zo te vertellen maar he het was nog steeds de waarheid. "Mijn naam is Davina, Davina Lauren Wallhouse." Het duurde niet lang voor Gabriel haar met een glimlach aan keek. Hier door begon ze zich toch wat ongemakkelijk te voelen. Iets wat natuurlijk heel stom was. Ze was zelf met hem aan het 'flirten'. En nu reageerde hij terug en moest ze zich weer ongemakkelijk voelen. Davina deed haar deur dicht en bleef hem even aankijken. "Wil je een rondleiding" Vroeg ze vervolgens. Ze moest tenminste iets doen om dit niet ongemakkelijk te laten worden. Natuurlijk had elk ander al meteen gevraagd wat hun gave was. Maar Davina was niet zo. Ze had zelfs over haar gaven gelogen toen mensen vroegen wat ze kon doen. Ze had gezegd dat ze een expres was in zwijgen. Dat dat haar gaven was en als men haar niet alleen liet dat ze hun monden dicht kon plakken met een vinger knip. En dat dat nooit meer goed zou kunnen komen

---

Nothing isn't better or worse than anything. Nothing is just nothing - Arya Stark