MSV - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 12 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 23:43 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ja vreselijk :'(

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Het was vroeg in de ochtend toen Oran hem wekte. Zijn ogen kreeg hij nauwelijks open en hij keek het visje slaperig aan, wiens ogen groot stonden. Orans gezicht stond strakgespannen en hij hijgde van enthousiasme. ‘Paul!’
‘Wat?’ Paul had een fijne droom gehad. Hij kon zich niet herinneren wat er was gebeurd, maar hij werd vredig wakker en dat moest betekenen dat het geen nachtmerrie was geweest.
‘Paul, er is hier een school vissen! Allemaal haringen!’
‘Oké.’ Paul sloot zijn ogen weer. ‘Doe ze de groeten maar, dan en laat mij slapen.’
‘Nee, nee!’ Oran begon met zijn staart tegen Pauls wang te klapperen. ‘Ze vroegen naar een zeemeerman en dat ben jij! Dus ik dacht, ik haal je op. Lopje is nog met ze aan het praten. Kom nou mee!’
Paul was nieuwsgierig waarom de vissen op zoek waren naar een zeemeerman, maar vertrouwde het ook niet helemaal. Haringen stonden niet bekend als de meest vriendelijke dieren en ze waren meestal ook schuw en op zichzelf gericht. Ze waren niet het meest sociaal.
Toen hij uit zijn kleine grot kwam, zag hij de vissen direct al rondjes om Lopje heen zwemmen. Paul trok zijn wenkbrauwen op en wachtte tot de vissen begonnen te spreken. Eén van hen - Paul kon niet zien wie, want de school was groot - schraapte zijn keel. ‘Bent u Hyvro?’
‘Nee.’ Hij had geen idee wie Hyvro wel was en voelde zich een beetje omringd door al die vissen. Hij voelde zich niet op zijn gemak.
‘Kent u Hyvro? Of Vivienna?’
‘Nee. Hoezo?’
‘Bedankt voor de tijd. Wij gaan weer verder.’ De groep stopte met rondjes zwemmen en begonnen in een langzaam tempo een andere kant op te zwemmen.
Paul keek hen na en het was puur toeval dat net het jonge visje dat de naam Cordelia liet vallen, achteraan in de groep zwom en Paul haar naam opving. Hij keek even verbijsterd om zich heen en zwom toen in een razendsnel tempo achter hen aan.
‘Cordelia?’ riep hij. ‘Zei iemand Cordelia?’
De haringen draaiden weer om en begonnen weer rondjes om hem heen te zwemmen. ‘Ja.’ Het was dezelfde stem van het jonge visje dat Cordelia’s naam genoemd had. ‘Dat zei ik.’
‘Ik ken Cordelia. Wat is er met haar?’ vroeg Paul.
Er steeg een geroezemoes op tussen de haringen en uiteindelijk nam de vis die hem had aangesproken, opnieuw het woord. ‘Hyvro en Vivienna zijn haar ouders. Cordelia is naar ze op zoek.’

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Satyr wist niet wat hij daarop moest antwoorden. Hun situatie was nauwelijks met elkaar te vergelijken en eerlijk gezegd had hij geen flauw idee waarover Athiabbe zich zo rot voelde. Het was verleidelijk om samen naar de drank te grijpen nu het werk was afgerond, maar hij wist dat verlangen te weerstaan.
‘Nou goed, het ging prima hoor. Ik zie je morgen wel weer?’

-
Michelle had een lange tijd met Enaid gepraat. Ze hadden verschillende situaties doorgenomen, maar voordat ze werkelijk wat konden uitrichten, moesten ze om toestemming van de raad vragen. Dat zou om veel meer deuren openen.
Ze hadden afgesproken dat de volgende dag te doen en dat vooruitzicht maakte haar een beetje zenuwachtig, al vond ze het wel fijn dat ze niet in haar eentje was. Ze nam afscheid van Enaid toen de zon onder was gegaan en vertrok toen naar de badkamer, waar ze water op een handdoek liet stromen en haar huid ermee schoon schrobde. Haar huid brandde zoals altijd, maar er ontstonden geen wondjes.
Met een zucht hing ze de doek even later weg. Ze liep naar haar bed toe en staarde naar het plafond toen ze zich erop liet vallen, terwijl de eenzaamheid als een dik deken over haar heen werd geworpen.

Every villain is a hero in his own mind.

Venomis besloot de nact buiten het terein van het dorp door te brengen. Het liefste zou ze hier nog veel langer doorbrengen, maar dat zou argwaan wekken. Misschien zou Emily haar missen en moest ze weer aan scala aan leugens verzinnen, waar ze helemaal geen zin in had. Ze wentelde haar lange staart om een stevige boomtak zodat ze tijdens haar slaap niet naar beneden viel en keek naar de rode streep die boven het zeewater zichtbaar was, dat net de zon had opgeslokt. De bloedrode kleur wakkerde het verlangen aan om een stap verder te gaan. Nog even en het werd tijd dat opnieuw een ziel dit eiland verliet.

Every villain is a hero in his own mind.

Enaid sloop door het dorp, er was weer geen zon, maar hij had de hele middag bij Michelle gezeten en ook daar was enkel schaduw geweest. Ze had ook geen kaarsen gebruikt, wat hem ook niet van voldoende licht had voorzien. Geërgerd en hongerig liep hij naar zijn boom en nam zich voor om morgen de schaduw te mijden tot hij zich weer voldoende had gevoed, want hij had geen idee of hij nog langer kon wachten. De nacht duurde lang en iedereen sliep, waardoor hij zich nogal begon te vervelen en wenste dat er iemand was die niet hoefde te slapen zoals hij.

~ ~

Athiabbe knikte en beet hard op haar tong om een zucht te onderdrukken. Ze wilde dat ze zich weer goed voelde in zijn bijzijn, maar vermoedde dat dat nog wel even op zich zou laten wachten.
'Tot morgen!' zei ze quasi-opgewekt en hief haar hand naar hem op toen hun wegen zich scheidden.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Rodey werd later wakker dan hij gewild had. Zijn slaap was diep geweest en blijkbaar hard nodig. Zipp stond in de hoek van de kamer, onbewegelijk zoals altijd. Hij was blijkbaar al enige tijd wakker, maar dat verbaasde Rodey niets. Hij had die middag al een hele tijd geslapen en het was zonneklaar dat hij 's nachts weer zou ontwaken, voordat het daar eigenlijk tijd voor was.
Rodey zelf was er haast zeker van geweest dat hij vanuit het raam van zijn hotel had kunnen zien dat Venomis boven de bossen vloog, maar het kon ook verbeelding zijn. Het was toen immers donker en door het vele zonlicht, vertroebelde zijn zicht. Het licht om hen heen was te fel. De warmte was te veel...

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ik wil hier zo graag schrijven

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Dan doe je dat toch ?

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Ja, als ik wist wat..

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Cordelia werd midden in de nacht wakker van een geluid. Ze wreef in haar ogen en keek op de wekker. Het was half vijf in de morgen. Kato sliep nog en daarom sloop Cordelia stilletjes de kamer uit. De woonkamer was een rommeltje en Cordelia keek vlug om zich heen. Maerle had Nykins speelgoeddoos omver weten te krijgen en gooide blokjes in het rond.
'Maerle!' zei ze zachtjes. 'Wat doe je klein monstertje.' Ze tilde haar op en Maerle lachte vrolijk. Cordelia kon niet anders dan ook glimlachen en zuchtte.
'Je hebt er wel een rommeltje van gemaakt, zeg.' Zelfs Nykin deed dit haar niet na.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Toen Emily zich op haar rug draaide, voelde ze hoe ze uit haar slaap ontwaakte. Ze wachtte even voor ze haar ogen opende en luisterde verbaasd naar de stemmen. 'Cordelia?' Ze schoot overeind en besefte toen pas weer dat ze bij haar zusje logeerde. Ze keek loom om zich heen en voelde hoe haar keel dichtgeknepen werd toen ze de ravage zag. Ze stapte onder haar warme dekentje vandaan en keek verbijsterd om zich heen. Het speelgoed van Nykin lag over de hele kamer verspreid: werkelijk alles wat binnen haar handbereik had gestaan, lag niet meer op zijn plek. 'Oh Maerle...' kreunde Emily. Ze zakte door haar knieën en vroeg zich af of Cordelia hier de humor van in kon zien. Het zou nogal een karwei zijn om alles weer op te ruimen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Het geeft niet,' zei Cordelia. 'Ze is alleen wel een vroege vogel zeg,' grinnikte ze. 'Vreemd dat ik net pas iets gehoord heb ook.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Oh, Maerle is altijd vroeg wakker,' mompelde Emily, terwijl ze een gaap onderdrukte. 'Ik had kunnen weten dat ze niet braaf op haar bedje zou blijven liggen...'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ach, het geeft niet. Ik zal het zo opruimen.' Ze gaf Maerle aan Emily en begon een paar blokjes in de doos terug te gooien. Cordelia wreef in haar ogen en wendde zich weer tot Emily. 'Hoe heb je geslapen?'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Goed. Diep. Ik heb deze kleine donderstraal niet eens gehoord.' Ze zette Maerle op de bank neer met één van Nykins speeltjes. Daarna hielp ze Cordelia met opruimen. 'Och nee toch...' Maerle was ook in de keuken geweest en Emily zag tot haar grote afschuw dat Nykins fruithapje niet meer veilig in het bakje zat. Waarschijnlijk had Maerle het uit één van de kastjes weten te plukken... Ze dacht dat ze opnieuw zou kreunen, maar in plaats daarvan ontsnapte een giechel aan haar mond. 'Oh, wat is Maerle toch een verschrikkelijk kind...' Ze kon haar lach niet langer onderdrukken. 'Sorry, Cordelia!' giechelde ze.

[ bericht aangepast op 16 juni 2014 - 16:17 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain